The BallHog’s 2017 Mock Draft

Σας φάνηκαν βαρετά τα φετινά Playoffs; Θέλατε λίγο ακόμη ένταση και παραφροσύνη στη ζωή σας; Στο ΝΒΑ εισάκουσαν τις προσευχές σας και ξεκίνησαν για μία offseason γεμάτη δράμα. Και η κορύφωση της θα έρθει στην πλέον σημαντική και έντονη στιγμή εκτός παρκέ της σεζόν, στο NBA Draft.

Αυτή είναι η μέρα στην οποία χτίζονται δυναστείες, καταστρέφονται αυτοκρατορίες, και, μέχρι πρότινος, αδιάφορες κωμοπόλεις της Αμερικής αποκτούν κομβική σημασία στη ζωή μας (καλησπέρα Milwaukee!). Νοιώθετε απροετοίμαστοι μπροστά σε ένα κοσμογονικής σημασίας γεγονός; Μην ανησυχείτε, οι Μήτσοι του Ball Hog, οι Μαυράκης και Μαντζούκας είναι εδώ και σας παρουσιάζουν το δικό τους mock draft εν όψει του κανονικού draft που θα διεξαχθεί χαράματα Παρασκευής 23 Ιουνίου. 

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν.

#1 – Philadelphia Sixers: Markelle Fultz

Μαυράκης:  O Fultz είναι το πιο σίγουρο χαρτί του φετινού draft. Δεν έχει κανέναν ψεγάδι, με εξαίρεση την απροθυμία του να παίξει άμυνα για μια κακή κολεγιακή ομάδα, αλλά ας μην το κρατήσουμε εναντίον του ότι δεν είναι ο D’Aaron Fox. Κατά τα άλλα είναι ακριβώς ό,τι θα μπορούσε να ζητήσει μια ομάδα για το βασικό point guard της, και, επιπλέον, μπορεί να παίξει και μακριά από την μπάλα, ώστε να βάλει η Philly τον Ben Simmons στον άσσο. “Λεφτά στην τράπεζα”, που λεν και στο χωριό μου.

Μαντζούκας: Εντάξει, όλοι το ξέρουμε ότι αυτή θα είναι η επιλογή. Και είναι η σωστή. Κάποιες φορές αρκεί να κάνεις το απολύτως προφανές, χωρίς να το σκεφτείς περισσότερο.

#2 – Los Angeles Lakers: Lonzo Ball

Μαντζούκας: Όπως και οι Sixers, έτσι και οι Lakers δεν χρειάζεται να κουραστούν ιδιαίτερα. Η επιλογή θα ήταν ούτως ή άλλως σχετικά εύκολη, και γίνεται ακόμα πιο εύκολη μετά την απόφαση να παραχωρηθεί ο D’Angelo Russell. Ή μάλλον, η επιλογή τους να πάρουν τον Ball τούς έδωσε το δικαίωμα να παραχωρήσουν τον Russell. Ο Ball, παρά το δυσβάσταχτο βάρος που κουβαλάει και φέρει το όνομα “LaVar Ball”, έχει τόσο ευεργετική επίδραση στη λειτουργία μίας ομάδας σε κάθε μα κάθε τομέα του παιχνιδιού, που καθιστά την επιλογή του άχαστη. Το πιο ολοκληρωμένο πακέτο όχι μόνο σε αυτό το draft, αλλά τα τελευταία χρόνια. Μπόνους οι αναπόφευκτες έριδες ανάμεσα στον μπαμπά και τον Magic, που θέλουμε να λήξουν με κάποιο μονό στα βοηθητικά γηπεδάκια των Lakers. Εμείς ποντάρουμε στον Magic από ένστικτο.

Μαυράκης: Ο Lonzo είναι βασικά ο point guard που μπορεί να μεταμορφώσει την αγωνιστική ταυτότητα μια ομάδας με το αλτρουιστικό, υπέροχο, παιχνίδι του. Το έκανε ήδη στο UCLA, και είναι ο ιδανικός παίκτης για να ξεκινήσει μια καινούργια εποχή “Showtime” στους Lakers.

#3 – Boston Celtics: Josh Jackson

Μαυράκης: Marcus Smart, Avery Bradley, Jaw Crowder, Jaylen Brown, και τώρα Josh Jackson. Ο GM που έφερε στο ΝΒΑ τον Tony Allen έχει σίγουρα ένα πρωτότυπο. Ο Ainge ανανεώνει τη συνδρομή του στο “Κυνήγι και Κυνοφιλία” και ετοιμάζεται να κατεβάζει πραγματικά ζόρικες πεντάδες, που μπορούν να μαρκάρουν όλες τις θέσεις από το “1” έως το “5”. Το σουτ του Jackson είναι ακόμη ύποπτο, αλλά μπορεί να βοηθήσει παντού και είναι έξοχος πασέρ, ικανότητα που θα τον βοηθήσει να ταιριάξει αμέσως στο παιχνίδι των Celtics.

Μαντζούκας: Ο Ainge επιμένει ότι εδώ θα επιλέξει τον παίκτη που ήθελε περισσότερο, ο οποίος δεν είναι ο Fultz. Ο Jackson είναι ένας αρκετά πιο ταλαντούχος Crowder, με το σουτ, όμως, που είχε ο Crowder όταν ήταν ακόμα rookie. Δεν θα εκπλαγώ αν εδώ πάρουν τον Tatum πάντως. 

#4 – Phoenix Suns: De’Aaron Fox

Μαντζούκας: Η βασιλεία του Devin Booker στο Phoenix δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τόσο νωρίς, επομένως o Tatum δεν χωράει. Αντί να κινηθούν για ψηλό, όμως, οι Suns θα πάρουν τον Fox ως ιδανικό συμπλήρωμα του Booker, και θα παραχωρήσουν τον Bledsoe σε μία από τις δυνατές ομάδες της λίγκας που ψάχνει άσσο. Ο Fox έρχεται με την ταμπέλα του εκρηκτικού, δυναμικού point guard που δεν έχει σουτ. Κάθε χρόνο βλέπουμε τέτοιες περιπτώσεις και δεν ξέρουμε αν το πακέτο αυτό θα σου εξελιχθεί σε John Wall στην καλύτερη, ή σε Elfrid Payton στη χειρότερη. Ο Fox πάντως είναι πιο κοντά στον Wall από ό,τι στον Elfrid.

Μαυράκης:  Ας αφήσουν τον Bledsoe να πάει στο καλό, το Fox – Booker Wall – Beal, απλά με 90% λιγότερη γκρίνια και πολύ καλύτερο supporting cast. Ο Fox ήταν καλύτερος όσο περνούσε η χρονιά και φανταστικός στα μεγάλα παιχνίδια δείχνοντας πως πέραν από το φυσικά προσόντα ενός point guard κατσκευασμένου σε εργαστήριο έχει και το χαρακτήρα ενός πραγματικού ηγέτη. Το σουτ φυσικά παραμένει υπό κατασκευή, απλά δεν θα ήθελα επ’ουδενί να στοιχηματίσω εναντίον του.

#5 – Sacramento Kings: Jayson Tatum

Μαυράκης: Ο Tatum από την στιγμή που θα επιλεχθεί στο draft από την ομάδα του Sacramento θα είναι και ο καλύτερος σκόρερ των Kings, αλλά και ο παίκτης στα χέρια του οποίου θα πρέπει να πηγαίνει η μπάλα στα κλειστά παιχνίδια, όποτε καταφέρνουν να είναι ανταγωνιστικοί τουλάχιστον και τα παιχνίδια τους να παραμένουν κλειστά. Οι όποιες αδυναμίες του, ότι δεν είναι καλός αμυντικός δηλαδή, ή πρόθυμος πασέρ, παύουν να έχουν και τόση σημασία όταν μπαίνει σε μια ομάδα με τόσο λίγο ταλέντο που τον χρειάζεται για να την κουβαλάει στο σκοράρισμα.

Μαντζούκας: Μια περιφέρεια με Tatum και Hield θα είναι πραγματική φωτιά. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό το δίδυμο.

#6 – Orlando Magic: Malik Monk

Μαντζούκας: Εδώ μίλησε πιθανότατα η ανάμνηση της ασφυξίας που ένιωθα παρακολουθώντας πέρσι τους αγώνες των Magic, όταν κάθε φορά που βρίσκονταν στην επίθεση παρακαλούσα να βρεθεί κάποιος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του μήπως και ξεμπουκώσει η ομάδα. Ο Malik Monk πιθανότατα δεν είναι ο έκτος καλύτερος παίκτης σε αυτό το draft, αλλά είναι ο παίκτης που θα κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα. Θα πάρει την ευθύνη, θα πάρει τα σουτ από κοντά και από μακριά, ελεύθερος ή με παίκτη κρεμασμένο πάνω του, θα υπάρξουν βραδιές που θα βάζει τα πάντα και βραδιές που δεν θα βάζει τίποτα. Τουλάχιστον, όμως, θα υπάρχει ένας γνήσιος σκόρερ στην ομάδα, η τρέλα του οποίου μπορεί να απελευθερώσει κάπως και τους υπόλοιπους.

Μαυράκης: “Είναι φωτιά ο Malik o Monk κύριε Μήτσο μου;” “Ο ορισμός της φωτιάς, κυρία μου!”.
Αυτά τα τρίλεπτα που ο Monk τρελαίνεται και βλέπει το καλάθι βαρέλι είναι από τα συγκλονιστικότερα θεάματα που μπορεί να αντικρίσει κάποιος ρέκτης του αθλήματος. Όποιες αντιρρήσεις μπορεί να έχει κάποιος ξενέρωτος επειδή “είναι μικροκαμωμένος”, “κρύβεται στο παιχνίδι”, “δεν πολυπαίζει άμυνα”, πάνε περίπατο μόλις ο Monk “μπει στη ζώνη”.

#7 – Minnesota Timberwolves: Jonathan Isaac

Μαυράκης: Το ιδανικό ζευγάρι για όλες τις πλευρές. Tα αμυντικά νούμερα του Jonathan Isaac σε rebounds, κοψίματα, και κλεψίματα έχουν βγάλει μόνο άλλοι τέσσερις παίκτες από το 2009: Ο Anthony Davis, ο Andre Roberson, ο Dewayne Dedmon, και ο Aaric Murray, που ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι. Τώρα σκεφτείτε πως ο Isaac έχει κορμί Durant και μπορεί να σκοράρει από το τρίποντο και φανταστείτε αυτόν τον παίκτη να πέφτει στα χέρια του εκστατικού Thibodeau. Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν πως ήταν ένας υπέρμετρα ντροπαλός εξωγήινος ρολίστας που κρυβόταν στην επίθεση, αλλά στην ομάδα των ballhogs, Wiggins και LaVine, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Ταιριάζει ιδανικά στην βασική πεντάδα των Wolves, σαν το απόλυτο πολυεργαλείο στο “4” που θα σπρώξει επιτέλους τον ΚΑΤ στο center και είναι δεδομένο θα αποτελέσει την απόλυτη ονείρωξη του Thibs.

Μαντζούκας: Υπερβολικά άγουρος. Οι προσδοκίες είναι τεράστιες, αλλά νομίζω πως θα δυσκολευτεί να σταθεί αντάξιος τους. Σίγουρα θα είναι καταλύτης στην άμυνα, αλλά μπορεί να σκοράρει όπως σκόραρε στο κολέγιο, αυτή τη φορά κόντρα σε κανονικούς αθλητές; Δεν είναι απίθανο, λόγω των καταπληκτικών του προσόντων, αλλά θα χρειαστεί άπειρη δουλειά. Αξίζει το ρίσκο για τους Wolves; Φυσικά και αξίζει, δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει κάτω από το #7.

#8 – New York Knicks: Dennis Smith

Μαντζούκας: Υπάρχει μία πολύ σοβαρή πιθανότητα ο Dennis Smith να αναδειχτεί σε αποκάλυψη αυτού του draft. Λόγω της αποτυχημένης χρονιάς του North Carolina State να προκριθεί στο March Madness, χάσαμε την ευκαιρία να τον δούμε στο τουρνουά, και γενικά οι μετοχές του έπεσαν λόγω των πολλών ηττών. Δεν φταίει αυτός, όμως, αντίθετα, ήταν μία όαση μέσα στην παράνοια του NCSU. Στην πραγματικότητα δεν υπολείπεται προσόντων του Fox, και μπορεί άνετα να εξελιχθεί σε βασικό point guard στο ΝΒΑ μέσα σε ένα-δύο χρόνια, κατά προτίμηση σε κάποια ομάδα που δεν θα καλείται να σηκώσει μόνος του το βάρος της δημιουργίας. Άλλος ένας point guard που καλείται να βελτιώσει το σουτ του, κάτι το οποίο ήδη έκανε μέσα στη χρονιά που πέρασε. Είναι μια πολύ λογική επιλογή για του Knicks, για τους οποίους θα ξεκινούσε κατευθείαν βασικός, οπότε μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι ο Phil Jackson θα βρει κάποιο λόγο να το αποφύγει.

Μαυράκης: Φανταστείτε τι έχουμε να τραβήξουμε από το κλασικό New York hype machine όταν ντραφτάρουν τον Dennis Smith Jr. Ο εντυπωσιακότερος παίκτης του draft θα είναι φανταστικός σε μια κακή ομάδα που θα διψάει για ανώφελες επιδείξεις ταλέντου και απίστευτων αθλητικών προσόντων.

#9 – Dallas Mavericks: Frank Ntilikina

Μαυράκης: Εν τω μεταξύ, διαβάζω στους Αμερικάνους mock drafters, αφού πρώτα χρησιμοποιήσουν ένα βλακώδες ψευδώνυμο, επειδή έχουν κατακρεουργήσει το επώνυμό του, πως ο Ntilikina είναι αργός. Τώρα τι να πω; Στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που τον έχω δει απέναντι σε άλλα ανήλικα λευκά παιδάκια, μου είχε φανεί γρήγορος. Και ψηλός για τη θέση, και υπέροχος αμυντικός. Απλά δεν είναι τόσο εκρηκτικός και δεν κάνει αυτά τα αεροπλανικά των συνομηλίκων του Αμερικάνων. Έχει το υλικό για να είναι ο σωστός, συνετός, εργάτης βασικός άσος για μια καλή ομάδα.

Μαντζούκας: Δεν τον έχω δει αρκετά ώστε να έχω άποψη, αλλά το πακέτο του μοιάζει ελκυστικό. Μου θυμίζει τον Nicolas Batum σε playmaker. Ρίσκα είναι αυτά, και ο Mark Cuban σίγουρα απολαμβάνει να τα παίρνει.

#10 – Sacramento Kings: Lauri Markkanen

Μαντζούκας: Θα μπορούσα να τον είχα πάρει και στο #4 ακόμα, όπου παραδοσιακά εδώ και δύο χρόνια επιλέγεται ο εκάστοτε νικητής στον ετήσιο διαγωνισμό “Βρείτε τον Nowitzki στο draft”. Θεωρώ αδύνατο να πέσει κάτω από το #10, καθώς είχε ήδη τη φήμη, αλλά με τη φετινή του χρονιά στο Arizona απέδειξε ότι η φήμη ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ο Φιλανδός πιθανότατα δεν είναι ο νέος Nowitzki, πιθανότατα δεν είναι ούτε ο νέος Porzingis, με τον οποίο μοιάζει περισσότερο, αλλά με όπλα το ύψος, το μυαλό και το υπέροχο σουτ του, μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο λίθο στους υπό ανέγερση Kings. Τεσσαροπεντάρι που μπορεί να αλλάξει ισορροπίες.

Μαυράκης: Μα, γιατί να ντραφτάρουν κι άλλον 7-footer με τόσο γλυκό καρπό; Δεν έχετε δει τα βίντεο του Παπαγιάννη από τις προπονήσεις;!

#11 – Charlotte Hornets: Zach Collins

Μαυράκης: Με την αποχώρηση του Plumlee άρχισε να ακούγεται ένας συναγερμός στα αποδυτήρια της ομάδας, καθώς έπεσαν κάτω από το quota των τριών λευκών centers. Δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία όμως, έρχεται ο Zach Collins να καλύψει αυτό το κενό. Ο Howard αποτελεί μια προσωρινή λύση, στο πλάι του οποίου θα μαθητεύσει ο Collins που, σαν πραγματικά καλός αμυντικός, με εξαιρετικό footwork και αξιοπρεπέστατο σουτ, θα είναι βασικό center στο ΝΒΑ για μία δεκαετία. O Zach Collins είναι ήδη καλύτερος αμυντικός από τους υπόλοιπους λευκούς centers στο rosters των Hornets και μάλλον -εξαιρετικά σύντομα- θα είναι και ο καλύτερος παίκτης συνολικά από τους τρεις, οπότε χαλάλι που τα αποδυτήρια του θα θυμίζουν το Πολιτεία Tennis Club.

Μαντζούκας: Αν και νιώθω την ανάγκη να αποκαλύψω ότι η επιλογή του Μήτσου έγινε πριν το trade με  τους Hawks, κάτι το οποίο άλλαξε προφανώς τις ανάγκες της ομάδας, εξακολουθώ να απορώ με αυτήν. Ο Collins έχει καταπληκτικά εργαλεία, τεράστιος, με πολύ μακριά χέρια, θυμίζει λίγο δεινόσαυρο, με καλό σουτ. Ωστόσο πέρσι στο Gonzaga έπαιξε πολύ λίγο, ήταν αναπληρωματικός όλη τη χρονιά και μόνο στο τελικό τουρνουά βγήκε μπροστά και έκανε πραγματικά καλά παιχνίδια. Αρκεί ένα δείγμα ούτε πέντε αγώνων, σε συνδυασμό με τις μεγάλες προσδοκίες, να του δώσει θέση στο lottery; Μάλλον ναι, κατά τα φαινόμενα.

#12 – Detroit Pistons: Justin Jackson

Μαντζούκας: Μία λέξη: εγγύηση. Ο Justin Jackson έπαιζε σαν επαγγελματίας ήδη από το κολέγιο. Απόλυτη σοβαρότητα, ηγετική προσωπικότητα, κουβάλησε το North Carolina στις πλάτες του σε άμυνα και σε επίθεση. Ο ορισμός του παίκτη του προπονητή, κάτι που θα κάνει τον Stan να τρίβει τα χέρια του. Κάθε χρόνο βελτιώνεται τρομακτικά, ήδη πέρσι ανέβασε το τρίποντο του από το 30% στο 37%, και νιώθω απόλυτα βέβαιος ότι θα συνεχίσει έτσι. Η περίπτωση του, το mentality και η ευφυΐα του, μου θυμίζουν πάρα πολύ έντονα τον Malcolm Brogdon, δύο χρόνια μικρότερο και σε άλλη θέση.

Μαυράκης: Τόσο συνετή και λογική επιλογή που είναι βαρετή. Ο Jackson είναι έτοιμος να παίξει άμεσα και μπορεί να διαδεχθεί κατευθείαν τον KCP αν o τελευταίος γίνει πολύ ακριβός το καλοκαίρι για να ανανεωθεί. Ήταν ο σταρ των πρωταθλητών στο κολέγιο, δεν θα παίξει σε τέτοια ύψη σαν επαγγελματίας, αλλά είναι “λεφτά στην τράπεζα” σαν συνετός συμπληρωματικός που θα παίζει άμυνα, και “μάλλον” θα βάζει και τα τρίποντα του.

#13 – Denver Nuggets: O.G. Anunoby

Μαυράκης: 

“Η άμυνά του στην περιφέρεια μπορεί να παρομοιαστεί μονάχα με την επίθεση των πτεροδάχτυλων προς τους άτυχους τουρίστες στο Jurassic Park. O Anunoby μπορεί να μαρκάρει τέσσερις θέσεις και να σπείρει τον τρόμο απέναντι στους σκόρερ με την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ναι, είναι ότι κοντινότερο έχει να παρουσιάσει στον Kawhi Leonard το κολεγιακό μπάσκετ και δεν είχε βρεθεί όλη τη χρονιά ούτε σε ένα mock draft. Θυμίζει τον Justice Winslow μετά από αυστηρή δίαιτα μονάχα με αναβολικά.”

Αυτό γράφαμε 14 μήνες πριν. Βέβαια, από τότε ο forward της Indiana τραυματίστηκε και δεν μας έδειξε πολλά μες το παρκέ, αλλά αυτό δεν αναιρεί τις υποσχέσεις που μας είχε αφήσει εκείνο το απόγευμα που είχε σβήσει τον Jamal Murray. Και δεν πα να σε έχουν βαφτίσει Ονούφριο – Γαρύφαλλο, αν σε φωνάζουν O.G. είσαι ένας ζόρικος καριόλης.

Μαντζούκας: Τι να σου πω τώρα; Θα σεβαστώ το κόλλημα σου, παραβλέποντας ότι βασίζεται σε δυο παιχνίδια. “Ο.G. Anybody can do this”. Είναι πάντως από τους καλύτερους αμυντικούς του draft, και καταπληκτικός αθλητής. Το Denver έχει κι άλλους παίκτες να βάζουν την μπάλα στο καλάθι.

#14 – Miami Heat: T.J. Leaf

Μαντζούκας: Είναι σίγουρα reach, καθώς ο Leaf προορίζεται για πιο χαμηλά επίπεδα του draft, αλλά μου ταιριάζει υπερβολικά σε αυτό που χτίζει o Spoelstra για να μπορέσω να τον προσπεράσω έτσι αψήφιστα. Αν και έπαιζε στην σκιά του Lonzo Ball, κατάφερε να αποδείξει ότι πρόκειται για τον ορισμό του stretch-4, φέρνοντας λίγο στο μυαλό έναν προκάτοχο της θέσης του στο UCLA, τον Kevin Love, χάρη στο πολύ καλό του σουτ από μακριά, και στο ένστικτό του στα rebounds. Στην πραγματικότητα είναι πιο κοντά στον Jon Leuer παρά στον Love, αλλά ένα αξιόπιστο τεσσάρι με σουτ είναι ό,τι πρέπει για αυτό το Miami. Αν καταφέρει να πάρει και κάμποσο όγκο και δύναμη μπορεί να μας εκπλήξει στο μέλλον.

Μαυράκης: Ο T.J. Leaf είναι πολύ καλός σκόρερ σαν stretch-4, αλλά φοβάμαι πως μπορεί να ήταν μια οπτασία λόγω του “Lonzo effect”. Θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να τον κρύψουν στην άμυνα, άλλα in “Coach Spo We Trust”. Οι Winslow & Whiteside είναι τρομακτικοί στην άμυνα, συνεπώς μπορεί ο power forward του UCLA να επιβιώσει στα μετόπισθεν ώστε να ανοίγει το γήπεδο για τους Dragic, Whiteside και Waiters (;) στην επίθεση.

#15 – Portland Trail Blazers: Donovan Mitchell

Μαυράκης: Εντάξει, δεν θα γράφουμε τώρα αυτές τις υπερβολές που γράφονται σε άλλα sites, πως για παράδειγμα ο Mitchell είναι point guard. Δεν είναι point guard, δεν έχει ούτε τα ένστικτα, ούτε καν καλή ντρίπλα. Αλλά είναι ένα λυσσασμένο σκυλί, που θα ταλαιπωρεί αντίπαλα guards όπως ο Avery Bradley, ενώ παράλληλα θα σκοράρει από κοψίματα στη ρακέτα, αλλά και στο ανοιχτό γήπεδο, όταν εκμεταλλεύεται τα απίστευτα αθλητικά του προσόντα. Και έτσι ταιριάζει ιδανικά στον ρόλο του σωματοφύλακα για τα δυο κοντοπούτανα των Blazers.

Μαντζούκας: Τον σωματότυπο του μπράβου τον έχει, ωστόσο θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι, για σωματοφύλακας, μπορεί να σκοράρει με μεγάλη ευκολία και με κάθε τρόπο. Παρακολουθώντας τον σχηματιζεις την εντύπωση ότι παίζει με τόσο πάθος που φοβάσαι πως κάθε φάση μπορεί να κρύβει ενδεχόμενο τραυματισμό. Είτε δικό του, είτε πιθανότερα κάποιου αντιπάλου του. Από τα πιο χρήσιμα picks που μπορούν να γίνουν, θα μπορέσει να βοηθήσει σχετικά άμεσα.

#16 – Chicago Bulls: Harry Giles

Μαντζούκας: Δεν έχω ιδέα τι γίνεται εδώ, κυρίως γιατί πιστεύω ειλικρινά ότι ούτε οι ίδιοι οι Bulls έχουν. Το περσινό χάος έδειξε ότι δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα αν πρέπει να στήσουν την ομάδα από την αρχή ή να πάνε all in για κάτι καλό άμεσα. Ο Βutler είναι ανάμεσα στο Chicago και σε άλλες 15 ομάδες της λίγκας, και γενικά δεν ξέρω αν θα πάνε να πάρουν κάποιον παίκτη που θα βοηθήσει άμεσα ή θα κοιτάξουν για κάτι με μεγαλύτερο ταβάνι στο μέλλον. Με δεδομένο ότι θεωρώ πιο λογικό το δεύτερο σενάριο, επιλέγω τον Harry Giles, έναν παίκτη που στο κολέγιο ποτέ δεν είδαμε τι μπορεί να κάνει, κάτι απόλυτα λογικό μιας και όχι απλά ήταν ταλαιπωρημένος από τους παλιότερους τραυματισμούς, αλλά έβγαλε και την μισή χρονιά με τραυματισμένο πόδι. Το ταλέντο του ήταν πάντα δεδομένο, θεωρείται ένας forward από το μέλλον, και αν καταφέρει να μείνει υγιής και να παίξει όπως έχει δείξει πιο μικρός ότι μπορεί, θα μιλάμε για την μεγαλύτερη κλοπή στο draft.

Μαυράκης: Τον Giles τον θυμάμαι από τότε που τον έλεγαν “νέος Chris Webber” και τον είχαν σίγουρο σαν πρώτη επιλογή του draft, καμιά τριετία πίσω. Βέβαια, από τότε έχει περάσει περισσότερο χρόνο στα νοσοκομείο και τις φυσιοθεραπείες από ό,τι στο παρκέ, και στα 19 του δεν θυμίζει τόσο τον Webber, όσο τον Amar’e με τέτοιο το βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό. Από την άλλη, όταν είσαι μια ομάδα που δεν έχει προς τα που να πορευτείς, όπως οι Bulls, και σου κάθεται στο #16 το μεγαλύτερο ταλέντο του draft, δεν έχεις παρά να κάνεις τον σταυρό σου και να τον επιλέξεις.

#17 – Milwaukee Bucks: Luke Kennard

Μαυράκης: Όπως και ο Poetl πέρυσι, ο Kennard φέτος ήταν αυτός ο φλώρος που έβγαζε μεν νούμερα στο κολέγιο, αλλά ανυπομονούμε να τον δούμε να τον καταπίνουν ζωντανό οι αντίπαλοί του στο ΝΒΑ. Έπεσα στην παγίδα της επιλογής, και έχοντας αποδεχθεί πως θα αντιμετωπίσω τη χλεύη, έχω να δηλώσω πως ο Kennard θα μπορούσε να ταιριάξει στους Bucks που διψάνε για αυτά που εκείνος μπορεί να προσφέρει. Ένας πραγματικά καλός σουτέρ και αναπάντεχα καλός δημιουργός με την μπάλα. “Τα τέρατα” των Bucks θα καλύψουν τις αμυντικές αδυναμίες του και αυτός μπορεί να ταιριάξει ιδανικά σε έναν ρόλο off guard που δίνει μια ακόμη διάσταση στην επίθεση, περίπου σαν ένας 30 χρόνια νεώτερος (με αυτή την κόμη ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρος) Jason Terry. Εντάξει, και πιο το νόημα στο να έχεις τόσα τέρατα της φύσης στην ομάδα, αν όχι για να κρύβουν επιτυχώς τους μη αθλητικούς, αλλά υπερμπασκετικούς, συμπαίκτες τους;

Μαντζούκας: Η σύγκριση με τον Poetl είναι άδικη. Ο Kennard έχει κάνει μια καταπληκτική χρονιά και ξέρει πράγματι μπάσκετ, σε πλήρη αντίθεση με τον Αυστριακό. Ωστόσο, μου φαίνεται δύσκολο να καταφέρει να προσαρμόσει το μυαλωμένο, άλλης εποχής στυλ του, στο σύγχρονο μπάσκετ, καθώς κινείται μια ταχύτητα κάτω από όλους του άλλους. Αρκεί η γρήγορη σκέψη του για να υπερκεράσει τα γρήγορα πόδια των υπολοίπων; Δεν είναι καταδικασμένο pick πάντως, και όποιος σουτάρει σαν τον Kennard δεν χάνεται.

#18 – Indiana Pacers: John Collins

Μαντζούκας: Ο τύπος είναι μηχανή. Πραγματική μηχανή. Τόσο από άποψη φυσικών προσόντων, όσο και από άποψη αποτελεσματικότητας. Είναι φονικός κοντά στο καλάθι, σκοράροντας με τεράστια ευκολία, ενώ είναι συγκλονιστικός στις μάχες για τα rebounds.  Σταματιέται μόνο με φάουλ, απλά το πρόβλημα είναι ότι αν σταματηθεί πράγματι έτσι, δυσκολεύεται να ευστοχήσει στις βολές, σουτάροντας με 62% από τη γραμμή, ενώ γενικά, αν βγει πάνω από τρία μέτρα μακριά από τη ρακέτα, βραχυκυκλώνει. Είναι, όμως, τέτοια η δυναμική του μέσα στη ρακέτα που αξίζει να επιλεγεί στην προοπτική δημιουργίας ενός διδύμου με τον Turner που θα κρατήσει για χρόνια. Αν καταργηθεί το τρίποντο τα επόμενα χρόνια, ο Collins θα παίζει στο “1”.

Μαυράκης: Ο Myles Turner είναι το center που μπορεί να κινηθεί στην περιφέρεια στην επίθεση και να προστατεύσει τη ρακέτα στην άμυνα, αφήνοντας χώρο στο ζωγραφιστό για τον Collins, o οποίος θα μπορεί να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα από κάθε άλλο παίκτη στο draft: να σκοράρει και να μαζέψει rebounds. Με τον Turner να καλύπτει τα κενά του, ο John Collins μπορεί να γίνει μια old school μηχανή παραγωγής double-doubles, ένας μη βαψομαλλιάς Carlos Boozer. Πόσο σπάνιο και χρήσιμο είναι να έχεις έναν Myles Turner στην ομάδα σου, τελικά!

#19 – Atlanta Hawks: Justin Patton

Μαυράκης: Με πόνο πρέπει να αποδεχθούμε πως οι Hawks των 60 νικών δεν υπάρχουν πια. Ήταν ένα διάττοντας αστέρας υπέροχου μπάσκετ, που έζησε λίγο, αλλά εξαφανίστηκε δίχως να αφήσει τίποτε πίσω του. Στην προσπάθεια του coach Bud να ξαναχτίσει κάτι παρόμοιο, ο άγουρος ακόμη Patton έχει στα χαρτιά όλα τα στοιχεία για να γίνει το ιδανικό του center, καθώς πέρα από τα φυσικά του προσόντα είχε κάτι εκλάμψεις που έδειχνε πως μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ ή να σκοράρει από το τρίποντο. Είναι καλή πρώτη ύλη για το “Hawks University”.

Μαντζούκας: Θέλει πολλή δουλειά το σώμα του, καθώς παραείναι αδύναμος για να σταθεί ως center, αλλά τα προσόντα υπάρχουν. Πάρα πολύ ωραίος και φινετσάτος ψηλός. Ίσως οι Hawks κυνηγήσουν κάτι πιο έτοιμο εδώ πάντως.

#20 – Portland Trail Blazers: Jarrett Allen

Μαντζούκας: Να η ευκαιρία για την αρπαγή ενός ψηλού που μπορεί να καταλήξει βασικός σε δύο-τρία χρόνια. Ο Allen πιθανότατα δεν θα πέσει μέχρι το #20, αλλά αν πέσει οι Blazers θα τρέξουν να τον αρπάξουν για να δώσουν τέλος στο σερί των ψηλών που επιλέγουν στο draft και ύστερα πεθαίνουν. Μιλάμε για παίκτη ο οποίος δείχνει να έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά ενός μοντέρνου center, με εξαίρεση το τραγικό ποσοστό του στις βολές. Δείχνει, όμως, δουλευταράς και η βελτίωση του μέσα στη χρονιά προϊδεάζει για μεγάλα περιθώρια βελτίωσης συνολικά. Δεν είναι τέρας δύναμης, αλλά μοιάζει να χειρίζεται πολύ καλά το σώμα του για να εκμεταλλευτεί τα γρήγορα πόδια του.

Μαυράκης: Δεν ξέρω κατά πόσον ο Allen είναι όντως επιβλητικός Center ή έχουμε ψαρώσει επειδή είναι ένας κλισέ γρήγορος και αθλητικός center με το μαλλί όπως που τον κάνει cult και του δίνει κύρος στο γήπεδο και στα μάτια μας. Τα rebounds του τα παίρνει και τις λόμπες του τις τελειώνει όπως πρέπει. Αν βελτιωθεί λίγο στις βολές και βελτιωθεί λίγο επιπλέον στην άμυνα πάνω στο στεφάνι θα μας βοηθήσει στις απόπειρές μας για αναβίωση του Afro.

#21 – Oklahoma City Thunder: Derrick White

Μαυράκης: Ακόμη και αυτοί που συφυλιάζονταν με τον Westbrook, αρρώσταιναv κάθε φορά που έβλεπαν τον Semaj Christon να πατάει το παρκέ.Ο Derrick White έρχεται, λοιπόν, για να μας λυτρώσει, καθώς μπορεί να αγωνιστεί και σαν αναπληρωματικός άσος, αλλά και δίπλα στον Russ. Είναι αρκετά καλός αμυντικός για να ταιριάξει στο προφίλ των Thunder, και σαφέστατα καλύτερος σουτέρ και σκόρερ από τις υπάρχουσες εναλλακτικές του δίδυμου Westbrook- Oladipo ώστε να μπει στο rotation άμεσα. Είναι ο φετινός Malcolm Brogdon.

Μαντζούκας: Θεωρώ δεδομένο ότι οι Thunder θα επιλέξουν τον Jawun Evans αν υπάρχει στο #21 για αναπληρωματικό του Russell, και ποντάρω και λεφτά σε αυτό το σενάριο. Δεν έχω καταλάβει ακόμα πως ο White έχει φτάσει να συζητείται για αυτά τα νούμερα μέσα σε ένα μήνα. Προσωπικά δεν είδα τίποτα μέσα στη χρονιά που να το δικαιολογεί. Τι τους έλεγε στα workouts και τους έπεισε να τον πάρουν τόσο ψηλά;

#22 – Brooklyn Nets: Bam Adebayo

Μαντζούκας: Ο Brook Lopez έφυγε για το Los Angeles, αλλά ακόμα και πριν φύγει, oι Νets θα χρειάζονταν έναν δυναμικό ψηλό. Και εδώ έρχεται ο “Bam – Bam”. Δηλαδή τον φωνάζουν πραγματικά “Bam – Bam”. Και το Bam έχει καθιερωθεί πράγματι ως το μικρό του. Τι άλλο να ζητήσω; Θα τον έπαιρνα και στο #1 απλά και μόνο για να τον φωνάζω στις προπονήσεις. Οι Nets, από την άλλη, μετά και την απομάκρυνση του Brook Lopez, έχουν μία μαύρη τρύπα στη ρακέτα, και ο καλύτερος διαθέσιμος ψηλός σε αυτές τις θέσεις είναι ο Bam, οπότε ίσως τον επιλέξουν γι’ αυτόν τον λόγο. Ο Adebayo πάντως είναι το ακριβώς αντίθετο από τον Brook, ένας άτεχνος, σκληρός μπούλης, που εκμεταλλεύεται τη δύναμη του για να σπρώχνει τους αντιπάλους μακριά από τη ρακέτα, είτε για να πάρει το rebound, είτε για να αφήσει την μπάλα στο καλάθι. Το επιθετικό του ρεπερτόριο, όμως, δυστυχώς εξαντλείται κάπου εκεί, μιας και προς το παρόν παραμένει απλά ένα κτήνος δύναμης που ελέγχει τη ρακέτα. Τον λένε όμως “Bam”! 

Μαυράκης: Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό σου, τον φωνάζουν “Bam-Bam”, είναι αρκετά δυναμικός και γρήγορος στα πόδια, και όποτε παίρνει την μπάλα καρφώνει. Ο προβληματισμός μου είναι ότι μάλλον δεν είναι αρκετά μακρύς και ψηλός, ώστε να γίνει ο νέος Biyombo ή Capela.

#23 – Toronto Raptors: Jonah Bolden

Μαυράκης: Φοβάμαι πως λόγω του Joe Ingles, του Patty Mills, της υπέροχης εθνικής ομάδας της Αυστραλίας στους Ολυμπιακούς του Ρίο, πως έχω αναπτύξει μια έντονη “αυστραλολαγνεία”. Τα πρώτα σημάδια έχουν εκδηλωθεί με τη διαπίστωση πως θεωρώ τον Simmons “LeBronοειδές” και τον Exum έτοιμο για βασικό point guard στην Utah. Ο Bolden έβγαλε μάτια στην Αδριατική λίγκα και φαντάζει ως ο ιδανικός συμπληρωματικός παίκτης για κάθε frontcourt, καθώς είναι πολύ αθλητικός για να πιάνει λόμπες, ενώ παράλληλα απειλεί από το τρίποντο. Αν δε, είχε μείνει στο UCLA κι είχε προλάβει να ευλογηθεί από τον Lonzo, θα μιλάγαμε για παίκτη στο lottery. Τον θεωρώ την απάντηση στην αέναη αναζήτηση των Raptors για τεσσάρι, όταν περάσει τον ατλαντικό σε κάνα-δυο χρονάκια.

Μαντζούκας: Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι απλά θα περνάει τον Ειρηνικό για να πηγαίνει διακοπές στην Αυστραλία, και μετά θα επιστρέφει στη Ευρώπη, όπου και θα αγωνίζεται για τα επόμενα πολλά χρόνια. Αν κάνει ποτέ το άλμα για το ΝΒΑ, θα είναι μόνο ως ρολίστας, συμπληρώνοντας κάποιο ρόστερ.

#24 – Utah Jazz: D.J. Wilson

Μαντζούκας: Ο D.J. Wilson ήταν εκτός συζήτησης για μία θέση στον πρώτο γύρο πριν κάποιους μήνες, αλλά ο Μάρτης που έκανε ήταν αρκετός για να τον ανεβάσει πολλές θέσεις στο draft.  Με χτυπητά όπλα αλλά και χτυπητές αδυναμίες, ο Wilson θα κληθεί να κάνει αυτό το οποίο προοριζόταν ο Trey Lyles, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Οι Jazz χρειάζονται απαραιτήτως έναν ψηλό που να μπορεί να σουτάρει, για να βγαίνει έξω από τη ρακέτα και να τραβάει τον αμυντικό του μαζί, δημιουργώντας χώρο για το υπό κατασκευή επιθετικό παιχνίδι του Gobert. Ο Wilson έδειξε ότι βρίσκει τον δρόμο του από την περιφέρεια, και αν είναι είναι εύστοχος μπορεί να πάρει από νωρίς ευκαιρίες, μιας και τα αμυντικά του κενά μπορούν να καλυφθούν από τον Γάλλο.

Μαυράκης: Μετά το φιάσκο του  Trey Lyles (σταμάτα να σουτάρεις ρε συ, ηρέμησε λίγο!) και του Derick Favors, που κινείται σαν την μούμια (όχι την θεά, Sofia Boutella, αλλά τις παλαιότερες εκδοχές της Μούμιας), οι Jazz ψάχνουν ακόμη τον παρτενέρ του Gobert. O D.J. Wilson έκανε ένα τέρμα ψαρωτικό φινάλε στην κολεγιακή του καριέρα, όπου έδειξε ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει στην εντέλεια τα φανταστικά αθλητικά του προσόντα. Τρέχει καλά το γήπεδο, είναι σπουδαίος μπλοκέρ, έχει τρίποντο και γενικά είναι ταμάμ για τους Jazz.

#25 – Orlando Magic: Semi Ojeleye

Μαυράκης: Καταλαβαίνω είναι ότι είναι σχετικά μεγάλος σε ηλικία για rookie, αλλά o Ojeleye είναι απόλυτα έτοιμος να μπει και να παίξει. Είναι κτήνος, μπορεί να μαρκάρει και τριάρια και τεσσάρια, κατεβάζει rebounds και μπορεί να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο. Α, έχει και τρίποντο. Μου φαίνεται πλήρες πακέτο για μια ομάδα που θέλει ενίσχυση στα forwards.

Μαντζούκας: Δεν είναι κακός παίκτης, το κακό είναι ότι ξέρουμε από τώρα ως που μπορεί να φτάσει. Οι Magic δεν καίγονται για άμεσα αποτελέσματα, μπορούν να δοκιμάσουν κάτι με μεγαλύτερο ρίσκο, αλλά και μεγαλύτερη απόδοση, όπως ο επόμενος παίκτης.

#26 – Portland Trail Blazers: Terrance Ferguson

Μαντζούκας: Το καλό του να έχεις τρία picks πρώτου γύρου είναι ότι μπορείς άφοβα να διαθέσεις κάποιο από αυτά σε στοιχήματα που άλλες ομάδες, που δεν έχουν το περιθώριο λάθους, δεν μπορούν. O Terrance Ferguson είναι ένα από τα μεγαλύτερα ρίσκα του φετινού draft, και η αλήθεια είναι πως συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να εξελιχθεί σε bust μεγατόνων, αλλά τα προσόντα του ήταν πάντα αδιαπραγμάτευτα. Μπορεί, πάντως, να εξελιχθεί σε ποιοτικότατο σκόρερ πρώτης γραμμής, μόνο αν μάθει όμως να κινείται σωστά μέσα στο γήπεδο, κάτι καθόλου δεδομένο.

Μαυράκης: Κάθε χρόνο υπάρχει αυτός ο άγουρος πιτσιρικάς που φαίνεται πως να γίνεται ο MVP του All Star Weekend, κερδίζοντας τους διαγωνισμούς και τριπόντων και καρφωμάτων. Βλέπε: Ross, Terrence και McLemore, Ben. Κάθε χρόνο ενθουσιάζομαι για να τον δω μετά στο γήπεδο να κινείται πιο απροσατολισμένος κι από μεθυσμένο ταρανδάκι. Ο πειρασμός, πάντως, παραμένει πολύ μεγάλος για να αγνοηθεί από κάποια ομάδα που έχει χώρο να πάρει ένα μικρό ρίσκο.

#27 – Los Angeles Lakers: Wesley Iwundu

Μαυράκης: Με την επιλογή του Lonzo έχουμε το κύριο βήμα στην οικοδόμηση των νέων Lakers, που θα μοιράζουν την μπάλα και θα καλπάζουν στο ανοιχτό γήπεδο. Ο Iwundu που είναι πολύ καλός αμυντικός και rebounder, και -το κυριότερο- πολύ καλός πασέρ, τόσο καλός που φλέρταρε με triple double στο Kansas. Ταιριάζει γάντι δίπλα στον Lonzo, σίγουρα περισσότερο από τον -πλέον περιττό- Clarkson.

Μαντζούκας: Ίσως το πιο παρανοϊκό pick του Μαυράκη, τόσο παρανοϊκό που ίσως τελικά βγει αληθινό. Νομίζω πως ο Iwundu θέλει πάρα πολύ δρόμο μέχρι να θεωρηθεί έτοιμος να παίξει στο ΝΒΑ παρά την ηλικία του, καθώς επιθετικά δυσκολεύεται πολύ, και παρότι είναι καλός αμυντικός, δεν είναι game changer. Δεν είναι κακός, αλλά δεν κάνει και τίποτα πραγματικά καλά, ένας παίκτης που σίγουρα θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην Ευρώπη. Τι έχει δει ο Μήτσος και τον επιλέγει;

#28 – Los Angeles Lakers: Caleb Swanigan

Μαντζούκας: Οι Lakers είναι ήδη πλήρεις παντού σχεδόν, αλλά ποτέ δεν περισσεύει ένας παίκτης σαν τον Swanigan. Βαρύ τεσσάρι, παλιάς κοπής, πάρα πολύ δυνατός, ξέρει πολλά κιλά μπάσκετ. Δυστυχώς η  ταχύτητα του τον προδίδει στην άμυνα και θα του δημιουργήσει προβλήματα, αλλά το ταλέντο δεν γίνεται να αγνοηθεί. Τον Μάρτη ήταν συγκινητικός, και, κατά την ταπεινή μου άποψη, ένας από τους τρεις καλύτερους ψηλούς στο περσινό κολεγιακό. Θέλω πάρα πολύ να παλέψει και να καθιερωθεί, και έχει αποδείξει ότι έχει τη δύναμη να ξεπερνάει εμπόδια.

Μαυράκης: Μήτσο, έσωσες την τιμή του mock draft. Δεν έχει καμία σημασία αν κάνει στο τέλος την καριέρα του Jarred Sullinger, ο Swanigan πρέπει να παίξει στο ΝΒΑ. Και όχι μόνο για την δακρύβρεχτη ιστορία του.

#29 – San Antonio Spurs: Ike Anigbogu

Μαυράκης: Και αν η περσινή επιλογή του DeJounte Murray ήταν η αρχή μια νέας εποχής για τους Spurs, αυτής που επιλέγουν τον πιο άγουρο παίκτη με τα εντυπωσιακότερα φυσικά προσόντα και απλά εμπιστεύονται την ικανότητά τους στο να τον μετατρέπουν σε χρήσιμο γρανάζι της μηχανής τους. Ο Anigbogu έχει τα προσόντα για να γίνει ένα είδος Capela, ας τον αφήσουμε, λοιπόν, στο San Antonio και να δούμε τι θα βγει σε καμιά τριετία.

Μαντζούκας: Μου αρέσει πολύ το σκεπτικό σου, σχεδόν με έχεις πείσει. Έκαναν τον Dewayne Dedmon να μοιάζει θωρηκτό, τώρα τον αφήνουν ελεύθερο και θα φτιάξουν ένα νέο θωρηκτό στη θέση του με την ίδια πρώτη ύλη. Θα έβλεπα, πάντως, να κινούνται και προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, παίρνοντας έναν παίκτη τύπου Josh Hart, δηλαδή έτοιμο, έμπειρο, μυαλωμένο, ικανό να συνεισφέρει αμέσως στην περιφέρεια που δοκιμάζεται.

#30 – Utah Jazz: Jawun Evans

Μαντζούκας: Κι όμως, τα καταφέραμε να πέσει ένα εξαιρετικό playmaker στην τελευταία θέση του πρώτου γύρου. Όπως ο Murray στους Spurs, μιας και τον αναφέραμε προηγουμένως. Ο Evans δεν έχει τη λάμψη των κοντών που επιλέχθηκαν στην αρχή μαζεμένοι, αλλά είμαι σίγουρος ότι μπορεί άνετα να γίνει πρώτη αλλαγή από τον πάγκο. Είναι ίσως ο playmaker που ξέρει τα βασικά καλύτερα από όλους. Καταπληκτικός στο pick’n’roll, αλλά και βλέπει το γήπεδο σαν βετεράνος. Πρώτα πασάρει και μετά σουτάρει. Ίσως οι Jazz να μην είναι το καλύτερο ταίριασμα για τα προσόντα του, αλλά παραείναι καλός για να μείνει εκτός πρώτου γύρου.

Μαυράκης: Σε κάποιο άλλο draft, που δεν είχε τόσες επιλογές στον άσσο στην πρώτη δεκάδα, θα υπήρχε σίγουρα μια ομάδα που θα έβλεπε στο πρόσωπο του Jawun Evans τον βασικό point guard της ομάδας της. Προς το παρόν, ανεξαρτήτως τι θα συμβεί με τον George Hill, o Evans μπορεί να βρει λεπτά συμμετοχής στην Utah, καθώς είναι διάολος στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά και μπορεί να καθοδηγήσει την ομάδα τόσο σαν δημιουργός, όσο και σαν σκόρερ στο σετ παιχνίδι.