Ενδεχομένως η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία ομάδας τη σεζόν που πέρασε είναι αυτή των Miami Heat. Μετά από ένα απογοητευτικό καλοκαίρι, που πλήγωσε τη φήμη του οργανισμού για το πως φέρεται στις σημαίες του, και με ένα roster που απαρτιζόταν από υλικά που θύμιζαν spare parts ξεχασμένων παιδικών lego, ο Spoelstra κατάφερε να μαεστρία όλα τα παραπάνω να τα συμμαζέψει και να παρουσιάσει στο παρκέ, ειδκά μετά το γύρισμα του χρόνου στο 2017, ένα εξαιρετικά φτιαγμένο και αποτελεσματικό lego technic, που πέρναγε σαν οδοστρωτήρας πάνω από τους εμβρόντητους αντιπάλους, καθιστώντας εκ νέου το Miami ενδιαφέρον προορισμό για κάθε free agent που θέλει να ξαναζωντανέψει την καριέρα του.
A tale of two seasons
Ξεκίνημα (αλλιώς, τι πήγε στραβά)
Κανείς δεν συμπαθεί έναν προδότη, ιδίως έναν ισχυρό προδότη, και κάπως έτσι χρωματίστηκε ο Pat Riley και το franchise του Miami με την απόφαση να χωρίσουν τις μοίρες τους με τον εν ενεργεία θρύλο της ομάδας, τον Dwyane Wade. Ο Wade αποτέλεσε τα τελευταία 14 χρόνια το σύμβολο των Heat, τον συνεκτικό κρίκο μεταξύ των τριών τίτλων της ομάδας, και έναν άνθρωπο που βίωσε και οδήγησε την ομάδα από τα χαμηλότερα βάθη στις υψηλότερες κορυφές της. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε και την εικόνα του franchise, μια καλοντυμένη, σοβαρή και αψεγάδιαστη παρουσία που αποκρυστάλλωνε τις κεντρικές αξίες της διοίκησης και του Pat Riley. Ταλέντο, ύφος, αλλά και διάθεση για σκληρή δουλειά. Μπορεί η μετακίνηση να ήταν αμοιβαία επωφελής, και ο Wade να γύρισε στη γενέτειρά του, όχι κι απρόθυμα, δίνοντας χώρο και πόρους στους Heat να ξαναχτίσουν, αλλά, κακά τα ψέματα, όλοι πιστεύαμε ότι θα αποσυρθεί σαν σημαία του Miami, όπως ο Reggie, o Kobe ή έστω ο Jeff Foster1)Αναθεματισμένε Κολτσίδα, τα Τρίκαλα μου χάλασαν την παρομοίωση!.
Από την άλλη πλευρά, η ομάδα στιγματίστηκε και από το πρόβλημα υγείας του Chris Bosh, αλλά και από την αμήχανη διαδικασία της διοικητικής αντιμετώπισης του, που ήταν μια lose-lose situation για την εικόνα του franchise.
Έτσι, χωρίς τους δύο stars τους, οι Heat μπήκαν σε ένα ημι-ακούσιο, αλλά μάλλον αναγκαίο, rebuild mode, υπό την έννοια ότι ίσως να ήθελαν να το τρενάρουν δύο-τρία χρόνια ακόμα, και ίσως, εκμεταλλευόμενοι το νέο ταλέντο και τις ευκαιρείς της free agency, να το αποφύγουν τελείως.
Η χρονιά ξεκινά με ένα ρόστερ το οποίο δεν ξέρει τι είναι. Ούτε τις δυνατότητές του, ούτε πώς πρέπει να παίξει. Άξονας αυτού αποτελούν δύο σαφώς ποιοτικοί παίκτες, οι Dragic και Whiteside, για τους οποίους, όμως, κανείς δεν είναι σίγουρος, ούτε και οι ίδιοι ενδεχομένως, ότι μπορούν να συνεισφέρουν σε μια ομάδα που κάνει πορεία πρωταθλητισμού. Γύρω τους, ένα μείγμα νέων παικτών και αποτυχημένων projects.
Τεστάρουν τα νερά, σαν τη Θεία Ευτέρπη που προωθείται προς τα βαθιά με ρυθμό ένα μέτρο ανά τέσσερα λεπτά. Δίνουν την μπάλα στον Winslow να παίξει point forward στο μπασκετικό αντίστοιχο του “Ασ’ το το παιδί Λίτσα μου, αν δεν χτυπήσει πώς θα μάθει;”, αλλά στα χέρια ενός στοργικού πατέρα που έχει διαβάσει Montessori και Sun Tzu και έχει υφάνει μαζί την πολεμική και τη διαπαιδαγώγηση.
Οι Heat βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση προς ένα από τα πρώτα picks ενός εξαιρετικού draft. O Winslow τραυματίζεται και η ομάδα βρίσκεται στο ναδίρ της, στο 11-30, με πρόβλεψη για ακόμα περισσότερες ήττες. Είναι 17 Γενάρη όταν η ομάδα των Heat θα επιστρατεύσει έναν (όχι και τόσο) παλιό μας γνώριμο. Τον Okaro White.
To Μετά (αλλιώς, τι πήγε καλά)
Ως πολίτες σύγχρονοι που περηφανευόμαστε για τον ορθολογισμό μας, είναι μάλλον αδύνατο να πιστέψουμε στη μαγεία, ή την έννοια του τυχερού φυλαχτού. Κι όμως, αυτό φαντάζει η λογικότερη εξήγηση για τα όσα ακολούθησαν της υπογραφής του Okaro White, που με το λεπτό σκαρί και το μακρύ μούσι του έμοιαζε με σαμάνο σε αποστολή αυτοκτονίας. Η ομάδα του θαυματοποιού coach Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη ξετύλιξε ένα αδιανόητο σερί 12-0, έπαιξε τρομακτικό μπάσκετ μέχρι τέλους, κέρδισε τους Warriors, δύο φορές τους Rockets και τρεις τους Cavaliers, φτάνοντας με ένα επιμέρους ρεκόρ 30-11 και στην απόλυτη ισορροπία του 41-41, χάνοντας στο νήμα την είσοδό της στα playoffs.
Μια απαισιόδοξη οπτική θα μπορούσε να θεωρήσει πως αυτή η “επιτυχία” ήταν μάταιη, καθώς στερεί από το Miami ένα δυνατό pick. Κάτι τέτοιο, όμως, παραγνωρίζει τον πραγματικό, σχεδόν απτό, ενθουσιασμό που δημιούργησε η ομάδα στο κοινό της, πράγμα πολύ σημαντικό σε μια μεταβατική και χωρίς ταυτότητα περίοδο, αλλά κυρίως, αγνοεί την καταπληκτική βελτίωση των επιμέρους μονάδων.
Οι “Johnson and Johnson” σχηματίζουν την καλύτερη συνεργασία μετά τους ομώνυμους αδερφούς 130 χρόνια πριν, όταν ξεκίνησαν να φτιάχνουν γάζες για να οικοδομήσουν μια από τις μεγαλύτερες -και σίγουρα μακροβιότερες- εταιρίες στον κόσμο. Παρομοίως, ο Tyler με τον James θα μπορούσαν να σχετιστούν με τις γάζες και τους επιδέσμους. Ήταν αυτοί οι οποίοι ταμπονάρισαν και έδεσαν τις πληγές των Heat, όχι σαν μόνιμη λύση απαραίτητα, αλλά σαν η καλύτερη δυνατή επιλογή με περιορισμένα μέσα, ενώ παράλληλα μάτωσαν εαυτούς και αντιπάλους με το ανηλεές παιχνίδι τους.
Πιο συγκεκριμένα, ο Tyler Johson δικαίωσε απροσδόκητα το ματσάρισμα του παχυλού συμβολαίου που του είχαν προσφέρει οι Nets και έγινε ένας “Dragic lite”, με καταπληκτικό drive και προσβεβλημένος από λύσσα. Στο μάτι μπορεί να χτυπάνε οι 14 πόντοι του, αλλά το πιο σημαντικό κομμάτι αποτελεί η ωριμότητα που έδειξε σαν χειριστής στα pick and rolls και το εξαιρετικό change of pace παιχνίδι του. O έτερος Johnson, από την άλλη, έχασε 15 κιλά και έβγαλε στο παρκέ κάθε μια από τις θεωρητικές προοπτικές που τον συνόδευαν στην μέχρι τώρα ανεπιτυχή, και με σποραδικές καλές εμφανίσεις, καριέρα του στο NBA. Διέλυσε τα career highs του σε κάθε κατηγορία και αν θα έπρεπε να τον παρομοιάσουμε με κάποιον, θύμιζε έναν αδύνατο και αιμοσταγή Boris Diaw.
Ο Goran Dragic έκανε μια σεζόν εφάμιλλη με τη χρονιά που, ως παίκτης των Suns του Hornacek, τρύπωσε στην τρίτη All-Nba team, ενώ ο Hassan Whiteside έδειξε ωριμότερος πνευματικά και αγωνιστικά, κυρίαρχος στατιστικά, με 17/14/2, και, πάνω από όλα, κατάφερε να χαλιναγωγήσει την άσβεστη όρεξη του για blocks για χάρη σωστότερων αμυντικών τοποθετήσεων και πιο σίγουρων rebounds. Κάπως έτσι κατάφερε να μένει στο παρκέ για σχεδόν 33 λεπτά, αποδεικνύοντας τόσο τη φυσική του κατάσταση, όσο και το γεγονός πως έλυσε το πρόβλημα των fouls, καθώς έπεσε από τα τέσσερα ανά 36 λεπτά προ διετίας στα τρία φέτος. Πάλι θα βρεθεί σε αμηχανία λόγω foul trouble, και τα συνολικά 11 παιχνίδια με 5+ fouls δεν είναι ιδανικά σε καμία περίπτωση, αλλά απάντησε στο ερώτημα αν στα 27 του μπορεί να συνεχίσει να βελτιώνεται και να μείνει μακριά από μπελάδες.
Ακόμα πιο μετά
Η κατάστασή τους σε ό,τι αφορά τις καλοκαιρινές αποφάσεις θυμίζει ίσως λίγο αυτή που αντιμετώπισαν πέρσι οι Portland Blazers, οι οποίοι επέλεξαν να πληρώσουν όλους τους παίκτες τους που έδειξαν θετικά σημάδια μόλις πήραν προσπάθειες και λεπτά. Οι Heat μπορεί να μην τρύπωσαν τελικά στα playoffs, και να μην βρήκαν εκεί μια αποδεκατισμένη ομάδα, επομένως ίσως να είναι ευκολότερο να μην υποπέσουν στο ίδιο σφάλμα, του χρυσώματος μετριοτήτων που υπέπεσε ο Neil Olshey. Ο Riley είναι αλεπού, ο Spoelstra ένας μάγος και μαζί πιστεύω πως θα μπορέσουν να αξιολογήσουν σωστά το ρόστερ τους και να πάρουν ορισμένες δύσκολες αποφάσεις, ίσως ακόμα και λίγο άδικες για μια ομάδα που ο καθένας θα ήθελε να υποστηρίζει την περσινή άνοιξη.
Η διαχείριση των Heat τους έχει φέρει σε αξιοσημείωτη θέση οικονομικά, καθώς είναι δεύτεροι σε projected cap space σε όλο το ΝΒΑ και μπορούν να διαθέσουν μέχρι και $ 36 εκατ. αν το επιλέξουν.
Ο James Johnson είναι unrestricted free agent, είναι 30, και είναι η μοναδική ευκαιρία που του παρουσιάζεται για να διεκδικήσει όχι μόνο μεγάλο σε αξία συμβόλαιο, αλλά και σε διάρκεια. Σε όλη του την καριέρα έχει αποκομίσει “μόνο” $ 17 εκατ., ενώ μετά το rookie συμβόλαιό του έχει υπογράψει ένα μονοετές με τους Grizzlies, ένα διετές με τους Raptors, και το μονοετές με τους Heat. Είναι δύσκολο να προβλέψεις τι μπορεί να προσφερθεί στον 30χρονο forward, αλλά δεν αποκλείεται να κοιτάξει τη μεγαλύτερη δυνατή σταθερότητα.
Ο Dion Waiters από την άλλη, αναγεννήθηκε υπό τις οδηγίες του Spoelstra, μετά από μια διετία κατά την οποία περίμενε τα ψίχουλα των δύο καλύτερων παικτών του πλανήτη, καθώς του δόθηκε η ελευθερία να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Σκόραρε αρκετά, έστω και αν δεν ήταν τόσο οικονομικός, ελέω κυρίως της απροθυμίας του να πάει στις επαφές και να κερδίσει πόντους στη γραμμή των ελευθέρων βολών. Παρακάτω βλέπουμε το φετινό magnum opus του:
Ο Waiters πόνταρε στον εαυτό του υπογράφοντας χαμηλό συμβόλαιο με player option για τη δεύτερη χρονιά το περασμένο καλοκαίρι, και δικαιώθηκε εμφατικά. Όπως ήταν αναμενόμενο έκανε opt out από τον δεύτερο χρόνο του συμβολαίου, και θα αναζητήσει κι αυτός χρήματα και εργασιακή ασφάλεια, κι όπως ξέρουμε δεν ντρέπεται ιδιαίτερα να διεκδικήσει όσα θέλει, γεγονός που μάλλον φέρνει σε αμηχανία τους Heat. Θα είναι κρίμα πάντως να χωριστεί από τον άνθρωπο που ξεκλείδωσε τις δυνατότητές του μετά από 46 μόλις παιχνίδια. Το κεντρικό slide κάθε meeting θα είναι σίγουρα τα στατιστικά του τον Φεβρουάριο, όταν είχε μέσους όρους 18,5 πόντων και έξι assists, σουτάροντας με το εξαιρετικό 43% από το τρίποντο.
Όσο για το draft, τελικά βολεύτηκαν με το #14, που δεν ήταν τόσο κακό σε αυτό το draft. Αποδείχθηκαν ιδιαίτερα συντηρητικοί σε αυτό, παρόλα αυτά, επιλέγοντας τον Bam Adebayo, εντυπωσιασμένοι αν μην τι άλλο από τα φυσικά του προσόντα. Ο Bam δεν θα μπορέσει να τους καλύψει το κενό που έχουν στο “4”, καθώς δεν μπορεί να αγωνιστεί δίπλα στον Whiteside, αλλά μπορεί να αποτελέσει ένα γρήγορο στα πόδια center που θα μαρκάρει καλά το pick’n’roll χαμηλά, καθώς δεν είναι ιδιαίτερα καλός μπλοκέρ, θα μαζεύει όλα τα rebounds και θα κάνει και κάνα κάρφωμα. Κάτι σαν Tristan Thompson δηλαδή. Αν κατορθώσουν να του προσθέσουν ένα αξιοπρεπές σουτ -μπας και σταθεί λίγο μακρύτερα από τη ρακέτα στην επίθεση- θα μιλάμε για κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Σε κάθε περίπτωση πάντως, έχουν ιστορικό πολύ καλής εξέλιξης mid-level talent και δεν πετάνε νέους παίκτες στα σκουπίδια.
Fun Fact
Το πιο εντυπωσιακό reclamation project του Erik Spoelstra δεν ήταν άλλο από τον ονομασμένο σαν παλαίμαχο ντετέκτιβ σε φτηνό αστυνομικό μυθιστόρημα παραλίας, τον Rodney McGruder. Πιτσιρικά δεν τον λες, καθώς είναι ήδη 25, ήρθε από την πλήρη αφάνεια μετά από μια διετία στην D-League και έναν χρόνο στην Ουγγαρία προηγουμένως, για να παίξει 78 παιχνίδια, να ξεκινήσει 65 από αυτά και να παίξει τα περισσότερα λεπτά πίσω από τους Dragic, Whiteside και Johnson (x2).
Στην Ουγγαρία έπαιξε για την Atomeromu, ομάδα από το Paks, πόλη 20.000 κατοίκων όπου βρίσκεται το μοναδικό πυρηνικό εργοστάσιο των Μαγυάρων και την οποία και οδήγησε μέχρι τους τελικούς.
Το σήμα της Atomeromu είναι αυτή η μαγεία:
Ραντεβού τον Οκτώβρη
| Κατάταξη | Ομάδα |
|---|---|
| 30 | Brooklyn Nets |
| 29 | Phoenix Suns |
| 28 | Los Angeles Lakers |
| 27 | Philadelphia 76ers |
| 26 | Orlando Magic |
| 25 | Minnesota Timberwolves |
| 24 | Sacramento Kings |
| 23 | New York Knicks |
| 22 | Dallas Mavericks |
| 21 | New Orleans Pelicans |
| 20 | Charlotte Hornets |
| 19 | Detroit Pistons |
| 18 | Denver Nuggets |
| 17 | Miami Heat |
| 16 | Chicago Bulls |
| 15 | Portland Blazers |
| 14 | Indiana Pacers |
| 13 | Milwaukee Bucks |
| 12 | Memphis Grizzlies |
| 11 | Atlanta Hawks |
| 10 | Oklahoma City Thunder |
| 9 | Washington Wizards |
| 8 | Los Angeles Clippers |
| 7 | Toronto Raptors |
| 6 | Utah Jazz |
| 5 | Cleveland Cavaliers |
| 4 | Boston Celtics |
| 3 | Houston Rockets |
| 2 | San Antonio Spurs |
| 1 | Golden State Warriors |
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Αναθεματισμένε Κολτσίδα, τα Τρίκαλα μου χάλασαν την παρομοίωση! |
|---|
