Αφού τα playoffs ολοκληρώθηκαν δίχως εκπλήξεις με τον τρόπο ακριβώς που έγραφε το σενάριο και κάθε σχόλιο λίγο-πολύ χιλιοειπωμένο, η σεζόν άφησε μια επίγευση προβλεψιμότητας. Ευτυχώς όχι για πολύ, καθώς ο ενθουσιασμός για το επερχόμενο draft έβαλε γρήγορα στο συρτάρι τη σεζόν 2016-17 και ο Danny Ainge παραχωρώντας στην Philadelphia το #1 pick έθεσε σε κίνηση τη χιονοστιβάδα που θα ακολουθούσε. Με το άνοιγμα της περιόδου υπογραφών free agents την 1η Ιουλίου εντάθηκε μια παράσταση ορυμαγδού κινήσεων και κλυδωνισμών σε όλο το φάσμα του NBA, που, ενδεχομένως φέτος να μην αλλάξουν την εικόνα στην κορυφή, αλλά επηρεάζουν τη γεωγραφία του συνόλου της λίγκας για τα επόμενα αρκετά χρόνια. Είναι μια από αυτές τις περιόδους που οι ρεπόρτερ χάνουν τον ύπνο τους, το όνομα Adrian Wojnarowski γίνεται συνώνυμο του Μεσσία και ο ύπνος διακόπτεται απότομα μέσα στη νύχτα για να ανοίξει το 3G (4G για τους μερακλήδες) και να ελέγξουμε αν έγινε κάποια κίνηση. Για εμάς στο Ball Hog τουλάχιστον, είναι μια περίοδος που μοιάζει με πολύ απαιτητικό ναρκωτικό. Είναι μια περίοδος που είναι τόσο ουσιαστική, όσο και ένα καλοστημένο θέαμα που σε κρατάει κολλημένο στην οθόνη σου. Γι’ αυτό λοιπόν, πάμε να δώσουμε στους πρωταγωνιστές τα βραβεία αυτού του θεάματος.
Η ισχύς εν τη ενώσει – Βραβείο διασταύρωσης
- Milos Teodosic σε Clippers για δύο χρόνια και $ 12,6 εκατ.
- Patrick Beverley σε Clippers, μέρος του Chris Paul deal
Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Chris Paul είναι ο καλύτερος point guard της γενιάς του. Ναι, είναι hard man to love (or play with), καθώς για κάθε καλάθι που ταΐζει με φροντίδα στοργικής μητέρας, επιφυλάσσει άλλες τόσες φωνές και γκρίνια που θα μπορούσε να συγκριθεί με την αντιμετώπιση του Michael Jordan προς τους συμπαίκτες του. Έχει υφάκι, (κατά τη γνώμη του) δεν έχει υποπέσει ποτέ σε foul, και δεν κουράζεται ποτέ να το υπενθυμίζει στους διαιτητές που τολμούν να τον εγκαλέσουν για κάτι τέτοιο, και σε καμία στιγμή η Lob City δεν έβγαλε υπό την μπαγκέτα του αυτό το μπρίο της ομάδας που ταξιδεύει προς την επιτυχία με την ευφορία πειρατικού πλοίου μετά από γερή μπάζα, ευφορία που έβγαζαν καθένας από τους Πρωταθλητές των τελευταίων ετών, με σημείο αναφοράς τους Warriors και του μεθυσμένου πρωτοπαλίκαρου Draymond Green. Αυτό που θα χάσουν οι Clippers -μαζί με την γκρίνια του- είναι ένας καταπληκτικός midrange shooter, ο οποίος στην περιοχή μεταξύ τριπόντου και βολής ένιωθε σαν καρχαρίας σε ακτή του Ειρηνικού, έναν floor general με διεισδυτική ματιά και ακονισμένο μυαλό, αλλά και ένα λυσασμένο σκυλί στην άμυνα.
Ο Chris Paul είναι το τέλος της εξελικτικής πορείας κάθε PG που έχει βρεθεί στη λίγκα τα τελευταία 20 χρόνια, απλά σε compact συσκευασία με τα συνακόλουθα ψυχολογικά συμπλέγματα. Δεν μπορείς να αντικαταστήσεις με έναν παίκτη τον Chris Paul. Γι’ αυτό και οι Clippers θα προσπαθήσουν να τον αντικαταστήσουν με τα δύο πρόσωπα του, ενσωματωμένα σε δύο διαφορετικούς παίκτες. Ο Milos Teodosic είναι ο καλύτερος πασέρ του κόσμου με τη λογική του “Σαν την Ελλάδα δεν έχει”. Όπως ο θείος σου από το Chicago έχει δει το Chicago, τη λάντζα του Chicago, την άνω Μαγούλα, και το Σούνιο, και κατέληξε για το ασυναγώνιστο της ελληνικής ομορφιάς χωρίς να έχει δει το Macchu Picchu πέρα από μια διαφήμιση για οδοντόπαστα, έτσι και ο Teodosic είναι “ο καλύτερος πασέρ του κόσμου” μέχρι να περάσει από τη φωτιά του NBA. Σαν μποέμ καλλιτέχνης, όμως, που περιμένει τα πιάτα στον νεροχύτη να μουχλιάσουν για να μπορεί να δικαιολογήσει την απόρριψή τους στον κάδο ανακύκλωσης, ο αρτίστας με την ατημέλητη σφουγγαρίστρα στο κεφάλι αποτελεί έρμαιο στα αρπακτικά στην άλλη πλευρά του παρκέ.
Patrick Beverley on Teodosic: "He might be the best passer in the NBA right now." PBev needs to change hotel alias: "I used Milos Teodosic!"
— Adrian Wojnarowski (@wojespn) July 6, 2017
Κι εδώ έρχεται το alter ego του. Ο Pat Beverley θα ξαναβρεθεί συμπαίκτης του Σέρβου οκτώ χρόνια μετά, σε πιο light αποχρώσεις, με τους δυό τους να έχουν ωριμάσει και καλουπώσει τα προσόντα τους, μεγιστοποιώντας την αγωνιστική τους αξία. Ο Patrick Beverley είναι πιο αξιόπιστος από τον καλύτερο σκύλο φύλακα, και με αυτοθυσία που συναντά κανείς περισσότερο σε ηρωικά μυθιστορήματα παρά σε μπασκετικά παρκέ.
Οι δυό τους θα προσπαθήσουν να καλύψουν το κενό της δεσποτικής παρουσίας του Chris Paul, και ο DeAndre Jordan ελπίζει ότι θα συνεχίσει την πλούσια διατροφή του με λόμπες, χωρίς τις παρενέργειες δυσπεψίας που προκαλούσε η γκρίνια του Chris Paul.
Εγώ πάντως ψήθηκα.
Βραβείο Οικοδιδασκαλίας
- George Hill, Zach Randolph, Vince Carter σε Sacramento Kings
Η αυτόματη και βιαστική αντίδραση στις μαζεμένες κινήσεις των Kings, οι οποίοι υπέγραψαν σε πολύ τίμια deals τρεις από τους πιο συνεπείς και σοφούς βετεράνους της λίγκας (και στην περίπτωση του George Hill έναν παίκτη στο peak ακόμα της απόδοσής του, τραυματισμών επιτρέποντος) ήταν κάτι σαν “Όοοοχχι! Μα τι κάνουν;;”. Κι όμως, ο Vlade Divac και οι συν αυτώ έχουν ολοκληρώσει (;) ένα καλοκαίρι συγκλονιστικών, λογικά συνεχών, και απρόσμενα ταιριαστών κινήσεων. Αφού προέβησαν σε ένα ανελέητο retooling με νέους παίκτες την επαύριο της λυτρωτικής φυγής του DeMarcus Cousins, χρησιμοποίησαν ένα μέρος του cap τους (συγκεκριμένα $ 39 εκατ.) για να πλαισιώσουν το νέο και άγουρο ταλέντο τους με επιτυχημένους μέντορες, περίπου σαν πρωτομάστορες που κουβαλούσαν μαζί τους πιτσιρικάδες για να τους μάθουν τη δουλειά σωστά, με σκοπό μια μέρα να συνεχίσουν την τέχνη τους.
Υπάρχει ένα πλαφόν στα λεπτά και την ελευθερία που είναι επωφελή για τους νέους παίκτες, και οι Kings βρίσκονταν ενώπιον του κινδύνου να κάψουν τα ταλέντα τους (περίπου όπως συνέβη με τους πρωτόλειους Process Sixers). Ο George Hill είναι ικανός να παίξει τόσο με, όσο και χωρίς, την μπάλα στα χέρια, ενώ έχει θητεύσει δίπλα στον Gregg Popovich και είναι ιδανικός μέντορας για τον ταλαντούχο, αλλά όχι τόσο έτοιμο, De’Aaron Fox, o Zach Randolph ξέρει όλα τα βρώμικα μυστικά της δουλειάς, και έχει υπάρχει on the other side, δεν θα απαιτήσει φοβερά λεπτά και είναι ιδανικός για να σφυρηλατήσει σε προπονήσεις και εκτός γηπέδου την αρμάδα των Cauley-Stein, Labissiere, Παπαγιάννη και Harry Giles, 23, 21, 20 και 19 ετών αντίστοιχα.
Ο Vince Carter ετοιμάζεται για μια ακόμα σεζόν με άσβεστη δίψα για μπασκετάκι και σωστό attitude.
Well Done Vlade, well done!
Τιμητικό βραβείο “Μάστορα, πιάσε ένα τσιπουράκι ακόμα”
Καλοκαίρι. Είσαι πέριξ του Βόλου, ή τριγυρνάς στο Πήλιο τέλος πάντων. Τελειώνεις το μπάνιο σου και τι κάνεις; Πας για ένα τσίπουρο1)Με γλυκάνισο άπιστοι!! βρε αδερφέ, να τσιμπήσεις και τους μεζέδες σου. Η παρέα σου σε βλέπει πως έχεις αρχίσει και “γίνεσαι”, αλλά εσύ τους λες με στόμφο “Τι λέτε ρε μαλάκες, μια χαρά είμαι. Αδερφέ, πιάσε ακόμα ένα”. Ο Vince Carter και μια χαρά είναι και είναι προ των πυλών για μια ακόμα χρονιά που θα μας χαρίσει λίγες και καλές vintage στιγμές. Όχι απαραίτητα καρφωμάτων, αλλά στιγμών που θα μαρτυρούν το απόσταγμα της κλάσης και της εμπειρίας του. Σαν το καλό τσίπουρο δηλαδή. Ο “Vinsanity” πηγαίνει σε μια ομάδα που, προφανώς, κανείς δεν θα έχει αγωνιστικές απαιτήσεις από εκείνον, αλλά θα πάρει τον ρόλο του μέντορα, του ανθρώπου που θα κοιτούν οι -αρκετοί- νεαροί παίχτες και ενδεχομένως εκείνου που όποτε και αν χρειαστεί θα τραβήξει κανένα αφτί.
Πέραν των πολλών στοιχείων που έλειπαν από τους Kings τα τελευταία χρόνια, ένα πολύ σημαντικό ήταν η απουσία ενός big dog στα αποδυτήρια. Πλέον στο Sacramento έχουν την χαρά και την τιμή να μην έχουν μόνο έναν, αλλά δύο, καθώς- όπως αναφέρθηκε πιο πάνω- και ο Zach Randolph θα βρίσκεται στην δυτική ακτή. Ο coach Joerger έχει συνεργαστεί με αμφότερους στο Memphis και γνωρίζει πολύ καλά πόσο μπορούν να επηρεάσουν το mentality των συμπαικτών τους. Επιπλέον, οι νεαροί Fox και Hield θα πάρουν ταχύρυθμα μαθήματα στις προπονήσεις για το attitude το σωστό, το πρόστυχο, το μερακλίδικο και τολμούμε να πούμε πως η συνύπαρξή με τον Carter θα τους μάθει όσα δεν έμαθαν από τότε που έπιασαν την “σπυριάρα”. Eμείς πάντως, κάθε φορά που ακούμε πως συνεχίζει ακάθεκτος ο Vince θα μας έρχεται στο μυαλό αυτό:
Στην υγειά σου ρε Vince!
Βραβείο “not sure if bargain or overpay”
Μέσα σε ένα διάστημα έξι μηνών ο αγαπημένος James Johnson επαναπροσδιόρισε τις διατροφικές του συνήθειες, την καριέρα του, και τη δυνατότητά του να εξασφαλίσει τα εγγόνια του και τους συγγενείς του μέχρι τρίτου βαθμού. Στην πορεία έγινε και ο κινητήριος μοχλός της πιο feelgood ιστορίας της περυσινής σεζόν. Μια πιο πεζή και κυνική ματιά θα μπορούσε να απογυμνώσει από τη χρυσόσκονη το comeback του James Johnson, και να το αποδώσει στο John Salmons effect. O Bloodsport έκλεινε τα τριάντα όταν παιζόταν το all-star game, και βρισκόταν στο διαβόητο contract year, την βασική κινητοποιό δύναμη των ρολιστών του NBA. Ο Johnson κέρδισε το πρώτο και τελευταίο πολυετές και προσοδοφόρο συμβόλαιο της καριέρας του, και οι Heat προτίμησαν να είναι αυτοί που θα το επωμιστούν. Ίσως να συμβολίζει την αποστροφή του βλέμματος από επτά χρόνια καριέρας, και την επένδυση σε ένα εξάμηνο. Ακόμα και έτσι, ο Johnson είναι ένας forward πασπαρτού που κάνει λίγο από όλα και μπορεί να βοηθήσει στην εξέλιξη του Justise Winslow. Τα 15+ εκατομμύρια στα 34 του δεν ενθουσιάζουν κανέναν αλλά δεν είναι τρομερό πλήγμα για το cap, και μιλάμε για έναν ικανό παίκτη, χωρίς τρομερά μίλια στον χιλιομετρητή του, σε ένα συμβόλαιο που μάλλον μετακινείται εύκολα.
Ο Kelly Olynyk, από την άλλη, είναι super solid piece of business. Δεν έκανε ποτέ το βήμα παραπάνω στη Βοστώνη, αλλά μπαίνει στο prime του και θα προσφέρει υπερπολύτιμο χώρο δίπλα σε δύο κτήνη της φύσης, όπως είναι ο Hassan Whiteside και ο Bam Adebayo. Ίσως έχει δείξει ότι είναι λιγάκι situational player και ασταθής, αλλά αν υπάρχει ένας προπονητής-απάντηση σε αυτό, είναι ο Spoelstra που είναι τόσο προσαρμοστικός ο ίδιος και η στρατηγική του, όσο και ικανός να πλάσει το υλικό του στα “θέλω” του. Το μεγάλο πρόβλημα στη Βοστόνη ήταν ότι δεν υπήρχε ο παίκτης που καλύπτει τις αδυναμίες του Καναδού ψηλού. Κρατάμε μια πισινή, πάντως, βλέποντας την κινητικότητα των Heat και τα συμβόλαια που δίνουν, με τη φάση να βρωμάει λίγο Portland, αλλά δείχνουμε την καλύτερη των θελήσεων.
Βραβείο “Αρσέν Λουπέν”
Ο Phil Jackson έχει εκκενώσει το γραφείο του αρκετούς μήνες πριν, όταν είχε αποφασίσει ότι πλέον αποκλείεται οι Knicks να τον κατηγορήσουν για απάτη και να προσπαθήσουν να διεκδικήσουν δικαστικά μέρος των χρημάτων που του υποσχέθηκαν, καθώς τον έπειθαν να αναλάβει τον ρόλο του Νονού στη Νέα Υόρκη. Οι δεκαετίες χτισίματος ενός προφίλ ανέμελου hippie και ζεν μάστερ, άσσου στην κινητοποίηση των παικτών και την πειθώ, αλλά πάντα ένα ελεύθερο πνεύμα, δεν άφηναν αμφιβολία στο μυαλό των ιθυνόντων της Νέας Υόρκης. Το ενδιαφέρον του είναι ειλικρινές. Δεν θα δεχόταν ποτέ μόνο για μερικά λεφτά. Άλλωστε χίπης είναι, δεν τον ενδιαφέρουν αυτά. Ο καλύτερος τρόπος για να αποκτήσεις κάτι, είναι να αφήσεις τη ζωή σου να δείξει πως δεν σε ενδιαφέρει. Έτσι το αθώο χαμόγελο του Phil Jackson έδινε τη θέση του σε μια σατανική σύσπαση των μυών γύρω από το στόμα του, καθώς κλείδωνε το άδειο πλέον μέχρι πρότινος γραφείο του. Έβαλε το κλειδί στην τσέπη και κατευθύνθηκε προς την έξοδο, για να το δώσει στον φύλακα, χαιρετώντας το Madison Square Garden για τελευταία φορά ως εργαζόμενος.
“Mornin’ man”, είπε ο τύπος που ο φύλακας αναγνώρισε ως τον Chasson Randle και κατευθύνθηκε προς τα ενδότερα του σταδίου. “Σαν να ψήλωσε αυτός” μονολόγησε πριν επιστρέψει σε ένα burger που θα προκαλούσε εγκεφαλικό ακόμα και στην πιο χαμηλή αυτοεκτίμηση του κόσμου.
Φτάνοντας στο κουβούκλιο o Phil Jackson ψαχούλεψε τις τσέπες του για το κλειδί. Τα δάχτυλά του συνάντησαν ένα clip με χρήματα, ένα στυλό και μια πλαστική μεμβράνη με ένα μαγικό μπαλάκι που του είχε εγχειρίσει με μαεστρία ο Joakim Noah. Ήταν άλλο ένα bonus της δουλειάς, μια εξαιρετική συμφωνία με τον Γάλλο ψηλό που ήταν μανούλα να βρίσκει ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά. Τα ευκίνητα, παρά τα χρόνια, δάχτυλα δεν συνάντησαν ποτέ το γνώριμο κουδούνισμα του μετάλλου των κλειδιών. Κοίταξε προς το κουβούκλιο του φύλακα, βλέποντας κατά βάση μια καράφλα. Η καράφλα κουνήθηκε αργά, και σιγά-σιγά έβγαλε μάτια, μύτη και ένα στόμα με ένα λιγδιασμένο μουστάκι από πάνω του. Κάτι μουρμούρισε προσπαθώντας να καταπιεί την μπουκιά καθώς σκούπιζε τα χέρια του σε κάτι παρακείμενα χαρτιά. “Must’ve left the keys on the door” είπε ο πανύψηλος διοπτροφόρος κύριος. “It’s ΟΚ, Mister Phil, I’ll go check”, “Thanks Norman, goodbye. Have a nice life”. Τι ωραίος τύπος, τι κλάση, σκέφτηκε ο κοντόχοντρος φύλακας. Ανασκουμπώθηκε για να συνεχίσει το γεύμα του, χάνοντας στην προσπάθεια ένα κουμπί από το πουκάμισό του.
Ο Tim θυμόταν τον κοιλιόδουλο φύλακα του Madison Square Garden, και την παροιμιώδη του αφοσίωση στα γεύματά του, που δεν ήταν λίγες οι φορές που μπορεί να διαρκούσαν περί την μια ώρα και αρκετά πιάτα. Ο Norm ήταν καλός άνθρωπος. Η αμαρτία του ήταν η λαιμαργία. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά σίγουρα τον έκαναν ανεπαρκή φύλακα, αλλά το ευγενικό έως αστείο παρουσιαστικό του, τον έκαναν αγαπητό στο σύνολο του franchise, και ποτέ δεν είχε τεθεί θέμα αλλαγής του. Ήταν άλλη μια γραφική λεπτομέρεια στον καμβά των Nicks, και κατ’ επέκταση ολόκληρης της πόλης. Ένας πραγματικός character, έστω και αν αγνοία του. Σαν την κιθάρα των εφηβικών χρόνων που μπορεί να της λείπουν πια μια χορδή και μερικά κομμάτια από το σώμα, αλλά παραμένει στην ανεπάρκειά της τόσο αναντικατάστατο μέρος του ντεκόρ του σπιτιού, όσο και πιστός στρατιώτης σε φιλόδοξες καντάδες. Μπορεί να ήταν άσσος στις μεταμφιέσεις, αλλά δεν χρειαζόταν και πολύ προσπάθεια για να διαφύγει της προσοχής του καλοκάγαθου Norm. Ο Tim σκούντηξε περνώντας τον απερχόμενο Phil Jackson, αυτός δεν κατάλαβε πολλά, καθώς διάφορες ιδέες και ταξίδια γύριζαν στο μυαλό του. Δεν θα μπορούσε να αναγνωρίσει ούτε τον Chasson, ούτε τον Hardaway στη φιγούρα του νεαρού τύπου με τις φόρμες. Ο τελευταίος παίκτης που θυμόταν ήταν ο Kobe Bryant. Δεν αντιλήφθηκε στιγμή το χέρι που αστραπιαία άρπαξε τον κρίκο τον κλειδιών και σε μια ελάχιστη στιγμή τα έσφιξε για να μην κάνουν θόρυβο με τα ακροδάχτυλά του.
Στο άδειο από προσωπικά αντικείμενα γραφείο υπήρχαν τα απαραίτητα. Χαρτί. Σφραγίδα. Φαξ. Ο Norm ήταν αργόστροφος αλλά και πάλι, το διακύβευμα ήταν μια άνετη ζωή, για μια ζωή, και ένα εισιτήριο πίσω στην πιο ενδιαφέρουσα πόλη του κόσμου. Έγραψε με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο πιο μανιώδης reviewer του tripadvisor. Πάτησε το send. Με ελαφρύ πάτημα βγήκε από την πόρτα. Έβαλε τα κλειδιά στην κλειδαριά και χάθηκε από το στάδιο, κανείς δεν ξέρει από που.
Στα γραφεία της Sports Agency Ltd. ένα φαξ αγκομαχάει να βγει από το μηχάνημα. Μια γραμματέας γουρλώνει τα μάτια. Τρέχει σε ένα γραφείο. Ανοίγει την πόρτα με μια αυθάδεια που μόνο ένα κοσμοϊστορικό γεγονός μπορεί να δικαιολογήσει. Τυφλώνεται από το φως που λούζει το δωμάτιο που περικλείεται ανάμεσα σε τεράστιες τζαμαρίες. Δεν θα δει ποτέ το κόκκινο από τον θυμό πρόσωπο του μεγάλου κεφαλιού. Απλά θα αφήσει με ένα “πρέπει να το δείτε αυτό” το fax και θα ξαναπεράσει από την άλλη μεριά της πόρτας. Ένα ακόμη ζευγάρι μάτια θα γουρλώσει. Ένα τηλέφωνο θα σηκωθεί από το γραφείο.
Ένα άλλο τηλέφωνο θα χτυπήσει. Ο κάτοχός του είναι απασχολημένος να καθαρίζει το make-up του. Βλέπει το όνομα του ατζέντη του στην οθόνη. Το αφήνει να χτυπήσει μέχρι να σταματήσει.
Ο Norman τελειώνει τη βάρδιά του. Καθώς φοράει το παλτό του, κάτι τον ενοχλεί στο πίσω μέρος του μυαλού του. Θυμάται. Πηγαίνει στο γραφείο του δεύτερου ορόφου. Τα κλειδιά είναι πάνω στην πόρτα. Τα παίρνει και τα καταχωνιάζει στην κλειδοθήκη.
Σε κάποιο άλλο μέρος της χώρας, ένας πιτσιρικάς τρώει τα νύχια του σε μια δικαστική αίθουσα, με το κεφάλι του να βουίζει, προσπαθώντας να καταλάβει τι έχει κάνει και πώς θα ξεμπλέξει… Η μάνα του στο σπίτι ωρύεται στα αυτιά του αδερφού του για τις παρέες του.
(Η ιδέα για την ιστορία είναι παρμένη από αυτό το post στο reddit)
Και η αναμενόμενη υποδοχή ηρώα που επιφύλαξαν στον THJ, οι φυλλάδες της πόλης
“Μην ξηγιέσαι σκουλικιάρικα” Award – Για την πιο “χαλάω την πιάτσα” κίνηση
Το roster των Nets είναι έρημο. Έχουν πλέον τον D’ Angelo Russell. Μια ορδή από ημί-ικανά guards. Τον Rondae Hollis – Jefferson και την άδεια οικοδόμου του, τον Jarrett Allen και ένα σωρό βίδες με φαγωμένα πάσα στη front line. Και περίπου μηδέν τρόπους να χτίσουν τη νέα τους ομάδα, ή να προσελκύσουν free agents, αλλά και πλέον κανένα asset για trade.
“Δουλειά δεν είχε ο διάολος, (κάτι όχι όμορφο έκανε) τα παιδιά του”, λέει ο θυμόσοφος λαός και ο Sartre λέει πως “η κόλαση είναι οι άλλοι”. Όποιος είχε ποτέ του έναν κακό -συνήθως συνταξιούχο- γείτονα, που ανά δίωρο άνοιγε την πόρτα για να βρει κάτι να γκρινιάξει, καταλαβαίνει και την εκδοχή του λιμανιού και αυτή του σαλονιού.
Οι Nets, μάλλον για να διασκεδάσουν λίγο στα γραφεία τους, και έχοντας άφθονο χρόνο και χρήμα διαθέσιμα, μπορούν χωρίς ιδιαίτερο λόγο να προσφέρουν offer sheets προς τέρψιν των ενδιαφερόμενων παικτών και εκνευρισμό των ομάδων. Κάπως χρύσωσαν την αγκαλιά του Otto Porter Jr. με $ 106 εκατ. για τέσσερα χρόνια. Οι Wizards θέλουν να κρατήσουν τον Porter, αλλά η τιμή στο ταμπελάκι σημαίνει ότι στην Washington είναι αισιόδοξοι πως μπορούν να χτίσουν έναν contender με τον Wall, τον Beal και τον Porter και πολύ λίγα ακόμα. Φαντάζει δύσκολο, αλλά είναι εγκλωβισμένοι σε αυτή την πραγματικότητα.
Βραβείο “Lays” #diplis
– R. Rubio στους Utah Jazz για ένα protected pick πρώτου γύρου.
“Έχω μια ιδέα, για το pick n’ roll σου” είπε ο Dennis Lindsey στον Quin Snyder. “Για πες” αναφώνησε ο Coach. “Τι θέλει να κάνει ο Thibodeau στη Minnesota; Τους Bulls 2.0. Άρα δεν του κάνει ο Rubio. Θα του στείλουμε μια σακούλα πατατάκια, ζητώντας τον Ισπανό”. “Μα… Μα μου αρέσουν τα πατατάκια, είναι από την Oklahoma, τη γη που βγάζει τις καλύτερες πατάτες”, είπε περίλυπος ο Snyder. “Αποφασίστηκε λοιπόν” κατέληξε ο Lindsey – Προφανώς τα παραπάνω είναι προϊόν του μυαλού μας, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Thibs όταν πραγματοποιούσε αυτό το trade. “Aδειασμα του cap” θα πείτε και θα έχετε δίκιο, αλλά μπορούμε να συμφωνήσουμε πως ο Ισπανός point guard αξίζει παραπάνω από ένα pick πρώτου γύρου, ειδικά μετά τα περσινά του κατορθώματα. Οι Jazz, λοιπόν, χάνοντας τον George Hill, πήραν έναν μαέστρο του pick n’ roll -και τον πήραν πολύ φθηνά- ο οποίος δείχνει να βελτιώνεται σταθερά ως περιφερειακή απειλή.
Το βραβείο αυτό έχει διπλή σημασία. Τόσο γιατί οι Jazz έδωσαν… βασικά δεν έδωσαν τίποτα για να πάρουν τον Rubio, όσο γιατί εμείς θα χρειαστούμε τόνους πατατάκια, συνοδεία μιας Estrella πιθανότατα, για να απολαύσουμε το δίδυμο RR-Gobert να συνεργάζεται στο pick n’ roll, στην μπασκετική εκδοχή του Pinky & the Brain. Και προς θεού, δεν εννοούμε ότι ο Gobert έχει το IQ του Pinky, αλλά πάντα χρειάζεται κάποιος για να κάνει τις βρώμικες δουλειές. Ο Rubio αποτελεί legit απειλή πια, το drive του είναι εξαιρετικό, το roll του Stiffle Tower είναι ταχύτατο, και λογικά οι λόμπες θα πέφτουν σύννεφο. Και όλα αυτά σε απόλυτη αρμονία από τα plays του Snyder. Όπως ακριβώς μια συναυλία Jazz.
Bραβείο “Είμαι Χαμάλης και είμαι καλά”
– P.J Tucker στους Rockets για τέσσερα χρόνια και $ 32 εκατ.
Τον χαμάλη πολλοί εζήλεψαν, το χαμαλίκι ουδείς. Στην περίπτωση του P.J. Tucker, δεν είναι λίγοι αυτοί που ζήλεψαν το payday του, αλλά πηγαίνει σε μια ομάδα που είναι ζήτημα αν θα ακουμπάει την μπάλα πέντε – έξι φορές το ματς. Οκ, υπερβάλουμε, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοούμε. Η παρουσία του Tucker στο Houston θυμίζουν εκείνες τις ιστορίες των ’90s, όπου σε κάθε ομάδα υπήρχε εκείνος ο τύπος που δεν πολυήξερε μπάσκετ, αλλά και το κορμί του στην φωτιά έβαζε, και ήξερε από σωστές τοποθετήσεις. Στην περίπτωση του 31χρονου, φυσικά, οι όροι είναι πολύ καλύτεροι, καθώς και μπάσκετ ξέρει και δούλεψε πολύ σκληρά για να φτάσει να πληρωθεί αυτά τα $ 32 εκατ.
Στο πρόσωπο του Tucker οι Rockets βρίσκουν έναν εξαιρετικό παίχτη για τα “φτερά” τους, o oποίος είναι αποδεδειγμένα εξαιρετικός αμυντικός, ενώ αν χρειαστεί μπορεί να βοηθήσει και στο σκοράρισμα. Στο Houston προβλέπουμε πως δεν θα χρειαστεί κάτι τέτοιο, βέβαια. Η απόκτησή του έχει να κάνει -κυρίως- με την άμυνα, εκεί που λογικά θα “πονάνε” οι Rockets μιας και οι Gordon και Anderson θα είναι απασχολημένοι με το να σουτάρουν. Ενδεχομένως να είναι και αυτός ο οποίος θα καλύπτει και τις τρύπες του Harden. Να, σαν αυτές:
Ωστόσο, το να δώσουν το συμβόλαιο αυτό στον Tucker δεν έκανε λογική μόνο αγωνιστικά, αλλά και οικονομικά. Ο βετεράνος forward αποτελεί value for money στον τρελό χορό των χρημάτων που έχει στηθεί από την 1η Ιουλίου, με τους Rockets να έχουν ξεπεράσει ήδη το cap2)Έχουν μερικά non-guaranteed συμβόλαια να ξεφορτωθούν.. Αυτή η χρονιά, πάντως, ίσως αποτελεί την πιο legit ευκαιρία τους να κάνουν το βήμα παραπάνω και να διεκδικήσουν την παρουσία τους στους Tελικούς, κάνοντας τον φόρο πολυτελείας να μοιάζει αναγκαίος. Και καμιά φορά αυτού του είδους οι παίχτες δίνουν το κάτι παραπάνω σε μια ομάδα, mε πράγματα που δεν φαίνονται. Καλύτερο παράδειγμα από τον Tristan Thompson, δεν υπάρχει για αυτό που λέμε.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
