Έχοντας ανανεώσει το ραντεβού μας για τον Οκτώβρη και τη νέα σεζόν με το σύνολο των ομάδων της Περιφέρειας που έμειναν εκτός playoffs, και με την off season να έχει ήδη παρουσιάσει μία σειρά από κινήσεις που μας εντυπωσίασαν (που αναλυτικά μπορείτε να δείτε εδώ κι εδώ), στο παρόν άρθρο αποχαιρετάμε για το καλοκαίρι τις ομάδες που έφτασαν στην post season -πλην των Chicago Bulls που πρόλαβαν και αποχαιρετίστηκαν μόνοι τους– για την ανατολική περιφέρεια.
Indiana Pacers #14
Οι Pacers μπήκαν με αξιώσεις στη χρονιά. Ο George είχε αφήσει πίσω του τον φοβερό τραυματισμό, ο Myles Turner έδωσε ενθαρρυντικά στοιχεία σαν rookie και οι προσθήκες που έγιναν διαμόρφωναν μια δυνατή πεντάδα. Ο George Hill αναχώρησε για τους Jazz, αλλά στη θέση του ήρθε ο Jeff Teague, γέννημα θρέμμα Indianapolis-ιώτης, και ο Thaddeus Young έδινε και πάλι βαρύτητα στη θέση του PF. Όλα έδειχναν ότι οι Pacers θα μπορούσαν να τερματίσουν στην πρώτη τετράδα της Ανατολής. Εγώ τουλάχιστον το πίστευα1)Σας δίνω την άδεια να γελάσετε στα ηλεκτρονικά μούτρα μου..
Φευ! Η χρονιά στην Indiana είχε για κύριο χαρακτηριστικό την αστάθεια, κι ενώ (αν εξαιρέσουμε τον Monta Ellis που τα τελευταία δυο χρόνια έχει ξεχάσει το μπάσκετ – ή έχει ξεπεραστεί εντελώς από τη νέα εποχή σωστότερα), οι υπόλοιποι βασικοί δεν έκαναν κακές χρονιές, το πράγμα δεν έδεσε. Από μια φάση και μετά, κι ενώ η ομάδα μπαινόβγαινε στην 8αδα των playoffs, το ερώτημα δεν ήταν αν θα ενισχυθεί για να απειλήσει τις πρώτες θέσεις, αλλά αν θα χάσει και τον αστέρα της. Ο Paul George ήταν μέχρι και την μέρα του deadline το πιο hot όνομα, αλλά η μετακίνησή του στη Βοστόνη δεν πραγματοποιήθηκε.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης ήταν ένα ξέσπασμα του George από τον Μάρτιο κι έπειτα, που έπαιξε στο 28,5/7,5/3,5, με 3,5 τρίποντα και σχεδόν δυο κλεψίματα ανά αγώνα, και η ομάδα τερμάτισε στην 7η θέση της Ανατολής. Εκεί, δυστυχώς για αυτούς, βρήκαν τους Cavaliers, που στο τέλος της regular τα μούσκεψαν και τερμάτισαν δεύτεροι, κι επειδή ο LeBron στα 13 χρόνια που έχει παίξει σε playoffs δεν έχει αποκλειστεί ποτέ στον πρώτο γύρο -και έχει γενικότερα χάσει παιχνίδι της πρώτης φάσης για τελευταία φορά στις 6 Μαΐου 2012-, οι Pacers μας χαιρέτησαν με 4-0.
Τα δεδομένα έως τώρα
Ο Paul George δεν μένει πια εδώ. Έχοντας προ πολλού κοινοποιήσει την απροθυμία του να υπογράψει νέο συμβόλαιο με την ομάδα, οι Pacers έψαξαν ανταλλαγή προκειμένου να μην τον χάσουν εντελώς τζάμπα. Δύσκολα η πρόταση των OKC ήταν η καλύτερη που πήραν στα χέρια τους, πάντως εκείνη δέχτηκαν. Tο δρόμο για την Indiana πήραν οι Victor Oladipo και Domantas Sabonis, και -εντελώς απροσδόκητα και εντυπωσιακά- κανένα μελλοντικό draft pick. Είναι προφανές ότι μετά την ανταλλαγή του PG13 η ομάδα πάτησε με χέρια και πόδια το κουμπί του rebuild. Εκτός του George, τον δρόμο για τη Δύση τράβηξε και ο Jeff Teague, ενώ πριν λίγες μέρες έγινε waive κι ο Monta Ellis που απογοήτευσε στα δυο χρόνια στην Indianapolis.
Πλέον μπροστάρηδες στην ομάδα είναι ο Turner κι ο Victor Oladipo, ένας παίχτης που πέρασε τρία κολεγιακά χρόνια στους Indiana Hoosiers, και όσο να’ναι νιώθει σπίτι του το μέρος. Υπάρχει κι ο Thaddeus Young, αλλά στα 29 του δεν υπάρχει λόγος η ομάδα να τον κρατήσει έχοντας στόχο την νέα αρχή. Στην 18η θέση του draft επιλέχθηκε ο T.J. Leaf, ένας παίκτης – ορισμός του strech τεσσαριού, κάτι ανάμεσα σε Jon Leuer και Kevin Love σύμφωνα με τον Μαντζού, αλλά με χτυπητές αδυναμίες στην άμυνα.
Πυρήνας της ομάδας πλέον είναι ο Myles Turner. O 20χρονος center είχε μια καλή χρονιά, τελειώνοντας με 14,5/7,3 και 2,1 τάπες, έχοντας 51% FG%, 35% 3pt% και 81% FT%. Το ενθαρρυντικό, βέβαια, είναι ότι, σε αντίθεση με τη rookie χρονιά του που είχε θεματάκια με τραυματισμούς, ο Turner αγωνίστηκε σε 81 παιχνίδια. Είναι προφανές ότι οι Pacers έχουν βρει τον center του franchise για την επόμενη δεκαετία, έναν παίκτη που διαρκώς βελτιώνεται, και όσο νωρίς κι αν είναι, είναι αυτός γύρω από τον οποίο πρέπει να χτιστεί πλέον η ομάδα.
- Μαζί με τους Anthony Davis και Γιάννη Αντετοκούνμπο, ήταν οι τρεις παίκτες που είχαν τουλάχιστον 150 τάπες και 30 τρίποντα φέτος. Με 172 blocks και 40 τρίποντα, ήταν ο πιο πιθανός από τους τρεις να πιάσει τις 200 τάπες και τα 50 τρίποντα, επίδοση που μόνο οι Raef LaFrentz και Andrei Kirilenko έχουν πιάσει στην Ιστορία της λίγκας ως σήμερα.
- Με τους 1.200 πόντους καριέρας και τα 650 rebounds που συμπλήρωσε φέτος, έγινε ο 8ος παίκτης κάτω των 21 με αυτά τα νούμερα, έχοντας παράλληλα 50% ποσοστό ευστοχίας. Ο Turner έγινε ο πρώτος ανάμεσα στους O’Neal, Webber, Davis, KAT, Dwight Howard, Thaddeus Young και Andre Drummond που συμπληρώνει αυτά τα νούμερα, έχοντας και τουλάχιστον 35% από το τρίποντο.
Millwaukee Bucks #13
Το σλόγκαν “Fear the Deer” έχει πλέον υπόσταση και υποδηλώνει ακριβώς τον φόβο που μπορεί να έχουν αντίπαλοι των Bucks, κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και την παρέα του. Το Milwaukee τα πήγε εξαιρετικά -καλύτερα ενδεχομένως και απ’ ότι το ίδιο περίμενε-, και αν δεν είχε τον τραυματισμό του Jabari Parker, ίσως να μπορούσε να προχωρήσει έναν γύρο στην post season. Η περίπτωση του Parker ήταν το μεγαλύτερο μελανό σημείο της φετινής χρονιάς των Bucks και αφήνει αυτό το αίσθημα του παράπονου: “Τι θα γινόταν αν Γιάννης και Jabari έπαιζαν όλη την χρονιά μαζί;”. Ακόμα κι έτσι όμως, η χρονιά ήταν κάτι παραπάνω από καλή, με όλους εμάς εδώ στην Ψωροκώσταινα να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια για τον άνθρωπο/παίχτη που έπαιρνε σβάρνα όποιον έβρισκε στο διάβα του κατά την διάρκεια της σεζόν.
Σχεδόν triple-double σε κάθε παιχνίδι, σημείο αναφοράς του Milwaukee, o franchise player της ομάδας. Κερασάκι της τούρτας για τον Giannis, το βραβείο του “Πιο Βελτιωμένου Παίχτη” για τη χρονιά που μας άφησε, με το μέλλον να διαγράφεται λαμπρό. Δεν είναι και λίγο, άλλωστε, να βλέπεις έναν παίχτη να “γράφει” πιο dominant νούμερα και από τον τεράστιο Kareem Abdul-Jabbar2)Ο Γιάννης ήταν στο top-20 όλων των βασικών στατιστικών κατηγοριών για το 2016-17. Σε πιο ομαδικό επίπεδο, και πέραν των -κατά καιρούς- εξαιρετικών εμφανίσεων, οι Bucks είχαν και πολλά προβλήματα. Αχίλλειος πτέρνα το box out, με τις περισσότερες ομάδες να τους κάνουν outrebounding και τον Greg Monroe να μην αποδεικνύεται ως η λύση στο πρόβλημα αυτό, αλλά και να γίνεται “βαρίδι” στην όποια προσπάθεια για small ball.
Εξαιτίας αυτού, ο Jason Kidd επέλεξε να πάει με τον John Henson, ακριβώς γιατί ταιριάζει πιο πολύ στην λογική των χαμηλών σχημάτων, πράγμα που ισχύει στο 100%, αλλά μειονεκτεί στο ότι δεν μπορεί να απειλήσει από μέση απόσταση. Παράλληλα, πέσαμε έξω για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά όσον αφορά το “Δεν μπορεί, φέτος θα κάνει breakout”. Οκ, το παίρνουμε απόφαση John, δεν θα κάνεις ποτέ breakout. Ειδική μνεία, πάντως, θα πρέπει να γίνει τόσο για τον Matthew Dellavedova, όσο και για τον Malcolm Brogdon. Ο μεν Αυστραλός, μπορεί να υστερεί στο wingspan των Bucks, αλλά η αμυντική ενέργεια που βγάζει είναι συγκλονιστική. Ρωτήστε και τους Cavs για την περίπτωση Curry. O δε Brogdon, έγραψε ιστορία όντας το χαμηλότερο pick στην Ιστορία που κατακτά το βραβείο του Rookie της χρονιάς. Το μέλλον του ανήκει.
Από εδώ και πέρα
“Mo’ Money, mo’ problems” για το Milwaukee, το οποίο βρίσκεται περίπου $20 εκατομμύρια πάνω από το salary cap και αναμένουμε να δούμε τον τρόπο με τον οποίο θα επιλέξει να το μειώσει. Μία ενδεδειγμένη λύση θα ήταν να δώσουν τον Monroe έναντι μελλοντικών picks. Θεωρητικά δεν υπάρχει ομάδα που θα πάρει το ρίσκο να υποθηκεύσει το μέλλον της στον 27χρονο center, γι’αυτό μην εκπλαγείτε αν στην όλη διαδικασία πραγματοποιηθεί τρίπλό ή και τετραπλό trade για να βολευτούν όλοι. Κι όσοι αναρωτηθούν “Μα δεν θα έχουν ούτε ένα ψηλό;”, ο Kidd έχει την πολυτέλεια, λόγω υλικού, να βρίσκεται πιο κοντά στο δόγμα Stevens3)Δεν υπάρχουν θέσεις, υπάρχουν handlers, wings και big men., που όλοι μπορούν να απειλήσουν από παντού. Το θετικό για το Milwaukee είναι ότι έχει κρατήσει ακριβώς τον ίδιο κορμό με πέρυσι και αυτό το κάνει ακόμα πιο απειλητικό. Αν η τύχη είναι με το μέρος τους και σταματήσουν -επιτέλους- οι τραυματισμοί, τότε θα μιλάμε για μια legit απειλή προς το Cleveland, σε αυτήν την αποδεκατισμένη Ανατολή.
Αυτό που παραμένει, πάντως, προτεραιότητα για την ομάδα του Wisconsin είναι η απόκτηση ενός guard που μπορεί να απειλήσει από τον περιφέρεια. Ούτε ο Delly, ούτε ο Brogdon μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο σε σταθερή βάση, με το δεύτερο να έχει ελαφρυντικό την μικρή του ηλικία και δουλεύοντας στο μέλλον ίσως αυτό αλλάξει. Εδώ, αναπόφευκτα, μπαίνει και πάλι στην κουβέντα το salary cap και πιο συγκεκριμένα ο Mirza Teletovic με τα $ 21 εκατομμύριά του, για τα επόμενα δύο χρόνια. Στην περίπτωση του Βόσνιου και με ένα pick β’ γύρου, oι Bucks θα είναι ικανοποιημένοι, προκειμένου να αδειάσουν το cap τους.
Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην αλλαγή που επήλθε σε επίπεδο GM, με τον Jon Horst να διαδέχεται τον John Hammond, o οποίος αποφάσισε “να μεταφέρει τα ταλέντα του στο Νότο” (sic) για λογαριασμό του Orlando. Η φυγή του Hammond αποτελεί αναμφίβολα πλήγμα για το Milwaukee, μιας και δεν μιλάμε μόνο για τον άνθρωπο που ντράφταρε τους Parker, Antetokounmpo, αλλά και εκείνον που αναδείχθηκε GM της χρονιάς για την σεζόν 2009-10, καθώς το Milwaukee κατέγραψε 12 παραπάνω νίκες από την προηγούμενη σεζόν και μπήκε στα playoffs. Προφανώς, λοιπόν, ο Horst έχει να διαχειριστεί ένα τεράστιο βάρος, αλλά έχουμε κάθε καλή θέληση απέναντί του.
Atlanta Hawks #11
Ευτυχώς που υπάρχει ο Donald Glover, και η πόλη της Atlanta συνδέθηκε με κάτι πραγματικά ξεχωριστό, ένα διαμάντι στην Ιστορία της τηλεόρασης. Δυστυχώς υπάρχει το NFL, όπου οι Falcons, η ομάδα της πόλης, έφτασαν μέχρι τον τελικό, έκαναν ένα μαγικό πρώτο ημίχρονο, και κατέρρευσαν στο δεύτερο, σε μία ανατροπή που κάνει ακόμα και το “Warriors blew a 3-1 lead” να μοιάζει μία μικρή ατυχία. Κι έπειτα, ήρθαν οι Hawks.
Το να χαρακτηριστεί η σεζόν αποτυχημένη θα ήταν υπερβολή, μιας και η πέμπτη θέση στην Ανατολή δεν είναι τόσο κακή, και στην πραγματικότητα, μόνο οι Wizards τους πέρασαν στην ιεραρχία της Περιφέρειας αυτή τη χρονιά. Οι μνήμες, όμως, είναι νωπές από την προ διετίας ομάδα που κατέπληξε το ΝΒΑ με το 60-22, και η απογοήτευση για την καθοδική πορεία αναπόφευκτη. Και είναι αυτή η πικρή γεύση που μένει στο στόμα, γιατί φέτος έγινε εμφανές ότι ο κύκλος εκείνης της ομάδας έκλεισε, και πως, από εδώ και πέρα, ο δρόμος θα είναι κατηφορικός.
Πέντε στους πέντε εκτός Atlanta πλέον
Το προηγούμενο καλοκαίρι οι Hawks βρέθηκαν μπροστά σε μία σειρά από διλήμματα. Η κατάσταση στην θέση του point guard και η ανανέωση του Αl Horford ήταν τα βασικά από αυτά. Ο Jeff Teague έμπαινε στην τελευταία χρονιά του συμβολαίου του, και ο Dennis Schroder ερχόταν με φόρα από πίσω, θέλοντας να του κλέψει τη θέση του βασικού, και το front office των Hawks αποφάσισε (σωστά) να του την δώσει, δίνοντας (επίσης σωστά) τον Teague για ένα pick πρώτου γύρου. Όσον αφορά, όμως, τον ψηλό της ομάδας, ο Horford δεν πείστηκε για τις μακροπρόθεσμες δυνατότητες αυτής, και υπέγραψε στους Celtics, θεωρώντας (και πάλι σωστά) πως εκεί έχει περισσότερες πιθανότητες να διεκδικήσει το δαχτυλίδι.
Η απάντηση των Hawks ήταν άμεση και ολοκληρωτικά λανθασμένη. Τίποτα καλό δεν προέκυψε ποτέ και πουθενά από την υπογραφή του Dwight Howard, ωστόσο η Atlanta θεώρησε πως ο –μεγαλωμένος στην πόλη- Howard θα μπορούσε να αναζωογονήσει την καριέρα του υπό τις οδηγίες του Budenholzer, ρίσκο αντίστοιχο με το να πιστεύει κάποιος σοβαρά πως ο Johnny Depp μπορεί ακόμα να αναλάβει πρωταγωνιστικούς ρόλους στο Hollywood. Το μόνο θετικό που προέκυψε από αυτή την μετακόμιση ήταν αυτό το κείμενο.
Η σκληρή πραγματικότητα είδε τους Hawks να κάνουν μια από τις πιο περίεργες σεζόν που θυμάμαι, καταφέρνοντας μεν να μείνουν στις πάνω θέσεις της Ανατολής, αλλά ταυτόχρονα έχοντας πολλά κενά διαστήματα, στα οποία υπέστησαν ορισμένες ντροπιαστικές συντριβές με κάτω τα χέρια, με χειρότερη σχετική στιγμή τον Νοέμβρη, όταν κόντρα στους Jazz κατάφεραν μετά βίας να φτάσουν στους 68 πόντους. Η έλευση του Howard -εντελώς αναμενόμενα- δυνάμωσε μία ούτως ή άλλως σκληρή και αποτελεσματική άμυνα (4η καλύτερη στο def. rtg) αλλά σμπαράλιασε τους καλοδουλεμένους επιθετικούς αυτοματισμούς, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια την ομάδα στην 27η θέση στο ΝΒΑ όσον αφορά την επίθεση.
Ο αποκλεισμός από τους Wizards σε έξι παιχνίδια ήρθε σχεδόν αναμενόμενα, και φανέρωσε τα όρια της προσπάθειας αναβίωσης της ομάδας του 2015 με μπαλώματα. Ο Kyle Korver είχε φύγει από τα μέσα της χρονιάς με trade για ένα pick πρώτου γύρου του 2018, ο Paul Millsap έκανε opt out κι έφυγε για τους Nuggets, o Howard δόθηκε στην Charlotte έναντι πινακίων φακής, ο Sefolosha έφυγε ως free agent, και κάπως έτσι κατέστη σαφές ότι οι Hawks πήραν την απόφαση ότι ένας κύκλος έκλεισε, και ένας νέος ανοίγει, με πρωταγωνιστές τον Schroder, που ήδη έχει αρχίσει να ψήνεται στον ρόλο του πρωταγωνιστή, τον Bazemore, που επίσης πήρε εμπειρίες αυτά τα δύο χρόνια, τα δύο picks από πέρσι, τον Taurean Prince, που έδειξε πολύ καλά πράγματα, και τον DeAndre Bembry, που θα καταλήξει να είναι ένας πολύ χρήσιμος ρολίστας, αλλά και τα φετινά, δηλαδή τον John Collins, έναν παίκτη που αν δουλέψει στο σουτ θα είναι βασικός από φέτος κιόλας, και τον Tyler Dorsey, που έρχεται να προσθέσει σουτ σε μία αδύναμη περιφέρεια. Διάφοροι βετεράνοι, όπως ο Ilyasova, o Bellinelli και ο Plumlee θα περιοριστούν σε συμπληρωματικούς ρόλους.
Στο “Atlanta” ο Earn, περνώντας και μία κρίση ταυτότητας, προσπαθεί να πιάσει από τα μαλλιά ευκαιρίες για να ξεκολλήσει από τον βάλτο της ως τώρα ζωής του. Στην ίδια πόλη, οι Hawks, αφήνοντας τις ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν τα προηγούμενα χρόνια να περάσουν ξυστά, βυθίστηκαν από πέρσι σε μία κρίση ταυτότητας, αδυνατώντας να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν, και που μοναδική διέξοδο φαίνεται να έχει την δική τους βουτιά στον βάλτο του ΝΒΑ, σε μια προσπάθεια να ακουμπήσουν τον πάτο για να ξανασηκωθούν. Τουλάχιστον φαίνεται ότι πήραν το μάθημα τους, και αργά χτίζουν την επόμενη φουρνιά που θα κυνηγήσει το 60-22, με τον Budenholzer άξιο μαέστρο.
Washighton Wizards #9
Στην αρχή της σεζόν, οι Wizards κατάφεραν να μας παραπλανήσουν όλους, και -πιθανότατα- να πάρουν μια γερή τρομάρα και οι ίδιοι. Με μόλις τρεις νίκες στα πρώτα δώδεκα παιχνίδια, ο εφιάλτης της σεζόν 2015-16 έμοιαζε να επιστρέφει για να στοιχειώσει τις ζωές των Wizards, στερώντας κάθε πιθανό αποπροσανατολισμό από την βίαιη συνειδητοποίηση ότι θα έπρεπε να μοιραστούν την πόλη τους με τον Donald Trump.
Πολλές φορές, όμως, το πέρασμα από τον εφιάλτη στο όνειρο χωρίζει μία λεπτή μόνο γραμμή. Στην περίπτωση των Wizards, αρκετές γραμμές, με βασική την γραμμή των ψηλών τους, αλλά και την γραμμή στα νοσοκομειακά charts του Bradley Beal, και εκείνη την ανοδική γραμμή στο διάγραμμα ευστοχίας από το τρίποντο του Otto Porter. Είδαμε, λοιπόν, την ίδια σχεδόν ομάδα να κάνει άλματα προόδου και να φτάνει στο σημείο να τρομοκρατεί την Ανατολή για μεγάλο διάστημα παίζοντας όμορφο μπάσκετ.
Η πρώτη βασική διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν ήταν η παρουσία του Markieff Morris για ολόκληρη χρονιά στη θέση του power forward, καθώς κατάφερε να δώσει σκορ και μόνιμη απειλή από εκεί, γρήγορα αναβαθμίστηκε ως η τρίτη κατά σειρά επιλογή στην επίθεση, κάτι που έλειπε ως τότε, καθώς η θέση αποτελούσε την μαύρη τρύπα στην πεντάδα της Washington. Ο Bradley Beal κατάφερε να συμμετάσχει σε 77 ολόκληρα παιχνίδια και να μην τραυματιστεί σοβαρά κατά την διάρκεια της σεζόν, κάτι που έμοιαζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας με βάση το ιστορικό του, με αποτέλεσμα να μην χάσει ποτέ τον ρυθμό του και να είναι ο επιθετικός πολιορκητικός κριός που ονειρεύονταν στους Wizards όταν τον ντράφταραν. Ο Otto Porter από την άλλη, #3 επιλογή στο draft, που σε αντίθεση με τον Beal δεν είχε την δικαιολογία των τραυματισμών για να αντιμετωπίσει τους επικριτές του, επιτέλους εξέλιξε το παιχνίδι του. Ανέβασε το ποσοστό του από το τρίποντο στο 43,4% (από το 36,6% της προηγούμενης περιόδου), απαγόρεψε στους αντιπάλους να τον αφήνουν μόνο του, και άρχισε να παίρνει πρωτοβουλίες σε πιο σταθερή βάση, χωρίς να περιορίζεται σε παιχνίδια – πυροτεχνήματα όπως πέρσι.
Αν σε αυτούς προσθέσουμε τον μόνιμα σεληνιασμένο John Wall, που ήταν οργιαστικός ανά πάσα στιγμή, βγάζοντας τη χρονιά με 23,1 πόντους και 10,7 assists, και απλά δεν μπορούσε να σταματηθεί για κανέναν λόγο, αλλά και τον Marcin Gortat, ο οποίος ήταν όπως πάντα σταθερός, παίζοντας με μαθηματική ακρίβεια πάνω στο όριο του double double και τελικά ξεπερνώντας το (10,8 πόντοι, 10,3 rebs), γίνεται κατανοητό το πως οι Wizards κατάφεραν να κατεβάσουν την τέταρτη καλύτερη βασική πεντάδα στο ΝΒΑ, πίσω μόνο από Warriors, Cavaliers και Clippers.Tο βασικό πρόβλημα της ομάδας, και ο βασικός λόγος για τον οποίον δεν μπόρεσαν να κάνουν την υπέρβαση και αποκλείστηκαν από τους Celtics στους ημιτελικούς της Ανατολής, ήταν ακριβώς αυτή η ανισορροπία ανάμεσα στους βασικούς και στον πάγκο. Χάθηκε έτσι η ευκαιρία να πάρουν το πάνω χέρι σε μία βεντέτα που ξεκίνησε φέτος και δείχνει ικανή να μας καθηλώσει για τα επόμενα χρόνια.
Οι Wizards είδαν τον Kelly Oubre να μοιάζει έτοιμος να ανταποκριθεί σε ρόλο καταλύτη από τον πάγκο, και η αλήθεια είναι ότι στις πεντάδες που έπαιζε μαζί με τον Porter ήταν αποτελεσματικότατοι, αλλά πέραν αυτού ουδείς άλλος κατάφερε να διακριθεί ερχόμενος ως αναπληρωματικός. Η έλλειψη ταλέντου ήταν εμφανής και στο γυμνό μάτι, χωρίς την ανάγκη επίκλησης στατιστικών, αλλά μιας και έχουμε χώρο στο άρθρο, μπορούμε να παραθέσουμε αυτόν τον πίνακα που επιβεβαιώνει ότι μόνο ο πάγκος των Timberwolves ήταν χειρότερος από τον αντίστοιχο των Wizards πέρσι. Χρειάστηκε, επομένως, η ύπαρξη μιας ομάδας που καθοδηγείται από έναν προπονητή εμμονικό με το να βάζει τους βασικούς του για 45 λεπτά στο παρκέ σε κάθε παιχνίδι ανεξαρτήτως εκβασης, για να βρεθεί πάγκος που σκόραρε λιγότερο από την Washington, και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε οτιδήποτε άλλο για το θέμα.
Ο Bojan Bogdanovic που ήρθε για να βοηθήσει, βοήθησε πάρα πολύ, και μπορεί να έδωσε δύο ποιοτικούς μήνες στην ομάδα, αλλά πλέον θα αγωνίζεται με την φανέλα των Pacers, ενώ οι Brandon Jennings και Trey Burke που κλήθηκαν να δώσουν ανάσες στην περιφέρεια, απέτυχαν πλήρως, και αποχώρησαν. Ο νέος υποψήφιος να αποτύχει δοκιμάσει στον ρόλο του αναπληρωματικού point guard είναι ο Tim Frazier, μια προσθήκη αρκετά πιο ποιοτική από τις προηγούμενες, με προοπτική πράγματι να δώσει λύσεις στην περιφέρεια. Ο Tomas Satoransky μεγαλώνει και ωριμάζει, πράγμα καλό, αλλά και ο Ian Mahinmi μεγαλώνει, και φτάνει τα 30 χωρίς να έχει παίξει ακόμα σοβαρά στην Washington, και πιθανώς χωρίς προοπτική να παίξει κάποτε σοβαρά. Τα $ 16 εκατ. που παίρνει ετησίως δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα στην ομάδα, η οποία πάντως κατάφερε να κρατήσει τον Otto Porter, ματσάροντας την τεράστια προσφορά που του έκαναν οι Nets, καθιστώντας τον πλέον τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη τους, κάτι επίσης προβληματικό για την διαχείριση του budget. Δύσκολα θα κάνουν κάποια άλλη σημαντική κίνηση, και μάλλον οι προσθήκες του Jodie Meeks και του Mike Scott ολοκληρώνουν τις κινήσεις για το καλοκαίρι αυτό, εκτός και αν προκύψει κάτι καλό που θα αξίζει την μετάβαση στη λάθος πλευρά του luxury cap. Η μη αποδοχή του νέου super max συμβολαίου από την πλευρά του Wall που του προτάθηκε από την ομάδα, μάλλον είναι το πιο ανησυχητικό στοιχείο του φετινού καλοκαιριού βέβαια.
Toronto Raptors #7
Η χρονια που τελείωσε:
Οι Raptors ολοκλήρωσαν τη season 2015-16 με ρεκόρ 56-26 και αποκλεισμό στον τελικό της Ανατολής από τους μετέπειτα πρωταθλητές Cavaliers, με 4-2. Τη χρονιά που μας τελείωσε οι Raptors πέτυχαν ρεκόρ 51-31 και τερμάτισαν τρίτοι στην Ανατολή. Το βήμα παραπάνω δεν έγινε, καθώς βρήκαν πάλι μπροστά τους τους Cavaliers, αυτή τη φορά στα ημιτελικά της περιφέρειας, και βίωσαν ένα επιβλητικό σκούπισμα. Άρα η χρονιά τελείωσε με αρνητικό πρόσημο και ένα βήμα προς τα πίσω, παρά τις προοπτικές που υπήρξαν για να γίνει το βήμα παραπάνω.
Το δίδυμο DeRozan- Lowry ανέβηκε ακόμα ένα επίπεδο κατά τη διάρκεια της κανονικής σεζόν και οι Raptors έκανα αίσθηση με τις κινήσεις τους στο trade deadline. Ο DeRozan έκανε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, με 27,3 πόντους και 5,2 rebounds ανά παιχνίδι, πετυχαίνοντας 30 πόντους σε 22 παιχνίδια, ξεπερνώντας το ρεκόρ ομάδας του Vince Carter, με 21, στη σχετική λίστα του franchise.
Τα αμυντικά προβλήματα και οι τραυματισμοί παικτών δεν βοήθησαν τους Raptors να κάνουν καλό ξεκίνημα και βασικός λόγος ήταν η αλλαγή τακτικής από αμυντική σε επιθετική. Αντί να συνεχίσουν να ”πνίγουν” τους αντιπάλους τους με την καλή τους άμυνα, αποφάσισαν να γίνουν πιο επιθετική ομάδα. Αυτό δεν έφερε αποτέλεσμα και η απόφαση του GM Ujiri για κινήσεις στο trade deadline ήταν αναμενόμενη.
Οι αδύναμες λύσεις στη θέση “4” ήταν το πρώτο πρόβλημα που όφειλαν να λύσουν, Οι Siakam και Sullinger δεν έδωσαν τα αναμενόμενα και έπρεπε να αντικατασταθούν. Ο Ujiri πέτυχε ένα δυνατό trade, στέλνοντας τον Ross μαζί με draft picks στους Magic, για να φέρει τον αμυντικό ογκόλιθο Serge Ibaka στον Καναδά, ενώ, παράλληλα, φόρτωσε τον Sullinger μαζί με draft picks δεύτερου γύρου στους Suns, για να πάρει τον εξπέρ στην άμυνα P.J. Tucker.
Αυτές οι κινήσεις έδειχναν την ξεκάθαρη πρόθεση της ομάδας να επιστρέψει στον αμυντικό προσανατολισμό του Casey. Τα κακά νέα ήρθαν με τον τραυματισμό στον καρπό του Lowry, που τον άφησε εκτός μέχρι σχεδόν το τέλος της κανονικής διάρκειας της σεζόν, με όλο το βάρος της επίθεσης, έπεσε στον DeRozan. Το αποτέλεσμα όμως ήταν εντυπωσιακό καθώς κέρδισαν τα 18 από τα 25 παιχνίδια τους χωρίς τον Lowry και όταν αυτός γύρισε για το τέλος της σεζόν, κέρδισαν τα οκτώ από τα τελευταία δέκα τους. Όλα έδειχναν πως η ομάδα φόρτσαρε στο κατάλληλο σημείο για τα playoffs.
Κατάρρευση στα playoffs
Ο πρώτος εμφανής λόγος για την αποτυχία στα playoffs ήταν η κατάρρευση της αμυντικής τους λειτουργίας. Εκεί που θα περίμενε κάποιος η απόδοση της ομάδς να βελτιωθεί, έμεινε στα ίδια επίπεδα με της κανονικής διάρκειας.
Από την άλλη, η επιθετική λειτουργία της ομάδας χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο στα playoffs, με την άμυνα της αντίπαλης ομάδας, συγκεκριμένα των Cavaliers, να μπλοκάρει εύκολα τον DeRozan. Αυτό φάνηκε και από τα στατιστικά των δύο κορυφαίων παικτών τους στα playoffs. Ενώ του Lowry ανέβηκαν, και υπήρχαν παιχνίδια που νόμιζες πως έπαιζε μόνος του, του DeRozan είχαν σημαντική πτώση. Το Toronto είχε επιθετική απόδοση 110 με μόνο τον Lowry στο παρκέ και έπεφτε στο 106,9 όταν είχε και τους δύο. Το Τορόντο σημείωσε 101,3 πόντους ανά 100 κατοχές σε αυτά τα playoffs, 14η απόδοση μεταξύ των ομάδων της post season και σχεδόν εννέα βαθμούς κάτω από την απόδοση της κανονικής διάρκειας.
Τι περιμένουμε την επόμενη σεζόν:
Το δύσκολο για τους Raptors αυτό το καλοκαίρι ήταν να βρουν χώρο ώστε να υπογράψουν πάλι τους Lowry και Ibaka, που έμεναν ελεύθεροι. Το κατάφεραν, αλλά θα υποχρεωθούν να πληρώσουν φόρο πολυτελείας. Ο Lowry υπέγραψε τριετές συμβόλαιο αξίας € 100 εκατ. και o Ibaka τριετές συμβόλαιο αξίας € 65 εκατ. Για να βρεθεί ο χώρος στο salary cap δεν ανανέωσαν τα συμβόλαια των P.J. Tucker και Patterson.
Η σημαντικότερη κίνηση ήταν που ξεφορτώθηκαν το συμβόλαιο του Carroll, του οποίου η απόδοση έχει καθοδική πτώση, ειδικά αφού σούταρε με μόλις 40% και είχε μ.ο. 8,9 πόντους, 3,8 rebounds, 1,1 κλέψιμο και μία assist. Η ανταλλαγή του στους Nets για draft picks και τον Justin Hamilton, τον οποίο και έκαναν αμέσως waive, τους ελάφρωσε € 14,8 εκατ. για τη χρονιά που μας έρχεται.
Τελευταία κίνηση ήταν η ανταλλαγή του C. Joseph με τον C.J. Miles. Μια κίνηση που η αλήθεια είναι πως δίχασε τους πάντες. Από την μία πέφτουν λίγο ακόμα στο salary cap, περίπου ένα εκατομμύριο, από την άλλη χάνουν έναν παίκτη, τον οποίο και έδειχναν να πιστεύουν πολύ, ειδικά μετά την απόδοσή του στο διάστημα που απουσίαζε ο Lowry, δείχνοντας, παράλληλα, να πιστεύουν πολύ στον D. Wright. Η προσθήκη του C.J. Miles, από την άλλη, τους προσφέρει μια παραπάνω λύση στις θέσεις “3” αλλά και “4” και αξιόπιστο περιφερειακό σουτ, το οποίο ο Joseph δεν έχει.
Cleveland Cavaliers #5
Η περσινή χρονιά τελείωσε. Ακόμα την κουβαλάς;
Σε μια μακρινή απόσταση προς ένα μοναστήρι, δύο μοναχοί ταξιδεύοντας έφτασαν σε ένα ποταμό όπου συνάντησαν μια νέα κοπέλα. Ανήσυχη μήπως την παρασύρει το ρεύμα, αλλά και για να μην λερώσει τα ρούχα της, τους ζήτησε να την κουβαλήσουν. Ο ένας δίστασε, άλλα ο δεύτερος την σήκωσε στους ώμους του και την μετέφερε στην απέναντι όχθη. Τον ευχαρίστησε κι έφυγε.
Οι μοναχοί συνέχισαν τον δρόμο τους, αλλά παρά την φαινομενική ησυχία, ο ένας έβραζε εσωτερικά. Κάποια στιγμή δεν άντεξε και είπε “Αδερφέ, η πνευματική μας εκπαίδευση, απαγορεύει να έρθουμε σε οποιαδήποτε επαφή με γυναίκα. Κι εσύ όχι μόνο την άγγιξες αλλά την κουβάλησες κιόλας!”. Με ηρεμία κι αυτοπεποίθηση ο δεύτερος απάντησε “Αδερφέ, την άφησα στις όχθες του ποταμού (του Oakland), εσύ γιατί την κουβαλάς ακόμα;”.
Η ανυπομονησία του μέσου κι αδαούς φιλάθλου και η μικρότητα του επιφανειακού κι εμπαθούς σχολιασμού
Εναλλακτικός και πιο προσιτός τίτλος: Haters Gonna Hate
Για πολλά χρόνια, ένας δάσκαλος Ζεν, ονόματι Bron Lee, ζούσε με την οικογένειά του σε μια φάρμα. Μία μέρα ένας πολύ δυνατός άνεμος έσπασε την πόρτα στον αχυρώνα με συνέπεια το άλογό του να φύγει ελεύθερο προς τα λιβάδια και να χαθεί. Μαθαίνοντας τα νέα, οι γείτονές του, άλλοι χαιρέκακα, άλλοι συμπονετικά, του είπαν “Πώς θα μετακινείσαι τώρα; Πώς θα καλλιεργείς τέτοια έκταση; Τελικά δεν είσαι και τόσο σοφός! Μεγάλη ατυχία!”. Ο γεωργός απάντησε “Ίσως…”. Λίγες μέρες μετά, το άλογο επέστρεψε φέρνοντας μαζί του άλλα δύο άγρια άλογα (FAs ή traded). Γελώντας οι γείτονες αναφώνησαν “Από κανένα άλογο, τώρα έχεις τρία (“big-3″;)! Σίγουρα έχεις κάνει κάποια συμφωνία με τους θεούς (διαιτητές). Τι τύχη!”. Πάλι ο ταπεινός αγρότης απάντησε “Ίσως…”.
Ο γιος του γεωργού, προσπαθώντας τις επόμενες μέρες να καβαλήσει και να εξημερώσει ένα από τα άγρια άλογα, έπεσε κι έσπασε το πόδι του (torn ACL, seven months out). Όπως πάντα οι βιαστικοί συγχωριανοί σχολίασαν το γεγονός, “Ποιος θα σε βοηθάει τώρα στις καλλιέργειες; Κακός οιωνός για την οικογένειά σου!”. Για ακόμα μια φορά ο δάσκαλος Ζεν είπε “Ίσως…”.
Πριν περάσουν λίγες εβδομάδες, στρατιωτικοί κυβερνητικοί αντιπρόσωποι επισκέφθηκαν το χωριό και στρατολόγησαν όλους τους νέους της περιοχής για τον επικείμενο πόλεμο. Βλέποντας τον γιο του αγρότη τραυματισμένο, τον προσπέρασαν, αφού δεν θα μπορούσε να πολεμήσει. Οι συμπολίτες του πονεμένοι που είχαν χάσει φίλους και συγγενείς για τον πόλεμο του ξαναείπαν, “Πάλι σε καλό σου βγήκε! Μα πόσο τυχερός είσαι τελικά!”. Ο Bron Lee απάντησε “Ίσως…”.
Η επόμενη σεζόν – Νωρίς για συμπεράσματα
Μια μέρα περπατώντας στη φύση, ένας άντρας συνάντησε μια άγρια τίγρη που -εντελώς τυχαία- τα χρώματα του ριγωτού δέρματος της δεν ήταν πορτοκαλί-μαύρο, αλλά το χρυσαφί-κίτρινο της California και Βασιλικό μπλε. Τρομαγμένος και κυνηγημένος, άρχισε να τρέχει ανάμεσα στα δέντρα. Απελπισμένος έφτασε στην άκρη ενός γκρεμού, χωρίς να έχει άλλες επιλογές. Αναγκαστικά ξεκίνησε την κατάβαση πιασμένος από τα βράχια. Μένοντας ακίνητος, λίγα μέτρα κάτω από την άκρη και χωρίς να έχει περιθώριο για άλλες κινήσεις (γεμάτο το salary cap), πήρε μερικές βαθιές αναπνοές και ηρέμησε αποδεχόμενος την κατάσταση. Εκείνη την στιγμή πρόσεξε πως μέσα από τις πέτρες, αναφυόταν ο βλαστός μιας κατακόκκινης λαχταριστής φράουλας. Παρά την δυσκολία της κατάστασής του, παρατήρησε πόσο όμορφη ήταν, και με μικρή προσπάθεια, την άρπαξε με το χέρι του. Ο ήχος από τον βρυχηθμό και το ποδοβολητό της τίγρης, είχε πλέον εξαφανιστεί. Προσεκτικά, αναρριχήθηκε πάλι βλέποντας ότι το πεδίο ήταν πλέον ελεύθερο. Σηκώθηκε, έβγαλε από την τσέπη του την φράουλα και την έφαγε. Ήταν απίστευτα νόστιμη.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι ηθελημένη.
Boston Celtics #4
Όταν οι Garnett και Pierce κατηφόριζαν από την Βοστόνη στο Brooklyn, με κεκαλυμμένα ανταλλάγματα όλο το χρυσάφι της γης, όπως σύντομα αποκαλύφθηκε, οι Celtics ξεκίναγαν επίσημα φάση rebuild, με στόχο, ενδεχομένως, τη σεζόν 2020-21 και την post-LeBron era. Στο ενδιάμεσο, όμως, κάτι η ληστεία του IT, κάτι εκείνη του Crowder, κάτι το μαγικό συμβόλαιο και η εξαιρετική εξέλιξη του Bradley, και, κυρίως, η επιβεβαίωση πως ο coach Stevens είναι ο καλύτερος της γενιάς του, επέσπευσαν κατά πολύ τη διαδικασία επιστροφής της ομάδας στις νίκες και στην post season. Όλα τα παραπάνω οδήγησαν στην κατάκτηση της κορυφής της Ανατολής τη σεζόν που μας πέρασε και την παρουσία της ομάδας στον τελικό της περιφέρειάς τους. Η ομάδα παίζει βάσει των χαρακτηριστικών που ο coach τής έχει εμφυσήσει, ήτοι γρήγορο, σύγχρονο και αποτελεσματικό μπάσκετ. Όλα δείχνουν να κυλάνε καλά στη Βοστόνη.
Το μόνο στοιχείο το οποίο μπορεί κανείς να επικαλεστεί ως το τι μπορεί να μην πήγε καλά για την ομάδα τη σεζόν που πέρασε, δεν είναι αναφορικά με κάτι που συνέβη, αλλά με όσα δεν έλαβαν χώρα. Με την πληθώρα picks και assets στην κατοχή του, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περίμεναν πιο έντονη δραστηριότητα από τον GM της ομάδας, και Μίδα της λίγκας, Danny Ainge. Αντ’αυτού, σιωπή, αναμονή και πληθώρα top ραφιού παιχτών να περνάν από μπροστά του με εκείνον να μένει ασυγκίνητος. Το τελευταίο εξάμηνο, Noel, George και Butler μετακινήθηκαν για υποποσοστά των πραγματικών τους αξιών και ο Ainge έμεινε απαθής. Παίχτες, που με συγκεκριμένη σειρά και συγκεκριμένες κινήσεις, θα χώραγαν στο σύνολό τους στο cap των Κελτών, και θα τους έκαναν άμεσα διεκδικητές πολλών παραπάνω πραγμάτων από το «ο χαμένος στον τελικό της Ανατολής».
Παρόλα αυτά, οι Cs έχουν πάρει απόφαση να μην επισπεύσουν παραπάνω τη διαδικασία διεκδίκησης της κορυφής, και με σταθερά βήματα να χτίσουν τους παίχτες που πίστεψαν, όπως οι Brown και Tatum –που επιλέχθηκε στο #3 του φετινού draft, πέφτοντας από το #1 και τον Fultz, με δώρο για αυτή την “υποχώρηση” ένα ακόμα μελλοντικό pick-, έχοντας δίπλα τους έμπειρους παίχτες, όπως οι IT, Horford, και πλέον και Hayward. Για την ολοκλήρωση του μισθολογικού puzzle, ο Avery Bradley και το expiring συμβόλαιό του, που ο ίδιος θα επιδίωκε να αυξηθεί κατά πολύ το επόμενο καλοκαίρι, ανταλλάχτηκε για το εξαιρετικό συμβόλαιο, του εξαιρετικού ρολίστα Marcus Morris.
Ο οργανισμός ποντάρει πως μπορεί να είναι τόσο άμεσα, όσο και με μεσομακροπρόθεσμα, ανταγωνιστικός και δεν θέλει να εκβιάσει καταστάσεις. Το ορθόν -ή μη- της επιλογής, τα αποτελέσματα –ή μια ενδεχόμενη έλευση του Anthony Davis- θα το κρίνουν, οπότε προς ώρας απολαμβάνουμε την αγωνιστική ωρίμανση των πιτσιρικιών, αλλά και το απολαυστικό μπάσκετ που η ομάδα του Stevens παρουσιάζει.
