Πίσω από κάθε δημοσιογραφικό θέμα, υπάρχει μια ιστορία. Και πίσω από κάθε ιστορία, υπάρχει ένα κοινωνικό ζήτημα. Πάντα. Κάθε κείμενο, κάθε γραπτή κατάθεση θα επιχειρήσει να πιάσει το νόημα όσο πιο πυρηνικά γίνεται, να βρει την πραγματική ουσία του ζητήματος (#ιδεαλισμός). Παρότι, βεβαίως, κάθε κείμενο κρίνεται ως προς το επιχείρημα και την οξυδέρκεια του, καθένα προσφέρει πραγματικά στον αναγκαίο διάλογο – ακόμα και για να αναδείξει πτυχές των εμμονών μας, της μικρής ή μεγαλύτερης υστερίας μας, των ιδεολογικών φορτίων που κουβαλάμε και, ενδεχομένως, της υποκρισίας μας.
Αφορμή για το παρακάτω κείμενο είναι η πρόσφατη αποχώρηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο από την αποστολή της Εθνικής ομάδας και η ανακοίνωση της μη συμμετοχής του στο Ευρωμπάσκετ 2017.
Γιατί τόσος θόρυβος;
Είναι τέτοια η άρνηση μας μάλλον να κοιτάξουμε κατάματα την μίζερη πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει τα τελευταία χρόνια, που είμαστε διατεθειμένοι να αναδείξουμε σε μείζον εθνικό ζήτημα μια απλή αθλητική είδηση.
Απλή αθλητική είδηση, όντως;
Αυτοδιορθωνόμαστε. Καθόλου απλή και όχι μόνο αθλητική είδηση για τον Αντετοκούνμπο, στον βαθμό που θα επιλέξουμε να προσδώσουμε και άλλες διαστάσεις – κοινωνικές, ταξικές, πατριωτικές, οτιδήποτε.
Ναι, η είδηση είναι όσο απλή ή όσο σύνθετη επιλέξουμε εμείς να είναι – σύνθετη, γιατί έχει πολλούς ρόλους, πολλούς «παίκτες» και πολλές οπτικές.
Υπάρχει ο Γιάννης. Υπάρχει η Ομοσπονδία. Υπάρχουν οι Bucks, και το ΝΒΑ εν γένει. Και, τέλος, υπάρχουμε και εμείς – όλοι εμείς, η αναγκαία αυτοκριτική.
Ας περπατήσουμε, λοιπόν, κι εμείς πάνω στην σκόνη που κάπως κατακάθισε, και ας επιχειρήσουμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, με μόνα όπλα την κοινή λογική, την αφαίρεση, και την όποια εμπειρία μας. Σημειώνουμε εδώ πως προφανώς ούτε ειδικοί είμαστε, ούτε ακριβώς τα γεγονότα ξέρουμε, και δύσκολα μάλιστα θα τα μάθουμε. Από την στιγμή που δεν είμαστε ντέτεκτιβ, γιατροί, δικαστές ή ιατροδικαστές, δεν ξέρουμε, και ούτε στεκόμαστε, στο αν ο Γιάννης είχε τραυματισμό, αν τον κληρονόμησε στους περίπου 90 αγώνες της σεζόν 2016-17 που έπαιξε, ή στην περιοδεία των “Antetokounbros”, καθώς και αν πήγε στην Κίνα στα πλαίσια εμπορικής συμφωνίας ή τον υποχρέωσαν οι Bucks να τον συναντήσουν σε ουδέτερο έδαφος για να του βάλουν χέρι1)Δεν χρειάζεται, βεβαίως, να αναφερθούμε περαιτέρω στο πόσο «φάουλ» ήταν ένα κανονισμένο για οποιοδήποτε λόγο διηπειρωτικό ταξίδι εν μέσω προετοιμασίας της Εθνικής ή η γνωστοποίηση της απόσυρσης του Αντετοκούνμπο από το Ευρωμπάσκετ μέσω των social media, όσο κι αν επιδίωξε να «σώσει την παρτίδα» με λίγες μέρες καθυστέρηση.. Αυτό το λέμε, όχι τόσο ως disclaimer, αλλά ακριβώς για να κλωτσήσουμε γρήγορα στο περιθώριο το άκρων άωτο της στρεψοδικίας: «αφού κανείς μας δεν ξέρει τι έγινε, γιατί το συζητάμε;».
Πρώτα και κύρια, όμως, είναι αναγκαία μια ιστορική αναδρομή.
Η συμφωνία FIBA – NBA
Αμέσως μετά το φιάσκο μιας πολυδιαφημισμένης Team USA, αποτελούμενης όμως αποκλειστικά από κολεγιόπαιδα στην Ολυμπιάδα της Σεούλ το 1988, το NBA βάζει μπροστά τη συνεργασία του με τη FIBA. Στα πλαίσια αυτής, η Ομοσπονδία μπάσκετ αλλάζει όνομα (από ABAUSA σε USA Basketball) και δέχεται να ενταχθεί στην FIBA, με αντάλλαγμα την συμμετοχή επαγγελματιών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αρχής γενομένης από τη Βαρκελώνη το 1992.
Το πιο γνωστό αποτέλεσμα της συμφωνίας αυτής είναι προφανώς η “Dream Team”, η παλιά η καλή. Όμως, για να έρθουμε πιο κοντά στο θέμα μας, η συμφωνία όριζε γενικότερα τους όρους συμμετοχής αθλητών παγκοσμίως στις διεθνείς διοργανώσεις, και ειδικότερα πως αν οι αθλητές το επιθυμούν, οι ομάδες τους δεν μπορούν να εγείρουν επίσημα αξιώσεις για τη μη συμμετοχή τους στις εθνικές, πάντα με την προϋπόθεση ότι είναι ασφαλισμένοι. Φυσικά, η παραπάνω σχέση αποτελούσε και μια διελκυστίνδα ανάμεσα στο αμερικάνικο και στο παγκόσμιο μπάσκετ – χαρακτηριστικό είναι, εξάλλου, πως, ενόψει του Lock Οut του 2011, ο γ.γ. της FIBA, Patrick Baumann, έτριβε τα χέρια του: παρότι το κόστος της ασφάλισης των παικτών (όχι των ομάδων, αφού εν μέσω lock out, όλα τα συμβόλαια παγώνουν) θα βάραινε τα μέλη της, η FIBA κατάφερνε βαρύ πλήγμα στο πρεστίζ του NBA, ιδιαίτερα την στιγμή που πάνω από 90 παίκτες του ΝΒΑ σκορπίζονταν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, προκειμένου να μην χάσουν τη φόρμα, τον μισθό και την ιδιωτική ασφάλισή τους.
Η συμφωνία αυτή κυρώθηκε εκ νέου το 2010, με περισσότερες λεπτομέρειες. Οι παίκτες του ΝΒΑ έκτοτε οφείλουν να προπονούνται για όχι πάνω από πέντε εβδομάδες πριν τη διοργάνωση, οι προπονήσεις πρέπει να διεξάγονται σύμφωνα με τα πρότυπα ασφαλούς προπόνησης, και όχι, για παράδειγμα, σε ανώμαλο έδαφος, βουνά, και λοιπά, ενώ οι προπονήσεις με πλήρη επαφή (όχι “drills” δηλαδή) πρέπει να κρατούν το πολύ δύο ώρες κάθε ημέρα. Παράλληλα, τα ιατρικά επιτελεία των εθνικών ομάδων υποχρεώνονται να στέλνουν λεπτομερείς αναφορές για την υγεία των αθλητών στις ομάδες τους. Βεβαίως, όλα αυτά μικρή σημασία έχουν, καθώς άλλαξαν άρδην το 2014, όταν ο πλανήτης είδε τον Paul George να σπάει το αριστερό του πόδι με πραγματικά τρομακτικό τρόπο.
Το γεγονός αυτό πυροδότησε έναν πραγματικό κυκεώνα αντιδράσεων από τους general managers. Παρότι ο τότε Πρόεδρος των Pacers Larry Bird δεν έριξε το φταίξιμο στη FIBA, οι GMs βρήκαν εξαιρετική αφορμή για να οριοθετήσουν δραστικά τη FIBA.
Larry Bird says despite George's injury the Pacers "still support USA Basketball," says injury could have happened "anytime, anywhere."
— Chris Mannix (@SIChrisMannix) August 2, 2014
Την ίδια κιόλας ημέρα ξεκίνησαν οι δημοσιογραφικές διαρροές2)Ενδεικτικά, εδώ, εδώ και εδώ., θέλοντας να δημιουργήσουν κλίμα δυσμένειας για τις διεθνείς διοργανώσεις – λες και οι τυχαίοι τραυματισμοί στις προπονήσεις συντελούνται μόνο δυτικότερα της Καλιφόρνια και ανατολικότερα της Νέας Υόρκης, ή δεν μιλάμε για αθλητές εξοντωμένους από μια μαραθώνια σεζόν στο ΝΒΑ3)Ο Tom Ziller του SBNation είχε τότε γράψει ένα αλησμόνητο άρθρο, στο οποίο έθετε τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Αν απαγορεύεται στους αθλητές να εξασκήσουν το δικαίωμα τους να εκπροσωπούν τη χώρα τους, πρέπει να αποζημιώνονται από ιδιοκτήτες και GMs! Εξάλλου, για να μην εκφυλίζουμε και τον άνθρωπο ως έννοια, ας μην ξεχνάμε ότι σε έναν τραυματισμό, πρώτα υποφέρει ο αθλητής και μετά οποιοσδήποτε άλλος.. Στο επίκεντρο βρέθηκαν οι προδιαγραφές των προπονήσεων και του παιχνιδιού γενικότερα στην διεθνή σκηνή, ενώ κάποια στιγμή ο παραλογισμός έφτασε στο σημείο να αναφέρει ότι… η απόσταση της μπασκέτας από την baseline προκάλεσε τον τραυματισμό του George. Ακόμα και οι γενικά ψύχραιμοι Spurs δεν έμειναν ανεπηρέαστοι, καθώς έκοψαν με μιας τον βήχα στον Ginobili και του απαγόρευσαν τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2014, ενώ προσπαθούσε με τη βοήθεια του γιατρού της αγαπημένης του Εθνικής Αργεντινής να τους πείσει να αγωνιστεί στη διοργάνωση. Ο πιο έξαλλος από όλους ήταν – οποία έκπληξις! – ο Mark Cuban, που κατήγγειλε την ΔΟΕ ότι υποκριτικά χρησιμοποιεί τον πατριωτισμό και ότι οι παίκτες και οι ιδιοκτήτες (!) θα έπρεπε να φτιάξουν το δικό τους Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ. Τώρα το πως τα συμφέροντα παικτών και ιδιοκτητών είναι ίδια, ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, μας διαφεύγει, αλλά, τέλος πάντων, τόσα χρόνια βλέπει ο Mark τον Nowitzki να περνάει τα καλοκαίρια μακριά του, έχει μαζέψει αρκετή πίκρα ο άνθρωπος4)Εντάξει, ή αυτό, ή να δώσουμε και πάλι τον λόγο στον εξ-αι-ρε-τι-κό Tom Ziller για να «περιποιηθεί» τον Cuban..
Βάσει της συμφωνίας NBA – FIBA του 2010, οι ίδιοι οι παίκτες μπορούν να αποφασίσουν αν θα συμμετέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις και οι ομάδες μπορούν να επέμβουν μόνο αν ένας αθλητής με συμβόλαιο έχει ιστορικό τραυματισμών ή αναρρώνει από πρόσφατο τραυματισμό – ή για την ακρίβεια, αν «υπάρχει βάσιμη ιατρική ανησυχία ότι αυτή η συμμετοχή θα θέσει τον παίκτη σε σημαντικό κίνδυνο τραυματισμού, ασθένειας ή άλλης βλάβης»5)http://www.fiba.basketball/downloads/Regulations/NBA_Player_National_Teams-1.pdf.
So that would suggest NBA teams won't be able to put up any more resistance to international play unless/until its deal with FIBA changes
— Marc Stein (@TheSteinLine) August 2, 2014
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως οι ομάδες είναι και ακριβώς έρμαια του πατριωτισμού των παικτών τους ή της FIBA – μην τρελαθούμε κιόλας. Ίσα ίσα, που, όπως στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, μια έγκυρη ιατρική γνωμάτευση μπορεί να κινήσει πρακτικά το σύμπαν. Πρόκειται για μια καραμπινάτη κατάχρηση των διατάξεων εκ μέρους των ομάδων του ΝΒΑ, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι όλα δήθεν ξεκίνησαν από τον καθόλου επιρρεπή «γενικώς και αορίστως» στους τραυματισμούς Paul George.
NBA deal w/FIBA states that its teams can't bar players from international comp unless there's "reasonable medical concern" going in. So …
— Marc Stein (@TheSteinLine) August 2, 2014
Οι Bucks
Με βάση τα παραπάνω, θα ξεκινήσουμε με τα εύκολα. Οι Bucks προάσπισαν τα έννομα συμφέροντα τους, τα οποία θεμελιώνονται πάνω στην συμφωνία NBA – FIBA για τη συμμετοχή των αθλητών στις διεθνείς διοργανώσεις και την όποια επιμέρους συμφωνία μεταξύ Bucks και ΕΟΚ. Το NBA και οι ομάδες δεν είναι μυστικό ότι δεν πετάνε ακριβώς και την σκούφια τους για τις διεθνείς διοργανώσεις – η εκάστοτε επένδυση τους (διεθνής παίκτης) δεν αποφέρει κανένα απολύτως κέρδος, ίσα ίσα υπάρχει ρίσκο (τραυματισμός). Επομένως, δεν έχει νόημα να χαλάμε σάλιο για να βρίζουμε τους Bucks. «Πατάνε» απλά σε έναν υπάρχον συσχετισμό μεταξύ FIBA και NBA, εξαιρετικά δυσμενή για την πρώτη, ο οποίος ουσιαστικά επιτρέπει σε μια ομάδα να αξιώσει απόσυρση του αθλητή από διεθνείς διοργανώσεις, αν εκτιμά πως ελλοχεύει κίνδυνος τραυματισμού του.
Συμφέροντα κατοχυρωμένα που διεκδικούνται σθεναρά με ευνοϊκό τον συσχετισμό δυνάμεων, δύσκολα χάνονται – αυτό αποτελεί παγκόσμιο νόμο. Ας αφήσει, λοιπόν, η ΕΟΚ τις κουτοπονηριές για “διεθνείς συνομωσίες” και αν τέτοιες υπάρχουν, ας φρόντιζε να οχυρωθεί απέναντι σε αυτές, αφού ήταν τόσο σίγουρη ότι αναμένονταν. Το ότι οι Bucks, που είναι ιστορικά περίπου «η τελευταία τρύπα του ζουρνά» στο ΝΒΑ, έχουν και πάλι τόσο μεγαλύτερο leverage από μια εθνική ή ευρωπαϊκή ή παγκόσμια ομοσπονδία μπάσκετ πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τους ιθύνοντες, όχι το franchise.
Πάμε παρακάτω.
Ο Αντετοκούνμπο
Αναπόφευκτα κομμάτι της ευθύνης για αυτή την κατάσταση πέφτει πάνω στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ίσως αυτό είναι το κατάλληλο σημείο, όπου και εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να τον αντιμετωπίσουμε για πρώτη φορά, όχι ως ένα ταπεινό, προσηνές, χαρισματικό παιδί (που είναι και με το παραπάνω), αλλά ως έναν ενήλικο αθλητή, που κερδίζει οκταψήφια νούμερα ετησίως και λαμβάνει μόνος του αποφάσεις, για τις οποίες κρίνεται κιόλας.
Ο Γιάννης ζει και βασιλεύει στην εποχή που ο LeBron James θέτει νέα στάνταρ για το διαπραγματευτικό εκτόπισμα του αθλητή. Φυσικά, ο Γιάννης μπορεί να επιλέγει να γλιτώνει χρήματα από τον εργοδότη του, μην απαιτώντας max contract, κάτι που μπορεί να αφήσει χώρο στο cap για να προσελκύσει άλλους μεγάλους αστέρες ή μπορεί και όχι, αφού οι superstars δεν επιλέγουν ομάδες μόνο βάσει συμβολαίων ούτε βιοπορίζονται από αυτά – αυτό, όμως, που επί της αρχής καταφέρνει είναι να διευκολύνει τα λογιστικά των ιδιοκτητών των Bucks, Wesley Edens και Marc Lasry. Μπορεί, επίσης, να μην διεκδικεί ό,τι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του, προνόμιο που σίγουρα πολλοί συναθλητές του που λιώνουν στα summer leagues δεν έχουν.
Αυτό που σίγουρα θα θέλαμε ως φανατικοί οπαδοί του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι να σταματήσει… χτες να θεωρεί τον εαυτό του «από κάτω», «επωφελούμενο» ή «οφειλέτη». Ο Αντετοκούνμπο δεν χρωστάει στους Bucks έτσι κι αλλιώς – θα ήταν αφελέστατο να θεωρούμε ότι ένα σύστημα που βασίζεται στη μεγιστοποίηση του κέρδους απλώς σκορπάει αλόγιστα τα λεφτά του, ή ότι, εξοικονομώντας χρήματα από το max contract που δεν διεκδίκησε ο Γιάννης, θα «πλερώσει» αδρά τους υπόλοιπους από κάποιο αίσθημα δικαίου. Πάνω στα αγωνιστικά χαρίσματα του Γιάννη αυτή τη στιγμή παράγονται τζίροι και πλουτίζει κόσμος, με τρόπους που ο ταπεινός χαρακτήρας του δεν του επιτρέπει καν να διανοηθεί (κρατήστε αυτή τη σκέψη και για παρακάτω).
Επιτρέψτε μας, όμως, να πούμε πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν χρωστάει ούτε στην Ελλάδα. Κατά την άποψη μας, κακώς μοιράζει ευγνωμοσύνες και δηλώνει δεξιά κι αριστερά πόσο τυχερός ήταν που έζησε στην Ελλάδα, διότι, τι να κάνουμε, δεν ήταν καθόλου τυχερός στην Ελλάδα! Η ζωή του Γιάννη στην Ελλάδα είναι μια ιστορία φτώχειας και μιζέριας, μια ιστορία όπως τόσων εκατομμυρίων συνανθρώπων μας (αλλά όχι «συμπολιτών» μας), που απλώς δεν είχαν την τύχη να έχουν ύψος 2,11μ., άνοιγμα χεριών 2,22μ. και ένα μοναδικό μπασκετικό ταλέντο στα 22 τους.
Ωστόσο, επειδή η άποψη μας εδώ έχει μικρή σημασία από την στιγμή που ο Γιάννης έχει επιλέξει όπως φαίνεται να επιδεικνύει ανοιχτά τον πατριωτισμό του (που φυσικά τροφοδοτεί την άγνοια μας για το πόσο σκατά φέρεται η ελληνική Πολιτεία σε κανά εκατομμύριο ανθρώπους που βρίσκονται στη χώρα μας), τότε επιβάλλεται να πατήσει και ο ίδιος πόδι, αν θέλει να αντιστοιχίζεται με την αγάπη που εκδηλώνει για την Ελλάδα. Ο Nowitzki συνειδητά έσερνε τα κορμιά διάφορων απίθανων Γερμανών μέχρι το βαθύ καλοκαίρι, παρότι δεν είχε υπάρξει ακριβώς και αναπόσπαστο μέλος αντιπροσωπευτικών ομάδων μέχρι να φύγει για την Αμερική στα 19 του και αυτός, ο Ginobili μπορούσε να φτάσει τη σχέση του με τους Spurs στα άκρα για να παίξει με τους αγαπημένους του “Gauchos”, ο Αμερικανός γεννημένος στο Βέλγιο Tony Parker είδε τις τρίχες του να ασπρίζουν μέχρι να κατακτήσει την κορυφή με τη Γαλλία, και ο ντελικάτος Pau Gasol μοιάζει πλέον με σκήνωμα από το ξύλο που δέχεται από τα 20 του για περίπου δέκα μήνες τον χρόνο. Φυσικά, αυτό που μας ενδιαφέρει ως οπαδούς είναι να τους χορταίνουμε όσο γίνεται περισσότερο, αλλά το επιχείρημα είναι πολύ απλό: ο Γιάννης είναι ένας ενήλικος άνθρωπος με δικές του αξίες, τις οποίες εκφράζει δυνατά και δημόσια, οπότε θα αποτελεί αντικείμενο κριτικής η αναντιστοιχία λόγων του και έργων του.
Η ΕΟΚ
Βέβαια, όλα αυτά ωχριούν μπροστά στα επίπεδα διαχείρισης κρίσεων εκ μέρους της ΕΟΚ, τα οποία είναι αβυσσαλέα. Αντιπαρερχόμαστε το αν υπήρχε ασφαλιστήριο ή επιμέρους συμφωνία με τους Bucks – δυστυχώς, είναι κάτι που η διαχρονική ερασιτεχνική λογική της Ομοσπονδίας μας επιβάλλει να είμαστε καχύποπτοι, όμως πραγματικά δεν είναι καθόλου το ζήτημα εδώ. Η ανακοίνωση που εξέδωσε η ΕΟΚ είναι πραγματικό αυτογκόλ με ανάποδο ψαλίδι, καθώς το μόνο που καταφέρνει είναι να πολώσει τη σχέση της με τους Bucks. Κοινώς, ξεχάστε τον Γιάννη στην Εθνική όσο παραμένει κάτοικος Milwaukee (για κάτι αντίθετο θα απαιτούνταν διπλωματικές δεξιότητες, τις οποίες είναι προφανές πως δεν μπορούν καν να φαντασιωθούν οι ιθύνοντες της Ομοσπονδίας). Βασικά, για να είμαστε πιο ακριβείς, ξεχάστε τον Γιάννη στην Εθνική επ’ αόριστον, καθώς, όταν η ανακοίνωση αμφισβητεί τον τραυματισμό του Αντετοκούνμπο, τότε αναπόφευκτα κατονομάζει και τον ίδιο ως ψεύτη. Γενικά, όσο δίκιο κι αν θεωρούν πως έχουν οι εγκέφαλοι της ΕΟΚ, με όρους αποτελέσματος, η διαχείριση του ζητήματος είναι πραγματικά παιδαριώδης, και, το χειρότερο, διακατέχεται από μια αναχρονιστική λογική «παράταξης» (συνδικαλιστικής, φοιτητικής, κ.λπ.): “όταν κάτι δεν πάει καλά, καταγγέλουμε”.
Ή για να χρησιμοποιήσουμε τις μεστές λέξεις που γράφτηκαν στο SBNation:
“Why would you risk alienating the single most important figure in Greek basketball in generations, or perhaps in history? And all for a continental tournament with no further ramifications?
[…]
If you think the Bucks and NBA aren’t acting in good faith, approach the appropriate officials at FIBA to request a quiet investigation. Don’t hang your brightest Greek star out to dry, not when he has been so accommodating and committed to date.
Perhaps this won’t change Giannis’ affectations for the Greek national team in 2019 and beyond. Perhaps it will.
It’s not a risk worth taking for the federation. There’s no upside.”
Σταθείτε λίγο να θαυμάσετε την απλή λογική των «Γιάνκηδων» σε δύο φράσεις: “…with no further ramifications” και “there’s no upside”. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει: «Παιδιά, ο Γιάννης δεν θα παίξει και δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για αυτό. Αν θέλετε να υποστηρίξετε τις κατηγορίες σας σοβαρά, ζητήστε επίσημη έρευνα. Όμως, γενικά, αναλογιστείτε αν αξίζει τον κόπο «η τιμή των όπλων», διότι ούτε θα υποβιβαστείτε αν δεν πάει καλά η Εθνική σας, ούτε θα κερδίσετε τον Αντετοκούνμπο». Τόσο απλά.
Εμείς οι άνθρωποι…
Βεβαίως, δεν μπορούμε παρά να αφιερώσουμε μερικές αράδες και στον εαυτό μας, τον ανώνυμο χρήστη και επίδοξο ερασιτέχνη αρθρογράφο του ίντερνετ, που διαχειρίστηκε ακόμα ένα ζήτημα με την γνωστή αμετροέπεια και υπερβολή. Σεβόμαστε το ατομικό δικαίωμα του καθενός να νιώθει πατριώτης, και αν θέλετε, το συμμεριζόμαστε ως έναν κάποιο βαθμό. Όμως, αν θέλουμε να μιλήσουμε για «εθνικό αίσθημα» ή «οπαδικό αίσθημα» ή οτιδήποτε, μάλλον θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, όπως με οποιαδήποτε αφήγηση που στοιχειοθετείται πάνω στη συγκινησιακή φόρτιση – δεν είναι καθόλου τυχαίο, άλλωστε, πόσο «συναισθηματικά» αντιμετώπισαν χρήστες/οπαδοί την απόφαση Αντετοκούνμπο (έτσι, ως τροφή για σκέψη, πόσο απέχει μια αντίδραση σε ένα γεγονός που κρίνεται ως προς τον πατριωτισμό του από ένα καθαρά συναισθηματικό γεγονός, όπως για παράδειγμα έναν χωρισμό;).
Η κουβέντα του «χρωστάει» ή «χρωστάμε» αποτελεί εμπόδιο σε οποιονδήποτε ανθρώπινο διάλογο, είτε τοποθετείται μέσα σε αυτόν ως αφετηρία, είτε ως συμπέρασμα. Αυτή την στιγμή το βεληνεκές του Γιάννη, πάντα με όρους παγκοσμιοποιημένου μάρκετινγκ, είναι μεγαλύτερο από το περίφημο ελληνικό μπάσκετ. Ο Γιάννης σίγουρα δεν μας χρωστάει κάτι (όχι τουλάχιστον περισσότερο από τον πατέρα που παράτησε το παιδί του και εμφανίζεται στη ζωή του πάλι όταν κερδίζει το λαχείο), αλλά γιατί να χρωστάμε και εμείς, ο καθένας ατομικά; Γιατί θα πρέπει να μας συνέχει συλλογικά και εθνικά η λατρεία για ένα παιδί που, ευτυχώς ή δυστυχώς για αυτό, γεννήθηκε στην Ελλάδα, ή αντίστοιχα να τον αποστρεφόμαστε ως «ρίψασπιν»; Ο μόνος που χρωστάει κάτι σε κάποιον είναι το ελληνικό κράτος σε ένα μετανάστη δεύτερης γενιάς, που δεν του είχε εξασφαλίσει στοιχειώδη δικαιώματα.
…και οι φίλοι μας τα ζώα
Τέλος, θα αφιερώσουμε πολύ λίγες γραμμές, διότι παραπάνω δεν αξίζουν, σε ορισμένους επαγγελματίες αρθρογράφους. Τόσο σε όσους κονομάνε στην πλάτη του Γιάννη και κάνουν τους «κομπραδόρους» του, όσο και σε αυτούς που βρίσκονται στο άτυπο payroll της Ομοσπονδίας, όσο ακόμα και σε αυτούς που αντιλαμβάνονται την «αλλαγή» στο ελληνικό μπάσκετ ως «να φύγει αυτός να έρθει ο άλλος», έχουμε να αφιερώσουμε το εξής: σταματήστε τα ψέματα!
Ψέματα που αν δεν ήταν απλώς γελοία, θα ήταν προσβλητικά, καθώς επιδιώκουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Ψέματα, όπως ότι ο Γιάννης δεν πήρε πέρυσι max συμβόλαιο γιατί πήγε στην προετοιμασία της Εθνικής ή ότι έχει πρόβλημα στο γόνατο ανέκαθεν6)Το οποίο τι; Δεν είχε εντοπιστεί στις ΗΠΑ του 2017; Δεν είναι εμπόδιο όταν έχει παίξει 330/340 πιθανά παιχνίδια στα τέσσερα χρόνια καριέρας του στο ΝΒΑ και είναι εμπόδιο στην προετοιμασία της Εθνικής; Ήμαρτον και πάλι ήμαρτον!. Δεν χρειάζεται να βάλουμε links, όσοι τα γράψατε ξέρετε ποιοί είστε και σε αντίθεση με εμάς, μόνο εσείς ξέρετε και γιατί γράφετε τέτοια απλά, ξερά, ξεδιάντροπα ψέματα.
Και για να κλείνουμε σιγά – σιγά, εντάξει, εμείς που γράψαμε τούτη εδώ την εξυπνάδα, έχουμε και την «πετριά» μας, θα μας διαβάσουν και πέντε άνθρωποι που την μοιράζονται και αυτοί. Όμως, ποιο είναι το πραγματικό ζήτημα, εν τέλει – η μη συμμετοχή του Γιάννη στο Ευρωμπάσκετ ή οι αντιδράσεις κάθε είδους (αυθόρμητες, υστερόβουλες, συναισθηματικές, νηφάλιες, απαθείς, μισαλλόδοξες) που είδαμε όλες αυτές τις μέρες;
Υ.Γ.: Την ίδια ώρα, σκεφτείτε πόσο απερίγραπτα μαλάκες θα πρέπει να νιώθουν επαγγελματίες αθλητές που χαρίζουν άλλο ένα καλοκαίρι στην «πατρίδα» και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, αφού τέλος πάντων, ποιοι είναι και αυτοί μπροστά στον Γιάννη, που θα αποσωβήσουν τον επερχόμενο… «Αρμαγεδδώνα» στο Ευρωμπάσκετ. Και καλά αυτοί, είναι και καλοπληρωμένοι. Σκεφτείτε πόσο όλο αυτό το πατιρντί δεν αξίζει στον Κώστα Μίσσα, που, άσχετα από το πώς τον εκτιμά κάποιος ως προπονητή, είναι άνθρωπος πράος, φιλότιμος και τίμιος, που αγαπάει τη δουλειά του και μολαταύτα, μαθαίνει από το ίντερνετ, όχι μόνο ποιον θα υπολογίζει στη διοργάνωση, αλλά και το πώς θα πάει η ομάδα που προπονεί. Έλεος!
Υ.Γ.2: Θερμές ευχαριστίες στον ομόσταυλο Νικόλα Ραδικόπουλο, που έκανε το απαραίτητο σχολαστικό editing εν μέσω διακοπών του, στον Γιώργο του “Basketball Guru” για τις συμβουλές του, καθώς και στα παιδιά στο “The Three Mooges” για την ευγενική παραχώρηση του εύστοχου γραφικού που σκάρωσαν.
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | Δεν χρειάζεται, βεβαίως, να αναφερθούμε περαιτέρω στο πόσο «φάουλ» ήταν ένα κανονισμένο για οποιοδήποτε λόγο διηπειρωτικό ταξίδι εν μέσω προετοιμασίας της Εθνικής ή η γνωστοποίηση της απόσυρσης του Αντετοκούνμπο από το Ευρωμπάσκετ μέσω των social media, όσο κι αν επιδίωξε να «σώσει την παρτίδα» με λίγες μέρες καθυστέρηση. |
|---|---|
| ↑2 | Ενδεικτικά, εδώ, εδώ και εδώ. |
| ↑3 | Ο Tom Ziller του SBNation είχε τότε γράψει ένα αλησμόνητο άρθρο, στο οποίο έθετε τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Αν απαγορεύεται στους αθλητές να εξασκήσουν το δικαίωμα τους να εκπροσωπούν τη χώρα τους, πρέπει να αποζημιώνονται από ιδιοκτήτες και GMs! Εξάλλου, για να μην εκφυλίζουμε και τον άνθρωπο ως έννοια, ας μην ξεχνάμε ότι σε έναν τραυματισμό, πρώτα υποφέρει ο αθλητής και μετά οποιοσδήποτε άλλος. |
| ↑4 | Εντάξει, ή αυτό, ή να δώσουμε και πάλι τον λόγο στον εξ-αι-ρε-τι-κό Tom Ziller για να «περιποιηθεί» τον Cuban. |
| ↑5 | http://www.fiba.basketball/downloads/Regulations/NBA_Player_National_Teams-1.pdf |
| ↑6 | Το οποίο τι; Δεν είχε εντοπιστεί στις ΗΠΑ του 2017; Δεν είναι εμπόδιο όταν έχει παίξει 330/340 πιθανά παιχνίδια στα τέσσερα χρόνια καριέρας του στο ΝΒΑ και είναι εμπόδιο στην προετοιμασία της Εθνικής; Ήμαρτον και πάλι ήμαρτον! |
Κείμενο λιτό, σταράτο, αλλά και (για όσους χρειάζεται) επώδυνο.
Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι, το ένιωσαν ήδη διαβάζοντας.
Τελικά ίσως η κοινή λογική να μην έχει πεθάνει οριστικά και αμετάκλητα.
Μπορεί απλά να έχει μεταναστεύσει κι αυτή λόγω κρίσης εκτός Ελλάδας.
Πολλά μπράβο.
Μπράβο και παλι Μπραβο. Ζήτω τα “ερασιτεχνικα” μπασκετικα σάιτ