* Το “ε” με “α”.
Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους! Ο αγαπημένος μας λόγος αϋπνίας επέστρεψε και τα χέρια μας δεν μπορούν να συγκρατηθούν, σαν παιδάκια που βλέπουν τα δώρα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ή σαν το φαγητό που μόλις έχει βγει από τον φούρνο και δοκιμάζεις ξέροντας ότι θα κάψεις τη γλώσσα σου και θα στερηθείς την αίσθηση της γεύσης για κανένα τριήμερο. Όμως, αν εμείς γράψουμε και σερβίρουμε ένα ορεκτικό, δεν θα χαλάσει καμία έκπληξη, ούτε θα καούμε ή κάτι τέτοιο. Χωρίς πολλά λόγια (αυτά θα έρθουν στην πορεία), ένα hors d’ oeuvre πριν μπούμε στον κανονικό ρυθμό της σεζόν, με τις πρώτες εντυπώσεις από το ελάχιστο δείγμα των πρώτων δύο αγωνιστικών ημερών.
Δεν περιμέναμε
- Να ξεκινάει ο Dwayne Bacon. Οι ώρες του NBA είναι ήδη δύσκολες, το άκουσμα του Bacon δεν διευκολύνει την κατάσταση στις 03:00 τη νύχτα. Οι γαστριμαργικές αναζητήσεις σε μια – κακά τα ψέματα – πλημμελώς εφοδιασμένη κουζίνα αποκλείεται να έχουν αίσιο τέλος. Βέβαια ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν βλέπει τους Hornets, εκτός από τον Άρη, κι αυτός είναι vegan.
- Τον Ben Simmons τόσο εντυπωσιακό. Εξηγούμαστε: Είναι λογικό μετά από έναν χρόνο απραξίας, με μηδέν αγώνες στο NBA κάτω από τη ζώνη του (απαράδεκτη μετάφραση) να είναι λίγο εκτός ρυθμού ή αγχωμένος. Αυτό το κτήνος δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά, δεν δίστασε στιγμή να παίξει το μπάσκετ που ξέρει και προτιμάει, δοκιμάζοντας πάσες που σε άλλους παίρνει χρόνια να βρουν την αυτοπεποίθηση να επιχειρήσουν, αδιαφορώντας για την υποτιθέμενη αδυναμία του να σκοράρει, πηγαίνοντας αποφασιστικά προς το καλάθι και χρησιμοποιώντας το κορμί του στην άμυνα. Δεν είναι freak με την έννοια του Γιάννη, αλλά είναι σαν ρινόκερος με εκπαίδευση στο κλασικό μπαλέτο. Δώστε μας μερικά ζευγάρια μάτια ακόμα να τους βλέπουμε.
- Τους Pacers να βάζουν 140. Ή τους Nets 131. Τα ύστερα του κόσμου.
- Τον Josh Magette. Κόροιβος – Atlanta, μια D/G-League δρόμος.
- Τον Alec Peters, που προφανώς είναι νόθος γιος του Alec Baldwin και για ξεκάρφωμα άφησαν κοινό το μικρό όνομα αντί για το επώνυμο.
- Ότι ο Hood θα έρχεται από τον πάγκο!
- Τον Dillon Brooks.
- Αυτό:
- Ότι ο Nick Young θα είναι ο πρώτος σκόρερ των Warriors στην πρεμιέρα. Γενικά, η φετινή σεζόν είναι απλά ένας ενδιαφέρον πρόλογος για τις δηλώσεις του Swaggy P μετά την τριαντάρα του στο Game 2 των Τελικών του NBA.
Δεν περιμέναμε, ούτε θέλαμε
- Τόσους τραυματισμούς. Ο Hayward υπέστη έναν από τους πιο φρικιαστικούς τραυματισμούς και μας πάγωσε το αίμα. Όλη αυτή η προσμονή για να βρεθεί στο έδαφος με το πόδι του να θυμίζει μάθημα γεωμετρίας. Τεράστιος στην αντίδρασή του, ψυχραιμότερος από εμένα στο σπίτι μου. Ο Jeremy Lin κι αυτός έξω, πιάνοντας το γόνατα και φωνάζοντας “I’m done”, κι ο Nikola Mirotic στο νοσοκομείο επειδή ο αποφασισμένος να γίνει βασικός Portis, εχμ, του έσπασε τα μούτρα. Κυριολεκτικά. Σκατά στους τραυματισμούς είπαμε; Να πούμε.
Περιμέναμε
- Τον Alec Burks, αλλά όχι τόσο! 16 πόντοι σε 15 λεπτά και κρισιμότατη συμβολή στη νίκη απέναντι στους Nuggets. Οι Jazz δεν θα τρώνε γκολ, και έχουν διάφορους μετριοκαλούς σκόρερ για να τραβάνε κουπί εκ περιτροπής.
- Αυτό;
- Τους Pelicans. Davis & Cousins 61 πόντοι, 28 rebounds και οχτώ τάπες. Και μια άκοπη νίκη για τους Grizzlies.
- 34 πόντους από Tucker και “Μπαμπαμούτε”.
- Τον Donovan Mitchell. <3 <3 <3
Περιμέναμε, αλλά το γάμησαν
- Ο Stanley Johnson ήταν δεδομένο ότι θα πάρει λεπτά, στην τελευταία χρονιά ίσως που να μπορεί ακόμα να δικαιολογήσει το potential και τις προσδοκίες που είχαμε από αυτόν, μετά από μια καταθλιπτική σεζόν πέρσι. Περιμέναμε μέτρια ποσοστά. Το 0/13 σε 40 λεπτά πάλι, όχι.
- Περιμέναμε να μην είναι καλοί οι Suns. Αλλά πενήντα πόντοι στο κεφάλι και 10 assists σαν ομάδα; Υπερβολή!
- Αυτό:
Άντε καλή χρονιά!
PS: Μεγάλο ευχαριστώ σε όλα αυτά τα αγαπημένα καΐδια στο reddit που βγάζουν κλιπάκια εν ριπή οφθαλμού.
The following two tabs change content below.
Ήταν και για πάντα θα είναι ο πρώτος πρωταθλητής της fantasy league που έφερε τους συντάκτες του Ballhog κοντά, και αυτός είναι ένας τίτλος που κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει.Όχι τυχαία. Παρακολουθεί live τους περισσότερους αγώνες, διαβάζει τα πάντα γυρω από το ΝΒΑ και το μπάσκετ γενικότερα, μπορεί να περιγράψει τον μηχανισμό του σουτ κάθε παίκτη και θυμάται στατιστικά και πληροφορίες αγώνων περασμένων δεκαετιών, σαν μία σωστή κινητή εγκυκλοπαίδεια του μπάσκετ που είναι. Παλαιότερα τα εξηγούσε στο δικό του blog, τώρα τα εξηγεί στο Ballhog. Τα απαιτητικά ωράρια του ΝΒΑ δεν τον αφήνουν να ασχοληθεί με την Νομική την οποία έχει τελειώσει. Προλαβαίνει όμως να παίζει μπασκετάκι κάθε απόγευμα στα γήπεδα των Αμπελοκήπων,με ένα απαράμιλλο στυλ όπου ο ίδιος πιστεύει ότι μοιάζει στον Ginobili. Δεν μοιάζει, αλλά δεν του το λέμε για να μην τον πληγώσουμε.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
Σε μία…δραματική πρεμιέρα (ταν-ταν-ταν-ταν,ταν-ταν-ταν-ταν) ξεκινώντας από τα αστεία, θέλω να απευθύνω ένα ερώτημα στους φίλους των Pistons.Γιατί έχουν φάει τόσο τεράστιο ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΜΑ με τον Stanley Johnson;Υπήρχε από πέρυσι ένα παράλογο hype ότι ‘είναι το μέλλον’.Και δυστυχώς ο SVG ακολούθησε το hype (ίσως η μεγαλύτερη απόδειξει ότι ο συμπαθέστατος πολιτικοκοινωνικά και ως μορφή SVG προπονητικά έχει πάρει την κατιούσα), και τον έχει στο πρόγραμμα για βασικό.ΓΙΑΤΙ;Επειδή δεν ξέρει να σουτάρει;Επειδή δεν ξέρει ούτε να πασάρει;Τι είδους SF είναι αυτό που δεν κάνει τίποτε από τα δύο στοιχειωδώς καλά;
Για τον Hayward η αίσθηση της παγωμάρας που επικράτησε σε παίκτες κοινό στο γήπεδο και τηλεοπτικό κοινό είναι αξιοσημείωτη.Δεν είναι όλα dollars και ratings, η αίσθηση ότι σε ένα παιχνίδι, ένας ωραίος τύπος παθαίνει κάτι πολύ άσχημο, και η παγκόσμια μορφή της, αξίζει προσοχής. Απομεινάρια του αληθινά κοινωνικού (καθώς ρίζα της κοινωνικής συγκρότησης είναι η αλληλεγγύη)στον κόσμο του θεάματος, ή μια ακόμα στιγμή του θεαματικού ψεύδους;Τοποθετήσου Ballhog!
Ένα τρίτο ερώτημα αφορά τους Warriors και το απίστευτο ταλέντο που μαζεύουν με κάθε τρόπο.Πώς γίνεται αυτή η πραγματική superteam σε κάθε επίπεδο να είναι τόσο εξαρτημένη από τον D.Green; Οι δύο προφανείς απαντήσεις είναι η συνολική επίδρασή του στην άμυνα, που ξεπερνάει οποιονδήποτε μπορώ να σκεφτώ σε αυτό το επίπεδο (όχι απλώς της ατομικής αμυντικής ικανότητας) με εξαίρεση τον Bill Russel τον οποίο όμως δεν έχω δει στα αλήθεια (τα βίντεο στο youtube που θυμίζουν βιντεοσκοπήσεις του Ζούγκλα δεν βοηθάνε και πολύ) αλλά περισότερο ακούσει-διαβάσει σε αναλύσεις. Kαι φυσικά το ότι προσφέρει κίνητρο, κινητοποιεί τους συμπαίκτες του προσφέρει στους θεαματικότατους Dubs το στοιχείο της θέλησης για νίκη. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει και στατιστική αποτύπωση, αυτής της συνολικής επίδρασης.
Είχε κι άλλα πολλά ενδιαφέροντα πρεμιέρα, από τον out of shape αλλά υπέροχο Grand Maitre Lebron μέχρι τον παιχταρά Tobias Harris που πρέπει επιτέλους να λάμψει, την φοβερή πιτσιρικαρία Βrown-Tatum που γουστάρεις-να-τους-βλέπεις, το NBA PROJECT της επόμενης πενταετίας Giannis Antetokounmpo. Και μιλάω μόνο για Ανατολή καθώς Δύση δεν παρακολούθησα,πλην των Warriors-Rockets
Βλέπω κύκλους.Μαύρους κύκλους από τα ξενύχτια.