The Ball Hog @ Popaganda: Tα 12 Ερωτήματα της Σεζόν του ΝΒΑ που Ξεκινά

To παρόν κείμενο γράφτηκε για το site Popaganda και δημοσιεύτηκε αρχικά εκεί στις 16.10.2017.

Με χαρά λάβαμε στα γραφεία του site μας, TheBallHog.Net, την πρόσκληση να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε τα βασικά σημεία που θα χαρακτηρίσουν τη σεζόν 2017-18 του ΝΒΑ που ξεκινά. Και με ακόμα μεγαλύτερη χαρά ανταποκριθήκαμε στην συγκεκριμένη πρόταση, παρουσιάζοντας κάτωθι το τι περιμένουμε να δούμε στον “Μαγικό Κόσμο” φέτος.

1. Είναι ακόμα οι Warriors το ακλόνητο φαβορί για να κατακτήσουν τη Δύση, τον Τίτλο, το Σύμπαν, τα Πάντα;

Οι Warriors κατόρθωσαν να κρατήσουν την περσινή ομάδα ανέγγιχτη δίχως να ιδρώσουν οικονομικά, μιας και ο Durant δέχτηκε να πάρει όσα περίσσευαν για να μείνει στην ομάδα¹⁾Όχι ό,τι περίσσεψαν και λίγα, $ 25 εκατ. τον χρόνο, αλλά εύκολα έβρισκε δέκα παραπάνω.. Με την τετράδα των Κevin Durant, Steph Curry, Draymond Green και Klay Thompson να έχει καταφέρει να αφομοιώσει το απόλυτα υπολογισμένο χάος που διδάσκει μπασκετικά ο Steve Kerr, οι Warriors αναμένονται να είναι ακόμη καλύτεροι φέτος, σε σημείο που η περσινή καταιγίδα που σκόρπισε το υπόλοιπο NBA στα playoffs να φαντάζει σαν καλοκαιρινή μπόρα μπροστά στη βιβλική καταστροφή που αναμένει φέτος τους αντιπάλους τους. Η απόκτηση του Jordan Bell (ενός υποδειγματικού αμυντικού, που λες κι έχει γαλουχηθεί μπασκετικά για ακριβώς αυτή την ομάδα) στο draft, φλέρταρε με τα όρια της χυδαιότητας, ενώ η προσθήκη και του παλαβού Nick Young, δίπλα στον τρελό JaVale McGee, εκτός από ένα θαρραλέο πανανθρώπινο κήρυγμα ενάντια στο bullying, αποτελεί και το ελιτίστικο κωλοδάχτυλο των Warriors απέναντι στις “συμβάσεις” που υποτίθεται πρέπει να χαρακτηρίζουν τις ομάδες που σηκώνουν Τίτλους.

“Βουτυρόπαιδα”, “φλώροι”, “τσίρκο”. Πολλοί είναι οι χαρακτηρισμοί που γράφονται εδώ και δύο χρόνια για τους Warriors, αλλά αυτοί θα ισοπεδώνουν όποιον δύσμοιρο πετύχουν μπροστά τους και φέτος. Και η αλήθεια είναι ότι όλο το καλοκαίρι το ΝΒΑ επιδόθηκε σε μια συντονισμένη, αλλά όπως θα αποδειχθεί μάταιη, προσπάθεια συμπύκνωσης ταλέντων, με αποκλειστικό απώτερο στόχο τη δημιουργία superteams που θα μπορούν να κοντράρουν τους Πρωταθλητές.

2. Δηλαδή, συγγνώμη, καμία ομάδα της -πολύ ενισχυμένης, όπως λέγεται- Δύσης δεν θα μπορέσει να τους κοντράρει;

Η παγκόσμια μυθολογία βρίθει από ιστορίες για outsiders, που ακούγοντας τις φωνές μες το κεφάλι τους, καταφέραν να κάνουν μια παράλογη, ηρωική πράξη αντίδρασης. Στην ίδια απόκοσμη κραυγή της μοίρας θα κληθούν να απαντήσουν φέτος τρεις ομάδες οι οποίες σήκωσαν ανάστημα και θέλουν να ανακόψουν τη Δυναστεία που στήνεται από το Golden State την τελευταία τριετία.

Οι περυσινοί Rockets αποτελούσαν μια απόπειρα ανταγωνισμού της ωμής βίας των Warriors, που, συνειδητοποιώντας πως δεν μπορεί κανείς να τους σταματήσει αμυντικά, επιλέγουν τον δρόμο να προσπαθήσουν να σκοράρουν παραπάνω από αυτούς. Στην ήδη run’n’gun ομάδα τους, πρόσθεσαν επιπλέον μυαλά και μούσκουλα, ταιριάζοντας τους δύο καλύτερους playmakers της λίγκας, Chris Paul και James Harden, με τον point guard whisperer προπονητή, Mike D’Antoni, στρατολογώντας, παράλληλα, μια αρμάδα ατσάλινους ελεύθερους σκοπευτές γύρω τους. Μία ομάδα εργαστηριακά σχεδιασμένη από τον πρωτοπόρο General Manager τους, Daryl Morey, για να σουτάρει αποκλειστικά τρίποντα ή εύκολα δίποντα στο “ζωγραφιστό”, φέτος αναμένεται να βαδίσει ακόμα πιο εμμονικά στο ίδιο pattern.

Οι Thunder της Oklahoma (η μετεγκατάσταση των λατρεμένων Seattle SuperSonics) επέλεξαν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Ο Sam Presti, ο General Manager της ομάδας, κατάφερε να προχωρήσει σε δύο εντυπωσιακές κλοπές κατά το καλοκαίρι, φέροντας στην ομάδα τους superstars Paul George από τους Pacers και Carmelo Αnthony από τους Knicks, τοποθετώντας τους δίπλα στον αχαλίνωτο -και MVP της περσινής σεζόν- Russell Westbrook, σε ένα πείραμα που μπορεί να διαρκέσει μόλις έναν χρόνο, μιας και οι νεοαποκτηθέντες μπορούν να μείνουν ελεύθεροι το καλοκαίρι του 2018, αλλά σε ένα πείραμα που ευελπιστεί να καταφέρει να τραμπουκίσει τους Warriors στα playoffs με το μέγεθος της ομάδας στην άμυνα. Το αστείρευτο ταλέντο των τριών αστεριών τους θα προσπαθήσει να υπερκαλύψει και την ολοκληρωτική απουσία -επιθετικής, στην άμυνα είναι μαέστρος- καθοδήγησης από τον πάγκο και τον Billy Donovan που κάθεται στην άκρη αυτού.

Η τρίτη ομάδα είναι οι San Antonio Spurs του Gregg Popovich. Από την μία, ο Kawhi Leonard, ο καλύτερος πλέον παίχτης της ομάδας, και ενδεχομένως ο πιο ολοκληρωμένος παίχτης της λίγκας στον συνδυασμό επίθεσης και άμυνας, είναι ένα ανδροειδές, αλλά όχι σαν τα emo-ανδροειδή του Blade Runner, αλλά από τα άλλα τα πιο παραδοσιακά, που δεν γνωρίζουν συναισθήματα, όπως φόβος ή οίκτος.

Ο “coach Pop” παραμένει ο καλύτερος προπονητής μπάσκετ του κόσμου –και ένας ακόμη σπουδαιότερος άνθρωπος-, αλλά το ρόστερ των “Σπιρουνιών” ή είναι πλέον κωμικά γερασμένο, ή αρκετά άγουρο. Το φετινό project μοιάζει περισσότερο σαν ένα τεστ για το που μπορεί πια να φθάσει ο Kawhi, μια audition του DeJounte Murray για τον ρόλο του διαδόχου του Parker, και -κυριότερα- ένα πείραμα του Popovich για το πως μπορεί να κερδίσει παιχνίδια παίζοντας το μπάσκετ που οι άλλες ομάδες έχουν απαρνηθεί, ακριβώς, δηλαδή, ενάντια στο trend της λίγκας για διαρκή σουτ τριών πόντων.

3. Μισό λεπτό παιδιά. Μιλάτε για “διεκδικητές” τόση ώρα και δεν έχετε αναφέρει ακόμα το όνομα “LeBron”!

Έχετε απόλυτο δίκιο. Ο “Βασιλιάς” είναι εδώ. Και είναι οργισμένος. Το καλοκαίρι βίωσε την πρώτη επανάσταση εναντίον της πολυετούς βασιλείας του στο ΝΒΑ, όταν το δεξί του χέρι στο Cleveland, ο Kyrie Irving, σήκωσε μπαϊράκι και απαίτησε να φύγει και να πάει αλλού, διεκδικώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του ηγέτη. Ο LeBron, σε ένα πρώτο επίπεδο εντυπώσεων, φάνηκε μεγαλόψυχος, αποφεύγοντας να σχολιάσει την κίνηση του Κyrie στα σχετικά δημοσιογραφικά τσιγκλίσματα, ωστόσο είναι παραπάνω από βέβαιο ότι όταν συναντήσει τον πρώην συνοδοιπόρο του να φοράει τα πράσινα των Celtics θα βγει από το χαλαρό regular season mode του και θα κυνηγήσει την εκδίκηση μέσα στο παρκέ.

Από την αρχή του καλοκαιριού οι φήμες έλεγαν ότι αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά του James στο Cleveland, αφού από το καλοκαίρι του 2018 θα συνεχίσει στους Lakers του Los Angeles, έδρα των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων. Με τις συγκεκριμένες φήμες να έχουν ήδη ξεσηκώσει αντιδράσεις στην fanbase των Cavs, ομάδα της γενέτειράς του, αντιλαμβανόμαστε ότι ο James φέτος θα εμφανιστεί έτοιμος να τους οδηγήσει σε έναν ακόμα Τίτλο, προκειμένου να μην μπορεί να του προσάψει κανένας το οτιδήποτε το επόμενο καλοκαίρι. Για την επίτευξη του σκοπού του, αποκτήθηκαν ο κολλητός του Dwyane Wade, o περσινός -μπασκετικά και ψυχικά- Γίγαντας του 1,75, Isaiah Thomas, το πολυεργαλείο Jae Crowder, καθώς και η ανάμνηση του κάποτε μπασκετμπολίστα -και MVP του 2011- Derrick Rose (όχι, τον Jeff Green αρνούμαστε να τον συμπεριλάβουμε στο οτιδήποτε).

4. Ναι, αλλά πρώτοι στην Ανατολή πέρσι τερμάτισαν οι Celtics και το καλοκαίρι μάλλον ενισχύθηκαν περαιτέρω, όχι; 

Οι Celtics δεν θα έπρεπε να είναι τόσο καλοί τα τελευταία χρόνια, καθώς θεωρητικά πριν μια πενταετία πάτησαν “reset” και μπήκαν σε μία διαδικασία αναδόμησης της ομάδας και κανείς δεν περίμενε η διαδικασία αυτή να έχει τόσο άμεσα αποτελέσματα. Όμως η δουλειά του “Σατανά με αγγελικό πρόσωπο” Brad Stevens, που έχουν στη θέση του προπονητή, έχει υπάρξει συγκλονιστική, επιταχύνοντας την όλη εξελικτική διαδικασία. Σε αυτή τη διαδικασία προστέθηκαν το καλοκαίρι και οι superstars Kyrie Irving και Gordon Hayward, δυο έξοχοι δημιουργοί, που θα παίξουν το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας υπό της οδηγίες του Stevens. Oι “Κέλτες” πλέον διαθέτουν μια σειρά από πολυμορφικά forwards που θα τους δίνουν μεγάλη ευελιξία στο παρκέ.

Και φυσικά τα time-outs του “Αντίχριστου” κάνουν τα γόνατα να τρέμουν: των αντίπαλων προπονητών από τρόμο, και ημών από ηδονή.

Παρόλα αυτά, με μόλις τέσσερις παίχτες από την περσινή ομάδα να επιστρέφουν για τη νέα σεζόν, και τους υπόλοιπους 11 να είναι νεοφερμένοι, οι τελικοί της Ανατολής απέναντι σε έναν εξαγριωμένο “Βασιλιά” που διψάει για αίμα δεν θα είναι τόσο “Rumble In the Jungle”, όσο μάλλον “Thrilla in Vanilla”. Και τούτο καθώς δύσκολα θα καταφέρει η Βοστόνη να πάει από “Great White Hype” σε κανονικό contender χωρίς να πάρει κάποιον ψηλό superstar, που θα αντικαταστήσει τον πρώην star του Ικάρου Καλλιθέας, νυν “καλύτερη άκρη για κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη έξω από το Albuquerque”, Αυστραλό, Aaron Baynes που είναι ο μόνος καθαρός center του roster της.

5. Παίδες εμείς ξανασχοληθήκαμε με το ΝΒΑ λόγω του δικού μας παιδιού, του Γιάννη. Θα μας πείτε κάτι για αυτόν ή όχι; 

Ok, να σας πούμε. Με την ελπίδα πως δεν ήσασταν από αυτούς/ες που όλο τον χειμώνα γεμίζατε γραφικά το timeline μας με “#NBAVote Giannis Antetokounmpo” και το καλοκαίρι τον βρίζατε για “προδοσία”, να σας ενημερώσουμε πως ο Giannis φαίνεται ότι βρίσκεται ήδη σε μία κυλιόμενη σκάλα που οδηγεί στην κορυφή του ΝΒΑ και τίποτα δεν δείχνει ικανό να ανακόψει αυτήν την πορεία. Απλά η κορυφή του ΝΒΑ, και ενδεχομένως και το MVP award, βρίσκονται ακόμα περίπου δύο σεζόν μακριά, καθώς τόσες χρειάζονται για να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο ως παίχτης, αλλά και για να γίνουν κινήσεις ενίσχυσης της ομάδας του, τους Bucks, μιας και κάθε MVP winner πρέπει να παίζει σε μια ομάδα 50+ νικών, και οι Bucks, δίχως αρκετό επιθετικό ταλέντο, με τον Jabari Parker στα πιτς και μια άμυνα που πάσχει από AD/HD, θα είναι τόσο καλοί, όσο μπορεί να τους κουβαλήσει ο Γιάννης.

6. “Προς τι αυτή η απόκοσμη ησυχία με μόνο τον ήχο από τα τριζόνια;”

Μιας που είπαμε Bucks, λοιπόν, αυτός είναι ο ήχος της αδράνειας και της ανείπωτης ανίας, ή αλλιώς η μάχη των playoffs στην Ανατολή. Αν φέτος υπήρχε μία φράση που ακουγόταν στην Ανατολική ακτή ήταν το “Be Thankful For What You Got“. Βλέποντας το ταλέντο του ΝΒΑ να έχει συγκεντρωθεί στα δυτικά -και τον LeBron μάλλον να ετοιμάζεται να ακολουθήσει τη φετινή καλοκαιρινή προς Δυσμάς αποδήμηση ταλέντου-, οι υπόλοιπες ομάδες της Ανατολής αποφάσισαν να συμβιβαστούν με τη χρυσή τους μετριότητα, ελπίζοντας σε μια ανέλπιστη επίσκεψη στους Τελικούς. Περίπου σαν να σου κάθεται στις εξετάσεις του Πανεπιστημίου το μόνο κεφάλαιο που διάβασες πριν πεις “θα κατέβω μόνο για τα θέματα”, και από το τίποτα να βρίσκεσαι με αυτό το τίμιο το “5”. Ε, πέρα των Cavaliers και των Celtics, οι υπόλοιπες ομάδες της Ανατολής ποντάρουν πως θα βρεθούν στους Τελικούς του ΝΒΑ απλά πιάνοντας τη βάση. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό, όμως;

Η Washington έχει επενδύσει στο εκπληκτικό backcourt των Wall και Beal, ένα δίδυμο τόσο καλό που προσφέρει maximum συμβόλαια σε αδιάφορους παίκτες όπως ο Otto Porter Jr., που είχε την τύχη να αγωνίζεται απλά δίπλα στους προαναφερθέντες και να πληρωθεί αδρά για αυτό, και κρατάει ανταγωνιστική μια ομάδα που καταποντίζεται όποτε ένας από τους βασικούς τολμάει να πάει στον πάγκο έστω και για μια ανάσα.

Το Toronto, ποντάροντας στην αργή ωρίμανση των νέων Celtics και την επικείμενη φυγή του LeBron το 2018, κράτησε τον ίδιο κορμό σε τριετή συμβόλαια, μπας και φθάσει στους Τελικούς απλά λόγω της ανυπαρξίας των υπολοίπων ανταγωνιστών, με πιθανότερο αποτέλεσμα αυτό που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο: καλό ρεκόρ για όσο φθάσει το ατομικό ταλέντο των Lowry και DeRozan, με την βαρετή και ανέμπνευστη επίθεσή τους να μεταμορφώνεται σε κολοκύθα μόλις στο ημερολόγιο μπει ο Απρίλης.

Στην Charlotte, την πιο βαρετή ομάδα του δυτικού πολιτισμού, έπεσε στο draft o Malik Monk, ένας εκπληκτικός σουτέρ που κανείς μας δεν κατάλαβε πως ήταν διαθέσιμος στη 12η επιλογή, αλλά συνεπής η ομάδα στην προσπάθειά της να παραμείνει από αδιάφορη ως αντιπαθής, πήραν τον Dwight Howard, που με την δήλωσή του “I wouldn’t go to the White House, but I would go to the Dwight House” πήγε το κίνημα κατά των διακρίσεων στην Αμερική περίπου σαρανταπέντε χρόνια πίσω, όσους βαθμούς υπό το μηδέν και τη θερμοκρασία από την αποτυχημένη προσπάθεια, έστω ελάχιστου, χιούμορ.

Τέλος, στη συζήτηση βρίσκεται και το Miami, όπου η συνειδητοποίηση πως οι γκρίζοι κρόταφοι του Pat Riley δεν αποτελούν πια πόλο έλξης για νεαρούς superstars, όπως συνέβη με τον LeBron το 2010, τους οδήγησε στην απόφαση να νοικοκυρευτούν και να αποκαταστήσουν με πολυετή συμβόλαια τα καλά παιδιά που είχαν μαζέψει πέρυσι σαν λύση ανάγκης, αλλά, υπό τις οδηγίες του εξαιρετικού Spoelstra, έγιναν μία καλή ομάδα για τρεις μήνες.

Από κοντά και το Detroit, με το νέο του pitbull, τον Avery Bradley, που θα επιμείνει στο σχήμα με έναν θηριώδη center, συγκεκριμένα τον Andre Drummond, και τέσσερις σουτέρ ακροβολισμένους γύρω του. Ένα σχήμα που μπορεί να ήταν πρωτοποριακό, όταν ο προπονητής τους, Stan Van Gundy, το εφάρμοζε στο Orlando, αλλά τώρα φαντάζει του συρμού.

Σαν τον φίλο μας που σιχαίνεται τη δουλειά του, αλλά συνεχίζει διότι “κοίτα τι γίνεται εκεί έξω”, οι έξι Ανατολικές ομάδες αρέσκονται στο να ελπίζουν πως μία εξ αυτών θα βρεθεί ανέλπιστα να παίζει μπάσκετ τις αρχές Μαΐου.

7. Ok, αλλά από την άλλη, δυτικά, βαράνε κανονιές. Γίνεται πόλεμος;

Ακριβώς! Στην πόρτα των playoffs της Δύσης συνωστίζονται ένα σωρό ομάδες, με το σκηνικό να θυμίζει νέο φαλαφελάδικο πέριξ της πλατείας Αγίας Ειρήνης, που ο απελπισμένος τυλιχτής είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει.

Ο coach Tom Thibodeau βρέθηκε πέρσι στην κρύα Minnesota, και κάπως σαν τον στρατηγό Patton σε παιδική χαρά, προσπαθούσε όλη τη χρονιά να χαλιναγωγήσει τα πιτσιρίκια στις προσταγές του. Προφανώς ανεπιτυχώς. Για καλύτερα αποτελέσματα έφερε δύο Ευέλπιδες, που τους ήξερε από “τη σχολή” (Chicago Bulls), τους Jimmy Butler και Taj Gibson, για να φέρουν ένα πρόωρο τέλος στην εποχή της αθωότητας των υπέροχων μωρών των Timberwolves, του εξαιρετικού Karl-Anthony Towns και του φέρελπη Andrew Wiggins. Mε πληθώρα ταλέντου, οι Wolves θα έπρεπε να έχουν σίγουρη μία θέση στην post season της Δύσης, αλλά απομένει να δούμε, αν με τους τέσσερις από τους πέντε της βασικής πεντάδας να χρειάζονται την μπάλα στα χέρια τους, δεν θα τρακάρουν μεταξύ τους οι εγωισμοί.

Από την άλλη, αν ο Thibodeau είναι ο καλοξυρισμένος στρατηγός, ο Mike Malone, ο προπονητής των Nuggets, ο οποίος εμφανισιακά μοιάζει με καλοξυρισμένο στρατιωτικό, στην πραγματικότητα είναι ένας δημοκρατικός δάσκαλος, εκείνος που πιστεύει και επενδύει στη δημιουργικότητά των μαθητών του, κι αυτός ο πειραματισμός αποτέλεσε το λίπασμα για να ανθίσει το μοναδικό ταλέντο του Nikola Jokic, ενός ανθρώπου που μπορεί από μόνος του να κερδίσει τη μάστιγα της νευρικής ανορεξίας και να κάνει passé το πρότυπο των κοιλιακών και του σμιλεμένου στήθους. Για τον ίδιο, βέβαια, η ζωή στο Denver πρέπει να έχει κάτι από John Malkovich στο “Being John Malkovich” (δηλαδή “Βeing Michael Stipe”, μιας και μας φαντάζει ακόμα απίστευτο πως έπεισαν την ανθρωπότητα ότι πρόκειται για διαφορετικά άτομα), καθώς βλέπει να περνάνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα δίπλα του στρατιές από πανομοιότυπους κοντύτερους τύπους, στους οποίους με χαρά δίνει την μπάλα για να σκοράρουν.

Στο Memphis, με τους Zach Randolph και Tony Allen να σπέρνουν τον τρόμο σε άλλες πολιτείες πλέον, το “Grit ‘n’ Grind”, η για χρόνια χαρακτηριστική, πολύ σκληρή, άμυνα και attitude της ομάδας, αποτελεί παρελθόν. Πίσω έμειναν οι Mike Conley και Marc Gasol να αποτελούν το ιδανικό, σχεδόν avant-garde, δίδυμο κοντού-ψηλού, με τον αγαπημένο coach David Fizdale να προσπαθεί να χτίσει μια πιο μοντέρνα επίθεση. Δεν έχουν υλικό, αλλά τα ίδια λέμε κάθε χρόνο, και πάντα καταφέρνουν να κερδίσουν όλα τα κλειστά παιχνίδια, σαν η πιο εμπνευσμένη clutch ομάδα του αθλήματος.

Η ομάδα tribute στo εκνευριστικό “υπομονή” του Παναγιώτη Γιαννάκη, οι Los Angeles Clippers, αν δεν πέσει θύμα του νεποτισμού της (ο Doc Rivers χρόνο με τον χρόνο βρίσκει τρόπους να αδειάζει λεπτά από καλύτερους παίχτες για τον γιο του Austin) και της οξυθυμίας (η ομάδα πρέπει να επιδοτήσει μαθήματα ασφαλούς πυγμαχίας σε Galinari και Griffin, για να μην τραυματίζονται όταν ξεκινάνε τα μπουκέτα σε αγνώστους) θα είναι από τα μεγαλύτερα eye candies του πρωταθλήματος και δεν θέλουν να λείπουν από τα playoffs. Επίσης, μαθαίνουν να προφέρουν σωστά το σέρβικο το “-ic”, μιας και ο μόνιμα αγουροξυπνημένος Milos Teodosic έχει ήδη αρχίσει να σηκώνει τα βλέμματα με ενδιαφέρον από τις ξυραφένιες no-look πάσες του.

Στην Νέα Ορλεάνη βρίσκονται μαζί οι δυο πιο χαρισματικοί και πλήρεις ψηλοί του αθλήματος, Anthony Davis και DeMarcus Cousins, σε ένα σχήμα Δίδυμων Πύργων που κάνουν απολύτως τα πάντα. Το πείραμα των Pelicans θα μνημονευόταν στην Ιστορία του ΝΒΑ. Aν ήμασταν στο ΝΒΑ Jam. Αλλά με τον εύθραυστο Holiday να είναι ο μόνος ποιοτικός παίκτης πέρα των δύο, τον Rondo να καταστρέφει τη χημεία της ομάδας του για να στηρίξει τον εθισμό του στις assists, και τον Crawford να παίρνει διαρκώς σουτ δίχως ουδεμία λογική, το υπόλοιπο roster τους δεν κάνει ούτε για Eurocup.

Στο Dallas ο αποχαιρετισμός του Nowitzki θα είναι συγκλονιστικός, αλλά η παρουσία του εκρηκτικού rookie Dennis Smith Jr. στον άσο θα προσφέρει διαρκώς highlights και ο δαιμόνιος Rick Carlisle στον πάγκο κάνει την ομάδα σχεδόν “must watch”. Αν καταφέρουν να τρυπώσουν στα playoffs, ίσως πρέπει να τους φυγαδεύσουμε στο Μεξικό για να μην τους κάψουν στο Σάλεμ.

Στη Utah, η παρουσία και μόνο του “Stiffle Tower” Rudy Gobert αναγκάζει τους επίδοξους slashers να κάνουν αναστροφή και να φεύγουν από τη ρακέτα της ομάδας του, σαν παιδάκια που ανοίγουν την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονιών τους την λάθος στιγμή. Τούτο και μόνο είναι αρκετό για να ελπίζουν οι Μορμόνοι σε μια παρουσία στα playoffs, ακόμα και μετά τη φυγή του αστεριού της ομάδας τους ως πέρσι, του Gordon Hayward για τη Βοστόνη. Θα στηριχτούν σε ένα ευρωπαϊκό δίδυμο, με τον Rubio να περνά πρόωρη κρίση μέσης ηλικίας και να θυμίζει ηθοποιό που αποφάσισε να παρατήσει τα εγκόσμια για ένα σπίτι στο βουνό, στο οποίο θα κάνει τρεις συνεντεύξεις και θα γυρίσει μισή ταινία, πριν επιστρέψει σοφότερος στη χλιδή της πραγματικότητας.

Οι Blazers παρατάσσουν δύο εκ των δέκα χαρισματικότερων σκόρερ της λίγκας, δύο φονιάδες μετά από ντρίμπλα, τους Dame Lillard και C.J. McCollum, που βρήκαν από το πουθενά μεσούσης της σεζόν τον νταή που έλειπε από την ομάδα, στο πρόσωπο του Jusuf Nurkic, έναν τύπο από τα βουνά της Βοσνίας που έφτασε εδώ που έφτασε επειδή ο πατέρας του έδειρε 14 άτομα σε καυγά, με αποτέλεσμα να κερδίσει το ενδιαφέρον των scouts του ΝΒΑ ο γιος του. O Lillard θα ραπάρει όταν δεν βομβαρδίζει, ο McCollum ξέρει να μιλάει, αλλά στην καρδιά μας είναι ο τεράστιος Evan Turner και το twitter feed του.

9. Μάλιστα. Ακούγεται ενδιαφερούσα η μάχη της Δύσης για τα playoffs, αλλά με αυτή την ιδιότυπη “μάχη για τον πάτο” που υπάρχει στο ΝΒΑ και το καλύτερο πλασάρισμα στο επόμενο draft τι γίνεται;

Mε την Ανατολή σε τόσo άθλια κατάσταση, που όποια κακή ομάδα φορμαριστεί κατά λάθος, κινδυνεύει να καταλήξει στα playoffs, οι ομάδες που θα παλέψουν για τις τελευταίες θέσεις, που θα τους δώσουν την ευκαιρία να επιλέξουν έναν εκ των Luka Dončić, Marvin Bagley III, Michael Porter, που είναι τα hot ονόματα του επόμενου draft, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές, μην τυχόν σκοντάψουν σε μερικές νίκες. Για αυτό σχεδόν όλες έχουν φροντίσει να προβούν σε εξαιρετικές κινήσεις εσωτερικού σαμποτάζ.

Στο “Μεγάλο Μήλο”, για να πανηγυρίσουν την απομάκρυνση του Phil Jackson και των εμμονών περί μπάσκετ που κουβάλαγε από προηγούμενες δεκαετίες (γκμουχ -τριγωνική επίθεση- γκμουχ), οι Knicks υπέγραψαν τον Michael Beasley, ο οποίος έχει ξεκινήσει την παρουσία του στη Νέα Υόρκη κυκλοφορώντας δημοσίως φορώντας ένα ρόλεξ στο δεξί του πόδι (ναι, το πόδι), έχει ισχυριστεί πως είναι σαν τον Carmelo και θα σκοράρει 25 πόντους ανά παιχνίδι, και πως δεν πιστεύει αυτές τις αηδίες, πως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το 10% των δυνατοτήτων του εγκεφάλου τους, γιατί αυτός χρησιμοποιεί το 100%. Πράγμα που μάλλον πιστεύουμε για αυτόν και που εξηγεί και το ρόλεξ στο πόδι (ναι, στο πόδι).

Πέρα από τον τρελο-Beasley, μόνη ελπίδα της Νέας Υόρκης παραμένει ο Λετονός Kristaps Porzingis, σε έναν οργανισμό που επιμένει ευρωπαϊκά, με τα ονόματα των Willy Hernangomez, Mindaugkas Kuzminskas και Frank Ntilikina, να κατακρεουργούνται καθημερινά από τους γκρινιάρηδες οπαδούς του Madison Square Garden.

Μια κατάσταση εξίσου θλιβερή είναι και αυτή που έχει μπλέξει ο Myles Turner στην Indiana, μια αχτίδα φωτός σε μια μπασκετική πόλη που βρίσκεται στα συντρίμμια. H Indiana, προκειμένου να σαμποτάρει τη χρονιά της, υπέγραψε τον Lance Stephenson, γνωστό για την πιο αλλόκοτη κίνηση εκνευρισμού αντιπάλου στην Ιστορία:

H Atlanta έχει σαν καλύτερο παίκτη τον Γερμανό μπουρναζιώτη, Dennis Schroder, ο οποίος κοιτώντας γύρω του μες στη σεζόν, θα αναπολεί το άπλετο ταλέντο με το οποίο συνυπήρχε στην εθνική του το καλοκαίρι. Χρειάζονται ένα υψηλό pick στο επόμενο draft, άλλα η ικανότητα του δάσκαλου Budenholzer, να παίρνει το καλύτερο από τους παίκτες του, ίσως ωφελήσει μόνο την εθνική Ελλάδος, μιας που ο Tyler Dorsey βρίσκεται στο συγκεκριμένο σχολείο.

Το Sacramento έχει μαζέψει πολλούς φερέλπιδες πιτσιρικάδες, και για να τους εκπαιδεύσει υπέγραψε για μέντορες τον ακόμα εξαιρετικό παίχτη, όταν υγιής, George Hill, τον 40χρονο βαλσαμωμένο Vince Carter, και τον λατρεμένο μας Zach Randolph, που κατάφερε το καλοκαίρι να επιβεβαιώσει αυτόν τον νέο του ρόλο, μιας και συνελήφθη για διακίνηση φαρμακευτικής κάνναβης, με ποσότητα ικανή να μουδιάσει ολόκληρο το Ρήγμα του San Andreas.

Οι Suns είναι γεμάτοι με άγουρος παίκτες. Ο Devin Booker μοιάζει σαν το παιδί του φροντιστή που κατέληξε κατά λάθος στο γήπεδο, αλλά πέρυσι έγινε ο νεαρότερος παίκτης που σημειώνει 70 πόντους, επίδοση που μπορεί να επαναλάβει οποιοδήποτε βράδυ. Επίσης έχουν τον Marquese Chriss, υπεραθλητή με την μπασκετική αντίληψη νεαρού ελαφιού, και τον ανήλικο Κροάτη Dragan Bender, το υβρίδιο Kukoč, Porzingis και ενός οκτάχρονου που έχει κατέβει ζαλισμένος από τη ρόδα της παιδικής χαράς. Επίσης, έχουν τον “LeBron των point guards”, τον Eric Bledsoe, αλλά αν πάνε και κάνουν τίποτα νίκες μαζεμένες δεν θα διστάσουν να τον κλειδώσουν στα αποδυτήρια, όπως έκανα πέρσι στο τελευταίο τρίτο της σεζόν.

Ομάδες που δεν έχουν pick για το επόμενο draft, αλλά ούτε και βλέψεις για playoffs έχουν, είναι οι Lakers κι οι Nets.

Οι Lakers θα έχουν μια απολαυστική ομάδα, με τον rookie Lonzo Ball να κάνει μεταδοτικό το αλτρουιστικό του παιχνίδι στην επίθεση και την παντελή του αδιαφορία στην άμυνα, όταν αναπόφευκτα όλοι θα περιμένουμε την ομάδα να καταρρεύσει από το μιντιακό τσίρκο στο οποίο ηγείται ο πατέρας του, Lavar Ball, που μας κάνει να πιστεύουμε πως ο τελευταίος είναι το πνευματικό παιδί του ύστερου O.J. Simpson, της Kim Kardashian, και του group με τις Μανάδες του Facebook.

Οι Nets, από την άλλη, μετά από μια εφταετία, που αντί για τον Τίτλο που τους είχε τάξει ο Ρώσος ολιγάρχης, Mikhail Prokhorov (παντού υπάρχει ένας τελικά, ε;), τους είχε οδηγήσει σε ομαδική κατάθλιψη με διαρκείς επιδόσεις στον πάτο της λίγκας, πλέον, με σοβαρή καθοδήγηση από front office και πάγκο, τσίμπησαν πονηρά τον superstar τους, στο πρόσωπο του κατ’εξακολούθηση ρουφιάνου D’Angelo Russell, και ετοιμάζονται να παίζουν σε ξέφρενο ρυθμό, σαν μια μέτρια, αλλά τουλάχιστον ευχάριστη, ομάδα.

9. Καλά όλα αυτά, αλλά σαν hipster προς hipster τώρα, θα μου πεις ποια ομάδα πρέπει να υποστηρίζω;

Για εμάς τους Ευρωπαίους η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Το μπασκετικό IQ των Denver Nuggets είναι αδιανόητο. Ο συνδυασμός των ψηλών τους, με τον Paul Millsap να έρχεται από την Atlanta για να προστεθεί δίπλα στην μπασκετική ιδιοφυΐα του Σέρβου Nikola Jokic, της μετενσάρκωσης του Arvydas Sabonis με πλήρως λειτουργικά γόνατα, μας κάνει να αδημονούμε για τα κόλπα που οι δύο θα σκαρώνουν, με μια σειρά από αμούστακους σουτέρ-δολοφόνους παρατεταγμένους πλάι τους.

Στην Philadelphia, η πολιτική καμμένης γης που ακολούθησε ο προηγούμενος GM της ομάδας, Sam Hinkie, που με πρωτοφανή επιμονή κατέβαζε τη χειρότερη ομάδα κάθε χρόνο για να έχει περισσότερες πιθανότητες να διαλέξει πρώτος στο draft, οδήγησε στην αλλαγή των κανονισμών της λίγκας και στο κάψιμο του στην πυρά για παραδειγματισμό. Παρόλα αυτά, το “κόλπο”, “Τhe Process” όπως το ονόμασε, κληροδότησε μια σειρά από μοναδικούς νεαρούς παίκτες. Ο Joel Embiid έχει παίξει μόλις 31 παιχνίδια στα τρία χρόνια στο ΝΒΑ, αλλά είναι δίχως καμία υπερβολή ό,τι πλησιέστερο έχει εμφανιστεί στον “The Dream” Olajuwon, κι έχει και τρίποντο. Ο Ben Simmons δεν έχει παίξει κανέναν παιχνίδι, αλλά είναι κάτι σαν τον LeBron, απλά δίχως στοιχειώδες σουτ, ενώ και ο rookie, Markelle Fultz, είναι μια πιο αθλητική έκδοση του Kyrie Irving, επίσης, όμως, με περίεργο ως ύποπτο σουτ. Τέλος, ο Dario Saric θυμίζει τον Kukoč, αλλά σε μια διασταύρωση με τον Zoran Savic, που τον κάνει έναν σκληρό καργιόλη.

10. Ναι ok, αλλά εμείς μεγαλώσαμε με την αφίσα με τον Ταύρο πάνω από το προσκέφαλό μας και ακόμα δεν έχετε αναφέρει λέξη για τους Bulls. Γιατί;

Εσκεμμένα για να μην σας στεναχωρήσουμε. Οι Bulls είναι μια ομάδα ξεχωριστή, μιας και πλέον μαστίζεται από παντελή ανικανότητα σε κάθε έκφανση της, αποτελώντας το παράδειγμα προς αποφυγή ολόκληρου του ΝΒΑ. Η διοίκηση προκάλεσε την μήνη όλης της λίγκας, όταν πούλησε στους Warriors τον Jordan Bell, που ήταν -χωρίς υπερβολή- το ιδανικό κομμάτι που έλειπε από το παζλ της απόλυτης ομάδας. Ο G.M. τους έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στους ψηλούς point guards που δεν μπορούν να σουτάρουν, με αποτέλεσμα να έχει μαζέψει κάμποσους τέτοιους, και ο προπονητής της ομάδας, Fred Hoiberg, εκτίθεται καθημερινά, προσπαθώντας να εφαρμόσει το μπάσκετ που θέλει, μην έχοντας ούτε έναν παίκτη που να μπορεί, όμως, να το αποδώσει. Μοναδική ακτίδα ελπίδας για τους Bulls ο Markkanen, ο οποίος όμως είναι σαν τον δακτύλιο και τις μισές μέρες εμφανίζεται ως ο Φιλανδός Nowitzki, ενώ τις άλλες μισές ως ο Σκανδιναβός Bargnani.

Πόσο κακοί θα είναι;

Τόσο:

Only the Bulls song added to tonight's top Bulls sequence. pic.twitter.com/kJyAUa5YQH

— ✶ Ⓜ️𝕒𝕣𝕔𝕦𝕤 ▶️ ✶ (@_MarcusD2_) October 5, 2017

11. Συγνώμη θα κλείσετε το κείμενο διασύροντας την ομάδα που ήταν “η καλύτερη όλων των εποχών” και μας έμαθε να αγαπάμε το ΝΒΑ;

“Η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών” παίζει στο ΝΒΑ τώρα και είναι οι Warriors.

“Ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών” θα είναι αντίπαλος τους στους Τελικούς για τέταρτο συναπτό έτος -και όγδοο συνεχόμενο για τον ίδιο- και είναι ο LeBron James.

Στο Houston μπορεί να δούμε την καλύτερη επίθεση όλων των εποχών και ο Γιάννης είναι ένας superstar που παρόμοιό του δεν έχει ξαναδεί το άθλημα.

Τώρα είναι η καλύτερη στιγμή στην Ιστορία του αθλήματος.

12. Παιδιά, νομίζω βερμπαλίζετε για να μας τσιγκλίστε. Πως στέκουν όλα αυτά που λέτε;

Είναι απλό. Λέγεται “εξέλιξη”, και όπως υπάρχει εξέλιξη σε κάθε επιστήμη, σε κάθε τεχνολογία, το ίδιο συμβαίνει και στον αθλητισμό. Η είσοδος των επιστημών τα τελευταία χρόνια στο ΝΒΑ έχει οδηγήσει το άθλημα σε διαφορετική αντιμετώπιση, και κατ’αποτέλεσμα, σε πολύ υψηλότερα επίπεδα απόδοσης. Τα βιομετρικά των παιχτών, η διατροφή τους και ο ύπνος τους, τα πάντα είναι υπό λεπτομερή παρακολούθηση. Οι μέθοδοι προπόνησης έχουν εξελιχθεί, με αποτέλεσμα πρώτη φορά να υπάρχει τόσο ταλέντο μαζεμένο, με superstars κοντά 30 παίχτες. Οι επιστήμες, ιδίως η στατιστική που χρησιμοποιείται στα analytics, που έχουν κυριεύσει τη λίγκα την τελευταία 10ετία, έχουν οδηγήσει στο απλούστατο και εμφανές συμπέρασμα πως “το τρίποντο μετράει παραπάνω από το δίποντο”, οπότε προτιμάται (αυτό αναλύεται μέσω του true shooting %, αλλά δεν έχουμε σκοπό να σας παρασύρουμε στα δικά μας, εντελώς καμένα, μονοπάτια). Για αυτό και η τάση ή για τρίποντο, ή για δυο εύκολους πόντους μέσα από το ζωγραφιστό. Κι επειδή η δράση προηγείται κάθε αντίδρασης, οι επιθέσεις των ομάδων, βλέπουν τεράστια εξέλιξη σε σχέση με την άμυνα-αντίδραση. Η κίνηση των παιχτών χωρίς την μπάλα, τα off ball screens, όλη η μεταφορά του παιχνιδιού μακριά από την μπάλα, στις κινήσεις και στο στήσιμο της επίθεσης που προηγείται, με σκοπό όταν ο παίχτης λάβει την μπάλα να έχει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες εκτέλεσης, έχουν κάνει προς ώρας τις άμυνες να αδυνατούν να ακολουθήσουν. Δεν είναι ότι “στο ΝΒΑ δεν παίζουν άμυνα”. Είναι ότι στην τρέχουσα φάση του είναι τόσο καλές οι επιθέσεις που δεν υπάρχει άμυνα να μπορεί να σταματήσει το ταλέντο και την αποτελεσματικότητα των επιθετικών συστημάτων. Κι αυτό παρότι η άμυνα των Warriors είναι σχεδόν όσο αρμονική και χορογραφική είναι και η επίθεσή τους.

Για να μην σας κουράζουμε άλλο, κύριες και κύριοι, σας καλωσορίζουμε στην εποχή του “pace & space”, του “ball movement”, του “3&D”, του “switch all”, του “position-less basketball”. Κοπιάστε!