H αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζουμε πολλά για το attention span ενός γουρουνιού. Και να σας πούμε κάτι; Δεν είναι από τα πράγματα που θα καθόμασταν ποτέ να ξοδέψουμε πόρους του διαδικτύου για να το ψάξουμε. Σε κάθε περίπτωση -αν αυτό αποτελεί δικαιολογία- το δικό μας attention span όσον αφορά το streetball ξέφυγε με τον πλέον αρνητικό τρόπο. Λίγο η εξωπραγματική χρονιά του Westbrook, λίγο το ότι ο Αντετοκούνμπο μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και τα βράδια μας ως franchise player, μας έκαναν να μην ασχοληθούμε και γι’αυτό ζητάμε ένα συγγνώμη από τον εαυτό μας. Η στήλη επιστρέφει λοιπόν, κοντά έναν χρόνο μετά, με τον κορυφαίο streetballer όλων των εποχών -και ίσως όχι μόνο- Earl Manigault, με σκοπό να μείνει. Στα τσιμέντα αδέρφια!
Αν η αρχή του streetball είναι ο Holcombe Rucker, τότε η φυσική του συνέχεια είναι ο Earl Manigault. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, άλλωστε, αφού μιλάμε για τον άνθρωπο στον οποίο ο Rucker υπήρξε μέντορας. Και ενώ από μπασκετικής άποψης ο Manigault ήταν χάρμα ιδέσθαι, παράλληλα ίσως να αποτελεί μια “αποτυχία” του Rucker για το γεγονός ότι ο μαθητής του ουδέποτε μπόρεσε να πολεμήσει και να νικήσει τους δαίμονές του. Κρίμα; Προφανώς. Διδακτικό; Οπωσδήποτε και για τον οποιονδήποτε. Για τον κάθε έναν που κατάφερε να ξεφύγει από τα γκέτο, την φτώχεια, και απ’όπου οδηγεί ο συνδυασμός των δύο, υπάρχει και ο κάθε Manigault που δεν κατάφερε να γίνει επαγγελματίας και να βελτιώσει τη ζωή του. Φυσικά δεν μπορεί να παραβλεφθεί το κοινωνικό ζήτημα που στην πράξη κανείς δεν κάνει κάτι για να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση στις γκετοποιημένες περιοχές ανά τον κόσμο, αλλά ας μείνουμε στον σημερινό πρωταγωνιστή.
Η Αρχή
Ο Manigault ήρθε στον κόσμο στις 7 Σεπτεμβρίου του 1944, στο Charleston της South Carolina, όντας ο μικρότερος από τα εννιά παιδιά της οικογένειας, μιας οικογένειας που ζούσε σε συνθήκες φτώχειας. Με τις δουλειές να μην ανθίζουν ακριβώς στην “Holy City”1)Παρατσούκλι που βγήκε λόγω της συνύπαρξης πολλών διαφορετικών εκκλησιών από το 1680 και μετά, οι γονείς του Earl όχι μόνο δεν ήταν στην οικονομική θέση να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις δεν ενδιαφέρονταν κιόλας. Ναι, ο Manigault ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις. Ευτυχώς για τον ίδιο, όταν ήταν επτά ετών ήρθε στην ζωή του η Mary Manigault2)Και εδώ έχουμε μια υποψία πλέον πως το πραγματικό του επίθετο δεν είναι το Manigault και τον πήρε μαζί της στο Harlem της Νέας Υόρκης. Και εκεί ωστόσο, ο μικρός Earl δεν ήταν ακριβώς μέσα στα νερά του, αφού το περιβάλλον στο οποίο είχε μεγαλώσει ως τότε δεν έσφυζε από “κοινωνικές ικανότητες”.
Στο σχολείο υπήρξε απόμακρος από τα άλλα παιδιά, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που δημιουργούσε προβλήματα, ακριβώς λόγω του ότι οι γονείς του δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να ασχοληθούν (και) μαζί του. Αυτή του η συμπεριφορά -δυστυχώς- θα τον ακολουθούσε για όλη του τη ζωή και επί της ουσίας θα ήταν και εκείνη που θα τον κατέστρεφε. Μοναδική ηλιαχτίδα στην ζωή του; Το μπάσκετ. Eκεί ξεσπούσε, εκεί χαμογελούσε, εκεί ένιωθε να ξεφεύγει από τα προβλήματά του. Και όποιος προσπαθούσε να τον σταματήσει; Κακό του κεφαλιού του. Ο Manigault υπήρξε μανιακός με την προπόνηση γύρω από το μπάσκετ, η οποία περιλάμβανε ατελείωτα σουτ, ντρίπλες, ενώ πάντα φορούσε στα πόδια του βαρίδια για να βελτιώνει συνεχώς το άλμα του. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το φυσικό του ταλέντο, τον μετέτρεψαν σε μια ασταμάτητη δύναμη στα ανοιχτά γήπεδα και όχι μόνο, ενώ το γεγονός ότι έβλεπε τον κόσμο μόλις από τα 1,85, έκανε τις επιδόσεις του ακόμα πιο εντυπωσιακές.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μία από τις κορυφαίες μπασκετικές εμφανίσεις που έλαβαν ποτέ χώρα στη Νέα Υόρκη, ήταν ένα παιχνίδι που ο Manigault σημείωσε 57 πόντους, ρεκόρ που κράτησε για αρκετά χρόνια, είτε μιλάμε για σχολικό, κολεγιακό, επαγγελματικό επίπεδο3)Αν κάποιος καταφέρει να βρει κόντρα σε ποιο λύκειο έβαλε 57, θα έχει την απεριόριστη εκτίμησή μου, γιατί εγώ δεν το βρήκα!. Ευτυχώς για το Benjamin Franklin High School, οι άνθρωποί του είδαν από νωρίς το ταλέντο του Manigault και φρόντισαν να τον κάνουν δικό τους. Παρεμπιπτόντως, το εν λόγω σχολείο αποτελούσε τεράστια μπασκετική δύναμη, όσον αφορά τα δημόσια σχολεία. Όσο, όμως ο Manigault θάμπωνε τους πάντες με τις επιδόσεις του, με 24 πόντους μέσο όρο και 11 rebounds, άλλο τόσο η “εξωγηπεδική” του ζωή τον έσερνε πιο βαθιά στα προβλήματα.
Η κατηφόρα
Όπως αναφέρθηκε λίγες γραμμές πιο πάνω, ο Manigault μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με τους γονείς του απόντες που είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι και το πιο εύκολο παιδί του κόσμου. Ενώ στο γήπεδο ήταν μια πραγματική απόλαυση, οι ακαδημαϊκές του επιδόσεις δεν ήταν ακριβώς και οι καλύτερες του κόσμου. Βάλτε στην εξίσωση και την παρέα που έκανε με “βαποράκια” της περιοχής του, και δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή η κατάληξη. Ως senior μάλιστα, πιάστηκε να καπνίζει μαριχουάνα στις τουαλέτες του σχολείου4)Κατηγορία που ο ίδιος αρνήθηκε., γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του από το Benjamin High και την επιστροφή του στη North Carolina για να τελειώσει εκεί το σχολείο. Παρεπιμπτόντως, ο Manigault τελείωσε το Laurinburg Institute με τον δεύτερο χαμηλότερο βαθμό της τάξης του. Ωστόσο, αν υπήρχε μια τελευταία ελπίδα για τον ίδιο να ξεφύγει από τη ζωή που ήταν γεμάτη καταχρήσεις, αυτή ήταν τα κολέγια.
Αν και οι βαθμοί του ήταν ιδιαίτερα χαμηλοί, πολλά ήταν εκείνα τα προγράμματα που θέλησαν να του δώσουν υποτροφία, εξαιτίας του ταλέντου του στο μπάσκετ. Ο ίδιος όχι μόνο δίσταζε να ενσωματωθεί σε κάποιο από αυτά τα προγράμματα, αλλά τελικά επέλεξε να αρνηθεί, καθώς όπως δήλωσε αργότερα:
” Δεν είχα την απαραίτητη πειθαρχία ή το κουράγιο να είμαι ένας από τους πρώτους αφροαμερικανούς παίχτες, σε κολέγια που έπαιζαν μόνο λευκοί”.
Aυτός του ο δισταγμός τον οδήγησε να καταλήξει στο πανεπιστήμιο John C. Smith στην Charlotte, στο οποίο το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών ήταν αφροαμερικάνοι και ο Manigault θα ένιωθε -θεωρητικά- πιο άνετα, τόσο σε ακαδημαϊκό, όσο και σε αθλητικό/μπασκετικό επίπεδο. Δυστυχώς, όμως, η συνύπαρξή του με τον coach Bill McCollough δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Ο McCollough ήθελε τις ομάδες του να παίζουν σε αργό τέμπο, με προσεγμένες επιθέσεις, κάτι που ερχόταν ενάντια στην φύση του νεαρού Earl που ήθελε να τρέχει το γήπεδο σαν καθαρόαιμο. Οι κόντρες μεταξύ τους είχαν γίνει κάτι παραπάνω από ένα καθημερινό φαινόμενο, κάτι που αναπόφευκτα είχε αντίκτυπο και στην ομάδα. Από την πλευρά του, πάντως, ο Manigault δεν άργησε να “εκραγεί” και να εκθέσει τον McCollough με τον πλέον αποστομωτικό τρόπο σε ένα παιχνίδι: Παράκουσε όλες τις εντολές του, σκόραρε 27 πόντους, η ομάδα του κέρδισε.
Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, η συμμετοχή του Manigault άρχισε να μειώνεται σταδιακά, μέχρι που ο ίδιος τα παράτησε, λίγους μόνο μήνες αφού είχε ξεκινήσει η ακαδημαϊκή χρονιά. Ωστόσο, ο λόγος που τα παράτησε δεν ήταν μόνο η μη συμμετοχή του στα παιχνίδια ή οι συνεχείς διαφωνίες με τον προπονητή, αλλά και το ότι η τότε κοπέλα του στο Harlem ήταν έγκυος. Η επιστροφή του στη Νέα Υόρκη αποτέλεσε ουσιαστικά και την καταδίκη του, μιας και βρήκε διέξοδο στα προβλήματά του στο αλκοόλ και την ηρωίνη, που ξεκινούσε να εξαπλώνεται με ρυθμούς επιδημίας στο “Μεγάλο Μήλο” και στο υπόλοιπο των ΗΠΑ. Αυτή η “διέξοδος” του Manigault μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε εθισμό και ο εθισμός του έφερε νέους μπελάδες, αυτή τη φορά με την δικαιοσύνη, αφού το 1969 περνάει για πρώτη φορά τις πόρτες των φυλακών.
Η ειρωνεία; Είναι η ίδια χρονιά που ο Kareem Abdul-Jabbar, επί χρόνια συνοδοιπόρος του στα playgrounds της NYC, επιλέγεται στο #1 του draft. Ο Manigault περνάει 18 μέρες στην φυλακή Tombs, όπου επιχείρησε να αυτοκτονήσει, με τους φύλακες να τον προλαβαίνουν τελευταία στιγμή και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στo Green Haven, όπου εξέτισε 16 μήνες από την πενταετή ποινή του. Αν και ο γραφών δεν βρήκε κάποια παραπομπή γιατί ο Manigault βγήκε εκτός φυλακής μετά από 16 μήνες, θα υποθέσω ότι ήταν λόγω καλής συμπεριφοράς και κοινωνικού έργου εντός του σωφρονιστικού ιδρύματος. Σαν να μην έφτανε αυτό, σαν καλή του τύχη, τηρουμένων αναλογιών και καταστάσεων, το 1970 ο Manigault βρέθηκε μπροστά από την τελευταία του ευκαιρία για να παίξει σε επαγγελματικό επίπεδο.
Ο παραλίγο προορισμός του ήταν οι Utah Stars του ABA, αφού ο τότε ιδιοκτήτης τους Bill Daniels είχε διαβάσει την ιστορία του Manigault στο “The City Game”, άρθρο στο Harper’s Magazine. Oι Stars έφεραν τον 25χρονο τότε Manigault για try out, ωστόσο το χιλιοταλαιπωρημένο κορμί του από τις καταχρήσεις, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας προπόνησης – πόσο μάλλον ενός παιχνιδιού. Τα λόγια του Willie Mangham, πρώην συμπαίκτη του Manigault στο Benjamin Franklin High School είναι χαρακτηριστικά:
“Πήγα τον Earl στο αεροδρόμιο για να πετάξει με προορισμό την Utah. Δυστυχώς ήταν πολύ αργά για εκείνον. Το σώμα του είχε περάσει πολλά, δεν μπορούσε να αντέξει ούτε τον ρυθμό, ούτε την ένταση των προπονήσεων”.
Μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του σε επαγγελματικό επίπεδο, ο Manigault επέστρεψε στη Νέα Υόρκη ως ένας fallen hero, ο οποίος όμως είχε την θέληση να δώσει πίσω στην κοινότητά του κάποια πράγματα και κυρίως να δείξει στους φιλόδοξους πιτσιρικάδες πως να μην καταλήξουν σαν τον ίδιο.
Legacy
Η κληρονομιά που άφησε ο Manigault δεν είναι μόνο μπασκετική. Ναι υπάρχει το “GΟΑΤ Tournament” στο Rucker Park του Harlem, όπου κάθε χρόνο μαζεύεται η αφρόκρεμα της “σπυριάρας”, αλλά ίσως το σπουδαιότερο στοιχείο αυτού του legacy είναι το κοινωνικό αντίκτυπο που προσπάθησε να έχει ο Manigault. Παρεπιμπτόντως, το πρώτο “GΟΑΤ Tournament” χρηματοδοτήθηκε επί της ουσίας από τους εμπόρους ναρκωτικών από τους οποίους προμηθευόταν ο ίδιος. “Δεν μπορούσαν να πουν όχι στον GOAT” ισχυρίστηκε ο ίδιος στο άρθρο/αφιέρωμα που έκανε γι’ αυτόν η New York Times το 1989. Πέραν αυτού του τουρνουά όμως -και εδώ είναι η αναφορά προς το κοινωνικό αντίκτυπο- διοργάνωσε και το “Walk Away from Drugs Tournament”, το οποίο απαρτιζόταν από παιδαγωγούς, ψυχολόγους και γιατρούς, οι οποίοι ενημέρωναν τον κόσμο για τις συνέπειες που είχε η χρήση ναρκωτικών ουσιών, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον ίδιο τον Manigault. Παράλληλα ο “GOAT” εργάστηκε για κάποιο διάστημα στο La Guardia Memorial House του Ανατολικού Harlem, ως σύμβουλος για το θέμα των ναρκωτικών, προσπαθώντας να αποτρέψει παιδιά από το να κάνουν ναρκωτικά ή να μπλέξουν σε “περίεργες παρέες”.
Οι ιστορίες γύρω από τον Manigault που διαβάζει κανείς αριστερά και δεξιά στο διαδίκτυο ή βλέπει σε διάφορα βίντεο, αγγίζουν τα όρια του μύθου. Από το πως δημιουργήθηκε το παρατσούκλι “The GOAT”, που άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν λόγω της μη σωστής προφοράς του επιθέτου του, άλλοι ότι απλά ήταν ο κορυφαίος όλων στα playgrounds, μέχρι και το πως ο ίδιος κατάφερνε να διαλύει οποιονδήποτε είχε μπροστά του και είχε την φαεινή ιδέα να τον μαρκάρει. Οι διηγήσεις όσων έπαιξαν μαζί του και απέναντί του, αλλά και εκείνων που τον είδαν απλά να παίζει, κάνουν λόγο για τον πιο προικισμένο παίχτη που πάτησε ποτέ στα ανοιχτά γήπεδα και έναν αδιαμφισβήτητο Hall of Famer, αν είχε καταφέρει να παίξει σε επαγγελματικό επίπεδο. Το μεγαλύτερο “What if…?” της μπασκετικής ιστορίας.
“Απογοήτευσα χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά δεν είμαι ψεύτικος. Και υπήρξε μια περίοδος που έδινα στους ανθρώπους αυτό που ήθελαν. Για κάθε Michael Jordan, υπάρχει ένας Earl Manigault. Δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε όλοι. Κάποιος πρέπει να πέσει. Εγώ ήμουν αυτός που έπεσε” – Earl Manigault.
Υ.Γ.: Η ζωή και η πορεία του Earl Manigault αποδίδεται με ανάγλυφο τρόπο στην ταινία “Rebound: The Legend of Earl “The Goat” Manigault”. Να την δείτε.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
| ↑1 | Παρατσούκλι που βγήκε λόγω της συνύπαρξης πολλών διαφορετικών εκκλησιών από το 1680 και μετά |
|---|---|
| ↑2 | Και εδώ έχουμε μια υποψία πλέον πως το πραγματικό του επίθετο δεν είναι το Manigault |
| ↑3 | Αν κάποιος καταφέρει να βρει κόντρα σε ποιο λύκειο έβαλε 57, θα έχει την απεριόριστη εκτίμησή μου, γιατί εγώ δεν το βρήκα! |
| ↑4 | Κατηγορία που ο ίδιος αρνήθηκε. |
Την ταινία τηνειχα δει, στο άρθρο όμως ανατριχιασα.