Η δεύτερη βδομάδα της σεζόν συνέπεσε με την κυκλοφορία της δεύτερης σεζόν του Stranger Things και το ΝΒΑ, για να τιμήσει το Halloween προμοτάροντας παράλληλα την σειρά του Netflix, ντύθηκε σαν The Upside Down, θυμίζοντας μας μια παράλληλη διάσταση που συμβαίνουν αλλόκότα πράγματα, απλά δίχως την Ομίχλη, αλλά με τον Γιάννη στον ρόλο του Demogorgon.
Πάμε να δούμε λίγο αναλυτικότερα τι περίεργα προσέξαμε.
Not Sure if Pelicans Good or Cavs Just Plain Trash
Μπορούμε να δώσουμε στους Cavs το ελαφρυντικό ότι ξεκινάνε κάθε παιχνίδι με διαφορετική πεντάδα και ταλαιπωρούνται από διάφορους μικροτραυματισμούς, ενώ παίζουν χωρίς ένα βασικό στον “σχεδιασμό” τους στέλεχος, τον Isaiah Thomas μέχρι νεωτέρας. Ακόμα κι έτσι, δεν είναι εικόνα φιναλίστ αυτή που παρουσιάζουν και παίζουν άμυνα σαν να είμαστε στο slamball και όχι κανονικό μπάσκετ. Είναι τελείως αποδιοργανωμένοι, ιδίως στην ομαδική δουλειά και τις αλλαγές, όπου μονίμως χάνουν ένα-δύο δευτερόλεπτα ή έναν-δύο παίκτες, πράγμα παράδοξο, καθώς -απουσία Rose- δεν παίζουν με κάποιον τραγικό αμυντικό, κι ακόμα και ο Korver, που παίρνει πολλά λεπτά, δεν είναι “χαζός” αμυντικός, απλά δεν τον βοηθούν τα πόδια του.
Αντίθετα οι Pelicans παρουσιάζουν ένα απρόσμενα καλό πρόσωπο. Η τερατώδης δυάδα τους στους ψηλούς αποδίδει όσο καλά περιμέναμε, αλλά δεν τους τραβάει σαν άγκυρα σε ένα δυσκίνητο παιχνίδι, αντίθετα μάλλον ξεκλειδώνει το passing game τους (οι Pelicans είναι σύμφωνα με το stats.nba ανάμεσα στις 6-7 ομάδες με τις περισσότερες πάσες, έστω και αν δεν βρίσκονται το ίδιο ψηλά σε assists, ast%). Κάπως έτσι βγάζουν αρκετά ελεύθερα catch and shoot τρίποντα (στο top-10 της λίγκας), και επωφελούνται ακόμα κι αν δεν έχουν τους καλύτερους σουτέρ στο ρόστερ. Όσο ανεβαίνει ο Holiday θα λειτουργούν ακόμα καλύτερα, και το ερωτηματικό είναι πώς θα δέσει ο Rondo όταν με το καλό γυρίσει, αν και η παρουσία του Nelson τον καθιστά μάλλον περιττό. H απόκτηση του Jameer Nelson ήταν πραγματικά ουσιαστική καθώς ο πολύπειρος guard είναι μάλλο ο καλύτερος catch’n’shoot παίκτης στο ρόστερ και ειναι ιδανικος και σαν δημιουργός αλλα και κυρίως και σαν αποδέκτης των assists των ψηλών που λειτουργούν προτίστως σαν δημιουργοί Το consensus ήταν περίπου ότι θα είναι εύκολα εκτός playoffs, αλλά ο Gentry φαίνεται να βρίσκει τρόπους να κάνει ένα περίεργο ρόστερ να δουλέψει, επιβάλλοντας έναν μάλλον γρήγορο ρυθμό, που τα κτήνη του όμως μπορούν να ακολουθήσουν, και εμπιστευόμενος την μπάλα αρκετά στον Marcus Cousins που από τη μια πλευρά έχει μέχρι στιγμής ένα triple-double και μέσο όρο 5,7 assists, αλλά από την αντίθετη αυτό φέρνει μαζί και πέντε λάθη ανά αγώνα.
Mάλλον εδώ κάπου πρέπει να αναφέρουμε και την απόκτηση του προπονητή επιθετικού σχεδιασμού από τους Nuggets, του Chris Finch, μια απόκτηση που φαίνεται να έχει ταυτόχρονα ξεμπλοκάρει την επίθεση των Πελεκάνων, αλλά και να έχει αποδιοργανώσει στο ξεκίνημα της σεζόν εκείνη των “Σβόλων”.
O E’Twaun Moore πάντως συνεχίζει να επιβιώνει και να βελτιώνεται, και με career high 24 πόντους απέναντι στους Cavaliers, έπαιξε σαν μέλος ενός big-4 που σκόραρε 112 από τους 123 πόντους της ομάδας.
Προς το παρών επιβιώνουν με την παρουσία του Jrue Holiday που δεν επιτρέπει σε κανέναν να τον ποστάρει στο 3, αλλά προκειμένου να καλύψουν αυτό το τεράστιο κενό στο small forward, που για την ώρα καλύπτουν ο Dante Cunningham, δηλαδή ένα τεσάρι, και ο Holiday, ένας άσος, αποφάσισαν να προσθέσουν στην ομάδα έναν παίκτη που οι περιπέτειές του στην περιφέρεια έγιναν η αιτία να του δώσει μια προηγούμενη ομάδα του 39 εκατομμύρια στο χέρι για να μην αγωνιστεί άλλο μαζί τους.
Ναι λοιπόν, επιστράτευσαν και τον Josh Smith, επειδή τίποτα δεν βγάζει κανένα νόημα, ο οποίος μπήκε με 16” για την λήξη της πρώτης περιόδου, και κατάφερε μέσα σε 7” να κάνει τη μαγεία του, πηδώντας για να μπλοκάρει μια προφανή προσποίηση του Jeff Green στην κορυφή και σερβίροντας του έναν αεροδιάδρομο για το καλάθι. Καρδούλες.
Για τους Memphis Grizzlies που αντιστέκονται
“Το τέλος του Grit’n’Grind”, “εκτός playoffs” και “it was a good run, ας το διαλύσουν” ήταν βασικές φράσεις που γράφτηκαν για τους Grizzlies πριν την έναρξη της σεζόν. Conley και Gasol όμως κλείνουν μια δεκαετία υπερεπιτυχημένης, χωρίς φανφάρες, με πολύ ιδρώτα συνεργασίας, και δεν σκοπεύουν να παραχωρήσουν τη θέση τους στα playoffs σε κανέναν. Ο David Fizdale φαίνεται να δέχεται ότι το DNA μιας ομάδας δεν αλλάζει απαραίτητα χωρίς να αλλάξει το προσωπικό, κι ακόμα και αν δύο από τους σκαπανείς του Grit’n’Grind μετακόμισαν σε άλλες ομάδες της Δύσης, οι δύο που έμειναν πλέον είναι έτσι καλωδιωμένοι. Όχι, οι Grizzlies δεν τρέχουν ξαφνικά, παραμένουν συγκεντρωμένοι, παίζουν στον ρυθμό που έχουν συνηθίσει (τρίτοι από το τέλος στην λίγκα) και ενσωματώνουν σιγά σιγά τα νέα ή/και σπασμένα παιχνίδια. Με τον Parsons να κινείται και πάλι σαν λειτουργικό ανθρώπινο πλάσμα, τον Tyreke υγιή και τον πάρα, πάρα πολύ άτυχο Chalmers με πολύ όρεξη να ξαναπαίξει μπάσκετ, ξαφνικά ένα γυμνό ρόστερ φαίνεται βαθύ, κι ακόμα περιμένει τους Ben McLemore, Wayne Selden και φυσικά τον σταθερότατο JaMychal Green. Το 5-1 σημαίνει ότι είναι ακόμα πολύ νωρίς για συμπεράσματα, αλλά αυτό το “πέντε” εμπεριέχει νίκες απέναντι σε Warriors και Rockets (δις). Για την ακρίβεια οι Rockets έχουν σκοράρει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μόλις δύο φορές κάτω από 93 πόντους, και τις δύο αυτό το δεκαήμερο απέναντι στους Grizzlies. Καθώς η σεζόν αποτελείται από αμέτρητα ερωτήματα, ψηλές κορυφές και αβυσσαλέα βάθη, δύο τύποι που ξέρουν το άθλημα και τα χούγια τους γελάνε με το χάος γύρω τους.
Αυτό το βάθος που συζητάμε ήταν που τους έδωσε και τη νίκη το Σάββατο απέναντι στους Rockets. Με τους βασικούς να βάζουν συνολικά 36 μόλις πόντους και χωρίς κανένας να αγγίξει διψήφιο αριθμό πόντων, ο πάγκος έβαλε 67 (έναντι 64 των βασικών του Houston) με τον Parsons να κάνει το καλύτερό του παιχνίδι στο Memphis, με 24 πόντους και έξι τρίποντα, τον Tyreke να ακολουθεί με 14/7/4 και τον Chalmers να σκοράρει 15 παίζοντας τη γνωστή, ενοχλητική άμυνά του.
Potential East All-Stars
O Ben Simmons συνεχίζει να οργιάζει και αναδεικνύεται στον καλύτερο παίκτη των Philadelphia Sixers. Απέναντι στους Rockets το βράδυ της Δευτέρας μεγαλούργησε και πάλι με 24/7/9 και 10/15 σουτ, τρία εκ των οποίων ήταν jump-shots από την βολή, ένα σουτ το οποίο φαίνεται να παίρνει άνετα. Οι μέσοι όροι του μετά από επτά παιχνίδια είναι 18,4/9,1/7,7 με 53% εντός παιδιάς και σε αυτόν τον ρυθμό μάλλον θα γίνει ο πρώτος rookie all-star μετά τον Blake Griffin το 2011 (που κι αυτός, βέβαια, ήταν faux-rookie έχοντας χάσει την πρώτη χρονιά λόγω τραυματισμού στο γόνατο) και πριν από αυτόν τον Yao Ming το 2003. Για τον Embiid δεν το συζητάμε καν, είναι τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός γύρω από την περίπτωσή του που θα είναι στο all-star game αν είναι υγιής, ακόμα κι αν στο ξεκίνημα της σεζόν έχει τα θεματάκια του με το σουτ και τα λάθη.
Ο Kemba Walker είναι πέλον ένας σούπερσταρ. Καταδικασμένος να περνάει απαρατήρητος, επειδή αγωνίζεται στην ομάδα που αποτελεί την επιτομή της χρυσής μετριότητας, φέτος αν κάνει όπως και κάθε χρόνο ένα ακόμη μικρό βηματάκι που όχι μόνο τον καθιστά δεδομένο All Star, αλλά με δεδομένη τη φθορά λόγω ηλικίας του Lowry τον χρήζει εύκολα σαν τρίτο καλύτερο άσο της Ανατολής. Το ότι είναι από τους πιο clutch παίκτες που παίζουν το άθλημα το γνωριζαμε από το κολέγιο, το σουτ του έχει γίνει πλέον από αχίλλειος πτέρνα του σε δυνατό του οπλο, η γεμάτη φρεσκάδα παρουσία του Howard στη ρακέτα του επιτρέπει να πιέζει περισσότερο στην άμυνα, αλλά η πραγματική απόλαυση είναι όταν ξεκινάει τα ταχυδακτυλουργικά και μοιράζει σακούλες σε όποιον τολμάει να βρεθεί μπροστά του φθάνοντας στην ρακέτα κατά βούληση. Επόμενος στόχος: να του βρουν οι Hornets, έναν έστω αξιοπρεπή αναπληρωματικό άσο μπας και περάσει η σεζόν αναίμακτα δίχως να έχει καεί ο Kemba μέχρι την άνοιξη.
Την ίδια ώρα στο Detroit, στην δυσκολότερη ομάδα να προβλέψει κανείς αν θα είναι έκπληξη ή απογοήτευση χρονιά με τη χρονιά, ο Tobias Harris ξεκίνησε τη σεζόν ως ξεκάθαρο #1 στην επίθεση, επιδεικνύοντας ένα τρίποντο που εκτελεί χωρίς δισταγμό και γενικότερα ένα πολύ πιο fluid επιθετικό παιχνίδι, απόρροια ίσως της επιλογής του Van Gundy να ξεκολλήσει λίγο από τον άξονα Jackson – Drummond, μέχρι τουλάχιστον ο καθένας από τους δύο να λύσει τα θέματά του. Οι Pistons έχουν ένα σερί τριών νικών απέναντι σε playoff teams της Δύσης, και οι back to back νίκες τους στις έδρες Clippers και Warriors ήχησαν τις σάλπιγγες τις άφιξής τους. Η ήττα από τους Lakers με κάτω τα χέρια αμέσως μετά απλά επιβεβαιώσε την πρώτη πρόταση της τρέχουσας παραγράφου και την διαχρονική έλξη που ασκεί στους παίκτες η γεμάτη πειρασμούς νύχτα του Los Angeles, είδικά στο τέλος ενός επίπονου ταξιδιού στη Δύση.
https://twitter.com/World_Wide_Wob/status/925582747808272384
Από την άλλη, το Orlando συνεχίζει να έχει τρεις 20pt scorers στην πεντάδα του κάθε βράδυ, Οι Fournier, Gordon και Vucevic κάνουν όλοι career years και είναι το καύσιμο που τροφοδοτεί το συγκλονιστικό ξεκίνημα των Magic. Μεταξύ των τριών, ο Fournier είναι ο πιο μονοδιάστατος, ο Vucevic θα είχε ήδη γίνει all-star αν οι Magic κατάφερναν να πιάσουν το .500 κάποια στιγμή τα προηγούμενα χρόνια, αλλά ο πιο sexy υποψήφιος είναι ο Aaron Gordon, που σαν άλλος Otto Porter Jr. πέρσι, έχει βαλθεί α) να δικαιολογήσει την επιλογή του στο draft (#4) και -κυρίως- β) να πάρει όλα τα λεφτά του Richard De Vos το καλοκαίρι. Τα πάντα, όμως, θα κριθούν από το αν μπορούν να συνεχίσουν το συγκλονιστικό ξεκίνημά τους.
Από την άλλη πλευρά, ο Victor Oladipo ίσως να κερδίζει μια θέση στο all-star ανεξαρτήτως ομαδικής επίδοσης, με βάση τα όσα έχουμε δει έως τώρα. Σε 31 λεπτά βάζει 25,5 πόντους, κατεβάζει 4,5 rebounds και μοιράζει 3,2 assists σουτάροντας με ποσοστά Ray Allen. Τα ποσοστά λογικά θα επανέλθουν στην πραγματικότητα, αλλά ο Oladipo επέστρεψε στην πόλη που τον αγάπησε, αδυνάτισε, και φαίνεται αποφασισμένος να ηγηθεί της νέας προσπάθειας, μετά την κρυάδα που έφαγε δίπλα στον Westbrook πέρσι.
Για να πάμε και ένα βήμα πιο κάτω, ο Domantas Sabonis δεν θα είναι all-star, αλλά μέχρι στιγμής καταθέτει δείγματα ενός καταπληκτικού offensive center, χρησιμοποιώντας το κορμί και την τεχνική του για να τελειώνει φάσεις στο ζωγραφιστό, αλλά βάζοντας ποικιλία, με το σουτάκι που αναγκάστηκε να παίρνει πέρσι στην Oklahoma, και παρουσιάζοντας ένα τουλάχιστον ενδιαφέρον off the dribble game. Στην άμυνα είναι ψιλοκώνος ακόμα, αλλά φαίνεται να μπορεί να αποτελέσει μέρος ενός νέου κορμού μαζί με τους Oladipo και Turner, και ξαφνικά όλοι αυτοί οι αδιάφοροι βετεράνοι γίνονται ένα σταθερό πλαίσιο για την ανάπτυξη του νέου ταλέντου, και μελλοντικά συμπαθητικά trade assets.
“Άρα έκαναν βλακεία οι Thunder που έδωσαν δύο νέους παίκτες για ένα χρόνο του Paul George;” Όχι, αλλά δεν έκλεψαν και την Indiana, όπως μέχρι στιγμής φαίνεται. Για την ακρίβεια, αν δεν ήταν ακριβώς win-win situation, ήταν πάνω-κάτω κάτι που “έπρεπε” να γίνει. Η αξία του Oladipo, και κυρίως του Sabonis, ήταν πολύ χαμηλότερη δίπλα στον μανιακό Russell Westbrook, και πιθανότατα θα συνέχιζε να ελαττώνεται. Όλα καλά για τους Pacers λοιπόν, που είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες από ό,τι περιμέναμε, και ακόμα καλύτερα για τους Oladipo και Sabonis.
Και για χάρη της λογικής θα αυτοπεριοριστώ και δεν θα γράψω για τον Rondae Hollis-Jefferson σε αυτή την ενότητα.
Ntilikina Is the New Beverley
Μόνο με την επιλογή του στο draft από τους Knicks, o Ntilikina κουβάλησε το στίγμα του Frédéric Weis, που αποδίδεται σε όλους τους Ευρωπαίους που επιλέγονται για να αγωνιστούν στο Μεγάλο Μήλο, ένα στίγμα ποοι στο παρελθόν έχει αδικήσει αθλητές του βεληνεκούς ενός Porzingis ή ενός Παπανικολάου. Μόλις ανακοινώθηκε πως οι “Knicker-boxers” επέλεξαν τον Γάλλο στο #8 του draft, μπροστά από τους Dennis Smith Jr. και Malik Monk, οι Νεοϋορκέζοι ξέσπασαν στα συνήθη γιουχαΐσματα που επιφυλάσσουν για κάθε προϊόν της Γηραιάς Ηπείρου, ο οποίος κληροδοτεί άμεσα του στίγμα του bust αλά Weis.
Για τον Γάλλο guard η θέση του ήταν επιβαρυμένη, καθώς αποτελούσε την τελευταία επιλογή του Phil Jackson σαν GM και γι’αυτό λειτουργούσε περισσότερο σαν ένα avatar του Zen Master, κουβαλώντας έναν στόχο σε τριγωνικό σχήμα στην πλάτη του.
Λαμβάνοντας βοήθεια από το αναμενόμενα κακό ξεκίνημα των φριχτών Mavs που παρασέρνουν στην μετριότητά τους τον Dennis Smith Jr. και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο θρασύτατος Malik Monk, που βασανίζεται από τους επαγγελματίες, ο “Frankie Smokes” χρειάστηκε απλά μόλις τρία παιχνίδια για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των οπαδών των Knicks. Όχι άδικα, καθώς οι αμυντικές του επιδόσεις θα του έδιναν επάξια θέση ακόμη και σε αυτές τις ομάδες που αγωνίζονταν τη δεκαετία του ’90 στο Madison Square Garden. Σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία των rookies που είναι σαν χαμένοι όταν παίζουν άμυνα (βασικά, τι rookies, ο ΚΑΤ ακόμη και τώρα είναι εκτός τόπου και χρόνου στην άμυνα), ο Ntilikina παρουσιάζεται απόλυτα προσηλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα, χρησιμοποιώντας τα μακριά του άκρα για να κόψει τις γωνίες πάσας, και -ακόμη εντυπωσιακότερο- κατέχει πλήρη αίσθηση που πρέπει να βρίσκεται σε σχέση με την εν γένει αμυντική λειτουργία της ομάδας. Μαζί με τον Kyle O’Quin έχουν καταφέρει να αντιστρέψουν την παρουσία της μαύρης τρύπας που ακούει στο όνομα Enes Kanter και αποτελεί από τώρα τουλάχιστον έναν ρολίστα άξιο να σταθεί στο πλευρό του “Porzin-God”. Οι Knicks έκαναν κάποιες αναπάντεχες νίκες και μπορεί να μην κυνηγάνε playoffs, όπως ονειρεύονται οι οπαδοί τους, αλλά έχουν τη βάση να είναι μια έστω σκληροτράχηλη ομάδα με τον Frankie να μαρκάρει τρεις θέσεις ακόμη και στην ίδια φάση.
Kάποιες φορές, μάσα, μην μιλάς
Η παραφιλολογία της προηγούμενης βδομάδας και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήθελε τον John Wall να διαλύει τον Lonzo Ball.
John Wall missed 10 of his last 11 shots to end the game against the Lakers
byu/DeadToWrites innba
Φευ.
Με τον πάγκο των Wizards να είναι σχεδόν τόσο θλιβερός, όσο και πέρυσι, και τον point guard τους να τα φτύνει λόγω έλλειψης βοήθειας, μήπως θα ήταν σοφότερο να σταματήσει ο Wall το trash talking μέχρι, ή να αλλάξει ομάδα, ή να εναρμονιστούν οι κανονισμοί με αυτούς της FIBA και γίνουν τα παιχνίδια σαραντάλεπτα;
Αυθεντικός τρόμος
The Celtics’ Points Allowed over 4-Game Win Streak: 92, 89, 89, 90
by innba
Η άμυνα των Celtics είναι όντως άμυνα ομάδας που είναι title contender (αν όχι φέτος, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον).
Η παρουσια του Baynes στην πεντάδα επιτρέπει στον Horford να αγωνιστεί στη φυσική του θέση κι έχει προσδωσει την σκληραδα που έλειπε στους Κέλτες. Ο πρώην center του Ικάρου, μαζι με τον αναπάντεχα ενεργητικό Tatum, φαίνονται να λύνουν το προβλημα με το αμυντικό rebound που βασάνιζε την ομάδα του Stevens, ενώ πραγματική έκπληξη αποτελεί η αμυντική διάθεση του Kyrie, που παίζει άμυνα κάθε βράδυ λες και είναι ο πρώτος Τελικός του 2015.
Οι Marcus Smart και Jaylen Brown είναι αναμενόμενα ακόμη καλύτεροι από πέρυσι, αλλά η αποκάλυψη είναι πως στο πρόσωπο του Jesusemilore Talodabijesu “Semi” Ojeleye ο Stevens βρήκε τον LeBron/Giannis/Kawhi/Durant/(inset random superstar)-stopper που μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ μιας καλής ομάδας και μιας Πρωταθλήτριας. Τώρα, απλά αρκεί να αρχισει να βάζει ο Semi τα τρίποντα σε έναν αξιοπρεπή ρυθμό κι έχουμε κάτι ξεχωριστό.
https://twitter.com/CelticsJunkies/status/923956575802445831?ref_src=twsrc%5Etfw&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.masslive.com%2Fceltics%2Findex.ssf%2F2017%2F10%2Fboston_celtics_rookie_semi_oje_2.html
Ενότητα “Συστατικά”
Ο Steph Curry έχει ξεκινήσει τη σεζόν με αγαπησιάρικη διάθεση από τη γραμμή των βολών, κι είχε 50 στις 50 πριν αστοχήσει απέναντι στους Pistons. Το ρεκόρ είναι οι 97 του Micheal Williams των Timberwolves το 1993, ο οποίος, όμως, το κατάφερε σε βάθος δύο σεζόν.
O Domantas Sabonis έβαλε τα καλά του για τον Gregg Popovich και τον Pau Gasol. Σε καθεμιά από τις δύο νίκες των Pacers φέτος είχε 7/7 σουτ, και την Κυριακή ανέβασε το ante με 9/9 στο δρόμο για ένα εξαιρετικό 22/12/2/1/1, και οι Pacers έχουν τρεις νίκες στα ισάριθμα ματς που ο Sabas έχει 100%, και καμία στα υπόλοιπα. Ο Oladipo έβαλε άλλους 23, και ξαφνικά το deal δεν μοιάζει άσχημο για τους Pacers. Για την ακρίβεια το ότι δεν δείχνει τόσο άσχημο μας έχει εντυπωσιάσει τόσο που το ξαναγράφουμε εδώ, παρότι το αναφέραμε και ανωτέρω στο κείμενο.
Δέκα χρόνια και 732 αγώνες. Τόσο πήρε στον Courtney Lee να πετύχει το πρώτο double-double της καριέρας του. Μπράβο στους πιο σίγουρους δέκα πόντους της λίγκας.
Weirdest Statlines
Ο Οκτώβρης είναι γενικά ένας σχετικά στείρος μήνας σε επίπεδο εθνικών εορτασμών. Το “Όχι” είναι φυσικά μια αξιομνημόνευτη εορτή, αλλά δεν μπορεί να εορταστεί παγκόσμια. Η 15η Οκτώβρη είναι είναι η Ημέρα Διακόσμησης Κέικ και την 23η Οκτώβρη είναι η Μέρα Εορτασμού για τον βασιλια όλων τω φαγητών, το Mole Poblano. Με τη σειρά μας θα σπεύσουμε να προτείνουμε η 25η Οκτώβρη να γίνει η Ημέρα Εκτίμηση του Λευκού Ευρωπαίου Center για να τιμηθεί το κατόρθωμα των Jakob Poetl, Alex Len και Domantas Sabonis, που μάζεψαν οι τρεις τους 28 επιθετικά rebounds το ίδιο βράδυ.
Το Irréversible του Gaspar Noé είναι ένα σκληρό, αλλά αριστουργηματικό φιλμ. Αν θέλετε να διδάξετε τα παιδιά σας σχετικά με τη ματαιότητα της εκδίκησης και θα θέλατε να μην τα τραυματίσετε εφ’ όρου ζωής, θα σας προτείνουμε να χρησιμοποιήσετε σαν παράδειγμα την εμφάνιση του Paul George που στο revenge game εναντίον της Indiana έκανε έξι φάουλ μέσα σε 19 λεπτά.
Chucker of the week
Δεύτερο report και είχαμε την επιστροφή του παίκτη πανώ στο σουλούπι του οποίου έχουμε σμιλεύσει το βραβείο του Chucker of the week, γνωστός και ως “Χρυσό Μανωλιό”. Ο Emmanuel Mudiay μας χάρισε μια vintage εμφάνισή του με 0/8 σουτ, αλλά και πάλι για αυτόν θεωρείται μια ακόμη μέρα στη δουλειά. Ο John Collins πράλαβε να σουτάρει 2/11 σε μόλις 14:20 απέναντι στους αμυντικούς εξολοθρευτές των Nuggets. O Jamal Murray 3/12 σε 20 λεπτά συμμετοχής. Οι παίκτες των Bulls είναι στο απυρόβλητο, οπότε μην ανησυχείς Denzel Valentine, ενώ για τα 2/13 του Milsap θα κατηγορήσουμε την τραυματική εμπειρία του να μαρκάρει τον Porzingis, που του διέλυσε τον ψυχισμό.
Dame Lillard παραλίγο να πάρεις το βραβείο με τα 3/16 απέναντι στους Pelicans, αλλά ότι ο κτηνώδης Andre Drummond είχε 4/17 εναντίον των Πρωταθλητών είναι ανεπίτρεπτο για έναν παίκτη που έχει τα ανεπανάληπτα φυσικά του προσόντα, οπότε στο παίρνει αυτός για την εβδομάδα που πέρασε.
Random Career Highs
Άλλη μια βδομάδα και μπόλικα επιπλέον Career Highs στον Θαυμαστό Κόσμο.
Ο Kristaps Porzingis σημείωσε στο ρελαντί 38 πόντους απέναντι στο Denver, κάνοντας ένα career high που αμφιβάλλουμε αν θα κρατήσει για πάνω από κανα-δυο βδομάδες, καθώς ο Λετονός είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στο Μεγάλο Μήλο από την ηχογράφηση του Illmatic. Για την ακρίβεια είναι τόσο καλός, που οι αιθεροβάμονες οπαδοί των Knicks άρχισαν να τον συμπεριλαμβάνουν στις συζητήσεις για MVP (legit) και να ονειρεύονται playoffs (κλασικοί Nεοϋορκέζοι).
Ο E’Twaun Moore έκανε ρεκόρ καριέρας, αλλά αυτό έρχεται με τον αστερίσκο ότι τον σημείωσε απέναντι στη θλιβερή άμυνα των Cavs.
O Spencer Gray Dinwiddie άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, αν και πρέπει πλέον να μιλάμε για το Attkinson-effect όπως παλαιότερα λέγαμε για το D’Antoni-effect κάθε φορά που ο μουστάκιας απογείωνε τα νούμερα των point guard που είχε στη διάθεσή του.
Η αποκάλυψη της εβδομάδας ήταν, όμως, ο Pascal ο Siakam που σε δυο παιχνίδια βασικός σημείωσε 38 πόντους, απλά καλπάζοντας στο ανοιχτό γήπεδο. Στις προηγούμενες εκδόσεις των Raptors θα ανεβοκατέβαινε μάταια σαν το τρόλεϊ, αλλά φέτος στο Toronto είναι λίγο πιο αλτρουιστές και ο Pascal το εκμεταλλεύτηκε δεόντως.
Σφηνάκια
If you fail, at least fail spectacularly!
Φανταστείτε αν αντί για τον Milsap, ήταν ο Boogie.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
“καθώς ο Λετονός είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στο Μεγάλο Μήλο από την ηχογράφηση του Illmatic.” ΤΙ ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΤΟΜΑΚΙ
δε διάβασα τίποτα ακόμα. Κόλλησα στον τίτλο! Ρε παιδιά εκτός της παρόμοιας κ@υλας για το μπάσκετ (χωρίς οπαδισμους, με αγαπη για το αθλημα) γουστάρουμε και παρόμοιες σειρές, ταινίες, Κ.Τ.Λ. Είμαστε καμιά κάστα και δεν το ξερω? #μητου #ερνεστο βαλβερδε #ύποπτα ανυποψίαστος