Καθώς σιγά-σιγά μπαίνουμε στο κομμάτι της σεζόν που οι πρώτες εντυπώσεις αρχίζουν να γίνονται μοτίβα και οι όποιες υπερβολές και στατιστικές ανωμαλίες αρχίζουν να ρέπουν προς την εξομάλυνση, βλέπουμε κάποια συμπεράσματα να ξεπροβάλουν. Ο Brad Stevens μπορεί να μην κάνει άλλη νίκη και πιθανότατα να κερδίσει το Coach of the Year, οι Warriors είναι τρομακτικοί, οι Rockets είναι καλύτεροι από πέρυσι -ακόμα και χωρίς τον Chris Paul-, οι Pistons είναι legit και ο Avery Bradley τρομακτική αναβάθμιση σε σχέση με τον KCP, και στις θέσεις 4 ως 11 της Δύσης γίνεται μακελειό.
Ο καιρός παράλληλα μπαίνει στην περίοδο που απαιτεί ζεστό καφέ (ή τσάι. Ή βότκα) γι’ αυτό φτιάξτε το ρόφημα της επιλογής σας, βολέψτε τα πόδια κάπου ψηλά – εκτός αν είστε στο γραφείο και σας βλέπουν, οπότε μην βολέψετε τα πόδια κάπου ψηλά – και ξεκινάμε.
Επιτέλους
Επιτέλους ελευθερώθηκε ο Eric Bledsoe από τα δεσμά ενός franchise στο οποίο τα τελευταία δυόμισι χρόνια δεν έχει παίξει μπάσκετ, είτε για λόγους υγείας, είτε γιατί… απλά έτσι. Και, επιτέλους, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πλαισιώνεται από έναν guard-δυναμίτη που θα παίξει τον ρόλο του δεύτερου σταρ της ομάδας, ρόλος που ο Middleton έχει στηρίξει επάξια, αλλά κατά την εκτίμηση του γράφοντος είναι ακόμα καλύτερος όταν μπορεί να είναι ο τρίτος πυλώνας, ώστε να μπορεί να βγάζει περισσότερη ενέργεια στην άμυνα, και, γιατί όχι, να τραβάει τα -κατά καιρούς απαράδεκτα- second units προς την αξιοπρέπεια. Ίσως έχει λίγο ξεχαστεί, αλλά ο Eric Bledsoe είναι από τους πιο ορμητικούς point guards της λίγκας όταν είναι υγιής, και επιπλέον έρχεται και φτιαγμένος στο Milwaukee.
Στα πρώτα τρία παιχνίδια τα νούμερα του δεν εντυπωσιάζουν, αλλά αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο κρύο ξεκίνημα από τα 7,25, πιθανότατα απότοκο της έλλειψης αγωνιστικού ρυθμού. Ακόμα κι έτσι, με αυτόν στη σύνθεσή τους, οι Bucks έσπασαν ένα σερί τεσσάρων ηττών με ένα σερί τριών νικών, απέναντι μάλιστα στους Spurs στο San Antonio, τους Lakers και το Memphis. Ο Monroe θα τους λείψει σε βάθος χρόνου, αλλά τα οφέλη του Bledsoe μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερα από έναν παίκτη που δεν είχε μέλλον στο Milwaukee πέρα από την άνοιξη και επιπλέον δεν ταίριαζε δίπλα στον Αντετοκούνμπο. Η αγορά των ψηλών έχει γίνει πολύ ενδιαφέρουσα, παρόλα αυτά.
One Hell of a Season Already
Υπάρχει μια αφήγηση που λέει πως οι επιτυχίες χτίζονται -μεταξύ άλλων- και από τον τρόπο που καταφέρνει κανείς να υπερκεράσει απρόβλεπτα εμπόδια, ατυχίες, και φαινομενικά ανυπέρβλητες δυσκολίες, όλου του είδους, δηλαδή, τις καταστάσεις που θα συναντήσει στον δρόμο του. Αν πιστέψουμε αυτή την αφήγηση λοιπόν, και δεχτούμε ότι η αποφασιστικότητα και το μέταλλο μιας ομάδας δοκιμάζεται και σφυρηλατείται από τέτοια γεγονότα και προκλήσεις, τότε οι Celtics ετοιμάζονται για μεγάλα, μεγάλα πράγματα.
Έχασαν το κεφάλαιο που λέγεται Gordon Hayward για φέτος και ο Brad Stevens αντί να μεμψιμοιρεί μετέτρεψε τα φτερά των Celtics σε μια φοβερή, μακριά λερναία ύδρα. Ο Al Horford είναι (ήταν) ξανά έξω λόγω διάσεισης, και θα είναι (δεν ήταν…) για κάποιο διάστημα με βάση τους – ορθά – αυστηρούς κανονισμούς της λίγκας για τραυματισμούς στο κεφάλι διαθέσιμος, και η απάντηση είναι το Career High του Aron Baynes με 21 πόντους απέναντι στους – ελέω Nike – καναρινί Lakers. Ο απροσδόκητος σωτήρας -και βασικός πλέον- Baynes, όμως, άθελά του συνέβαλε στον αποδεκατισμό του roster και από το τρίτο μέλος των Big-3 των Celtics, φυτεύοντας τον αγκώνα του βαθιά στο πρόσωπο του Kyrie Irving, που έπεσε και σφάδαζε αγκωνιωδώς (bad, bad pun) στο ματωμένο πλέον παρκέ, πριν φύγει με πετσέτες στο πρόσωπο. Μείον ταλέντο αξίας $ 76 εκατ. οι Celtics, έβλεπαν το καλάθι σαν δαχτυλήθρα και το τέλος της πρώτης περιόδου βρήκε τους Hornets προηγούμενους με 26-11, με την επίθεση της Βοστόνης να τρέφεται με ατελείωτα ποσταρίσματα του Marcus Smart, που συνήθως κατέληγαν σε δύσκολες προσπάθειές του να βρίσκουν στο σίδερο, ή σε τρίποντα -με παρομοίως ατυχή- κατάληξη. Oι Celtics έμειναν πίσω μέχρι και με 18, ο Jaylen Brown είχε 3/14, ο Marcus Smart 3/16 και ο Terry Rozier 3/12. Δεν είχε σημασία. Με ένα 26-11 στο τέταρτο δωδεκάλεπτο, και τον Shane Larkin να τους ξεκολλάει στα δύσκολα σημεία, πέτυχαν την ενδέκατη διαδοχική τους νίκη.
Επιβίωσαν σε ένα ζόρικο παιχνίδι απέναντι στο Toronto δύο μέρες μετά, και Τρίτη βράδυ, στην επιστροφή του “Masked Kyrie” έκαναν τη δουλειά τους απέναντι στο Brooklyn και πλέον μετράνε 13 συνεχόμενες νίκες, και υποδέχονται τους Warriors των εφτά σερί, σε ένα παιχνίδι που η ομάδα του Golden State θα βρεθεί στην σχεδόν απίστευτη θέση του να αντιμετωπίσει μια ομάδα με ρεκόρ καλύτερο από την ίδια, μόλις για έκτη φορά την τελευταία τριετία (με τις τέσσερις εξ αυτών να είναι φέτος, έλεω του κακού τους ξεκινήματος!). Πέμπτη βράδυ, ραντεβού για σχολιασμό.
Drummond and the Pistons
Η – αυτή την στιγμή – μεγαλύτερη απειλή για την πρώτη θέση των Celtics δεν είναι ούτε οι Cavaliers, ούτε οι Washington Wizards, αλλά οι Detroit Pistons, οι οποίοι με ρεκόρ 10-3 και μια εντυπωσιακή σταθερότητα μπροστά και πίσω (μόνο αυτοί και οι Warriors βρίσκονται στο top-10 τόσο σε offensive όσο και σε defensive rating). Θα λέγαμε ότι η απόδοσή τους, μαζί με την εικόνα του Andre Drummond, είναι οι ευχάριστες εκπλήξεις της σεζόν, αλλά πέρσι ήταν οι μεγάλες απογοητεύσεις, οπότε βρίσκονται περίπου εκεί που περιμέναμε ότι θα βρίσκονταν δύο χρόνια πριν, αν δεν μεσολαβούσε η περσινή χαμένη χρονιά (μπερδευτήκατε;).
Οδηγός της επιτυχίας τους, όπως έχουμε πει, στο σκοράρισμα είναι ο Tobias Harris, αλλά τον ρόλο του καταλύτη έχει ο Andre Drummond. Η βελτίωσή του στις βολές (παρά το 0/7, απόδοση που δεν στοίχισε παρόλα αυτά απέναντι στην Indiana) έχει ξαναφέρει την αυτοπεποίθηση στο παιχνίδι του, και πλέον δεν αποφεύγει τις επαφές. Το σημαντικότερο είναι, όμως, ότι πλέον παίζει περισσότερο με το μυαλό και δεν βασίζεται αποκλειστικά στα υπερφυσικά σωματικά του προσόντα. Μπορεί να έχει το χαμηλότερο block percentage της καριέρας του, ωστόσο τοποθετείται πολύ καλύτερα αμυντικά, ώστε να αναγκάσει τον αντίπαλο να αστοχήσει, ή να μην πάρει προσπάθεια. Και αφήνοντας έτσι το κυνήγι της τάπας, έχει το καλύτερο defensive rebound rate της καριέρας του. Αλλά και της λίγκας so far. Η ωριμότητά του βγαίνει και στην επίθεση, όπου από μαύρη τρύπα (εντάξει, δεν έχει γίνει και point center, αλλά) μοιράζει με επιτυχία το παιχνίδι, καταπολεμώντας την προβλεψιμότητα που έριχνε το ταβάνι των Pistons. Απέναντι στους Hawks έκανε career high με επτά assists, και οι 3,2 ανά αγώνα αποτελούν, εκτός από career high, ένα πολύ καλό νούμερο για center, κι ας έρχονται μαζί με 2,8 λάθη. Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που έχει θετικό λόγο assists/λαθών, και, ούτως ή άλλως, το ζήτημα δεν είναι αυτό καθ’αυτό, αν θα γίνει Gasol, αλλά το να φωλιάσει στη συνείδηση των αντιπάλων η απειλή της πάσας όταν έχει την μπάλα στα χέρια του, γι’ αυτό και τα λάθη μόνο ασυγχώρητα δεν είναι.
Ίσως ο Van Gundy να έμαθε από την περίπτωση Howard, άλλου ενός κτηνώδους center του, ο οποίος ποτέ δεν κατάφερε/προσπάθησε να βάλει λίγη ποικιλία στο παιχνίδι του, και τα τελευταία χρόνια αυτός και οι ομάδες του δέχονται τις σχετικές συνέπειες. Ο Dwight Howard έφτασε στην κορυφή των δυνατοτήτων του πολύ νωρίς, στα 23-24, και από τα 27 ξεκίνησε η παρακμή, ελέω τραυματισμών και της εξέλιξης της λίγκας. Οι φόβοι ότι παρομοίως έχουμε ήδη δει τον καλύτερο Drummond μπορούν να αρχίσουν να καταλαγιάζουν, και μακάρι να τον δούμε σε peak Dwight levels στα 26-27 του. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι μόλις 24 ακόμα, σχεδόν έναν χρόνο μικρότερος από τον Malcolm Brogdon.
Το πρόβλημά των Pistons, ωστόσο, είναι το βάθος, καθώς μόνο ο Reggie Jackson από τους starters παίζει λιγότερο από 31′ κι αυτό μάλλον επειδή δεν αντέχει σε μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Assets δεν υπάρχουν, και μάλλον η μόνη κίνηση που μπορεί να κάνει ο Van Gundy για να φέρει extra θωράκιση στο Detroit περιλαμβάνει έναν εκ των Ellenson, Leuer, παίκτες με παρόμοια χαρακτηριστικά, για χάρη μιας ακόμα λύσης στα φτερά.
Α, και shoutout στον Stan the Man για τη στάση του απέναντι στους αθλητές που διαμαρτύρονται.
Μου’ρχεται να κάνω γιούργια στον ταμπλά με τα κουλούρια
https://twitter.com/World_Wide_Wob/status/929560156064665601
Η επάνοδος του section Weekly Jokic Appreciation
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε:
When asked what he thinks about being first in the division, Jokic said “I don’t know who’s in our division.”
— Adam Mares (@Adam_Mares) November 12, 2017
Το σκόπιμο (;) χάος των Sacramento Kings
Η λέξη “σκόπιμο” στον υπότιτλο αναφέρεται κυρίως στην δικαιολογημένη, αλλά φθίνουσα, εμπιστοσύνη στις στρατηγικές ικανότητες του Dave Joerger. Οι Sacramento Kings δεν κερδίζουν, αυτό ήταν πάνω-κάτω αναμενόμενο, αλλά δεν παίζουν και καλά, τουλάχιστον όχι με την ένταση και την ανεμελιά που έδειξαν πέρσι, όταν απαλλάχτηκαν από την δυναστική παρουσία του DeMarcus Cousins. Η επιστράτευση των George Hill και Zach Randolph -σε θεωρητικό επίπεδο- θωράκιζε τους Kings αγωνιστικά, αλλά και στα αποδυτήρια, με δύο προσωπικότητες που έχουν ζήσει πολλά στη λίγκα. Στην πράξη, όμως, είναι δύο από τους πιο αργούς παίκτες στη θέση τους1)Ο Hill δεν φαίνεται απόλυτα καλά. και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μια από τις νεανικότερες ομάδες τις λίγκας, με όλα τα φόντα να τρέξει, να παίζει σε ρυθμούς βαλκανικού τραμ με ευγενικό οδηγό (προτελευταίοι στη λίγκα). Φυσιολογικά, λοιπόν, όλα αυτά τα ταλεντάκια τους δυσκολεύονται να βρουν πόντους στο μισό γήπεδο, είτε όντας ακόμα ανώριμοι στο διάβασμα του παιχνιδιού, είτε επειδή δεν μπορούν να τελειώσουν ακόμα καλά τις φάσεις ή να διεκδικήσουν τις επαφές2)Προτελευταίοι τόσο σε free throw rate, όσο και σε TS%. Ας όψονται οι Bulls, οι οποίοι όμως καταφέρνουν να είναι πιο εύστοχοι στα δίποντα, αφήνοντας τους Kings τελευταίους με το ντροπιαστικό 48%.. Ταυτόχρονα, είναι κάκιστοι στο αμυντικό rebound, καθώς επιτρέπουν επιθετικά στους αντιπάλους τους περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα της λίγκας. Μέρος του προβλήματος είναι η στελέχωση, καθώς Labissiere και Cauley-Stein δεν έχουν το εύρος να καθαρίσουν τον χώρο ευθύνης τους, και ο Randolph γερνάει. Όμως, ένα άλλο μέρος είναι η γενική αμέλεια στα box-outs, μάλλον πάλι αποτέλεσμα απειρίας. Κάπως έτσι, λοιπόν, συντίθεται η κακή εικόνα των Βασιλιάδων στο γήπεδο.
Γιατί μιλάμε όμως για σκόπιμο χάος; Το ρόστερ των Kings έχει τόση προοπτική, όσα έχει και ερωτηματικά, καθώς τα χρόνια κακοδιαχείρισης, και το trade που έφερε υλικό από άλλο ένα franchise που ταλανίζεται από το ίδιο πρόβλημα, έφερε τους Kings σε μια θέση που δεν έχουν “σίγουρα” prospects, κι ο μόνος τρόπος να δουν τι έχουν στα χέρια τους και να τα λαξέψουν, είναι να τα πετάξουν στη φωτιά. Ο Dave Joerger -και αυτό πιθανότατα θα αλλάξει στην πορεία, και οι Kings θα παρουσιάσουν καλύτερη εικόνα- έχει υιοθετήσει ένα rotation δέκα παικτών (ενίοτε και βάλε) και ίσων ευκαιριών. Αρκεί να δούμε τον χρόνο συμμετοχής. Κανείς από τους πρώτους δεν παίζει περισσότερα από τα ~27 λεπτά, της μεγάλης ελπίδας που λέγεται D’Aaron Fox και συμπεριλαμβανομένης, αλλά ούτε κάτω από λιγότερο από τα ~19′ του ομοεθνή αιώνιου μεσήλικα, Kosta Koufos. Επιπλέον, κανείς από τους πρώτους εννέα σκόρερ δεν σκοράρει ούτε πάνω από τους 12,7 πόντους του Z-Bo, ούτε και τους 7,1 του Justin Jackson3)Τίμιος Κώστας Κουφός, δεν χώνεται στη μέση, και έχει μέσο όρο κάτω από πέντε.. Frank Mason και Malachi Richardson παίζουν πιο σποραδικά, αλλά όταν μπαίνουν δεν είναι για τη χαρά της συμμετοχής, αλλά με εξασφαλισμένα touches. Ίσως ο Joerger περίμενε ότι με αυτή την τακτική κάποιος θα ξεπεταχτεί, όπως οι Hield, Cauley-Stein και Labissiere πέρσι μετά το all-star game, αλλά καθένας από αυτούς έχει απογοητεύσει αναλογικά με τις προσδοκίες. Εκτιμώ ότι ο λόγος των απογοητεύσεων δεν είναι κάποιο εγγενές ψεγάδι τους, αλλά η διάλυση της ταυτότητας που πήγε να αποκτήσει η ομάδα με την προσθήκη των βετεράνων.
Τι να σκέφτεται άραγε ο φετιχιστής Σταύρος για την αγαπημένη του ομάδα;
Donovan Mitchell, αυτός ο πιστολέρο
Μια σκιά πλανιέται πάνω από την Utah, η σκιά του τοίχου που έχει χτιστεί από τα αλεπάλληλα τούβλα που εκτοξεύονται από τους παίκτες της τοπικής ομάδας καλαθοσφαίρισης. Ο Rudy Gobert τραυματίστηκε, ο πελούσιος πλέον Joe Ingles δεν είναι τόσο χρήσιμος σαν τριτο-τέταρτη(;) βασική επιλογή, όσο από τον πάγκο και στον περσινό του ρόλο, σε μεγάλο βαθμό κιόλας επειδή δεν έχει ποικιλία στο πώς ο ίδιος απειλεί το καλάθι (με τέσσερις εκτελεσμένες βολές σε 14 παιχνίδια – όλες εύστοχες – και 2,9% των πόντων του να έρχονται από την γραμμή βρίσκεται στον πάτο της λίγκας στο σχετικό στατιστικό, μαζί με τον Klay Thompson, του οποίου την ικανότητα στο volume shooting φυσικά δεν διαθέτει, τον Gary Harris – ο οποίος όμως είναι συγκλονιστικός cutter και transition σκόρερ-, Patrick McCaw, που γενικά κάθεται στην άκρη στην επίθεση, και Valentine, Zipser που παίζουν στους, εχμ, Bulls, και δεν είναι καν κοντά στο να θεωρούνται τόσο σημαντικοί για μια playoff team. Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν σκοράρει από βολές, όπως ο Teletovic -που περιμένει να γυρίσει με δόξα και τιμή στην Ευρώπη- και ο Patrick Patterson, ο οποίος πρέπει να είναι το ψηλότερο κορμί και καλύτερος παίκτης με τέτοια απέχθεια για τη γραμμή. Τι λέγαμε; Πόσο έχει διαρκέσει αυτή η παρένθεση; Τι είναι αυτό που μυρίζει καμένο; Α, ναι, Jazz. Και οι ελπίδες τους για τα playoffs. (Ή το φαγητό που έχω στον φούρνο)). Και ο Ricky Rubio (o οποίος για την Ιστορία, απεναντίας είναι ένατος στη λίγκα σε ποσοστό των πόντων του από τη γραμμή) που προσγειώθηκε, αν μπορούμε για παράδειγμα να χαρακτηρίσουμε προσγείωση αυτό που κάνει μια νερόμπομπα που πέφτει στο πεζοδρόμιο από τον έκτο, μετά το καυτό του ξεκίνημα (όταν σκόραρε πολύ, και σούταρε με κάτι κοντά στο 45/36/90) και πλέον στα τελευταία έξι παιχνίδια έχει 25% FG, με 1/23 τρίποντα, 4,3 assists και 3,2 λάθη ανά αγώνα.
Ας αλλάξουμε παράγραφο μπας και προλάβουμε τον editor που κείτεται στο πάτωμα με αφρούς να αναβλύζουν από το στόμα του4)Γιάννη δεν πείραξα τίποτα, το άφησα όπως ήταν να το χαρεί ο κόσμος!.
Σε αυτό το δυστοπικό σκηνικό, ένας πιτσιρικάς πήρε ένα όπλο στην πλάτη και προσπαθεί να οδηγήσει τους λαβωμένους σωματικά και ψυχολογικά συμπαίκτες του στη “Γη της Επαγγελίας”. Ο Donovan Mitchell σήκωσε το βάρος της πρώτης επιλογής της ομάδας στην επίθεση, και με 14,6 πόντους ανά αγώνα (περισσότερους per 36 από ό,τι είχε στο κολέγιο!) είναι πλέον ο δεύτερος σκόρερ της πίσω από τον Rodney Hood, και μάλλον ο μοναδικός παίκτης που δεν έχει πρόβλημα να επιτεθεί στο καλάθι με την μπάλα στα χέρια. Στα τελευταία οκτώ παιχνίδια παίρνει μακράν τα περισσότερα σουτ στην ομάδα με 17 ανά αγώνα, και σκοράρει 18,5 πόντους με συμπαθή ποσοστά (41/35/80) ριγμένα από εκείνο το μνημειώδες 3/21. Εάν αυτό ήταν απλά ένα below average και όχι καταστροφικό παιχνίδι, έχοντας για παράδειγμα 8/21, σε αυτό το διάστημα θα έπαιζε κοντά στο 45%. Και δεν το λέμε αυτό απλά και μόνο για να υποστηρίξουμε το αρχικό point, αλλά για να διαλυθεί ένας μύθος που θέλει τον Mitchell να έχει καλά νούμερα απλά όντας mindless chucker σε μια -αυτή την στιγμή- κακή ομάδα, λόγω του 38% που βλέπουμε στη σεζόν. Ο τύπος έχει ταλέντο, έχει mentality και, ενώ δεν θα είναι ο Rookie of the Year, είναι μια συγκλονιστική κίνηση για τους Jazz, που για πάρτη του απλά χρειάστηκε να θυσιάσουν τον Trey Lyles που μαζεύει βρύα και λειχήνες στον πάγκο του Denver.
This is fucking beautiful
Σύμφωνα με τον τεράστιο Steven Pinker, οι άνθρωποι βρίζουν για να εκπληρώσουν πέντε λειτουργίες:
- Για να προσβάλουν, φοβίσουν, ή -με οποιονδήποτε τρόπο- φέρουν σε δύσκολη θέση τον αποδέκτη της βωμολοχίας,
- για την κάθαρση, ως αντίδραση στον πόνο ή την ατυχία,
- για να δυσφημίσουν,
- για να δώσουν έναν χαλαρό ή ανεπίσημο τόνο στην επικοινωνία, και τέλος,
- για να δώσουν έμφαση σε αυτό που λένε.
Ενότητα “Συστατικά”
Weirdest Statlines
Free-Throw percentages this season
Andre Drummond 63.8%
DeAndre Jordan 61.8%
Russell Westbrook 57.6%
— Eric Rosenthal (@ericsports) November 10, 2017
Μπορεί ο Lonzo Ball να μην βάζει γκολ ακόμα, αλλά είναι τόσο μεγάλη η επιρροή που μπορεί να έχει γενικά στο παιχνίδι, που θα δούμε τρομακτικές statlines. Προς το παρόν, στα 20 χρόνια και 16 μέρες του, γίνεται ο νεότερος παίκτης που πετυχαίνει triple-double, αλλά και ο πρώτος με statline 19/13/11/4/3.
They added another block to @ZO2_’s line, making this true: Per @EliasSports, Lonzo Ball is the first player in NBA history to record at least 19 points, 13 assists, 11 rebounds, 4 blocks and 3 steals.
— Mike Trudell (@LakersReporter) November 12, 2017
Αν θυμάστε, το άλλο μεγάλο του παιχνίδι φέτος, με 29 πόντους, 11 rebounds και εννέα assists, συνέβη απέναντι στο Phoenix. Απέναντι στον Eric Bledsoe. Το triple double του έγινε απέναντι στο Milwaukee, απέναντι και πάλι στον ίδιο παίκτη. Ο Lonzo έχει 24/12/11 me 48% FG απέναντι στον Bledsoe και 7/5,8/6,4 με 25% εναντίον οποιουδήποτε άλλου αντιπάλου.
Σε παρόμοιες μανίες, ο John Wall έχει 9/10 τρίποντα απέναντι στους Sacramento Kings και 5/32 απέναντι σε όλους τους άλλους.
Να πούμε και για τον Pau Gasol, που από πέρσι έχει 68/129 τρίποντα στη regular season, δηλαδή ποσοστό 53% σε 77 παιχνίδια.
Chucker of the week
Αυτή τη βδομάδα θα μοιράσουμε βραβεία ομαδικής προσπάθειας.
Πρώτη υποψήφια ομάδα για το βραβείο ensemble chucker cast, οι Butler Bulldogs με τα πράσινα, που παίζουν τόσο συγκλονιστική άμυνα που κατάφεραν να νικήσουν μέσα στην πολιτεία της North Carolina, παρά την απουσία του Kyrie, και κυρίως παρά το γεγονός ότι οι υπόλοιποι περιφερειακοί τα έσπασαν, καθώς ο Marcus Smart είχε 3/16, ο Jaylen Brown 3/14 και ο Terry Rozier 3/12 για την συνολική επίδοση 9/42 μεταξύ τους.
Για τη δεύτερη θέση αρκεί να ταξιδέψουμε στο Los Angeles, όπου ο πάγκος των Suns, εξαιρώντας τον Dragan Bender, συνδυάστηκε για ένα αβυσσαλέο 2/23 (Mike James 2/10, Josh Jackson 0/6, Alex Len 0/4, Troy Daniels 0/3), σπαταλώντας έτσι άλλον έναν οργιαστικό συνδυασμό Warren-Booker, οι οποίοι πέτυχαν μαζί 59 πόντους.
Αλλά το βραβείο πηγαίνει στους Utah Jazz, που πήραν 33 προσπάθειες για να βάλουν μόλις τέσσερα σουτ σε όλο το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα τους με τους Heat.
Random Career Highs
Με τους Miles Plumlee, Ersan Ilyasova και τον Mike Muscala τραυματίες, ο coach Bud πέρασε στην βασική πεντάδα τον Luke Babbitt, ο οποίος τον αποζημίωσε με μερικά καλά παιχνίδια. Αλλά φυσικά το να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά έναν παίκτη που και πέρυσι ήταν στο top-10 των καλύτερων σουτέρ από το τρίποντο δεν θα αρκούσε στον προπονητή των Atlanta Hawks, ο οποίος για να δικαιολογήσει και τον δικαιολογημένο χαρακτηρισμό του ως “θαυματοποιός”, έψαξε στα τρίσβαθα της G-League και μας παρέδωσε τον Tyler Cavanaugh, ένα ακόμη προϊόν του ανεξάντλητου εργοστασίου που παράγει random λευκούς stretch ψηλούς. Το όνομά του μπορεί να θυμίζει white trash εκ Νέας Ορλεάνης, όπως στην πρώτη σεζόν του True Detective, ή τον χαρακτήρα του Forrest Whitaker από την Πέμπτη σεζόν του The Shield για όσους είμαστε της ποιότητας, αλλά στην πραγματικότητα, ο rookie των Hawks είναι ο αρχετυπικός Budenholzer-ειος ψηλός, με εξαιρετικό σουτ και καλό παιχνίδι με πρόσωπο στη ρακέτα, που μπορεί να (κλισέ alert) μην πηδάει βρεγμένη εφημερίδα, αλλά τουλάχιστον είναι συνεπής στην άμυνα.
Σφηνάκια
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Ο Hill δεν φαίνεται απόλυτα καλά. |
|---|---|
| ↑2 | Προτελευταίοι τόσο σε free throw rate, όσο και σε TS%. Ας όψονται οι Bulls, οι οποίοι όμως καταφέρνουν να είναι πιο εύστοχοι στα δίποντα, αφήνοντας τους Kings τελευταίους με το ντροπιαστικό 48%. |
| ↑3 | Τίμιος Κώστας Κουφός, δεν χώνεται στη μέση, και έχει μέσο όρο κάτω από πέντε. |
| ↑4 | Γιάννη δεν πείραξα τίποτα, το άφησα όπως ήταν να το χαρεί ο κόσμος! |
Καθόλου bad pun! Βασικά μου θύμισε το σκηνικό στο “Η Ζωή Μετά” του Αρκά, εκεί που έχει κατέβει ο δικός μας στην κόλαση και βλέπει ένα διαβολάκι να τρυπάει με την τρίαινα τον Χίτλερ και να τον του λέει να βάλει και τα χέρια μέσα στο καζάνι, με τον Χίτλερ να φωνάζει “Αχ! Ο αγκών μου!”. Θυμάμαι ήμουν στον ηλεκτρικό προς Πειραιά και με είχε πιάσει νευρικό γέλιο με το συγκεκριμένο σκετσάκι!
Η παράγραφος για τους Jazz ίσως η πιο επική που έχω διαβάσει αυτά τα χρόνια στο Ball Hog. Και η υποσημείωση του editor απλά το απογείωσε! Kudos!!!