Ball Hog’s Weekly Report 2017-18: #5 Ημέρα των Ευχαριστιών

Με την ημέρα των Ευχαριστιών να ετοιμάζεται να ξημερώσει, είναι χρέος μας να ευχαριστήσουμε κι εμείς το ΝΒΑ για τη χαρά που μας προσφέρει, ενθυμούμενοι την καλοσύνη των αυτοχθόνων Αμερικάνων, που προσέφεραν το φαγητό και τη ζεστασιά τους στους λιμουκτονούντες Ευρωπαίους, ώστε οι τελευταίοι να τους το ξεπληρώσουν διαπράττοντας μία από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες της Ιστορίας. Για αυτό αποφασίσαμε να σας προσφέρουμε το πιο αντιτουριστικό Weekly της σεζόν, ξεκινώντας με Bulls και συνεχίζοντας με Pacers. Αλλά επειδη “η καρδιά είναι απατηλή και κάνει ό,τι ποθεί”, θα συνεχίσουμε με Stevens, Phila, Warriors και Nuggets, έτσι γιατί είμαστε αισθηματίες.

Ταύροι χωρίς κέρατα

Οι Chicago Bulls χρειάστηκαν ένα εξαιρετικό παιχνίδι από τον Kris Dunn και τα εκτελεστικά όργια του Justin Holiday (27 πόντοι) για να γίνουν η τελευταία ομάδα του NBA που φτάνει τις τρεις νίκες, και έτσι να πιάσει, σε αυτό το διόλου κολακευτικό σημείο -κοντά στα τρίσβαθα του πάτου του βαρελιού-, τους Dallas Mavericks και τους Atlanta Hawks. Η κοινή γνώμη τους βρίσκει χάλια, οι διάφοροι podcasters τους βρίσκουν χάλια, μοιάζουν με χάλια, αλλά μην μπερδεύεστε: είναι όντως χάλια. Ο Lauri Markkanen συνεχίζει να παίζει εξαιρετικά -δεδομένου πάντα του περιβάλλοντος- και τα νούμερα του Jerian Grant είναι ενθαρρυντικά. Τουλάχιστον μέχρι να φτάσει κανείς στα ποσοστά ευστοχίας. Η προσπάθεια να κάνουν τον Justin Holiday επίκεντρο της επίθεσης, καθώς δεν υπάρχει παίκτης που να μπορεί τακτικά να δημιουργήσει το δικό του σουτ, έχει οδυνηρά για τον θεατή αποτελέσματα, και η είδηση της άδειας των γιατρών στον Zach LaVine να προπονηθεί μοιάζει με θείο δώρο για τα νεύρα των κατοίκων του Chicago, που είναι αναγκασμένοι να πρέπει να πλάθουν έναν star στο μυαλό τους βλέποντας τον Bobby τον Portis.

Από εκεί και πέρα, ο Kris Dunn αποτελεί προσωποποίηση της αστάθειας, καθώς πριν το ανέλπιστο 22/5/7/3, που ασφαλώς αποτέλεσε career high, είχε προηγηθεί ένα αβυσσαλέο 1/11. Είναι ήδη πολύ καλός αμυντικός -τουλάχιστον σε ατομικό επίπεδο- και δεύτερος αυτή την στιγμή στα κλεψίματα στη λίγκα, ενώ τα νούμερά του εξέπληξαν και τον γράφοντα, με κοντά στο 44% και 36% από το τρίποντο. Και κάποια σύντομα στιγμή θα βρεθεί στην βασική πεντάδα δίπλα στον Zach LaVine, που έρχεται με shoe deal από την Adidas να ανταγωνιστεί τον Φινλανδό για τον τίτλο του προσωρινού “face of the franchise”. Εντάξει, 35 ψωρομύρια θα πάρει για τέσσερα χρόνια και πιθανότατα μια μόνιμη πρόσκληση στον διαγωνισμό καρφωμάτων ο Zach.

Τα πράγματα για την επίθεση του Chicago είναι άσχημα. Πόσο άσχημα ρωτάτε; Τόσο άσχημα που πρώτος σε προσπάθειες είναι ο Justin Holiday, που παίρνει 15 προσπάθειες κάθε βράδυ ενώ σουτάρει με 35%. Αυτή τη φορά ο αποδιοπομπαίος τράγος δεν πρέπει να είναι ο Fred Hoiberg, που τουλάχιστον έχει προσπαθήσει να οικοδομήσει μια λειτουργική επίθεση, αλλά το θλιβερό ρόστερ της ομάδας.

“Enter Antonio Blakeney”, τoν undrafted rookie από το LSU, πρώην συμπαίκτης του Ben Simmons, που μπήκε με φόρα στο ρόστερ του Chicago, προσφέροντας κάτι που δεν μπορεί να δώσει κανείς άλλος συμπαίκτης του: Τη δυνατότητα να βάλει την μπάλα στο παρκέ, να περάσει τον αντίπαλό του, και να σκοράρει. Συγκρινόμενος με όλους τους υπόλοιπους παίκτες των Bulls, ο Blakeney φαίνεται σαν να είναι ο μόνος αμερικάνος σκόρερ σε ομάδα της Α1 στην δεκαετία του ’80.

Στο πρώτο του παιχνίδι (ας μην υπολογίσουμε 1′ στην πρεμιέρα), μάλιστα απέναντι στην καλύτερη άμυνα του ΝΒΑ, έμοιαζε με τον πατέρα του Andrew Wiggins και οι συμπαίκτες του με το υπόλοιπο ρόστερ του Μίλωνα.

Και απέναντι στους Lakers, ενώ ο κόσμος, μην έχοντας και κανένα άλλο παιχνίδι όλο το βράδυ, περίμενε το “CleganeBowl” του ΝΒΑ, δηλαδή την μονομαχία των αδερφών Lopez, στην πραγματικότητα βρέθηκε να παρακολουθεί μαγεμένος την μάχη του Blakeney εναντίον του Kuzma. Στο πρώτο ημίχρονο. Το Jordan vs Bird του 21ου αιώνα. Όταν και έκανε αυτό:

https://twitter.com/World_Wide_Wob/status/933190058806362112

Κωλοτούμπας εγκώμιο

Στο Chicago τουλάχιστον βλέπουμε μια αξιοπρεπή επίθεση στα σπάργανά της, με τον Fred Hoiberg, απελευθερωμένο πλέον από τα δεσμά των φιλοδοξιών και της ύπαρξης παικτών με ταλέντο και ισχυρή προσωπικότητα, να προσπαθεί να παίξει επιτέλους, στον τρίτο χρόνο παραμονής του στον πάγκο της ομάδας, το μπάσκετ για το οποίο τον έφεραν στον Chicago. Οι Bulls μπορεί, όχι μόνο να παίρνουν τις περισσότερες επιθέσεις στο post, αλλά και να σουτάρουν με το χειρότερο ποσοστό σε αυτές στη λίγκα, ένα στατιστικό που στο άκουσμά του ο Jahlil Okafor θα σκάει το πρώτο του χαμόγελο εδώ και μήνες, αλλά παίζουν γρήγορα, κυνηγάνε επίμονα και ορθολογιστικά το τρίποντο, ενώ παράλληλα ο Robin Lopez δίνει σεμινάρια rim protection στην άμυνά τους. Σχετικά καλή δουλειά δηλαδή, απλά παντελής δεδομένης της έλλειψη ταλέντου.

Ο Hoiberg ανήκει σε μια σειρά προπονητών, οι οποιοι μπορεί να αποτελούσαντους σάκους τους μποξ για όλους εμάς τους προπονητές του πληκτρολογίου εδώ και μήνες, αλλά από τότε που ξεκίνησε η σεζόν έχουν κλείσει στόματα. Πρώτος εξ αυτόν, και σίγουρα υποψήφιος για την τιμητική δεύτερη θέση στην ψηφοφορία για Coach of the Year, o Nate McMillan. Η προαγωγή του McMillan πέρυσι, από βοηθό σε πρώτο προπονητή, προκάλεσε ερωτηματική όταν συνοδεύτηκε με εξαγγελίες για πιο γρήγορο μπάσκετ, καθώς ο πρώην παίκτης των SuperSonics στο Portland είχε παρουσιάσει μια σοβαρή ομάδα με αποτελεσματική επίθεση, που έπαιζε αποκλειστικά στο μισό γήπεδο. Την πρώτη του χρονιά σαν πρώτος προπονητής στην Indiana τα αποτελέσματα ήταν τα αναμενόμενα, καθώς οι Pacers ήταν 26οι σε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο και 23οι σε προσπάθειες για τρίποντο. Οι εξαγγελίες για πιο μοντέρνο μπάσκετ συνεχίστηκαν και το καλοκαίρι, αλλά με μόνο παίκτη με ποσοστό καριέρας πάνω από 35% στο τρίποντο τον Bogdanovic, ακούστηκαν σαν το γνωστό μάντρα του “Τι πονοκέφαλος είναι αυτός, δεν θα ξαναπιώ ποτέ ξανά στη ζωή μου”, καθώς το “από Οκτώβρη τρίποντο” είχε γίνει το “από Δευτέρα δίαιτα” του ΝΒΑ.

Ο θεοπάλαβος ρυθμός του πρώτου αγώνα της σεζόν απέναντι στο Brooklyn ήταν μια τουλάχιστον εντυπωσιακή αρχή, κι ενώ οι Pacers δεν έχουν συνεχίσει σε αυτό το τέμπο, βρίσκονται στο top-10 σε pace, τρίποντα, και true shooting percentage. Οι παίκτες που είχαν μαζέψει στην Indiana φαινόντουσαν καλύτεροι σουτέρ στην οθόνη ή δια ζώσης, από ό,τι στο φύλλο των στατιστικών και το αποδεικνύουν φέτος, όπου αγωνίζονται πιο απελευθερωμένοι από ποτέ.

Ο Oladipo, από κομπάρσος του Westbrook, παίζει σαν star με ενθουσιασμό αιλουροειδούς που απελευθερώθηκε για πρώτη φορά στη φύση, ο Sabonis από stretch-four/σκιάχτρο στην περιφέρεια, έχει πλησιάσει ξανά τη ρακέτα και θυμίζει τον ψηλό που κυριαρχούσε στο post για το Gonzaga, ο Collison, ένας παίκτης που έχει υποφέρει χρόνια στο ΝΒΑ, είτε κάτω από τον δεσποτικό με τους point guards του Carlisle στο Dallas, είτε αγωνιζόμενος στο χάος των Kings, κάνει μια σεζόν που δείχνει ο ίδιος να ευχαριστιέται, ο Cory Joseph είναι διαχρονικά ένας από τους καλύτερους αναπληρωματικούς άσους στο ΝΒΑ, και -σοκ!- φέτος συνειδητοποίησε πως έχει και τρίποντο, ενώ ο Thaddeus Young, κι αυτός αποβάλλει σιγά-σιγά τα κουσούρια που του είχε αφήσει η κακοποίηση που είχε υποστεί από τον Doug Collins όσο ήταν στους Sixers, καθώς ο βετεράνος coach απαγόρευε στους ψηλούς του να παίζουν μακριά από τη ρακέτα, στερώντας από τον “Θαδδαίο”¹⁾Άουτς! την ευκαιρία να πιάσει το potential του σαν stretch-4.

Μονός που νοιώθει λίγο άβολα σε αυτόν τον κυκεώνα των drives και kick out στο τρίποντο είναι ο Myles Turner, που προς το παρόν αρκείται στο να απειλεί με pick’n’pop, και δεν έχει φτάσει το επίπεδο που περιμέναμε φέτος. Τουλάχιστον μεγαλώνει αρμονικά μέσα σε μια ενδιαφέρουσα ομάδα.

In the zone

Οι Celtics δεν δείχνουν έτοιμοι να σταματήσουν πουθενά και μοιάζει σαν να έχουν άστρο να τους καθοδηγεί, ξεπερνώντας με σχετική σιγουριά και συνέπεια τα άσχημα διαστήματά τους. Τα πάντα ξεκινούν από μια ανυπέρβλητη, super switchable, άμυνα με τον Al Horford στο πηδάλιο, απαλλαγμένο από την υποχρέωση να καλύπτει τους μικροσκοπικούς συμπαίκτες του. Οι φετινοί Celtics είναι τεράστιοι, γυμνασμένοι, και έτοιμοι να θέσουν τα κορμιά τους απέναντι στις ορδές των αντιπάλων. Πεντάδες με τους Jaylen Brown, Jason Tatum, Marcus Morris και Horford θυμίζουν μια πιο ισορροπημένη εκδοχή του της λερναίας ύδρας που ήθελε (και θέλει) να δημιουργήσει ο Jason Kidd, αλλά με τον εγκέφαλο του Brad Stevens και έναν πραγματικά οξυδερκή center να τους καθοδηγεί.

Από την άλλη πλευρά, στην επίθεση ο Kyrie Irving αποδεικνύει πόσο χρειαζόταν τόσα χρόνια έναν πραγματικά έξυπνο προπονητή. Παίζει με μάσκα, και δεν είχε πραγματικά ζεσταθεί ακόμα μέχρι τα τελευταία δύο παιχνίδια, αλλά μοιάζει να παίρνει κατά μέσο όρο σουτ υπό καλύτερες προϋποθέσεις, χωρίς να θυσιάζει τη φαντασία του στον βωμό του πλάνου του Stevens, ο οποίος του επιτρέπει τέσσερις με πέντε από τις γνώριμες ποικιλίες του σε κάθε παιχνίδι. Τι εννοούμε λέγοντας ότι ζεστάθηκε στα τελευταία δύο παιχνίδια; Ότι έβαλε 48 πόντους χωρίς να χάσει σουτ (ευχαριστούμε για τα πάντα reddit!) και αυτή την στιγμή αποτελεί την βασικότερη απειλή για το αμερικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα. Παίζει τα λιγότερα λεπτά της καριέρας του, σκοράρει όσο και πέρσι -στην παραγωγικότερη δηλαδή σεζόν του  ανά 36 λεπτά, έχει το υψηλότερο assist rating της καριέρας του (33%) και τα 2,1 λάθη του ανά αγώνα (κάτω από 10% TOV%) είναι νούμερο αδιανόητο για guard με τον όγκο προσπαθειών του (usage rating στο 30%), αλλά και τον τρόπο παιχνιδιού του. Είναι το κοντινότερο που υπάρχει στο NBA σε ακροβάτη ή ζογκλέρ, που μέσα από τις αμέτρητες επαναλήψεις καταφέρνει να κάνει εξωγήινα πράγματα στο παρκέ με την ακρίβεια ωρολογοποιού.

16 and counting, λοιπόν…

Βλέποντας το μέλλον μπροστά στα μάτια μας

Στην σύγκρουση 76ers – Lakers, που είχε προοικονομήσει πολύ δυνατά το Ringer, είδαμε τις δύο ομάδες που έχουν συσσωρεύσει το μεγαλύτερο απόθεμα ταλέντου στη λίγκα να συγκρούονται μετωπικά. Είναι προφανές πως για κάτι τέτοιες προκλήσεις (και για προσοχή) ψοφάει o “JoJo” Embiid, και αποφάσισε να χαρίσει μια εμφάνιση που πιο πιθανό είναι ο Jack Nicholson να ξαναπαίξει σε σοβαρή ταινία παρά να την ξεχάσει. Στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, όταν οι Lakers αποφάσισαν να παίξουν double-team τον Embiid, αυτός εκμεταλλευόταν την ικανότητα του στην πάσα και τα κοψίματα -κυρίως- του Covington και του Simmons²⁾Με τον τελευταίο ειδικά, συγκροτούν ένα ανεπανάληπτο δίδυμο, που ώρες-ώρες, σου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσαν απλώς να παίζουν μόνοι τους και να εναλλάσσονται στις θέσεις για 48’… Ή έτσι θα θέλαμε…, ενώ όταν αποφάσιζαν να τον παίξουν οι Lakers χωρίς βοήθεια, τότε ρεζίλευε (με σειρά εμφάνισης σε δωδεκάλεπτα:) τους Lopez, Bogut, Randle. Την τρομακτική του εμφάνιση, με 46 pts/15 rebs/7 asts/7 blks, επισφράγισε με ένα συγκλονιστικό τέταρτο δωδεκάλεπτο και αυτό με ένα homage στον πρόγονο του Hakeem Olajuwon:

Αξίζει να σημειωθούν οι εντυπωσιακές εμφανίσεις των υπόλοιπων πιτσιρικιών των δύο ομάδων (όλοι μέχρι 22 ετών): εκτός από τον Embiid, οι Kuzma-Ingram σημείωσαν career highs σε πόντους, ενώ ο Simmons έφτασε μια ανάσα πριν από ένα ακόμα triple-double.

Φυσικά, με τέτοιες εμφανίσεις, αυτόματα η σκέψη πήγε στα δύο πρώτα picks του draft, οι οποίοι μας λείπουν πάρα πολύ. Ο Lonzo Ball μάλλον προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια λίγκα με ιδιαίτερες απαιτήσεις, στην οποία μπήκε με πολύ περισσότερη δημοσιότητα από όση χρειάζεται και μπορεί να διαχειρίζεται στη rookie χρονιά του. Όσο για τον Markelle Fultz, ονειρευόμαστε την στιγμή της επιστροφής του (η οποία δεν αργεί, από ό,τι φαίνεται), όπου θα δούμε έναν αθλητή που δεν σουτάρει σαν να έχει δεμένο στον ώμο του ένα πλυντήριο, ώστε να διασφαλίσουμε ότι γλίτωσε την καριέρα του από τα εγκλήματα των Brothers (ατζέντης του) και Colangelo (general manager).

Ήταν μικρά παιδιά ρε αλήτες!

Με ανεβασμένη αυτοπεποίθηση πήγαν λοιπόν πίσω στη Philadelphia οι Sixers για να υποδεχθούν τους πρωταθλητές. Και στο πρώτο ημίχρονο πραγματικά μας σόκαραν: 74-52 και τηλέφωνα και social media γέμισαν με μηνύματα που παραμιλούσαν για το “τι κάνουν οι Sixers?!?!”.

Και κάπου εκεί, στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, οι Warriors αποφάσισαν να πατήσουν γκάζι, αποδεικνύοντας ότι στο ΝΒΑ υπάρχουν και άλλες εξαιρετικές επιθέσεις (Rockets, Cavaliers), αλλά μία μόνο τόσο καλή άμυνα. Αυτό που συνέβη στην τρίτη περίοδο, την οποία οι Warriors ολοκλήρωσαν με επιμέρους σκορ 47-15 (!), δεν ήταν απλά μια “take no prisoners” άμυνα, αλλά ένα δωρεάν μάθημα “blitzkrieg” από το Golden State, μια εν ψυχρώ εκτέλεση των 76ers πάνω στο άνθος της ηλικίας τους. Ο Durant «τελείωσε» τον Simmons, ο οποίος βρέθηκε ίσως για πρώτη φορά στη νεαρή καριέρα του, σε συνθήκη mismatch, ενώ ο Pachulia, μαζί με τις βοήθειες, έσπρωξε τόσο πολύ τον Embiid εκτός ζωγραφιστού, που στο τέλος τον εκνεύρισε κιόλας. Ταυτόχρονα, το άνοιγμα του pace από τους Πρωταθλητές και οι συνεχόμενες αλλαγές και περιστροφές, έδιναν στον Steph Curry το ένα “open look” πίσω από το άλλο.

It’s always darkest before the dawn?

Οι Nuggets, ήσυχα-ήσυχα, βρίσκουν πατήματα. Παρότι ο μη ερχομός του Eric Bledsoe ήταν χαμένη ευκαιρία πενταετίας, οι «Σβώλοι» αρχίζουν και βγάζουν πραγματάκια στο παρκέ. Ο Jamal Murray αρχίζει και ζεσταίνεται, παίζοντας πλέον έναν πιο ελεύθερο ρόλο, αφού συχνότερα από ποτέ βλέπουμε φέτος τον απροσδόκητα καλό και φιλότιμο Mudiay, αλλά και τον Barton, να επωμίζονται μαζί το βάρος του transition και να δίνουν τον απαραίτητο χώρο και χρόνο στο προϊόν του Kentucky να επιδίδεται στα αγαπημένα του isos και off-dribble σουτ. Έτσι κι αλλιώς, κάπου στα οκτώ μέτρα αναλαμβάνουν δράση οι Jokic – Millsap, για να σχεδιάσουν με διαβήτη και να υλοποιήσουν με ακρίβεια τις κρυφές πάσες για τα κοψίματα των Barton, Harris, Chandler. Η επιλογή του Denver να στενέψει και να σφίξει το ρόστερ (αφήνοντας μέσα σε ένα εξάμηνο Nurkic και Gallinari) αρχίζει τώρα και αποδίδει καρπούς και, παρόλο που ο “Joker” είναι σταθερά καλός, αλλά μακρυά από το ιλιγγιώδες potential που έδειξε στις αρχές του ’17, την κατάσταση σώζει ο Millsap που είναι πιο all-around στο παιχνίδι του από ποτέ, και ο Chandler, ο οποίος επιτέλους ξύπνησε, μετά από έναν πρακτικά χαμένο πρώτο αγωνιστικό μήνα.

Ειδικά η παράσταση τους στη Νέα Ορλεάνη, όπου, χάρη στο εκρηκτικό δέυτερο ημίχρονο τους, το 62% στα σουτ και τον τραυματισμό του Anthony Davis, σημείωσαν season-high σε πόντους, ήταν πραγματικά απολαυστική.

Η πρόοδος των Nuggets αποτυπώνεται και στα στατιστικά: τέταρτοι στη Δύση και μέσα στην πρώτη δεκάδα σε πόντους, rebounds, assists, FG%, 3P%, OffRtg, TS%, eFG%, AST%, AST ratio. Το ακόμα εντυπωσιακότερο είναι πως αυτό συντελείται χωρίς οι Nuggets να τρέχουν ή να παίρνουν τα rebounds. Μιλάμε δηλαδή για μια από τις καλύτερες ομάδες σε σετ παιχνίδι στη λίγκα, έχοντας εκσυγχρονίσει ουσιαστικά το παλιότερο σύστημα των Hawks: μετά από ένα κάπως διεκπεραιωτικό κατέβασμα της μπάλας, οι δύο ψηλοί αναλαμβάνουν την κατασκευή του εκάστοτε play από την κορυφή του post, εκμεταλλευόμενοι τους (κάμποσους) συμπαίκτες που μπορούν να βάλουν με πολλούς τρόπους την μπάλα στο καλάθι και το άνοιγμα του spacing (πολλές πάσες και λίγες επαφές, εξ ου και το χαμηλό FT rate). Φυσικά, υπάρχουν και κακά νέα, όπως οποιαδήποτε ομαδική στατιστική έχει να κάνει με άμυνα και λάθη, αλλά είπαμε – ας έπαιρναν τον Bledsoe.

Καλά πάνε στο Denver λοιπόν τα πράγμ…

Oh wait!

“Denver Nuggets All-Star forward Paul Millsap will undergo surgery on his left wrist and will be sidelined two to three months, league sources told The Vertical.”

Mάλιστα³⁾Ας το αφήσουμε εδώ για να υπάρχει ως πιθανό “καλό νέο”: ο Jokic συνήθως ξεκινά να ευημερεί περίπου από τον Δεκέμβρη και πάντα πάνω στον πόνο και δυστυχία κάποιου συμπαίκτη του…

MVP Dinwiddie

Δεν μπορούμε ακριβώς να εξηγήσουμε το γιατί και το πώς οι Nets είναι τόσο συνολικά καλύτεροι με τον τρίτο τους point guard να τρέχει την ομάδα, καθώς o Jeremy Lin μας άφησε χρόνους, και ο D’ Angelo Russell τέθηκε επίσης νοκ άουτ. Το δείγμα είναι μικρό και αν θέλαμε να θυσιάσουμε την ουσία για χάρη του εντυπωσιασμού θα μπορούσαμε να δούμε τα νούμερά του όταν ξεκινάει, δηλαδή να μιλήσουμε για κάτι κοντά στους 20 πόντους, τις οκτώ assists με περίπου ένα μόνο λάθος. Ωστόσο ας μην. Μπορούμε, όμως, να δούμε τον Spencer Dinwiddie όταν παίρνει starter minutes, ή τελοσπάντων εκεί κοντά, βάζοντας σαν σημείο τομής τα ~25 λεπτά.

Το basketball reference (ευχαριστούμε κι εσάς που υπάρχετε) επιβεβαιώνει αυτό που φύτεψε σαν υποψία το eye test και το καθημερινό ψείρισμα των boxscores. Όταν ο Dinwiddie είναι μέσα, οι Nets κερδίζουν (έχει το καλύτερο +/- στην ομάδα μαζί με τον Booker) και στα παιχνίδια που παίζει αρκετά, οι Nets είναι στο 5-3. Που οφείλεται, λοιπόν, η ανέλπιστη χρησιμότητα αυτού του Livingston-ικής κοψιάς PG, ιδίως αν υπολογίσουμε ότι παραμένει άχρωμος κοντά στο καλάθι, όπου παθαίνει ίλιγγο και σουτάρει με λιγότερο από 50% και 36% γενικά στα δίποντα (αυτό το floater έχει τόσο μεγάλη ανισορροπία που είναι χάρμα οφθαλμών όταν το βλέπεις στα highlights, αλλά αντίστοιχα cringeworthy όταν δεν βρίσκει διχτάκι χαζεύοντάς τους σε full παιχνίδι); Κατά βάση στη βελτίωσή του από τη γραμμή του τριπόντου, και ιδιαίτερα στην προθυμία του να σουτάρει από εκεί. Στην πρώτη του τριετία στη λίγκα σούταρε με 30%, με περίπου μιάμιση προσπάθεια ανά αγώνα. Χωρίς να διαθέτει την έκρηξη των top guards της λίγκας, ή το χαμηλό κέντρο βάρους αυτών των combo guards με ναπολεόντειο σύνδρομο, η απροθυμία του να απειλήσει τον ανάγκαζε σε ένα κουραστικό, οριζόντιο παιχνίδι που θύμιζε ομάδα handball που θέλει να ροκανίσει τον χρόνο. Φέτος σουτάρει με 42% παίρνοντας σε 4,3 προσπάθειες ανά αγώνα, με σχεδόν τις μισές εξ αυτών να έρχονται από μακριά ή και από πολύ μακριά. Ο σεβασμός που αρχίζει να κερδίζει του δίνει το παραθυράκι να μπορέσει να μπουκάρει προς το καλάθι, από όπου λόγω ύψους μπορεί να δει (ή να εκτελέσει) πάσες που κοντύτεροι guards αδυνατούν, ισορροπώντας έτσι την αδυναμία του να τεστάρει τον ψηλό κοντά στο καλάθι.

Η διετία του στο Detroit ήταν καταστροφική, και έμοιαζε έτοιμος για την Κίνα, αλλά ο Kenny Atkinson είδε στο πρόσωπο του την πρώτη ύλη για ένα -τελικά φοβερά επιτυχημένο- reclamation project. Στη χειρότερη, έχει κερδίσει άλλο ένα συμβόλαιο. Στην καλύτερη, μια ευκαιρία να γίνει ένας από τους πιο περιζήτητους back-up guards της λίγκας, καθώς δίμετροι PGs που δεν κάνουν πολλά λάθη και σουτάρουν τρίποντα δεν φυτρώνουν στα δέντρα.

Ενότητα “Συστατικά”

Congrats to Brad on youngest in NBA history to 700 three-pointers. Smoothest lookin stroke in the game #Wizards

— WizardsXTRA (@WizardsXTRA) November 21, 2017

Weirdest Statlines

O James Harden βλέπει να τον αγνοούν στα player of the week awards και αποφάσισε να κάνει τους Phoenix Suns το προσωπικό του χταπόδι και να τους χτυπήσει αλύπητα με 48 πόντους προερχόμενους από 22 μόνο προσπάθειες, στην επιστροφή του Chris Paul στη δράση. Οι Rockets έβαλαν ούτε λίγο, ούτε πολύ 142 πόντους. Το αξιοπερίεργο; Αν εξαιρέσουμε το 0/3 του Clint Capela, οι υπόλοιπο Rockets σημείωσαν 35/35 βολές.

Πάντως, μιλώντας για τον Ελβετό, έχει παρουσιάσει εξαιρετική πρόοδο φέτος, σουτάροντας με το αρκετά καλό για τα δεδομένα του 63,8% στις βολές. Τρομακτική βελτίωση για τον παίκτη που αστόχησε στις 18 πρώτες βολές που εκτέλεσε στο ΝΒΑ. Σε αυτά τα πλαίσια έχουν κινηθεί και οι υπόλοιποι τρεις ψηλοί που έχουν αποτελέσει τον περίγελο. O DeAndre Jordan, που με 58,5% κερδίζει τον τίλο -προς το παρόν- του πιο εύστοχου DeAndre της λίγκας, καθώς ο Βembry έχει 0/2 και ο Liggins 2/5. Για τον Andre Drummond τα έχουμε ξαναγράψει, καθώς κι αυτός σουτάρει με 61,5%. Ακριβώς το ίδιο ποσοστό που έχει ο Andrew Wiggins και λίγο καλύτερο από αυτό που έχουν οι Jaylen Brown και Caris LeVert!

To περασμένο Σάββατο οι Utah Jazz έβγαλαν τα απωθημένα ενός 1-7 στα προηγούμενα οκτώ παιχνίδια απέναντι στους δύσμοιρους Magic, οι οποίοι δείχνουν να έχουν χάσει τη χρυσόσκονη των πρώτων 10 αγώνων που τους έφεραν μέχρι και την κορυφή της Ανατολής. Πώς το πέτυχαν αυτό; Χρειάστηκε να γίνει εισχωρή ή εισγωρή του cheat code: Raul Neto σε κάποιο υπολογιστικό σύστημα. Ο Βραζιλιάνος (ο οποίος να μην ξεχνάμε είχε ξεκινήσει 53 παιχνίδια για τους Μορμόμονους μόλις δύο σεζόν πίσω) έπαιξε 24′ πιάνοντας ένα ασύλληπτο +44, για να γίνει ο 45ος παίκτης που πιάνει τόσο μεγάλο +/-  και τα μόλις 24′ να τα κατεβαίνουν μόλις τέσσερις παίκτες, ο Thabo Sefolosha σε ένα παιχνίδι Oklahoma – Charlotte το 2012 και οι Nesterovic, Szczerbiak και Brandon σε ένα Minnesota – Chicago το 2001⁴⁾Στο οποίο για τους Bulls αγωνιζόταν ο σημερινός προπονητής τους, ενώ οι τρεις που προαναφέρθηκαν, μαζί τον Joe Smith, ήταν η βασική πεντάδα των Wolves μαζί με τον Garnett. Ας του δώσουμε ένα pass για όσα δεν πέτυχε με τους Timberwolves..

O Sindarius Thornwel εναντίον των Knicks αγωνίστηκε 16 ολόκληρα λεπτά με μοναδική συγκομιδή ένα άστοχο σουτ και ένα επιθετικό rebound. Πάντως ήταν ένα παραπάνω rebound από αυτά που προσέφερε ο Nerlens Noel στο παιχνίδι της ομάδας τους απέναντι στους Celtics. Αλλά τουλάχιστον ο Noel έχει την δικαιολογία πως αγωνίστηκε μόλις τέσσερα δέκατα του δευτερολέπτου. Ναι, 0,4 δευτερόλεπτα ήταν η συμμετοχή του μεγάλου αποκτήματος των Mavericks στο περσινό trade deadline, καθώς ο Rick Carlisle τον χρησιμοποίησε μονάχα για να μαρκάρει την επαναφορά της Βοστόνης τέσσερα δέκατα πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα.

Chucker of the week

Άλλη μία βδομάδα πέρασε με αξιοθαύμαστες επιδόσεις. Ο Marcus Smart έχει σουτάρει με 26,7% σε όλη τη σεζόν, συνεπώς η επίδοσή του με 3/15 εναντίον των Mavs δεν συνιστά κάποιο νέο. Βασικά το σοκαριστικό της υπόθεσης ήταν πως είχε 2/13 πριν ευστοχήσει στο τρίποντο που μείωσε στο καλάθι ένα λεπτό πριν το τέλος κι αποτέλεσε το θείο σημάδι που χρειαζόμασταν για να πιστέψουμε πως ναι, ο Brad Stevens είναι ο Αντίχριστος και οι Celtics δεν θα χάσουν ξανά, ποτέ.

O Mike James, σε μια εμφάνιση που δεν ξαφνιάζει κανέναν, είχε 1/13 απέναντι στους Rockets, ο Kris Dunn, με τα 1/11, είναι ο ορισμός της αστάθειας, ενώ με λύπη θέλουμε να σας πληροφορήσουμε πως τα μάγια λύθηκαν με την υπογραφή του συμβολαίου το καλοκαίρι, και ο Dion Waiters, που είχε 0/10 με τους Pacers και σουτάρει με κάτω από 40% φέτος, από πρίγκιπας ξανάγινε βάτραχος.

Με τα δύο πατριωτάκια μας να είναι οι μόνοι παίκτες που σουτάρουν με πάνω από 50%, είναι απόλυτα κατανοητό πως η επίθεση των Kings είναι η χειρότερη του ΝΒΑ. Απέναντι στο Portland έπαιξαν περίπου στους μέσους όρους τους, σκοράροντας 90 πόντους. Το δίδυμο που ξεκίνησε στα forwards είχε ένα εκτρωματικό 0/17 και δεν σκόραραν ούτε πόντο. Ο Garrett Temple είχε 0/9 σουτ σε 26 λεπτά, αλλά το 0/8  του Skal Labissiere σε μόλις 11 λεπτά συμμετοχής είναι αυτό που χρήζει εύφημου μνείας.

Random Career Highs

O Raul Neto έκανε ρεκόρ καριέρας σκοράροντας 22 πόντους ενάντια στο Brooklyn.

Δεν εντυπωσιαστήκαμε ιδιαίτερα γιατί, Nets. Από την άλλη, το +44 στο plus/minus στα 22 λεπτά που αγωνίστηκε απέναντι στο Orlando είναι μάλλον μέχρι στιγμής το αδιανόητο στατιστικό της σεζόν, όπως είπαμε και παραπάνω.

Περιμέναμε καλή χρονιά από τον Dedmon, αλλά 20/14/5/2/2 δεν περιμέναμε. Βέβαια με τους Kings έπαιζαν, οπότε εντάξει, κρατήστε μια πισινή.

Πάντως το 1+1 συμβόλαιο του Dedmon, με τον παίκτη να μπορεί να μείνει ελεύθερος το καλοκαίρι, αποτελεί ένα σημείο προβληματισμού για τους Hawks, που θα πρέπει να βιαστούν να τον σκοτώσουν τον Φλεβάρη, αν δεν θέλουν να τους φύγει κι αυτός τζάμπα, όπως οι Horford και Millsap. Από την άλλη, o Dwight δόθηκε ανταλλαγή και τους απέφερε το βαλσαμωμένο πτώμα του Miles Plumlee, οπότε καλύτερα για την Atlanta να αφήνει τους ψηλούς να φύγουν.

Το ρεκόρ των Spurs συγκαταλέγεται ανάμεσα στα υποτιμημένα θαύματα του Pop. Αν τον συγκρίνουμε με τον Ιησού τον Ναζωραίο και πούμε πως το Πρωτάθλημα του 2014 είναι η Ανάσταση του Λαζάρου, τότε η σεζόν μέχρι τώρα είναι εύκολα το νερό που έγινε κρασί στο γάμο της Κανά.

Έτσι και ο “Slo-Mo”, από παλαίμαχος σε κορμί νεαρού, έγινε πρότυπο point forward:

Το βίντεο από πάνω λέγεται και εκπληρωμένη προφητεία.

Σφηνάκια

Κατεβάζει τα ρόλα

Not so Smart

Savage Mode

Το πιο καυτό r&b βίντεο της χρονιάς

“I blocked his shot and I said something to him, and then he just got up and kind of fake shoved me and I flopped. Then he got a technical for it.”

Karl – Anthony Towns: ο καλύτερος φίλος του αντιπάλου του

Η δυστυχία του να είσαι Ball σήμερα (βλ. τοποθεσία του ποστ)…

Οι πρώτοι 1, 2, 3 λόγοι για να αγαπάς τον “Pop” (A.K.A. “Pop gone wild”)