Η χρονιά του Memphis ξεκίνησε καλά. Πολύ καλά βασικά. Ωστόσο, στην πόλη του Tennessee μετά τον τραυματισμό του Conley επικρατεί προβληματισμός για το βάθος που διαθέτει η ομάδα. Και ενδεχομένως φέτος τα λαβράκια του Dave Fizdale να μην φτάσουν στον τελικό απολογισμό.
Την περασμένη σεζόν οι Grizzlies μπήκαν σε μια νέα εποχή όπου κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει. Σύμφωνοι, η παρουσία των Mike Conley, Marc Gasol, Zach Randolph, Tony Allen και Vince Carter, έδινε μια σιγουριά ως προς τα αγωνιστικά ζητήματα, μιας και οι προαναφερθέντες αποτελούσαν τον βασικό κορμό της ομάδας και επί Dave Joerger. Ο κύκλος του Joerger έκλεισε, και πάντα μια αλλαγή προπονητή μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω σε μια ομάδα που έχει εμφανιστεί ως καλοδουλεμένη μηχανή μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Η επιλογή Dave Fizdale δεν γέμισε το μάτι σε αρκετούς φίλους της Blues City. Δεν είχε κοουτσάρει ποτέ ξανά ως head, ενώ οι παραστάσεις υψηλού επιπέδου που είχε ήταν ως βοηθός στα επιτελεία των Warriors, Hawks και Heat1)Παρών στα δύο δαχτυλίδια των Big-3 στο Miami.. Στα συν του, βέβαια, ότι άρχισε να εργάζεται ως βοηθός από τα 24 του στο Πανεπιστήμιο του San Diego και ότι κοιμάται και ξυπνάει με μια σκέψη: Το επόμενο παιχνίδι.
Fast forward στο τέλος της σεζόν 2016-17, ο Fizdale όχι μόνο κατάφερε να παρουσιάσει ένα ελκυστικότατο σύνολο, αλλά το οδήγησε στα playoffs, βγάζοντας κατά καιρούς λαβράκια που μας έκαναν να τρίβουμε τα μάτια μας2)Παίχτες όπως οι Troy Williams και Troy Daniels.. Ωστόσο φέτος, με την απομάκρυνση τριών από τα σημαντικότερα γρανάζια του βασικού κορμού, και την -μέχρι στιγμής- “ανικανότητα” των υπαρχόντων παιχτών να κάνουν το step-up, τα πράγματα δείχνουν δύσκολα στην αρχή της σεζόν. Και για να μην παρεξηγηθούμε, η “ανικανότητα” δεν έχει να κάνει με το ότι ο Fizdale δεν έχει ικανούς παίχτες στα χέρια του, όσο με το ότι το κενό των Randolph, Allen και Carter, τόσο σε αγωνιστικό όσο και -κυρίως- σε επίπεδο mentality, είναι τεράστιο.
O Mike Conley “έσκασε”
Μοιραία το κομμάτι αυτό ξεκινάει με την κατάσταση του floor general της ομάδας, ο οποίος φέτος παίζει σχεδόν από την αρχή σαν “σκασμένος”. Η φυγή των τριών βετεράνων έχει μοιράσει εκ νέου τους ρόλους στους Grizzlies με αποτέλεσμα κάποιοι να παίρνουν παραπάνω προσπάθειες απ΄ όσες θα έπρεπε. Ένας εξ αυτών είναι και ο Mike Conley. Προς -όποιου- θεού, δεν εννοώ ότι ο Conley δεν πρέπει να παίρνει πολλές προσπάθειες, ίσα-ίσα. Είναι άλλο, όμως, να παίρνει προσπάθειες γιατί θέλει, κι άλλο γιατί πρέπει. Ο “πρησμένος αχίλλειος” δεν είναι τωρινό πρόβλημα για τον έμπειρο guard, ο οποίος έχει χάσει ξανά παιχνίδια στο παρελθόν λόγω του συγκεκριμένου προβλήματος. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως ο Conley φέτος θα κλείσει μια δεκαετία στο NBA, με ό,τι σημαίνει αυτό για την σωματική του και ψυχολογική του κούραση. Αγωνιστικά πάντως η διαφορά σε αυτά τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν είναι τεράστια.
Αν τελείωνε τώρα η χρονιά, ο Conley θα σούταρε με το χειρότερο ποσοστό της καριέρας του, το οποίο θα έπεφτε για πρώτη φορά κάτω από το 40%3)38,1% για την ακρίβεια – Πηγή: basketball-reference.com. Παράλληλα, θα σούταρε τις περισσότερες προσπάθειες από ποτέ στην καριέρα του από την γραμμή των τριών πόντων, με 6,4, επίδοση που σημαίνει ένα πράγμα: Το πρόβλημα που έχει στον αχίλλειο δεν του επιτρέπει να επιδίδεται σε drives και προτιμά να απειλεί από την περιφέρεια. Το ποσοστό του, όμως, από το τρίποντο, το οποίο φτάνει στο 31,2% (επίσης career low), μαρτυράει το εξής: Η κατάσταση του αχιλλείου του τον αναγκάζει να μην χρησιμοποιεί σωστά το σώμα του ώστε να ισορροπήσει και να κάνει το release που έχει συνηθίσει. Ακόμα και “με ένα πόδι” πάντως, στα 12 παιχνίδια που έχει αγωνιστεί φέτος ο Conley, το Memphis βρίσκεται πάνω από το .500, καθώς μετράει ρεκόρ 7-5. Στα τέσσερα ματς που έχει απουσιάσει, οι Grizzlies δεν έχουν καταφέρει να αναπληρώσουν το κενό του και μετρούν 0-4.
Ο Marc Gasol πάντως σπεύδει να καθησυχάσει τους μικρούς φίλους της ομάδας του, με τον πλέον χαριτωμένο τρόπο για το πρόβλημα του συμπαίκτη του:
Marc explaining @mconley11’s “boo boo” to these little nuggets is the cutest thing you’ll ever see. 😍😍 pic.twitter.com/xJrHe7ebqj
— Memphis Grizzlies (@memgrizz) November 19, 2017
Προσπαθώντας να καλύψουν το κενό
Είναι αναμενόμενο, λοιπόν, από την στιγμή που λείπει ο Conley να αυξάνονται οι ευθύνες για τους υπόλοιπους. Τον Gasol δεν θα τον αναφέρουμε καν εδώ, είναι ευκόλως κατανοητό ότι εκεί θα πέσει το μεγαλύτερο μέρος της επίθεσης. Ξεκινάμε, λοιπόν, από τον Mario Chalmers, ο οποίος δείχνει να έχει τον πιο ενεργό ρόλο στην καριέρα του μετά το Miami. O 31χρονος point guard φυσικά δεν είναι της κλάσης του Conley, ωστόσο, ως οργανωτής, τα πάει εξαιρετικά (20 assists σε τρία παιχνίδια) και όπως έδειξε στο παιχνίδι κόντρα στο Portland, αν χρειαστεί μπορεί να πάρει και ρόλο εκτελεστή (21 πόντοι με 7/12 σουτ). Επιπλέον, στα παιχνίδια αυτά που λείπει ο Conley, o Chalmers υπέπεσε μόλις σε τέσσερα λάθη, με το εντυπωσιακό να είναι πως απέναντι στους Blazers έκανε μηδέν!
Κι αν ο Chalmers αναγκάζει τους περισσότερους να σκάνε χαμόγελα ικανοποίησης από τις μεστές του εμφανίσεις, ο “απατεώνας από την Florida” (για τον Chandler Parsons η αναφορά), μας κάνει να τον προσέξουμε ξανά για πρώτη φορά μετά την πρώτη του χρονιά στο Dallas. Ο Parsons μέχρι στιγμής παίζει τα λιγότερα λεπτά της καριέρας του, κάνοντας ίσως τα πιο ουσιώδη πράγματα που δεν μετρούν στις στατιστικές, με πρώτο και κυριότερο ότι παίζει καλή άμυνα, βάζοντας το κορμί του στη φωτιά. Δεύτερον, για να μιλήσουμε και για νούμερα, μετά την περσινή απογοητευτική του χρονιά, σουτάρει και πάλι εξαιρετικά, με τα ποσοστά του να ξεπερνούν το 50%. Μάλιστα, προς τέρψη των φίλων του Memphis -και ενδεχομένως όσων τον διαθέτουν στο fantasy- μιλάμε για τον δεύτερο πιο εύστοχο παίχτη από την γραμμή του τριπόντου στην λίγκα, με 51,1%.
Αξίζει να σημειώσουμε πως τα 24 τρίποντα που έχει πετύχει μέχρι τώρα ο Parsons είναι μόλις κατά ένα λιγότερο απ’όσα είχε βάλει πέρυσι στα 34 παιχνίδια που αγωνίστηκε (25/93). Μην κάνετε facepalms, deal with it και συνεχίστε. Ακόμα ένας παίχτης που έχει ανέβει φέτος (από την αρχή μάλιστα, και όχι απαραίτητα από την απουσία του Conley) είναι ο James Ennis. Ένας παίχτης που είχε αναγκαστεί να κάνει το Miami-Memphis-New Orleans και ξανά Memphis “ένα τσιγάρο δρόμο”, φαίνεται πως βρίσκει την στέγη του στους Grizzlies στα χέρια του Fizdale. Επί της ουσίας ο Ennis προοριζόταν ως ο αντί-Tony Allen, αλλά κακά τα ψέμματα, πως να αντικαταστήσεις το grit n’ grind του “Grindfather4)Ναι, αυτό είναι το παρατσούκλι του.”; Ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας, όμως. Ο Ennis σκοράρει λίγο περισσότερο σε σχέση με πέρυσι, σουτάρει πολύ καλύτερα, έχει 88% στις βολές και παίρνει και λίγα περισσότερα rebounds. Το συν του Ennis για τον Fizdale είναι τα σωματικά του προσόντα. Είναι γρήγορος, αλτικός, το upper body του είναι δυνατό, και εξαιτίας αυτών των προσόντων έχει τη δυνατότητα να μαρκάρει είτε πιο ογκώδεις αντιπάλους από τον ίδιο, είτε κοντύτερους και θεωρητικά πιο γρήγορους, με ιδιαίτερη επιτυχία και στις δύο περιπτώσεις.
Από την όλη αναφορά μας δεν μπορούμε να αφήσουμε εκτός τον Καναδό rookie, τον Dillon Brooks. O 21 ετών small forward έχει προκαλέσει θετική αίσθηση μέχρι στιγμής στη λίγκα, καθώς δεν είναι μόνο οι καλές του εμφανίσεις, αλλά και το γεγονός ότι συνδυάζονται από έναν παίχτη που επιλέχθηκε στο #45 του draft του περασμένου Ιουνίου. Στο σημείο αυτό kudos στον Fizdale. Ο Brooks, λοιπόν, από το πρώτο κιόλας παιχνίδι ανάγκασε το NBA να τον προσέξει, μιας και με το καλημέρα έβαλε 19 στους Pelicans, παίρνοντας πέντε rebounds και κάνοντας τέσσερα κλεψίματα. Φυσικά τα νούμερα αυτά δεν θα μπορούσαν να έχουν συνέχεια, αλλά το γεγονός πως ένας rookie σημειώνει μέχρι στιγμής 8,9/4,2 σουτάροντας 45,9%, μετατρέπει την επιλογή του σε εξαιρετική. Επιπλέον, το σημαντικό είναι πως και ο ίδιος ο Fizdale δείχνει να τον εμπιστεύεται τυφλά, αφού τον χρησιμοποιεί για περίπου 30 λεπτά ανά παιχνίδι. Όπως και να πάει η χρονιά του Memphis, πάντως, o Brooks δείχνει πως θα είναι το κέρδος τους.
Κεφάλαιο Tyreke Evans
H περίπτωση του Evans στο οικοδόμημα των Grizzlies είναι ξεχωριστή και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όντας ένας από τους πιο προικισμένους παίχτες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, η καρδιά μας ράγιζε κάθε φορά που τον βλέπαμε να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα τραυματισμού. Στη φετινή του χρονιά στο Tennessee φαίνεται να έχει ξορκίσει τους δαίμονες των τραυματισμών του και επιδίδεται στα καλύτερα νούμερα της καριέρας του -μέχρι στιγμής. Οι 17,9 πόντοι που σημειώνει είναι η δεύτερη καλύτερη επίδοση μετά την rookie του χρονιά στο Sacramento (όταν είχε 20,1), ενώ τα ποσοστά του σε βολές (82,1%) και δίποντα (54,2%) είναι ό,τι υψηλότερο έχει παρουσιάσει. Και στα τρίποντα, ωστόσο, δεν τα πάει άσχημα, καθώς σουτάρει με 41,2%.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι, με τον Evans στη διάθεσή του, ο Fizdale προβαίνει σε ένα trick που προκαλεί πονοκέφαλο στις αντίπαλες άμυνες: Τον ξεκινάει σε όλα τα ματς από τον πάγκο, με αποτέλεσμα να έχει το σαφές πλεονέκτημα απέναντι σε οποιαδήποτε second unit στο NBA, μετατρέποντάς τον ως το απόλυτο φαβορί για το βραβείο του “Sixth Man”.
Tyreke Evans has generated the ninth-most-efficient set of shots of any guard in the league — and he’s truly generating them. https://t.co/VUTuYlvzn7
— FiveThirtyEight (@FiveThirtyEight) November 14, 2017
Παράλληλα, με την απουσία του Conley, o Evans έχει ήδη χρησιμοποιηθεί επί της ουσίας ως point guard, ρόλο που τον είχε ξαναπαίξει στο παρελθόν αρκετές φορές. Οι έχοντες καλή μνήμη παίχτες του fantasy, θα θυμούνται πως ο Evans ήταν από τους παίχτες που είχαν δίπλα τους τις ενδείξεις PG/SG/SF, κάνοντας τους owners του να κλαίνε από συγκίνηση και τους αντιπάλους του να βλασφημούν κάθε ώρα και στιγμή που τον είχαν απέναντί τους. Αγωνιστικά, το ίδιο συμβαίνει και φέτος με τον ίδιο. Ο Evans ως οργανωτής είναι, τρόπον τινά, μια εναλλακτική περίπτωση James Harden για το Memphis. Φυσικά όχι τόσο dominant όσο ο “Μούσιας”, αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για έναν score-first guard που δύσκολα ανακόπτεται στον δρόμο για το καλάθι, έναν παίχτη που μπορεί να απειλήσει με αξιώσεις από μακρινή απόσταση, αλλά έχει και την ικανότητα να βρει τον ελεύθερο συμπαίχτη. Για τις ενοχλήσεις του στον ώμο, ή για οποιαδήποτε άλλη ενόχληση νιώσει ο “Too Easy”, έχουμε βγάλει ήδη σκόρδα στα γραφεία και έχουμε standby σαμάνους και ξεματιάστρες.
Εκτιμώντας το μέλλον
Αφού λοιπόν κάποιες από τις μονάδες του Memphis δείχνουν να παίζουν καλά, προς τι το αρνητικό ρεκόρ; Γιατί κανείς -πέραν του Evans- δεν έχει κάνει μέχρι τώρα το πραγματικό step up. Οι Grizzlies αυτή την στιγμή έχουν μόλις τρεις παίχτες με διψήφιο αριθμό πόντων κατά μέσο όρο, είναι 29οι στη λίγκα όσον αφορά τα rebounds, 20οί στο ποσοστό ευστοχίας, και τελευταίοι στις προσπάθειες που παίρνουν ανά παιχνίδι (81,2 σουτ). Είναι σταθερά από τις τελευταίες ομάδες στο pace (95,3, 28οι), καθώς ο Fizdale είναι λάτρης του set παιχνιδιού, αλλά συνεχίζουν παραδοσιακά και αποτελούν μία από τις καλύτερες άμυνες του πρωταθλήματος, δεχόμενοι 101,2 πόντους ανά παιχνίδι, αριθμός που τους κατατάσσει στην έκτη θέση από τις 30 ομάδες. Φυσικά οι τραυματισμοί των Conley, Brandan Wright, και το γεγονός ότι ο JaMychal Green τώρα αρχίζει και μπαίνει σε κανονικούς ρυθμούς, αποτελούν ισχυρά ελαφρυντικά για τον Fizdale, ο οποίος επί της ουσίας δεν έχει παίξει σε κανένα παιχνίδι με την ομάδα του πλήρη.
Σε καμία περίπτωση δεν θα στοιχημάτιζα κόντρα στους Grizzlies, αφού τα τελευταία χρόνια έχουν βρει το know how για το πως να μπαίνουν στην post season, έστω και ως όγδοοι, βρίσκοντας τεράστιες εμφανίσεις παιχτών τους, σε παιχνίδια που καίνε. Για παράδειγμα δεν θα μου προξενούσε καμία εντύπωση αν ο Andrew Harrison κάνει ένα 20/7/5/3 με 7/12 σουτ κάποια στιγμή μέσα στην σεζόν. Εσκεμμένα σε όλες αυτές τις εξισώσεις, αφήσαμε για το τέλος τους τραυματισμούς των Ben McLemore και Wayne Selden, με αρκετά από τα reports που διαβάζαμε στην off season να προορίζουν τον δεύτερο ως τον βασικό shooting guard. Για τον McLemore ας μην πούμε κάτι παραπάνω, ας αρκεστούμε απλά στο ότι το Memphis είναι -μάλλον- η τελευταία του ευκαιρία για μια “ανάσταση”. Σε αυτή τη Δύση, που το κάθε κουκί μετράει, φοβάμαι πως το Memphis θα χρειαστεί πολλά περισσότερα από εκλάμψεις ρολιστών προκειμένου να επανέλθει σε θετικό ρεκόρ και φοβάμαι πως το ταβάνι τους θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους τραυματισμούς τους.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
Ευχαριστώ που γράψατε για την ομάδα μου στην ανάλυσή σας!
Ο Fiz έγινε όντως fall guy, όμως -κακά τα ψέματα- είχε πολύ βαρύ έργο: να αλλάξει άρδην τη φιλοσοφία της ομάδας με μέτρια γι’ αυτή τη δουλειά υλικά, ενώ παραλληλα έπρεπε να φέρνει το αποτελεσμα & να διαχειρίζεται τους συχνούς πυκνούς τραυματισμούς κομβικών παικτών! Ποιος θα μπορούσε να χωρέσει όλα αυτά τα καρπούζια στην ίδια μασχάλη; Άδικη απομάκρυνση και σημάδι αδύναμης ή/και ανεύθυνης διοικησης για μένα. Η γνώμη σας;
Εμείς ευχαριστούμε για το σχόλιο, αγαπητέ Γιάννη! Το έργο του Fizdale ήδη από πέρυσι ήταν δύσκολο, αφού έπρεπε να συνεχίσει κάτι πετυχημένο. Με τους Randolph, Allen και Carter στα αποδυτήρια όμως, υπήρχε μια πολύ μεγαλύτερη ισορροπία που ήταν (και) υπέρ του. Συμφωνώ μαζί σου πάντως ότι η απομάκρυνσή του δείχνει ανευθυνότητα και κυρίως μια διοίκηση που στα δύσκολα δεν στηρίζει την επιλογή της. Όταν τραυματίζονται τόσοι παίχτες (και κομβικοί όπως σωστά αναφέρεις), περιμένεις να σε στηρίξει η διοίκησή σου περισσότερο από ποτέ. Για να δούμε από εδώ και πέρα τι θα γίνει.