Ακόμα μία βδομάδα πέρασε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και τα ξενύχτια μας άφησαν συγκινήσεις και απορίες. Συγκινήσεις γιατί ο Mike D’Antoni δικαιώνεται, ενώ σε ένα παράλληλο σύμπαν και μέλλον, ο Clint Capela ίσως αποδειχθεί ο καλύτερος παίχτης του κόσμου. Απορίες τύπου “Είναι οι Suns πιο ενδιαφέρον project -τελικά- από τους Sixers;”
Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, στις (κάμποσες…) γραμμές που ακολουθούν.
Τα περίεργα όνειρα του Willie Cauley-Stein
O Willie Cauley-Stein μπήκε στην λίγκα σαν ένας αμυντικός εξολοθρευτής από τη θέση του center, που με την απαράμιλλη ταχύτητα στα πόδια θα έσβηνε τα κεντρικά pick’n’rolls των αντιπάλων, αλλάζοντας και περιορίζοντας τους “κοντούς” της εκάστοτε αντίπαλης ομάδας, ενώ παράλληλα θα παρείχε και το αναγκαίο rim protection. Ή, πιο απλά, σαν ο καλύτερος χαμένος από το NFL running back.
Πριν το draft του 2015 ακουγόταν έντονα πως είχε μάλιστα καλό σουτ από μακρυά, στοιχείο που δεν του είχε δοθεί η ευκαιρία να επιδείξει στο γεμάτο ρόστερ του Kentucky, άλλα οι ομάδες το είχαν αγνοήσει σαν μία από αυτές επινοήσεις των μανατζαραίων που βοηθούν τους οπαδούς κάθε ομάδας να κάνουν μεγαλεπήβολα θερινά όνειρα.
Μετά από δύο σεζόν στις οποίες οι προπονητές του τον έχουν χρησιμοποιήσει απλά για να τελειώνει λόμπες, o ψηλός του Sacramento ένοιωθε εγκλωβισμένος στον άχαρο ρόλο του center που έπρεπε απλά προστατεύει τη ρακέτα και βρίσκεται μόνο στο ζωγραφιστό στην επίθεση. Το ζευγάρωμά του με τον πιο πληθωρικό Z-Bo τον είχε κάνει έναν απλό παρατηρητή στην επίθεση των Kings και αυτό με την σειρά του επηρέαζε και τη διάθεση που έδειχνε στην άμυνα.
Μέχρι πριν από τρεις βδομάδες ο Dave Joerger τον έστειλε στον πάγκο κι άρχισε να τον φέρνει στο παρκέ με μόνιμο παρτενέρ τον Κώστα τον Κουφό απέναντι στους αναπληρωματικούς των άλλων ομάδων. Ο WCS άδραξε την ευκαιρία για να μας δείξει έμπρακτα αυτό που τόσα χρόνια έβλεπε μόνο ο ίδιος κάθε φορά που αντίκριζε τον καθρέφτη. Πως δεν είναι ένα άγαρμπο πεντάρι με “ελατήρια στις κάλτσες”, αλλά είναι ένα ντελικάτο τεσσάρι στα πρότυπα του Lamar Odom.
Ok, Lamar Odom δεν είναι ακριβώς, αν και ο Trill έχει αρκετό swagger -εξωγηπεδικά- για να γίνει μέλος της οικογένειας Kardashian, αλλά πλέον παίζοντας λίγο πιο έξω από τη ρακέτα έχει περισσότερο χώρο να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να επιτεθεί με περισσότερη ενέργεια. Ταυτόχρονα, έχει δείξει καλή αίσθηση σαν πασέρ, και δίχως να είναι κάτι τόσο ιδιαίτερο όσο ο Simmons, μπορεί να λειτουργεί αξιοπρεπώς σαν αναπάντεχος δημιουργός στην στείρα επίθεση των Kings. Στις δηλώσεις του πριν δυο βδομάδες, είπε πως ένιωθε κλειστοφοβικά παίζοντας μόνιμα κάτω στη ρακέτα, ενώ με την εν γένει συμπεριφορά του θυμίζει ένα υπέροχο, όμορφο αιλουροειδές, που αφήνεται ελεύθερο -για πρώτη φορά- να τρέξει στην στέπα.
Την ίδια στιγμή ένας συμπαίκτης του υποφέρει φυλακισμένος στο χρυσό κλουβί που επέλεξε ο ίδιος να μπει.
😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡😡
— INDIANA GEORGE HILL (@George_Hill3) December 3, 2017
Και μόνο το γεγονός ότι προσέθεσε την πόλη καταγωγής του μπροστά από το όνομά του στο twitter είναι ενδεικτικό ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε άρνηση και δεν θέλει να αποδεχθεί την ζοφερή πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να βρει καταφύγιο στα παιδικά του χρόνια , τότε που όλα ήταν όμορφα κι αγνά.
Η Indiana για τον George Hill, είναι ό,τι ήταν το Rosebud για τον Charles Foster Kane1)Ναι, το όνομά του δεν ήταν “Πολίτης” – καμία σχέση με μπάσκετ και βιορυθμούς.. Ο Hill δεν μπορεί παρά μόνο να θυμάται τα παλιά του μεγαλεία και να σκέφτεται ότι “he could have been (in) a contender”. Προς το παρόν, με την παρουσία του, όχι απλά δεν προσφέρει τον ηγετικό ρόλο που περίμεναν αρκετοί σε αυτή την πολύ νεαρή ομάδα, αλλά, αντιθέτως, λειτουργεί αρνητικά, καθώς στερεί πολύτιμο χρόνο συμμετοχής από τους rookies D’Aaron Fox και Frank Mason, που, μεταξύ μας, δίχως να είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι πολύ καλύτεροι σαν point guards από την φετινή έκδοση του Hill.
Η αλλόκοτη περίπτωση του Marcus Smart
“Το ποδόσφαιρο δεν είναι χάντμπολ, να τον βάζω όταν κάνω επίθεση και να τον βγάζω, όταν παίζω άμυνα”
Ivica Osim / Ειλικρινής προβληματισμός του Brad Stevens
Η υπέροχη χρονιά στη Βοστόνη συνεχίζεται, με τους Celtics να κερδίζουν όλα τα κλειστά παιχνίδια σαν η πιο συγκροτημένη ομάδα στο γήπεδο και να συνεχίζουν στην πρώτη θέση της ανατολικής περιφέρειας. Με τους Cavaliers, όμως, να έχουν ανασυνταχθεί μέσω μιας εξαιρετικά μεστής, ως αδιανόητης χρονιάς του LeBron (μέχρι την επόμενη…), και να μετρούν 12 σερί νίκες, κάνουν την Ανατολή να φαίνεται -προοπτικά- σαν ένα πεδίο καμμένης γης, σαν μια ταινία που έρχεται η εξωγήινη απειλή.
Α ναι, μιας και αναφέραμε τον Βασιλιά: βλέποντας το Justice League και το trailer του Avengers: Infinity War, δεν μπορεί παρά να νιώσατε την απογοήτευση μπροστά στη θέαση του SteppenWolf και του Thanos, καθώς ήταν άσχημα σχεδιασμένες φθηνιάρικες καρικατούρες. Γιατί λοιπόν, από την στιγμή που έχει και κινηματογραφική εμπειρία2)Trainwreck να μην τον βάλουν να υποδυθεί τον ρόλο του ασταμάτητου κακού που έχει υπερφυσικές δυνάμεις και θα μπορούσε να καταστρέψει τον σύμπαν;!
Πραγματικά αυτό που έκανε στον Taurean Prince είναι πιο τρομακτικό από οποιαδήποτε ταινία καταστροφής.
Είναι καιρός να σταματήσουν οι αυταπάτες, πως δηλαδή θα μπορέσουν τα συμπαθέστατα πιτσιρίκια και ο Δομινικανός θείος του των Κελτών, να σταματήσουν τον Αρμαγεδώνα σε ανθρώπινη μορφή, και να επικεντρωθούμε στο πως μπορεί η ομάδα του Stevens να ετοιμαστεί για το μέλλον. Το απαραίτητο ταλέντο υπάρχει ήδη στο ρόστερ, και η -μικρή έστω- πιθανότητα του να προστεθεί στο πλάι τους ο Marvin Bangley Jr., πρέπει να προκαλεί ονειρώξεις στον Danny Ainge. Ωστόσο, θα πρέπει να δούμε καταρχάς τι ρόλο θα έχει σε αυτό το ρόστερ ο free agent Marcus Smart.
Aς ξεκινήσουμε από τα δεδομένα. Ο Marcus Smart είναι ένας συγκλονιστικός αμυντικός στο ένας εναντίον ενός, που δεν συνηθίζει να παίρνει αχρείαστα ρίσκα, αγνοώντας την ομαδική άμυνα για να συγκεντρωθεί στον προσωπικό του αντίπαλο. Κάτι που έκανε κατά καιρούς και ο Avery Bradley3)Γκουχ-γκουχ… “Detroit”, γκουχ…. O Smart είναι διαρκώς πειθαρχημένος και διαβασμένος πάνω στο scouting report και αυτό είναι σημαντικό στοιχείο από μόνο του.
Ίσως, μάλιστα, κάποιες στιγμές να το παρακάνει…
Η παρουσία του Smart είναι καταλύτης για την συγκλονιστική άμυνα που έχει φέρει τους Celtics στην πρώτη θέση όλου του NBA. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν ματσαριστεί με έναν ψηλό όπως ο Horford που μπορεί να ακολουθήσει τους κοντούς ψηλά, ο Smart είναι πραγματικά ανίκητος στο post, όπου μπορεί να εξουδετερώσει το mismatch, είτε έχει μπροστά του τον Γιάννη, είτε τον πρώιμο Shaq(Αρχίσαμε τις υπερβολές.)), είτε ακόμα και έναν ενήλικο Τυρανόσαυρο Rex4)Και εδώ τις αποτελειώσαμε. Αλλά πιάσατε το νόημα!. Λόγω ιδιοσυγκρασίας και στυλ παιχνιδιού, διαχρονικά αποδίδει πολύ καλύτερα στις τελευταίες στιγμές των κλειστών παιχνιδιών και είναι μάλιστα και ιδιαίτερα clutch.
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι στην επίθεση, καθώς σε αυτό το κομμάτι ο Smart έχει ισοπεδώσει τον ανταγωνισμό και αποτελεί -με διαφορά μάλιστα- τον χειρότερο σουτέρ στη λίγκα για τον αριθμό προσπαθειών που έχει επιχειρήσει. Το 32% εντός πεδιάς είναι ανατριχιαστικό και θα πρέπει ο ίδιος να δείξει αλματώδη βελτίωση προκειμένου να φθάσει σε -έστω- αξιοπρεπή επίπεδα. Βλέποντας, όμως, το ποσοστό του να έχει χειροτερέψει φέτος, τη σεζόν μάλιστα στα τέλη της οποίας αναμένεται να υπογράψει το πρώτο του μεγάλο συμβόλαιο, αναρωτιόμαστε το εξής: Μήπως απλά γίνεται χειρότερος γιατί προσπαθεί να δείξει πολλά σε ένα σχετικό μικρό χρονικό διάστημα;
Η απόδοσή του στους τελικούς της Ανατολής μετά τον τραυματισμό του Thomas μάς έδειξε έναν παίκτη που όσο περισσότερο χρόνο αγωνίζεται, τόσο καλύτερα αποδίδει. Αυτό γενικά ισχύει για βετεράνους, όπως ο Dirk, που χρειάζεται χρόνο για να ζεστάνει το παγωμένο κορμί του. Αλλά είναι κατανοητό, καθώς ο σπουδαίος Γερμανός υποφέρει από νεκρική ακαμψία. Ο guard της Βοστόνη, όμως, χρειάζεται χρόνο για να πιάσει ρυθμό, και θέλει την μπάλα στα χέρια του για να απειλήσει με κάτι άλλο εκτός από επιθετικά rebounds. To φινάλε του παιχνιδιού με το Milwaukee με τις συνεχόμενες assists του Smart στο pick’n’roll, εκτός φυσικά από την ιδιοφυΐα του σπουδαίου Horford, μας έδειξαν αυτό που ήταν γνωστό από πέρυσι: Πόσο καλός Marcus Smart είναι σε ρόλο lead guard.
Αλλά βάζοντας την μπάλα στα χέρια του Smart προκαλείς τις άμυνες να τον αγνοήσουν παραδειγματικά. Όπως κάνουν οι Suns στο παρακάτω ύμνο εις την αδιαφορία:
Dr Jekkyl & Mr Hyde Trust The Timeline a.k.a Book the Process
Γιατί αυτοί είναι οι Suns!
Αν κάθε ομάδα είναι κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση του ηγέτη της, τότε ο Suns είναι ο πιστός αντικατοπτρισμός του Devin Booker και το αντίστροφο. Κάπου εδώ να ευχηθούμε πως το πρόβλημά του Booker στους προσαγωγούς δεν θα τον κρατήσει για πολύ μακρυά από τους αγωνιστικούς χώρους. To Phoenix πρέπει να είναι η ομάδα που βλέπουμε περισσότερο στα γραφεία του BallHog. Και όταν δεν την βλέπουμε, είναι για λόγους Schadenfreude και όχι για να ξεπληρώσουμε το γραμμάτιο που χρωστάμε εμείς σαν ρέκτες του μπάσκετ και η Iστορία στους “Seven Seconds οr Less” Suns.
Τους παρακολουθούμε γιατί σε έναν κόσμο που τα πάντα είναι περίπου προβλέψιμα, είναι αδύνατον να φανταστείς ποιοι Suns θα εμφανιστούν στην οθόνη. Και δεν εννοούμε το rotation του Triano στα centers, όπου οι Chandler, Monroe και Len παίζουν πέτρα-ψαλίδι-χαρτί πριν την έναρξη του αγώνα για να δουν ποιοι από αυτούς θα παίξουν. Το Phoenix είναι μια ομάδα που είναι τόσο κυκλοθυμική, όσο ένας μαλάκας έφηβος. Όπως, δηλαδή, είναι και οι περισσότεροι παίκτες του ρόστερ τους. Σαν τον Booker δηάδή, που πολλές φορές απλά θέλει να μπει στο παρκέ για να πάρει το cuota των σουτ που του αναλογεί σαν σταρ που είναι, δίχως να πλησιάσει τη ρακέτα ή να προσφέρει σε τομείς του παιχνιδιού όπως η άμυνα, που είναι καθώς πρέπει από το status που έχει φθάσει σαν παίκτης.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνες οι φορές που αφήνει απλά χώρο στον τεράστιο οπορτουνιστή T.J. Warren, που εκμεταλλεύεται την παραμικρή χαραμάδα της άμυνας για να την τιμωρήσει με το απολαυστικό vintage παιχνίδι του. Ή στους Mike James και Troy Daniels αυτού του κόσμου, για να πάρουν κι αυτοί με τη σειρά τους όλα τα σουτ που τους στέρησε η κοινή μοίρα που έχουν όλοι οι γυρολόγοι που βρήκαν το λιμάνι τους στην έρημο. Υπάρχουν αυτά τα παιχνίδια που οι δύο sophomores, οι Dragan Bender και Marquesse Chriss, περιφέρονται στο παρκέ σαν μικρά, αδαή ελάφια, δίχως να έχουν ιδέα για το τι διαδραματίζεται γύρω τους, ενώ στο πλάι τους ο Josh Jackson θυμίζει -κι αυτός με τη σειρά του- έναν λίγο πιο ραφιναρισμένο MKG. Όσο για τους τρεις centers; Περιμένουν καρτερικά τον αγώνα να τελειώσει για να προσθέσουν ακόμη μια κάθετη γραμμή στον τοίχο του κελιού τους. Σε πιο ομαδικό επίπεδο, υπάρχουν παιχνίδια σαν αυτό απέναντι στους Raptors, όπου η πρώτη ομάδα σε επιθετικά rebounds με σχεδόν 12 μέσο όρο (11,3 για την ακρίβεια), έγινε μόλις η δεύτερη ομάδα εδώ και 35 χρόνια που δεν πήρε κανένα! Και ερχόμαστε σε αυτό που λέγαμε πριν: O Booker αντικατοπτρίζει τους Suns και το αντίστροφο.
Αυτό το στοιχείο με τα rebounds, έρχεται μια μέρα μετά από τον θρίαμβό τους μέσα στην Philadelphia, γνωστό και ως “Timeline > Process”.
Στο παιχνίδι με τους Sixers, λοιπόν, 24 ώρες μετά από εκείνο κόντρα στους Celtics που παραλίγο να τους βγάλουν το brunch από τη μύτη, οι Suns φάνηκαν μία από τις πιο ελπιδοφόρες ομάδες του NBA, παρά μάλιστα το πολύ κακό ξεκίνημα του Booker. Το καμάρι του Grand Rapids ξεκίνησε το ματς με 2/11 σουτ, με τον -κακοπληρωμένο ακόμα και μετά τα $ 16,5 εκατ.- Robert Covington να είναι κολλημένος πάνω του. Ωστόσο, ο “Book” δεν πτοήθηκε, τελείωσε το ματς με 46 πόντους, σε μια αδιανόητη ραψωδία που έκανε τους σχολιαστές της Philly να παραληρούν:
Αυτή η εμφάνιση του Booker ήταν εφάμιλλη με τους περσινούς 70 πόντους στη Βοστόνη και θα πρέπει να τον καθιερώσει σαν All Star στα μάτια του κόσμου. Για να αποδώσουμε δικαιοσύνη όμως, ο Booker δεν ήταν μόνος στο παιχνίδι αυτό. Κι αυτό γιατί αν ο T.J. Warren είχε κάνει αυτό το πρώτο μισό του παιχνιδιού τρία χρόνια πριν, θα κυκλοφορούσαν μπλουζάκια με το μότο “Be Like T.J.”. Η “τριμελής επιτροπή από πέντε-έξι άτομα” που έχουν στο center κατάφερε να κρατήσει τον Embiid στάσιμο και, διάολε, μέχρι και ο Bender έδειξε πως είναι κάτι παραπάνω από stretch-4 π,αίζοντας εξαιρετική άμυνα και κάνοντας τέσσερα κοψίματα.
Και έχουμε καλά λόγια και για τον Josh Jackson, που είχε μια καλή βδομάδα, με αποκορύφωμα τον εξευτελισμό του Jakob Poeltl, που είναι πάντα μια χαρμόσυνη είδηση5)Τρέφω τέτοια αντιπάθεια για τον Poeltl που βλέπω ταινίες του Haneke, απλά για να βλέπω Αυστριακούς να υποφέρουν..
Εν ολίγοις, οι Suns είναι τα kinder-έκπληξη του NBA.
Ποτέ δεν είναι αργά για την εξιλέωση
Τα τελευταία χρόνια, πρέπει να είναι μια γλυκόπικρη εμπειρία για τον Mike D’Antoni.
Από την στιγμή που λαμβάνει χώρα οποιαδήποτε συζήτηση για το Phoenix, την έρημο της Arizona, και το απολαυστικό μπάσκετ εν γένει, είμαστε υποχρεωμένοι ηθικά να αναφέρουμε τον αρχιτέκτονα εκείνης της ομαδάρας, τον Ιωάννη Βαπτιστή που προανήγγειλε πρώτος στην Έρημο τον ερχομό του όμορφου μπάσκετ και πήρε ο Pop το κεφάλι του επί πίνακι.
Όχι απλά έχει βρεθεί να κυνηγάει την Πρωταθλήτρια ομάδα των Warriors, που είναι τα πνευματικά παιδιά των Suns, αλλά βλέπει ξαφνικά όλη σχεδόν τη λίγκα να ασπάζεται τις ιδέες του και να ακολουθεί τα βήματά του με 15 χρόνια καθυστέρηση. Και τι ικανοποίηση θα πρέπει να νιώθει ο MDA όταν βλέπει τον συνοδοιπόρο του στην team U.S.A., Nate McMillan, να ασπάζεται το ίδιο στυλ παιχνιδιού; Ο McMillan, μάλιστα, είχε προσληφθεί κι αυτός βοηθός στην εθνική τους ομάδα, ώστε να αποτελεί το αντίβαρο και να εξισορροπεί την κατεύθυνση προς το ξέφρενο επιθετικό παιχνίδι που προσπαθούσε να δώσει σαν offensive coordinator o D’Antoni. Είναι σαν να συνειδητοποιεί το yīn πως τελικά το yáng είχε δίκιο.
Ενώ όλη η λίγκα, με την εξαίρεση των Spurs φυσικά, προσπαθεί να τρέξει, να σουτάρει τρίποντα, και να εξαφανίσει το παιχνίδι στο midrange, οι Rockets το κάνουν τελειότερα από κάθε άλλο, ακολουθώντας ψυχαναγκαστικά τις moneyball προσταγές του Morey:
Η αφοσίωση στις προσταγές του Moneyball είναι προφανής, αν και το συγκλονιστικό στο chart είναι το πόσο καλά σουτάρουν στο Houston από τα σωστά σημεία.
Παράλληλα, είναι μια σειρά δικαιώσεων για όλους.
Ο D’Antoni, που έχει κατηγορηθεί πολλάκις πως δεν ενδιαφέρεται για την άμυνα, αν και διαχρονικά οι ομάδες των Suns ήταν απλά μέτριες και ποτέ κακές, έχει χτίσει με την αλματώδη βελτίωση του Capela και την παρουσία των διαχρονικά υποτιμημένων P.J. Tucker και Luc Mbah A Moute, που κατεβαίνουν σαν δίδυμο ψηλών σε μερικά απολαυστικά σχήματα καμικάζι, την 5η (ναι, την πέμπτη!) καλύτερη άμυνα στη λίγκα.
Ενώ ταυτόχρονα έχουμε μια σειρά προσωπικών δικαιώσεων για τους παίκτες.
Οι, όπως και παραπάνω αναφέρθηκε, διαχρονικά υποτιμημένοι P.J. Tucker και LRMBAM, που κατεβαίνουν σαν δίδυμο ψηλών σε μερικά απολαυστικά σχήματα καμικάζι6)Το ξαναγράφουμε γιατί μας αρέσει να το γράφουμε! έχουν βρει την Ιθάκη τους. Και ειδικότερα “ο Πρίγκιπας” μας δείχνει μια πτυχή του ταλέντου του που δεν μας είχε αποκαλύψει μέχρι σήμερα: αυτή του point forward.
O Chris Paul, που έφυγε από τους Clippers με την ταμπέλα του νευρωτικού γκρινιάρη, βλέπει το ναυάγιο της παλιάς του ομάδας, θυμάται όσα είχαν γραφτεί περί δύο αστέρων και μίας μπάλας, και κάνει κάτι που δεν θα το περιμέναμε ποτέ από αυτόν: Περνάει καλά!!
Και οι Rockets μάς έχουν χαρίσει τα δυο πιο σοκαριστικά στατιστικά μέχρι στιγμής.
Πρώτον, η πέμπτη καλύτερη άμυνα της λίγκας που αναφέραμε παραπάνω, και δεύτερο αυτό:
James Harden is currently the best isolation defender in the NBA
(Via @SynergySST). pic.twitter.com/i5fFlrPUiq— Hoop Central (@TheHoopCentral) November 30, 2017
Ενότητα “Συστατικά”
Weirdest Statlines
Γνωστή και ως η επέλαση των Κεντροευρωπαίων.
Σε άλλα θέματα τώρα. Φαντάζεστε προκειμένου ο Trump να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου από τα σκάνδαλα, να βομβάρδιζε την Βόρεια Κορέα και μετά να πατούσε το κουμπί o Kim και να ερχόταν η αποκάλυψη; Καταλαβαίνω πως αυτές είναι ταιριαστές σκέψεις μόνο για Κυριακή βραδύ, όταν σκεφτόμαστε πως θα γίνει και δεν θα ξυπνήσουμε για να πάμε στη δουλειά τη Δευτέρα το πρωί, αλλά μείνετε λίγο ακόμα μαζί μου.
Λογικά μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα θα επιβίωναν μόνο οι κατσαρίδες, θα σβήνονταν όλα τα ηλεκτρομαγνητικά αρχεία και όταν μετά από εκατομμύρια χρόνια οι υπερανεπτυγμένες, νοήμονες κατσαρίδες αποφάσιζαν να αναζητήσουν τι συνέβαινε στο απαύγασμα του πολιτισμού, λίγο πριν τελειώσει η εποχή των ανθρώπων, θα έβρισκαν πληροφορίες μόνο από τους παπύρους στους οποίους κρατάει τα στατιστικά του στο κελάρι του πατρικού του ο Γιάννης Χάτσιος. Και εκεί βλέποντας πως ο Clint Capela έχει τα υψηλότερα νούμερα σε αμφότερα τα offensive rating και defensive rating, θα συμπέραιναν πως δίχως καμία αμφιβολία πως ο Ελβετός center ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου.
Clint Capela. Με νούμερα βγαλμένα από το Space Jam.
O D12 κάνει μια πολύ δυνατή χρονιά, αλλά όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με το πυρηνικό όπλο, γνωστο και ως Kelly Olynyk, φλέρταρε με το… “triple double” σε 17 λεπτά συμμετοχής.
| Rk | Player | Date | Tm | Opp | GS | MP | TRB | AST | STL | BLK | TOV | PF | PTS | GmSc | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Dwight Howard | 2017-12-01 * | CHO | @ | MIA | 1 | 17 | 9 | 0 | 0 | 1 | 9 | 5 | 10 | -0.1 |
| 2 | Carey Scurry | 1985-11-02 * | UTA | @ | POR | 0 | 16 | 5 | 0 | 3 | 0 | 9 | 4 | 4 | -4.3 |
Career Highs
Κρυμμένος κάπου ανάμεσα στους τρεις superstar συμπαίκτες του και τα προβλήματα των Thunder βρίσκεται ο Steven Adams, o οποίος αγόγγυστα συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του: Να δικαιολογεί, δηλαδή, το παχυλό συμβόλαιο που του προσέφερε ο Sam Presti και να μοιάζει όλο και περισσότερο με Πορτορικανός μπράβος/ζεν πρεμιέ.
Ο Adams συνεχίζει μέρα με τη μέρα να λειαίνει τις γωνίες του παιχνιδιού του. Το touch του κοντά στο καλάθι γίνεται ολοένα και πιο γλυκό, η κίνησή του χωρίς την μπάλα είναι εξαιρετική, συνεχίζει να δυναμώνει το κορμί του που πλέον θυμίζει μαντρότοιχο, η άμυνά του γίνεται όλο και πληρέστερη, και πλέον βάζει περισσότερο από το 70% των βολών του.
Α, ναι, είναι και τρίτος στη λίγκα σε απόλυτο αριθμό επιθετικών rebounds, και μην γελιέστε από το αναιμικό 12,5/8 στους μέσους όρους του, αν δεν άφηνε τα αμυντικά rebounds στον Westbrook7)Ο Νεοζηλανδός έχει 3,7 ανά αγώνα έναντι 7,6 του Ψυχοπαθή, κάτι βρωμάει εδώ… και ο Donovan του σχεδίαζε στοιχειωδώς δύο-τρεις επαφές ακόμα, θα μιλούσαμε για ένα κτήνος του 16/12.
Ωστόσο η σχέση Thunder – Adams είναι ποτισμένη κι από την εμπιστοσύνη που του έδειξαν σαν άγουρο prospect, δίνοντάς του εξ αρχής μεγάλο χρόνο συμμετοχής (εντάξει, ο Perkins ήταν μπροστά του…) και την αναγνώριση των θυσιών του με ένα πραγματικά μεγάλο συμβόλαιο. Κάπως έτσι φτάσαμε στη νύχτα που ο Steven έκανε career high με 27 πόντους με 11/11 σουτ και 5/5 βολές, για να γίνει ο όγδοος παίκτης στην Ιστορία με απόλυτη ευστοχία εντός παιδιάς και από τη γραμμή, με 11 ή περισσότερες προσπάθειες8)Ο τελευταίος που το έκανε ήταν ο κολλητός του, Enes Kanter, και πριν από αυτόν και μόνος προτού πάμε άλλα 17 χρόνια πίσω στον Gary Payton, o Serge Ibaka. Οι τρεις δηλαδή που το έχουν πετύχει την τελευταία 20ετία ήταν παίκτες των Thunder. Και ο Gary Payton πριν του Seattle. Τρελό. και μόνος μαζί με τον Mullin με πέντε προσπάθειες από τη βολή.
Βέβαια, στην επίδοση του Νεοζηλανδού θα βάλουν έναν αστερίσκο οι ιστορικοί του μέλλοντος, καθώς βρήκε απέναντί του τον Καλύτερο Φίλο Των Αντίπαλων Center, τον KΑΤman.
Ο Adams που έχει μέσο όρο φέτος 13 πόντους με 64% ευστοχία στα δίποντα, είχε την καλή τύχη να συναντήσει τον Karl Anthony Towns ήδη σε τρία παιχνίδια. Οι επιδόσεις του :
22 Οκτωβρίου : 17 πόντοι με 8/12 δίποντα
27 Οκτωβρίου : 20 πόντοι με 8/10 δίποντα
1η Δεκέμβρη: 27 πόντοι με 11/11 δίποντα.
Ποιος Robert Mueller9)Ο επικεφαλής της έρευνας ειδικών συμβούλων για την ρωσική παρέμβαση στις εκλογές του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες που λογικά θα αποτελέσει το ρόλο για την ντροπιαστική παραίτηση του Donald Trump.;
O πιο μισητός άνθρωπος στην ευρύτερη περιοχής της πρωτεύουσας των Η.Π.Α. πρέπει να είναι ο E’Twaun Moore. Ναι, αυτός ο guard που αγωνίζεται βασικός στη θέση που αποτελεί την μεγαλύτερη ανορθογραφία μακρυά από το Chicago, αυτή του βασικού τριαριού των Pelicans. Αυτός που έχει ανθίσει με τον ερχομό του Rondo και, σουτάροντας με 45% στα τρίποντα, έχει το δέκατο καλύτερο eFG%10)Τον δείκτη που δείχνει πόσο αποτελεσματικός είναι κάθε παίκτης σε κάθε του προσπάθεια, και φυσικά δεν βοηθάει τους κοντούς. σε όλο το ΝΒΑ. Ο Moore σκοράρει 12,5 πόντους μέσο όρο, με αφύσικα ποσοστά ευστοχίας, και η καταλυτική του παρουσία έχει βοηθήσει τους Pelicans να διατηρηθούν σε τροχιά playoffs, παρά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν είναι καν καλή ομάδα. Και αυτός είναι ο λόγος που καταρρέουν τα όνειρα του John Wall να ενωθεί με τον Boogie τον χειμώνα, που ήταν η ελπίδα που έτρεφαν όλοι οι οπαδοί των Wizards.
Και ο Moore κάθε φορά που ευστοχεί παρατείνει λίγο ακόμα τη διάρκεια ζωής αυτής της οπτασίας των Δίδυμων Πύργων, επιτρέποντας και σε εμάς να ονειρευτούμε ότι μπορεί να βρεθούν αυτά τα δύο θηρία στα playoffs και να μας δώσουν επιπλέον δράμα στο συνήθως βαρετό πρώτο γύρο.
Chucker of the week
Εν τη απουσία του Kemba, και με τον Batum να μην έχει επιστρέψει πλήρως από τον τραυματισμό του ώστε να μπορεί να αποδώσει σε ρόλο point forward, η επίθεση της Charlotte ήταν σε τόσο κακή κατάσταση που τα post-ups του Dwight Howard θα μπορούσαν να θεωρηθούν μια βιώσιμη λύση. Δίχως τον Walker λοιπόν, ξεκίνησε για δύο παιχνίδια βασικός, ο πρώην Rookie της Χρονιάς, Michael Carter-Williams, ο οποίος, συνεπής στις επιδόσεις του εδώ και χρόνια, είχε 1/10 FG.
Ο τραυματισμός του Blake Griffin και η απουσία του Gallinari ήταν μια χρυσή ευκαιρία για τον Sam Dekker να κερδίσει πόντους στην θέση “4” για τους Clippers, για τους οποίους το rebuilding φαντάζει βεβαιότητα. Kι αυτός, αρπάζοντας την ευκαιρία από τα μαλλιά, “έγραψε” 0/7 σουτ.
Ακόμη χειρότερος, ο απογοητευτικός φέτος Wilson Chandler, που επέστρεψε μετά από μέρες, δίχως να είναι πλήρως έτοιμος και δίχως τη δημιουργία των Jokic και Millsap, και βρέθηκε αβοήθητος για να σουτάρει με 1/11 κόντρα στους Mavericks.
Αλλά για τον τίτλο του chucker of the week έχουμε το back to back11)Λευτεριά στον Meek Mill του Paul George, που κατόρθωσε να έχει 2/17 σουτ και έξι λάθη απέναντι στα λιμά των Spurs.
| Rk | Player | Age | Pos | Date | Tm | Opp | GS | MP | FG | FGA | FG% | 2P | 2PA | 2P% | 3P | 3PA | 3P% | FT | FTA | FT% | ORB | DRB | TRB | AST | STL | BLK | TOV | PF | PTS | GmSc | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Mike Miller | 22-341 | F-G | 2003-01-26 * | ORL | @ | BOS | L | 1 | 41 | 2 | 18 | .111 | 1 | 10 | .100 | 1 | 8 | .125 | 6 | 6 | 1.000 | 2 | 5 | 7 | 5 | 1 | 0 | 6 | 3 | 11 | -0.6 |
| 2 | Michael Carter-Williams | 23-078 | G | 2014-12-27 * | PHI | @ | UTA | L | 1 | 37 | 2 | 20 | .100 | 1 | 13 | .077 | 1 | 7 | .143 | 3 | 4 | .750 | 1 | 3 | 4 | 6 | 0 | 0 | 6 | 3 | 8 | -7.0 |
| 3 | Paul George | 27-215 | F | 2017-12-03 * | OKC | SAS | W | 1 | 33 | 2 | 17 | .118 | 1 | 12 | .083 | 1 | 5 | .200 | 3 | 4 | .750 | 2 | 6 | 8 | 4 | 0 | 1 | 6 | 4 | 8 | -4.4 | |
| 4 | Allen Iverson | 21-187 | G | 1996-12-11 * | PHI | MIA | L | 1 | 38 | 2 | 17 | .118 | 1 | 8 | .125 | 1 | 9 | .111 | 3 | 4 | .750 | 1 | 1 | 2 | 6 | 2 | 1 | 6 | 2 | 8 | -2.4 | |
| 5 | Jason Kidd | 28-328 | G | 2002-02-14 * | NJN | DET | L | 1 | 44 | 2 | 18 | .111 | 2 | 12 | .167 | 0 | 6 | .000 | 4 | 4 | 1.000 | 4 | 10 | 14 | 14 | 5 | 0 | 7 | 2 | 8 | 9.0 | |
| 6 | Larry Hughes | 28-053 | G | 2007-03-17 * | CLE | UTA | W | 1 | 40 | 2 | 17 | .118 | 2 | 13 | .154 | 0 | 4 | .000 | 0 | 3 | .000 | 2 | 6 | 8 | 5 | 2 | 2 | 6 | 1 | 4 | -4.6 | |
| 7 | Jason Kidd | 28-304 | G | 2002-01-21 * | NJN | @ | DAL | L | 1 | 44 | 1 | 17 | .059 | 0 | 10 | .000 | 1 | 7 | .143 | 0 | 0 | 2 | 6 | 8 | 15 | 1 | 0 | 6 | 1 | 3 | -0.2 |
Μια πραγματικά σπάνια επίδοση για τον PG13, που αναπόφευκτα θα έχει παρόμοιες εμφανίσεις κάθε λίγο και λιγάκι, όσο τουλάχιστον η επίθεση της Oklahoma παραμένει σαν μια σειρά από συνεχιζόμενα isos, στα οποία θα παίρνουν την μπάλα βίαια από τα χέρια του Russ για να καλοπιάσουν κάποιον συμπαίκτη του που αναγκάζεται υποχρεωτικά να πάρει την προσπάθεια λόγω επετηρίδας, ενώ οι υπόλοιποι δύο συμπαίκτες του τον κοιτάνε παθητικά και ο Adams θα προσπαθεί να σκρινάρει και να διεκδικήσει το επιθετικό rebound ταυτόχρονα.
When Westbrook plays off the ball he magically changes from the “guy who plays harder than anyone, ever” to a guy wearing cement shoes.
— Jared Greenberg (@JaredSGreenberg) December 4, 2017
Σφηνάκια
Ο Josh Richardson πρέπει να έχει ισπανικές ρίζες, δεν εξηγείται αλλιώς
Ένας ατσούμπαλος Αυστραλός. Δύο μελλοντικοί Hall of Famers. Ποιός θα νικήσει;
Το τριπλούν έχασε έναν τεράστιο αθλητή
Και κάπως έτσι, το “Ελβετός μπασκετμπολίστας” γίνεται ξανά ανέκδοτο
Ενας μικρός ήρωας της καθημερινότητας12)Αν και δεν εγκρίνουμε την εμφάνιση του Howard.
Ο Donovan Mitchell έχει το πλήρες πακετό
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
| ↑1 | Ναι, το όνομά του δεν ήταν “Πολίτης” – καμία σχέση με μπάσκετ και βιορυθμούς. |
|---|---|
| ↑2 | Trainwreck |
| ↑3 | Γκουχ-γκουχ… “Detroit”, γκουχ… |
| ↑4 | Και εδώ τις αποτελειώσαμε. Αλλά πιάσατε το νόημα! |
| ↑5 | Τρέφω τέτοια αντιπάθεια για τον Poeltl που βλέπω ταινίες του Haneke, απλά για να βλέπω Αυστριακούς να υποφέρουν. |
| ↑6 | Το ξαναγράφουμε γιατί μας αρέσει να το γράφουμε! |
| ↑7 | Ο Νεοζηλανδός έχει 3,7 ανά αγώνα έναντι 7,6 του Ψυχοπαθή, κάτι βρωμάει εδώ… |
| ↑8 | Ο τελευταίος που το έκανε ήταν ο κολλητός του, Enes Kanter, και πριν από αυτόν και μόνος προτού πάμε άλλα 17 χρόνια πίσω στον Gary Payton, o Serge Ibaka. Οι τρεις δηλαδή που το έχουν πετύχει την τελευταία 20ετία ήταν παίκτες των Thunder. Και ο Gary Payton πριν του Seattle. Τρελό. |
| ↑9 | Ο επικεφαλής της έρευνας ειδικών συμβούλων για την ρωσική παρέμβαση στις εκλογές του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες που λογικά θα αποτελέσει το ρόλο για την ντροπιαστική παραίτηση του Donald Trump. |
| ↑10 | Τον δείκτη που δείχνει πόσο αποτελεσματικός είναι κάθε παίκτης σε κάθε του προσπάθεια, και φυσικά δεν βοηθάει τους κοντούς. |
| ↑11 | Λευτεριά στον Meek Mill |
| ↑12 | Αν και δεν εγκρίνουμε την εμφάνιση του Howard. |
Παιδιά η μετάδοση στο PHX@PHI ήταν από τους σχολιαστές του PHX, εξού και ο παροξυσμός τους.. Η φάτσα του D-Book στο τέλος του βιντεακιού σας είναι όλα τα λεφτά…
Υπαρχει μεταδοση απο τους σχολιαστες της Φιλαδελφεια που στην ιδια φαση λενε “REALLY???” Και δεν μπορουν να πιστεψουν οτι ο Booker ειναι καλυτερος απο περιπου το 150% των παικτων που εχουν παιξει ποτε στην Φιλαδελφεια (ειπα περιπου, οκ;).
Όσο καλύτερος είναι ο D-Book ε π ι θ ε τ ι κ ά από κάθε άλλο παίχτη των 76ers τ ώ ρ α, άλλο τόσο πιο clusterfuck είναι το συνονθύλευμα των Ήλιων σε σχέση με την αρμάδα της πόλης με το ελληνικό όνομα Georgio…
Χαιρω πολυ, εξαλλου υπερεβαλλα. Απλα ειναι ωραιο να υπερβαλλεις για την πρωτη ακτινα ηλιου (χεχε) στην Αριζονα εδω και 7 χρονια.
όχι ρε γαμώτο, όταν το είχα δει λαιβ από τους σχολιαστές της Φιλαδέλφεια λέει ο ένας Redick was in his jersey!!” και λίγο πιο μετά προσθέτει ο άλλος I will vote him as an All Star.
Απλά κιαυτό μεταξύ μας, έγραψα το γουίκλι στα μουλωχτά στη δουλειά σε μικρό παράθυρο και είχα τον υπολογιστή στο mute, δεν άκουγα τον ήχο για το βίντεο και υπέθεσα πως ήταν η καλή η περιγραφή.
Εσάς, τα φιλαράκια σας στο guru και 2-3 ακόμα φόρουμ ή σελίδες, θα έπρεπε να σας πληρώνουμε για να γράφετε σταθερά σαν κύριο επάγγελμα