Δεν γνωρίζουμε αν ο αιρετικός χαρακτήρας του Popovich, οι σπουδές του πάνω στη σοβιετική πραγματικότητα ή οι κοινωνικές και φιλοσοφικές ανησυχίες του έχουν κάτι να κάνουν με αυτό, αλλά ο προπονητής των Spurs είναι ο γνήσιος εκπρόσωπος του διαλεκτικού υλισμού στο σύγχρονο ΝΒΑ (με αρκετούς επίγονους).
Διαλεκτική
Η διαλεκτική του Popovich είναι συγκλονιστικά απλή και πραγματίστικη, ξεκινώντας από δύο αρχές: δεν θέλουμε και δεν χρειάζεται να κάνουμε tanking και θα επενδύουμε πολύ στον ανθρώπινο παράγοντα που υπάρχει στον σκληρό πυρήνα του κορμού της ομάδας. Αυτό σημαίνει πως μια φορά στα πέντε χρόνια περίπου, οι Spurs θα επιδιώκουν να αντλούν ταλέντο, κυρίως ντραφτάροντας έξυπνα και συμβατά με τη λογική τους. Αυτό είναι και αρκετά λογικό: όταν παραμένεις ανθεκτικός και ανταγωνιστικός στο χρόνο, τότε δεν ψάχνεις για franchise players, γύρω από τους οποίους θα (ξανα)στηθεί η ομάδα στα πόδια της, αλλά για οργανικά και λειτουργικά κομμάτια του παζλ. Τα πρώτα βρίσκονται πολύ λογικά πάντα στις ανώτερες θέσεις του draft, ενώ τα ύστερα στις – πιο εφικτές για τους Spurs – χαμηλότερες.
Φυσικά, αυτή η στρατηγική χρειάζεται άπειρη υπομονή, την οποία ο Popovich διαθέτει και που και που μπόλικη τύχη, την οποία χρειάστηκε μια φορά (και κονόμησε έκτοτε).
Το 1996, o Popovich, ως general manager τότε, απέλυσε τον προπονητή Bob Hill και ανέλαβε τα καθήκοντα του1)Σκεπτόμενος ό,τι ο Popovich πήρε καθήκοντα προπονητή μια χρονιά προτού συναντήσει τον Duncan και άφησε καθήκοντα GM μια χρονιά προτού θεμελιώσει τον μύθο των Spurs με το δεύτερο πρωτάθλημα, μου φαίνεται όλο και περισσότερο «σχέδιο» όλο αυτό. Γαμώτο…. Ήταν ένα τεράστιο ρίσκο, το οποίο φάνηκε προσωρινά να παίζει στα ζάρια την καριέρα του, όταν η ομάδα έχασε με σοβαρούς τραυματισμούς τον David Robinson (6 παιχνίδια) και τον Sean Elliott (39 παιχνίδια) και κατέληξε στις 17 νίκες, με ηγέτη τον… Dominique Wilkins, άρτι αφιχθέντα από τον Παναθηναϊκό. Η επιβράβευση αυτού που δεν ξεκίνησε, αλλά κατέληξε να είναι tanking ήταν το #1 του draft του 1997, δηλαδή ο Timmy Duncan. Προκειμένου να εγκαταστήσει τις αρχές που υποστηρίζει, ο Popovich χρειάστηκε με λίγη τύχη να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Fortuna fortes favet.
Στην δεκαπενταετία 1998-2013, οι Spurs του Popovich κατακτούν τέσσερα πρωταθλήματα. Ξεκινώντας από συντηρητικά σχήματα, με αυστηρή προτεραιότητα τον έλεγχο του ρυθμού. Η πεντάδα των Johnson – Elie – Elliott – Duncan – Robinson που πήρε το πρώτο πρωτάθλημα του franchise στην «κουτσουρεμένη» σεζόν 1998-99 των 50 αγώνων λειτουργούσε τόσο κατευναστικά στις όποιες παρορμήσεις μπορεί να έχει ένας ταλαντούχος αθλητής, όσο ένα παιδικό πάρτι στη λίμπιντο όποιου έχει αλλεργία στη δέσμευση. Όλα μεθοδικά και προσεκτικά, με απαρέγκλιτη προσήλωση στον στόχο και αξιοποίηση των βασικών αρετών των παικτών για τις οποίες επιλέχθηκαν και μόνο αυτών.
Έχουμε Twin Towers; Πολύ ωραία, θα είναι η βασική επιθετική μας απειλή – δεν θα ξεκινάει επίθεση που δεν θα έχει ως προτεραιότητα το ποστάρισμα των Duncan – Robinson.
Είναι καλός ο Avery Johnson στο να πασάρει σωστά; Πολύ ωραία θα αναλάβει να τροφοδοτήσει τους ψηλούς ή μετά από screen, να ταΐσει τους εξαιρετικούς σουτέρ που βρίσκονται στα «φτερά».
Παρότι μέτριος σουτέρ, ξέρει για κάποιο μυστήριο λόγο να επιτίθεται κατά μήκος της baseline; Πολύ ωραία, θα είναι ο πομπός – δέκτης των assists ή screen assists των δύο ψηλών, σε περίπτωση που δεν ποστάρουν.
Αυτό το προσεκτικό, μεθοδικό παιχνίδι ήταν η κατάλληλη απάντηση για τους εκρηκτικούς Sprewell – Houston που αρέσκονταν να κουτουλάνε πάνω στην τροχιά της πάσας για να κλέψουν, στον «κοντό» για τον Duncan Larry Johnson και πολύ άγουρο ακόμα Marcus Camby.
Oυσιαστικά, από το πρώτο πρωτάθλημα και μετά, οι Spurs πρόκριναν ένα άλλο μοντέλο: ομαδικότητα, υπομονή και άμυνα. Ως εκ τούτου, χαρακτηρίστηκαν βαρετοί, αντιτουριστικοί και κάτι το οποίο «έπρεπε» να υπάρχει στην – πολλά υποσχόμενη και συναρπαστική, αλλά τελικά απλώς μεταβατική για το NBA – δεκαετία του ‘00
Ωστόσο, ο Popovich ήταν αποφασισμένος να παίξει το “pound the rock” μπάσκετ. Αυτό δηλαδή που στην άμυνα θα έκλεινε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους στην άμυνα (με σήμα – κατατεθέν το ακροβατόν στα όρια του αντιαθλητικού παιχνίδι του Bruce Bowen) και στην επίθεση το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τη δημιουργία όσο το δυνατόν μεγαλύτερων χώρων. Το πρώτο ουσιαστικά ανέστειλε την πλημμυρίδα τρομερού ατομικού ταλέντου της εποχής, που εντοπίστηκε στους αθλητικούς oversized guards και forwards, πολλοί εκ των οποίων μάλιστα εισέβαλλαν κατευθείαν από το λύκειο. Το δεύτερο επιδίωκε να αφήνει μεγάλο πεδίο δράσης για το επιθετικό βεληνεκές και εύρος κινήσεων στο post του Duncan, αλλά και για τα συμπληρωματικά κομμάτια αυτού.
Ποια ήταν αυτά; Ουσιαστικά, η στελέχωση των Spurs έκτοτε χωρίζεται σε τέσσερις κατηγορίες:
- Πρώτον, η ομαλή ένταξη νέων που προέρχονταν από τα χαμηλά έως πολύ χαμηλά του draft (Malik Rose, Stephen Jackson, Matt Bonner, George Hill, DeJuan Blair, James Anderson, Cory Joseph, Kawhi Leonard, Danny Green, Kyle Anderson, Dejounte Murray, Derrick White) ή ακόμα και ούτε από αυτό (Gary Neal, Bryn Forbes).
- Δεύτερον, η στρατολόγηση φτηνών και έμπειρων βετεράνων, που, μετά από διάφορες περιπλανήσεις, αναζητούσαν στην “past-their-prime” περίοδο τους ένα λιμάνι σταθερότητας που θα μπορούσε να τους προσφέρει και ένα δαχτυλίδι: Terry Porter, Michael Finley, Danny Ferry, Steve Smith, Kevin Willis, Brent Barry, Antonio McDyess, David Lee, David West, Rudy Gay, Robert Horry, Mario Elie, Steve Kerr (με τους τρεις τελευταίους ρολίστες να μεταφέρουν το pedigree πρωταθλητή)
- Τρίτον, η επανένταξη λιγότερο νέων (όπως οι Bruce Bowen, Roger Mason, Aron Baynes, Jonathon Simmons, Dewayne Dedmon) στο ΝΒΑ μετά από θητεία στην development league ή τον υπόλοιπο κόσμο, με επανοηματοδοτημένους και ιδιαίτερα εξειδικευμένους ρόλους
- Τέταρτον και κυριότερο, η “international invasion” στην οποία οι Spurs υπήρξαν πρωτοπόροι: Parker, Ginobili, Mills, Gasol, Elson, Oberto, Nesterovic, Udrih, Splitter, Diaw, Belinelli, Mahinmi, De Colo, Bertans, Lauvergne
Τα δύο πρώτα απαντούσαν ουσιαστικά στη φρενίτιδα για την αναζήτηση του νέου Garnett και το τελευταίο στην αντίστοιχη για το νέο Nowitzki. Αν το “Moneyball” αποτέλεσε σχολή, τότε στη δεκαετία του ’00, οι Spurs ήταν απλά και ξάστερα, οι μοναδικοί σπουδαστές της. Δεν έψαξαν ποτέ να «στουμπώσουν» το franchise με αστέρες, παρά μόνο αθλητές, ανεξαρτήτου ηλικίας, οι οποίοι μπορούσαν να αναλάβουν οργανικά και λειτουργικά στην ομάδα πολύ συγκεκριμένα καθήκοντα στο πλάι των Tim Duncan και Kawhi Leonard, με το μόνο ίσως κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων να είναι το άνω του μετρίου σε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν “3&D”.
Φυσικά, αυτή η πορεία δεν ήταν χωρίς σκαμπανεβάσματα. Την κυριαρχία των Spurs στην δεκαπεναταετία διέκοψαν αρχικά οι Lakers των “Shaqobe” και στη συνέχεια, τα “Big-three” projects (Celtics, Lakers, Heat). Για παράδειγμα, θυσιάστε λίγα λεπτά για να διαβάσετε το μακροσκελές άρθρο του Bleacher Report από το καλοκαίρι του ’11, όταν βρέθηκαν σε μεταίχμιο: το γέρασμα του Duncan φάνηκε για πρώτη φορά, αναγκάζοντας τον “Pop” να μεταβεί σε μια πιο γρήγορη επίθεση2)118,9 ORtg, το 87ο καλύτερο στην Ιστορία και το μόνο των Spurs στο top-100 ever, τη στιγμή που 7 εκδοχές των Spurs εμφανίζονται στα 100 καλύτερα DRtg της Ιστορίας που θύμιζε περισσότερο τους “seven seconds or less” Suns και λιγότερο τους αργόσυρτους τετράκις πρωταθλητές εαυτούς του παρελθόντος τους, αναδεικνύοντας τους Parker – Ginobili. Όταν τράκαραν τα μούτρα τους στο “grit’n’grind” ξύλο των Grizzlies, προτίμησαν να απομακρύνουν απρόθυμα τον Hill και πρόθυμα τον Jefferson, να επενδύσουν στους Neal – Splitter – Green και να κάνουν τα γνωστά μαγικά, προσθέτοντας κατά σειρά τους Leonard – Joseph – Diaw. Αποτέλεσμα, η ήδη «γερασμένη» ομάδα του ’11 να παίξει τον τίτλο σε ένα σουτ δύο χρόνια μετά απέναντι στους παντοδύναμους Heat και να τους διαλύσει μια χρονιά μετά.
Επειδή, όμως, η εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, παραθέτουμε το ιδιαίτερα οξυδερκές βίντεο του Coach Nick από το BBall Breakdown, που σίγουρα θα τα πει καλύτερα από εμάς, όσον αφορά τον «Χρυσό Αιώνα» 1999-2014 των Spurs και εμείς θα συνεχίσουμε με κάποια άλλα θέματα:
Ο “Pop” στην εποχή του τρίποντου
Ίσως η πιο εμβληματική εικόνα του pace & space είναι ο Klay Thompson ή ο Steph Curry να σηκώνεται από το τρίποντο στον αιφνιδιασμό, ακόμα και σε συνθήκη 2-1. Μπροστά στην οργιαστική επίθεση του positionless basketball, στην οποία όμως το τρίποντο είναι κλειδί, ο Popovich αντιτάσσει το… μπάσκετ των Knicks της δεκαετίας του ’70! Εξ ου και οι μνημειώδεις δηλώσεις του περί εισαγωγής του τετράποντου ή του πεντάποντου, αν λαμβάνουμε υπόψιν την… τέρψη των θεατών!
Ο Popovich δεν είναι ό,τι είναι αναχρονιστικός, πάντως. Έχει διαχωρίσει με σαφήνεια τη θέση του με το μπάσκετ των Warriors, λέγοντας πως κακώς οι υπόλοιπες ομάδες προσπαθούν να αντιγράψουν τους “Dubs”, αφού οι τελευταίοι έχουν απλώς μαζέψει τους καλύτερους που θα τους επιτρέπουν να παίζουν αποτελεσματικά αυτό που θέλουν3)Παραδόξως, ωστόσο, η γνώμη του Popovich είναι η καλύτερη για το φετινό Houston, που παρότι θα γίνει η πρώτη ομάδα στην Ιστορία που θα σουτάρει περισσότερα τρίποντα από δίποντα (αυτή τη στιγμή είναι στο 51,5% 3P attempt rate και στα 43,6 ανά αγώνα), τον αποζημιώνει με την ηγεσία του Harden και την ψυχαναγκαστική ανταγωνιστικότητα του Paul και φυσικά, την κυριαρχία που επιβάλλουν πάνω στο παιχνίδι.
Κυριολεκτικά, όλοι οι Spurs μπορούν να σουτάρουν αξιοπρεπώς από παντού: για να συναντήσουμε παίκτη του βασικού rotation που να μην σουτάρει τρίποντο (που μάλιστα, στην καριέρα του, κατά καιρούς τα «μπουμπούναγε» κι αυτός) πρέπει να φτάσουμε στον 14ο παίκτη από άποψη mpg Joffrey Lauvergne. Άρα, γιατί δεν επιλέγουν να εκτελούν περισσότερο από το τρίποντο, όταν μάλιστα σουτάρουν καλά (15οι σε 3P% φέτος εν μέσω μάστιγας τραυματισμών, αλλά πρώτοι πέρυσι);
Για την ακρίβεια, οι Spurs σουτάρουν όπως περίπου σούταραν πάντα – και όταν λέμε «όπως», αναφερόμαστε τόσο στην μεγάλη ποιότητα, όσο και στη μικρή συχνότητα. Αυτό δηλαδή που διαφοροποιεί τους Spurs είναι ότι, ενώ ομάδες όπως οι Warriors και οι Rockets χρησιμοποιούν το τρίποντο ως εργαλείο ανοίγματος χώρων και ελέγχου του ρυθμού, άρα και απορρύθμισης της αντίπαλης άμυνας, αυτοί το επιλέγουν ως ένα δύσκολο σουτ μεν, που επιβραβεύει 50% περισσότερο δε, μόνο όταν έχουν καλές προϋποθέσεις για αυτό.
Κοινώς, ο Popovich σκέφτεται ό,τι αφού δεν έχει elite σουτέρ και δεν σκοπεύει να τους ακριβοπληρώσει κιόλας στην ελεύθερη αγορά (καθότι τέτοιες κινήσεις αντικειμενικά δημιουργούν συνθήκες βραχυπρόθεσμης επιτυχίας, αλλά και βιωσιμότητας), θα προσθέτει στη φαρέτρα του παίκτες που θα μπορούν να συνιστούν τουλάχιστον υπολογίσιμες απειλές από παντού και θα προσπαθεί να δημιουργήσει τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για σουτ.
Όπως λέει και ο ίδιος, το μόνο που κάνουν είναι να διαβάζουν τις αδυναμίες που έχει η κάθε ομάδα – δηλαδή, ποια σουτ επιλέγει να «δώσει» και ποια όχι – και άρα, οφείλει να είναι προετοιμασμένη να εκτελέσει καλά υπό κάθε συνθήκη. Το κλειδί για κάτι τέτοιο δεν είναι η ογκώδης εκτέλεση από το τρίποντο (η οποία, όπως, είπαμε προϋποθέτει πρότερες επιλογές, τις οποίες ως franchise, οι Spurs έχουν χρόνια αποκλείσει), αλλά τα συστήματα και η κίνηση μπάλας και παικτών.
Και ως ειρωνεία της τύχης: όλα να έχουν ξεκινήσει για τον Popovich από μια χρονιά tanking και από ένα τρίποντο…
Midrange & Iso: ανακατεύοντας για άλλη μια φορά την τράπουλα
Με βάση τις θεμελιακές αρχές του “Spurs basketball”, δηλαδή την αναζήτηση του καλύτερου δυνατού σουτ, ότι είναι σήμερα το παιχνίδι των Warriors με βάση το τρίποντο (εργαλείο για να ξεκλειδώσει νέους χώρους, επιθέσεις, σουτ), είναι και το ball & player movement για τον Popovich: εργαλείο και όχι αυτοσκοπός. Όσο κι αν λατρεύει αυτό το στιλ παιχνιδιού και το δούλεψε χρόνια, δεν χρειάστηκε παρά μία σεζόν, όπου οι σύγχρονοι Warriors αποκαλύφθηκαν στο ευρύ κοινό και κατέκτησαν το πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 40 χρόνια, για να αναθεωρήσει ότι έχτιζε για δεκαπέντε χρόνια. Το μέχρι πρότινος νικηφόρο σύστημα του, το διέψευδε εμφατικά ένας από τους μαθητές του, ο Steve Kerr, στελεχώνοντας μια positionless και εξ ολοκλήρου «ημίψηλη» “lineup of death” με τον ίσως καλύτερο off dribble σουτέρ, τον ταυτόχρονα ίσως καλύτερο catch & shoot σουτέρ και 3&D guard και έναν νέο, μακράν αθλητικότερο αντίστοιχο Diaw που μπορούσε να ξεκινήσει ο ίδιος την επίθεση (αντί να συμμετέχει απλώς σε αυτή) και να πλακώσει στο ξύλο οποιοδήποτε matchup του (αντί απλώς να τον σπρώξει). Το μέλλον ερχόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τίποτα από αυτά τα στοιχεία δεν διέθετε το πιο παραδοσιακά δομημένο lineup του Popovich.
Έτσι, το καλοκαίρι του 2015, σπάει μια παράδοση σχεδόν δεκαετιών και προσγειώνει έναν all-star και τον απόλυτο ίσως midrange ψηλό LaMarcus Aldridge. Παράλληλα, δίνει οριστικά τα κλειδιά της ομάδας στον Kawhi Leonard, χτίζοντας άπειρα iso για τα μάτια του.
Πάρτε λίγο μια ανάσα και σκεφτείτε για τι συζητάμε. Ο άνθρωπος παίρνει ένα τεράστιο ρίσκο το 1996, κινδυνεύοντας να χάσει και τις δύο δουλειές που ανέλαβε, υπονομεύει ακόμα περισσότερο μια διαφαινόμενα χρεοκοπημένη σεζόν, κερδίζει άμεσα ένα ρίσκο με άμεσο και μακροχρόνιο impact, χτίζει από εκεί και πέρα μια δυναστεία σε ακρογωνιαίες – σταδιακά μεταβαλλόμενες μεν, ποτέ αντιδιαμετρικές δε – λογικές που βγάζουν την ομάδα στα playoffs έκτοτε και τις αποφέρουν κατά μέσο όρο ένα πρωτάθλημα κάθε τρία χρόνια…
…και με μια σεζόν, αναθεωρεί το παραπάνω σχήμα, γυρνώντας το μπάσκετ στη δεκαετία του ’70!!!
Τι κάνει λοιπόν;
Ουσιαστικά εκμεταλλεύεται κάθε σταγόνα των χαρισμάτων του Kawhi Leonard, ανακαλύπτοντας ξανά «στα γεράματα του» το iso παιχνίδι. Εν μέσω γήρανσης και τραυματισμών, αλλά και με βάση τις θεμελιώδεις αρχές του, ο Kawhi μετατρέπεται τη διετία ’15-’17 από έναν πολύ καλό finisher μακριά από το καλάθι, αλλά, χάρη στα τεράστια άκρα του, ειδικά κοντά σε αυτό, σε έναν παίκτη που θα ρουφήξει το usage, θα καταλήξει μετά τα 10” να δημιουργεί την επίθεση, ακόμη περισσότερο να δημιουργεί τα δικά του σουτ και να αξιοποιεί διαρκή screen, γιατί πολύ απλά στο ένας-εναντίον-ενός δεν μπορεί να σταματηθεί.
Όταν λείπει δε o Leonard, όπως συνέβη εν πολλοίς στις αναμετρήσεις με Rockets – Warriors πέρυσι, το San Antonio καταφεύγει είτε στις παραδοσιακές lineups με δύο ψηλούς, με σύνθετες δημιουργικές αρετές και περιστοιχιζόμενοι από μακρείς αμυντικούς τύπου Green και Simmons, είτε σε πραγματικό smallball που θα αντιμετωπίσει τις παραδοξότητες του Mike D’ Antoni, για παράδειγμα. Στο περσινό έκτο και τελευταίο παιχνίδι των ημιτελικών της Δύσης, η πεντάδα Mills, Murray, Anderson, Lee και Simmons4)δείτε εδώ τα διαστημικά +/- των πέντε τους, η οποία δεν είχε συνυπάρξει για ούτε μισό δευτερόλεπτο μέχρι τότε, έτρεξε ένα 13-0 σερί που ισοπέδωσε τους Rockets, την ίδια στιγμή που επέτρεπε στο San Antonio να τρέξει – για την ακρίβεια, πολύ περισσότερο ακόμα κι από το Houston! Άκου εκεί πράγματα…
Κρατήστε την ανάσα σας, λοιπόν, για το πως αυτή η πεντάδα ξεχαρβαλώνει σαδιστικά τους Rockets, χρησιμοποιώντας την motion offense στην απλούστερη μορφή της: pick’n’roll, kick-out, σουτ, τέλος. Ορίστε ένα βίντεο και άλλο ένα.
Φυσικά, τίποτα από αυτά (όπως και τα φετινά) δεν θα συνέβαινε χωρίς το ξεχείλωμα του rotation, προκειμένου ο Popovich να υπερασπίζει το δικαίωμα των παικτών του στην ξεκούραση, το οποίο, προφανώς και εξυπηρετεί καλύτερα τα δικά του σατανικά σχέδια. Έτσι, την προηγούμενη σεζόν, τα περίπου 20.000 που κατέγραψαν συλλογικά οι Spurs κατανεμήθηκαν ευρύτατα, σε 11 παίκτες με πάνω από 1.000 λεπτά συμμετοχής και σε 27 διαφορετικές πεντάδες. Εμ, έτσι παίζουν οι Duncan-Parker-Ginobili μέχρι τα 40 και η ομάδα είναι είκοσι σερί χρόνια στα playoffs…
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | Σκεπτόμενος ό,τι ο Popovich πήρε καθήκοντα προπονητή μια χρονιά προτού συναντήσει τον Duncan και άφησε καθήκοντα GM μια χρονιά προτού θεμελιώσει τον μύθο των Spurs με το δεύτερο πρωτάθλημα, μου φαίνεται όλο και περισσότερο «σχέδιο» όλο αυτό. Γαμώτο… |
|---|---|
| ↑2 | 118,9 ORtg, το 87ο καλύτερο στην Ιστορία και το μόνο των Spurs στο top-100 ever, τη στιγμή που 7 εκδοχές των Spurs εμφανίζονται στα 100 καλύτερα DRtg της Ιστορίας |
| ↑3 | Παραδόξως, ωστόσο, η γνώμη του Popovich είναι η καλύτερη για το φετινό Houston, που παρότι θα γίνει η πρώτη ομάδα στην Ιστορία που θα σουτάρει περισσότερα τρίποντα από δίποντα (αυτή τη στιγμή είναι στο 51,5% 3P attempt rate και στα 43,6 ανά αγώνα), τον αποζημιώνει με την ηγεσία του Harden και την ψυχαναγκαστική ανταγωνιστικότητα του Paul και φυσικά, την κυριαρχία που επιβάλλουν πάνω στο παιχνίδι |
| ↑4 | δείτε εδώ τα διαστημικά +/- των πέντε τους |
){kind=link}
