Πέρασε περίπου ένας μήνας από το τελευταίο weekly report. Μας λείψατε (σίγουρα), σας λείψαμε (ελπίζουμε) κι ερχόμαστε να τα ξαναπούμε με ένα weekly report/power ranking/σκόρπιες σκέψεις παραλήρημα σε δύο μέρη. Οπλιστείτε με υπομονή και καφεΐνη και ξεκινάμε.
Disclaimer: Τα στατιστικά και τα ρεκόρ είναι για το διάστημα 20 Δεκέμβρη με 20 Γενάρη.
1. Minnesota Timberwolves (12-5, #1 σε Offensive Rating – #6 σε Defensive Rating)
Οι Timberwolves έχουν βρει τα πατήματά τους από τη στιγμή που ο Butler ανέλαβε τον ρόλο της πρώτης επιλογής στην επίθεση και είναι σαφώς ο πνευματικός ταγός αυτής της ομάδας. Παρά το φαινομενικά περίεργο fit της πεντάδας τους έχουν βρει τον τρόπο να σφυροκοπούν τους αντιπάλους μέχρι να πουν “παραδίνομαι”, χαμηλώνοντας τον ρυθμό και παίζοντας εξαιρετικό μπάσκετ στο μισό γήπεδο. Επιβιώνουν της μετριότατης άμυνας (τουλάχιστον για το 2017) και των άσχημων επιστροφών τους μεγιστοποιώντας το ταλέντο τους στην επίθεση, και δεν έχουν χάσει τον ρυθμό τους στα παιχνίδια που απουσίασε ο Jeff Teague, τουναντίον. Ο Tyus Jones μπορεί να μην είναι ακόμα starter level άσσος, ωστόσο ταιριάζει πάρα πολύ με τους άλλους τέσσερις, ακριβώς επειδή είναι διακριτικός στην επίθεση, και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα παίξει ο Thibodeau με τα λεπτά τους, καθώς είναι γνωστό ότι παίζει σχεδόν πάντα όλους τους starters μαζί. Οι Wolves είναι 12 παιχνίδια πάνω από το 50% και τα όποια προβλήματα κρύβονται – δικαίως ίσως – κάτω από το χαλί, ενώ ο Taj Gibson αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, μένοντας υγιής και κάνοντας τρομερή δουλειά σε άμυνα και post-ups, παίζοντας μακράν τα περισσότερα λεπτά της καριέρας του.
Οι Timberwolves κέρδισαν πρόσφατα στην έδρα τους Pelicans, Thunder, Cavaliers, Knicks και Blazers με μέσο όρο διαφοράς 18 πόντους, και θέλουν πολύ το πλεονέκτημα έδρας καθώς έχουν κάνει φρούριο το target center, με ρεκόρ 14-1 απέναντι σε ομάδες της Δύσης.
Ο ψυχασθενής θα τους σκοτώσει #1
Τα γράφουν όλα τα media του κόσμου, τα ακούμε σε όλα τα podcasts, ο Μαντζούκας έχει βγάλει πανό στο μπαλκόνι του, αλλά ο Tom Thibodeau συνεχίζει να αυξάνει το ποσό της ασφάλειας ζωής των παικτών του. Τρεις Timberwolves βρίσκονται στο top-20 σε λεπτά ανά αγώνα, και Butler, Wiggins στο top-10, τη στιγμή που δεν γίνεται ούτε λόγος για ξεκούραση. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο Karl Anthony Towns δεν έχει χάσει αγώνα στις τρεις σεζόν του στο NBA, ενώ ο Wiggins μόνο έναν, και η καταπόνηση συσσωρεύεται.
ICYMI
Ο Towns εξακολουθεί να είναι αδαής στην άμυνα, αλλά τουλάχιστον φαίνεται πως τελευταία το επίπεδο έντασής του έχει ανέβει. Αν συνεχίσει να βελτιώνεται και οι Wolves σταθεροποιηθούν κοντά στο top-10 στην άμυνα, αυτόματα μπαίνουν στο τεφτέρι των Warriors μαζί με τους Rockets κάτω από τον τίτλο “Reasons for Worry”.
2. Golden State Warriors (13-4, #3 σε Offensive Rating, #13 σε Defensive Rating)
Εντάξει, δεν τρελαθήκαμε, παραμένουν μακράν η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος, κι αυτό αποδεικνύεται από την ευκολία με την οποία καθαρίζουν τους δελφίνους (πριν την ήττα από τους Rockets τουλάχιστον), οι τραυματισμοί όμως που ταλαιπώρησαν τους stars τους οδήγησαν σε δύο βαριές ήττες από Hornets και Clippers και ήχησαν το καμπανάκι για τη μειωμένη διάθεση στην άμυνα, ή και γενικότερα. Τι άλλο να πούμε για την πάρτη τους, ξέρω γω; Καλά θα ήταν να βάζει κανένα τρίποντο και ο Green που δεν έχει ξαναβρεί το χέρι του μετά το 39% της σεζόν των 73 νικών, καλά θα ήταν να δουν τον Iguodala να κάνει μερικά καλά παιχνίδια για να επιβεβαιώσει ότι απλά περιμένει τα playoffs, τέτοια πράγματα.
Αξιοσημείωτη είναι η σεζόν που κάνει ο David West ο οποίος βάζει 19 πόντους ανά 36 λεπτά και χαίρεται το μπάσκετ στα γηρατειά σφυροκοπώντας κόσμο ως center, αλλά το ίδιο αξιοσημείωτο, και μπορεί να αποδειχτεί προβληματικό αν δεν είναι υγιείς, είναι και το γεγονός ότι οι καλοί τους παγκίτες χειριστές (Livingston, Iguodala, McCaw) δεν σουτάρουν, ενώ το σουτ λείπει και από τη γραμμή των ψηλών. Εντάξει, λεπτομέρεια, αλλά για τους Warriors μιλάμε. Κάπως έτσι ο McCaw τους κάνει 16 πόντους χειρότερους, και είναι ο μοναδικός παίκτης του rotation με αρνητικό +/- όταν βρίσκεται στο παρκέ.
3. Oklahoma City Thunder (10-5, #2 σε Offensive Rating – #7 σε Defensive Rating)
Οι Thunder έγιναν αυτοί που πρέπει ξεπερνώντας σχετικά ανώδυνα τον σκόπελο του ξεκινήματος της σεζόν, κι αν κάτι απέδειξε η μεταμόρφωσή τους σε μια από τις καλύτερες πεντέξι ομάδες του πρωταθλήματος πίσω από τους Warriors, είναι ότι τελικά χρειάζονταν περισσότερο Westbrook, κι όχι λιγότερο. Το modus operandi του είναι αυτό το overagressive θηρίο που βλέπαμε και πέρσι, ίσως λίγο πιο καλιμπραρισμένο λόγω του μικρότερου χάσματος ταλέντου μεταξύ αυτού και της επόμενης επιλογής. Ο Russell δεν θα γίνει ξαφνικά Chris Paul, ούτε θα κατεβάσει ταχύτητα, γιατί στα κόκκινα έχει μάθει να είναι αποτελεσματικός. Αυτοί που έπρεπε να προσαρμοστούν είναι οι νέοι συμπαίκτες του, κι αυτό συμβαίνει με όλο και μεγαλύτερη επιτυχία. Ο Carmelo είναι αποδοτικός, αλλά είναι σαφές πλέον ότι δεν είναι ο παίκτης που έχουμε συνηθίσει. Ωστόσο, τα (πολύ) θετικά νέα είναι ό,τι ο Paul George έχει γίνει ένα κτήνος efficiency και έχει καταστήσει αναλώσιμο τον Andre Roberson και τη ζημιά που έκανε στην επιθετική λειτουργία.
Don't dribble near Paul George. pic.twitter.com/X3HyAClZap
— StatMuse (@statmuse) January 10, 2018
Ο αφανής ήρωας τους όμως είναι ο Steven Adams και η συνεχιζόμενη βελτίωσή του. Έχει μάθει τα χούγια του Russell όσο κανείς και καταλαβαίνει πότε να ρολάρει και πότε να κάνει στην άκρη, ενώ σπεύδει να του δώσει χώρο και σε εκτός σεναρίου καταστάσεις. Οι Thunder τον πλήρωσαν αδρά χωρίς να έχει τους εντυπωσιακούς απόλυτους αριθμούς, και καλά έκαναν. Σε άλλη ομάδα θα έπαιζε στο 16/14.
Χίλια μπράβο στον πιο ενδιαφέροντα μαντρότοιχο της ιστορίας.
ICYMI
Οι Thunder έριξαν 148 πόντους στο κεφάλι των Cavaliers σε ένα παιχνίδι που έλεγες: “τώρα θα σβήσουν, τώρα θα σβήσουν” κι αυτό δεν συνέβαινε ποτέ. Ήταν οι έκτοι περισσότεροι πόντοι την τελευταία δεκαετία σε παιχνίδι που δεν πήγε στην παράταση, και η μοναδική φορά που συνέβη απέναντι σε – θεωρητικά – ισχυρότερο αντίπαλο, και δη ομάδα του LeBron James. Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο; Ο Jeff Green βρισκόταν στην πλευρά των παθόντων και τώρα αλλά και στους 168 πόντους που δέχτηκαν οι Sonics από τους Nuggets πριν μια δεκαετία. O J.R. Smith άλλαξε πλευρές, και βρέθηκε κι αυτός στην πλευρά των θυμάτων, ενώ ο Nick Collison παρέμεινε στους Sonics/Thunder, παίζοντας επίσης και στις δύο πλευρές. Ο Carmelo Anthony βρέθηκε και τις δύο φορές στην πλευρά των θριαμβευτών.
4. Los Angeles Clippers (12-3, #5 Offensive Rating – #11 Defensive Rating)
Μια εξομολόγηση… Για χρόνια θεωρούσα ότι μέρος του προβλήματος των Clippers με τον πάγκο τους είναι ότι ο Doc Rivers ευνουχίζει τους παίκτες που δεν είναι στην πρώτη εξάδα/επτάδα των επιλογών του ή δεν είναι συνεπώνυμοί του. Γενικά, ρε παιδί μου, έχει τους στρατιώτες του και ζει και πεθάνει με αυτούς. Με τον Griffin να έχει παίξει 26 παιχνίδια και τους Beverley, Gallinari από 11, ο Doc έχει αναγκαστεί να δουλέψει με ρόστερ που θα έβλεπε φυσιολογικά σε tryouts. Montrezl Harrell, Jawun Evans, C.J. Williams, Jamil Wilson, Tyrone Wallace, Willie Reed, Sam Dekker και Sindarius Thornwell είναι τα ονόματα που στο ρυθμό της μπαγκέτας του Milos Teodosic έχουν υπερβάλλει εαυτούς για να κρατήσουν τους Clippers σε τροχιά playoff.
A, ναι, και ένα παλικάρι με λεπτό, καρτουνίστικο μουστάκι που προσβάλλεται κάθε φορά που ακούει ότι ο Jamal Crawford είναι το πρότυπο του έκτου παίκτη, και ως τέτοιος οδηγεί την ομάδα του σε ένα καθ’ όλα απροσδόκητο 12-3 από τις 20 του Δεκέμβρη μέχρι σήμερα, και έχει μέσους όρους 30 πόντους και πέντε assists ανά αγώνα σε αυτό το διάστημα. Μόνο τρέλα.
5. San Antonio Spurs (9-6, #24 σε Offensive Rating – #3 σε Defensive Rating)
Σας τα έγραψε και ο Άρης, αλλά για ομάδα που ο καλύτερος της slasher είναι ο 40χρονος Manu Ginobili, δεν τα πάνε και άσχημα. Η παραγωγή πόντων είναι κοπιώδης, έστω και αν οι αρχές παραμένουν σταθερές – με εξαίρεση τον LaMarcus, τον οποίο ο Pop αποφάσισε να δεχτεί όπως είναι αντί να προσπαθεί να τον αλλάξει. Τη μια θα βάλει ο Forbes, την άλλη θα ζεσταθεί ο Bertans, την τρίτη θα προκαλέσει αγνό χάος ο Murray, ο Manu θα νιώθει καλά, και οι νίκες και πάλι έρχονται. Ούτε και ο τραυματισμός του Gay δεν σταματά τη λοκομοτίβα του Greg Popovich.
Το ζήτημα όμως για τους Spurs δεν είναι η κανονική περίοδος και το πλασάρισμα στα playoffs, αλλά ο Kawhi Leonard, που είναι και πάλι εκτός “indefinitely so you stop asking every day” όπως είπε ο Pop. Το φαβορί για το φετινό βραβείο του MVP έχει παίξει μονάχα εννέα παιχνίδια φέτος και δεν μπορεί να πατήσει παρκέ φέτος και η σιωπή των Spurs κάνει την κατάσταση ακόμα πιο ανησυχητική.
Ένα ενδιαφέρον στατιστικό: Ο Joffrey Lauvergne, έχοντας παίξει ως επί το πλείστον center τις τελευταίες δύο σεζόν έχει κάνει ακριβώς 0 blocks στα τελευταία 54 παιχνίδια με Spurs, Bulls και Thunder
6. New Orleans Pelicans (9-5, #7 σε Offensive Rating – #11 σε Defensive Rating)
Τόσες πολλές προοπτικές, τόσο μεγάλη στασιμότητα. Φυσιολογικά ο Rondo δεν ήταν η σπίθα για την απογείωση των Pelicans. Τα τέρατά τους είναι σαφώς μαγευτικά σε ατομικό επίπεδο, αλλά αυτό δεν μεταφράζεται σε ομαδική κυριαρχία. O Davis είναι από τα εφιαλτικότερα match-ups του κόσμου, το ξέρουμε, αλλά εξακολουθώ να περιμένω περισσότερα σε άμυνα και δημιουργία – άλλωστε το πρόβλημα των Pelicans δεν είναι στο να βάλουν την μπάλα στο καλάθι. Ο Cousins έχει 25,5/15,5/5/1,5/1,5 αλλά πραγματικά ο τύπος παίζει μόνος του αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω του, είτε δοκιμάζοντας πάσες που δεν έχουν λογική και είναι εύκολοι πόντοι στην άλλη πλευρά, είτε παίρνοντας ρεπό από οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει αυτόν και την μπάλα στα χέρια του για κανά τρίλεπτο όταν δεν πάρει το σφύριγμα που θέλει ή δεν του βγει μια κίνηση. Κατά έναν τρόπο το πρόβλημα δεν είναι ότι οι δυό τους πρέπει να κάνουν περισσότερα, αλλά αντίθετα ότι πρέπει να κάνουν λιγότερα. Υπάρχει στο μυαλό μου ένα κατώφλι πάνω από το οποίο τα νούμερα μπορεί να γίνονται όλο και πιο τρομακτικά, αλλά – χωρίς να σημαίνει ότι είναι επιζήμια – είναι ενδεικτικά της
Στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια που έπαιξε, όλα νίκες για τους Pelicans, ο Anthony Davis είχε 30/10 (με 12/14 σουτ), 36/9, 48/17 και 45/16. Θα περάσουμε ωραία μέχρι το all-star break.1)Βέβαια η κατάρα του Χάτσιου παραμένει και στο επόμενο παιχνίδι, την ήττα από την Atlanta, όταν σκόραρε μονοψήφιο αριθμό πόντων για πρώτη φορά από τον Φλεβάρη του ’16, σε παιχνίδι που έπαιξε παραπάνω από 20′.
ICYMI
Είμαστε σίγουροι ότι ο Ray Allen ήταν καλύτερος από τον E´Twaun Moore;
7. Houston Rockets (5-8, #6 σε Offensive Rating – #25 σε Defensive Rating)
Η έλλειψη βάθους και τα προβλήματα τραυματισμών συγκρούστηκαν με το ιλιγγιώδες τρέξιμο των Rockets προς την κορυφή. Πάνω κάτω ξέρουμε γι’ αυτούς ότι είναι πάρα, πάρα πολύ δυνατοί με Harden και Paul, σχεδόν ανίκητοι, αλλά και το ότι το ρόστερ τους είναι ρηχό σαν πολιτική ανάλυση σε πάνελ μεγάλου καναλιού. Δεν μας πιστεύετε; Ο Gerald Green ήρθε χωρίς προπόνηση από τα αζήτητα (αχεμ, Jason Kidd) και σε δέκα παιχνίδια σκοράρει κατά μέσο όρο 16 πόντους, παίρνοντας τον φετινό τίτλο της σούπερ mid-season κίνησης του Daryl Morey.
Τα νεύρα κατέληξαν στο κυνήγι του Austin Rivers στο τούνελ μετά την ήττα από τους Clippers, και οι Rockets θα χάσουν για δύο παιχνίδια λόγω τιμωρίας τους Ariza και Green. Ευτυχώς γι’ αυτούς γύρισε ο Mbah a Moute και λογικά επιστρέφει και ο Harden, και οι ποικιλίες τύπου R.J. Hunter θα περιοριστούν.
ICYMI
Ο Harden σκόραρε 51 πόντους σε δύο διαδοχικά παιχνίδια φεύγοντας με σκυμμένο το κεφάλι σε αμφότερα. Κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει στο NBA για τους οκτώ παίκτες που έχουν διαδοχικά 50+ point games, ενώ στο ABA ο Dan Issell είχε βιώσει αυτή την ατιμωτική τιμή.
A, ναι, κι αυτό:
8. Portland Blazers (9-7, #13 σε Offensive Rating – #22 σε Defensive Rating)
Τα ξέρουμε νομίζω, οι Blazers θα κερδίσουν σαραντακάτι παιχνίδια, θα μπουν στα playoffs από χαμηλό seed (κάπως θα βρουν τον τρόπο) χωρίς να τρομάζουν κανέναν ιδιαίτερα. Η motion offense του Stotts μοιάζει πιο κολλημένη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, και αν και τα στατιστικά δεν το επιβεβαιώνουν (η συχνότητα isolation, cuts, spot-ups είναι πάνω κάτω η ίδια), μου δίνεται η εντύπωση ότι στηρίζονται πολύ περισσότερο στην ατομική δημιουργία. Αν κάπου φαίνεται αυτό είναι στις πάσες. Είναι τελευταίοι σε assists και AST%, όντας η μοναδική ομάδα στη λίγκα που μοιράζει κάτω 20 ανά αγώνα και η μόνη με κάτω από 50% των καλαθιών της να είναι assisted.
Αυτή η εντύπωση μπορεί να οφείλεται και στο ότι ουσιαστικά, πλέον, η ομάδα είναι τέσσερις χειριστές και ένας ψηλός. Πέρα από τους τρεις που ξέρουμε, τη μερίδα του λέοντος των επιθέσεων που απομένουν ολοκληρώνουν Shabazz Napier (καταπληκτική σεζόν) και Evan Turner, παίκτες δηλαδή που παίζουν με την μπάλα στα χέρια. Ο Aminu την παλεύει, αλλά ο Harkless και οι διάφοροι περίεργοι που έχουν στο 4-5 (Leonard, Vonleh, Davis) είναι μάλλον διακοσμητικοί, ιδίως στην επίθεση.
Συγχαρητήρια. Πληρώνετε άπειρα για την πιο προβλέψιμη ομάδα της λίγκας.
9. Denver Nuggets (7-9, #19 σε Offensive Rating – #9 σε Defensive Rating)
Οι Nuggets παραμένουν η πιο ενδιαφέρουσα μέτρια ομάδα του πρωταθλήματος για – πόσο; – κοντά στα τρία χρόνια τώρα. Παραδόξως είναι η επίθεσή τους αυτή που τους τραβάει προς τα κάτω φέτος, καθώς η είσοδος του Mason Plumlee στην πεντάδα έχει ανέλπιστα θωρακίσει την άμυνά του, αν και credit θα πρέπει να δοθεί στην μεγαλύτερη προσπάθεια που καταβάλλει ο Jokic. Ο φίλος Ηλίας από το basketball guru έλεγε στην αρχή της σεζόν ότι δεν αντέχει τον Jokic γιατί δεν γίνεται να είσαι μπασκετμπολίστας στο υψηλότερο επίπεδο με αυτή τη φυσική κατάσταση, και σε έναν βαθμό του δίνω δίκιο. Με τον κίνδυνο να ακουστώ παράλογος, το 16/10/5 του δεν λέει όλη την ιστορία. Παραμένει ο πιο εφευρετικός ψηλός της λίγκας, βάζοντας στο ρεπερτόριό του και την πάσα-σφαλιάρα, αλλά αυτή τη στιγμή είναι επιφορτισμένος με τον ρόλο του βασικού σκόρερ, βασικού δημιουργού και αναγκαστικά για τα λεπτά που παίζει και την θέση και με το μεγαλύτερο μέρος του rim protection και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να σκάει στο τέλος των παιχνιδιών. Σκοράρει λίγο και με μόνο 33% σε clutch situations και γενικότερα από το ξύπνημα του Lyles και μετά, ο τελευταίος είναι το επίκεντρο στην τέταρτη περίοδο.
Photo Credit: Garrett Ellwood/NBAE via Getty Images
Το ζήτημα της έλλειψης point guard πρέπει να διευθετηθεί. Ο πιο σταθερά ασταθής NBAer, Jamal Murray είναι ένας δυναμίτης gunner, αλλά PG δεν είναι, και έχει μέσο όρο λιγότερες από τρεις assists ανά αγώνα, ο Mudiay μετά από ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα βρέθηκε πλέον εκτός rotation και ο Malone έχει καταφύγει στη λύση του Barton που κολλάει ένσημα και ως playmaker για να μπαλώσει την τρύπα. Και τα καταφέρνει περίφημα, με πάνω από 2/1 λόγο assists προς λάθη, και τις trademark no-look πάσες του. Είναι και ο βασικός υπεύθυνος για την άνοδο του Trey Lyles o oποίος από τις 12/12 έως τις 12/1 είχε 16 φορές διψήφιο αριθμό πόντων σε 17 αγώνες ερχόμενος από τον πάγκο, δίνοντας λύση στο επιθετικό ναυάγιο των second units. Βέβαια πεντάδες των Barton, Lyles, Beasley και έναν εκ των δύο βασικών ψηλών, δεν μαρκάρουν κανέναν, και κάπως έτσι βρει λεπτά ο Torrey Craig, που προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
10. Dallas Mavericks (7-8, #4 σε Offensive Rating – #26 σε Defensive Rating)
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μπορεί να σταματήσει τον Rick Carlisle από το να σχεδιάζει μια αποτελεσματική επίθεση γύρω από τον Dirk Nowitzki. Η αδυναμία του τελευταίου να τρέξει ή να λυγίσει τα γόνατά του πάντως δεν είναι ένα από αυτά. Οι Mavericks είναι και πάλι ένας σεβαστός αντίπαλος, έστω κι αν η τέταρτη περίοδος είναι ζόρικη γιατί ο μεγάλος Γερμανός θα αποτελεί στόχο σε κάθε κατεβασιά των αντιπάλων. Παρόλα αυτά, 14 πόντοι με 50/40/90 περίπου στα τελευταία 14 παιχνίδια είναι εντυπωσιακή συγκομιδή για το αγαπημένο μας σκιάχτρο. Κατά εντυπωσιακό τρόπο ο Carlisle έχει βρει τον τρόπο να διαλύει τους πάντες με μια πεντάδα που έχει τρία PGs και δύο (με τα σημερινά δεδομένα) centers. Τα +/- της geriatrics lineup J.J. Barea-Ferrell-Harris-Powell-Dirk είναι ανήκουστα, κι ας περιλαμβάνουν δύο ανθρώπους κοντούς για τα δεδομένα της κοινωνίας, κι όχι του NBA. H πονηριά του διδύμου Barea (με την μπάλα) και Harris (χωρίς αυτήν) θα έπρεπε να προστατεύεται από την UNESCO ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και ο Powell είναι ένας εξαιρετικός μπράβος για να πλαισιώσει αυτούς τους τέσσερις.
11. Memphis Grizzlies (7-8, #12 σε Offensive Rating – #17 σε Defensive Rating)
Οι Grizzlies είναι και πάλι σχετικά ανθρώπινοι, όσο τους επιτρέπει το υλικό τους μετά από ένα διάστημα 40 ημερών τον Νοέμβρη και Δεκέμβρη όπου κέρδισαν μόνο δύο φορές σε 20 παιχνίδια. Εσχάτως έχουν ξαναβρεί κάποιον ρυθμό στην επίθεση και εκμεταλλευόμενοι το εύκολο πρόγραμμά τους έκαναν μερικές νίκες.
Είναι πραγματικά στενάχωρο να βλέπεις τον Marc Gasol να παίζει χωρίς όρεξη να πασάρει από συνήθεια και να συμβιβάζεται με σουτάκια εκτός ρυθμού, ιδίως όταν ο Tyreke Evans κάνει πράματα και θάματα, όντας απολύτως υγιής και για πρώτη φορά μετά από χρόνια ο βασικός χειριστής στην ομάδα του. Η είσοδος του στην βασική πεντάδα δεν μείωσε την αποτελεσματικότητά του, τουναντίον, ως βασικός έχει 21/5/6 με μόλις δύο λάθη και 40% από το τρίποντο. Στην πραγματικότητα είναι ακόμα μόλις 28 ετών, και πόνταρε με μεγάλη επιτυχία στον εαυτό του με το μονοετές συμβόλαιο $3,3 εκατ. το καλοκαίρι, και είναι έτοιμος για πολλά μηδενικά το καλοκαίρι. Κανονικά θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένος να παίζει με ένα ταμπελάκι “beware of contract years” στο στήθος.
Αν κάτι θα πρέπει να κρατήσουν από μια σεζόν που τελείωσε πολύ νωρίς, καθώς συνειδητοποιούν ακόμα ότι θα πάνε σπίτι τους νωρίς τον Απρίλιο για πρώτη φορά από το 2010, είναι το εξαιρετικό pick του Dillon Brooks, αλλά και τα ψήγματα ενθαρρυντικών σημαδιών που δίνουν οι Martin και Davis εναλλάξ, αμφότεροι picks μεταξύ 25-35, που, για μια ομάδα με τόσο μικρή βοήθεια από το draft, θα είναι μεγάλη βοήθεια να εξελιχθούν σε “κανονικούς” rotation players.
Δύσκολες αποφάσεις γενικά, για μια ομάδα χωρίς ταυτότητα, με εξαιρετικά assets για trades αλλά όχι μεγάλη διάθεση για tanking.
12. Utah Jazz (5-10, #25 σε Offensive Rating – #24 σε Defensive Rating)
Μπορεί η σεζόν τους να εκτροχιάστηκε απότομα ελέω τραυματισμών, καθώς ο Rudy Gobert είναι το ορόσημο της αγωνιστικής τους ταυτότητας, αλλά οι Utah Jazz δεν είναι η πιο βαρετή ομάδα στο NBA, κι αυτό γιατί έχουν για πρώτο σκόρερ αυτόν τον χαμογελαστό δυναμίτη με το κουταβίσιο βλέμμα, τον Donovan Mitchell, o οποίος από τη στιγμή που οι Sixers δεν κάνουν κρουαζιέρα προς τα playoffs της Ανατολής διεκδικεί επί ίσοις όροις το βραβείο του rookie of the year. Υπάρχει μια πιθανότητα να βγει Tyreke Evans, δηλαδή η καλύτερή του σεζόν να είναι η πρώτη του, λόγω συγκυρίας, αλλά απουσιάζουν στην περίπτωσή του το τραγικό σουτ και η κακή νοοτροπία του Reke.
Η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωσή τους τόσο από πλευράς αγωνιστικής εξέλιξης, όσο και αναφορικά με τον μελλοντικό σχεδιασμό, είναι ο Rodney Hood. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία ενός #23 pick ήδη από τη δεύτερη σεζόν του, αλλά από τότε είναι μάλλον στάσιμος. Σουτάρει από το τρίποντο με κοντά στο 40% αλλά έχει αυτή την εξοργιστική συνήθεια να σταματάει τα drive του νωρίς για να σουτάρει floaters και midrangers, με αποτέλεσμα ένα ντροπιαστικό 43% στα δίποντα και χαμηλά νούμερα στις assists. To συμβόλαιό του λήγει το καλοκαίρι.
Εσχάτως είναι τραγικοί, και η μόνη ομάδα με Offensive Rating κάτω από 100 στο διάστημα που συζητάμε2)οκ, μέχρι τις 18/1 που το σκεφτόμουν αυτό δηλαδή, γιατί ο Gobert επέστρεψε και έβαλαν 115 και 125 στα δύο τελευταία, καθώς έχουν σβήσει όλοι από το τρίποντο και ο Joe Ingles μοιάζει σκασμένος και τελείως έξω από τον ρόλο που θέλει να παίζει. Δύσκολα θα ατενίσουν φέτος τα playoffs, και υπάρχουν παίκτες που μπορούν να μετακινήσουν για ενδεχόμενα picks, έχοντας ντραφτάρει άλλωστε εξαιρετικά τα τελευταία χρόνια.
13. Phoenix Suns (6-8, #20 σε Offensive Rating – #27 σε Defensive Rating)
Μπλεγμένοι κι αυτοί σε έναν αδιαχώριστο όμιλο ομάδων στον πάτο της Δύσης, δεν έχουν άλλο να κάνουν, παρά να βλέπουν την εξέλιξη των νέων αστέρων τους. Ο Booker με τον Warren βάζουν μια πενηντάρα ανά αγώνα μαζί στο διάστημα που συζητάμε, κι ας έχει ο πρώτος χαμηλά ποσοστά και σχεδόν πέντε λάθη ανά αγώνα. Οι Suns παίζουν ουσιαστικά χωρίς playmaker, καθώς ο Ulis δεν αποτελεί πλέον ευχάριστη έκπληξη, οι αντίπαλοι είναι διαβασμένοι απέναντί του και δεν έχει καταφέρει να ξαναβρει την μαγεία του περσινού δεύτερου μισού του πρωταθλήματος. Κάπως έτσι, οι Suns έπεσαν στην ανάγκη του Isiah Canaan, αλλά βασικά ο Devin Booker είναι ο μοναδικός παίκτης σε όλο το ρόστερ που μπορεί να δημιουργήσει με την μπάλα στα χέρια, και μάλλον πρέπει να δείξουμε λίγη επιείκεια πριν τον πούμε απλά empty scorer. Στο κάτω-κάτω θυμηθείτε τον Klay Thompson στις πρώτες σεζόν του.
Το θετικό για τους Suns είναι ότι και ο Josh Jackson αρχίζει να κατευνάζει τους δικαιολογημένους φόβους των Suns όταν σούταρε στον γάμο του καραγκιόζη και ντρίμπλα=λάθος. Κερδίζει τα λεπτά του από την άμυνα, έχει μπει και στη βασική πεντάδα, τα ποσοστά του είναι ανθρώπινα και είναι σίγουρο στοίχημα για highlight plays. Θα πρέπει να αρχίσουν να κερδίζουν κάποτε, αλλά για φέτος καλό είναι ένα ψηλό pick ακόμα.
14. Los Angeles Lakers (6-11, #29 Offensive Rating – #16 Defensive Rating)
Οι Lakers κατέρρευσαν για δεύτερη συνεχή χρονιά μετά από ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, με ένα αποκαρδιωτικό διάστημα 40 ημερών (από τις 27 Νοέμβρη έως τις 5 Γενάρη) στο οποίο γεύτηκαν τη χαρά της νίκης μία και μοναδική φορά κερδίζοντας – εντυπωσιακά – τους Houston Rockets. Μετά από ένα players meeting και μερικές γραφικότητες του Lavar Ball, η ομάδα του Luke Walton άδραξε την ευκαιρία του εύκολου προγράμματος για να πετύχει το πρώτο σερί τεσσάρων νικών από το 2013. Τουλάχιστον το πρώτο που να μην έρχεται στα χασομέρια της σεζόν όπως πέρσι. Εντάξει, τους Kings, τους Hawks και τους Mavericks κέρδισαν για τρία από αυτά, but still counts.
Οι Lakers παίζουν με το γκάζι καρφωμένο στο πάτημα, κάτι που ταιριάζει στην φιλοσοφία του προπονητή τους αλλά και το προφίλ των φερέλπιδων νέων τους, αλλά ταυτόχρονα τους οδηγεί σε έναν αβυσσαλέο αριθμό λαθών (σχεδόν 17 ανά 100 κατοχές) και μια επίθεση την οποία τα advanced stats δεν αγαπάνε καθόλου. Σημαντικό ρόλο σε αυτό φυσικά παίζει και το γεγονός ότι το ρόστερ τους δεν βρίθει κιόλας καλών σουτέρ και οδηγείται από έναν φοβερά ταλαντούχο αλλά και φοβερά αμφιλεγόμενο point guard που δυσκολεύεται πάρα πολύ να βγάλει προσωπικές φάσεις. Ο Brook Lopez είναι μάλλον ασύμβατος με αυτό που ο Walton θέλει να παίξει, έχοντας συνηθίσει να παίζει με περισσότερη περίσκεψη σε σχέση με τον αυτοσχεδιασμό των Lakers, και το τρίποντο που μας υποσχέθηκε πέρσι φέτος δεν μπαίνει με τίποτα (32%). Κάπως έτσι απουσιάζει ο go-to guy από τη σύνθεσή τους, και πρώτος σκόρερ τους είναι ο σωτήρας μας, Kyle Kuzma, και ακολουθεί από κοντά ο Brandon Ingram που ακόμα είναι σωματικά άγουρος (και δύο χρόνια μικρότερος του ομόσταυλού του στις θέσεις των forwards). Larry Nance Jr. και Julius Randle είναι ατελείς παίκτες με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και ο Walton ακόμα ψάχνεται για να βρει τον πιο χρήσιμο. 15-27 το ρεκόρ τους, κι από μια άποψη μπορεί κανείς να πει: “Καλά είναι”.
ICYMI
Οι Lakers είναι στο 16-21 με τον Lonzo Ball και στο 0-8 χωρίς αυτόν.
Lost in translation
O Ivica Zubac παρότι πέρσι άφησε υποσχέσεις από τα μέσα της σεζόν και έπειτα φέτος έχει αγωνιστεί μονάχα 37′, σπασμένα σε 11 παιχνίδια. Στην G-League τα νούμερά του είναι εξαιρετικά σε οκτώ παιχνίδια, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εκεί ο όγκος του αποτελεί πολύ μεγαλύτερο asset και το κακό του footwork στην άμυνα δεν είναι το ίδιο επιζήμιο, ή τελοσπάντων δεν νοιάζεται και κανείς. Οκ, πάντα ο χειρότερος coach ξέρει περίπου εκατό φορές καλύτερα από εμάς, αλλά από πλευράς διαχείρισης, κάτι δεν πάει καλά.
15. Sacramento Kings (3-10, #26 σε Offensive Rating – #29 σε Defensive Rating)
Είναι ένα μικρό θαύμα το ρεκόρ των Kings, οι οποίοι έχουν κερδίσει 4-5 παιχνίδια μάλλον κατά λάθος. Πρώτος τους σκόρερ με λιγότερο από 15 πόντους είναι ο αναγεννημένος Zach Randolph στα 36 του έχει per minute μερικά από τα καλύτερα νούμερα της καριέρας του. Με αρκετά λεπτά λοιπόν κουμπωμένα στο Z-Bo οι Kings έχουν περισσότερους ψηλούς από όσους μπορούν να διαχειριστούν, κι έτσι ο Κουφός σαπίζει σαν φαντάρος σε δυσμενή μετάθεση, παίζοντας με διάθεση κατατονικού ιπποπόταμου, προς μεγάλη τέρψη διάφορων mobile ψηλών όπως πρόσφατα ο Montrezl Harrell που τον έκανε γαϊτανάκι, ενώ ο Παπαγιάννης έχει παίξει μόλις 10 παιχνίδια.
Ο Garrett Temple παίζει 25 γαμημένα λεπτά και κανείς δεν καταλαβαίνει το γιατί. Ένας παίκτης που θα σκυλιάσει στην άμυνα και έχει φτιάξει τρίποντο, είναι όμως 31 τι κάνει εκεί και οι Richardson και Jackson βλέπουν το rotation κολλημένοι σε αυτές τις περιστρεφόμενες πόρτες σαν παιδάκια που οι γονείς τους τα πήγαν στο IKEA και μαλακίζονται. Βάλε και τα λεπτά του Carter και 41 λεπτά στα φτερά σπαταλιούνται χωρίς λόγο.
Ελπιδοφόρες αχτίδες πάντως εκμπέμπουν ο Cauley-Stein ο οποίος συνεχίζει να δουλεύει την επαφή του με το καλάθι και μοστράρει μια απρόσμενη προθυμία και ικανότητα να βρίσκει κοντούς που κόβουν και να πασάρει όταν βρίσκει double-teams, πράγμα αρκετά σημαντικό γιατί δύσκολα θα γίνει ποτέ κάτι περισσότερο από rim-runner και ευκαιριακός σκόρερ. Βέβαια το φοβερό αμυντικό του potential εξακολουθεί να υπάρχει σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά και ο Bogdan Bogdanovic, που δείχνει απολύτως NBA ready, και για rookie σκοράρει με εξαιρετική οικονομία – 59% true shooting percentage, πρακτικά Klay Thompsonικό shooting profile. 25 λεπτάκια βέβαια μόνο και γι’ αυτόν, τα είπαμε αυτά τα προβλήματα πιο πάνω.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Βέβαια η κατάρα του Χάτσιου παραμένει και στο επόμενο παιχνίδι, την ήττα από την Atlanta, όταν σκόραρε μονοψήφιο αριθμό πόντων για πρώτη φορά από τον Φλεβάρη του ’16, σε παιχνίδι που έπαιξε παραπάνω από 20′. |
|---|---|
| ↑2 | οκ, μέχρι τις 18/1 που το σκεφτόμουν αυτό δηλαδή, γιατί ο Gobert επέστρεψε και έβαλαν 115 και 125 στα δύο τελευταία |
Οντως μας λειψατε! Γιατι τετοια μεγαλη διακοπη;