Η υψηλή γαλλική λογοτεχνία του τίτλου δεν είναι τίποτα άλλο από το γνωστό “κεσκεσέ” που έχει πολλάκις απαθανατίσει ο Νίκος Αλέφαντος και εισάγει και στην εγχώρια αργκό, αντικαθιστώντας το ελληνικότατο “Τειντούτος ρε;”, και βρίσκεται εκεί γιατί αν μπορούσαμε να απομονώσουμε έναν λόγο ύπαρξης αυτής της στήλης, είναι η αναγνώριση και η εξερεύνηση των άγνωστων και χωρίς συστάσεις παικτών, των διαττόντων αστέρων, των βετεράνων που ξανανιώνουν για μια στιγμή ή μια εβδομάδα, για να φωτίσει δηλαδή λίγο όλους αυτούς με τους οποίους κανείς δεν θα ασχολιόταν -ή δεν έχει ασχοληθεί ακόμα-, σε περισσότερη έκταση και με μεγαλύτερη διάρκεια από ένα tweet ή ένα φευγαλέο μήνυμα σε κάποιο chat. Μπορεί το σχόλιο να χαθεί μαζί με τον αθλητή που αφορά, ή μπορεί να παραμείνει αρχείο όταν μελλοντικά καθιερωθεί.
Ακόμα κι αν καμιά φορά εξωκείλει από αυτή την -ομολογουμένως όχι και γραμμένη με αίμα- αποστολή, πάντα η κινητήρια δύναμη, ο λόγος να συνεχίζει να γράφεται, είναι αυτές οι στιγμές πηγαίας περιέργειας και ενθουσιασμού και το ακόλουθο “μα τι κάθομαι και γράφω/διαβάζω τώρα;;” συντακτών και αναγνωστών.
Τελοσπάντων, τον τελευταίο καιρό είχαμε πολλές τέτοιες φάσεις!
Η άμυνα των Cavaliers είναι κακή. Πόσο κακή;
Αρκετά ώστε μια πεντάδα με τον Andre Drummond και τους διαβόητους scorers Anthony Tolliver, Stanley Johnson, Reggie Bullock και Ish Smith να τους διαλύσει στο δεύτερο από τα διαδοχικά παιχνίδια που έπαιξαν. Ο Tolliver έβαλε 20 πόντους και στα δύο, πρώτη φορά εδώ και τέσσερα χρόνια που βάζει 20, και μόλις έκτη και έβδομη στην καριέρα του αν αφαιρέσουμε την “yolo” περίοδο Don Nelson στους Warriors. O Smith πέτυχε ένα ωραιότατο 19/7 χωρίς λάθη. Ο Reggie Bullock πέτυχε career high με 22 πόντους, βρίσκοντας εύκολα καλάθια με την απλή στρατηγική να μετακινείται από τη θέση του, πλεκτάνη την οποία δεν κατάφεραν να λύσουν ούτε μια στιγμή οι Cavaliers. O Stanley Johnson αποφάσισε απλά να ντριμπλάρει μέχρι μέσα σε κάθε φάση, και κανένας Cavalier δεν είχε κάποια ένσταση σε αυτό. 26 πόντοι για αυτόν ως αποτέλεσμα.
An unexpected rivalry
Πάνω που έγραφα για την άνοδο των Thunder και το γεγονός ότι κάθε αγώνας τους αποτελεί ένα statement για τους Rockets και τους Warriors, ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός του Andre Roberson στην επιγονατίδα σε αυτήν εδώ την φάση:
Στα power rankings αναφέραμε ότι η παρουσία του George τον κάνει λιγότερο απαραίτητο στην πεντάδα των Thunder. Όμως η ίδια η παρουσία του George και αυτή του Anthony ταυτόχρονα μπορούσαν να τον κάνουν ακόμα πιο χρήσιμο, καθώς κάλυπταν κάπως τις επιθετικές του αδυναμίες. Εντυπωσιακά, είχε το δεύτερο καλύτερο net rating ανάμεσα στους παίκτες του rotation, με τους Thunder να είναι κατά 9,6 πόντους καλύτεροι με αυτόν στο παρκέ.
Σε ένα παιχνίδι, λοιπόν, που οι Sixers έψαχναν την πρώτη τους νίκη απέναντι στην Oklahoma εδώ και πολλά χρόνια, δόθηκε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν, και χτίζεται μια μάλλον ανέλπιστη αντιπαλότητα.
Τα πάντα ξεκίνησαν από τα χαιρετίσματα του Westbrook στην τελευταία συνάντηση των δύο ομάδων. Τη συνέχεια δίνει το κάρφωμα του JoJo πάνω στον Russ, με τον δεύτερο να πέφτει σαν παιδάκι που εκτοξεύεται από τη φυγόκεντρο σε παιδική χαρά στον μύλο, χωρίς να έρθει σε ιδιαίτερη επαφή με τον Embiid αλλά με τρόπο που κάνει το κάρφωμα ακόμα εντυπωσιακότερο. Ο ίδιος Westbrook, που ξεκινά το παιχνίδι με 0/6, και τους Sixers να φαίνεται για δυόμιση περιόδους να έχουν το πάνω χέρι, ακόμα κι αν το προβάδισμα άλλαζε χέρια.
Όλα αυτά μέχρι να οργιάσουν PG13 και Westbrook στην τρίτη περίοδο, για ένα σερί 15-0 σε λιγότερο από δυόμιση λεπτά. Ένα εντυπωσιακό no-call οδήγησε σε τεχνική ποινή στον Russ, ρίχνοντας λίγη ακόμα γεύση σε ένα παιχνίδι με εντάσεις.
Τελικά οι Sixers δεν μπορούν να ολοκληρώσουν το comeback, o Embiid αναγκάζεται να καταπιεί τη γλώσσα του, και ο Russell ντριμπλάρει το τέλος του ρολογιού κοιτάζοντας στον αντίπαλο πάγκο έναν Embiid που δεν θέλει καθόλου να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται.
Τη διαφορά έκανε όμως ο -δεν θα σταματήσουμε να το λέμε- καταπληκτικός φέτος Steven Adams, ο οποίος είναι ο πρώτος παίκτης που υπερισχύει τόσο έντονα σωματικά του JoJo, με 10/11 και 10 επιθετικά rebounds.
Κάτι δεν πάει καλά, αλλά το ταλέντο υπερισχύει -τουλάχιστον κάποιες φορές
Ο τραυματισμός του Paul Millsap έχει καταδικάσει τους Denver Nuggets στη βαθμολογική μετριότητα, στερώντας τους τον μοναδικό two-way παίκτη της frontcourt τους, αφού ο Mason Plumlee έχει ως μοναδικό skill το ανάποδο κάρφωμα και μια υποψία πάσας, ο Trey Lyles είναι ο πιο πιστός οπαδός του κινήματος “δεν πληρώνω” στην άμυνα και ο Faried είναι ουσιαστικά εκτός ομάδας, απλά δεν έχει φύγει ακόμα, παραμένοντας σε μια limbo τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Οι Nuggets σιγοβράζουν περιμένοντας το γεγονός που θα τους απογειώσει, αλλά ταυτόχρονα αυτό δεν σημαίνει πως δεν συμβαίνουν μικρές-μικρές βελτιώσεις.
Μια τέτοια που -άγνωστο γιατί- έχει περάσει σχετικά under the radar (μάλλον όχι άγνωστο, απλά η φετινή draft class έχει επισκιάσει στις συζητήσεις οποιονδήποτε άλλον νέο παίκτη) είναι άνοδος του Jamal Murray. Βάζει 16 πόντους με 45/38/93 σε 30′, έχει φτάσει φέτος τις έξι τριαντάρες, και, ακόμα κι αν είναι το ίδιο πιθανό να βάλει τέσσερις, όσο και να βάλει 31 πόντους, λίγο πριν τα 21 του χρόνια δείχνει ότι έχει όλα τα φόντα να γίνει η βασική επιθετική απειλή των Nuggets.
Η έλλειψη κλασικού point guard, βέβαια, είναι κατά διαστήματα εμφανής, και πολλές επιθέσεις καταλήγουν σε μια ασύνδετη χορογραφία τυχαίων κινήσεων και τροχιών, που όμως, είτε λόγω της φαντασίας του Jokic και του Barton, είτε λόγω του χεριού του Jamal, είτε του οπορτουνισμού του Harris, πάντα μπορεί να μετουσιωθεί σε πόντους για τους “Σβώλους”.
Bad Stuff to watch
Notto Porter
Θυμάστε στην αρχή της χρονιάς, τότε που ο Otto Porter φαινόταν να κάνει το βήμα προς τα αστέρια, ακολουθώντας την αλάνθαστη τακτική “δεν θα ξαναχάσω σουτ”; Αυτός ο παίκτης δεν υπάρχει πια στο ρόστερ των Wizards, καθώς μέσα στο 2018 περιφέρεται σαν φάντασμα στην περιφέρεια των Wizards, αδυνατώντας να ξαναβρεί την χαμένη του αυτοπεποίθηση από τα 7,25, αλλά ακόμα περισσότερο, χωρίς να μπορεί να επηρεάσει το παιχνίδι με άλλον τρόπο. Ο χρήστης Mr.Whiteside97 στο redditt αποτύπωσε σε ένα πολύ χαρακτηριστικό πινακάκι την σταδιακή πτώση του Otto Porter Jr.
Ετυμηγορία: Μάλλον θα στρώσει, αλλά τα $ 25 εκατ. είναι πολλά…
PS: Και φυσικά πριν βγει το κείμενο έκανε το παιχνίδι της χρονιάς…
Zach LaVine and the Bulls
Πολλή κουβέντα γίνεται για την αστοχία του LaVine, κουβέντα πολύ πιο έντονη μετά το 5/28 απέναντι σε Lakers και Miami. O τραυματισμός του Dunn ήρθε στο χειρότερο δυνατό χρονικό σημείο, καθώς φορτώνει τον LaVine με ένα άδικο ποσό αρμοδιοτήτων οργανωτικά, εκτελεστικά, αλλά και αμυντικά. Μιλάμε για έναν παίκτη, όμως, που είχε να παίξει μπάσκετ κανά χρόνο και ακόμα βρίσκει τον ρυθμό του μετά από σοβαρή επέμβαση. Ας χαλαρώσουμε, όλα καλά. Ας γυρίσει ο Dunn, κι ας παίξουν μαζί όσα παιχνίδια μένουν μετά το all-star game, για να δούμε τι έχασαν οι Timberwolves για να γίνουν playoff team μια ώρα αρχύτερα. Ως τότε μπορούμε να απολαύσουμε τον Markkanen να κατεβάζει τα rebounds και να ξεχύνεται σε one man fastbreaks.
Ετυμηγορία: Ψυχραιμία…
Wilson Chandler
Έκανε πέρυσι την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και ήταν μια ιστορία που ζεσταίνει την καρδιά, καθώς είχε ήδη χάσει δύο ολόκληρες σεζόν με τη φανέλα των Nuggets, αφού τα προβλήματα τραυματισμών φαίνονταν να καταστρέφουν μια καριέρα που είχε ακόμα πολλά να δώσει. Ακόμα κι έτσι, το τρίποντό του ποτέ δεν μετουσιώθηκε σε πραγματικό όπλο και η προστιθέμενη αξία του να παίζει στο “4” υπάρχει σε θεωρητικό μόνο επίπεδο, καθώς δεν είναι τόσο ικανός rebounder και δημιουργεί προβλήματα σε μια, ούτως ή άλλως, όχι ιδιαίτερα ψηλή ομάδα. Η άμυνα του δεν αφαιρεί τίποτα από το πάτωμα των Nuggets, αλλά δεν θα στηθεί και γύρω από αυτόν. Η βουτιά στην απόδοσή του είναι τρομακτική. Από τους σχεδόν 16 πόντους σε 30+ λεπτά έχει πέσει στους εννιά στο ίδιο διάστημα, και για έναν παίκτη που επηρεάζει το παιχνίδι κυρίως με το σκοράρισμά του, αυτό είναι πρόβλημα.
Ετυμηγορία: Should have cashed that
Que est ce que c’ est All-Stars…
PG: Tyrone Wallace
Δεν ήταν κανένα τρελό κολεγιακό prospect ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της California, κάνοντας τη σχετική χάρη στον παππού του. Δεν είναι εκρηκτικός σαν διάφορους διάττοντες αστέρες των summer leagues, είναι guard που δεν έχει σουτ, αλλά ούτε και κάποιο επαναστατικό court vision. Επελέγη στο #60 του περσινού draft, αλλά ένας τραυματισμός τον άφησε πίσω στη μάχη για μια θέση στο ρόστερ των Jazz. Ο Tyrone Wallace δεν το έβαλε κάτω, και όταν το talent show των Clippers εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού του δεν είχε καμία αμφιβολία. Ενσωματώθηκε στην ομάδα σαν να ήταν χρόνια εκεί, κέρδισε θέση βασικού μέσα σε τρία παιχνίδια, σκόραρε διψήφιο αριθμό πόντων σε εννέα από τα 13 παιχνίδια που έχει παίξει μέχρι στιγμής, βοηθώντας τους Clippers να φτάσουν σε ένα ρεκόρ 8-5 στο ίδιο διάστημα και βροντοφώναξε ότι ανήκει στο NBA.
Υπέροχη ιστορία από την αρχή ως το τέλος.
SG: Denzel Valentine
Εντάξει, δεν είναι ακριβώς άγνωστος, αλλά αμφιβάλλω αν έχει πολύς κόσμος ιδιαίτερη εικόνα για το παιχνίδι του και δεν το καταχωρεί στην κατηγορία generic guard on a bad team.
Κατ’ αρχάς είναι αργός και τρέχει κάπως περίεργα, χωρίς να ξέρω ποιο από τα δύο χαρακτηριστικά είναι εκείνο που τονίζει το άλλο. Ακριβώς λόγω αυτού, είναι πιο ταιριαστός στο “3”, τόσο οπτικά όσο και ουσιαστικά. Εσχάτως, που παίρνει περισσότερα λεπτά, είναι ακόμα πιο αποδοτικός, και έχει φτάσει στο 40% στα τρίποντα για τη σεζόν. Με αυτό το ποσοστό οι άμυνες δεν του αφήνουν χώρο, και αυτό ξεκλειδώνει ένα ιδιαίτερο herky-jerky driving game το οποίο είναι τουλάχιστον αξιοπρόσεκτο, και, επειδή όπως είπαμε δεν έχει την εκρηκτικότητα να φτάσει στο καλάθι και να κοντραριστεί με τα θηρία, εξαπολύει κάτι floaters που σου δίνουν την εντύπωση ότι η μπάλα καίει και θέλει να την ξεφορτωθεί. Αλλά αυτά δουλεύουν. Και μάλιστα το κάνει από οποιοδήποτε σημείο του παρκέ.
Να, δείτε:
SF: Myke Henry
“Με αμφισβήτησαν… Έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρω… Με χλεύασαν… Αν όμως πιστεύεις στα όνειρά σου, μπορείς να γράφεις το Mike με “y” και να βρεις δουλειά στο NBA. Μην σταματάς να κοπιάζεις για τα όνyρα σου.”
Ένα από τα πιο αγνά “ποιος;;;” των τελευταίων ετών, ο Myke Henry ήρθε από το πουθενά για να βοηθήσει τους Grizzlies με 12 πόντους σε μια ανέλπιστη νίκη απέναντι στους Philadelphia Sixers. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα μιλούσαμε για έναν άνθρωπο που έζησε το όνειρο, για το απόγειο της καριέρας του και διάφορα άλλα μπιχλιμπίδια. Το παλικάρι από το Chicago, όμως, είχε εκπροσωπήσει της Η.Π.Α. στο παγκόσμιο πρωτάθλημα 3on3 στην Guangzhou της Κίνας το 2016, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο. Ο Μαυράκης ισχυρίζεται ότι τον είχε δει κιόλας να υποκύπτει στους ανίκητους1)Έχουν σηκώσει όντως αήττητοι τα δύο τελευταία 3on3 World Cups. Σέρβους του Dusan Domovic Bulut2)Μπορεί να τον θυμάστε από το σχετικό video του αμερικάνικου Vice., και, ειλικρινά δεν μπορώ να τον αμφισβητήσω ακόμα κι αν μου πει ότι παρακολουθούσε τα play-off υποβιβασμού του γυναικείου πρωταθλήματος Φιλιππίνων.
Ορίστε και το βίντεο για να το δείτε κι εσείς σε περιγραφή του συγκλονιστικού Kyle Montgomery:
A, και μια και είπαμε για Guangzhou, τσεκ δις άουτ (click για μεγαλύτερο μέγεθος):
Power Forward: Ivan Rabb
Τα δείγματα είναι ελάχιστα γι’ αυτόν τον rookie από τον λάκκο των λεόντων, νεαρών back-up ψηλών του Memphis, αλλά είναι ενθαρρυντικά. Οι απουσίες Green, Ennis, Parsons και McLemore ψαλιδίζουν τις πιθανότητες να παιχτεί small-ball, κι έτσι ο Deyonta Davis, o Jarrell Martin και ο “Mr. Ακμή” θα μάχονται για λεπτά στις θέσεις των ψηλών. Ο “Ivan ο μετρίως ανησυχητικός” πάνω από όλα δείχνει καλή αίσθηση του παιχνιδιού, και κάνει σωστές επιλογές (στο επόμενο παιχνίδι μοίρασε τρεις assists). Μπορεί να είναι και τα τελευταία του παιχνίδια δηλαδή, όταν επιστρέψουν οι υπόλοιποι, αλλά εμένα μου άρεσε.
Center: Khem Birch
Μπορεί στην Ευρώπη να ξέρουμε τον Khem Birch, αλλά στο NBA αποτελεί ένα ερωτηματικό. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου δίνει το 80% της προσφοράς του Biyombo με το 5% της αξίας του.
Fun Fact: Τη σεζόν 2013-14 ο Biyombo έπαιξε 77 παιχνίδια και 1.072 λεπτά μοιράζοντας όλες κι όλες επτά assists.
Honorable Mention: Alex Caruso
… vs Back from the dead All-stars
Point Guard: Jason Terry
Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω από έναν αγνό Bucks fan, εκτός από το ότι ο Marreese Speights παίζει ακριβώς όπως ο Terry στο παρακάτω video:
Jason Terry has been so bad this season. Every time he checks into the game and proceeds to do absolutely nothing except sometimes brick threes and always get blown by, I wonder why the heck it’s not Rashad Vaughn out there instead. It’s absolutely baffling: before tonight he had appeared in 18 games, averaging ONE point. If you’re a believer in rate-based statistics, that bumps him up to a blistering FOUR per 36 minutes. On 11 percent shooting from three, I might add. Vaughn might suck or he might be finally playable now, but we’ll never know with this corpse out here playing minutes that he absolutely does not deserve even a little bit. If you think I’m being a little harsh, why don’t you try watching him do nothing the whole season while a promising first-rounder rots on the bench. I half-thought that he would abruptly retire once Jason Kidd was fired; I think Kidd is the only reason Terry’s even still in the league. Nope. I also thought that maybe he wouldn’t get minutes anymore under the new coach. Also nope. He just bought himself like 10 more games of minutes with this performance. 12 points, 4 threes, an absolute scoring bonanza for him. The first time all season where I wasn’t pissed off to see him on the court. Congratulations dude, you had a great career, now can you just go away and be an assistant coach somewhere please?
Shooting Guard: Garrett Temple
Η δυνατότερη κραυγή φυλακισμένου στην Iστορία του δυτικού πολιτισμού.
Small Forward: Vince Carter
Αυτό που είναι παρανοϊκό, δεν είναι ότι βάζει εικοσάρες, και μας χαρίζει ένα καλό παιχνίδι τον μήνα, αλλά το γεγονός ότι έχει το μεγαλύτερο block percentage της καριέρας του, και είναι ένας από τους 37 παίκτες που έχουν 3,7% ή περισσότερο σε πάνω από 25 παιχνίδια στον συγκεκριμένο τομέα. Σουτάρει και σχεδόν 40% από το τρίποντο. Ψάχνει κανείς τεσσάρι;
Power Forward: Anthony Tolliver
Αθόρυβα και ανέλπιστα από τους παίκτες με τη θετικότερη συνεισφορά φέτος στους Pistons. Όποτε βρίσκεται στο παρκέ τα πράγματα πάνε καλύτερα για την ομάδα του Van Gundy, καθώς το spacing που προσφέρει (41% από το τρίποντο με πρόθυμη σκανδάλη) βοηθάει ένα σύνολο με μηδενική διείσδυση να λειτουργήσει. Κάνει ίσως την πιο ώριμη σεζόν της καριέρας του, και μετά από χρόνια ξαναπαίζει και λίγο “3” λόγω των μύριων όσων προβλημάτων της ομάδας στη θέση.
Από την άλλη, ίσως να φταίει ότι έπαιξε διαδοχικά παιχνίδια απέναντι στο σουρωτήρι των Cavs.
Center: Skal Labissiere
Δεν έχει να κάνει με την ηλικία του, αλλά με την μεταχείριση του φέτος στους Kings. O Skal Labissiere έχει κάνει ένα εντυπωσιακό άλμα προς τα πίσω, από το “super raw” του πρώτου μισού της περσινής σεζόν, στο “super exciting” του δεύτερου στο “τι διάολο είναι τούτος τελικά” του φετινού πρώτου μισού.
Τα λεπτά του παρέμειναν τα ίδια, αλλά οι ευκαιρίες να δουλέψει σαν face up σκόρερ, για ακατανόητο λόγο, περιορίστηκαν και τα νούμερα του είναι χειρότερα από τα περσινά σε παρόμοια λεπτά. Τα post touches που του έδινε ο Joerger είναι τελείως ασύμβατα με το παιχνίδι του, αντίθετα το ύψος του, το ψηλό και γρήγορο release του, χαρακτηριστικά που σε συνδυασμό με το πολύ πολύ γλυκό χέρι από μέση απόσταση, αλλά και την καλή αίσθηση του χώρου, περιγράφουν το σχέδιο ενός versatile ψηλού που φαίνεται να μην μπορεί να υλοποιήσει στο Sacramento. Το παιχνίδι απέναντι στους Hornets, το οποίο σήμανε την πρώτη φορά φέτος που ξεπερνά τους 20 πόντους, και η ακατανόητη φημολογούμενη προθυμία των Kings να συζητήσουν τη μετακίνησή του, θα πρέπει να ζεστάνει διάφορα front offices. Για παράδειγμα αυτό τον Mavericks. Ελπίζουμε το πρόβλημα στον ώμο να μην το περιορίσει για το υπόλοιπο της σεζόν.
#FreeNemanja
Άλλως ένας εγκληματικά underutilized forward, ο Jason Segel3)HIMYM, Forgetting Shara Marshall έχει πέσει στο αρτηριοσκληρωτικό rotation του Tom Thibodeau και παίζει κατά μέσο όρο περίπου 15′, κι αυτό επειδή εσχάτως, λόγω προβλημάτων, παίζει λίγο περισσότερο. Το 50/44/83 του φωνάζει για περισσότερες μπάλες, και είναι αποδεδειγμένα πολλά περισσότερα από spot-up guy -τι περισσότερο δηλαδή έχει ο λατρεμένος Joe Ingles; Είναι σαφές ότι ο Gibson είναι ο πιστότερος των στρατιωτών του (insert στρατιωτικό βαθμό) Tom, και τον θέλει δίπλα στον Karl Anthony Towns, αλλά ο Bjelica μπορεί να προσφέρει στο spacing και τη δημιουργία ότι -θεωρητικά- αφαιρεί από την άμυνα και το παιχνίδι από το post. Δεν λέω να γίνει βασικός, αλλά τα 34′ λεπτά του Gibson είναι ακατανόητα όταν υπάρχει τόσο ικανή λύση από πίσω του, σε μια ομάδα ήδη στερημένη χώρων, που νομοτελειακά θα σκάσει στα playoffs αν συνεχίσει έτσι.
Weirdest Statline
O Dejounte Murray έκανε ένα πραγματικά περίεργο παιχνίδι κόντρα στο Denver την Τρίτη. Δεν κατάφερε να σκοράρει, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να παίξει 26 λεπτά, να μαζέψει 13 rebounds και να μοιράσει εφτά assists, θυμίζοντας Rodman στα γεράματα. Παρόμοια παιχνίδια ελάχιστα έχουν γίνει στην ιστορία του NBA με πιο πρόσφατο τον Pat Beverley.
Random Career High
Fred Van Vleet
Δεν υπάρχει κανένας λόγος ένας σοβαρά κοντός, undrafted point guard να φέρεται σαν να’ναι το αφεντικό. Κι όμως ακριβώς αυτή είναι η αύρα του VanVleet στο γήπεδο, ειδικά όταν βρίσκει διάφορους Clarkson να (αδιαφορούν να) παίξουν άμυνα. Είναι σαν να παίρνει στοιχεία μέσω όσμωσης από τον παρόμοιων χαρακτηριστικών, Kyle Lowry. Οι Lakers τον ένιωσαν για τα καλά.
Chucker of the Week
Η εβδομάδα πριν τα 21α γενέθλια του Josh Jackson τον βρήκε με τρία εξαιρετικά εκτελεστικά παιχνίδια, σκοράροντας 20, 18 και 20 πόντους σε τρεις από τις τέσσερις ήττες των Suns. Από την άλλη πλευρά, ανάμεσά τους έριξε και ένα τρομερό άσφαιρο, με 0/13, σε μια γενικά αξιόμαχη εμφάνιση ενάντια στους Rockets. Άλλος ένας άγουρος Sun, ο Marquese Chriss, πριν από μερικές μέρες κατέθεσε κι αυτός την υποψηφιότητά του με 1/12 απέναντι στους Knicks.
O Jeff Teague πήρε εκδίκηση από τους Hawks σαμποτάροντας το tanking τους, με μια πραγματικά αποκρουστική εμφάνιση κόντρα στην παλιά του ομάδα. Δεν είναι μόνο το 1/12. Τα γάμησε, όλα. Όλα όμως.
Κρίμα η τίμια προσπάθεια και το 1/10 του Taurean Prince στο ίδιο παιχνίδι.
Σφηνάκια
Θα μου χαρίσετε αυτό τον χορό;
Είναι βήματα όταν περπατάς στον αέρα;
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Έχουν σηκώσει όντως αήττητοι τα δύο τελευταία 3on3 World Cups. |
|---|---|
| ↑2 | Μπορεί να τον θυμάστε από το σχετικό video του αμερικάνικου Vice. |
| ↑3 | HIMYM, Forgetting Shara Marshall |
Γέλασα με την περιγραφή του Teague performance, απάλευτη μέρα πωπω χαχα
Ο θείος Τομ πάντως δεν νομίζω να γέλασε τόσο. 😀