Θυμάστε την περίοδο που οι Utah Jazz είχαν καλές πιθανότητες για να διαλέξουν στο top-5 του επερχόμενου draft; Φαντάζομαι ούτε οι ίδιοι. Και όσοι έσπευσαν να χορέψουν πάνω από το “κουφάρι” τους από Νοέμβρη μήνα, τώρα έχουν βρεθεί να ξεροκαταπίνουν κάθε φορά που βλέπουν την ομάδα του Quin Snyder να πατάει παρκέ και μετά από 48 λεπτά να αφήνει πίσω της “καμμένη γη”. Μέχρι την ώρα που γράφονται τούτες εδώ οι γραμμές, οι Jazz τρέχουν ένα σερί 8-0, δύο νίκες μακρυά από την οχτάδα της Δύσης. Και δεν βρισκόμαστε καν μετά το All-Star Break…
Ακόμα μια trade deadline ανήκει στο παρελθόν και ως συνήθως δεν μείναμε παραπονεμένοι. Φυσικά η μεγάλη μερίδα των media έπεσε πάνω στο “ξεκλήρισμα” των Cavaliers, οι οποίοι μοιάζουν να ετοιμάζονται για την μετά-LeBron εποχή. Μην μπερδεύεστε, το σημερινό μας θέμα δεν είναι το Cleveland, αλλά οι Jazz. Οι Jazz, οι οποίοι στην αρχή της χρονιάς φαίνονταν να βρίσκονται σε ταραχή, ωστόσο ο καπετάνιος Quin Snyder, κατάφερε να ισιώσει το πλοίο και πριν το All-Star Break να βλέπει εαυτόν να διεκδικεί με -πολλές- αξιώσεις την είσοδο και στα φετινά playoffs.
Τα 27 παιχνίδια που απομένουν είναι αρκετά βέβαια, αλλά το comeback των Jazz είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Το δίδυμο Rubio-Mitchell έχει αρχίσει να βρίσκεται πολύ καλά μεταξύ του, ο Rudy Gobert επέστρεψε -και μακάρι να μείνει υγιής-, ο Joe Ingles αποδεικνύει κάθε βράδυ γιατί είναι ένα υπερπολύτιμο πολυεργαλείο, και όλα τα εύσημα του κόσμου πάνε στον Snyder για την εικόνα που παρουσιάζει κάθε βράδυ η ομάδα του. Στην πρόσφατη deadline υπήρξαν μερικές αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας, ωστόσο οι κινήσεις που έγιναν δείχνουν το πόσο υπολογισμένα τα έχει στο κεφάλι του ο Snyder. Σε περίπτωση που το χάσατε, οι Rodney Hood και Joe Johnson δεν κατοικούν πια στη Utah και για την περίπτωση του δεύτερου η καρδιά ενός μικρού κοριτσιού “ράγισε”:
I understand it had to be done #UtahJazz but now this 5 year old needs a new favorite player pic.twitter.com/NL3t4EQd1r
— Kerwin (@Kerdaddy) February 8, 2018
Παύση για διαφημίσεις: Joe Ingles to the rescue:
Poor thing. DM @utahjazz & I will get her a jersey of choice ASAP! https://t.co/IEDmVjFdrC
— Joe Ingles (@Joeingles7) February 8, 2018
Την θέση των δύο προαναφερθέντων πήραν οι Jae Crowder και Derrick Rose (που έγινε ήδη waive), κάτι που δεν άρεσε ιδιαίτερα σε έναν φίλο της ομάδας που βρισκόταν στο νοσοκομείο, όταν έμαθε τα νέα:
Note to self: Never going under anesthesia during the NBA trade deadline 😂😂😂 #expertanalysis #derrickrosesucks #nbatradedeadline @utahjazz @JazzNationNews @redrock_bball @KSLcom @desnewssports @DJJazzyJody pic.twitter.com/OEi2YMy1VG
— Darren Muir (@dmacalaca) February 9, 2018
Αγαπητέ Darren, νομίζω πρέπει να μείνεις ήσυχος. Ο Rose έφυγε, ο Crowder έχει την κακή παρένθεση του Cleveland στην καριέρα του, αλλά κάτω από τις οδηγίες του Snyder έχει πολύ καλές πιθανότητες να ξαναγίνει ο Crowder των Celtics, κάτι που αν συμβεί θα ξεχάσεις σύντομα τόσο τον Hood, όσο και τον Johnson.
Αλλά ας τα πάρουμε ένα-ένα.
Thank you Rodney, but no thank you
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο Rodney Hood είναι ένας εξαιρετικός παίχτης, γεννημένος σκόρερ, με μεγάλη ποικιλία επιθετικών κινήσεων. Αλλά… μετά την φυγή του Gordon Hayward το περασμένο καλοκαίρι, ολόκληρος ο οργανισμός των Jazz, από τον ιδιοκτήτη μέχρι και τον τελευταίο φίλο, περίμενε από τον 25χρονο πως θα έκανε το step-up και θα γινόταν ο “go-to-guy” της ομάδας. Ο Hood φέτος είχε 16,8 πόντους κατά μέσο όρο, σουτάροντας με 42,4% εντός πεδιάς και 87,6%1)Υψηλό καριέρας στις βολές. Οι μέσοι όροι της καριέρας του φτάνουν τους 13,1 πόντους, με ποσοστά της τάξης του 41,7% εντός πεδιάς και 82,9% στις βολές2)Πηγή: basketaball-reference.com. Βελτιωμένος; Ναι. Break out; Σε καμία περίπτωση. Επιπλέον, ήταν σαφές πως η τριάδα που δοκιμάστηκε αρκετά στο παρκέ, με τους Rubio-Mitchell και Hood, με τον τελευταίο σε ρόλο small forward, δεν βγήκε, κάτι που ανάγκασε τον Snyder να φέρνει τον Hood από τον πάγκο. Στον Hood -όπως και στον οποιοδήποτε παίχτη- αυτό δεν άρεσε και βρεθήκαμε στην κατάσταση όπου έγινε trade.
Ωστόσο, η φυγή του Hood έχει να κάνει και με δύο ακόμα στοιχεία, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αμελητέα. Αφενός το γεγονός ότι ξεπετάχτηκε αμέσως ο Donovan Mitchell3)Δώστε στο παιδί το Rookie of the Year να τελειώνουμε! και αφετέρου το γεγονός ότι το ερχόμενο καλοκαίρι ο Hood θα είναι υπό καθεστώς restricted free agency. “Μα δε αξίζει να πάρει συμβόλαιο ο Hood;” σας ακούω να ρωτάτε. Ναι, αξίζει, αλλά όταν στην εξίσωση μπαίνει κάτι φαινομενικά καλύτερο (Mitchell) και παράλληλα υπάρχει αρκετά μεγάλο ιστορικό τραυματισμών, τότε αυτό που κάνουν οι Jazz είναι και παραείναι λογικό. Η επιλογή τους να δώσουν τον Hood δείχνει πως δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να μπουν σε διαδικασία να ματσάρουν την οποιαδήποτε προσφορά έρθει για τον παίχτη το καλοκαίρι. Ας σκοτιστούν οι Cavaliers γι’ αυτό. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, από την άλλη, με το συμβόλαιο του Crowder, το οποίο έχει ακόμα δύο σεζόν, μέχρι το 2019-20, έναντι μόλις $ 15,1 εκατ. συνολικά, γεγονός που το κάνουν από τα καλύτερα value for money της Λίγκας.
Στην πλευρά του Mitchell, οι Jazz βρήκαν έναν παίχτη που βρίσκεται μόλις στον πρώτο χρόνο του rookie συμβολαίου του, είναι τέσσερα χρόνια μικρότερος από τον Hood και με τα ως τώρα δεδομένα δείχνει να έχει πολύ μεγαλύτερο ταβάνι εξέλιξης από τον “προκάτοχό” του. Mιλώντας για τον Mitchell, όμως, που αναδείχθηκε rookie του μήνα για τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη, έχοντας 22 πόντους μέσο όρο, τον παίχτη που φόρτωσε με 41 πόντους τους Pelicans και με 40 τους Suns, όντας ο μόνος μαζί με τους Allen Iverson, Blake Griffin, που έχουν σημειώσει τουλάχιστον 40 πόντους στις πρώτες χρονιές τους στο NBA από την σεζόν 1984-85 και τον Michael Jordan, δεν μπορούμε να μην εξάρουμε την διορατικότητα του general manager, Dennis Lindsey.
Για όσους δεν θυμούνται, οι Jazz διάλεγαν στο #24 του περασμένου draft, το οποίο τύλιξαν με κορδέλα αμπαλάροντάς το με τον Trey Lyles για να πάρουν το #13 από τους Nuggets. Τη θέση δηλαδή που διάλεξαν τον Mitchell. Φυσικά, όταν συνειδητοποιείς πως ο Lindsey υπήρξε assistant general manager στους Spurs, κοινώς βοηθός του R.C. Buford, από το 2007 ως το 2012 οπότε και ανέλαβε το σημερινό του πόστο, δεν μας κάνει εντύπωση η επιλογή αυτή για τον Mitchell.
The Rubio Connection
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, η χρονιά των Jazz δεν ξεκίνησε καλά. Κάποια στιγμή, άλλωστε, φαινόταν πως θα είναι μέσα στις “διεκδικήτριες” ομάδες ενός top-5 draft pick του ερχόμενου καλοκαιριού. Λίγους μήνες ύστερα και πλέον βρίσκονται δύο νίκες μακρυά από την οχτάδα, και, βάσει απόδοσης στα τελευταία παιχνίδια, δεν μοιάζουν να είναι καθόλου dark horse στην κούρσα για την post season. Βελτιώθηκαν κατά πολύ στην επίθεση, βελτιώθηκαν ακόμα περισσότερο στην άμυνα, και με τον καιρό φτάσαμε στο σημερινό σημείο. Στο αμυντικό κομμάτι, βέβαια, δεν μας κάνει κάτι εντύπωση. Άλλωστε η ομάδα του Snyder είναι σταθερά από τις καλύτερες της λίγκας τα τελευταία χρόνια και το φετινό defensive rating που φτάνει στο 106,4 τους φέρνει στην έβδομη θέση της σχετικής λίστας. Στην αντίπερα όχθη, αυτή του offensive rating, η Utah βρίσκεται στην 14η θέση, στοιχείο που είναι πολύ καλύτερο από το 20ή που βρισκόταν τον περασμένο Δεκέμβρη.
Ο κύριος λόγος που γινόμαστε μάρτυρες αυτής της ανόδου, είναι ο Ricky Rubio και -κυρίως- η ελευθερία που του δίνει ο ίδιος ο προπονητής του – κάτι που ίσως μόνο ο Hayward μπορεί να καυχιέται ότι είχε καταφέρει στη Utah. Αυτό αποδεικνύεται αν ψάξει κανείς και την σχετική λίστα των touches που έχει ο Rubio κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού, οι οποίες φτάνουν τις 76,7 και βρίσκεται στο top-25. Παραδόξως, πρώτος δεν είναι ο Russell Westbrook, αλλά ο Ben Simmons με 98,5 touches ανά παιχνίδι. Δεύτερος παίχτης της Utah σε touches -και πολύ πιο χαμηλά στη λίστα αυτή- είναι ο (σωστά μαντέψατε) ο Mitchell με 59,7. Κοινώς, ο Snyder δεν έχει δώσει ελευθερία και ρόλο πρώτου βιολιού απλά στον Rubio, αλλά στην backcourt του. Το κατά πόσο έχει “δέσει” η μεταξύ τους συνύπαρξη γίνεται ακόμα πιο αξιοσημείωτο αν σκεφτεί κανείς πως είναι δύο starters που ουσιαστικά έπρεπε να αντικαταστήσουν τους George Hill και Hayward. Πέραν του αγωνιστικού κομματιού όμως, η μεταξύ τους σχέση και στα αποδυτήρια είναι εξίσου εξαιρετική, κάτι που σχολίασε και ο ίδιος ο Snyder πρόσφατα σε τοπικά μέσα του Salt Lake:
“Ειλικρινά είμαι πολύ χαρούμενος για την σχέση που έχουν χτίσει και συνεχίζουν να χτίσουν αυτοί οι δύο. Είναι κάτι καινούριο για όλους μας και νομίζω πως έχει δώσει νέα ενέργεια στην ομάδα.”
Παραδόξως, απ’όλες τις πιθανές πεντάδες της Utah που έχουν μέσα τους Rubio-Mitchell, μόνο μία βρίσκεται στο top-25 του efficiency και την οποία δεν θα την ξαναδούμε -τουλάχιστον φέτος- καθώς ο Thabo Sefolosha τραυματίστηκε στο γόνατο. Οι άλλοι δύο είναι ο Joe Ingles και ο Derrick Favors. Ωστόσο, όσο ο Mitchell μπορεί να ξεπετάγεται από τα off-ball screens και ο Rubio του την πετάει συστημένη, όλα θα φαίνονται καλύτερα.
Μιλώντας για συνεργασίες, με επίκεντρο τον Rubio, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε εκτός αυτή με τον Gobert. Ήδη από το καλοκαίρι όλοι σκεφτόμασταν τα “δολοφονικά” pick n’ rolls που θα έπαιζαν αυτοί οι δύο και με μικρή καθυστέρηση στη σεζόν, δικαιωθήκαμε. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως το “δέσιμο” μεταξύ κοντού-ψηλού απαιτεί χρόνο και αυτοματισμούς. Στην αρχή της σεζόν -ή και πιο πρόσφατα ακόμα, αλλά σε πολύ λιγότερες περιπτώσεις- ο συγχρονισμός των δύο ήταν κάτι που κόστιζε στη Utah. Ο Rubio είχε συνηθίσει να δίνει γρήγορα τη μπάλα όσο ήταν στη Minnesota, κάτι που στην περίπτωση του Γάλλου δεν μπορεί να γίνει:
Ο Rubio κατάλαβε πως θέλει περισσότερη υπομονή, όταν πρόκειται να του σετάρει κάποιο screen o συμπαίκτης του και πλέον τα πάντα βρίσκονται σε κατηγορία “smooth sailing”. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κάποιες στιγμές δεν χρειάζονται καν picks:
Η βελτίωση αυτής της συνεργασίας, λοιπόν, αποτελεί ένα ορόσημο για τους φετινούς Jazz και αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αγωνιστικού comeback που βλέπουμε τα τελευταία οχτώ παιχνίδια.
Λίγα λόγια για τον Jae
Μην πω ψέμματα, η προσθήκη του Crowder το περασμένο καλοκαίρι στους Cavaliers μου άρεσε πολύ. Και τη θεωρούσα ως την πλέον στοχευμένη κίνηση για τους Tελικούς του 2018, με τον παίχτη να πηγαίνει πάνω στον Kevin Durant. Κάτι τέτοιο δεν το είδαμε και πλέον μπορούμε να το δούμε μόνο αν οι Jazz τερματίσουν όγδοοι, αντιμετωπίζοντας τους Warriors. Παρεπιμπτόντως, στο πρόσφατο άρθρο-σενάριο-όχι μακρυά από την αλήθεια του ομόσταυλου Νίκου Ραδικόπουλου για το τι σχεδιάζουν οι Celtics, υπήρξε μια αναφορά στο λεγόμενο “The Brad Stevens Effect”. Συμφωνώντας, λοιπόν, πως ο Tyronn Lue δεν είναι ακριβώς ο head coach του Cleveland, και ενδεχομένως ένας όχι τόσο καλός προπονητής για head coach NBA γενικότερα, ίσως η πτώση αυτή του Crowder να θεωρείται φυσιολογική. Ωστόσο, εκτιμώ πως κάτω από τις οδηγίες του Snyder θα δούμε έναν άλλο παίχτη, πιο κοντά στα πλαίσια που τον είδαμε στη Βοστόνη. Ένα πολυεργαλείο που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στο σκοράρισμα, στα rebounds, στο να “παίξει ξύλο” και στο να παίξει άμυνα. Στοιχεία, δηλαδή, που ξέρει να εκμεταλλεύεται στο 100% και ο νυν προπονητής του.
Μικρή ωδή στον Snyder
Συχνά μιλάμε για το μεγαλείο του Gregg Popovich, την ευφυΐα του Steve Kerr, τις ικανότητες του Erik Spoelstra, αλλά φοβάμαι πως δεν εκθειάζουμε όσο συχνά θα έπρεπε τον Snyder. O 51χρονος head coach βρίσκεται στην τέταρτη χρονιά του στο NBA από αυτή τη θέση, και η πρόοδος των Jazz υπό την καθοδήγησή του είναι κάτι που παραβλέπεται σε μεγάλο βαθμό. Η ομάδα του έχει πέσει “θύμα τραυματισμών” ουκ ολίγες φορές, με πιο πρόσφατη αυτή του Gobert (πάλι), ο ίδιος όμως βρίσκει κάθε φορά κάτι για να την κάνει, αν όχι περισσότερο, τουλάχιστον το ίδιο ανταγωνιστική. Και πέραν των ικανοτήτων των παιχτών, το να διαθέτεις έναν προπονητή που να μπορεί να διαβάζει τόσο καλά το παιχνίδι όσο ο Snyder και να εκμεταλλεύεται υπέρ του και την παραμικρή λεπτομέρεια, αποτελεί ευλογία. Μία ευλογία που φέρνει για μια ακόμα χρονιά τους Jazz στα πρόθυρα της post season, στην πιο ανταγωνιστική Δύση των τελευταίων ετών.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
Καλησπέρα καλησπέρα. Ωραιότατο άρθρο για μια εκ των πιο συμπαθητικών ομάδων -στα δικά μου μάτια- του ΝΒΑ την τελευταία τετραετία που ξεκίνησα να παρακολουθώ λίγο πιο εκτενώς την λίγκα. Δίχως να γνωρίζω τι συμβόλαιο θα αξίωνε ο Hood σε περίπτωση που παρέμενε στην Utah το καλοκαίρι,η υπογραφή του Crowder ταιριάζει γάντι με την φιλοσοφία και εν συνεχεία το μπάσκετ που αρέσει στον coach Snyder. Τρομερά σκληρός τύπος,με τσαγανό και διάθεση να βάζει το κορμί του παντού στην ”μάχη” και με ιδιαίτερα χαμηλό συμβόλαιο. Βέβαια, για να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν αυτό από μόνο του επαρκεί για να μπει σφήνα στην οχτάδα η Utah,αλλά λόγω εμπειρίας και συνεπούς αμυντικής συμπεριφοράς τους πιστεύω αρκετά.
Υ.γ: το rotation στην περιφέρεια πιστεύεις πως είναι αρκετό για να τους βγάλει στον αφρό των play offs όπως είναι τώρα ή ενδεχομένως να χρειαζόταν ένα κορμί επιπλέον εκεί ;
Καλησπέρα Spike! Για να ανοίξω κουβέντα και για τον Hood, θεωρώ πως θα βρεθεί μια ομάδα -και μάλιστα εύκολα- να του δώσει 15-20 εκατομμύρια. Για τον Crowder όπως έγραψα και ουσιαστικά βλέπω πως συμφωνείς μαζί μου, ειλικρινά θέλω να τον δω να μπαίνει και πάλι σε Celtic mode, όσον αφορά την απόδοσή του. Για την ερώτηση που κάνεις για την περιφέρεια, νομίζω πως αυτοί που έχει στην διάθεσή του ο Snyder είναι αρκετοί ναι. Αν -χτύπα ξύλο- δεν βρεθεί κάποιος να τραυματιστεί, θεωρώ πως είναι μια χαρά για να παλέψουν να μπουν οχτάδα. Επιπλέον, κάτι που περνάει απαρατήρητο στις αναλύσεις, οι Jazz είναι πέμπτοι σε ποσοστό στα τρίποντα με 37,6%. Oπότε να ακόμα ένας λόγος να μην αλλάξει τίποτα.
Συμφωνώ στα του Hood,εξάλλου είναι σε πολύ παραγωγική ηλικία ,όπως και για τον Crowder. Θεωρώ πως στην Utah θα δαγκώνει καρωτίδες στην άμυνα,ίσως από τις πιο πετυχημένες κινήσεις αυτής της tradeline.
Μα και εγώ για ενδεχόμενο τραυματισμού το έθεσα έτσι το ερώτημα. Με έπιασες αδιάβαστο ως προς το ποσοστό ευστοχίας τους στα τρίποντα,μεγάλη υπόθεση αυτό για ομάδα του ΝΒΑ που έχει πολύ χαμηλό pace συνολικά.