Κυριακή βράδυ και οι Knicks υποδέχονται τους Raptors στο MSG.
Γενικά, οι “Porzingis-less” Knicks είναι μια ωραία ομάδα να τη βλέπεις, αφ’ ενός επειδή έχει πολλούς παίκτες με διαφορετικών ειδών κίνητρα (άρα πολλές μικρές αφηγήσεις και πολλά backstories) και αφ’ ετέρου επειδή έχει αυτό το κολεγιακό “feel”, που πάντα σαγηνεύει τους χίπστερ ρέκτες του μπάσκετ1)ένας τρόπος να μεταφράσεις στα ελληνικά το “Knicks fan”. Έχει έναν random λευκό center (όπως είχε και τον random λευκό guard, στο πρόσωπο του Ron Baker), έναν μυαλωμένο center με σώμα enforcer, έναν rookie με το τεράστιο potential, μερικούς βετεράνους με αδιανόητη αυτοπεποίθηση και κάμποσους ακόμα που κάνουν τη δουλειά τους σε έναν ακόμα προορισμό της καριέρας τους. Γενικώς, ωραία φάση.
Και από την άλλη, οι Raptors. Οι “ξένοι”, οι “βαρετοί”, οι “αντιτουριστικοί”. Την ώρα που όλος ο πλανήτης μιλάει για ομάδες όπως οι Warriors, οι Rockets και οι Celtics, κανείς δεν πολύ-ασχολείται με τους Raptors. Ειρήσθω εν παρόδω, ξεχνούν ότι φέτος έχουν νικήσει Rockets και Celtics (τους μεν στο αμέσως προηγούμενο παιχνίδι, όταν τερμάτισαν το σερί 17 νικών τους). Εντάξει, δεν έχουν νικήσει τους Warriors στην εποχή του Kerr και για την ακρίβεια, είναι η μόνη ομάδα της προκοπής αυτή την τετραετία2)οι άλλες τρεις, οι Magic, Knicks και 76ers είναι ο ορισμός του στασιμοπληθωρισμού που δεν έχει σταυρώσει ποτέ “ροζ φύλλο” απέναντι στους Πρωταθλητές. Αλλά και πάλι, ποιος νοιάζεται για τη σταθερά καλή παρουσία τους στις regular season (φέτος πάνε και για franchise record) ή τον “King of midrange” DeMar DeRozan;
Ένα ωραίο σουτάκι του Trey Burke μετά από screen του Kyle O’ Quinn στο πρώτο λεπτό του δεύτερου δωδεκαλέπτου και το ματς είναι 32-32. Ναι γιατί να μην δούμε ένα ωραίο παιχνίδι στα υπόλοιπα 35′; Ακόμα και δυο λεπτά πριν το ημίχρονο, το σκορ είναι μόλις 52-48, Raptors. Γιατί οι Raptors τελικά να ρίξουν 132 πόντους στο κεφάλι των Knicks μέσα στη “Μέκκα”;
Ω αγαπητοί, μα επειδή οι Raptors φέτος δεν αστειεύονται. Και είναι αληθινά μια πολύ καλή ομάδα. Και οι λόγοι είναι απλοί.
Stolen from Africa, brought to America
Κάποια στιγμή στο “The Ball Hog Show”, δίναμε βήμα σε ακροατές και δίναμε midseason awards. Το ζήτημα ήταν αν ο “GM της χρονιάς” είναι ο Daryl Morey ή ο Danny Ainge. Ε λοιπόν, αν οι Raptors τερματίσουν στην πρώτη θέση της Ανατολής, ο Masai Ujiri πρέπει να θεωρείται ισότιμα φαβορί για το βραβείο όσο οι δύο άλλοι 3)όπως βεβαίως και ο Dwane Casey για το βραβείο του “Προπονητή της Χρονιάς” όσο και ο Mike D’ Antoni – αν όχι περισσότερο.
Αν ο DeRozan είναι ο βασιλιάς του midrange, τότε ο Ujiri είναι ο βασιλιάς των μεταγραφικών περιόδων. Ας δούμε στα γρήγορα τα κατορθώματα του τα τελευταία πέντε χρόνια που είναι GM των Raptors.
2013-14: Πήγε τον Δεκέμβρη στους Kings και έδωσε τους Quincy Acy, Rudy Gay και Aaron Gray για τους Chuck Hayes, Patrick Patterson, John Salmons και Greivis Vasquez. Ομολογουμένως ριζοσπαστικό να διώξει τον Rudy Gay λίγους μήνες αφότου ανέλαβε, αλλά η αλήθεια είναι πως τα διαχρονικά καλά νούμερα του πρώην Huskie δεν υπήρξαν ποτέ υλικά για οικοδομή, αλλά απλά ποιοτικός ατομικός χρόνος στην επίθεση. Μην βιάζεστε όμως. Το καλοκαίρι παίρνει τους 5 ppg του αδικημένα «γυάλινου» John Salmons, χτυπάει την πόρτα των Hawks και παίρνει Bebe Nogueira και Lou Williams. Απίστευτο. Οι Raptors τερματίζουν πρώτοι στην Atlantic.
2014-15: Καμία κίνηση πριν την trade deadline, αλλά το καλοκαίρι, ο Masai μυρίζει αίμα και πάει στους Bucks. Δίνει τον Greivis Vasquez και παίρνει τον Norman Powell και ένα pick α’ γύρου του 2017. Καλά μαντέψατε, ο OG Anunoby θα μπορούσε να σπέρνει τον τρόμο στους αντίπαλους forwards στο πλάι του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Οι Raptors τερματίζουν πρώτοι στην Atlantic.
2015-16: Καμία κίνηση σε άλλη ομάδα στη midseason, καμία στην postseason. Δεν χρειάζεται. Από το draft του ’15 «κλέβουν» τον Delon Wright και σαρώνουν στην free agency: DeMarre Carroll αμέσως μετά τα όργια στους Hawks, Cory Joseph αμέσως μετά τα «φανερώματα» του στους Spurs, Luis Scola και Bismack Biyombo, γιατί κάποιος πρέπει να δουλεύει και χαζά front offices, όπως των Magic. Οι Raptors τερματίζουν δεύτεροι στην Ανατολή και χάνουν στους τελικούς περιφέρειας από τους Cavs.
2016-17: Μεγαλεία. Το καλοκαίρι υπογράφουν ως free agent τον Jared Sullinger, ο οποίος ατύχως σχεδόν αμέσως κάνει εγχείρηση στο γόνατο, αλλά… wait for it. Παράλληλα, τσιμπούν στο draft τον Jakob Poeltl (κάπως ψηλά) και τον Pascal Siakam (κάπως χαμηλά) και εντοπίζουν κάπου στο πουθενά τον Fred VanVleet, undrafted από το Wichita State. Τον Φλεβάρη βρίσκουν τους γνωστούς μπόσικους Magic, τους δίνουν τον Terrence Ross, ο οποίος όταν αποσυρθεί λογικά θα δώσει το όνομα του σε κάποια παρασιτική ασθένεια και ένα pick πρώτου γύρου4)in retrospect, o Anzejs Pasecniks είναι πολύ ενδιαφέρον prospect, αλλά για τους Magic μιλάμε τώρα, έτσι;, για τον Serge Ibaka. Επιπλέον, ο Ujiri κάνει άλλη μια μεγαλειώδη κίνηση, δίνοντας Sullinger και pick β’ γύρου για τον P.J. Tucker των Suns. Οι Raptors τερματίζουν τρίτοι στην Ανατολή και αποκλείονται στο β’ γύρο ξανά από τους Cavs.
2017-18: Το φετινό καλοκαίρι, η στρατηγική έγραφε “ανανεώσεις” και OG Anunoby. Δένονται με πολυετή συμβόλαια οι Lowry, Ibaka, Powell, η έλευση του Anunoby καθιστά άχρηστη την παρουσία του Caboclo, που βαρέθηκε τα «πηγαινέλα» στην G-League και οι Raptors τον δίνουν στη “flea market” του ΝΒΑ, τους Kings για τον Malachi Richardson το Φλεβάρη. Όσο για την αποχώρηση των Cory Joseph και DeMarre Carroll για τα μάτια των Emir Preldžić και Justin Hamilton25 εκατομμυρίων που ξεφορτώθηκαν οι Raptors, εντάξει, ας πούμε ότι ισχύει – και με κεφαλαία γράμματα – το «ουδείς αναντικατάστατος». Τέλος, ήδη από το καλοκαίρι, είχαν προσγειώσει στο Toronto τον FA C.J. Miles, ενώ κάτι 25άρηδες rookies τύπου Nigel Hayes, Malcolm Miller, Alfonzo McKinnie φαίνονται αρκετά ύποπτοι για να αποδειχθούν διαμάντια.
Βασικά, οι παραπάνω κύριοι είναι εξαιρετική ευκαιρία για να ασχοληθούμε πολύ σύντομα με τον τρίτο πυλώνα της δουλειάς του μεγαλειώδους Masai Ujiri, μετά από τα εξαιρετικά επιλεκτικά picks που ταιριάζουν στο σχήμα του και τις έξυπνες και «ήσυχες» ανταλλαγές του: τους Raptors 905.
Μιλάμε για την συνδεδεμένη με τους Raptors ομάδα της G-League, η οποία πέρυσι, μόλις στο δεύτερο χρόνο ύπαρξης της, κατέκτησε το πρωτάθλημα, υπό τις οδηγίες του Jerry Stackhouse και φέτος είναι δεύτερη στην Atlantic και σε όλη τη λίγκα. Είναι σαφές πως το τεράστιο βάθος των Raptors, με την ουσιαστική συνεισφορά να φτάνει πλέον στον… 13ο παίκτη (αν μετρήσουμε τον νεοαφιχθέντα Richardson), οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια αποτελεσματική στρατηγική διαχείρισης των sleepers που εντοπίζει το front office των Raptors στις draft classes, στα άσημα κολέγια και στον υπόλοιπο πλανήτη. Με εξαίρεση τους DeRozan, Lowry, Valanciunas, Ibaka, Miles και Anunoby (ουσιαστικά δηλαδή το βασικό σχήμα), όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως από τους 18 παίκτες που έχουν αγωνιστεί φέτος για την ομάδα (Caboclo συμπεριλαμβανομένου), έχουν περάσει αγωνιστικό χρόνο και μάλιστα σημαντικό, στο πολύ σοβαρό affiliated franchise. Καμία άλλη διεκδικήτρια του τίτλου δεν μπορεί να ισχυριστεί κάτι αντίστοιχο.
Με λίγα λόγια και συνοπτικά, ο Masai Ujiri έχει μια σειρά από χαρίσματα, που τον καθιστούν απίστευτα εφευρετικό και ανταγωνιστικό. Στρατολογεί από κάθε πιθανό σημείο του πλανήτη, με έμφαση σε Βραζιλία και Αφρική. Μπορεί να διαβάζει πραγματικά την αγορά – με δεδομένο ότι υπάρχουν λίγοι κακοί παίκτες, αλλά πολλοί σε λάθος ομάδες και αρκετά κακά front offices (Magic, Kings, Suns), ο Ujiri φαίνεται μόνιμα να είναι στην κατάλληλη θέση να πάρει αυτό το κομμάτι του παζλ που του λείπει, την κατάλληλη στιγμή που αυτό γίνεται κάπως διαθέσιμο. Δημιουργεί τρομερές δεξαμενές ταλέντου που του επιτρέπουν την μακροχρόνια ευελιξία στις κινήσεις του. Χωρίς να σημαίνει πως η ζωή το πρώτο διάστημα θα είναι εύκολη, με αρκετή τόλμη μπορούμε να πούμε πως μόνο ο DeRozan (και για την ακρίβεια, ο φετινός DeRozan, όπως θα δούμε παρακάτω) θα ήταν πραγματικά αναντικατάστατος, αφού κυριολεκτικά σε τουλάχιστον δέκα ομάδες του ΝΒΑ οι Wright, Powell, VanVleet, Miles, θα ήταν βασικοί – ή αλλιώς, πόσο χειρότεροι ειλικρινά πιστεύετε ότι θα είναι σε δύο χρόνια οι Raptors αν ένα υποθετικό κενό των Lowry – Derozan καλύπτουν οι παραπάνω; Το κυριότερο: όταν ο Ujiri δίνει δικό του pick (που τα τελευταία χρόνια, είναι και χαμηλό), το αναπληρώνει με το scouting και όταν το κρατάει, εντοπίζει πραγματικά steals, που, βάσει «επετηρίδας» θα είναι μέλη ενός σπουδαίου rotation σε 3-4 χρόνια. Σας ακούγεται γνώριμο; #Spurs
#BenchMob
Από την 2η Φεβρουαρίου, οι Raptors μετρούν ένα σερί νικών 15-1. Fun fact: σε αυτό το σερί, το δίδυμο των Lowry-DeRozan μετράει 62,1′ συμμετοχής ανά αγώνα… μόλις! Παράλληλα, το usage του Lowryέχει πέσει από 26,1 δύο χρόνια πριν σε 21,7, ενώ του DeRozan από 34,3 πέρυσι σε 29,5. Καλώς ήλθατε στο Toronto, το μέρος των ανεξάντλητων λύσεων για τους Raptors.
The Raptors’ bench is destroying the NBA. pic.twitter.com/0od31FIfdT
— FiveThirtyEight (@FiveThirtyEight) March 6, 2018
Στο ματς του MSG, για παράδειγμα, τους Knicks τους διέλυσε ο πάγκος: πέραν του ότι η συμμετοχή των δύο combo guards ήταν αθροιστικά 56′, ο Casey έδωσε πραγματικό χρόνο στους Miller-Hayes και τον δικαίωσαν. Επιπλέον, οι αμφότεροι προερχόμενοι από το draft του 2016 Siakam – Poeltl είχαν ένα τρομερό +23, με τον “Baby Draymond” να γεμίζει εντυπωσιακά τη στατιστική και τον Αυστριακό να είναι ως συνήθως ο θεός των μαλακών χεριών και του positioning, τόσο που κανείς δεν παρατηρεί ότι δεν πηδάει ούτε λακούβα. Τέλος, έξι παίκτες από τον πάγκο είχαν 8+ πόντους, με το “Bench Mob” να επικρατεί κατά 20 πόντων της μετριότατης Νέας Υόρκης.
Πράγματι, το βάθος του πάγκου μπορεί να λέει πολλά ή και τίποτα στα playoffs, διότι το πλεονέκτημα του να ρίχνουν κοντά 30 πόντους στους αντιπάλους τους οι γενικά άπειροι κιόλας VanVleet-Wright-Miles-Siakam-Poeltl προϋποθέτει ότι δεν βρίσκουν απέναντι τους, για παράδειγμα τον LeBron James, ο οποίος – δυστυχώς για αυτούς – συνηθίζει να μην βγαίνει από το παρκέ με τίποτα όταν μπαίνει σε beast mode στην postseason. Από την άλλη, βέβαια, σε πιο «φυσιολογικές» σειρές (βασικά, οποιαδήποτε δεν θα περιλαμβάνει Warriors, Cavs, Rockets), οι Raptors θα έχουν την δυνατότητα να ρουφάνε με στενό καλαμάκι το αίμα του αντιπάλου τους, μέχρι να αναδείξουν τις αδυναμίες του και το βασικότερο: στα φετινά playoffs, όπου συνήθως «λιώνει» στο usage και βλέπει την προσφορά του να συρρικνώνεται θα είναι πραγματικά «φρέσκος» ο Kyle Lowry, ο οποίος είχε να παίζει τόσο λίγο πέντε χρόνια πίσω.
Φυσικά, ο βασικότερος λόγος για αυτό δεν είναι άλλος από τον Fred VanVleet. Παρότι ο Delon Wright είναι πιο ψηλά στην επετηρίδα των guards, στην πραγματικότητα, όσο περνάει ο καιρός, συνυπάρχει όλο και περισσότερο με τον sophomore από το Wichita State, που είναι πλέον αυτός ο πρώτος point guard από τον πάγκο. Βασικά, πρόκειται για μια καλύτερη έκδοση του Cory Joseph, αφού, παρότι λιγότερο ταχύς, ψηλός και μακρύς, είναι πολύ δυνατός, αθλητικός και σβέλτος, εξίσου καλός ως floor general και στο pick’n’roll, πολύ καλύτερος off-ball σουτέρ (ειδικά στο τρίποντο) και βασικά, μια αμυντική αλογόμυγα, που πραγματικά δεν χορταίνουμε να βλέπουμε να βγάζει τα συκώτια στον Chris Paul ή στο παρακάτω βιντεάκι στον Jordan Clarkson, στον Damian Lillard, κτλ.
Ένα ακόμα στατιστικό που λατρεύουμε για τον VanVleet είναι το πόσο νηφάλια και ώριμα παίζει, όπως προκύπτει από την τέταρτη θέση που έχει σε clutch λεπτά συμμετοχής (πέντε ή λιγότεροι πόντοι διαφοράς με πέντε ή λιγότερα λεπτά να απομένουν) στο rotation των Raptors.
Για περισσότερες λεπτομέρειες για τον πάγκο των Raptors, ας δώσουμε τη σκυτάλη στον μόνο άνθρωπο που θα ήταν τόσο hipster όσο εμείς, ώστε να ασχοληθεί με τους Toronto Raptors προνομιακά, τον Γιώργο από το Basketball Guru, που πριν κάποιους μήνες «τα έλεγε».
Culture reset
Εντάξει, ακόμα και σπουδαία sites όπως το Ringer και το Ball Hog έκαναν λάθος στις εκτιμήσεις τους για τους Raptors φέτος. Συμβαίνει.
Όμως, η αλήθεια είναι πως τον αέρα της αλλαγής που φύσηξε φέτος στο Toronto, δεν τον περίμενε κανείς. Όταν ο Ujiri κήρυξε την αλλαγή φιλοσοφίας, δίνοντας παράλληλα ψήφο εμπιστοσύνης για έβδομη χρονιά στον Dwane Casey και πολυετή συμβόλαια στον βασικό κορμό του, «κάποια ζώα δεν τον πίστευαν». Είναι απίστευτο να σκέφτεται κανείς πως ο «λοχίας» Casey και ο εμμονικός με το δίποντο DeRozan θα μπορούσαν πράγματι να γίνουν φορείς αλλαγής.
Οι Raptors φέτος είναι η μοναδική ομάδα που είναι top-5 ταυτόχρονα σε offensive και defensive efficiency, έχοντας την τρίτη καλύτερη επίθεση και την έκτη καλύτερη άμυνα. Και εντάξει, για την επίθεση το ξέραμε και ήταν γνωστό πως στην κανονική περίοδο, όπου το βεβαρημένο πρόγραμμα δεν επιβάλλει στις ομάδες να σχεδιάζουν για μέρες προσηλωμένες πάνω σε μεμονωμένους παίκτες, τα τελευταία χρόνια η regular season ήταν μια πραγματική κρουαζιέρα για το δίδυμο Lowry – DeRozan. Φέτος, όμως, το Toronto, με μπροστάρηδες τους Ibaka, VanVleet, Wright, Anunoby, Siakam και Poeltl, ρίχνει το «ξύλο της αρκούδας». Καθόλου τυχαία οι περισσότεροι από τους προαναφερθέντες έχουν το πολύ τρία χρόνια στη λίγκα ή/και έρχονται από τον πάγκο. Είπαμε: ο πάγκος του Toronto έχει το καλύτερο defensive rating στη λίγκα (100) και 9,5 σε net rating.
Και η επίθεση, βέβαια, είναι διαφοροποιημένη. Σίγουρα, η ομάδα παραμένει μέτρια στο pace και στις πάσες, αφού, παρότι έχει μειωθεί το usage και το σκοράρισμα τους, το βασικό δίδυμο των guards παραμένει η κύρια πηγή δημιουργίας. Ωστόσο, το isolation έχει περιοριστεί δρακόντεια5)23οι οι Raptors στη λίγκα, όπως και το μακρινό δίποντο (που το έχουν για πρωινό στο Toronto, αλλά μειώνει απελπιστικά το spacing), η κίνηση της μπάλας είναι μεγαλύτερη και η ανάπτυξη των παικτών χαρακτηρίζεται από το γνωστό “perpetual motion”. Τα δύο προηγούμενα χρόνια, το Toronto ήταν κοντά στην εικοστή θέση στις προσπάθειες για τρίποντο και στις δύο τελευταίες θέσεις στις assists – φέτος είναι έβδομοι και τρίτοι αντίστοιχα!
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Jonas Valanciunas, ο οποίος φέτος πραγματικά πείθει για αξιοπρεπής αμυντικός και ταυτόχρονα σουτέρ τριών πόντων. Στο ίδιο περίπου διάστημα, δηλαδή στους τελευταίους 15 αγώνες, ο Jonas της καρδιάς μας σουτάρει 41,7% με 1,6 προσπάθειες ανά αγώνα, ενώ μαζί με τις 4,1 προσπάθειες του Ibaka (δηλαδή μιλάμε για το βασικό δίδυμο ψηλών), βοηθούν τους Raptors να γράφουν 36,6 σουτ ανά αγώνα. Μάλιστα, ο Valanciunas έχει αρχίσει να πείθει και αντίπαλους ψηλούς ότι αποτελεί αξιομνημόνευτη απειλή από την περιφέρεια. Εντάξει, μιλάμε για τον Dwight Howard, αλλά και πάλι, you get the point…
Τα ακόμα καλύτερα νέα είναι πως πετυχαίνουν νίκες με εμβληματικό τρόπο, δηλαδή χρησιμοποιώντας πολλά μέσα για να εξοντώσουν τον αντίπαλο και με μεγάλες διαφορές6)δεύτερoi στο simple rating system, δηλαδή σε μια μεσοσταθμική παράμετρο δυσκολίας προγράμματος και διαφοράς πόντων, αλλά και με θεαματικό τρόπο.
Μια αναγκαία διευκρίνιση. Όπου «θεαματικός τρόπος», το να μπορείς να σκοτώνεις τον αντίπαλο σου στην έδρα του, την ώρα που καίγεται για νίκη, είτε καρφώνοντας στα μούτρα του στην εκπνοή είτε υλοποιώντας μακιαβελικά το πιο απλό play που θα μπορούσες στην παράταση7)η αντίθεση μιας ομάδας που βγάζει νίκη με δύο παίκτες απέναντι σε μια άλλη που αμύνεται στο τέλος με τον πιο παιδαριώδη τρόπο, με τέσσερις παίκτες να κάνουν ντου πάνω στον superstar, είναι τρομακτική πραγματικά.
Προφανώς, ο κυριότερος κόμβος στην αλλαγή τροχιάς του Toronto είναι ο DeMar DeRozan. Οι πόντοι του μπορεί να έχουν πέσει κατά περίπου τρεις μονάδες, αλλά οι assists του έχουν αυξηθεί από 3,9 σε 5,2 και το assist percentage έχει φτάσει στο career-high 25,1, σημάδι ωριμότητας ενός έτσι κι αλλιώς, ιδιαίτερα μεστού σε αυτή τη φάση της καριέρας του παίκτη. Πλέον, ο DeMar αντί να δημιουργεί με αρκετή ευκολία το δικό του σουτ, δημιουργεί το καλύτερο δυνατό σουτ για την ομάδα. Και το πιο απίστευτο; O “King of Midrange” σουτάρει 3,6 τρίποντα ανά αγώνα με 31,6% ευστοχία, τη στιγμή που οι μ.ο. καριέρας του είναι 1,6 και 28,9% αντίστοιχα!
Νικώντας με τα όπλα του αντιπάλου
Πόσο μακρυά θα φτάσουν οι Raptors; Άγνωστο. Φέτος, πάντως, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα στην Ανατολή, καθώς είναι πραγματικά πάνοπλοι, ενώ το second unit που επιμελήθηκε τόσο μεθοδικά ο Ujiri είναι πραγματικά συγκλονιστικό, καθώς σουτάρει, τρέχει και μαρκάρει ακόρεστα
Και παρότι ακόμα δεν έχουν βρει τον τρόπο να ξεπεράσουν το κόμπλεξ κατωτερότητας τους, ιδιαίτερα απέναντι στην απόλυτη royalty της λίγκας, τους Golden State Warriors, τουλάχιστον έχουν να περηφανεύονται πως είναι οι μόνοι που έχουν καταφέρει να επικρατήσουν – δύο φορές μάλιστα – του θηρίου που λέγεται Houston Rockets.
Και μάλιστα, με όπλα που μέχρι φέτος δεν είχαν…
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | ένας τρόπος να μεταφράσεις στα ελληνικά το “Knicks fan” |
|---|---|
| ↑2 | οι άλλες τρεις, οι Magic, Knicks και 76ers είναι ο ορισμός του στασιμοπληθωρισμού |
| ↑3 | όπως βεβαίως και ο Dwane Casey για το βραβείο του “Προπονητή της Χρονιάς” όσο και ο Mike D’ Antoni |
| ↑4 | in retrospect, o Anzejs Pasecniks είναι πολύ ενδιαφέρον prospect, αλλά για τους Magic μιλάμε τώρα, έτσι; |
| ↑5 | 23οι οι Raptors στη λίγκα |
| ↑6 | δεύτερoi στο simple rating system, δηλαδή σε μια μεσοσταθμική παράμετρο δυσκολίας προγράμματος και διαφοράς πόντων |
| ↑7 | η αντίθεση μιας ομάδας που βγάζει νίκη με δύο παίκτες απέναντι σε μια άλλη που αμύνεται στο τέλος με τον πιο παιδαριώδη τρόπο, με τέσσερις παίκτες να κάνουν ντου πάνω στον superstar, είναι τρομακτική πραγματικά |
 φοβάται τους Toronto Raptors;){kind=link}