NCAA Division I 2018: Midwest Region Preview

Ο Μάρτης έφτασε, και η αλήθεια είναι πως για εμάς ο Μάρτης δεν είναι συνυφασμένος με ασπροκόκκινα βραχιολάκια, εθνικές γιορτές, και μπακαλιάρο σκορδαλιά. Η Σαρακοστή μπορεί να λείψει από τον Μάρτη και να μην το πάρουμε χαμπάρι, αλλά το March Madness είναι και επίσημα ταυτοτικό στοιχείο του πρώτου μήνα της άνοιξης, και επιτέλους ξεκίνησε.Τα παραδοσιακά δυνατά κολέγια θα πιέσουν όπως πάντα για την κατάκτηση, ενώ τα λιγότερο παραδοσιακά δυνατά κολέγια, εχμ, θα πιέσουν όπως πάντα για την κατάκτηση. Αυτή είναι η ομορφιά του τουρνουά, ότι σχεδόν τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Η πλέον συναρπαστική αθλητική διοργάνωση ετοιμάζεται να ξεκινήσει, λοιπόν, το ίδιο απρόβλεπτη με κάθε άλλη φορά και εδώ στο Ball Hog αγωνιστήκαμε να βγάλουμε άκρη μέσα σε όλο αυτό το χάος, για να σας παρουσιάσουμε ποιες ομάδες, ποιους παίκτες και ποιους προπονητές πρέπει να προσέξετε, έχοντας πλήρως αποδεχτεί πως και πάλι θα είναι αδύνατον να έχουμε προβλέψει τις ομάδες και τα ονόματα, που θα έρθουν από το πουθενά για να κλέψουν τις καρδιές μας και μονοπωλήσουν τις συζητήσεις μας.

Λίγα λόγια για την Midwest

Η φετινή Midwest είναι το απόλυτο οφθαλμόλουτρο για τους ΝΒΑ scouters, καθώς και για εμάς τους fantasyόπληκτους wannabe- scouters που μελετάμε για το επερχόμενο draft. Έχουν μαζευτεί εδώ σίγουρα πέντε από τα 14 lottery picks, και βλέπω τουλάχιστον άλλους επτά παίκτες που φλερτάρουν ή έχουν ήδη κλείσει θέση στον πρώτο γύρο του NBA Draft του 2018.  Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αυτό δεν είναι όμιλος στο κολεγιακό, αλλά μία τεράστια οντισιόν, στην οποία δεν θα βαρεθούμε να τσεκάρουμε ονόματα. Ταυτόχρονα πρόκειται για τον -με διαφορά- πιο αμφίρροπο όμιλο, καθώς δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο φαβορί, αλλά τρεις περίπου ισοδύναμες ομάδες, με ίδιες περίπου πιθανότητες να είναι αυτές οι οποίες θα βρεθούν στο San Antonio. Kansas, Duke και Michigan State θα σφαχτούν, και είναι κρίμα που η Selection Sunday τους έστειλε όλους μαζί. Στην Midwest θα χυθεί αίμα.

Οι παίκτες που θα προσέξουμε

Jaren Jackson Jr, C, (Michigan State): Με εντελώς πρόχειρους υπολογισμούς, πρόκειται μάλλον για τον παίκτη που είχε την μεγαλύτερη σταθερή άνοδο στα άνω στρώματα των mock drafts κατά την διάρκεια της χρονιάς¹⁾δεν έκανε δηλαδή το απότομο ξεπέταγμα του Young από την αρχή της χρονιάς, ενδεικτικό της σταθερής βελτίωσης του. Πλέον έχει φτάσει να υπολογίζεται στο #3, από τους περισσότερους αναλυτές. Δεν είναι ακριβώς center, όχι με την εντελώς παραδοσιακή έννοια του όρου, σίγουρα πάντως έχει το μεγάλο κορμί για να σταθεί στην θέση. Εξαιρετικά ευχάριστος στο μάτι, καθώς το παιχνίδι του διαπερνάται από μία παιδική σχεδόν ατσουμπαλίαση, κάτι λογικό μιας και πρόκειται για τον πιο μικρό ηλικιακά²⁾με την προϋπόθεση ότι θα δηλώσει συμμετοχή συμμετέχοντα στο επερχόμενο draft. Ο κλασικός πανήψηλος τύπος με μεγάλα άκρα που κόβει ό,τι κινείται και πηδάει στον Θεό, με μπόνους όμως το τρίποντο, από το οποίο σουτάρει με το εντυπωσιακό 40%. Συνδυασμός που σκοτώνει, αν και λείπουν προς το παρόν οι καλές κινήσεις στο ποστ, κάτι όμως που πιθανότατα θα στρώσει όσο περνάει ο χρόνος. Δεν τον αναφέρουμε πάντως μόνο για το λαμπρότατο μέλλον του, αλλά και γιατί θα αποτελέσει τον x-factor για το τι θα καταφέρει το Michigan State. Επίσης είναι από τους ελάχιστους αθλητές στο κολεγιακό που μπορεί να κοντράρει τον Bagley Jr, οπότε περιμένουμε πως και πως το ζευγάρωμα τους στο Sweet Sixteen.

Jaren Jackson finished the regular season with more blocked shots (104) than 169 Division 1 teams. https://t.co/PtuG6mPZXq

— Ducking Delvon (@DuckingDelvon) March 13, 2018

Marvin Bagley Jr, PF, ( Duke): Τα πράγματα είναι σχετικά απλά με τον Bagley. Αν μάθει λίγο περισσότερο μπάσκετ και φτιάξει κάπως το σουτ του, θα είναι απλά ασταμάτητος, σε φάση ότι πραγματικά κανείς δεν θα μπορεί να σταθεί εμπόδιο μπροστά του, όχι στο κολεγιακό, στο ΝΒΑ. Το καλό είναι ότι και τα δύο είναι πράγματα που μπορούν να διδαχθούν. Αυτό που δεν μπορεί να διδαχθεί είναι η ωμή δύναμη, ταχύτητα, αλτικότητα που έχει αυτός ο τύπος, που δείχνει ότι μπορεί να παρασύρει όποιον βρεθεί μπροστά του και να τον βάλει στο καλάθι. Έχει καταφέρει να έχει 21,2 πόντους και 11,5 rebounds απλά κυριαρχώντας πάνω στα παιδάκια που συναντά. Η εικόνα που σχηματίζει κανείς βλέποντας τον στο παρκέ είναι πραγματικά αυτή, ενός ενήλικα που αγωνίζεται κόντρα σε γυμνασιόπαιδα. Μπορεί να βάλει τα ελεύθερα τρίποντα, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αξιόπιστος σουτέρ. Πολύ κακός αμυντικά σε επίπεδο αντίληψης, το σώζει όμως χάρη στα σωματικά του προσόντα που του επιτρέπουν να μαζεύει rebounds και να μοιράζει τάπες κατά βούληση.

Wendell Carter Jr, C, (Duke): Είναι αυτός ο εντελώς ξενέρωτος τύπος παίκτη που δεν κάνει κάτι εντυπωσιακά, αλλά τα κάνει όλα καλά, παίζει μυαλωμένα και αποτελεσματικά και πιθανότατα είναι ο πιο σταθερός και αξιόπιστος παίκτης του Duke, αν και πρωτοετής, Τρέμω με το πόσο σοβαρός μπορεί να γίνει όταν μεγαλώσει, αν φυσικά γίνεται να γίνει ακόμα πιο σοβαρός. Ο Μαυράκης λέει ότι του θυμίζει τον Greg Monroe, κάνοντας του έτσι μεγάλη τιμή όσον αφορά το επιθετικό του ταλέντο, αλλά νομίζω ότι έχει πολύ καλύτερο ταβάνι αμυντικά. Σε ένα τουρνουά όπου οι πραγματικά καλοί ψηλοί σπανίζουν, καθώς οι περισσότεροι είναι άπειροι ακόμα, ο Carter μου δείχνει έτοιμος να τραβήξει το κουπί για το Duke. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι χωρίς την αρχοντική του παρουσία, η ζώνη του Duke θα έμπαζε από παντού.

Trae Young, PG, (Oklahoma): Είναι μάλλον ο παίκτης που περιμένουμε με την μεγαλύτερη ανυπομονησία να δούμε σε αυτό το τουρνουά, αν και δυστυχώς θα σκάσει μόνο για περιορισμένες εμφανίσεις. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής της φετινής σεζόν, όταν σχεδόν από το πουθενά άρχισε να γαζώνει τις αντίπαλες άμυνες με ρυθμούς πρωτόγνωρους για το κολεγιακό, κάτι που είχαμε ξεσυνηθίσει να βλέπουμε, και που αγγίζει τα όρια του απίθανου αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για πρωτοετή. Από το 2018 και μετά άρχισε να πέφτει, πράγμα απόλυτα λογικό καθώς ήταν στην ουσία η μόνη σοβαρή επιθετική απειλή της Oklahoma και πλέον οι αντίπαλοι που ήξεραν τι να περιμένουν έστελναν στρατιές αμυντικών προσαρμοσμένες πάνω του. Ακόμα κι έτσι πάντως συνέχισε να δίνει κάποια μαγικά παιχνίδια, με τους πάντες να θυμούνται τον Stephen Curry στο Davidson. Ο ορισμός του δημιουργού point guard, φτιάχνει μόνος του το σουτ του, τις διεισδύσεις του, και τα σουτ των συμπαικτών του, κάνει τα πάντα στο παρκέ εκτός από το να παίζει σκληρή άμυνα, αλλά ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για έλλειψη προσπάθειας όταν κουβαλάει μόνος του μια ομάδα? Δεν θα πάει μακριά, αλλά θα έχουμε πάντα την σεζόν που πέρασε ως μια γλυκιά ανάμνηση που θα μας συντροφεύει το καλοκαίρι, όσο περιμένουμε να δούμε τον μικρό μάγο να πατήσει το παρκέ του ΝΒΑ.

Grayson Allen, SG, (Duke): Τι να πούμε για τον Grayson Allen; Η καριέρα του έχει περάσει από εβδομήντα κύματα, και ανυπομονώ να δω πως θα καταλήξει μέσα στο επόμενο διβδόμαδο. Την πρώτη του χρονιά κέρδισε κατευθείαν το κολεγιακό, με εκείνη την υπέροχη ομάδα με Tyus Jones, Quinn Cook, Jahlil Okafor, Justise Winslow, και μάζευε πολλές πιθανότητες για επιλογή στον πρώτο γύρο του draft. Επέλεξε να μείνει, είτε για να ανεβάσει τις μετοχές του, είτε από πίστη στο κολέγιο, και με όλους τους προανεφερθέντες να αποχωρούν, έγινε το πρώτο βιολί μιας νέας ομάδας που περιελάμβανε τους Brandon Ingram, Luke Kennard και αρκετές αποτυχημένες επιλογές. Oι μετοχές του ανέβηκαν αισθητά, αφού τράβηξε στο σκοράρισμα όλο το πρόγραμμα, αλλά επέλεξε να μείνει κι άλλη μια χρονιά, η οποία και θα ήταν η καταστροφή του. Το Duke μέσω του recruiting προγράμματος του έφερε ασύλληπτο ταλέντο, με τους Jayson Tatum, Frank Jackson και Harry Giles να είναι τρία από τα μεγαλύτερα ονόματα πρωτοετών σε όλη την χώρα, και έδωσε πάλι τα ηνία στον Allen. Και ο Allen τα σκάτωσε σε επικό επίπεδο. Δεν μπόρεσε να βρει τον επιθετικό ρυθμό που είχε τα προηγούμενα χρόνια, σιγά σιγά παρέδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Luke Kennard και δευτερευόντως στον Jayson Tatum, και ο ίδιος έγινε το κεντρικό πρόσωπο όλου του κολεγιακού για τους εντελώς λάθος λόγους, δηλαδή μια σειρά από αντιαθλητικά μαρκαρίσματα, με την τρικλοποδιά να γίνεται σήμα κατατεθέν του.

Για πολύ καιρό, όποτε καποιος σκόνταφτε και έπεφτε οπουδήποτε, και σε άλλο γήπεδο, και σε άλλη πόλη, και σε άλλη πολιτεία, αμέσως γινόταν το αστείο “Grayson Allen probably did this”.Προφανώς η ψυχολογία του γκρεμίστηκε, και μπήκε στον ρόλο του μαύρου προβάτου. Το γεγονός ότι έμοιαζε και με τον Joffrey Barratheon δεν βοήθησε ιδιαίτερα την δημοφιλία του, βοήθησε όμως στην δημιουργία πολλών memes. Τελικα το Duke αποκλείστηκε νωρίς, και ο Allen, έχοντας χάσει το momentum εντελώς, γύρισε για μια τελευταία χρονιά, η οποία τον βρήκε παροπλισμένο μπροστά σε μία νέα φουρνιά υπερταλαντούχων νεαρών που είχε προσελκύσει ο γέροντας Σιζέφσκι. Όταν όμως ο Marvin Bagley τραυματίστηκε στον δεύτερο μήνα, ο Allen βγήκε μπροστά, και πήρε την κατάσταση στα χέρια του, θυμίζοντας σε αρκετά παιχνίδια τις παλιές καλές μέρες. Πιο ώριμος από ποτέ, πράγμα αντικειμενικά όχι πολύ δύσκολο, πιο ώριμος στην ομάδα, πράγμα επίσης όχι πολύ δύσκολο καθώς περιτριγυρίζεται από πρωτοετείς³⁾αν και ο Carter Jr ίσως τον ξεπερνάει) και κυρίως, έχοντας κάνει την διαδρομή ως τον πάτο, είναι μάλλον ο παίκτης με το μεγαλύτερο κίνητρο και την μεγαλύτερη επιθυμία σε όλο το κολεγιακό. Φαίνεται σε κάθε φάση στο βλέμμα του το πόσο πολύ το θέλει, και έχω φτάσει στο σημείο να το θέλω κι εγώ γι’ αυτόν. Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει στον Allen το άμεσο μέλλον, αν κρίνουμε όμως από το ιστορικό του, θα είναι κάτι που σίγουρα δεν θα μας αφήσει αδιάφορους.

https://i0.wp.com/www.theballhog.net/wp-content/uploads/2018/03/allen.jpg?resize=195%2C110&ssl=1 195w" sizes="(max-width: 299px) 100vw, 299px" />

Miles Bridges, PF, (Michigan State): Στην αρχή της χρονιάς θα έλεγα ότι είναι ο καλός Bridges, αλλά στην πορεία έχω αλλάξει μάλλον άποψη. Αυτό δεν λέει βέβαια πολλά για τον ίδιο, όσο για το πόσο εντυπωσιακός μου φαίνεται ο Mikal. Και ο forward του Michigan State πάντως δεν υπολείπεται σε ταλέντο και αξία. Όσο x factor και αν είναι ο Jackson για τους Spartans, ο Bridges είναι το πραγματικό βαρόμετρο. Αυτός είναι που θα αναλάβει το σκοράρισμα της ομάδας, και το σουτ του από την περιφέρεια είναι κομβικό κομμάτι της φιλοσοφίας των Spartans για να ανοίγουν οι διάδρομοι. Αντίστοιχα εκμεταλλεύται αυτός τους διαδρόμους όποτε τους ανοίγει ο Jackson, και επιτίθεται με δυναμισμό αντίστοιχο του Bagley αλλά σε μία αρκετά πιο limited και φλώρικη έκδοση. Δεν παύει πάντως να είναι αποτελεσματικός, και η μεγαλύτερη ελπίδα του Michigan State να κάνει κάτι καλό.

Devonte Graham, PG, (Kansas): Kαι πραγματικά δεν του το ‘χα. Κι όμως ο κοντορεβυθούλης γκαρντ του Kansas έχει τραβήξει όλη την ομάδα οδηγώντας την στην υπέρβαση. Όντας στον τέταρτο και τελευταίο χρόνο του στο κολέγιο, είναι η πρώτη χρονιά που είναι αυτός ο ηγέτης, έχοντας δει να περνάνε δίπλα του παίκτες όπως ο Kelly Oubre, o Josh Jackson, ο Perry Ellis και φυσικά ο Frank Mason Jr, οι οποίοι του κλέβανε την δόξα λόγω ονόματος, προοπτικής ή θεαματικότητας, με τον ίδιο να έχει πάντα τον ρόλο του δευτεροτρίτου βιολιού . Κι όμως, ο Graham μάλλον αδικημένος πρέπει να αισθάνεται από την σύγκριση, έστω και αν έπρεπε να φτάσει στην τελευταία του χρονιά για να πάρει αυτός την μπαγκέτα του συνόλου του Self. Είχαμε κρυφοκοιτάξει τις δυνατότητες του πέρσι, αλλά η εκτυφλωτική παρουσία του Jackson και η έφεση του Mason Jr στο σκοράρισμα τραβούσαν τα φώτα πάνω τους, μη δείχνοντας το εύρος του ταλέντου του Graham, αφήνοντας μας όμως να δούμε το τσαγανό του, χάρη στα μεγάλα σουτ που έβαζε. Φέτος δεν κάνει κάτι που να μην έκανε πάντα, δηλαδή βάζει τα μεγάλα σουτ, σκοράρει από την περιφέρεια με μεγάλη ευστοχία αν υπολογίσουμε τον όγκο των προσπαθειών του, διαβάζει καλά το παιχνίδι και είναι συγκλονιστικός αμυντικός χάρη στα πολύ γρήγορα πόδια του. Δεν είναι υπερταλαντούχος, αλλά είναι μάλλον ο ορισμός της αξιοπιστίας.

To go first round, I think Brunson and Devonte Graham may need to do what Napier did, which actually seems entirely possible. https://t.co/YPx5yEYkTa

— Jonathan Wasserman (@NBADraftWass) March 14, 2018

Zach Lofton, G, (New Mexico State): Παραφωνία μέσα στον οργασμό των βέβαιων draft picks ένας 25άχρονος γυρολόγος των κολεγίων, ο οποίος έχει βρει την μπασκετική υγεία του στο New Mexico και σκοράρει ακατάπαυστα. Δεν το κάνει με την αποτελεσματικότητα και την ποιότητα που θα του εξασφάλιζε μέλλον στο ΝΒΑ, το κάνει μάλλον με την διακριτικότητα ενός ελέφαντα σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες, παίρνοντας σε κάθε παιχνίδι όσες προσπάθειες χρειάζεται για να περάσει τους 25 πόντους. Η φράση “έφτασε αθόρυβα τους 20 πόντους” δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιηθεί για τον Lofton,  ο οποίος θα εκβιάζει σουτ στο διηνεκές, έχοντας σαφώς ως πρότυπο τον Kobe Bryant. H ψυχολογία του δεν πέφτει ποτέ, για την ακρίβεια είναι μάλλον ανύπαρκτη, καθώς θα συνεχίσει να σουτάρει είτε ευστοχεί είτε αστοχεί, με εντελώς απρόβλεπτα αποτελέσματα. Το θέμα είναι ότι αν βρεθεί σε καλή μέρα και είναι εύστοχος, θα απολαύσουμε μία εξαιρετικά ψυχαγωγική παράσταση, με τον ίδιο να ξεπερνάει την τριαντάρα και το New Mexico State (#12) να κάνει την έκπληξη κόντρα στο Clemson (#5). Ο ίδιος θα έρθει σίγουρα Ευρώπη από του χρόνου, πιθανότατα στην Κύμη ή στον Προμηθέα, με μια πρόχειρη εκτίμηση.

 

Oι τρεις ομάδες που θα σκοτωθούν μεταξύ τους

Kansas Jayhawks: Πήραν το #1 seed, ωστόσο έχω την αίσθηση ότι δεν θα φανούν αντάξιοι.   Ξεκινάνε με το μεγάλο πλεονέκτημα ότι λογικά, αν όλα πάνε καλά, θα αντιμετωπίσουν στον τελικό όποιον έχει επιβιώσει από το deathmatch ανάμεσα σε Duke και Michigan State. Ξεκινάνε επίσης με το πλεονέκτημα ότι το Clemson και το Auburn, τα δύο κολέγια που είναι αυτή την στιγμή φαβορί να παίξουν με το Kansas στο Sweet Sixteen έχουν σημαντικές απουσίες έκαστο και θα δυσκολευτούν να φέρουν αντίσταση.

Ωστόσο, το Kansas εξακολουθεί να μην με πείθει. Το σχήμα με τους τέσσερις σουτέρ στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τον μόλις έναν ψηλό, έχει δώσει μία γοητεία στο παιχνίδι τους, το οποίο είναι αδιαμφισβήτητα αέρινο και γρήγορο, μπορούν όμως να αντιμετωπίσουν στην άμυνα πιο βαριά σχήματα? Δυσκολεύονται, και οι δυσκολίες θα είναι ακόμα μεγαλύτερες με τον Udoka Azubuike, τον καλύτερο – και οριακά μοναδικό αξιοπρεπή- τους ψηλό να έρχεται από τραυματισμό και να μην είναι 100% έτοιμος. Ο Sviatoslav Mykhayliuk θα βομβαρδίζει από την περιφέρεια, κάτι που κάνει εξαιρετικά, ωστόσο το ότι είναι πιο εύστοχος από το τρίποντο παρά από το δίποντο στην πραγματικότητα είναι πρόβλημα, δεν είναι προσόν. Οι Lagerald Vick και κυρίως ο εξαιρετικός Malik Newman είναι πολύ καλά wings που μπορούν να τραβήξουν στο σκορ. Ο πάγκος είναι ψιλοανύπαρκτος, και οι αμυντικές επιδόσεις στην καλύτερη ύποπτες. Τα πάντα θα εξαρτηθούν από τον Graham, και το πόσο καταπληκτικός θα είναι. Spoiler alert! Δεν θα είναι, και το Kansas θα αποκλειστεί για μία ακόμα φορά στους Elite Eight.

Duke: Είναι πιθανότατα η ομάδα με το περισσότερο ταλέντο σε όλο το τουρνουά. Ενδεικτικό είναι ότι έχει τέσσερις παίκτες που θα επιλεγούν στον πρώτο γύρο, και ο πέμπτος της βασικής πεντάδας φλερτάρει με αυτόν. Αρκεί όμως το ταλέντο για να κερδίσεις ένα τέτοιο τουρνουά? Η εμπειρία έχει δείξει πως όχι, και η εμπειρία έχει δείξει επίσης ότι το βασικό συστατικό της επιτυχίας είναι ακριβώς αυτό, η εμπειρία. Και στο γεμάτο πρωτοετείς Duke, η εμπειρία δεν περισσεύει. Εμπειρία((ήθελα να ξαναπώ την λέξη εμπειρία άλλη μια φορά. Ο Gary Trent Jr είναι ένας χαρισματικός σκόρερ και πολύτιμος στην περιφέρεια, κι όμως δεν χώρεσε να μπει στις αναφορές με τους παίκτες που θα πρέπει να προσέξετε, γιατί υπήρχαν άλλοι τρεις συμπαίκτες του εκεί. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Η τρύπα που υπάρχει στον άσο – όσο τρύπα μπορεί να είναι μια θέση που καλύπτει ένας παίκτης που αναμένεται να επιλεγεί γύρω στο #35, αλλά ο Μαυράκης κρύβει πραγματικό μένος κατά του Trebon Duval και δεν θέλω να ρισκάρω τη σχέση μας- νομίζω δεν θα δημιουργήσει τόσα προβλήματα γιατί το κουμάντο της ομάδας από κάποιο σημείο και μετά θα αναλάβει ο Grayson Allen. Οπότε πανικός. Το ταλέντο στην επίθεση λοιπόν είναι κορυφαίο, αλλά τα τουρνουά κερδίζονται με την άμυνα, εκεί που το Duke ήθελε δουλίτσα. Η δουλίτσα μοιάζει να έγινε κάπως μέσα στην χρονιά, και η άμυνα δείχνει να δένει, και στα τελευταία παιχνίδια όχι απλά δεν αποτελεί μαύρη τρύπα, αλλά αντίθετα κερδίζει παιχνίδια κυρίως χάρη στην επιλογή της ζώνης που βασανίζει αντιπάλους αλλά και τα μάτια μας ορισμένες φορές. Ο Mike Krzyzewski έχει δείξει ούτως ή άλλως πάντως ότι μπορεί με τεχνάσματα να αυξάνει αισθητά την αμυντική αποτελεσματικότητα της ομάδας του ακόμα και από αγώνα σε αγώνα, το έχει κάνει και σε προηγούμενα τουρνουά όπου η βελτίωση ήταν ορατή και με γυμνό μάτι, οπότε ούτε εδώ τους φοβόμαστε. Θα ήταν το απόλυτο φαβορί για να πάρει την περιφέρεια και να βρεθεί στο final four, αν..

Michigan State: Αν δεν υπήρχε το Michigan State. Για μένα ήταν εξαρχής ένα από τα μεγάλα φαβορί για τον τίτλο, αλλά έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, οι Spartans έχουν μπλέξει για τα καλά, καθώς θα πρέπει να περάσουν δια πυρός και σιδήρου για να φτάσουν στο San Antonio. So what? Είναι η καλύτερη ομάδα του ομίλου και θα τα καταφέρει⁴⁾μάλλον μόλις τους έκαψα. Δεν έχει το εκκωφαντικό ταλέντο που βρίσκεται στους προανεφερθέντες Blue Devils, έχει όμως την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα σε αυτό και την εμπειρία. Επίσης έχει το πιο ισορροπημένο ρόστερ από τους τρεις, με μία απόλυτα αξιόπιστη περιφέρεια και μία frontline που πετάει φωτιές. Ο Tom Izzo στον πάγκο είναι εγγύηση για το πρόγραμμα όσο και αν τον αντιπαθούμε βάναυσα. Ολόκληρο το πανεπιστήμιο κλονίστηκε από τις αποκαλύψεις για συγκάλυψη βιασμών και σεξουαλικών παρενοχλήσεων από τους αθλητές του, και βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα για μεγάλο διάστημα, αλλά ο Izzo είναι ο σκατάνθρωπος που απαιτείται για να το εκμεταλλευτεί και να πορώσει τους παίκτες και να τους κάνει να αισθανθούν ότι παιζουν εναντίον όλων, αντί να τους βάλει λίγο μυαλό. Είναι ζήτημα

Το απόλυτο underdog που θα χωθεί για την έκπληξη

Κανένα. Σε έναν όμιλο όπου έχουν χωρέσει τρία από τα έξι (κατά την ταπεινή μου εκτίμηση) μεγάλα φαβορί για το τρόπαιο, θεωρώ απίθανο να καταφέρει να τους παρακάμψει κάποιος και να βρει τον δρόμο για το final four. Το Clemson και το Auburn έχουν τις περισσότερες πιθανότητες, όχι τόσο λόγω seeding, αλλά γιατί βρίσκονται στην προνομιακή πλευρά του ταμπλό, σε αυτή του Kansas, οπότε αρκούν δύο υπερβάσεις, και όχι τρεις. Ωστόσο κανένα από τα δύο κολέγια δεν βρίσκεται σε καλό φεγγάρι, μιας και τα δύο έχουν ρεκόρ 2-4 στα τελευταία έξι παιχνίδια τους, κάνοντας μάλλον longshot την οποιαδήποτε έκπληξη. Το Clemson πάντως με την άμυνα του ίσως έχει κάποια πολύ μικρή ελπίδα.

Το παιχνίδι που θέλουμε να δούμε

Είναι σαφές από τα προαναφερθέντα ότι το Duke – Michigan State θα μπορούσε άνετα να είναι ο τελικός του τουρνουά. Και θα βρεθούν, αν όλα κυλήσουν ομαλά, πολύ νωρίς, από το Sweet Sixteen. Δεν ξέρω τι να πρωτοπροσέξουμε σε ένα τέτοιο match-up. Νομίζω ότι οι μάχες των δύο frontline θα κρίνουν το παιχνίδι, αλλά για να είμαι ειλικρινής το λέω πέρισσότερο στην τύχη, δεν έχω ιδέα τι μπορεί να συμβεί. Σίγουρα πάντως το ζευγάρωμα Bagley Jr – Carter Jr εναντίον Miles Bridges και Jackson Jr θα είναι τιτανομαχία. Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που θέλω να κερδίσει το Duke, οπότε παίξτε Michigan State άφοβα.