BallHog’s Long-Awaited Roundtable: Απολογισμός της Χρονιάς

Λιγότερες από δυο βδομάδες και 10 παιχνίδια για την κάθε ομάδα μας χωρίζουν από την λήξη της φετινής regular season. Κι επειδή τα βραβεία της χρονιάς θα δοθούν για δεύτερη σερί χρονιά σε ειδική τελετή που θα γίνει στις 25 Ιουνίου, δεν κρατιόμαστε και είπαμε την αποψάρα μας λίγο νωρίτερα. 

1). MVP της χρονιάς 2017-18

Άρης Τόλιος: “Το βραβείο του MVP αφορά στη regular season και πρέπει να συνδυάζει τις ατομικές επιδόσεις με τη συλλογική επιτυχία (αν, για παράδειγμα, βελτιώνεται το ρεκόρ της ομάδας, σίγουρα μάλιστα πάνω από το κατώφλι της postseason). […] Ψηφίζω Harden.” Αυτά έγραψα πέρυσι τέτοια εποχή, όταν τα νούμερα του Westbrook ήταν larger than life, αλλά η επιτυχία του Houston ήταν ακόμα πιο δύσκολο επίτευγμα. Και μπορεί αυτή να έχει τρία ονόματα (Harden, Morey, D’Antoni), με έτη φωτός από τα υπόλοιπα, αλλά του “Μούσια” ξεχωρίζει. Δίκαιο, με ένα καλοκαίρι καθυστέρηση.

Gus Χρυσοχού: Απλά και λιτά: Ο δρόμος είναι ανοιχτός για το πέμπτο MVP του “Βασιλιά” που κάνει αδιανόητα νούμερα για παίχτη που οδεύει στα 34 του¹⁾Και τώρα που το έγραψα εγώ, το MVP θα πάει στον Harden.

Πέτρος Καούνης: Ο Russel Westbrook θα κάνει τα πάντα στα τελευταία παιχνίδια της ομάδας του για να κατεβάσει ακόμα περίπου 90 rebounds, ώστε να ολοκληρώσει τη σεζόν με triple double μέσους όρους και να γίνει ο μοναδικός παίκτης στην Ιστορία του NBA που το καταφέρνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Μάλιστα, η προσπάθεια του να το καταφέρει, θα είναι τόσο απροκάλυπτη που θα δημιουργήσει νέο κύμα μίσους απέναντι στον MVP της προηγούμενης χρονιάς. Highlight αυτής της προσπάθειας θα είναι κλωτσιά στα καλαμπαλίκια του Adams, σε προσπάθεια να του πάρει rebound μέσα από τα χέρια, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του, την απουσία του από τον πρώτο γύρο των playoffs και τον αποκλεισμό των Thunder. Το MVP βραβείο θα καταλήξει, δικαίως, στα μούσια του Harden.

Γιάννης Χάτσιος: Στη συνείδηση μου δεν υπάρχει κανένα ερωτηματικό, καμία αμφιβολία για το ότι το βραβείο θα πρέπει να καταλήξει στον James Harden. Δεν θέλω να σταθώ στα όσα κάνει φέτος, αλλά στο ότι εδώ και μια τετραετία παίζει σε ιλιγγιώδες επίπεδο χωρίς να χάνει παιχνίδια (81, 82, 81 και πάει για 72-73 φέτος), με MVP νούμερα σε καθεμιά από αυτές τις σεζόν και φέτος αποκαθηλώνει με τους Rockets τη μεγαλύτερη δυναστεία του NBA (τουλάχιστον σε ότι αφορά τον απόλυτο αριθμό νικών μέσα σε διάστημα πέντε ετών – 312-90 μέχρι τις 28.03.2018) . Harden λοιπόν, επειδή, τί άλλο πρέπει να κάνει και επειδή, αν, λέμε τώρα ρε παιδί μου, χτυπήσει του χρόνου, θα είναι μια τεράστια ιστορική αδικία να λείπει το MVP από το παλμαρέ του.

Νίκος Ραδικόπουλος: Χρειάζεται να απαντήσει κι άλλος “Harden” ή μπορούμε να πάμε παρακάτω;!

Λουκάς Μοσχούλας: “Harden”. Και πάμε παρακάτω!

2). Defensive Player of the Year

Gus Χρυσοχού: Θεωρητικά ο Rudy Gobert είναι αυτός που οδηγεί την κούρσα σε αυτό το βραβείο. H παρουσία του κάτω από το καλάθι τρομοκρατεί και φέτος τους πάντες, τα blocks του είναι σταθερά στην περιοχή των 2,5 και όποτε απλώνει τα χέρια του όλοι προσεύχονται. Αλλά… Προσωπικά έχω ενθουσιαστεί με την άμυνα που παίζει ο Paul George φέτος. Με τον Kawhi (βαθύς αναστεναγμός…) εκτός για όλη την σεζόν, ο παίχτης της Oklahoma εξελίχθηκε σαν τον καλύτερο two-way παίχτη της λίγκας και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα στην ομάδα του Westbrook. Θα πάω με τον PG.

Πέτρος Καούνης: Οι Jazz έχουν την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος, μετά το all star break. Είχαν μία από τις καλύτερες ακόμα και κατά το διάστημα απουσίας του Gobert. Αλλά από τη στιγμή που επέστρεψε η ανθρώπινη εκδοχή του “Eiffel Tower” στη ρακέτα τους, η άμυνα τους είναι τρομακτική για οποιαδήποτε επίθεση. Δικαίως το βραβείο θα πάει στον Γάλλο, λοιπόν.

Γιάννης Χάτσιος: Παρόμοιο impact με τον Rudy Gobert (ήτοι γύρω στους εφτά πόντους ανά 100 κατοχές) έχει στην άμυνα και ο Joel Embiid, καταπνίγοντας τις αντίπαλες επιθέσεις όπως και ο Γάλλος, όχι μόνο σταματώντας ή αλλοιώνοντας προσπάθειες, αλλά στέλνοντας επιτιθέμενους σε ριψοκίνδυνους αδιέξοδους παραδρόμους σαν αλκοτέστ στην Πειραιώς. Παρόλα αυτά, στην Philadelphia κατοικοεδρεύει άλλος ένας τρομερά ενοχλητικός τύπος με το όνομα Robert Covington, με νούμερα παρόμοια με τον Joel Embiid. Αμφότεροι όταν παίζουν μόνοι τους, διατηρούν την Philadelphia σε αξιοπρεπή αμυντικά αποτελέσματα (103 defensive rating) ενώ μαζί την ανεβάζουν στην ελίτ, και μάλιστα το δείγμα είναι αρκετά ικανό. Η ίδια πτώση μπορεί να συμβαίνει και με τον Gobert και τον Mitchell, για παράδειγμα, αλλά τα λεπτά είναι περίπου τα μισά, και η άμυνα της Utah καταρρέει όταν απουσιάζει ο Gobert, όποιος κι αν βρίσκεται στο παιχνίδι. Στα σημεία λοιπόν ο Gobert, απλά και μόνο γιατί μου δίνεται η εντύπωση ότι βάζει πλάτη σε μεγαλύτερο φορτίο.

Νίκος Ραδικόπουλος: Όσο γίνεται αυτή η συζήτηση, ο καλύτερος αμυντικός της λίγκας φέτος, ο Gobert, έχει παίξει μόλις στα 48 από τα 74 παιχνίδια της ομάδας του και για μένα είναι άδικο να βραβευθεί παίχτης με 65% παρουσία. Αντίθετα, ο Embiid έχει καταφέρει να παίξει ως τώρα σε 62 από τα 73 παιχνίδια της ομάδας του, όντας 5ος σε Defensive Rating, 6ος σε Defensive Box Plus/Minus, ενώ η ομάδα του έχει διαφορά +17,1 πόντους με αυτόν στον παρκέ σε σχέση με αυτόν στον πάγκο. Η ψήφος μου σε αυτόν και η απόλυτη δικαίωση στον Κοσμά.

3). Most Improved Player of the Year

Άρης Τόλιος: Victor Oladipo. Από ρολίστας ύπερ-lux μέχρι τώρα, σε alpha dog μιας περιφερειακής μεσαίας και σκληροτράχηλης ομάδας. Στην απονομή, τον φαντάζομαι με κολλητό μπλουζάκι, μαύρα γυαλιά και σακάκι να λιώνει κορίτσια με το τραγούδι του σαν τον Seal²⁾Αν και για κάποιο λόγο, με προϊδεάζει περισσότερο σε κάτι πιο κλαρινογαμπρίστικο τύπου Taio Cruz.. Τι φαντάζομαι δηλαδή, οριακά τον φαντασιώνομαι, που λέει ο λόγος.

Gus Χρυσοχού: Συμφωνώ με τον Άρη. Ο Oladipo φέτος ξεπέρασε -με δόση υπερβολής- και τα δικά του όνειρα, “φωνάζοντας” πως είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης των Pacers, με τη βελτίωσή του να είναι τρομακτική. Αφήνω πάντως ένα μικρό -μικρό όμως- περιθώριο και για τον Jaylen Brown. Βελτιώθηκε σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού του πλην των ελευθέρων βολών (για τον όποιον…) και ίσως αποτελεί το dark horse του βραβείου αυτού.

Πέτρος Καούνης: Θα συμφωνήσω και εγώ ως προς την επιλογή του Oladipo, ενισχύοντας το boostάρισμα της βάζοντας την παράμετρο του trade. Το καλοκαίρι όταν οι Thunder έδωσαν τον καλύτερο r’n’b – soul – blues – crooner τραγουδιστή της λίγκας, πακέτο με τον υιό Sabonis, στους Pacers, για να πάρουν τον PG, πολλοί μίλησαν για κλοπή. Βλέπεται τότε ο Dipo δεν είχε βγάλει ακόμα το πρώτο του LP και ο υιός Sabonis, έπαιζε χειρότερα απ’ότι θα έπαιζε ο πατέρας του τώρα. Το τέλος της χρονιάς όμως μας βρίσκει να αναρωτιόμαστε τελικά, με plot twist μεγαλύτερο και από το επεισόδιο με τον γάμο στη σειρά Sherlock Holmes, για ποιος ήταν τελικά ο δράστης και ποια η λεία της κλοπής.

Νίκος Ραδικόπουλος: Φαντάζομαι η περιέργεια όλων είναι απλά για το ποιοι άλλοι θα πάρουν ψήφο στην συγκεκριμένη κατηγορία…

4). Rookie of the Year

Κοσμάς Καψάλης: Τρεις χρονιές στο παρελθόν έχει ήδη συμβεί,και φέτος θα πρέπει να είναι η τέταρτη φορά που το βραβείο για τον καλύτερο πρωτοετή θα μοιραστεί ανάμεσα σε δύο παίκτες. Simmons και Mitchel αξίζουν εξίσου το βραβείο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Στην τελική, ο Simmons μπορεί να έχει το προβάδισμα της μιας χρονιάς προσαρμογής, αλλά τι φταίει που ο κανόνας τον θεωρεί eligible;

Άρης Τόλιος: Συμφωνώ με Κοσμά. Είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια που πραγματικά δεν μπορείς να αποφασίσεις ποιον από τους δύο δεν περίμενες τόσο (με διαφορετική έννοια του “περιμένω”), ποιον από τους δύο αξίζει να ξενυχτάς να δεις, ποιος από τους δύο έχει μεγαλύτερο potential. Βεβαίως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Mitchell έδειξε άμεσο leadership, οπότε… Ώπα, όμως, ο Simmons είναι ήδη πρωτοφανής και ποιος ξέρει τι ουρανούς θα αγγίξει όταν σουτάρει καλύτερα από 0/10 τρίποντα σε μια σεζόν. Ναι, αλλά… καλά σταματάω, δεν βγαίνει άκρη. Μοιρασιά.

Gus Χρυσοχού: Το πουλέν Dennis Smith Jr. δεν δικαίωσε για τον τίτλο του rookie. Όχι ότι έκανε κακή χρονιά, κάθε άλλο. Ωστόσο αυτά που κάνει ο Donovan Mitchell είναι εξωπραγματικά, τα οποία σε συνδυασμό με το γεγονός της χαμηλής επιλογής του στο περασμένο draft, τον κάνουν στα μάτια μου, ως τον άξιο νικητή αυτού του βραβείου. Εξαιρετικός και ο Simmons, αλλά ο “Spider” έδειξε άμεσα πως έχει τη στόφα ηγέτη.

Πέτρος Καούνης: (document, προϊόν υποκλοπής από το inbox μου, από ομαδική συνομιλία με φίλους)
“- Καλημέρα, είδατε τί έκανε πάλι ο Mitchel ρε μαλάκες; Παπάδες κάνει το παληκάρι;
– Ναι, είναι τρομερός αθλητικά και θα γίνει μεγάλος σκόρερ.
– Κανείς δεν περίμενε τόσα πολλά από αυτόν με το καλημέρα (Σ.σ. Σχεδόν κανείς γιατί ο ένας εκ των δύο Ελλήνων guru του NCAA, τα έγραφε από πέρυσι)
– Σίγουρα είναι η κλοπή του φετινού draft και θα πάρει το βραβείο του Rookie of the season
– Ρε, να σας ρωτήσω κάτι; Σας θυμίζει και εσάς τον….
– ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ!
– Οκ, δεν το λέω.”

Λουκάς Μοσχούλας: Με κάλυψαν Κοσμάς και Άρης³⁾Πάντως Άρη εκτός από το τρίποντο πρέπει να βελτιώσει και λίγο το ποσοστό του στις βολές ο Simmons. Με 57% θα τον πάρουν χαμπάρι και θα πάει σύννεφο το hack a Ben από του χρόνου, απλά για την ιστορία θα αναφέρω τις τρεις προηγούμενες φορές που μοιράστηκε το συγκεκριμένο βραβείο.

1970-71: Geoff Petrie (Portland Trail Blazers) και Dave Cowens (Boston Celtics)

1994-95: Jason Kidd (Dallas Mavericks) και Grant Hill (Detroit Pistons)

1999-00: Steve Francis (Houston Rockets) και Elton Brand (Chicago Bulls)

5) Coach of the Year

Νίκος Ραδικόπουλος: Η ριζική αλλαγή της επίθεσης τους. Η πλήρης αξιοποίηση του βάθους του πάγκου τους. Η κατάκτηση της κορυφής της Ανατολής για πρώτη φορά στην ιστορία του franchise. Dwane Casey.

Λουκάς Μοσχούλας: Γενικότερα όλα αυτά τα σχεδόν 15 χρόνια που παρακολουθώ NBA, αυτόν τον Nate McMillan δεν μπόρεσα ποτέ να τον συμπαθήσω. Αν και πάντα ήταν προπονητής σε καλές ομάδες, θυμίζω το 2000 έως 2005 στους Sonics και από το 2005 έως τα μέσα της σεζόν 2011/12 στους Portland Trail Blazers. Όμως φέτος δεν μπορώ παρά να του βγάλω το καπέλο για την σεζόν των Pacers. Έχει δώσει το χρίσμα στον Oladipo, έχει εξελίξει τρομερά τον Sabonis, αλλά και τον Myles Turner. Οι μετά PG Pacers είναι μια ωραία ομάδα που θέλεις να βλέπεις και αυτό είναι κατόρθωμα του coach McMillan.

Κοσμάς Καψάλης: Θα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος όταν το πάρει δικαιότατα ο Dwane Casey που συνδύασε θέαμα και ουσία σε φανταστικό βαθμό φέτος. Παρόλα αυτά, ας γίνει μια ειδική αναφορά στον εξαιρετικό Quin Snyder που έχοντας χάσει τον franchise player το καλοκαίρι, ρεφάρει με το draft του υπέροχου Donovan Mitchel και με μια νέα ομάδα, αλλά ξεκάθαρο πλάνο και ωραίο μπάσκετ έχει κερδίσει το χειροκρότημα όλων, μπουν, δεν μπουν τελικά στα playoffs.

Άρης Τόλιος: Δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα παραπάνω, τη στιγμή που αποθέωνα πρόσφατα τον Casey σε κείμενο. Απλώς, θα είναι τεράστια ηδονή να το τρίψει στη μούρη διάφορων χιπστεράδων προπονητών της λίγκας (και ορισμένων χιπστεράδων παραγωγών της ραδιοφωνικής εκπομπής “The Ball Hog Show“). «Φανταρομάνα» και χωρίς απωθημένα (όχι δηλαδή περίπτωση Doc Rivers), με πραγματικό αγωνιστικό πλάνο που εκτείνεται με συνέπεια σε όλο το μήκος της σεζόν και διαρθρώνεται σε μια μακροχρόνια διαδικασία και άψογη διαχείριση ανθρώπινων πόρων. Τρομερά υποτιμημένος και ηγέτης μιας πραγματικής αντεπίθεσης πληβείων. All in μέχρι το τέλος φέτος.

5) 6th Man of the Year

Άρης Τόλιος: Ένα από τα ερωτήματα που δεν θα απαντήσω ποτέ στην μάταιη ύπαρξη μου είναι αν ο Jamal Crawford ήταν ο Lou Williams πριν τον Lou Williams ή αν ο Lou Williams είναι ο Jamal Crawford μετά τον Jamal Crawford.

Gus Χρυσοχού: Νομίζω δεν υπάρχει άλλη επιλογή από αυτή του Lou Williams. 22,9 πόντοι και 5,5 assists από τον πάγκο; Θέλετε περαιτέρω συζήτηση;

Πέτρος Καούνης: Κάθε χρόνο θα με αναγκάζετε να ποστάρω το ίδιο πράγμα, έτσι; Πάρτε το λοιπόν.

Γιάννης Χάτσιος: Θα ήθελα να αναπτύξω το case του Olynyk για το βραβείο, αλλά ο άλλος αναθεματισμένος δεν με αφήνει ούτε να το σκεφτώ…

6) Αναφέρατε ονομαστικά τις 3 All-NBA ομάδες της φετινής χρονιάς

Κοσμάς Καψάλης:

1st: Damian Lillard, James Harden, LeBron James, Giannis Antetokounmpo, Anthony Davis

2nd: Stephen Curry, DeMar DeRozan, Jimmy Butler, Kevin Durant, Joel Embiid

3rd: Kyrie Irving, Lou Williams, Al Horford, Karl-Anthony Towns, Nikola Jokic

Άρης Τόλιος

1st: James Harden, DeMar DeRozan, LeBron James, Γιάννης Αντετοκούνμπο, Anthony Davis

2nd: Damian Lillard, Victor Oladipo, Kevin Durant, LaMarcus Aldridge, Joel Embiid

3rd: Stephen Curry, Lou Williams, Paul George⁴⁾αντί του Jimmy Butler, που δεν χρειάζεται να τρώει την εκάστοτε μεταφυσική «αποστολή» του Westbrook στη μάπα και ναι, btw στηρίζω την πρόταση του Gus για να πάει στον PG13 το DPoY, Al Horford, Andre Drummond

Πέτρος Καούνης: 
1st : Harden, DeRozan, LeBron, The Greak Freak, The Brow

2nd: Lillard, Dipo, KD, Aldridge, Joel Embiid

3rd: Westbrook, Lou, PG, Griffin, KAT

Γιάννης Χάτσιος: Με τη σφαγή που γίνεται στις θέσεις των guards, έβαλα αυθαίρετα στο μυαλό μου ως όριο το 70% των παιχνιδιών. Ήτοι, γύρω στα 57-58. Αυτό αφήνει έξω τον Curry και με ένα ερωτηματικό τον Paul γιατί δεν είμαι μελλοντολόγος να ξέρω πόσα θα παίξει. Το μεγάλο μου δίλημμα ήταν τα 56 παιχνίδια του Butler. 

1st: James Harden, Damian Lillard, LeBron James, Giannis Antetokounmpo, Anthony Davis

2nd: Victor Oladipo, DeMar DeRozan, Kevin Durant, LaMarcus Aldridge, Joel Embiid

3rd: Chris Paul (Lou Williams, ανάλογα τα παιχνίδια), Russell Westbrook, Jimmy Butler, Paul George, Karl-Anthony Towns

Νίκος Ραδικόπουλος: Λαμβάνοντας υπόψιν τα eligibilities της κάθε θέσης με βάση το ποσοστό του χρόνου που παίζει κάθε παίχτης σε κάθε θέση, και λαμβάνοντας υπόψην και τους τραυματισμούς και τα χαμένα παιχνίδια (με προσωπικό όριο το πάνω από 60 παιχνίδια -κοντά στο 75% δηλαδή), η συμπλήρωση της λίστας γίνεται σε κάποιες θέσεις πιο εύκολη (guards, όπου οι Curry και Irving δεν συμπεριλαμβάνονται λόγω μεγάλων απουσιών) και κάπου πολύ πιο δύσκολη (ο Davis έχει παίξει μόλις το 40% του χρόνου του στο “C”, όντας eligible για forward). Το προσωπικό μου puzzle, με αυτά τα δεδομένα, συμπληρώνεται ως εξής:

1st: Lillard, Harden, LeBron, Davis, Embiid

2nd: Paul, DeRozan, Giannis, Durant, Aldridge

3rd: Westbrook, Oladipo, George, Horford

Λουκάς Μοσχούλας: Όχι ρε Ραδικόπουλε εγώ θα λάβω υπόψιν μόνο το τι μου άρεσε φέτος, τις θέσεις τις αφήνω για τους ειδικούς.

1st: Harden, DeRozan, LeBron, Giannis, Davis

2nd: Lillard, Oladipo, Durant, KAT, Embiid

3rd: Westbrook, Irving, Butler, Aldridge, Jokic

7). Ποιος παίκτης ξεπέρασε τις προσδοκίες και ποιος απογοήτευσε;

Κοσμάς Καψάλης: Λογικά το MIP θα πάει στον Oladipo, o Porzingis έκανε δυνατό step-up σε επίπεδο all-star, αλλά για μένα η μεγάλη ικανοποίηση ήταν ο Spencer Dinwiddie. Πικ 2ου γύρου μετά από δυο κακές χρονιές στο Detroit και μια τουλάχιστον μέτρια στο Brooklyn, φέτος έκανε αρκετά βήματα παραπάνω. Δεν είναι μόνο τα νούμερα καριέρας που έγραψε σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες⁵⁾12ος στις assists σε όλη τη λίγκα, αλλά και το γεγονός ότι ανέλαβε τα ηνία όταν ο D’Angelo Russell ήταν τραυματίας. Κι επειδή δεν θα πάρει κάποιο βραβείο ή θα μπει σε κάποια πεντάδα, πήρε το skills challenge στο ASG να έχει να θυμάται τη φετινή χρονιά.

Από την άλλη, ήταν μια θλιβερή χρονιά για τα δεδομένα και την αξία του Carmelo Anthony. Σύμφωνοι, ο Westbrook ρουφάει τα πάντα γύρω του, αλλά κάπου υπάρχει κι ένα όριο. Ο Melo για πρώτη φορά στην καριέρα του δεν θα κλείσει τη χρονιά με 20ppg, έχει ήδη 10 παιχνίδια με λιγότερους από 10 πόντους, μαζεύει το τρίτο χειρότερο νούμερό του σε rebounds μετά τις δυο πρώτες σεζόν στη λίγκα, τα ποσοστά του σε σουτ και βολές είναι χειρότερα από ποτέ, και δεν πασάρει σχεδόν καθόλου. Εντάξει, δεν ήταν ποτέ η μετενσάρκωση του John Stockton, αλλά 1,3 apg, έχοντας δίπλα σου δυο all-stars κι έναν ψηλό “πάρε-βάλε”;

Gus Χρυσοχού: Κανείς -μα κανείς- δεν περίμενε πως ο Domantas Sabonis θα είχε την απόδοση που είχε φέτος. Από “filler” για το trade του George στην Oklahoma, ο Λιθουανός μετατράπηκε σε υπερπολύτιμο εργαλείο στα χέρια του Nate McMillan, έχοντας εκπληκτική βελτίωση στα νούμερά του. Σουτάρει σταθερά πάνω από 50%, μαζεύει σχεδόν οχτώ rebounds ανά παιχνίδι και οι πόντοι του πλησιάζουν τους 12. Αν μη τι άλλο, ξεπέρασε κατά πολύ τον τίτλο του “filler”.

Όσο για την μεγαλύτερη απογοήτευση, ο Isaiah Thomas κατέχει την πρωτιά για μένα. Έγινε το centerpiece για το trade με τον Kyrie Irving, με τους Cavs να παίρνουν έναν παίχτη που πέρυσι σκόραρε 28,9 πόντους μ.ο. Οκ, με τον LeBron στην ομάδα αυτά τα νούμερα δεν θα μπορούσε να τα ξαναδεί, αλλά αυτό που είδαμε φέτος από τον IT ήταν ένας παίχτης που δεν μπορούσε να αποδώσει σε καμία από τις δύο άκρες του γηπέδου. Και αν για την άμυνα το ξέραμε, για την επίθεση το μάθαμε με τον πλέον αρνητικό τρόπο. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχει να κάνει μόνο με το σκοράρισμα, αλλά με την εν γένει αγωνιστική συμπεριφορά του slow grind του.

Γιάννης Χάτσιος: Ο Jayson Tatum όχι μόνο έπεσε από την πρώτη μέρα στα βαθιά και κολύμπησε και στις δύο πλευρές του παρκέ, αλλά έχει παίξει και τα περισσότερα λεπτά στην ομάδα με το τέταρτο καλύτερο ρεκόρ στο NBA όντας λιγότερο από ένα μήνα στην τρίτη δεκαετία της ζωής του. Και μόνο η ικανότητά του να διαχειριστεί τόσα λεπτά και ευθύνες σε αυτή την ηλικία (μην ξεχνάτε ότι Mitchell και Simmons του ρίχνουν και δύο χρονάκια) είναι εντυπωσιακή. Το ταλέντο του όμως και η θέση του στο NBA ήταν αδιαμφισβήτητα. Η μεγαλύτερη έκπληξη είναι ο Fred VanVleet. Από εκεί που δεν ήταν καθόλου σίγουρη η παρουσία του στο NBA, έφτασε να ακούγεται σε σοβαρές συζητήσεις για διάδοχος του Lowry. Εντάξει, δεν είναι, αλλά για Barea των ΄20s δεν με χαλάει.

Όσο για την απογοήτευση, είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που δεν έχει δικαιολογία τραυματισμού ή να μην παίζει σε τραγική ομάδα, εκτός τουλάχιστον από τον Carmelo Anthony, για τον οποίο στην πραγματικότητα υπήρχαν κάποιες υποψίες ότι ούτε είναι αυτός που ήταν, ούτε δεν τόσο καλά με το σύνολο. Θα σταθώ σε δύο ψηλούς που ξεκίνησαν την σεζόν στο Milwaukee. Ο Greg Monroe κέρδισε την πολυπόθητη του μετακίνηση στη Βοστόνη, και μάλιστα σε μια περίοδο που ο Stevens ψάχνει λύσεις καθώς οι τραυματισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον, αλλά παραμένει μια μάστιγα στο +/- και δεν δείχνει ικανός να προσαρμοστεί στα θέλω του Θεού. Ο Maker κατάφερε να διαψεύσει τις – ούτως ή άλλως – μετριοπαθείς προσδοκίες που δημιούργησε στα περσινά playoffs. Δεν είναι ότι δε μοιάζει με NBAer, ειναι ότι μοιάζει με project μικρομεσαίας ισπανικής ομάδας. Βέβαια στους Bucks παίζει 40λεπτα ο ρετρό Terry, οπότε κρατάμε μια πολύ πολύ μικρή πισινή.

Λουκάς Μοσχούλας: Έναν παίκτη θέλω μόνο να προσθέσω σε αυτούς που μου έκαναν θετική εντύπωση φέτος. Και αυτός είναι ο Dwight Howard. Τα είχε γράψει και ο Άρης τον Δεκέμβριο άλλωστε. Μόνο ένα στατιστικό θα προσθέσω. Σουτάρει πάνω από 57% τις βολές (ναι είναι κατόρθωμα) για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 2010-2011 που έπαιζε στους Magic.

8). Ποια ομάδα τρύπησε το θεωρητικό της Οκτωβριανό ταβάνι και με ποιο σύνολο ξενερώσαμε φέτος;

Κοσμάς Καψάλης: Παίζει, δεν παίζει. Γυρνάει, δεν γυρνάει. Πονάει, δεν πονάει. Τι τραυματισμό έχει; Πόσο σοβαρός είναι; Πόσες φορές χειρότερος από τον περσινό του Tony Parker; Θέλει να φύγει. Δεν θέλει να φύγει. Ζήτησε να φύγει. Θα μείνει για πάντα και θα πάρει max. Έρχεται την Τρίτη. Όχι, τελικά την Πέμπτη. Άκυρο, δεν ξέρουμε. Μέσα σε όλα αυτά, οι Spurs μετά από 20 χρόνια στα πρόθυρα της μη εισόδου στα playoffs κάτι που φάνταζε μη ρεαλιστικό στον τρισδιάστατο κόσμο. Γαρνιτούρα, το σίριαλ του καλοκαιριού με τον δυσαρεστημένο LaMarcus που ένιωθε ξένο σώμα στην επίθεση των Spurs, ζήτησε trade, τελικά τα βρήκε με τον Pop και παίζει εξαιρετικά. Οι Spurs προφανώς δεν μας έχουν απογοητεύσει, αλλά δεν μας είχαν συνηθίσει σε τέτοιες ίντριγκες. Κερασάκι στην τούρτα του Kawhi Leonard; To tweet του Adrian Wojnarowski‏ ότι οι παίκτες τον Spurs ουσιαστικά εκλιπαρούσαν τον Leonard να επιστρέψει και το⁶⁾αμήχανο;;; retweet του Danny Green που διέψευδε την είδηση. 

Couldn’t be anymore incorrect lol https://t.co/xo4yVyOvn2

— Danny Green (@DGreen_14) March 22, 2018

Διαψεύδεται ο Woj, διάολε; Τουλάχιστον όχι με “lol”.

Άρης Τόλιος: Παρότι έχεις δίκιο σε όλα Κοσμά, δεν μπορώ να ξενερώσω ποτέ και με τίποτα με τους Spurs. Χρειάζομαι και μερικές σταθερές στη ζωή μου και ευτυχώς υπάρχει ο θεός Popovich για αυτό και φέτος ο υπέροχος LaMarcus Aldridge ήταν ο προφήτης του. Οι ευχάριστες εκπλήξεις είναι η Indiana και το Toronto, που κέρδισε πολλούς οπαδούς φέτος. Οι δυσάρεστες η OKC και το Milwaukee. Υπάρχουν και καλά νέα για τις δύο τελευταίες πάντως: η μεν έχει ευκαιρία να εξιλεωθεί στα playoffs χάρη σε κάποιο σαρδόνιο σχέδιο του Billy Donovan και η δε, που μέσα στην γνωστή ελληνική φρενίτιδα έχει νοηματοδοτηθεί περίπου ως η νέα «επίσημη αγαπημένη», συνεχίζει και μας χαρίζει οικεία σε εμάς subplots του στιλ «πότε θα φύγει ο Kidd να δούμε άσπρη μέρα». Να φύγει και στο καλό, δεν αντιλέγω, απλά…

Γιάννης Χάτσιος: Σκεπτόμενος ότι η εκτίμησή μου για τους Blazers ήταν πως είναι δεδομένη άλλη μια χρονιά στο “απλά καλοί” το ντεμαράζ τους μετά το all-star break τους φέρνει στον τίτλο της ευχάριστης έκπληξης. Ο ως συνήθως οργιώδης με το που ανθίζουν οι αμυγδαλιές (αν οι αμυγδαλιές ανθίζουν την άνοιξη τελοσπάντων) Damian Lillard και το ξύπνημα των Harkles, Aminu, ήταν αρκετά για να κουβαλήσουν το οικονομικό και αγωνιστικό απόβαρο των Turner, Leonard.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να μην είμαι απογοητευμένος από τους Bucks. Eίναι ειλικρινά εντυπωσιακό το χάσμα ανάμεσα στους τέσσερις παικταράδες που έχουν (μετρήστε Jabari και Brogdon για έναν, λόγω τραυματισμών), αποτέλεσμα του φρικιαστικού management της ομάδας. Η λίστα με τους παίκτες που έχουν χρησιμοποιήσει φέτος μοιάζει με λίστα Σαββατιάτικου σούπερ μάρκετ ή καλύτερα σούπερ μάρκετ πριν την επιδρομή του χιονιά (στην Ελλάδα βρισκόμαστε, γελάει ο κόσμος) μα ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι ύστερα από όλα αυτά τα πειράματα η απάντηση είναι να παίζει βασικό και 30 λεπτά το τρυφερό κουφάρι του Jason Terry. Oh the horror!

Νίκος Ραδικόπουλος: Οι Celtics και οι Spurs έχουν τρυπήσει όχι μόνο ένα ταβάνι, αλλά πάμπολα πατώματα με τα αποτελέσματα που βγάζουν δεδομένων των απουσιών και των πεντάδων που χρησιμοποιούν τακτικά. Οι Blazers ήταν εντυπωσιακοί για ακόμα μία φορά μετά το All Star Break. Όμως η ομάδα που ξεπέρασε κατά πολύ κάθε προσδοκία που υπήρχε για αυτήν στα ξεκινήματα της σεζόν είναι οι Pacers. Αντίθετα, δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ως προς την απογοήτευση της σεζόν ανάμεσα σε Pistons, Hornets, Bucks και Nuggets. Με βάση τα ξεχωριστά κριτήρια και τις προσδοκίες που είχαμε για κάθε μία από αυτές τις ομάδες, οι επιδόσεις τους ήταν πολύ κατώτερες των αναμενομένων.