Σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε τόσο από σοβαρούς τραυματισμούς, που επηρέασαν αποδόσεις και πορείες, όσο και από τις τρελές κουρσές, σε Ανατολή και Δύση, τόσο για την είσοδο στα playoffs και για την κατάταξη σε αυτά, όσο και για το καλύτερο δυνατό πλασσάρισμα για το επόμενο draft στο βάθος της λίγκας. Κτηνώδεις αποδώσεις παικτών, εμπέδωση των αγωνιστικών trends των τελευταίων χρόνων, εκπλήξεις και απογοητεύσεις, μας οδήγησαν στην ώρα της κρίσης: τα Playoffs 2018.
Οι 16 καλύτερες -σε διάρκεια απόδοσης- ομάδες της λίγκας λαμβάνουν θέση για τη διεκδίκηση του Larry O’Brien trophy. Όπως και στον Highlander “there can be only one”, και στους επόμενους δύο μήνες θα ξενυχτάμε με αγωνία μέχρι αυτός ο “one” να αναδειχθεί, ιδίως γιατί το “σιγουράκι” των Warriors-Cavs, πλέον δεν είναι και τόσο “σιγουράκι”. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε τελικά έκπληξη, αλλά ξέρουμε σίγουρα πως θα έχουμε παιχνίδια ιδιαίτερα ψηλής ποιότητας, έντασης και ενδιαφέροντος.
Ξεκινάμε την κουβέντα μας αναλύοντας τα ζευγάρια της Δυτικής Περιφέρειας.
“‘MoreyBall” is for real”, o Paul με τον Harden τελικά μια χαρά μπορούν να παίξουν μαζί και ο D’Antoni, μετά από την έντονη διαπόμπευσή του στο πρώτο μισό της τρέχουσας δεκαετίας εξακολουθεί να διευθύνει μαεστρικά όχι μόνο αποτελεσματικές επιθέσεις, αλλά και συμπαγή αμυντικά σύνολα. Κάπως έτσι οι Rockets (65-17 #1) έχουν το καλύτερο ρεκόρ της λίγκας και θα αντιμετωπίσουν στον πρώτο γύρο τους Wolves (47-35 #8) του “τους ξεζουμίζω μέχρι να πεθάνουν” Tom Thibodeau, την ομάδα που, μάλλον, την περιμέναμε αρκετά ψηλότερα, αλλά έστω -κυριολεκτικά!- τελευταία στιγμή, και δη στην παράταση, κατάφερε να εξασφαλίσει την παρουσία της στη φετινή post season μετά από μακρινό 2004:
Gus Χρυσοχού: Αν οι Timberwolves είχαν κάποιον άλλο προπονητή, και όχι τον Thibodeau που ανεξαρτήτως ηλικίας τους στέλνει σιγά-σιγά όλους στην δύση της καριέρας τους, θα έλεγα ότι το hype του Houston μου αποπνέει κάτι από Dallas του 2007, ή ακόμα πιο παλιά εκείνο του Seattle (παύση για αναστεναγμό…) το 1994. Aν αναρωτιέστε τι συνέβη τότε ή δεν θυμάστε, τόσο οι Nuggets του Mutombo, όσο και οι Warriors του τεράστιου Baron Davis, γκρέμισαν τα δύο #1 seeds. Δεν βλέπω, όμως, με ποιον τρόπο οι Timberwolves θα μπορέσουν να ενοχλήσουν ιδιαίτερα τους Rockets. Πρώτο και κυριότερο, τα πάντα ξεκινούν από τον περιορισμό του Harden, ρόλο τον οποίο ίσως κληθεί να αναλάβει ο Butler, κάτι που αναμφίβολα θα τον κουράσει και θα τον επηρεάσει επιθετικά. Δεύτερον, οι Wolves θα πρέπει να παίξουν καταπληκτική άμυνα στην περιφέρεια και να (προσ)εύχονται να μην βρεθούν σε καλές μέρες οι Rockets. Mιλάμε για την ομάδα, άλλωστε, που επιχειρεί και σημειώνει τα περισσότερα τρίποντα στην λίγκα. Τρίτον, να κάνουν τάμα ώστε να μην πληρώσουν την ξεροκεφαλιά του Thibs και τραυματιστεί κάποιος εκ των Towns και Butler (ξανά) στο σημείο αυτό. Για να δώσουμε το χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι εννοούμε, οι βασικοί των Wolves αγωνίζονται από 33 ως σχεδόν 37 λεπτά κατά μέσο όρο ανά παιχνίδι, και ο έκτος σε συμμετοχή είναι ο Crawford με 20. Η διαφορά των 13 αυτών λεπτών είναι χαοτική και μην μας εκπλήξει αν καταρρεύσει κάποιος από τη Minnesota.
Για το Houston τι να πρωτοπούμε; Τη δικαίωση Morey; Τη δεύτερη δικαίωση D’Antoni; Το πείραμα Harden-Paul που πολλοί το είδαμε, μεταξύ των οποίων και εγώ, με σκεπτικισμό; Τα πάντα κλικάρουν στους φετινούς Rockets και θα πρέπει να υπάρξουν εξωπραγματικές καταστάσεις ώστε να αντιμετωπίσουν το φάσμα του αποκλεισμού. Πέρα από το δυνατό τους σημείο, που είναι σαφώς η περιφέρεια, οι Rockets έχουν δύο όπλα που μπορούν να κάνουν την ζωή της Minnesota ακόμα πιο δύσκολη: Αφενός έχουμε την παρουσία του Capela, ο οποίος έχει τα σωματικά προσόντα για να ενοχλήσει τον Towns, πράγμα που μάλλον θα είναι αρκετό για το Houston. To δεύτερο έχει να κάνει τον Butler, σε κάτι που προανέφερα. Αν πάει πάνω στον Harden, στην επίθεση θα τον περιμένει ο P.J. Tucker, ο οποίος έχει αποδείξει πολλάκις πως μπορεί να περιορίζει σημαντικά τα “βαριά χαρτιά” των αντιπάλων.
Δεν μπορώ να μην πάω με το Houston εδώ. Και μάλιστα θα πω και sweep.
Κοσμάς Καψάλης: Ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ξεμπερδεύαμε με την περίπτωση Thibodeau -εις βάρος της ομάδας βέβαια- αλλά στα πέντε τελευταία λεπτά του 82ου αγώνα της σεζόν, το τομάρι του σώθηκε. Μέσα σε μια εποχή που η λαίλαπα των τραυματισμών έχει τσακίσει τους πάντες, ο προπονητής των Λύκων έχει το θείο δώρο οι δυο καλύτεροι παίκτες που βρήκε στην ομάδα να είναι αλεξίσφαιροι. Ο Andrew Wiggins έχει χάσει μόλις ένα παιχνίδι σε τέσσερις χρονιές, ενώ ο σταρ της ομάδας Karl Anthony Towns συμπλήρωσε τρία συνεχόμενα χρόνια με 82άρια. Και τι κάνει ο Thibs με αυτό το γεγονός; Του βγάζει τα μάτια. Τη φετινή χρονιά, οκτώ παίκτες όλοι κι όλοι ξεκίνησαν βασικοί σε 82 παιχνίδια κι από αυτούς οι τρεις παίζουν στη Minnesota. Wiggins, Towns και Gibson τερμάτισαν στην πρώτη 15αδα της λίγκας με τα συνολικά αγωνιστικά λεπτά1)Στις θέσεις #3, #7 και #14 αντίστοιχα., ενώ Butler, Wiggins, KAT ήταν στους πρώτους και σε λεπτά ανά αγώνα2)#3, #9, #13 αντίστοιχα., με τον ΚΑΤ, για παράδειγμα, μόλις σε 10 παιχνίδια να παίζει κάτω από 35 λεπτά, ενώ σε 17 έπαιξε πάνω από 40. Στα έξι μάλιστα από τα >40mpg παιχνίδια του Towns, οι Timberwolves κέρδισαν με πάνω από 10 πόντους.
Για να μην παρεξηγηθώ, οι Rockets έτρεξαν μια φανταστική regular season που εκθρόνισε τους Warriors από τη θέση που τους είχαμε συνηθίσει, το πείραμα Harden-Paul κρίνεται απόλυτα πετυχημένο, ο “Μούσιας” πιθανότατα είναι λίγες βδομάδες μακρυά από το πρώτο MVP της καριέρας του κι ο Capela ίσως ήταν από τους βασικούς υποψήφιους για το MIP αν δεν υπήρχε η εξαιρετική χρονιά του Oladipo. Θέλω να πω, δεν είναι ότι αν περάσουν οι Rockets θα το κάνουν επειδή οι Wolves θα είναι κουρασμένοι. Αλλά αναμφίβολα το συγκεκριμένο γεγονός θα παίξει τον ρόλο του. Το Houston έγινε η πρώτη ομάδα στην Ιστορία του ΝΒΑ που κλείνει μια χρονιά με περισσότερα εύστοχα τρίποντα παρά δίποντα κι αυτό θα κάνει και τώρα. Θα τρέχουν και θα σουτάρουν. Οι Wolves είναι στις 10 πιο αργές ομάδες του ΝΒΑ, με τους Rockets να μην είναι ακριβώς πιστές στην λογική των “7 δευτερολέπτων” του D’Antoni, αλλά πάντως πάνω από τη μέση. Και οι δυο ομάδες είναι επιθετικές, με τους Rockets 2ους και τους Wolves 4ους, αλλά οι Rockets παραμένουν στο βάθρο και στην αποτελεσματικότητα, αφού είναι δεύτεροι σε EFG%-TS%. Η μεγάλη τους διαφορά είναι στην άμυνα, αφού οι Ρουκέτες τερμάτισαν 6οι σε DefRtg και οι Λύκοι 23οι. Τι περιμένουμε να δούμε; Γρήγορο ρυθμό, πολύ μεγάλα σκορ, κι όσο αντέξουν. To μοτίβο φαίνεται κι από τα τέσσερα παιχνίδια της regular season που πήγαν όλα στο Houston. Τα σκορ; 116-98, 126-108, 120-102, 129-120.
Νίκος Ραδικόπουλος: Για να το συνεχίσω από εκεί που το άφησε ο Κοσμάς, οι σε μέσο όρο 123 πόντοι που σκόραραν οι Rockets κόντρα στους Wolves ήταν η δεύτερη καλύτερη απόδοση σε αναμετρήσεις μεταξύ δύο συγκεκριμένων ομάδων για τη σεζόν που τέλειωσε. Κάτι που δείχνει και το πως θα πάει η σειρά, με την μετριότατη άμυνα των Wolves να αδυνατεί να σταματήσει την πολεμική μηχανή της επίθεσης των Rockets. Και λέγοντας “μετριότατη άμυνα των Wolves” θα ήθελα να παρατηρήσω πως, ειδικά φέτος με το roster που είχε στα χέρια του, οι προπονητικές προσεγγίσεις του Thibs, με τα υπερβολικά λεπτά και το σφιχτό rotaiton που ανέφεραν και πριν οι Gus και Κοσμάς, έδειχναν όλο και περισσότερο μακρινές και ξεπερασμένες. Τόσο μακρινές και ξεπερασμένες όσο το MVP του Rose στις κοινές τους μέρες στο Chicago…
Επί του match-up τώρα, κλειδί θεωρώ για να μπορέσει η Minessota να έχει την παραμικρή ελπίδα είναι ο Towns. Πόσο θα “ταϊστεί” και πόσο θα είναι αποτελεσματικός επιθετικά. Αν και μάλλον αμυντικά οι Rockets θα τον στοχεύσουν στα pick’n’rolls τους, ενώ, αντίθετα, θα μου κάνει εντύπωση αν δεν επιφυλάξουν για τον Teague την αντιμετώπιση που είχαν οι Cavs απέναντί του στις μέρες του στους Hawks, πηγαίνοντας under στα screens και προκαλώντας τον να σουτάρει.
Άξιο αναφοράς ενδεχομένως και το γεγονός πως o Butler εναντίον του Houston τραυματίστηκε, ενώ μάλλον θα φανεί και θα είναι κάπως σημαντική η απουσία του Mbah a Moute για τους Rockets.
Παρόλα αυτά, έκπληξη δεν θα έχουμε στο συγκεκριμένο ζευγάρι. Rockets στα 5.
Γιάννης Χάτσιος: Είναι σαφές ότι θα πρέπει να συμβούν κοσμοϊστορικά γεγονότα για να δυσκολευτούν σοβαρά οι Rockets στον πρώτο γύρο. Ο D’Antoni και η ομάδα του έχουν φτάσει πολύ κοντά στη φιλοσοφική λίθο, ενώ οι Timberwolves παρά το εξαιρετικό έμψυχο υλικό τους, ακόμα λαξεύουν πέτρες. Ας κάνουμε όμως μια σκέψη για το πως θα μπορούσε η σειρά να γείρει προς τον βορρά και τη Minnesota. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, αυτό που είπε και λίγο πριν ο Νίκος, ο Mbah a Moute είναι κλειδί για τους φετινούς Rockets. Είναι ένα αμυντικό πολυεργαλείο που σουτάρει καλά από μακριά, και, σε αντίθεση με τον Tucker, μπορεί να πλησιάσει και προς το καλάθι είτε με ντρίμπλα είτε με κοψίματα. Θα είναι όμως απών από τον πρώτο γύρο. Κάπως έτσι λοιπόν, οι Rockets στερούνται ένα από τα γρανάζια που τους οδήγησαν ψηλά στο defensive rating, και αυτό σημαίνει extra λεπτά στα χωνιά που λέγονται Joe Johnson, Gerald Green και Ryan Anderson. O Tucker θα προσπαθήσει να βγάλει τον K.A.T. εκτός ρυθμού, ο Αriza μάλλον θα ασχοληθεί με τον Butler και ο Paul με τον Teague. Ο Andrew Wiggins ενδεχομένως να πέφτει στον εκάστοτε κακό αμυντικό της πεντάδας, και θα πρέπει να κάνει κάτι περισσότερο από inefficient scoring, και ιδεατά, να πηγαίνει κάπου όταν ντριμπλάρει την μπάλα. Δύο assists ανά 36 λεπτά και κάτω από 10% ast% είναι νούμερα απαράδεκτα για παίκτης της περιφέρειας, και το δώστε την μπάλα στον K.A.T. και ό,τι κάνει δεν εφαρμόζεται, ούτε και έχει νόημα. Πέρα από το step-up του Καναδού, οι Wolves μάλλον θα πρέπει να προσπαθήσουν να χτυπήσουν αρκετά στις συνεχείς αλλαγές των Rockets. Επειδή δεν ξέρουμε πότε και πόσο έτοιμοι θα είναι Capela, Gordon, Anderson και για όλους τους παραπάνω λόγους, 4-1 με ηρωική νίκη σε όργια του Butler. Οι Rockets είναι υπερβολικά καλοί.
Οι Πρωταθλητές Warriors (58-24 #2), πέρα τη σωρεία τραυματισμών που αντιμετώπισαν, δεν ντράπηκαν στιγμή να δείξουν πως βαριούνται θανάσιμα κατά τη φετινή σεζόν, με αποτέλεσμα όλοι μας να αναρωτιόμαστε αν “το κουμπί θα μπορέσει να πατηθεί ή θα έχει σκουριάσει”. Πρώτο εμπόδιο προς την απόδειξη ή διάψευση αυτού, οι -επίσης πολυτραυματισμένοι- Spurs (47-35 #7), στην 21η σερί παρουσία των τελευταίων σε post season, αλλά πρώτη με κάτω από 61% ποσοστό νικών (κάτω από 50 σε 82 παιχνίδια) μετά τη σεζόν 1996-97, όταν, δηλαδή, ο Tim Duncan ήταν ακόμα στο κολέγιο.
Κοσμάς Καψάλης: Στη θέα αυτού του match-up κανονικά θα ξερογλειφόμασταν, θα λέγαμε για πρώιμους τελικούς και άλλα τέτοια. Και θα είχαμε δίκιο. Δυστυχώς φέτος αυτό δεν είναι αλήθεια. Τα απόνερα του σίριαλ Kawhi Leonard, έδωσαν στον Aldridge την ευκαιρία να κάνει μια φανταστική χρονιά, αλλά χαμήλωσαν αρκετά το ταβάνι της ομάδας κι αυτό ήταν αναπόφευκτο να φανεί. Έστω κι αν στο τέλος πιάστηκε ο ελάχιστος στόχος των playoffs που κάποια στιγμή (για σύντομο διάστημα πάντως) φάνηκε να απομακρύνεται. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να ξεγράψουμε τους Spurs, κι αυτό όχι λόγω ονόματος, φανέλας ή συνήθειας. Αλλά επειδή ο βασικός λόγος των μέχρι τώρα επιτυχιών κάθεται ακόμα στη θέση του. Τη φετινή χρονιά, ο Pop έφτασε πολύ κοντά στο να κάνει πράξη το ανέκδοτο ότι ένα κανονικό μπασκετμπολίστα και τέσσερις cheerleaders μπορεί να τους βάλει στα playoffs. Η συνταγή, βεβαίως, θα είναι η άμυνα, τομέας που και φέτος τα Σπιρούνια παρέμειναν στην elite. Τέταρτοι σε DefRtg, με μυαλωμένο μπάσκετ, αργό ρυθμό (προτελευταίοι σε pace) και λίγα λάθη (6οι σε ΤΟ%). Οι Warriors στην κανονική διάρκεια βρήκαν το κουμπί τους, κερδίζοντας τα τρία από τα τέσσερα παιχνίδια, αλλά οι Spurs όταν ζορίσουν τα πράγματα ξέρουν να δείχνουν χαρακτήρα. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στο περσινό μυθικό πρώτο ημίχρονο του πρώτου τελικού της Δύσης, μέχρι ο Kawhi να τραυματιστεί. Ρωτήστε και τους πυραυλοκίνητους Rockets των 112,2 πόντων ανά αγώνα, που την πρωταπριλιά έβαλαν με το ζόρι 83 στους Spurs, στην -φυσικά- χαμηλότερη φετινή τους επιθετική βραδιά.
Από την άλλη μεριά τι να πούμε; Καταρχάς στα αρνητικά, πάρα πολύ γκρίνια. Και καλά, τον Draymond τον είχαμε συνηθίσει. Αλλά ο Durant ήρθε από το πουθενά. Οι δυο τους φιγουράρουν στις θέσεις #2 και #3 στη λίστα με τις τεχνικές ποινές της σεζόν ενώ είναι στις πρώτες δυο θέσεις στις αποβολές. Οι Πρωταθλητές ταλαιπωρήθηκαν πολύ φέτος και από τραυματισμούς με τους τέσσερις All-Stars να χάνουν συνολικά 66 παιχνίδια (τα 31 ο Curry), ενώ και όσο ήταν καλά δεν έπαιξαν πολύ μαζί. Δεν έχω το νούμερο πρόχειρο, είμαι σίγουρος ότι θα μας πει ο Νίκος πιο κάτω, παρόλα αυτά για μένα η όποια ανησυχία είναι στο ότι δεν μπόρεσαν -λόγω Curry- να παίξουν λίγο παρέα στα τελευταία 7-8 παιχνίδια για να ζεστάνουν τις μηχανές και να ξανασυνηθίσει ο ένας την παρουσία του άλλου δίπλα του. Κι όποτε κι αν γυρίσει ο Steph θα είναι σε παιχνίδι που θα μετράει και θα πρέπει να είναι απόλυτα έτοιμος.
Ποια είναι όμως η μεγάλη επιτυχία αυτής της ομάδας; Ότι φέτος τερμάτισαν 1οι σε OffRtg, 9οι σε DefRtg, 1oι σε Ass%, Ass/TΟ και Ass Ratio και 1οι σε EFG%-TS%. Και παρόλα αυτά λέμε, ” ‘ντάξει μωρέ, οk, αλλά…”. Οι Warriors γράφουν ιστορία και οι Spurs δεν δείχνουν ικανοί να τους φρενάρουν. Ο Curry δεν θα παίξει σε όλο τον πρώτο γύρο, αλλά ο Quinn Cook που βγήκε από το καπέλο για την ώρα τα πηγαίνει περίφημα. Warriors σε 5.
https://twitter.com/World_Wide_Wob/status/984293166844141568
Νίκος Ραδικόπουλος: Xα! Το είχα όντως έτοιμο το νούμερο: η “Lineup of Death” των Warriors, με τους Curry, Klay, Iggy, KD και Green, εμφανίστηκε στα παρκέ φέτος μόλις για 28 παιχνίδια και 127 λεπτά συνολικά. Ό,τι αυτοματισμούς κι αν έχει αναπτύξει στα χρόνια αυτή η ομάδα, αυτό αποτελεί πολύ μικρό δείγμα για να πιστέψει κάποιος πως στο πάτημα ενός κουμπιού θα ενεργοποιηθούν τα πάντα λες και θα καβαλήσουν ένα ποδήλατο. Τα πιο ανησυχητικά στοιχεία είναι πως με τις τόσες απουσίες και τραυματισμούς, περίμενε κανείς το κάτι παραπάνω είτε από τον Klay Thompson, είτε από τον Green, κάτι παραπάνω που ποτέ δεν ήρθε. Η όλη εικόνα τους ήταν πως βαριόντουσαν καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν. Τείνω να πιστέψω πως στο ματς κόντρα στους Suns το προπονητικό team άφησε τους παίχτες να διαχειριστούν το παιχνίδι, όχι για κάποιο mind game, αλλά, εν τέλει, γιατί κι αυτοί βαριόντουσαν εξίσου!
Πέρα από τον χαβά, οι Warriors μες στη σεζόν έσπασαν το ρεκόρ νικών για μια πενταετία και αν αυτή την στιγμή εμείς αναρωτιόμαστε “τι συμβαίνει μαζί τους” είναι γιατί διοικητικά, προπονητικά, οργανωτικά, αλλά και από άποψη ταλέντου, είναι στα χαρτιά -και μέχρι πρόσφατα- και στην πράξη στο κορυφαίο επίπεδο. Και φέτος η απόδοσή τους ήταν καλή, αλλά επουδενί κορυφαία. Κι ενώ υπάρχει μεγάλη κατανόηση πως είναι δύσκολο να βρίσκεις κίνητρο κάθε μέρα για τέσσερα χρόνια όταν τον Απρίλη ξεκινάνε τα “σημαντικά”, είναι αναντίρρητα πηγή προβληματισμού η παρατεταμένη φετινή ραστώνη τους. Όπως, επίσης, έντονος είναι ο προβληματισμός πως ο Curry έχει ακριβώς τον ίδιο τραυματισμό με τα playoffs του 2016, όταν και ποτέ δεν επέστρεψε ίδιος στην συγκεκριμένη post season.
Από την άλλη, βέβαια, τι να πεις για την αυτόματη μηχανή των Spurs; Mε τον Kawhi να αγωνίζεται συνολικά μόλις 210 λεπτά στη σεζόν και παρόλα αυτά, η ομάδα είναι για ακόμα μία φορά εδώ. Και προφανώς ο Pop μαζί με τον Stevens ίσως έχουν κάνει το καλύτερο κοουτσάρισμα μες στη σεζόν, οδηγώντας ομάδες που στα χέρια άλλων προπονητών θα ήταν φαβορί για την Tankapallooza που παρακολουθήσαμε -και- φέτος, αλλά αυτοί κατάφεραν και τις έβαλαν στην post season. Παρόλα αυτά, είναι τα μικρά νούμερα που δημιουργούν μια ανησυχία. Οι Spurs καθάρισαν εύκολα “τους μικρούς”, γράφοντας ένα εμφατικό 26-7 απέναντι στις ομάδες με ρεκόρ κάτω από .500, αλλά απέναντι στις ομάδες με θετικό ρεκόρ είχαν, μετά από χρόνια, αρνητική επίδοση, με 21-28, την τρίτη χειρότερη μεταξύ των 16 ομάδων της post season. Επίσης, στα κλειστά παιχνίδια, όσα έληξαν με διαφορά κάτω των τριών πόντων είχαν 8-10.
Συνεπώς το προπονητικό τους team σίγουρα έκανε ένα μικρό θαύμα που οδήγησε το συγκεκριμένο roster ως εδώ, αλλά ακόμα και στους ημιράθυμους Warriors θα χρειαστούν τέσσερα μεγάλα θαύματα και δεν βλέπω πως θα τα καταφέρουν. Οι Warriors μάλλον είναι πολύ τυχεροί που σε αυτή την κατάσταση που βρίσκονται πετυχαίνουν τους συγκεκριμένους Spurs στον πρώτο γύρο. Θα περάσουν στα 5 θαρρώ.
Γιάννης Χάτσιος: Η ικανότητα του Kyle Anderson να φέρεται στον Kevin Durant σαν βοηθό σε workout video είναι μάλλον το αγαπημένο μου subplot της φετινής σεζόν. Ο “Slo-Mo” έφτασε τα 27′ ανά αγώνα εν τη απουσία του Kawhi, διατηρώντας το κωμικά χαμηλό 13% usage rating παρά την ένδεια δημιουργίας σε αυτούς τους Spurs. O τύπος δεν ψήνεται για πολλά, ασχέτως αν είναι ικανός για πολλά, όμως ο Durant ξυπνάει μέσα του το ζώο. Έστω κι αν αυτό το ζώο είναι θαλάσσιος ελέφαντας. Βέβαια το ότι συζητάμε για τον Anderson σαν κλειδί της σειράς είναι πρόβλημα για τους Spurs, για τους οποίους η μόνη βιώσιμη επιθετικά λύση είναι ο – συγκλονιστικός φέτος – LaMarcus Aldridge. Η απουσία του Curry κάνει τη σειρά ενδιαφέρουσα, καθώς οι Warriors τερμάτισαν τη σεζόν αγκομαχώντας, και, ενώ σε μεγάλο βαθμό τούτο μπορεί να αποδοθεί στην αδιαφορία, φέτος έχουν λιγότερους βιώσιμους rotation shooters από ότι θα ήθελαν, καθώς o Young είναι σε άλλο επίπεδο ύπαρξης και ο Casspi ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς και αποδεσμεύθηκε για να υπογράψουν τον Quinn Cook. Αν οι Spurs μπορέσουν να “μπουν” στο κεφάλι των Warriors όπως το έκαναν πέρσι έως τον τραυματισμό του Kawhi, θα έχουμε σειρά, αλλά ακόμα και έτσι είναι υπερβολικά άοσμοι στην επίθεση για να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο από δύο παιχνίδια.
Gus Χρυσοχού: Θα ήθελα πάρα πολύ να πιστεύω πως η σειρά αυτή θα είναι λόγος για να ξενυχτήσει ο κόσμος, αλλά μπα. Παρεπιμπτόντως θα έχει το ενδιαφέρον του να ψάξουμε πότε ένα ζευγάρι που συναντήθηκε σε τελικούς περιφέρειας, διασταυρώθηκε στον πρώτο γύρο της επόμενης χρονιάς. Οι Spurs είναι για πρώτη φορά μετά από 75 χρόνια (τόσα φαντάζουν) το απόλυτο underdog σε σειρά και εκτιμώ πως δεν έχουν καμία τύχη απέναντι στους Πρωταθλητές. Αυτό που λέει ο Γιάννης για την απουσία του Curry, έχει το αλατοπίπερό του, αλλά ειλικρινά δεν βλέπω πως το San Antonio μπορεί να ματσάρει τους Warriors. Θα πρέπει ο Aldridge να βγάλει αψεγάδιαστα 38λεπτα, θα πρέπει ο Pop να επιδοθεί σε master class coaching, που ακόμα και αν το κάνει δεν είμαι σίγουρος πως το ρόστερ του θα μπορέσει να ανταπεξέλθει. Ακόμα και με την απουσία του Curry, το Golden State έχει το απαραίτητο fire power ώστε να αφήσει καμμένη γη πίσω του, ενώ η παρουσία του Durant δημιουργεί τεράστιες ανισορροπίες στα ματσαρίσματα. Να είναι ο Kyle Anderson μια απάντηση; Ναι, η μέχρι τώρα ιστορία αυτό δείχνει, αλλά σε σειρά playoffs το όλο στόρι αλλάζει και προσωπικά μου φαντάζει πως κινείται στην σφαίρα του ουτοπικού. Οι επιλογές που έχουν οι Warriors επιθετικά είναι too much για τους Spurs. Για την ομάδα του Pop, είναι δεδομένο πως μιλάμε για το λιγότερα τρομακτικό ρόστερ που είχε ποτέ, παίρνοντας ως δεδομένη την απουσία του Leonard. Χωρίς τον νούμερο ένα αστέρα του, ο Popovich αναγκάστηκε να κάνει πολλές αλλαγές στο αγωνιστικό κομμάτι και ένα από αυτά ήταν να μειώσει ακόμα περισσότερο τον ρυθμό. Οι Spurs βρίσκονται στην 28η θέση στο NBA όσον αφορά το pace και η μόνη τους ελπίδα ίσως να είναι αυτή: Να προσπαθήσουν να περιορίσουν τον ρυθμό που πιάνουν οι Warriors. Κρατάω μια “πισινή” για ενδεχόμενη απροειδοποίητη επιστροφή του Kawhi, αλλά καλό θα ήταν να μην είναι πάνω στο παρκέ την ίδια στιγμή με τον Pachulia. Warriors in five.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που έβλεπαν τους Blazers (49-33 #3) να είναι η δυτική ομάδα που θα “περίσσευε” από τα playoffs 2018. Παρόλα αυτά, ο διαστημικός φέτος Lillard είχε εντελώς διαφορετική άποψη, τοποθετώντας τους στην τρίτη θέση μιας άκρως ανταγωνιστικής περιφέρειας, με τους οπαδούς τους να είναι διαρκώς έτοιμοι να θυμίζουν πως η post season, όπως και κάθε clutch στιγμή, είναι “Dame Time”. Από την άλλη, ελάχιστοι ήταν κι εκείνοι που περίμεναν τους Pelicans (48-34 #6) να αντέξουν τον έντονο ανταγωνισμό της δυτικής περιφέρειας μετά τον τραυματισμό του Boogie στα τέλη του Γενάρη. Παρόλα αυτά ο Anthony Davis φαίνεται πως ήπιε από τον μαγικό LeBronοζωμό και κουβάλησε εντυπωσιακά την ομάδα στη φετινή postseason.
Gus Χρυσοχού: Η ιστορία δεν θα μπορούσε να “καθίσει” καλύτερα για τις δύο ομάδες. Με τον Cousins να αναμένεται να επιστρέψει σαν δώρο Χριστουγέννων -για όποια ομάδα κι αν αγωνίζεται τότε-, ο Davis έχει την ευκαιρία να λάμψει ακόμα περισσότερο παίρνοντας τους Pelicans στους ώμους του και να (απο)δείξει πως είναι ο ηγέτης που θα τους σηκώσει στα playoffs. Πριν τρία χρόνια ήταν αρκετά νέος απέναντι στους Warriors, φέτος το πράγμα είναι διαφορετικό. Πιο ώριμος, πιο έτοιμος και πιο dominant από ποτέ, ο Brow δείχνει έτοιμος για την μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Από την άλλη, ο Lillard δεν έχει το άγχος του “πρωτάρη ηγέτη”. Ακόμα και τη χρονιά που είχε δίπλα του τους Aldridge, Batum, Matthews, Lopez, ο Dame ήταν εκείνος που έπαιρνε σχεδόν τα πάντα πάνω του. Ο ίδιος αποτελεί πλέον τον απόλυτο star του Portland, γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνουν τα playoffs και την πίεση που αυτά φέρνουν και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα των Blazers.
Στα πρακτικά, μιλάμε για δύο ομάδες που δεν έχουν αυτή την “υπερφόρτωση” των αστέρων, με δεδομένο πως ο Boogie είναι εκτός. Αμφότερες διαθέτουν από έναν παίχτη top-10 (γνώμη μου τουλάχιστον) που στη μέρα τους μπορούν να διαλύσουν τους πάντες. Τα μεταξύ τους παιχνίδια στην regular season δείχνουν ισορροπία (2-2). Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το κλειδί για τους Blazers είναι η αντιμετώπιση του Davis και πιο συγκεκριμένα πως θα τα πάει ο Nurkic πάνω του. Να συμφωνήσουμε πως o Davis δεν γίνεται να περιοριστεί ιδιαίτερα, μπορεί όμως να βγει εκτός ρυθμού σε ορισμένες φάσεις, κάτι που θα είναι το πλέον πολύτιμο για το Portland, μιας και η Νέα Ορλεάνη πρόκειται για ομάδα που περιστρέφει την επίθεσή της γύρω από τον Center της. Και ενώ για τους Blazers τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και δουλεμένα στο επιθετικό κομμάτι, για τους Pelicans το θέμα είναι τι θα κάνουν οι υπόλοιποι. Μπορεί ο Holiday να πραγματοποιήσει τις ίδιες ποιοτικές εμφανίσεις τώρα που “καίει” η μπάλα; Ο Rondo θα δώσει την εμπειρία που χρειάζεται από τον πάγκο; Οι Mirotic και Moore θα εμφανιστούν έτοιμοι για το small ball του Terry Stotts; Σε κάθε περίπτωση, το ζευγάρι αυτό παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και για ακόμα έναν λόγο: Οι Pelicans είναι πρώτοι σε pace σε όλο το NBA με 100,5 και τρίτοι στην επίθεση με 111,7 πόντους μέσο όρο, την στιγμή που το Portland είναι η πέμπτη καλύτερη άμυνα, δεχόμενο 103 πόντους. Το πρόβλημα για τη Νέα Ορλεάνη είναι πως σε αυτούς του 111,7 πόντους, ο Cousins είχε τεράστια συμμετοχή. Την αδυναμία μου στους Blazers την ξέρετε, οπότε μη με ρωτάτε για το ποιος θα προχωρήσει. Θέλετε και νίκες ε; Blazers in seven.
Γιάννης Χάτσιος: Μιλάμε για ένα ζευγάρι που πραγματικά δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη αν το πλεονέκτημα έδρας γίνει μπαλάκι. Η απώλεια του Harkless φαίνεται να έχει απορυθμίσει τους Blazers περισσότερο του αναμενομένου, και στις δύο ομάδες με το χειρότερο rotation στη λίγκα στις θέσεις “3” και “4” κάθε απώλεια είναι σημαντική, και εν προκειμένω εξασφαλίζει πολλά λεπτά Turner και Rondo μαζί και μπάσκετ άλλων δεκαετιών. Μιας και μιλήσαμε για Rondo, έχει ενδιαφέρον να δούμε αν η θεωρία περί “playoff Rondo” έχει πραγματική βάση ή αποτελεί απλά μια αυταπάτη. Στην δεύτερη περίπτωση, τα αμυντικά κουκιά δεν βγαίνουν και μπορεί να χρειαστεί να παίξουν C.J. και Dame όλα τα λεπτά, αλλά τελικά θα αξίζει τον κόπο. Ακόμα και έτσι όμως, ο McCollum τρέχει περισσότερο από τον καθένα στο NBA (2,7 χιλιόμετρα ανά αγώνα) και ακόμα και ο playoff Rondo δεν νομίζω ότι έχει την σπίθα να τον ακολουθήσει, ενώ ο Holiday είναι υπερπολύτιμος επιθετικά για να αναλωθεί στο κυνήγι του road runner των Blazers και, ούτως ή άλλως, η αποστολή του είναι ο Damian Lillard. Αυτό ενδεχομένως λοιπόν σημαίνει ότι ο Rondo θα κρυφτεί σε κάποιο από τα φτερά, και εδώ είναι που ο Napier μπορεί να αποτελέσει το κλειδί της σειράς αν ξαναβρεί το mojo του Δεκεμβρίου.
O Anthony Davis έπαιξε ουσιαστικά σε δύο από τα τέσσερα παιχνίδια των δύο ομάδων, και έβαλε από 36 πόντους, ενώ έχει στο ενεργητικό του και μια 50άρα απέναντι στον Βόσνιο όταν αυτός βρισκόταν στο Denver. Ο center των Blazers πρέπει να βρει τρόπους να φθείρει τον Davis o οποίος δεν αστειεύεται.
Βέβαια, όλοι αυτοί παίζει να αλληλοακυρωθούν και η σειρά να κριθεί στο ποιος εκ των Mirotic και Aminu θα σουτάρει καλύτερα.
Η σειρά βλέπω να πηγαίνει στα εφτά παιχνίδια, και εκεί σαφώς εμπιστεύομαι περισσότερο τον Lillard, όχι σε σχέση με τον Davis ατομικά, αλλά απέναντι στις σπασμωδικές αντιδράσεις των Pelicans στα κλειστά παιχνίδια.
Κοσμάς Καψάλης: #ΉμουνΚιΕγωΣεΑυτουςΠουΔενΕβλεπανΤουςBlazersΓιαPlayoffs. Και διαψεύστηκα πανηγυρικά. Μα τρίτη θέση στη Δύση; Πραγματικά σπουδαίο! Στους Pelicans δικαιώθηκα αν και δεν μπορώ να το χαρώ με τον Cousins, αλλά πάμε παρακάτω. Η σειρά όπως είπε κι ο Γιάννης μπορεί πολύ εύκολα να είναι εκείνη με τα περισσότερα breaks. Προσωπικά πιστεύω αρκετά στην “Playoff Rondo Theory”, αλλά με τον χωρίς φρένα -αλλά και πολύ ουσιαστικό και δώστε μου την μπάλα και δρόμο στα μεγάλα ματς- Lillard, θα πρέπει να κάνει αρκετά πράγματα για να γείρει τη σειρά από το να έχει φουσκωμένο νούμερο στις πάσες. Από εκεί και πέρα, το ζευγάρι αυτό έχει και δεύτερο cheat και το βάρος αυτό θα πέσει στον Nurkic. Ο Βόσνιος έβγαλε μια υγιή χρονιά, παίζοντας σε 79 παιχνίδια, αλλά -χωρίς να είναι κακός- δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει. Τώρα θα πρέπει να προσπαθήσει να μην εκτεθεί, γιατί ο Davis δεν αστειεύεται. Πιστεύω πολύ τον AD και τη φόρμα που βρίσκεται και νομίζω πως θα περάσουν οι Pelicans στα έξι.
Νίκος Ραδικόπουλος: Ανέφερε ο Γιάννης για το ότι δεν εμπιστεύεται τους Pelicans στα κλειστά παιχνίδια, κι όσο μίλαγε ο Κοσμάς το έψαξα, και παραδόξως- είχαν 7-3 νίκες στα παιχνίδια τους που έληξαν κάτω των τριών πόντων σε διαφορά. Για να μην κουράσω με πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί, να σχολιάσω μόνο δύο πραγματάκια αναφορικά με το συγκεκριμένο ζευγάρι. Πρώτον, ενδιαφέρον στατιστικό είναι πως οι Pelicans είναι τελευταίοι στη λίγκα σε επιθετικά rebounds και οι Blazers τελευταίοι σε transition offense. Με αυτά τα δύο να συμπληρώνονται, οι Blazers δεν θα έχουν την παραμικρή ευκαιρία να τρέξουν, μιας και οι Pels έχουν το μυαλό τους διαρκώς να οργανωθούν αμυντικά μετά το σουτ, και το περιφερειακό σουτ τους θα κρίνει πολλά. Δεύτερον, συμπληρωματικά του πρώτου, να πω πως, συμφωνώντας με τον Γιάννη, η απουσία του Harkless, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, ίσως κοστίσει στους Blazers, και δεν θα μου κάνει εντύπωση αν ο Gentry, βοηθός προπονητή του Kerr στους Warriors του 2015, βάλει τον Davis να μαρκάρει τον Turner, τυπικά μόνο, ουσιαστικά αγνοώντας τον, και παίζοντας εν είδη λίμπερο στην άμυνα, ό,τι ακριβώς, δηλαδή, είχαν κάνει οι Warriors κόντρα στον Tony Allen, στο ζευγάρωμα με το Memphis τότε. Ο Turner δεν είναι “tonyallen-ικά” κακός στο περιφερειακό σουτ, αλλά σε μια κλειστή σειρά όπως η συγκεκριμένη ίσως είναι ένα ρίσκο που αξίζει να παρθεί.
Ενδεχομένως να μιλάμε για το πιο ισορροπημένο και αμφίρροπο ζευγάρι του πρώτου γύρου. Βλέπω κι εγώ εφτά παιχνίδια και μάλλον στο έβδομο μες στο Portland να είναι “Dame Time”.
Οι “Big-3” που σχηματίστηκαν την off season του 2017 στην Oklahoma δεν έπεισαν ποτέ πως είναι κάτι παραπάνω από την ομάδα του Westbrook. Μετριότατες εμφανίσεις χαρακτήρισαν το σύνολο της σεζόν τους, μα ακόμα κι έτσι κατάφεραν να τερματίσουν στην τέταρτη θέση (48-34 #4) και να μπαίνουν στην postseason με πλεονέκτημα έδρας. Εκεί, βέβαια, περιμένουν οι εξαιρετικοί Jazz (48-34 #5) του καταπληκτικού Quin Snyder, που στα μέσα του Γενάρη ήταν σχεδόν ξεγραμμένοι από όλους ως προς την παρουσία τους στην postseason 2018, αλλά με ένα τρομερό σερί 29-6 έκτοτε, μόνο εύκολος αντίπαλος δεν μπορούν να θεωρηθούν. Από κανέναν.
Γιάννης Χάτσιος: Αν οι Thunder είναι η ομάδα που παρουσίασε την μικρότερη πρόοδο και βελτίωση μέσα στη σεζόν, με την εικόνα της να είναι πανομοιότυπη καθ’ όλη τη διάρκειά της, τότε οι Jazz είναι το ακριβώς αντίθετο. Η δουλειά που έχει κάνει ο Quin Snyder είναι συγκλονιστική. Οι Jazz έκλεισαν τη σεζόν με ρεκόρ 32-10 από τις 7 Ιανουαρίου κι ύστερα, όταν και ισοβαθμούσαν με τους Suns στις 16 νίκες, επέζησαν της απουσίας του Rudy Gobert, δεν δίστασαν να δώσουν τα κλειδιά της ομάδας στον πρώτο rookie που ηγείται της ομάδας του στο σκοράρισμα μετά τον Carmelo Anthony και κατάφεραν να κάνουν τον Rubio αποδοτικό μακριά από την μπάλα, κι όλα αυτά έχοντας χάσει τον καλύτερό παίκτη και σταθερά τους τελευταία επτά χρόνια, τον Gordon Hayward. Οι αρχές τους, γνωστές: elite άμυνα (δεύτεροι στο NBA), χαμηλός ρυθμός (25οι σε pace – ψηλότερα από πέρσι λόγω της ένεσης Mitchell), που όμως δεν είναι κατηγορία εις βάρος τους. Οι Jazz μελετάνε την αντίπαλη άμυνα και χτυπάνε διάφορες πόρτες μέχρι να βρουν το ελεύθερο σουτ, και τελικά το βρίσκουν περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα στο NBA. Kάπως έτσι ο Ingles είναι τρίτος σε ποσοστό παρέα με Korver και Porter, και ο Rubio σουτάρει πάνω από 40% μέσα στο 2018. Αυτός είναι και ο λόγος που αν ήμουν ο Donovan δεν θα ήθελα να τους έχω ενώπιον μου. Westbrook, Anthony και ο random πέμπτος starter δεν έχουν την υπομονή, την αντίληψη, ή τη διάθεση να μείνουν σε εγρήγορση σε όλο το 24άρι. Και μιλώντας για τον πέμπτο starter της Oklahoma, ελλείψει Roberson, η τέλεια επιλογή δυστυχώς βρίσκεται στους αντιπάλους τους. Ο έτερος rookie της Utah, o Royce O’Neale έχει κερδίσει με το σπαθί του 17′ ανά αγώνα, παίζει εξαιρετική άμυνα και διαθέτει το καλύτερο net rating της ομάδας σε αρκετά παιχνίδια (αλλά και τον απαραίτητο χρόνο συμμετοχής για να μην το απορρίψουμε λόγω μικρού δείγματος). Είναι βασικά ένας Crowder με λιγότερο χρόνο συμμετοχής και επιθετικές αρμοδιότητες, και δεν αποκλείεται να κάνει ό,τι και ο Powell προ διετίας, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Paul George. Jazz in 6.
Gus Χρυσοχού: O άνθρωπος που τα κάνει όλα, δηλαδή ο Russell Westbrook, απέναντι σε μία από τις καλύτερες -και συγκεκριμένα την δεύτερη καλύτερη- άμυνα της λίγκας. Παρά την προσθήκη των George και Anthony, η OKC συνέχισε να είναι η ομάδα του Westbrook και η αίσθηση που μου άφησε η συγκεκριμένη ομάδα, πέραν των τρομακτικών αριθμών του Russ, χαρακτηρίζεται από ένα “meh…”. Το μεταξύ τους σκορ στην regular season ήταν 3-1 υπέρ των Thunder, αλλά το τελευταίο match-up τους ήταν τον μακρινό σήμερα Δεκέμβρη, και οι μεν Thunder τότε είχαν τον Roberson και οι Jazz δεν είχαν τον Gobert. Και οι Jazz του τελευταίου διμήνου είναι άλλη ιστορία. Σε αγωνιστικά ζητήματα, ανυπομονώ να δω την μονομαχία μεταξύ Adams και Gobert. Μπορεί τα φώτα να πέσουν ως συνήθως πάνω στον Brodie, αλλά το συγκεκριμένο ζευγάρι είναι ίσως ο X-Factor αυτού του ζευγαριού. Αν ο Adams μπορέσει να φθείρει τον Γάλλο center, τότε οι Thunder έχουν μια πραγματικά χρυσή ευκαιρία για να προχωρήσουν στον επόμενο γύρο. Επίσης, εδώ υπάρχει και μια καταπληκτική ευκαιρία για τον Westbrook να επιδοθεί σε συνεχή splits, εφόσον πηγαίνει σε drive και ο Gobert θα βγαίνει σε βοήθεια πάνω του. Σε τέτοιο σενάριο, ας μην απορήσουμε αν δούμε τον Adams να τελειώνει την σειρά με “γεμάτα” double-doubles. Επιπλέον, ακόμα ένα στοιχείο για την πρόκριση της Oklahoma θα είναι η παραγωγικότητα του George, ο οποίος θα πρέπει να βρεθεί σε βραδιές των 20+ πόντων, αν η ομάδα του θέλει να έχει πιθανότητες πρόκρισης. Ο Melo; Ο Melo αν συνεχίσει να συνεισφέρει γύρω στους 15 πόντους, οι Thunder θα είναι καλά. Οτιδήποτε συν, θα είναι μεγάλο μπόνους.
Από την άλλη, οι Jazz έχουν ένα πολύ σημαντικό και δύσκολο γρίφο να λύσουν, αυτόν του επιθετικού rebound των αντιπάλων τους. Οι Thunder είναι η πρώτη ομάδα στο NBA σε επιθετικά rebounds, μαζεύοντας 12,5 ανά παιχνίδι. Κοινώς τα box-outs της ομάδας του Quin Snyder θα πρέπει να λειτουργήσουν στο 100% και να είναι αποτελεσματικά. Αν αφήσουν έστω και λίγο χώρο στον Adams, τότε είναι πιθανό να πουν “τετέλεσται”. Αυτό που δίνει σαφές προβάδισμα στη Utah είναι η άμυνα. Όπως ειπώθηκε ήδη, μιλάμε για την δεύτερη άμυνα της λίγκας και είναι παραπάνω από προφανές πως ο Snyder θα έχει την κάθε πιθανή απάντηση στα σχέδια του Donovan. Kαι ενώ όλοι περιμένουν (περιμένουμε βασικά) το πως θα αντιδράσει ο Mitchell στην πρώτη του συμμετοχή στα playoffs, θεωρώ πως κλειδί για τους Jazz είναι η αγωνιστική παρουσία του Crowder. Στο Cleveland δεν “κόλλησε”, στη Utah μάλλον βρήκε το στυλ που του ταιριάζει. Συνοπτικά: Εκτιμώ πως θα “μιλήσει” η άμυνα των Jazz στο συγκεκριμένο ζευγάρι και συμφωνώ με τον Γιάννη: 4-2 η Utah.
Κοσμάς Καψάλης: Κόντεψε να τελειώσει η χρονιά κι όλο έδινα αβάντες δέκα-δέκα αγώνες στους Thunder. ”Νωρίς είναι ακόμα για συμπεράσματα, μετά τα 25-30 παιχνίδια”, ”Ντάξει φτάσαμε στα μισά, αλλά τώρα θα δέσουν και θα ρολάρουν”, “Μετά το all-star θα είναι η στιγμή τους”. Τελικά το momentum που περίμενα δεν ήρθε ποτέ. Με τα ψέματα, βέβαια, ήρθε η τέταρτη θέση, πλασάρισμα που με τρεις All-Stars και πιθανότατα HoFamers, αλλά κι έναν ψηλό που κουμπώνει ιδανικά δίπλα τους, θα έπρεπε να είναι δεδομένη απαίτηση. Ο Westbrook συνεχίζει να κάνει πράγματα που και στα ηλεκτρονικά δυσκολεύεσαι να κάνεις, αλλά ο τρόπος που τα πετυχαίνει δυστυχώς μας κάνει έστω και για λίγο να μειώνουμε το αδιανόητο μέγεθός τους. Ο George μετά το All Star Break σούταρε από το τρίποντο με 32,4% σε σχέση με το 43,3% που είχε πριν. Ο Adams είναι ένας Νεοζηλανδός θεούλης, και θα πέσει φωτιά να μας κάψει αν πούμε κακή κουβέντα γι’αυτόν. Να ξαναπώ για τον Melo; Τα είπα στο roundtable: απογοήτευση.
Από την άλλη, έχουμε σίγουρα μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς για τους οποίους θα πρέπει να προσπαθήσουμε να πούμε κάτι αρνητικό. Διάνα με την επιλογή του Donovan Mitchell, εξαιρετικός προπονητής, με το χαρακτηριστικό τύπου Popovic και Stevens να κάνει παίκτες-ρολίστες να μοιάζουν με all-stars, και μια συνολικά πολύ όμορφη και δουλεμένη ομάδα. Δυνατό, ή μάλλον παντοδύναμο σημείο τους, βέβαια για άλλη μια χρονιά η άμυνα. Δεύτεροι στο NBA, οριακά πίσω από τους Celtics, αλλά χαλαρά πρώτοι όσο έπαιξε ο Gobert, τον οποίο στερήθηκαν για 26 παιχνίδια. Αξιοπρόσεκτο πάντως είναι το γεγονός ότι και στα τέσσερα παιχνίδια που έδωσαν με τους OKC στην regular, δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν την κατοστάρα καμία φορά ενώ έχασαν τη σειρά με 1-3, κάτι που έγινε, όμως, πολλούς μήνες πίσω, όπως ανέφερε κι ο Gus.
Οι Thunder, με δεδομένο ότι τα πράγματα στη ρακέτα θα είναι μοιρασμένα, πρέπει να βρουν περιφερειακό σουτ. Οι Rubio και Mitchell, ακόμα και μαζί δύσκολα θα προβληματίσουν τον Westbrook, αλλά οι Crowder, Ingles, Favors μπορούν τα τα βάλουν με τον George και τον Anthony. Ένα καλό στοίχημα για x-factor από τον πάγκο είναι ο Patrick Patterson ο οποίος όμως έμεινε αρκετά αναξιοποίητος, παρόλο που αγωνίστηκε και στα 82 παιχνίδια. Παρά το φορμάρισμα της Utah πάντως, πιστεύω ότι οι Thunder θα πάρουν τη σειρά αν και θα χρειαστούν τουλάχιστον έξι παιχνίδια.
Νίκος Ραδικόπουλος: Με το που οριστικοποιήθηκε το συγκεκριμένο ζευγάρι μού έστειλε μήνυμα ο Λεωνίδας του αδερφού BasketBall Guru, και μέγας Jazz-ολόγος, λέγοντάς μου πως τον προβληματίζει το κακό ματσάρισμα του Rubio με δυναμικά guards τύπου Westbrook, πως ο Gobert ίσως περιοριστεί από τον Adams, και πως γενικά δεν ήθελε αυτό το ζευγάρωμα για τη Utah. Σε δεύτερη ανάγνωση, πάλι του Λεωνίδα, και μόνο το γεγονός πως στην Oklahoma προβληματίζονται για την απουσία του γυρολόγου και έχοντα συνήθως θέση σε roster tanking teams, Brewer, δείχνει πως μάλλον στη Utah έχουν καλύτερες πιθανότητες από ό,τι αρχικά νόμιζε. Κι εκεί κάπου βρίσκεται μάλλον κι η δικιά μου γνώμη. Ξεκινώντας από το τελευταίο, και μόνο το γεγονός πως ο Brewer έχει θετικό VORP3)Value Over Replacement Player. στους Thunder, το τέταρτο μεγαλύτερο της 11ετούς καριέρας του, δείχνει την ένδεια της ομάδας στον πέμπτο βασικό, αλλά και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο υπόλοιπο roster, πλην των Big-3 και του Melo (ναι, ο Adams είναι ο τρίτος στους “big”). Kι όσο κι αν θεωρώ πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον, και ενδεχομένως θετικό για τους Thunder αποτέλεσμα, το μαρκάρισμα του Paul George πάνω στον Mitchell, έχω πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο σύνολο των Jazz και στον προπονητή τους.
Συγκεκριμένα, οι Jazz τρέχουν τα περισσότερα pick’n’rolls από κάθε άλλη ομάδα για τη σεζόν που τελείωσε και με υπομονή ψάχνουν είτε το ελεύθερο τρίποντο, είτε το mismatch στο ζωγραφιστό. Οι Thunder, όπως ανέφερε κι ο Γιάννης, αδυνατούν να μείνουν συγκεντρωμένοι αμυντικά για όλο το 24άρι, κι αυτό θα δώσει μεγάλο πλεονέκτημα στην επίθεση της Utah. Επιπλέον, περιμένω να χτυπηθεί ανελέητα αμυντικά ο Melo, είτε με screens που θα τον αποσυντονίζουν, με αποτέλεσμα ελεύθερα τρίποντα όταν είναι στο “3”, είτε με διαρκή ποσταρίσματα του Favors, όταν είναι στο “4”.
Aμυντικά δε, το φάντασμα Gobert αναμένω να περιορίσει τις βόλτες του RW στο ζωγραφιστό και το mid-range, με τον Favors να δίνει βοήθειες στο μαρκάρισμα του Adams για να αποφεύγονται οι λόμπες σε αυτόν. Νομίζω πως ο Snyder έχει υπόψιν το συγκεκριμένο στατιστικό στοιχείο και θα φροντίσει να το εκθέσει, περιορίζοντας κάθε άλλη πηγή επιθετικής απειλής από τους Thunder και αφήνοντας τον Westbrook να αναλώνεται σε heroball:
What a brutal stat from TNT. pic.twitter.com/CzEtjrkbDR
— Thunder Heads (@OKCThunderHeads) March 7, 2018
Jazz in six κι εγώ.
