BallHog’s Playoffs 2018 Walkaround #3

Posted on Apr 24 2018 - 4:20pm by Nicolas Radicopoulos
Categorized as
1093
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα NBA Playoffs 2018 βρίσκονται σε εξέλιξη και το Ball Hog βρίσκεται αντίστοιχα πιστό στο ετήσιο ραντεβού του. Οι Κοσμάς Καψάλης, Λουκάς Μοσχούλας, Νίκος Ραδικόπουλος, Άρης Τόλιος και Gus Χρυσοχού σχολιάζουν ανάλαφρα τι είδαν, τι τους άρεσε -και τι όχι- στα παιχνίδια της κάθε σειράς. 

Eastern Conference

Philadelphia 76ers @ Miami Heat
Game 4:

Συνοψίζοντας το τέταρτο παιχνίδι ανάμεσα σε Heat και 76ers:

  • H Philly είχε 7/31 τρίποντα, ήτοι ποσοστό μόλις 22,6%.
  • Οι παίκτες των Sixers έκαναν 26 λάθη σε 108 κατοχές, κάτι που μεταφράζεται στο χειρότερο ΤΟ% της φετινής χρονιάς από οποιαδήποτε ομάδα.
  • Από τα 26 λάθη, ο Embiid έκανε τα οχτώ κι ο Simmons τα εφτά.
  • Ο Embiid είχε 2/11 σουτ, με 0/4 τρίποντα και ο Simmons 1/4 βολές.
  • Ο Josh Richardson εκμεταλεύτηκε περισσότερο απ’όλους τα λάθη των Sixers κι έκανε εφτά κλεψίματα, απόδοση που αποτελεί franchise record για το Miami στην postseason.
  • O καλύτερος παίκτης του Miami στη σειρά, ο Goran Dragic, είχε 20 πόντους με τρία κλεψίματα.
  • Ο Hassan Whiteside, που μέχρι τώρα τα καλύτερα νούμερα που είχε πιάσει ήταν πέντε πόντοι και πέντε rebounds, τελείωσε το παιχνίδι με 13/13.
  • Ο Dwyane Wade είχε ένα παιχνίδι ανάλογο του δεύτερου με 25 πόντους κι από τρία rebounds/steals.

Μετά από όλα αυτά πόσο φυσιολογικά έρχεται η πληροφορία ότι οι Sixers κέρδισαν το παιχνίδι με 106-102 εκτός έδρας;

Σε μεγάλο βαθμό, η νίκη πιστώνεται στον Ben Simmons. Ήταν 14 Μαΐου 1980 όταν για τελευταία φορά κάποιος rookie έκανε triple double στην postseason και λεγόταν Magic Johnson και το πέτυχε στον πέμπτο Τελικό κόντρα τους Sixers, όταν είχε 14/15/10 και μαζί με το 40/15 του Kareem οι Lakers έκαναν το 3-21)Στο παιχνίδι που ο Kareem τραυματίστηκε, θα έχανε το επόμενο παιχνίδι, όλοι στην ομάδα θα πίστευαν ότι το Πρωτάθλημα είχε χαθεί, μέχρι ο Magic να σηκωθεί από τη θέση του στο αεροπλάνο που τους πήγαινε στη Φιλαδέλφεια, πει το περίφημο πια “Never fear, #32 is here” και με μια θρυλική εμφάνιση (42/15/7) να δώσει τον Τίτλο στους Lakers και στον εαυτό του το MVP των Τελικών, στην μοναδική φορά που το συγκεκριμένο βραβείο πήγε σε χέρια πρωτοετή.. Συνολικά έγινε ο πέμπτος rookie που σημειώνει triple double σε playoffs..

…ενώ παρόλο που έχασε την περσινή χρονιά λόγω τραυματισμού, το γεγονός ότι αγωνίστηκε μόλις μια χρονιά στο κολέγιο, τον κάνει τον νεότερο στην Ιστορία που το πετυχαίνει.

Το παιχνίδι είχε νεύρα, ξύλο, αλλά και σπουδαίο θέαμα, εναλλαγές στο σκορ, εκατέρωθεν μεγάλες φάσεις, αλλά τους Sixers τελικά να παίρνουν τη νίκη στην τελευταία περίοδο. Αυτό με τους Sixers να κάνουν σερί στο τέταρτο δωδεκάλεπτο και να παίρνουν τη νίκη μού φάνηκε σαν δυνατό deja vu όταν είδα τα νούμερα, αλλά πριν μπω στη διαδικασία να το ψάξω, οι καλοί δημοσιογράφοι από το ESPN μας πληροφόρησαν για το εξής.

Το Miami δείχνει (και μάλλον είναι) ανίκανο να φρενάρει σε αυτό το γύρο τους Sixers, αλλά -όσο κι αν αυτό αποτελεί κλισέ, είναι και πραγματικότητα- δεν θα παραδώσει εύκολα το τομάρι του. Στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια έχουν σφυριχτεί συνολικά 214 φάουλ κι έχουν δοθεί 10 τεχνικές ποινές. Ακόμα κι αν η πρόκριση σφραγιστεί στο πέμπτο παιχνίδι για τους Sixers, αυτό θα γίνει με κόπο και μόχθο.

Boston Celtics vs Millwaukee Bucks
Game 4:

Στο τρίτο παιχνίδι της σειράς, “έβρεξε” τρίποντα για λογαριασμό του Milwaukee. Μέχρι και ο Αντετοκούνμπο, που δεν είναι και ο καλύτερος σουτέρ που έχουμε δει, επιδόθηκε σε ένα 3/4 από τα 7,25. Σε σημείο που ο Jared Weiss ρώτησε τον Brad Stevens αν αυτό έγινε επίτηδες:

Το τέταρτο παιχνίδι, ωστόσο, ήταν μια διαφορετική ιστορία, με τον Giannis να πραγματοποιεί τα γνωστά του drives, να παρασύρει τους αντιπάλους του και να πραγματοποιεί ακόμα ένα φοβερό posterize στον Al Horford. Οι Bucks κατάφεραν να ισοφαρίσουν την σειρά σε 2-2, με τον Αντετοκούνμπο να σημειώνει 27/7/5, τον Middleton 23/6/2/2/2 και τον Jabari Parker να έρχεται από τον πάγκο και να προσφέρει ένα ουσιαστικό και πολύτιμο 16/7/1/2/3, παίζοντας, παράλληλα, καταπληκτική άμυνα, ιδίως στο πρώτο ημίχρονο.
Η σπίθα, όμως, που έδωσε την απαραίτητη ώθηση για την επικράτηση του Milwaukee ήταν ξανά ο Thon Maker, o οποίος μοίρασε και πάλι πέντε τάπες σε 30 λεπτά συμμετοχής, κάνοντάς μας και πάλι να αναρωτιόμαστε για ποιον ακριβώς λόγο χρησιμοποιείται ακόμα ο Henson (ή ο Zeller!!).

Παρεπιμπτόντως, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε εκτός συζήτησης τον Matthew Dellavedova. Με μεγάλη μας χαρά τον βλέπουμε και πάλι στο rotation της ομάδας, κάτι που μόνο σε καλό μπορεί να βγει. O “Delly” έπαιξε σκυλίσια άμυνα πάνω στους αντίπαλους guards, μοίρασε τέσσερις assists, έδειξε πως είναι μάλλον ο καλύτερος p’n’r ballhandler της ομάδας του, ενώ σημείωσε και αυτό το buzzer στο τέλος της πρώτης περιόδου:

Φήμες που φέρνουν τον Marcus Morris για το βραβείο της επαναφοράς της χρονιάς, κρίνονται ως αναληθείς.
Από την πλευρά τους πάντως οι Celtics έχουν να πάρουν αρκετά θετικά πράγματα και από αυτό το παιχνίδι. Βρέθηκαν να χάνουν μέχρι και με 20 πόντους, αλλά με τον Stevens στον πάγκο ποτέ δεν μπορείς να είσαι ήσυχος. Οι προσαρμογές που έκανε σε άμυνα και επίθεση ήταν εξαιρετικές και έχοντας σαν πρωταγωνιστή του τον Jaylen Brown (34/8/1/3) είδε την ομάδα του να περνάει μπροστά με έναν πόντο 52 δευτερόλεπτα πριν την λήξη. Πέραν του Brown πάντως, ο Tatum “έγραψε” ένα 21/3/3/2 και ο Rozier ένα 10/5/8/1/1.
Έχοντας λοιπόν για μπροστάρηδες, τρεις νεαρούς παίχτες που η εμπειρία τους στην post-season είναι από μηδενική ως ανύπαρκτη να γυρνάνε το ματς από το -20 και τελικά να χάνουν με δύο, συμβάλει σε δύο πράγματα: Αφενός στην χαλύβδωσή τους και στο χτίσιμο εμπειριών από πολύ νωρίς στην καριέρα τους, και, αφετέρου, στην ψυχολογία του αντιπάλου που πίστευε πως έλεγχε το ματς και είδε τρία πιτσιρίκια να το παίρνουν μέσα από τα χέρια του. Προφανώς θα μιλούσαμε για άλλη σειρά με τους Hayward/Irving/Smart να είναι υγιείς, ωστόσο μέσα στην όλη φετινή ατυχία τους, οι Celtics βλέπουν το μέλλον τους να ξεδιπλώνεται στο παρόν τους και σε μακροπρόθεσμο διάστημα, αυτό ίσως να είναι πιο σημαντικό.
Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως, οφείλουμε να ουρλιάξουμε ξανά με αυτό:

Περισσότερο “ξύλο” μεταξύ Giannis και Horford το ξημέρωμα της Τετάρτης.

Toronto Raptors vs Washighton Wizards
Game 4:

Νομίζω πως είναι η σειρά που βαριόμαστε οι περισσότεροι στο Ball Hog και κάθε φορά παίζουμε “α-μπε-μπα-μπλον” ποιος θα τη δει και θα γράψει πέντε γραμμές που να μην δείχνουν εντελώς διαδικαστικές για αυτήν.
Παρόλα αυτά, θα πρέπει να σημειωθεί πως η μάχη των δύο backcourts των ομάδων είναι αρκετά παραπάνω από ενδιαφέρουσα. Και στο συγκεκριμένο παιχνίδι, χωρίς οι Lowry και DeRozan να είναι κακοί, οι Wall και Beal ήταν καταπληκτικοί. Από 27 και 31 πόντοι από το δίδυμο των Wizards, με τον Wall να προσθέτει και 14 assists, έξι rebs και τέσσερα κλεψίματα.

Ο τραυματισμός του Van Fleet δείχνει να έχει αποσυντονίσει τον πάγκο των Raptors, που για ένα ακόμα παίχνι ο καλύτερος πάγκος της regular was outplayed από τον αντίστοιχο -ιδιαίτερα φτωχό- των Wizards. Η επιλογή των τελευταίων να προτιμούν τον Lawson σε σχέση με τον -σαφώς καλύτερο μπασκετμπολίστα από αυτόν- Satoransky δείχνει να αποδίδει για τους Wizards, ιδίως γιατί ο Lawson δείχνει να είναι καλύτερος στο να τρέξει το γήπεδο.
Ο επιπρόσθετος τραυματισμός του ιδιαίτερα αποτελεσματικού rookie Anuobi δείχνει εξίσου σημαντικός για τους Raptors, μιας και ο Miles, με τον οποίον σχεδόν μοιράζονται τον χρόνο της θέσης, παραμένει αρνητικός όσο έχει χρησιμοποιηθεί στη σειρά.
Ακόμα κι έτσι, οι ομάδες μπήκαν στην τέταρτη περίοδο ισόπαλες στους 80 πόντους. Και παρά τη σειρά από χαζά fouls, αλλά και λανθασμένα σφυρήγματα, που έβγαλαν τον Beal εκτός αγώνα, και μετά από την συνηθισμένη σε κάθε αγώνα της σειράς, κλωτσοπατινάδα, οι Wizards κέρδισαν χάρη στον εκπληκτικό John Wall.

Σας παρακαλώ, ωστόσο, ας πατήσει κάποιος το fast forward να πάμε αυτόματα στον έβδομο αγώνα της σειράς, να κάτσουμε να τον απολαύσουμε όλοι μας αυτόν.

Cleveland Cavaliers vs Indiana Pacers
Game 4:

Όπως ανέφερε ο Μαυράκης στη ραδιοφωνική εκπομπή του προηγούμενου Σαββάτου, ο Lue έχει ακούσει τρομερά πράγματα από την στιγμή που έχει κάτσει στον πάγκο των Cavs. Αλλά θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δεν φοβάται να αλλάξει πράγματα. Το πιο τρανό παράδειγμα είναι η αλλαγή της βασικής πεντάδας που αναφέραμε και στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς με τους J.R. Smith και K. Korver να είναι πλέον οι δύο που ξεκινούν δίπλα σε James, Love και Hill ο οποίος έλειπε, ωστόσο από το συγκεκριμένο παιχνίδι, και τη θέση του πήρε ο Calderon.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως το συγκεκριμένο σχήμα όντως δουλεύει, καθώς οι πιο αποδοτικές πεντάδες των Cavs στα τελευταία τρία παιχνίδια έχουν μέσα Smith και Korver. Για την ακρίβεια, η πεντάδα Green, James, Love, Smith και Korver είχε χθες +11. Το οποίο είναι η δεύτερη καλύτερη επίδοση πεντάδας των Cavs στη σειρά με πρώτη εκείνη του +21 στο δεύτερο παιχνίδι με την διαφορά να είναι ο Hill στην θέση του Green.
Όπως βλέπετε ο Lue πάει με την πεπατημένη πλέον, και χαρακτηριστικό είναι ότι κανένας από τους παίκτες που αποκτήθηκε στο trade deadline δεν ήταν στο παρκέ στα τελευταία λεπτά του αγώνα.2)Φυσικά αυτό θα άλλαζε αν ο Hill ήταν διαθέσιμος, αλλά είναι ενδεικτικό της κατάστασης..
Ένα ακόμα στοιχείο που βοήθησε τους Cavs στο χθεσινό παιχνίδι ήταν και τα τρίποντα των Smith και Korver. Δεν φοβήθηκαν τα σουτ, τα πήραν και είχαν 8/19, ενώ στα προηγούμενα παιχνίδια είχαν 3/8, 4/10, 2/11 αντίστοιχα.

https://twitter.com/haralabob/status/988251465683644418

Και η αντιμετώπιση του Oladipo συνεχίστηκε με σωστές κινήσεις. Το Cleveland δεν του επέτρεψε να τρέξει σωστά και αυτό επηρέασε όλη την ομάδα. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιχνίδια που η Indiana σκοράρει λιγότερους από 10 πόντους στον αιφνιδιασμό, για την ακρίβεια μόλις εφτά. Ενώ στις προηγούμενες αναμετρήσεις είχε 18, 15 και 16.|
Το παιχνίδι, βέβαια, παρά τα άσχημα νούμερα των γηπεδούχων, ήταν ωραίο. Και χαρακτηριστικό του ήταν ένα δίλεπτο και κάτι που οι δύο ομάδες πετύχαιναν απανωτά καλάθια. Για όποιον μπορεί να δει από το 9:10 μέχρι και το 6:45 του τρίτου δεκαλέπτου ας το κάνει. Καθώς σε 2:25 το επιμέρους σκορ ήταν 8-11 υπέρ των Pacers.
Για την συνέχεια της σειρά τώρα, σε ότι αφορά τους Cavs θα πρέπει να δουν πως θα αντιμετωπίσουν την έλλειψη εμπιστοσύνης που φαίνεται να έχει στο σουτ του o Kevin Love, καθώς σε πολλές περιπτώσεις σουτάρει για να πάρει την επαφή και όχι για να ευστοχήσει. Επίσης, κύριε LeBron βλέπουμε τι άνθρωπος μηχανή είσαι, αλλά αν από τον πρώτο γύρο ξεκίνησες τα ματς με 46 λεπτά συμμετοχής τι θα κάνεις αργότερα;
Ενώ για τους Pacers θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να επιτίθεται η ομάδα ακόμα και αν την μπάλα δεν την έχει ο εξαιρετικός φέτος Victor Oladipo, καθώς και στο προχθεσινό παιχνίδι τα double team που τον ανάγκαζαν να δώσει την μπάλα νωρίς ήταν στην ημερήσια διάταξη των Cavs.
Θα κλείσουμε με αγνή βλακεία του μετρ του είδους Lance Stephenson.

Western Conference

Houston Rockets vs Minesota Timberwolves
Game 3:

Ας ξεκινήσουμε με τα σημαντικά:

Στα αγωνιστικά, οι “Λύκοι” έδειξαν να έχουν κάνει τις απαραίτητες προσαρμογές στο παιχνίδι τους, κυριαρχώντας πλήρως επί των Rockets. O Rose ξαναθύμισε παίχτη basketball και εντυπωσίασε (σε σχέση με τις τελευταίες εκδοχές του εαυτού του) έχοντας 17 πόντους με 16 σουτ, παίζοντας 21 λεπτά, ερχόμενος από τον πάγκο, ενώ επιτέλους τροφοδοτήθηκε ο Towns, o οποίος για πρώτη φορά στη σειρά είχε USG% πάνω από 20% (22,3%). Ο Teague κυριάρχησε επί του Paul, ενώ στα αξιοσημείωτα πως αυτός, μαζί με τους Buttler και Wiggins, είχαν 11/17 τρίποντα στον αγώνα. Ειδικά ο τελευταίος, ήταν μετά από καιρός αξιοπρεπής, τόσο στην επίθεση (20 πόντοι, με 7/11 σουτ, εκ των οποίων 4/6 τρίποντα, αλλά και μερικά πολύ ωραία ποσταρίσματα στον Chris Paul), όσο -μετά από καιρό- και στην άμυνα.

Το πιο ανησυχητικό για τους Rockets είναι πως και στο τρίτο παιχνίδι της σειράς έμειναν στα “χαμηλά”, για τα δεδομένα τους, επιθετικά, καθώς για μόλις δεύτερη φορά μες στη σεζόν κάνει τρία συνεχόμενα παιχνίδια με ως 105 πόντους ενεργητικό. Γενικά, οι Rockets δεν θυμίζουν καθόλου τους Rockets που είχαμε συνηθίσει στη regular ως τώρα στη σειρά. Η επιστροφή του Anderson από τον τραυματισμό του, σε αυτόν τον αγώνα τουλάχιστον, δεν τους προσέφερε τίποτα ιδιαίτερο, ενώ όλο και σημαντικότερη δείχνει η απουσία του Mbah A Moute.

Γενικά, πάντως, θα μπορούσε κάποιος να πει πως οι Wolves με την συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν “για να τους βγάλεις το καπέλο”.

Κίνηση που ακριβώς έκανε ο Morey!

Kαι καθώς δεν γίνεται να μιλάμε για παιχνίδι των Rockets χωρίς ειδική αναφορά στον James Harden, να πούμε πως, δυστυχώς, η παρουσία του στον συγκεκριμένο αγώνα ξεχώρισε για αυτή τη φάση:

Και αυτόν τον πίνακα ζωγραφικής:

https://twitter.com/frankpallotta/status/988061428635656192?s=20

 On a side note, μετά από 17 χρόνια βιώσαμε ξανά μια μέρα σαν κι αυτή:

Game 4:

Θυμάστε που μερικές γραμμές πιο πάνω γράψαμε πως ο Wiggins επιτέλους εμφανίστηκε αξιοπρεπής; Ε, ξεχάστε τες. Σε αυτό γύρισε στα συνηθισμένα του, γράφοντας ένα εκκωφαντικό -30 στο plus/minus για όσο ήταν στο παρκέ. Ωστόσο, ας μην ρίχνουμε όλο το βάρος πάνω στον Καναδό. Βασικά, ας μην ρίχνουμε γενικά βάρος στην επίθεση των Wolves. Έχοντας τον Teague σε πολύ κακή μέρα (1/7 σουτ) και τον Butler σε καλούτσικη -για τα δεδομένα του- (7/17), η επίθεση της ομάδας ήταν μια χαρά. Με 46,4% σούταραν οι παίχτες του Thibodeau, πλησιάζοντας και το ποσοστό των Rockets στο τρίποντο (37,2% για το Houston, 36,4% για τη Minnesota). Άλλα ήταν εκείνα που καταβαράθρωσαν τις ελπίδες των Wolves για τη νίκη. Δείτε για παράδειγμα το ποσοστό στις βολές που έφτασε στο 60,9%. Στα Playoffs με τέτοιο ποσοστό, όχι απλά δεν κερδίζεις, αλλά δεν σου αξίζει να κερδίσεις. Τεράστιο ρόλο έπαιξε φυσικά και η διαφορά και στα λάθη, με τους Wolves να έχουν 10 παραπάνω (16-6). Ωστόσο, το βασικό και το κυριότερο που οι Rockets έφυγαν από τη Minneapolis με τη νίκη, ήταν αυτό:

Έβαλαν 50 πόντους οι αθεόφοβοι σε ένα 12λεπτο, σουτάροντας με 69% στα τρίποντα και 61% εντός πεδιάς στην τρίτη περίοδο. Παράλληλα, οι 50 πόντοι τους είναι η δεύτερη καλύτερη επίδοση που κάνει κάποια ομάδα στην post season σε μία μόλις περίοδο. Πρώτοι στην σχετική λίστα είναι οι Lakers με 51 απέναντι στους Pistons το 1962. Επιπλέον, έγιναν και η δεύτερη ομάδα που σε επί μέρους περίοδο κάνει outscore τους αντιπάλους της με 30 πόντους διαφορά (50-20 στην τρίτη περίοδο), κάτι που είχε να συμβεί από το 1986 και το Celtics – Hawks (36-6). Το σκορ στο τέλος της τρίτης περιόδου έγραφε 100-69 υπέρ του Houston, όπου έβαζε τέλος στο τέταρτο παιχνίδι και πιθανότατα στην όλη σειρά. Για τους Rockets τους D’Antoni, ο Harden ήταν ο πρωταγωνιστής, σημειώνοντας 36 πόντους σε 33 λεπτά, ενώ μαζί με τον Paul “έγραψαν” συνολικά 61 πόντους, 10 rebounds, εννιά assists και εννιά κλεψίματα.

“We hit the switch … the switch we’ve been trying to hit since the start of the playoffs”, είπε ο Harden μετά την λήξη του παιχνιδιού. Κλείνοντας το ματς αυτό, θα σας αφήσουμε με αποκλειστικά πλάνα της τρίτης περιόδου:

Oklahoma City Thunder vs Utah Jazz
Game 3:

Ήθελε περίπου 7′ 30” για να λήξει το ημίχρονο, όταν οι Thunder ήταν μπροστά με 45-33 και έδειχναν πως είχαν έλεγχο του παιχνιδιού. Σε αυτό βοηθούσε και το γεγονός πως η Utah πάσχιζε να κρατηθεί στο παιχνίδι με κάτι midrange δίποντα του Rubio (είχε 6/6 τέτοια ως το ημίχρονο) και του Crowder. Δεν τον λες και τον βέλτιστο τρόπο επίθεσης στο σύγχρονο ΝΒΑ, πόσο δε με τους συγκεκριμένους δύο παίχτες.
Στην αρχή του τρίτου 12λέπου όμως, ο Adams χρεώθηκε το τέταρτο foul του και το παιχνίδι άλλαξε.
Η Utah άρχισε να “ταΐζει” τον Gobert μες στο ζωγραφιστό και ο Rubio, συνεχίζοντας να κάνει το παιχνίδι της ζωής του, τα έγραφε από παντού, βοηθώντας στο να καλυφθεί με αυτόν τον τρόπο η μέτρια βραδιά του Mitchell.

Μέσα σε 26 και κάτι αγωνιστικά λεπτά από το προαναφερθέν χρονικό σημείο, και η Utah είχε τρέξει επιμέρους σκορ 73-41 και προηγούταν πια με 20.

Θαρρώ πως τα περιορισμένα λεπτά του Adams, εξαιτίας των προβλημάτων με τα fouls που αντιμετώπισε, επέτρεψαν στον Gobert, και κατ’ επέκταση στους Jazz να κυριαρχήσουν. Τα 15 παραπάνω rebounds της Utah (48 έναντι 33, με τα 15 από τα 48 να είναι επιθετικά) της επέτρεψαν να ελέγξει πλήρως τον ρυθμό του αγώνα, κατεβάζοντας το τέμπο και μην επιτρέποντας στην Oklahoma να τρέξει όπως αρέσκεται.
Σημαντικό δε στοιχείο ήταν και τα 12 κλεψίματα της Utah, με τα περισσότερο να προέρχονται από διεισδύσεις των παικτών των Thunder προς τη ρακέτα των Jazz, όπου και έβλεπαν το σκιάχτρο του Gobert να υψώνεται μπροστά τους, και απελπισμένα προσπαθούσαν να δώσουν πάσες στην περιφέρεια, πάσες που ευπρόσδεκτα παραλάμβαναν οι παίχτες των Jazz.
Άξια αναφοράς η έλλειψη floater του Westbrook, ο οποίος επιδόθηκε σε ένα ρεσιτάλ άστοχων midrangers, παίρνοντας αυτό ακριβώς που η άμυνα της Utah ήθελε να του δώσει.

Στα αρνητικά των Jazz, ωστόσο, αξίζει να αναφερθεί η αναποτελεσματικότητα των Gobert και Favors όταν συνυπάρχουν στο παρκέ, εικόνα που αλλάζει άρδην όταν στη θέση του δεύτερου χρησιμοποιείται ο Crowder, ή ακόμα κι ο Royce O’Neal.

Μια ενδεχόμενη νίκη των Jazz στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς και ένας αποκλεισμός από τον πρώτο γύρο για την Oklahoma, ενδεχομένως να σημάνει και το -λίγο ή πολύ αναμενόμενο- τέλος του Paul George από την ομάδα.

Game 4:

Θα ξεκινήσουμε ανάποδα το τέταρτο παιχνίδι της σειράς. Από την τέταρτη περίοδο, που ήταν ακόμα μια απογοητευτική περίοδος για τους Thunder και κυρίως για τους -κατ’όνομα και μόνο- Big-3 της ομάδας:

Ενώ σε αυτό το παιχνίδι, ο George είχε 10 (με 1/6 τρίποντα), ο RW τρεις και ο Melo μια όμορφη κουλούρα. Με το σκορ στο 73-90 και την ομάδα τους να χρειάζεται όσο τίποτα άλλο ένα ξέσπασμά για να πάρει πίσω το πλεονέκτημα έδρας, την λες και απογοητευτική την εμφάνιση τους. Αν είσαι απλά καλοπροαίρετος…

Όμως για να έρθει το +17 στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου οι Jazz κυριάρχησαν απόλυτα στο παρκέ. Εκτός από τον συνήθη -πλέον- ύποπτο, και χωρίς αμφιβολία τον ROY οποιαδήποτε άλλη σεζόν, Donovan Mitchell, που κάνει τα δικά του, έχοντας στα τέσσερα πρώτα του παιχνίδια σε Playoffs ως rookie 110 πόντους, τους περισσότερους μετά την rookie παρουσία σε post season του MJ, που είχε 117.
Στα τελευταία τρία παιχνίδια τις σειράς, ωστόσο, αυτός που πραγματικά κάνει πολλά πράγματα και στις δύο άκρες του παρκέ είναι ο Joe Ingles.

Εκτός φυσικά από την άμυνα του στον Paul George, που μετά το πρώτο παιχνίδι, όταν και έβλέπε το καλάθι βαρέλι, πραγματικά πονάει για να βάλει πόντους. Εχθές με τους 20 πόντους του (με πέντε τρίποντα) και μερικά μεγάλα σουτ κατάφερε να δώσει την απαραίτητη ώθηση στην ομάδα του. Αυτός ήταν ο μπροστάρης της επίθεσης των Jazz από το δεύτερο δεκάλεπτο, όταν και άρχισαν να πατάνε καλύτερα στο παρκέ. Αυτό, βέβαια, του δίνει και την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να την λέει στον Paul George με μεγάλη ευκολία. Και να παίρνει το αίμα του πίσω για το trash talking του forward των Thunder στο πρώτο παιχνίδι.

Οι Thunder, από τη μεριά τους, έκαναν ένα πολύ άσχημο παιχνίδι με πολλές ατομικές προσπάθειες. Για να ακριβολογούμε είχαν μόνο 10 assists σε όλο το παιχνίδι. Ενώ στην τρίτη περίoδο έδωσαν όλη κι όλη μία. Και αυτή ο Patrick Patterson.

Η σειρά φαίνεται να παίρνει τον δρόμο της πια. Που δεν είναι άλλος από την πρόκριση των Jazz. Η κακή κατάσταση των Melo και Westbrook δεν δίνει ελπίδες στους Thunder ότι θα μπορέσουν να γυρίσουν την κατάσταση.

Και αυτή η κακή κατάσταση αφορά και το επιθετικό κομμάτι.

Αλλά και το αμυντικό, που η αλήθεια είναι ότι δεν το είχαν τελικά ποτέ μετά τον τραυματισμό του Roberson.

https://twitter.com/NBA_Skits/status/988646291604459521

 

Portland Trail Blazers @ New Orleans Pelicans
Game 4:

Αν στις 13 Απριλίου -μία μέρα πριν ξεκινήσουν τα φετινά playoffs- γινόταν ένα παγκόσμιο γκάλοπ με ερώτηση “ποια από τις οκτώ σειρές θα λήξει πρώτη”, θεωρώ ότι ούτε το 5% δεν θα απαντούσε το Blazers-Pelicans. Και σε αυτό το 5%, πόσοι να πίστευαν άραγε ότι θα έληγε με νικητές τους παίκτες του Alvin Gentry; Στους αναλυτές του NBA του ESPN, βέβαια, δεν υπήρχε καν αυτό το 5%.

Όμως ο Antony Davis έκανε μια τρομερή σειρά με άξιους συμπαραστάτες του, τους Holiday και Rondo. Και κάτι από Mirotic. Αυτά όμως θα τα αναλύσει ο Νικόλας στο ερχόμενο preview για τον δεύτερο γύρο των playoffs και την αναμέτρηση τους με τους Warriors.

Τώρα σε ό,τι αφορά το τέταρτο παιχνίδι, ήταν ντέρμπι σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Στην τρίτη περίοδο με τους Davis (19) και Holiday (13) να σκοράρουν χωρίς σταματημό οι Pelicans κατάφεραν να χτίσουν διαφορά που έφτασε μέχρι και τους 15 πόντους. Οι Blazers προσπαθούσαν, όμως φαινόταν να μην αντέχουν να ακολουθήσουν τον ρυθμό των γηπεδούχων. Το παιχνίδι με λίγα λόγια κύλησε όπως ολόκληρη η σειρά.

Γιατί απέναντι στο δίδυμο Holiday-Rondo υπήρχαν οι κακοί εαυτοί των McCollum-Lillard, αν και ο πρώτος ήταν αξιόλογος προχθές.

Ενώ απέναντι στον υπερηχητικό Davis υπήρχε ο Nurkic των παρακάτω αριθμών (και κάτι μας λέει πως δεν θα πάρει το συμβόλαιο που θα επιθυμήσου στην off season που ακολουθεί):

Γενικότερα η σειρά έδωσε την ευκαιρία στους παίκτες των Pelicans να μπουν σε πολύ κλειστά group όπως ο Davis.

Αλλά και να φτάσουν κοντά στο να καταρρίψουν πολύ μεγάλα ρεκόρ. Όπως ο Rondo.

Τέλος, στη Νέα Ορλεάνη έχουν μερικές μέρες ακόμα να πανηγυρίσουν την πρόκριση τους ως την έναρξη του επόμενου γύρου. Και η αλήθεια είναι ότι το αξίζουν, μιας και είχαν καιρό να το ζήσουν.

 Golden State Warriors vs San Antonio Spurs
Game 4:

Δεν τρέχει κάτι φυσικά που οι Warriors έχασαν από τους Spurs, ή ότι θα συναντήσουν τους -κατά τουλάχιστον τέσσερις μέρες- πιο ξεκούραστους Pelicans στα ημιτελικά της Δύσης. Οι Πρωταθλητές δεν πείθουν προς το παρόν. Και το τέταρτο ματς ανέδειξε μια πραγματικότητα που πληγώνει ακόμα και τις “superteams”: η απουσία του Stephen Curry έχει πολλά παρεπόμενα.

Πρώτον, να ανεβαίνει πολύ περισσότερο το usage του επιβαρυμένου από χρόνια και τραυματισμούς Livingston, ο οποίος, όμως, είναι αναπόσπαστα δεμένος με το σχέδιο του second unit και να βλέπουμε πολύ περισσότερο Quinn Cook από ό,τι χρειάζεται. Πάντα ωραίο το narrative των slepeers που έρχονται από το πουθενά, αλλά στο τέταρτο παιχνίδι ο Cook εξαφανίστηκε από την δεσποτική επιβολή του Spurs’ ball movement από τους Mills – Parker.

Δεύτερον, να βλέπουμε πολύ περισσότερο JaVale McGee και Kevon Looney, αποζητώντας από τον πρώτο το καλύτερο rim protection, από τον δεύτερο την ευελιξία στα matchups, ενώ και από τους δύο τον εγκλωβισμό του Aldridge ανάμεσα σε μεγάλα κορμιά. Στο τέταρτο παιχνίδι δεν τους πλήγωσε ο LMA όμως, άλλα όλοι οι άλλοι -ειδικά οι Ginobili, Mills, Gay, Murray, Anderson. Και είχαν σοβαρό πρόβλημα στη δημιουργία, αφού το πλάνο “στραγγαλισμός του LaMarcus” πετάει εκτός rotation τον Pachulia που, ελλείψει Curry, θα ήταν έξτρα χρήσιμος στη δημιουργία.

Τρίτον, ως προϊόν των παραπάνω, η καταφατική μεταφορά του Durant σε θέση δημιουργού. Η απουσία του Steph ξεχειλώνει την ευθύνη δραστηριοποίησης του KD, με αποτέλεσμα τις άπειρες -και ασυνήθιστες για τους Warriors- καταστάσεις iso3)USG% Durant στο τέταρτο ματς: 35,3., ο Thompson να λαμβάνει ακόμα λιγότερο ζωτικό χώρο (από όσο αφήνουν οι Murray-Green τέλος πάντων) και η απουσία του Durant από την άμυνα ψηλά να υποχρεώνει την ομάδα σε μεγάλα λεπτά McGee4)15/33 κοντά στο καλάθι οι Warriors στο τέταρτο ματς.. Αποτέλεσμα για το pace των Warriors;

Regular season: 99,6

Τρία πρώτα παιχνίδια κόντρα στους Spurs: 92,7

Τέταρτο παιχνίδι: 89,7

Οι Warriors θα περάσουν τους Spurs -ίσως και στο πέμπτο παιχνίδι. Η απουσία του Curry όμως δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό την -κατά τα άλλα τραγική ως προς το αποτέλεσμα της σειράς- εκτίμηση του Earl Watson για τα αυξημένα καθήκοντα του LMA στη σειρά και κυρίως, το spacing των Warriors και τον ρόλο του KD ως προς αυτό.

Όσο για τους Spurs; Αν είχαν τον Jonathon Simmons στη θέση του versatile, αλλά “γενικά μια έτσι, μια γιουβέτσι” Kyle Anderson, θα τσίμπαγαν ακόμα ένα παιχνίδι. Σε αυτή τη φάση, θέτουν μόνο τα ερωτήματα που θα μπορούσε η καλύτερη άμυνα της λίγκας και διαχρονικά πιο overperforming ομάδα των playoffs5)Στα τελευταία 19 χρόνια -από το πρώτο τους Πρωτάθλημα δηλαδή- έχουν μόλις έξι σεζόν με απόλυτο πλεονέκτημα έδρας και πέντε Πρωταθλήματα..

Αυτά, λοιπόν, ως προς τα παιχνίδια που έλαβαν χώρα τις προηγούμενες μέρες, και για κλείσιμο μια γενική σκέψη:

Μέχρι στιγμής -και χωρίς διάθεση να τα ματιάσουμε- βλέπουμε πολύ ωραία playoffs!

The following two tabs change content below.
My Twitter profile

Nicolas Radicopoulos

Επαγγελματίας auditor, εδώ βρέθηκε ως editor. Μέγας μάγιστρος του excel και neat freak, Νομίζει λόγω δουλειάς πως η δημιουργική γραφή δεν του ταιριάζει αλλά κάνει λάθος. Τον συναρπάζει το γρήγορο, αλλά ομαδικό, μπάσκετ, το παιχνίδι του Magic, κάθε point-forward, προεξάρχοντος του μερακλή Boris Diaw, οι αριθμοί του παιχνιδιού, είτε αυτοί αφορούν τα in game stats, είτε τα οικονομικά πίσω από αυτό (και μεταξύ μας ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σου απαντήσει από μνήμης στην ερώτηση "Πόσα παίρνει ο Wayne Selden;", εφόσον δηλαδή η ερώτηση δεν είναι "Ποιος είναι ο Wayne Selden;"), αλλά περισσότερο από όλα το τσίπουρο (με γλυκάνισο!) παρέα με τους υπόλοιπους συντελεστές του Ball Hog στα χωριουδάκια του Πηλίου. Σταμάτησε να αρθρογραφεί στο Hog τον Ιούνη του 2019.

 

References
↑1 Στο παιχνίδι που ο Kareem τραυματίστηκε, θα έχανε το επόμενο παιχνίδι, όλοι στην ομάδα θα πίστευαν ότι το Πρωτάθλημα είχε χαθεί, μέχρι ο Magic να σηκωθεί από τη θέση του στο αεροπλάνο που τους πήγαινε στη Φιλαδέλφεια, πει το περίφημο πια “Never fear, #32 is here” και με μια θρυλική εμφάνιση (42/15/7) να δώσει τον Τίτλο στους Lakers και στον εαυτό του το MVP των Τελικών, στην μοναδική φορά που το συγκεκριμένο βραβείο πήγε σε χέρια πρωτοετή.
↑2 Φυσικά αυτό θα άλλαζε αν ο Hill ήταν διαθέσιμος, αλλά είναι ενδεικτικό της κατάστασης.
↑3 USG% Durant στο τέταρτο ματς: 35,3.
↑4 15/33 κοντά στο καλάθι οι Warriors στο τέταρτο ματς.
↑5 Στα τελευταία 19 χρόνια -από το πρώτο τους Πρωτάθλημα δηλαδή- έχουν μόλις έξι σεζόν με απόλυτο πλεονέκτημα έδρας και πέντε Πρωταθλήματα.