Με τα Playoffs και τα ΝΒΑ Finals 2018 να έχουν τελειώσει, οι τέσσερις συντάκτες του Ball Hog που είχαν επωμιστεί φέτος το μεγαλύτερο μέρος του ξενυχτιού και της συγγραφής των σχετικών Walkarounds, γράφουν για τις πιο έντονες αναμνήσεις τους από την φετινή post season, αλλά τολμούν και μια πρόβλεψη μέσα στη νύστα τους για την επόμενη.
1. Με τον Kevin Durant να βραβεύεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ως ο MVP των Τελικών, αλλά με τα Playoffs να έχουν διαρκέσει 83 αγώνες κι όχι μόνο τέσσερις, ποιος ήταν κατά την γνώμη σας ο καλύτερος παίχτης της φετινής post season; Και για να αποφύγουμε καθολικές απαντήσεις “LeBron James”, ας αφαιρέσουμε τον “Βασιλιά” από την κουβέντα, και ας μιλήσουμε για τον παίχτη που σας έκανε περισσότερο θετική εντύπωση.
Κοσμάς Καψάλης: Θα αφήσω την επιλογή του φανταστικού Jayson Tatum σε κάποιον από τους υπόλοιπους και θα πάω με την έκπληξη. Σαφώς κι ο Draymond Green δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης της postseason, για άλλη μια φορά, όμως, ήταν φανταστικός. Πέτυχε προσωπικά post-season career highs σε αγωνιστικά λεπτά, rebounds, assists, steals, ενώ ηγήθηκε των Warriors σε όλα τα Playoffs στις τρεις αυτές κατηγορίες. Ακόμα, ήταν πρώτος σε όλο το ΝΒΑ σε rebounds και κλεψίματα, δεύτερος σε assists πίσω από το LeBron και πρώτος σε Defensive Win Shares και Defensive Box Plus/Minus. Ήταν το γνωστό πολυεργαλείο που ανάλογα το παιχνίδι πρέπει να συνεισφέρει και σε διαφορετική κατηγορία. Είχε πέντε παιχνίδια με τουλάχιστον 15 rebounds, τρία παιχνίδια με τέσσερα και άνω κλεψίματα και δύο με τέσσερα και πλέον blocks. Κυρίως όμως, πέρα και πάνω από τα νούμερα, ήταν η συνολική εικόνα του Draymond που μπορεί να ξεκινήσει, να τρέξει και να τελειώσει μια επίθεση με οποιονδήποτε τρόπο, και η επιλογή του1)Μιας κι έχει δείξει ότι μπορεί να τραβήξει κι επιθετικά το κάρο. να κάνει πίσω επιθετικά και να κάνει εύκολη τη ζωή των τριών πυρηνικών υπερόπλων του Golden State.
Λουκάς Μοσχούλας: Θα ξεκινήσω με έναν που δεν θα μπορούσε να είναι ο MVP λόγω της ομάδας του. Ο Anthony Davis, αν και αποκλείστηκε στον δεύτερο γύρο αυτά που έκανε είναι αξιομνημόνευτα. Σε εννιά παιχνίδια είχε 30,1 pts, 13,4 rebs, 1,7 ass, 2 stls, 2,3 blks με 52%FG σε σχεδόν αγωνιστικά 40 λεπτά κατά μέσο όρο. Βέβαια, από την άλλη, θα μπορούσαμε να δώσουμε αυτό το βραβείο σε μία 4αδα2)Όπως κάποτε είχε δοθεί στην 5αδα των Hawks το βραβείο του “πολυτιμότερου” για τον μήνα Ιανουάριο, της σεζόν 2014/2015.. Οι Rosier, Brown, Tatum και Horford θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους με την καθοδήγηση του “Διαβόλου των Πάγκων”, του Brad Stevens.
Νίκος Ραδικόπουλος: Παιδιά εμένα θα μου επιτρέψετε, να πω πως είχαμε εξαιρετικές εμφανίσεις κι είχαμε και τον LeBron να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, σε παραστάσεις ασύγκριτες, υπεράνθρωπες. Αυτά που έκανε φέτος είναι μια από τις κορυφαίες ατομικές εμφανίσεις σε post season που έχουμε βιώσει ποτέ σε παρκέ μπάσκετ. Οπότε εγώ εδώ θα μιλήσω για αυτόν και μόνο.
Gus Χρυσοχού: Δεν μπορώ να μην βάλω τον Chris Paul στην κατηγορία αυτή. Ναι μεν οι πιτσιρικάδες/rookies που αναφέρει ο Λουκάς παραπάνω έφεραν τα πάνω – κάτω, όσον αφορά τι έχουμε δει από νεαρούς παίχτες στην ιστορία της λίγκας, αλλά ο τραυματισμός του CP3 είναι ένα από τα μεγαλύτερα “What if…?” στην Ιστορία της λίγκας. Με υγιή Paul, το Houston μπορεί και να επέστρεφε στους Τελικούς, μπορεί και όχι. Η ουσία είναι πως σε όλη την διάρκεια της post season, ήταν συγκλονιστικός και ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της ομάδας του – με εξαίρεση δύο παιχνίδια απέναντι στη Minnesota στον πρώτο γύρο. Κορυφαίο ματς του, από πλευράς στατιστικών, το πέμπτο κόντρα στους Jazz, όπου τελείωσε με 41/7/10 και 8/10 τρίποντα! Το πείραμα του Morey πέτυχε και αν δεν τραυματιζόταν ο Paul ίσως η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά. Next year…
2. Αντίστοιχα, οι Warriors είναι οι back2back Πρωταθλητές, ωστόσο ποια είναι η ομάδα που σας έκανε την πιο θετική εντύπωση αυτές τις 46 ημέρες της post season 2018;
Κοσμάς Καψάλης: Σίγουρα οι Celtics. Έχοντας χάσει τον Hayward στο πρώτο παιχνίδι της χρονιάς, και τον Irving για τα Playoffs, παιχνίδι με το παιχνίδι ανεβάζανε τον πήχη τους, κερδίζοντας θαυμασμό και γαλόνια. Ενώ έδειξαν να ζορίζονται με τους Bucks, πέταξαν εύκολα έξω τους τρομερά φορμαρισμένους Sixers, ενώ χρειάστηκαν εφτά παιχνίδια για να καμφθούν από τους Cavaliers στους ανατολικούς τελικούς, σε μια σειρά που, παρ’ότι τελικά έχασαν, ήταν μάλλον οι αληθινά κερδισμένοι. Ο Brad Stevens επιβεβαίωσε με τον πλέον ηχηρό τρόπο την θέση του στην τριάδα των καλύτερων προπονητών της λίγκας3)Όχι ότι χρειαζόντουσαν τα φετινά Playoffs για κάτι τέτοιο βέβαια… και ήδη οι Celtics είναι στο στόμα όλων αναφορικά με τους ανατολικούς ή και κανονικούς Τελικούς της ερχόμενης σεζόν.
Λουκάς Μοσχούλας: Θα πάω με τους Pelicans. Ομάδα που ενώ έκανε ένα τρομερό finish στην regular season με 20-8 στα τελευταία 28 παιχνίδια κατακτώντας την πέμπτη θέση, σχεδόν κανένας δεν περίμενε να μπορέσει να περάσει τους Blazers. Οι “Πελεκάνοι” με την τετράδα των Rondo, Holiday, Mirotic και Davis να κάνει τρομερά πράγματα κατάφεραν να σκουπίσουν τον Lillard και την παρέα του αλλά και να πέσουν αξιόμαχα απέναντι στους Πρωταθλητές με 4-1.
Νίκος Ραδικόπουλος: Οι χαμένοι των τελικών των Περιφερειών. Δεν περίμενα τους λαβωμένους Celtics να καταφέρουν να περάσουν τόσο άνετα τους Sixers και να φτάσουν στο “και πέντε” τον αφηνιασμένο LeBron με ένα τόσο άγουρο και νεοσυσταθέν4)Θυμίζω πως μόλις τέσσερις παίχτες του ρόστερ αγωνίζονταν και πέρσι στους Celtics. ρόστερ. O Stevens έκανε τρομακτικές υπερβάσεις με το υλικό που είχε να διαχειριστεί και δικαιώς θεωρείται μέσα στους τρεις κορυφαίους προπονητές της Λίγκας, όπως είπε κι ο Κοσμάς. Από την άλλη και οι Rockets έδειξαν απόλυτα έτοιμοι αμυντικά να αντιμετωπίσουν τη μηχανή του Golden State. Οι άμυνες που έβγαλαν ήταν τρομακτικές και δεδομένα κάτι που δεν τους είχαμε ικανούς να κάνουν μέχρι πρόσφατα. Η κούραση, προϊόν της μάλλον όχι ιδανικής διαχείρισης των λεπτών των παικτών του από τον D’Antoni, και οι τραυματισμοί των Paul και Mbah a Moute, μας στέρησαν μία από τις συγκλονιστικότερες υπερβάσεις.
Gus Χρυσοχού: Οι Sixers. Εμφανίστηκαν εξαιρετικά ώριμοι για μια ομάδα που πέρασε τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια από πλευράς τραυματισμών, με τους Simmons και Embiid να εμφανίζονται σαν να φτιάχτηκαν για τις βραδιές της post season. H σειρά με τους με τους Celtics στα ημιτελικά της Ανατολής, έδειξε πως έχουν δρόμο ακόμα για να γίνουν ομάδα, αλλά βρίσκονται στο σωστό μονοπάτι. Χρειάζονται ακόμα μερικά κομμάτια ώστε να αποκτήσουν ακόμα μεγαλύτερη πολυφωνία επιθετικά5)Περιμένουμε με ανυπομονησία τον Fultz την επόμενη χρονιά με αφορμή αυτό., ενώ θα πρέπει να ανέβει και το επίπεδο συγκέντρωσης στην άμυνα. Συνολικά όμως, νομίζω πως άφησαν αρκετές θετικές εντυπώσεις, τηρουμένων αναλογιών.
3. Και για να περάσουμε στην απέναντι όχθη τώρα, ποιος ήταν για εσάς ο παίχτης με την πιο, ή τις πιο, απογοητευτικές εμφανίσεις των Playoffs 2018;
Λουκάς Μοσχούλας: Με πόνο καρδιάς ανακηρύσσω ως απογοήτευση της φετινής post season τον George Hill. H ένατη σεζόν στα Playoffs ήταν μια πραγματικά άσχημη για τον γεννημένο στην Indianapolis guard. Μόνο τους αριθμούς να δει κανείς καταλαβαίνει. Δεύτερη χειρότερη post season σε πόντους 9,7, ενώ όλες τις προηγούμενες, πλην της rookie του, είχε διψήφιο αριθμό. Το τρίποντο του ήταν χαμηλό με 31,4% παρά τα 7/16 που είχε στους τέσσερις Τελικούς. Ακόμα δεν μας έδειξε την ικανότητα του στην οργάνωση του παιχνιδιού για την ομάδα του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αλλά ούτε και στην άμυνα απέδωσε στο αναμενόμενο επίπεδο. Και αυτό ήταν κάτι που πόνεσε τους Cavs στους Τελικούς. Το μοναδικό ελαφρυντικό, ο τραυματισμός που είχε στην πλάτη στον πρώτο γύρο όπου έχασε τρία παιχνίδια (τέταρτο, πέμπτο και έκτο) απέναντι στους Pacers. Και ενώ όλοι νομίζαμε πως για την κακή χρονιά του ευθυνόταν το προβληματικό περιβάλλον που είχε βρεθεί στους Kings, τελικά απέδειξε πως εφταιγε ο κακός εαυτός του. Απογοητευτικός.
Νίκος Ραδικόπουλος: O Harden για μια ακόμα post season έκανε μεγάλα παιχνίδι μόνο στα ανοίγματα της κάθε σειράς και μετά εξαφανιζόταν. Για τον παίχτη που είναι δεύτερος, δεύτερος και -μάλλον- πρώτος στην ψηφοφορία για τον καλύτερο παίχτη της Λίγκας τρεις συνεχόμενες σεζόν, οι απαιτήσεις από αυτόν στις post season είναι πολύ υψηλότερες από αυτές που την ίδια τριετία μας παρουσιάζει. Απογοήτευση για μένα ήταν κι ο Lillard, που με 18,5 ποντους, 35,2% στα σουτ, 35% στο τρίποντο, 4,8/4,0 Ass/To και -10,5 στο plus/minus κάθε άλλο παρά τον παίχτη που θαυμάσαμε στη regular θύμιζε6)Όταν τα αντίστοιχα νούμερά του ήταν 26,9, 43,9%, 36,1%, 6,6/2,8 και +4,7. Τέλος, η ανάμνηση του Timberwolves Love μου προκαλεί διαρκή μελαγχολία σε σχέση με την τωρινή έκδοσή του…
Gus Χρυσοχού: Ξεκάθαρα ο Eric Bledsoe. Έκανε τα πάντα για να γίνει ανταλλαγή από το Phoenix και να πάει σε ομάδα που διεκδικεί τουλάχιστον τα Playoffs και το πέτυχε. Στα ματς με την Βοστόνη ήταν από τους πλέον αρνητικούς πρωταγωνιστές, καθώς ενδιαφέρθηκε περισσότερο με την κόντρες του με Smart και Rozier, παρά με το μπάσκετ. Γενικά, για παίχτη που ήθελε απεγνωσμένα να παίξει στα Playoffs, δεν φάνηκε καθόλου engaged σε αυτόν τον σκοπό, ενώ αν τη διάθεσή του την χαρακτηρίζαμε μέσα σε μια φάση, θα ήταν αυτή:
Κοσμάς Καψάλης: Έχοντας σαν δεδομένο ότι ήταν7)Και με πονάει πολύ ο παρατατικός χρόνος εδώ. superstar, o Carmelo Anthony. Μόλις 11,8 ppg, προφανώς το χειρότερο όλης της καριέρας του σε κανονική διάρκεια και postseason, άσχημα ποσοστά, και 0,3 apg. Τα 78 παιχνίδια της regular είχαν δείξει το δρόμο σε μεγάλο βαθμό, αλλά αυτό παραήταν κακό. Αν μπορούσα να έχω μια δεύτερη επιλογή θα έλεγα κι εγώ, όπως και ο Νίκος, με ευκολία τον Damian Lillard που είχε σαφώς μεγαλύτερες ευθύνες από τον Melo, και “η σκούπα” από τους Pelicans, με τους Blazers μάλιστα να έχουν το πλεονέκτημα, είναι ενδεικτική.
4. Αντίστοιχα πάλι, ποιο ομάδα σας απογοήτευσε με την απόδοσή της;
Κοσμάς Καψάλης: Ξεκάθαρα το Toronto. Πρώτη θέση στην Ανατολή και δεύτερη σε όλο το ΝΒΑ, πλεονέκτημα έδρας σε όλες τις φάσεις τις Ανατολής και έλλειψη αυτού μόνο σε περίπτωση κόντρας με το Houston στους Τελικούς, αξιόπιστος πάγκος, το δεδομένο καθήκον στον πρώτο γύρo με την Washington, και μετά τα γνωστά. Ένα μεγάλο, καθολικό ναυάγιο στη θέα του LeBron και των Cavs, σκούπα, και τέσσερις απανωτές ήττες με κάθε τρόπο. Με ανατροπή, με buzzer και με δυο ήττες 18 και 35 πόντων. Το χειρότερο δε, είναι ότι αυτό δεν μας έκανε και κάποια ιδιαίτερη εντύπωση.
Λουκάς Μοσχούλας: Θα έβαζα τoν εαυτό μου στους θαυμαστές του Billy Donovan. Όμως η φετινή post season των Thunder δυστυχώς με έβαλαν σε σκέψη να αγοράσω ένα κολλύριο. Και όχι πως δεν το χρειαζόμουν λόγω της αλλεργίας μου έτσι κι αλλιώς. Η μονοδιάστατη επίθεση, με τον καταιγισμό σουτ των Big-3 (o Adams είναι ο τρίτος εδώ) και η πολύ σωστή τους αντιμετώπιση από την άμυνα των Jazz, δεν επέτρεψε στους Thunder να προχωρήσουν και το ότι δεν υπήρχε “plan b” θεωρώ ότι βαραίνει τον coach Bill.
Νίκος Ραδικόπουλος: Από τον πρώτο γύρο είχα σαφώς μεγαλύτερες προσδοκίες από τους Blazers. Από τους Wolves είχα όλη τη διάρκεια της σεζόν, όχι προσδοκία, αλλά απαίτηση, για καλύτερη διαχείριση του roster τους από τον Thibodeau, οπότε δεν μπορώ να τους συγκαταλέξω στις post season, αλλά στις all season, απογοητεύσεις. Αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω μία ομάδα, και σε αντίθεση με τον Gus που τους συμπεριέλαβε νωρίτερα στις θετικές εντυπώσεις, για εμένα η εικόνα των Sixers κόντρα στους Celtics ήταν ακραία απογοητευτική. O σαν χωρίς ρόλο στο γήπεδο Simmons, o μόνιμα είτε εκνευρισμένος, είτε κουρασμένος/ξελιγωμένος Embiid, o συνολικά απογοητευτικός Covington, και ιδίως η εικόνα του δεμένου χειροπόδαρα από τον Stevens coach Brown, δεν έδειξαν επουδενί την ομάδα που είχε τις -θεωρητικές- δυνατότητες να φτάσει ως τους Τελικούς φέτος, με μόνο τον συγκινητικό Saric να μπορεί να υποστηρίξει πως απέδιδε σε σταθερά υψηλό επίπεδο. Εξ αντανακλάσεως από την κακή εικόνα των Sixers στον δεύτερο γύρο, εν τέλει κακή επίγευση μου άφησαν και οι Heat του λατρεμένου Spoelstra, που βλέποντας πως έδεσε κόμπο ο Stevens τον Brown, θα περίμενα κι από εκείνον περισσότερα πράγματα με το φετινό υλικό των Heat που είχε στη διάθεσή του.
Gus Χρυσοχού: Με πονάει που το γράφω, αλλά οι Blazers. Μας κακόμαθαν τα τελευταία χρόνια που πάλευαν κόντρα στης πιθανότητες και απέκλειαν -κατά τεκμήριο- καλύτερες ομάδες, αλλά φέτος οι Pelicans αποδείχθηκαν too much. Φυσικά, δεν μπορούμε να μην βάλουμε στην εξίσωση την καταπληκτική άμυνα που έπαιξαν οι “Πελεκάνοι” πάνω στον Lillard, αφήνοντάς τον σε ρηχά νερά για την post season. Η απογοήτευση (σε προσωπικό επίπεδο τουλάχιστον) ήταν μεγαλύτερη γιατί το Portland δεν είχε κάποια εναλλακτική απάντηση σε αυτά τα ματς. Νομοτελειακά θα ερχόταν η ώρα που κάποιος, με κάποιον τρόπο θα σταματούσε τον Lillard. Οφείλεις σαν προπονητικό επιτελείο να παρουσιάσεις ένα “plan b”. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, οι Blazers “σκουπίστηκαν”, πάμε για άλλα.
5. Αν πρέπει να διαλέξετε, μια φάση, μια στιγμή, που σας έκανε την πιο θετική εντύπωση από την post season 2018 ποια θα ξεχωρίζατε;
Νίκος Ραδικόπουλος: Νομίζω πως ξεχωρίζω τις εμφανίσεις δύο rookies, που έπεισαν τους πάντες πως θα ασχολούμαστε μαζί τους για πολλά-πολλά χρόνια ακόμα (την υγεία τους μόνο να’χουν).
Αριχκά οι 38 του Mitchell στο 6ο -και τελευταίο- παιχνίδι κόντρα στους Thunder, εκ των οποίων οι 22 στο τρίτο δωδεκάλεπτο.
Αλλά και η εντυπωσιακή παράσταση του Tatum στο 5ο -και τελευταίο- παιχνίδι κόντρα στους Sixers στον δεύτερο γύρο.
Καθόλου τυχαίο θαρρώ πως και οι δύο εμφανίσεις έγιναν σε series ending games.
Κοσμάς Καψάλης: Θα συμφωνήσω με τον Νίκο αναφορικά με τις εντυπωσιακές παρθενικές post seasons των Tatum – Mitchell. Στιγμές μεμονωμένες η φετινή σεζόν έδωσε αρκετές, αλλά θα πω συνολικά το τρίτο παιχνίδι της σειράς Celtics-Sixers. Είχε φασάρες, buzzer, πρόωρα κομφετί, ανατροπές, παράσταση. Ήταν και νωρίς και το φχαριστηθήκαμε. Ματσάρα.
Λουκάς Μοσχούλας: Μιας και τα έγραψε ο Νίκος για τις εμφανίσεις του γενικότερα, εγώ θα μείνω σε μία συγκεκριμένη φάση του Donovan Mitchell, η οποία δείχνει και το πόσο πολύ γουστάρει το άθλημα. Ενώ γυρνάει το πόδι του σε μία φάση, ο coach τον βγάζει για του δώσουν οι γιατροί τις πρώτες βοήθειες. Όμως αυτός ξέρει ότι δεν έχει τίποτα και επιμένει να τους λέει ότι όλα είναι καλά. Αυτό που δεν δείχνει το video είναι ότι ο coach Snyder τον ξαναβάζει στο παιχνίδι στην επόμενη φάση.
Όμως εκτός από τον rookie, η εμφάνιση που μου έμεινε ήταν του Victor Oladipo στο έκτο παιχνίδι απέναντι στους Cavaliers, όπου η ομάδα του ήθελε την νίκη για να στείλει την σειρά σε έβδομο και αυτός ήταν εκεί και με το πρώτο του triple double σε post season βοήθησε την ομάδα του να πάρει μία εύκολη νίκη. Απέναντι στους μετέπειτα φιναλίστ.
Gus Χρυσοχού: Oι Sixers περίμεναν αρκετό καιρό για την επιστροφή τους στα Playoffs και για την πρώτη τους νίκη. Στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στο Miami, η νίκη ήρθε εύκολα με 130-103, με τον J.J. Redick να είναι ο MVP με 28 πόντους και 61,5% ποσοστό ευστοχίας. Στα αποδυτήρια, μετά τη νίκη αυτή, ο Brett Brown έδωσε στον παίχτη του το καμπανάκι για να το χτυπήσει8)Φετινό τελετουργικό μετά από νίκες-ορόσημο, καμία σχέση με αυτό που έγινε με τον Meek Mill. Και τότε ο Redick έκανε το παρακάτω. JJ, μπράβο.
What a scene.
The Sixers’ locker room celebration was incredible after Brett Brown’s first playoff series victory as he rings the bell while being showered by his team. pic.twitter.com/nBFfTq6F6t
— NBC Sports Philadelphia (@NBCSPhilly) 25 Απριλίου 2018
6. Και, αντίστοιχα, η πιο απογοητευτική ποια θα ήταν;
Κοσμάς Καψάλης: Απογοητευτική σίγουρα δεν ήταν, αλλά ήθελα να περάσουν οι Sixers στον Τελικό. Από εκεί και πέρα, έχουμε εύκολο νικητή με το κοκομπλόκο του J.R. Smith στο πρώτο παιχνίδι. Πιθανότατα δεν θα άλλαζε το τελικό αποτέλεσμα, αλλά για 2-3 μέρες θα είχαμε ωραίο διαδικτυακό “φραμπαλά”. Ειλικρινά δεν υπάρχει πιο τέλεια λέξη για την περιγραφή της κατάστασης από το “brain-fart” που λένε οι Αμερικάνοι.
Λουκάς Μοσχούλας: Η φάση που θα μπορούσε να έχει αλλάξει τον ρου της Ιστορίας των φετινών Playoffs και ενδεχομένως και της Λίγκας. Στο πέμπτο παιχνίδι ανάμεσα σε Warriors και Rockets και με λιγότερο από λεπτό να απομένει ο Chris Paul προσπαθεί να κάνει ένα drive και εκτός του ότι χάνει το καλάθι, το χειρότερο για τους Τεξανούς, χτυπά το αριστερό του πόδι στο πέσιμο. Αποτέλεσμα να χάσει και τα δύο επόμενα ματς και να μην καταφέρει η ομάδα του να περάσει τους (νυν και αεί, όπως πάει) Πρωταθλητές.
Νίκος Ραδικόπουλος: Όταν στο τριπλό trade μεταξύ Cavs, Knicks και Thunder στο -μακρινό πια- 2015, ο Σταύρος Μαρίνος έγραφε για το “Χρονολόγιο της Βλακείας” σε ένα κείμενο-αφιέρωμα στις -διαρκώς εμφανιζόμενες- βλακωδώς αστείες αγωνιστικές -και μη- συμπεριφορές των J.R. Smith και Dion Waiters που ήταν τα κεντρικά πρόσωπα εκείνου το trade9)Mάλιστα με cameo εμφάνιση και του Nick Young “Swag Champ” στο κείμενο! Γιατί ο Σταύρος μπορεί!, ούτε ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί την καθοριστικής σημασίας μεγατονική βλακεία του πρώτου τρία χρόνια αργότερα. Ναι, θα μπορούσε κάποιος άλλος να καλέσει time out, ναι, δεν είναι αποκλειστικά δικιά του η ευθύνη, ναι, ναι, ό,τι θέτε “ναι”. Αλλά, ό,τι και να λέμε, ακόμα κι αν δεν είναι αποκλειστική η ευθύνη του, είναι κυρίως δικιά του και θα είναι για πάντα η πιο έντονα χαραγμένη ανάμνηση με αρνητικό πρόσημο στο μυαλό όλων μας από τους Τελικούς του 2018.
Gus Χρυσοχού: Είναι κάπως οξύμωρο να μιλάς για απογοητευτικές στιγμές για μια ομάδα που έφτασε στους τελικούς της περιφέρειάς της. Αλλά δεν μπορεί να μην συζητηθεί το που θα έφταναν οι Celtics αν οι Kyrie Irving και Gordon Hayward ήταν υγιείς. Η απογοήτευση προφανώς δεν έχει να κάνει με την απόδοση της ομάδας, όσο με την απουσία αυτή καθ’ αυτή των δύο παιχτών. Τι θα μπορούσαμε να δούμε από τη Βοστόνη αν είχε στην διάθεσή του ο Brad Stevens αμφότερους, αν θα απέκλειαν τους Cavs, αν θα δυσκόλευαν τους Dubs, “αν…”, “αν…”, “αν…”. Μείναμε με την απορία και αν μη τι άλλο αυτό είναι απογοητευτικό.
7. Τέλος, είτε μείνει, είτε φύγει από το Cleveland o LeBron, μάλλον έχουμε πλέον τη λήξη των αναμετρήσεων Warriors – Cavaliers στους Τελικούς του NBA. Όσο πρόωρο κι αν ακούγεται με τους Τελικούς του 2018 να μην έχουν λήξει παρά δύο μέρες πίσω, τι βλέπετε στους επόμενους Τελικούς της Λίγκας με τα τρέχοντα δεδομένα;
Κοσμάς Καψάλης: Αν ο LeBron πάει στη Δύση, το στοιχηματικό ποσοστό να φτάσουν οι Celtics στον τελικό θα πέσει αρκετά. Τελικό Ανατολής του χρόνου βρίσκω αρκετά πιθανό με τα πολύ πρώιμα δεδομένα το Celtics-Philly με τους Sixers να έχουν κάποιες θεωρητικές τουλάχιστον πιθανότητες για τον James που αν γίνουν πραγματικότητα θα ανεβάσουν αρκετά τις πιθανότητες για επιστροφή στους Τελικούς. Στην Δύση, ίσως ζοριστούν περισσότερο, αλλά για -τουλάχιστον- μια χρονιά ακόμα, οι Warriors θα ξαναπαίξουν για το Larry O’Brien Trophy.
Νίκος Ραδικόπουλος: Αν κάτι έχουμε μάθει στα όσα χρόνια βλέπουμε NBA (αλλά και από την ίδια τη ζωή συνολικότερα), είναι πως για να πετύχεις χρειάζεται και να κάνεις σωστά όσα σου αναλογούν και να έχεις και τύχη. Ε, οι Warriors έχουν κάνει τα πάντα σωστά την τελευταία πενταετία, αλλά είχαν και την τύχη με το μέρος τους όποτε την χρειάστηκαν. Φέτος μόνο, στον τραυματισμό του Paul, ή το brain fart του J.R. Smith. Ενώ το γεγονός πως το cap spike του 2016 συνέπεσε με τη λήξη του συμβολίου του Durant με τους Thunder, αλλά και το ότι αυτοί ήταν σε θέση να εκμεταλλευτούν πλήρως τις συγκιρίες για να τον εντάξουν στο roster τους, είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του συνδυασμού των δύο, σωστού προγραμματισμού και εκτέλλεσης, αλλά και τύχης. Το πως έχουν χτίσει το roster τους οι Warriors, η ηλικιακή και αγωνιστική κατάσταση των πρωταγωνιστών τους, τους δίνει πλεονέκτημα για το άμεσο μέλλον. Το πιθανότερο είναι πως είτε λόγω δικού τους τραυματισμού, είτε λόγω βαρεμάρας/αγωνιστικής πίεσης παραμονής στην κορυφή, κάτι θα τους στραβώσει όπως το 2016 ξανά. Αλλά αν δεν υπάρχουν υπερβολικά συμαντικές αλλαγές στο ΝΒΑ (κάτι απίθανο να μην συμβεί με όσα βλέπουμε τις τελευταίες off seasons, βέβαια), νομίζω πως οι Warriors μπορούν να κατακτήσουν ακόμα δύο Πρωταθλήματα στην επόμενη τριετία, πριν ο Durant αναζητήσει την επόμενη προκλησή του σε άλλες Πολιτείες10)Με πολύ ενδιαφέρον το σενάριο της Νέας Υόρκης και των Knicks που είπε σε πρόσφατο podcast του Simmons ο Jalen Rose..
Gus Χρυσοχού: Αναμφίβολα θα ζήσουμε τη Δυναστεία των Warriors, συνεπώς συμφωνώ με αυτό που λέει ο Νίκος, ότι έχουν ακόμα δύο κατακτήσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα. Γενικά ο LeBron θα αλλάξει τις ισορροπίες όπου και να καταλήξει, αλλά στη Δύση μοιάζει δύσκολη η αποκαθήλωση των Πρωταθλητών. Από την Ανατολή μάλλον ήρθε η ώρα να δούμε την επιστροφή των Celtics στους Τελικούς του NBA για τα επόμενα αρκετά χρόνια. Warriors – Celtics λοιπόν.
Λουκάς Μοσχούλας: Εγώ πάλι δεν βρίσκω λόγο να μην αποκαθηλώσει ο LeBron τους Warriors σε περίπτωση που πάει προς Δύση μεριά. Στο Houston, ας πούμε. Οι Τεξανοί κατάφεραν να φτάσουν σε έβδομο παιχνίδι τους Πρωταθλητές και οι πιθανότητες να περνούσαν ήταν στην καλύτερη για αυτούς μοιρασμένες αν δεν τραυματιζόταν ο Chris Paul. Επειδή, λοιπόν, δεν βλέπω πως δεν θα βελτιωθούν περισσότερο, ειδικά με ενδεχόμενη προσθήκη LeBron, βλέπω τον τελευταίο να φτάνει και εκεί στον Τελικό. Οπότε ας κάνουν τον σταυρό τους να μην βρουν χώρο στο cap οι του Houston. Τώρα στην Ανατολή τα κουκιά είναι μετρημένα. Με τις επιστροφές των Irving και Hayward δύσκολα οι Κέλτες θα χάσουν την πρόκριση στον Τελικό. Εκτός και αν ο LeBron μείνει στην Ανατολική περιφέρεια. Με λίγα λόγια ποντάρω στον James, και απλά ο άλλος θα είναι ο τυχερός.
| ↑1 | Μιας κι έχει δείξει ότι μπορεί να τραβήξει κι επιθετικά το κάρο. |
|---|---|
| ↑2 | Όπως κάποτε είχε δοθεί στην 5αδα των Hawks το βραβείο του “πολυτιμότερου” για τον μήνα Ιανουάριο, της σεζόν 2014/2015. |
| ↑3 | Όχι ότι χρειαζόντουσαν τα φετινά Playoffs για κάτι τέτοιο βέβαια… |
| ↑4 | Θυμίζω πως μόλις τέσσερις παίχτες του ρόστερ αγωνίζονταν και πέρσι στους Celtics. |
| ↑5 | Περιμένουμε με ανυπομονησία τον Fultz την επόμενη χρονιά με αφορμή αυτό. |
| ↑6 | Όταν τα αντίστοιχα νούμερά του ήταν 26,9, 43,9%, 36,1%, 6,6/2,8 και +4,7. |
| ↑7 | Και με πονάει πολύ ο παρατατικός χρόνος εδώ. |
| ↑8 | Φετινό τελετουργικό μετά από νίκες-ορόσημο, καμία σχέση με αυτό που έγινε με τον Meek Mill |
| ↑9 | Mάλιστα με cameo εμφάνιση και του |
| ↑10 | Με πολύ ενδιαφέρον το σενάριο της Νέας Υόρκης και των Knicks που είπε σε πρόσφατο podcast του Simmons ο Jalen Rose. |
