Mε την Post Season 2018 να είναι πια παρελθόν, η Λίγκα που δεν σταματά να λειτουργεί “στα κόκκινα”, μπαίνει στην τρίτη φάση της (ή πρώτη της επόμενης σεζόν), αυτής της off season, όπου το μεγαλύτερο μέρος της υλοποίησης του σχεδιασμού των ομάδων λαμβάνει χώρα. Με τα δύο μεγαλύτερα tasks της off season 2018 να αποτελούν το -διαρκές την τελευταία τετραετία- “How to beat the Warriors”, αλλά και το “Πού θα πάει ο LeΒron;“, οι ομάδες έχουν πολλά σενάρια σε πάμπολλα επίπεδα να εξετάσουν, η καθεμία αναφορικά με την μίκρο εικόνα του franchise, αλλά και την μάκρο, της πορείας της Λίγκας συνολικά. Πριν την έναρξη του July Memorandum και την επίσημη έναρξη των κινήσεων των ομάδων, οι συντάκτες του Hog προσπαθούν να δώσουν ένα περίγραμμα της κατάστασης της κάθε μίας από της 30 ομάδες της Λίγκας αναφορικά με το που βρίσκονται και προς τα που καλό θα ήταν να κινηθούν.
Περάσαμε τη μέση των outlooks και κατηφορίζουμε πλέον. Βόλτα στη Δύση με Nuggets, Wolves, Spurs και Pelicans, λοιπόν, με τις ομάδες, δηλαδή, που έδωσαν μια απολαυστική μάχη για την τελευταία θέση των Playoffs της δυτικής περιφέρειας μετά το All Star, με τον μουντζούρη να κάθεται τελικά στην Mile High City.
#14 Denver Nuggets
Κοσμάς Καψάλης: H ομάδα που με έχει ρίξει back2back χρονιές στον κουβά, στην πρόβλεψη για το ποια θα είναι η ομάδα έκπληξη της χρονιάς, μένοντας για πέμπτη σερί χρονιά εκτός Playoffs, το δεύτερο μεγαλύτερο σερί στην ιστορία της ομάδας. Για τρίτη χρονιά, ωστόσο, βελτίωσαν την απόδοσή τους, φτάνοντας στις 46 νίκες, νούμερο που δεν αποδείχτηκε μαγικό για να μεταφραστεί σε εισιτήριο για την postseason. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός ότι ο Gary Harris έχασε 15 παιχνίδια κι ο Paul Millsap αγωνίστηκε σε μόλις 38, παίκτες προφανώς πολύ σημαντικοί για την πορεία της ομάδας. Στη νέα χρονιά μπαίνουν με αισιοδοξία, ανανεωμένο logo και καινούργιες φανέλες
Ο μεγάλος πονοκέφαλος για τον Mike Malone είναι ο Will Barton που μένει ελεύθερος και θέλει να εξαργυρώσει τις πολύ καλές χρονιές που έχει κάνει στο Colorado. Οικονομικά οι Nuggets δεν είναι και σε κακή κατάσταση, αλλά έχουν να σκεφτούν και την ανανέωση του Jokic που ήρθε η ώρα να πάρει το πρώτο -πολύ- μεγάλο συμβόλαιο της καριέρας του, με την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές να φημολογείται πως έχει συμφωνήσει σε πενταετές συμβόλαιο έναντι $147 εκατ., ενώ φέτος ξεκινάει να μετράει και το συμβόλαιο του Harris (κοντά στα $20 εκατ./χρόνο). Opt in στο συμβόλαιό του έκανε ο Wilson Chandler, ο οποίος θα λάβει κάτι πάνω από $12 εκατ. την επόμενη σεζόν. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η αμοιβαία θέληση να αλλάξει φανέλα ο Kenneth Faried, του οποίου τα σχεδόν $14 εκατ. θα δώσουν μια σημαντική ανάσα.
Στο draft οι Nuggets “πόνταραν” και περιμένουν να δουν αν θα εξαργυρώσουν. O Michael Porter Jr. πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες έβλεπε το όνομά του να φιγουράρει στην κορυφή του draft που έγινε πριν λίγες μέρες. Όμως στο πρώτο παιχνίδι της κολεγιακής χρονιάς, τραυματίστηκε, έκανε επέμβαση στην μέση κι έχασε σχεδόν όλη τη χρονιά. Γύρισε στο τελευταίο παιχνίδι της regular season κι έπαιξε και στο μοναδικό παιχνίδι του Missouri στο τουρνουά, όπου ήρθε ο αποκλεισμός από το Florida St. Στη συνέχεια ξεκίνησε ένα σίριαλ, με τον Porter να δίνει αποσπασματικά κομμάτια των ιατρικών του εξετάσεων στις ομάδες, ενώ σε μερικές δεν έδωσε καν ιατρικό φάκελο. Αποτέλεσμα αυτού ήταν, ενώ τα mocks τον έδιναν περίπου στο #7, στη λογική ότι το potential του είναι τέτοιο που έχασε την κορυφή αλλά δεν θα πέσει πολύ, στην πραγματικότητα κατρακύλησε μέχρι το #14, αφού ακόμα και ομάδες χωρίς φως στο αγωνιστικό τους τούνελ αρνήθηκαν να πάρουν το ρίσκο. Την επιλογή έκαναν οι Nuggets σε μια κίνηση υπολογισμένου ρίσκου. Οι Nuggets είναι μια ομάδα που ακόμα κι αν ο Porter έχει σοβαρό θέμα στην μέση δεν θα ναυαγήσουν αγωνιστικά. Από την άλλη, εφόσον η περσινή χρονιά ήταν μια παρένθεση κι επιστρέψει σαν ο παίκτης που περιμέναμε έχουν βρει στο #14 έναν ακόμα πιθανό franchise player που υπό άλλες συνθήκες ήταν αδύνατο να αποκτήσουν. Οι πρώτες ειδήσεις μετά το draft πάντως, μιλάνε για πιθανό παρκάρισμα του Porter όλη τη φετινή χρονιά. Με την άλλη τους επιλογή, οι “Σβώλοι” τράβηξαν στο #41 τον Jarred Vanderbild του Kentucky, έναν ακόμα παίκτη που λόγω τραυματισμών έπαιξε σε μόλις 14 παιχνίδια πέρσι, όντας όμως στην πρώτη 10αδα της κατάταξης του ESPN καθώς τελείωνε το High School καταλαβαίνουμε ότι φέτος στο draft το Denver τζόγαρε κι ελπίζει μετά από χρόνια να μιλάμε για “ληστείες”. Στο #58 ήρθε ο τεταρτοετής center του UCLA, Thomas Welsh σε μια προσπάθεια να στηθεί μαζί με τους Plumlee και Jokic η πιο λευκή frontline όλων των εποχών (μετά από την αντίστοιχη της Charlotte προφανώς).
Για αποχαιρετισμό ένα βίντεο με τον πάντα υπέροχο Nikola Jokic.
#13 Minnesota Timberwolves
Νίκος Ραδικόπουλος: H σεζόν 2017-18 κάθε άλλο παρά γραμμική ήταν για τους Wolves. Είχε σημαντικά θετικές στιγμές: ένα ανακαινισμένο Target Center, δύο All Stars στη σύνθεσή της, πρώτη φορά από την εποχή Garnett, κέρδισε πέντε σερί παιχνίδια για πρώτη φορά από το μακρινό 2009, ο Towns έκανε franchise record με 56 πόντους σε έναν αγώνα1)Τον Μάρτη απέναντι στους Hawks.. Κυριότερα, όμως, η ομάδα προκρίθηκε στα Playoffs μετά από 13 χρόνια, τερματίζοντας το μακροβιότερο τρέχον σχετικό αρνητικό σερί του ΝΒΑ, με την πρόκριση μάλιστα να κρίνεται στον τελευταίο αγώνα της ομάδας στη regular κόντρα στους Nuggets. Γενικά μία σεζόν που τους βρήκε με βελτιωμένο ρεκόρ κατά 16 ολόκληρες νίκες, θα έπρεπε να είναι μια σεζόν ευτυχίας, όχι;
Και όμως η απάντηση είναι “ξεκάθαρα όχι!”, γιατί άλλες τόσο, εξίσου σημαντικές, ήταν οι αρνητικές στιγμές της σεζόν. Και δεν ήταν μόνο ο τραυματισμός του Butler που προκάλεσε την μέχρι το τελευταίο λεπτό αγωνία για την είσοδο της ομάδας στα Playoffs. Αυτό ήταν περισσότερα μια κάποιου είδους “θεία δίκη” για την άρνησή του να συμμετάσχει στο All Star Game παρά την επιλογή του σε αυτό “επειδή ήταν κουρασμένος”. Η απάντηση “ξεκάθαρα όχι” οφείλεται στη διάχυτη γκρίνια που υπήρχε στον οργανισμό. Γκρίνια για τον Wiggins, που στην πρώτη σεζόν μετά την υπογραφή του αξίας $148 εκατ. συμβολαίου του δεν απέδωσε τα αναμενόμενα -ιδίως στην άμυνα, γκρίνια από τον Wiggins για τον περιορισμένο ρόλο του. Γκρίνια από όλον τον κόσμο για τις αναχρονιστικές πρακτικές του coach Tibs, και για το γεγονός πως όλη η πεντάδα των “Λύκων” ήταν μέσα στους πρώτους 41 σε λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα της Λίγκας, με τον Butler 8o, τον Wiggins 12o και τον Τowns 14o, πρακτική με την οποία κινδυνεύει να κάψει τον Towns, όπως έκανε με τον Deng (τον πρώτο αφρικανικής καταγωγής αθλητή που δείχνει σοβαρά μεγαλύτερος από την πραγματική του ηλικία, χωρίς το πρόβλημα να είναι στην δηλωμένη ηλικία), ένα μπασκετικό έγκλημα που όμοιό του δεν θα έχει υπάρξει αν συμβεί.
Και έτσι φτάνουμε στην τελευταία, μα ποιο σημαντική –και επικίνδυνη- κατάσταση, που ήταν η φήμη που ακούστηκε με το τέλος της σεζόν των Wolves για την δυσαρέσκεια του Karl-Anthony Town πως δεν είναι ικανοποιημένος με τη λειτουργία του οργανισμού συνολικά, ούτε και με τον αγωνιστικό του ρόλο.
Έτσι, παρά την όποια αγωνιστική τους βελτίωση, με την ομάδα να είναι -απροσδόκητα για ομάδα Tibs- πολύ καλή επιθετικά (τέταρτη σε ORat) και κακή αμυντικά (23η σε DRat, επιτρέποντας, μάλιστα, το υψηλότερο shooting percentage αντιπάλων με 66,8%) και την είσοδό τους στα Playoffs, οι Wolves έχουν αρκετά πραγματάκια να λύσουν.
Η ομάδα δεδομένα χρειάζεται ενίσχυση στο τρίποντο, στο αμυντικό rebound και στην περιφερειακή άμυνα, καθώς και στην οργάνωση του παιχνιδιού. Τέλος, ειδικά μετά την οικειοθελή αποχώρηση του Jamal Crawford από την ομάδα, η ανάγκη για βάθος είναι ακόμα μεγαλύτερη, ιδίως σε σουτ και σε forwards.
Στο draft oi οι Wolves διάλεξαν με το #20 τον Josh Okogie και με το #48 τον Keita Bates-Diop. Και οι δύο είναι forwards που μπορούν να σουτάρουν, και ειδικά τα νούμερα του Okogie στο Georgia Tech είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Οι μέσοι όροι του στη sophomore χρονιά του ήταν 18,2 πόντοι, 6,3 rebounds, 2,5 assists, 1,8 κλεψίματα, ένα κόψιμο και 1,6 τρίποντα. Η επίθεσή του θεωρείται ακόμα αρκετά “ωμή” και η μηχανική του σουτ του χρίζει βελτίωσης, αλλά η συνεισφορά του στην άμυνα αναμένεται να φανεί χρήσιμα άμεσα.
Between Okogie and Bates-Diop, the Wolves add a lot of length on their bench and both guys can shoot. Hopefully both can find minutes under Thibs
— SportsEthos Minnesota Timberwolves Coverage (@EthosWolves) June 22, 2018
Eπόμενη ενδεχόμενη πρόταση για επίλυση των ανωτέρω αναφερθέντων θεμάτων να είναι η ανταλλαγή του Dieng, που θα ελαφρώσει και το ήδη επιβαρυμένο salary cap της ομάδας (δεσμευμένα ήδη $114 εκατ. για εννέα συμβόλαια για τη σεζόν 2018-19).
Μα πάνω από όλα και κύρια, πρέπει να βρουν τρόπο να κρατήσουν -και να κρατήσουν χαρούμενο- τον Karl-Anthony Towns. Αν αυτό απαιτεί να άλλαξουν την επίθεσή τους, πρέπει να το κάνουν. Αν απαιτεί να διώξουν τον Thibs, να διώξουν τον Wiggins, να διώξουν τον όποιον, επίσης να το κάνουν. Αν χρειαστεί να μπαζώσουν τις μισές από τις 10.000 Λίμνες της περιοχής, να μην το σκεφτούν δευτερόλεπτο πριν φωνάξουν τις μπουλντόζες. Η μόνη πιθανότητα για κάτι παραπάνω από απλά συμπαθητικό μέλλον στον οργανισμό έχει αποκλειστικά το ονοματεπώνυμο του Karl-Anthony Towns και ταλέντο τέτοιου μεγέθους δύσκολα θα έχουν σύντομα την τύχη να ξαναδουν στο ρόστερ τους. Οπότε ο κύριος στόχος του καλοκαιριού δεν μπορεί να είναι άλλος πέρα από τον “Make Towns Happy Again”. Και μια καλή αρχή σχετικά θα ήταν να πάψουν τον Thibodeau από τα καθήκοντα του GM, του τελευταίου εναπομείναντα στη Λίγκα σε αυτόν τον διττό ρόλο, καθήκοντα που, όπως επανειλημμένα έχουμε πει, αποτελούν δύο διαφορετικές full time jobs, ενίοτε με αντικρουόμενα συμφέροντα2)Ο GM σχεδιάζει μεσομακροπρόθεσμα, σε έναν σχεδιασμό που συχνά μπορεί να περιλαμβάνει περιόδους tanking και ηττών, τη ώρα που ο coach πρέπει να κερδίζει κάθε επόμενο παιχνίδι.. Οι Wolves θα έπρεπε να ψάχνουν ήδη το επόμενο Detroit να δώσουν τον Wiggins, κι όχι να αποτελούν το τελευταίο Detroit, τα αποτελέσματα της λογικής του τα είδαμε να αποτυγχάνουν εντυπωσιακά.
#12 San Antonio Spurs
Νίκος Ραδικόπουλος: Στην offseason του 2017 ο Gregg Popovich, στο πλαίσιο του “Kyrie Irving saga” δήλωνε πως ποτέ κανένας παίχτης του δεν του είχε ζητήσει ποτέ trade request. Δεν πέρασε ούτε μήνας μέχρι ο Aldridge να γίνει ο πρώτος που θα το έκανε. “The Spurs’ way” το πρόβλημα λύθηκε, ο Aldridge καθησυχάστηκε, πήρε τις διαβεβαιώσεις που ήθελε, υπέγραψε νέο συμβόλαιο αξίας $84 εκατ. για τέσσερα χρόνια και ετοιμαζόταν για τη νέα σεζόν ως η δεύτερη κολώνα των Spurs.
Αλλά προέκυψε πρώτη και κύρια κολόνα της ομάδας, τελειώνοντας τη σεζόν με 23,1 πόντους, 8,5 rebounds δύο ass και 1,2 blocks, έγινε All Star και μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας του ΝΒΑ. Όχι άσχημη εξέλιξη.
Βέβαια, το πρόβλημα ήταν τι έγινε με την “κύρια κολώνα” της ομάδας, τον Leonard. Ο Kawhi, λοιπόν, αποτέλεσε το δεύτερο trade request που δέχτηκε ο Pop, αμφότερα μέσα σε έναν χρόνο, μετά από 20 και πλέον χρόνια. Η συγκεκριμένη ιστορία, όμως, είναι γνωστή αρκετά πια, για να αναλωθούμε περαιτέρω σε αυτή, με τον G.M. της ομάδας, τον R.C. Buford να δηλώνει μετά το draft πως σκοπός των Spurs είναι να λύσουν το θέμα με τον Kawhi, με τον παίχτη να παραμένει στον οργανισμό, του οποίου αποτελεί σημαντικότατο κομμάτι.
Here’s the full Buford interview specially on Kawhi.
He said the team doesn’t discuss trade rumors or how the medical situation is handled to the public. https://t.co/vK6mUXpxiG
— Paul Garcia (@PaulGarciaNBA) June 22, 2018
Το μόνο πρόσθετο σχόλιο, ειδικά μετά τις φήμες πως οι Spurs ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να τον κρατήσουν δεν θα τον ανταλλάξουν σε ομάδα της Δύσης είναιο πως με την στάση τους, και με δεδομένη την αρνητική (και κακοπαιγμένη) στάση του Leonard, χάνουν διαρκώς σε διαπραγματευτική δύναμη. Με την αρχική διαροή του, πως θέλει να παίξει στο L.A. και κατά προτίμηση στους Lakers και αν δεν ανταλλαχθεί εκεί, θα υπογράψει εκεί ως ελεύθερος το καλοκαίρι του 2019, όταν και μπορεί να βγει από το τρέχον συμβόλαιό του, ο Kawhi μπορεί απλούστατα να πυρπολήσει οποιοδήποτε ενδεχόμενο trade δεν του αρέσει με μια απλή δήλωση: “Ο τετρακέφαλός μου πονάει ακόμα και δεν ξέρω πότε θα είμαι σε θέση να ξαναπαίξω“. Συνεπώς, οι Spurs μάλλον θα ήταν σωστότερο να κοιτάξουν να βρουν τα περισσότερα και καλύτερα δυνατά ανταλλάγματα (κοινώς να “γδύσουν” τους Lakers) παρά να συνεχίζουν αυτό το power game, στο οποίο σαφώς πια δεν έχουν το πάνω χέρι.
Ωστόσο, ακόμα και χωρίς έναν από τους πέντε καλύτερους παίχτες της Λίγκας ,οι Spurs δεν τα πήγαν άσχημα. Με ένα ρόστερ που αποτελούταν από τον Aldidge, τον Murray, τους (με όλον τον σεβασμό του κόσμου και στους τρεις μη αμερικάνους της πρότασης που ακολουθεί) βετεράνους πρώην μπασκετμπολίστες, Pau, Manu, Parker, Gay, τους εργαλειακά χρήσιμους, αλλά μετριότατους και δυσανάλογα πληρωμένους Mills και Green, και ένα μάτσο G-League παίχτες, ο Popovich κατάφερε τα μαγικά του και η ομάδα βρέθηκε για 21η σεζόν στα Playoffs. H συγκεκριμένη επίδοση είναι προφανώς τρέχον ρεκόρ ΝΒΑ, ενώ θέλουν μία ακόμα πρόκριση του χρόνου για να ισοφαρίσουν τις 22 σερί παρουσίες στην post season των Syracuse Nationals (1950-1963)/Philadelphia 76ers (1964-1971).
Και η ομάδα παραλίγο να καταφέρει να γράψει για 21η σέζον και το μαγικό .600 (τουλάχιστον 50 νίκες στα 82 παιχνίδια), σταματώντας εν τέλει στις 47 και την 7η θέση της Δύσης, κυρίως λόγω της κατάρρευσης από τον Φλεβάρη κι ύστερα, όταν και έκλεισαν τη σεζόν με ρεκόρ 13-16. Ακόμα και έτσι, όμως, κατάφεραν, παρά την απουσία ενός εκ των τριών καλύτερων αμυντικών της Λίγκας (μαζί με τους Gobert και Green) από όλη τη σεζόν παρά εννέα αγώνες, να έχουν το τέταρτο καλύτερο DRat, αξιοθαύμαστο στοιχείο του καλοκουρδισμένου του συστήματος Spurs. Αντίθετα, η απουσιά του καλύτερου two-way παίχτη της Λίγκας πόνεσε περισσότερο την επίθεση των Spurs, με την ομάδα να πέφτει από το έβδομο ORat της σεζόν 2016-17 με 108,8, στο 17ο με 105,5. Αυτό, βέβαια, ίσως οφείλεται και στη νέα μετάλλαξη της επίθεσης των Spurs, η οποία αφού έφερε (και επέβαλε) την motion offence και τον καταιγισμό τριπόντων, πλέον βλέπει την προσαρμογή των αμυνών των ομάδων σχετικά και επιλέγει να σουτάρει τα αμαρκάριστα mid-range που οι αντίπαλες ομάδες τους αφήνουν. Κάπως έτσι ήταν και πάλι στις έξι τελευταίες ομάδες σε προσπάθειες για τρίποντο, ενώ ανέβασαν σημαντικά και τις unassisted προσπάθειές τους.
Αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω, ήταν ένα γρήγορο gentleman’s sweep στον πρώτο γύρο από τους Πρωταθλητές Warriors, σε μία σειρά που ο coach Popovich απουσίασε από τον πάγκο της ομάδας τα τελευταία τρία παιχνίδια, λόγω του θανάτου της συζύγου του.
Περνώντας, τώρα από το χτες στο σήμερα, θα δούμε την σκιά της υπόθεσης Kawhi να σκεπάζει τα πάντα. Ο Buford, στις δηλώσεις που παραθέσαμε ανωτέρω, υποστηρίζει πως οι Spurs δεν θα βιαστούν να λύσουν την υπόθεση. Μπορούν στις 16 Ιουλίου να του προσφέρουν την Designated Veteran Extension (ή απλά “super max”) αξίας $219 εκατ. για πέντε χρόνια, την οποία ο παίχτης θα μπορεί να υπογράψει ως τις 16 Οκτώβρη.
Φοβάμαι, ωστόσο, πως όσο περισσότερο τραβήξει η συγκεκριμένη υπόθεση, τόσο θα κρατάει δέσμιους κυρίως τους ίδιους τους Spurs. Με τα πολύ κακά συμβόλαιο που δόθηκαν πέρσι σε Pau ($48 εκατ./3 χρόνια) και Mills ($50 εκατ./4 χρόνια), τα οικονομικά τους περιθώρια είναι πολύ περιορισμένα. Με τον Danny Green να αναμένεται να κάνει opt in στα $10 εκατ. που έχει λαμβάνειν του χρόνου, οι Spurs έχουν ήδη δεσμευμένα κοντά $90 εκατ. σε εννέα παίχτες, με ελεύθερους να είναι οι Parker και Anderson. Με ενδεχόμενες ανανεώσεις των δύο, τα χρήματα ως το luxury tax των $123 εκατ. θα είναι ελάχιστα για κάποια εντυπωσιακή κίνηση.
Άρα το θέμα Kawhi μάλλον πρέπει να επιλυθεί σύντομα, για να ξέρουν αν η ομάδα θα χτιστεί γύρω του εκ νέου (με όσα -οικονομικά- υλικά απομένουν) ή θα πρέπει να αρχίσουν να επιλέγουν πακέτα υποψήφιων ανταλλαγμάτων.
Κλείνοντας, η επιλογή τους στο draft της 21ης Ιούνη του Lonnie Walker IV στο #18 μας χάρισε την καλύτερη φωτογραφία της συκγκεκριμένης βραδιάς:
Lonnie Walker IV — #18 (no the hat is not photo-shopped) pic.twitter.com/H5TKSg7Ew8
— Steve Kyler (@stevekylerNBA) June 22, 2018
Ο Walker είναι ένας πολύ αξιόλογος wing παίχτης, που σαν freshman στο Miami είχε 11,5 πόντους, 2,6 rebounds, 1,9 assists, ενώ σούταρε με 34,6% στις 162 προσπάθειες που επιχείρησε από το τρίποντο στα κοντά 28 λεπτά που αγωνίστηκε κατά μέσο όρο σε 32 παιχνίδια για το κολέγιο του. Γενικά ο Walker ξεχωρίζει για τον δυνατό του κορμό, τα μακριά του χέρια και τα γρήγορα πόδια του, αποτελώντας δυνητικά έναν πολύ καλό two-way secondary ball handler, με καλά 3&D χαρακτηριστικά. Οψόμεθα σχετικά. Τέλος, με το #49 επέλεξαν τον ύψους 6’11” Chimezie Metu από το USC.
#11 New Orleans Pelicans
Λουκάς Μοσχούλας: Αν, όπως λέει και ο λαός, “η τελευταία εικόνα είναι αυτή που μετράει”, τότε για τους Pelicans η περσινή -πλέον- σεζόν έχει πέρα για πέρα θετικό πρόσημο. Κατάφεραν να μπουν στα Playoffs μετά από τρία χρόνια και να φτάσουν μέχρι τον δεύτερο γύρο μετά από ένα εντυπωσιακό σκούπισμα που δεν περίμενε κανείς μας (πλην του Κοσμά) απέναντι στο Portland. Με το κουαρτέτο των Rondo, Holiday, Mirotic και Davis φυσικά, βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρα του πιο πιστού οπαδού της ομάδας. Στον δεύτερο γύρο περίμεναν οι (πρώην, νυν και αεί) Πρωταθλητές, αλλά και πάλι, και μόνο ότι κατάφεραν να τους πάρουν μία νίκη σε σχέση με την σκούπα που είχαν δεχτεί το 2015, είναι ένα κάποιο κέρδος.
Σε ό,τι αφορά τη regular season, ένα αξιοσημείωτο στατιστικό είναι ότι οι Pelicans ήταν πρώτοι στο pace με 102,7 κατοχές, με τη δυάδα Rondo και Holiday να δίνει τον ρυθμό. Ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι η ομάδα στα τελευταία 15 παιχνίδια που κυνηγούσε ένα καλό πλασάρισμα στην δυτική περιφέρεια είχε ανεβάσει τρομερά την άμυνα της, φτάνοντας έτσι το DRat στο 100,8, όντας η τρίτη ομάδα σε όλο το NBA, για εκείνη την περίοδο.
Πυλώνας σε αυτή την πορεία της ομάδας δεν ήταν άλλος από τον Anthony Davis που με 28,1 πόντους, 11,1 rebs, 2,6 κοψίματα, αλλά και 34% από το τρίποντο σε 2,2 προσπάθειες ανά αγώνα στην κανονική διάρκεια της σεζόν ήταν μέσα στην τριάδα των υποψηφίων για MVP της Λιγκάς.
Μεγάλη κουβέντα έγινε μετά το τέλος της σεζόν για το αν η ομάδα ήταν καλύτερη ή χειρότερη με τον DeMarcus Cousins στη σύνθεσή της. Κρίνοντας από την κανονική διάρκεια, σε ό,τι αφορά τους αριθμούς νικών-ηττών η διαφορά ήταν μικρή. Σε 48 παιχνίδια που έπαιξε ο Cousins η ομάδα είχε 27-21 (.562), ενώ στα υπόλοιπα 34 που έλειπε είχε 21-13 (.617). Με λίγα λόγια δεν προκύπτει διαφορά μεγάλη. Όμως η εικόνα της ομάδας έφτιαξε, με το trade που έφερε τον Nicola Mirotic στην Νέα Ορλεάνη (και έστειλε στο Σικάγο το κάκιστο συμβόλαιο του Asik και το pick πρώτου γύρου τους στο draft του 2018), ο τρόπος παιχνιδιού άλλαξε, καθώς μειώθηκαν οι προσπάθειες για τρίποντα, αυξάνοντας τις αντίστοιχες των σουτ δύο πόντων κατά δέκα, μειώθηκαν τα λάθη και αυξήθηκαν ελαφριά οι assists. Με την γενική εικόνα της ομάδας να είναι πως η πεντάδα που έπαιξε και περισσότερο χρόνο στα Playoffs είχε καλύτερη χημεία.
Αυτή όλη η κουβέντα, βέβαια, γίνεται επειδή ο Cousins είναι free agent και το δίλημμα στην Νέα Ορλεάνη αν θα πρέπει να του δώσουν το max που θα ζητήσει ή όχι καλά κρατεί. Οι ιθύνοντες της ομάδας λένε ότι ο Cousins θα παραμείνει στην πολιτεία της Louisiana. Όμως η αλήθεια είναι ότι το franchise είναι ταλαιπωρημένο με βαριά συμβόλαια centers και το φετινό καλοκαίρι μοιάζει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να μην έχουν κανένα από αυτά. Το sign and trade με τους Heat, τους Mavericks, τους Wizards, ή τους Bucks μοιάζει ιδανικό για τους Pelicans, όμως δεν ξέρω κατά πόσο οι ομάδες θα ήθελαν να δώσουν παίκτες για έναν free agent. Ίσως Heat, που θέλουν να ξεφορτωθούν τον Whiteside, ή οι Bucks που δεν θέλουν να δώσουν max στον Jabari.
Κατά τα άλλα η ομάδα με το pick του δεύτερου γύρου, όπου επέλεξε τον Tony Carr, προσέθεσε έναν ακόμα guard στην backcourt της. Ένα περιφερειακό με έφεση στο σκοράρισμα, όπου πέρσι κέρδισε τον τίτλο του NIT, ουσιαστικά της δεύτερης καλύτερης διοργάνωσης μετά τα τελικά του NCAA. Τέλος, ο τρόπος που θα κινηθουν οι Pelicans στην free agency θα μας δείξει και το τι θέλουν να πετύχουν την επόμενη σεζόν. Εμείς κρατήσαμε τρεις περιπτώσεις ελεύθερων παικτών που θα ταίριαζαν στο μέχρι τώρα roster των Pelicans. Πρόκειται για τους α) Wayne Ellington, έναν παίκτη που σουτάρει από το τρίποντο με 38,1% σε σχεδόν 600 παιχνίδια καριέρας. Ο Ellington μπορεί να δώσει στους Pelicans σκορ στα φτερά που χρειάζονται, είναι μία φαινομενικά εύκολη περίπτωση καθώς δεν φαίνεται ότι οι Heat θα του δώσουν τα λεφτά που θέλει. β) O Tyreke Evans, ένας παλιός γνώριμος και πολύ έμπειρος, που μπορεί να βοηθήσει σε όλες τις θέσεις της περιφέρειας. Ένας παίκτης που αξίζει τα $8,5 εκατ. στο mid-level expectation. Και, τέλος, γ) ο Joe Harris που σουτάρει με κάτι λιγότερο από 42% στα τρίποντα και είναι επίσης ένας πολύ δυνατός αμυντικός, που μπορεί να βάλει και την μπάλα κάτω και να σκοράρει. Ο Harris πλέον δείχνει να ψάχνει ομάδα που θέλει να κερδίσει, αποχαιρετώντας τους Nets.
Πάντως, ο στόχος των Πελεκάνων αυτή την off season είναι να κρατήσουν τον Anthony Davis χαρούμενο, ωστέ αυτός να μην ζητήσει trade μακριά από την ομάδα, όπως συνηθίζεται πλέον ανάμεσα στους δυσαρεστημένους superstars, και η ενίσχυση της ομάδας, για -τουλάχιστον- επανάληψη της φετινής τους πορείας είναι ο μόνος τρόπος για να το επιτύχουν.
