«Πως κρατάς κάποιον που δεν μένει και πως διώχνεις κάποιον που δεν φεύγει»

Να, για κάτι τέτοια αγαπάμε το καλοκαίρι!

Πρώτα – πρώτα, έχει μαγικές ιδιότητες: είναι η μόνη εποχή του χρόνου που χωρίς να συμβαίνει «κάτι», δημιουργούνται ιστορίες, πάθη, προαλείφονται νέα και κατευνάζονται ή αναζωογονούνται παλιά.

Επιπλέον, λόγω της γενικής αγωνιστικής απραξίας, υπάρχει αρκετό καθαρό μυαλό και χρόνος για να αναλυθεί από παράγοντες, δημοσιογράφους και οπαδούς, το τερέν που θα στρωθεί την επόμενη σεζόν. Τον χειμώνα, όλο και κάποια αποδέσμευση ή προσθήκη μπορεί να μην πάρεις χαμπάρι μέσα στην πυκνή επικαιρότητα, όμως το καλοκαίρι, δεν αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω.

Όμως, η ανταλλαγή που συντελέσθη πριν κάποιες μέρες ανάμεσα στους Spurs και στους Raptors ήταν άλλο πράγμα. Δεν ήταν ένα απλό trade. Αλλά μια πραγματική δραματουργία.

Στην ταινία «Ο Πόλεμος των Ρόουζ»¹⁾απίστευτα οξυδερκής, θα έπρεπε να την μνημονεύουμε πιο συχνά, ο Danny De Vito υποδύεται τον Gavin D’ Amato, δικηγόρο διαζυγίων, ο οποίος αφηγείται την ιστορία της σχέσης ενός φιλικού του ζευγαριού που κατέληξε τρομερά άδοξα, προκειμένου να αποθαρρύνει έναν πελάτη του να χωρίσει τη σύζυγο του. Η ιστορία είναι τόσο απαισιόδοξη, που ο πελάτης στο τέλος της ταινίας φεύγει για να τα βρει με τη γυναίκα του και να γίνει κάποια χρόνια αργότερα φύλακας στο ζωολογικό κήπο που καρφώνει στον Ross από τα «Φιλαράκια» που είναι η μαϊμού του που την ψάχνει²⁾αν δεν θυμάστε για τι πράγμα μιλάω, τότε είκοσι χρόνια σερί «Φιλαράκια» θα έπρεπε να έχουν εκπαιδεύσει τη μνήμη σας καλύτερα και αν δεν ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, τότε τι στην ευχή κάνετε τα Σαββατοκύριακα μετά το φαγητό, ηθελημένα ή ακούσια;.

Κάπου λοιπόν στα μέσα της εξιστόρησης, ο Gavin παραθέτει την παρακάτω ατακάρα, που παίζει να χαρακτηρίζει πάνω – κάτω κάθε σχέση (πολιτική, κοινωνική, επαγγελματική, κά) που υπάρχει από την αυγή της ανθρωπότητας, άσχετα αν αυτή είναι επιβολής, συνεργασίας ή συναίνεσης:

There are two dilemmas that rattle the human skull.

How do you hold onto someone who won’t stay? And how do you get rid of someone who won’t go?

Enter Kawhi Leonard & DeMar DeRozan. Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, αν ποτέ τέθηκε ως τέτοιο, έδωσαν ένα απόγευμα δύο εβδομάδες πριν οι Spurs και οι Raptors. Ενδεχομένως, πρόκειται για την ανταλλαγή του καλοκαιριού, μιας και μας έδωσε τροφή για πολλά, πάρα πολλά sub-narratives.

Κεφάλαιο πρώτο: Είμαστε τρελοί να ισχυριστούμε ότι κανείς δεν έχασε;

Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά το συγκεκριμένο trade απελευθερώνει δυνατότητες από διάφορες τελματώδεις καταστάσεις. Προσοχή: δεν ισχυριζόμαστε ότι όλοι θα κερδίσουν άμεσα ή ότι δεν υπάρχει πουθενά κόστος, απλώς ότι καμία από τις τέσσερις πλευρές δεν «χαντακώθηκε» ή θυσίασε εν ονόματι ενός μακρινού και αδιόρατου, πιο ελπιδοφόρου μέλλοντος. Και εξηγούμαστε³⁾Υπό αυτή την έννοια, συμμεριζόμαστε πλήρως τις σκέψεις του αναλυτικότατου άρθρου από το Sports Illustrated, χωρίς ωστόσο να συμφωνούμε, παρότι έτσι κι αλλιώς, είναι και αυτό κάπως ασήμαντο, ενώ σε ότι δεν προλάβουμε εδώ, παραπέμπουμε στον Kevin O’ Connor του Ringer.

Οι Spurs ήταν δεδομένα σε τέλμα. Για πρώτη φορά στην σύγχρονη Ιστορία τους, αλλά ταυτόχρονα πολύ δικαιολογημένα σε συνθήκες «νοσοκομείου» που επικρατούσαν όλη τη χρονιά, τερμάτισαν στις 47 νίκες, έχοντας μηδενικό cap space (12 εκατομμύρια μέσα, για την ακρίβεια), μεγάλο μέσο όρο ηλικίας των βασικών στελεχών τους και διέξοδο σε όλα αυτά, όχι νωρίτερα από το 2020 (όπου, όμως, είχε θεωρηθεί το «σημείο μηδέν» για τους νέους Spurs με κορμό τους Leonard, Murray, λίγο από Aldridge, Mills, Green και λίγο από picks τύπου Derrick White και Lonnie Walker). To χειρότερο, ωστόσο, ήταν το “Kawhi Saga“: προερχόμενος από MVP-caliber χρονιά, τραυματίζεται μυστηριωδώς λίγο πριν τη σεζόν και χωρίς χρονοδιάγραμμα, επικρατεί μια αμοιβαία δυσπιστία, όπου η εμπροσθοφυλακή του Popovich, Parker και Ginobili απορούν δημόσια γιατί δεν επιστρέφει στην δράση ο Leonard και αυτός με τη σειρά του, εκνευρίζεται με την κάλυψη που δεν έχει από το front office και ίσως από τη φροντίδα που στερείται από το ιατρικό τιμ. Κάπου εκεί, η επιστροφή του καθίσταται αμφίβολη, διαρρέει ότι θέλει να πάει στο LA πάση θυσία (πιθανότατα γιατί το περιβάλλον του θεωρεί ότι χαραμίζεται από όλες τις απόψεις στο San Antonio), ο Popovich προσπαθεί μάταια να τον μεταπείσει και οι Spurs μάταια χρησιμοποιούν το όπλο του “supermax” των 220 εκ. που θα απωλέσει σε περίπτωση ανταλλαγής. Κάπως έτσι, το franchise βρίσκεται δεμένο «πισθάγκωνα», καθότι, χωρίς τον αστέρα του, μένει μια ομάδα που αν δεν ήταν Spurs, θα έπαιζαν στην G-League, θα περιμένει να τελειώσει η φετινή κλεψύδρα για να τον χάσει εύκολα, την ώρα που οι άλλες ομάδες διστάζουν να μπουν στη διαδικασία να τον πάρουν «δανεικό» για να τον «ψήσουν» στη συνέχεια. Χάλια.

Οι Raptors, από την άλλη, περίμεναν η σεζόν που μόλις τέλειωσε να τους ανήκει. Δεν έγινε, το εμπόδιο του LeBron James ήταν για άλλη μια φορά αξεπέραστο και ήταν σαφές πως το πρότζεκτ που έχτιζαν πετραδάκι-πετραδάκι οι Masai Ujiri – Dwane Casey για χρόνια είχε φτάσει στο τέλος του και από ότι έδειξαν τα πράγματα τελικά, το ίδιο ισχύει για την στρατηγική ήπιων και στοχευμένων προσθηκών και ανταλλαγών που είχε υιοθετήσει ο Νιγηριανός GM επί χρόνια. Την ίδια ώρα, οι DeRozan-Lowry-Ibaka-Valanciunas άθροιζαν σίγουρα μέχρι το 2020⁴⁾για την ακρίβεια, τότε είχαν οι DeRozan – Valanciunas player option και γίνονταν οι Lowry-Ibaka unrestricted free agents σχεδόν $190 εκατομμύρια για τα επόμενα δύο χρόνια και $118 τότε. Ο Ujiri έχει καταφέρει με σκληρή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια δύο πράγματα: πρώτον, να δημιουργήσει ένα franchise που όλοι σέβονται και εκτιμούν ως προορισμό και δεύτερον, να είναι γνωστός ως μη συμβιβασμένος με την εκάστοτε υπάρχουσα κατάσταση.

Πάμε στους παίκτες, επαναλαμβάνοντας εκ των προτέρων όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, ότι δεν είναι απαραίτητα χαμένοι.

Ο Kawhi Leonard ήθελε ανταλλαγή. Το έλεγε, το ξανα-έλεγε. Ήθελε να πάει στο Los Angeles και για την ακρίβεια, αυτή ακριβώς η εμμονή του με τον προορισμό και με σαφές φαβορί τους Lakers (αλλά χωρίς να κλείνει ποτέ την πόρτα στους Clippers), αποδεικνύει πως στο περιβάλλον του, απλώς θεωρούν πως σημασία έχει η πόλη (καταγωγή, endorsements, λάμψη) και όχι σώνει και ντε η ομάδα. Τώρα, το αν αυτό προέκυψε από μια συλλογιστική «παιχταρά μου, έχεις δίκιο που θες να φύγεις επειδή σου φέρθηκαν έτσι και που καλύτερα να πας από το LA» ή από μια συλλογιστική τύπου «παιχταρά μου, είδες που σου λέγαμε πως πρέπει να φύγουμε από τη μιζέρια και να πως σου φέρθηκαν», θα σας γελάσουμε. Δεν είναι σαφές τι προέκυψε ως λόγος και τι ως αφορμή. Πήρε την ανταλλαγή λοιπόν ο Leonard και σίγουρα, ο δρόμος είναι πιο ανοιχτός ήδη από φέτος για το Los Angeles από ότι αν παρέμενε στο San Antonio – ειδικά από τη στιγμή που οι Spurs υιοθέτησαν τη γραμμή «αν δεν είναι δικός μας, δεν θα είναι σίγουρα αντιπάλου μας στη Δύση». Στο δε Toronto, αν το πάρει στα σοβαρά, έχει τη δυνατότητα να γίνει ηγέτης μιας απίστευτα versatile ομάδας, με ισχυρά πρόσημα και στις δύο πλευρές του παρκέ (ειδικά στην άμυνα, η προσθήκη των Leonard – Green αναμένεται να τους κάνει κτηνώδεις), με έναν ιδανικό δημιουργό πόντων ακριβώς πίσω του στο πρόσωπο του Kyle Lowry και ανοιχτό δρόμο προς τους τελικούς περιφέρειας⁵⁾ναι Sixers fans, έτσι είναι. Αλλά ακόμα και αν δεν αγωνιστεί στον Καναδά, εν τέλει, μετράει ήδη αντίστροφα για το LA.

Τέλος, ο DeMar DeRozan ήταν ίσως στην καλύτερη θέση από όλους, χωρίς όμως να μπορεί να διώξει από πάνω του την σκιά του James (ένας σύγχρονος Drexler, ίσως;), τη στιγμή που φαινόταν καταδικασμένος να είναι πρώτος στο χωριό, αλλά τριτοτέταρτος στην κωμόπολη της Ανατολικής Περιφέρειας και να έχει ήδη, στα 27 του, χάσει την ευκαιρία του να ηγηθεί μιας μεγάλης υπέρβασης. Επιπλέον, ας θυμηθούμε λίγο που έχει πάει αυτή τη στιγμή ο DeRozan, ανατρέχοντας σε κείμενο που ήδη παραθέσαμε πιο πάνω, όσον αφορά την επίθεση των Spurs:

“Αυτό, βέβαια, ίσως οφείλεται και στη νέα μετάλλαξη της επίθεσης των Spurs, η οποία αφού έφερε (και επέβαλε) την motion offense και τον καταιγισμό τριπόντων, πλέον βλέπει την προσαρμογή των αμυνών των ομάδων σχετικά και επιλέγει να σουτάρει τα αμαρκάριστα mid-range που οι αντίπαλες ομάδες τους αφήνουν. Κάπως έτσι ήταν και πάλι στις έξι τελευταίες ομάδες σε προσπάθειες για τρίποντο, ενώ ανέβασαν σημαντικά και τις unassisted προσπάθειές τους.”

Σοβαρά, ποιο είναι πιο ιδανικό μέρος για να φιλοξενήσει τα όνειρα του “King of the Midrange”; Προφανώς, το franchise που διακηρύσσει πως το καλύτερο σουτ δεν είναι ούτε το τρίποντο ούτε το δίποντο, αλλά το οποιοδήποτε σουτ τελείται υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Όσον αφορά τις αμυντικές αδυναμίες του DeRozan, δυσκολευόμαστε να φανταστούμε πως θα δυσκολευτεί να το επιλύσει η καλύτερη άμυνα του NBA πέρυσι, ενώ το δημιουργικό extra-effort με το οποίο καταπονήθηκε πέρυσι ο ίδιος, θα επιμεριστεί στο σύνολο του lineup βάσει των αρχών της motion offense. Με αγωνιστικούς όρους, ο DeRozan μοιάζει το ιδανικό γέμισμα στο κενό ενός Leonard που δεν ήθελε και δεν μπορούσε να παίζει άλλο στους Spurs.

Προς τι λοιπόν η μιζέρια;

Κεφάλαιο δεύτερο: Είναι με τους «καλούς» ή με τους «κακούς» ο Kawhi;

Λίγο mainstream το ερώτημα, ωστόσο, ας μην κρυβόμαστε, ως τέτοιο τίθεται ξανά και ξανά. Θα προσπαθήσω, όμως, να το απαντήσω στη βάση που θεωρώ σωστή.

Κάθε αθλητής έχει αναφαίρετο δικαίωμα να θέλει να παίξει ή να μην παίξει κάπου. Όχι μόνο αυτό, κιόλας, αλλά πρέπει να έχει κατοχυρωμένο το δικαίωμα του να μπορεί να το διεκδικήσει. Επί της αρχής, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί: επειδή στο σύστημα που ζούμε, είμαστε σαφέστατα με το μέρος των αθλητών, αλλά ταυτόχρονα, υπερασπιζόμαστε και τη δομή της ομάδας και των αναγκών της (επιλέγοντας προσεκτικά τον όρο «ομάδα» και όχι “franchise”, καθώς και το ρήμα «διεκδικώ» και όχι «επιβάλλω» προς το παρόν), θέλουμε οι αθλητές να μπορούν νόμιμα, θεσμικά και κυρίως αποτελεσματικά να διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο, όπως αυτοί το θεωρούν.

Καταρχήν λοιπόν δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε αθλητές που επιβάλλονται πάνω στην ομαδική δομή, όπως και ομάδες που στερούν τυπικά, άτυπα ή παράτυπα, δικαιώματα των αθλητών τους και φυσικά, κανονισμούς και θεσμούς που θεμελιώνουν μέχρι εξαντλήσεως τα δικαιώματα των ομάδων ως ανταγωνιστικά προς τα βασικά δικαιώματα κάθε εργαζόμενου αθλητή.

Τι γίνεται λοιπόν, όταν δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς το ΝΒΑ για – υπάρχουσες μέχρι πρόσφατα – νεοελληνικές λογικές τύπου «θα σου καρφώσω το δελτίο στον τοίχο»⁶⁾ωστόσο, ας μην ξεχνάμε το «πάγωμα» παικτών σε παλαιότερες δεκαετίες, ειδικά στην περίοδο ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΝΒΑ – ΑΒΑ και ας μην πιάσουμε καν την κουβέντα για “blackballing” αθλητών, όπως ο Craig Hodges και ο Mahmud Abdul-Rauf για άλλους λόγους, αλλά μπορεί να το κατηγορήσει για αρκετά πρόσφατες CBA που υποτίμησαν βαθιά τόσο τη συμμετοχή των αθλητών στην παραγωγή του προϊόντος ΝΒΑ, όσο και την προστιθέμενη αξία που ανά πάσα στιγμή παράγουν;

Απάντηση: όταν γίνεται κάτι τέτοιο, γίνεται η τελευταία CBA ή αλλιώς η εκδίκηση της καθοδηγούμενης από τους Chris Paul – LeBron James NBPA για τα δεινά της αντίστοιχης CBA του 2011, που τερμάτισε το lockout και περιόρισε τη συμμετοχή των παικτών στα έσοδα της λίγκας από 57% σε 51%, συμπτωματικά (;) μια ανάσα πριν την εμπορική εκτόξευση του αθλήματος. Πρόκειται για μια συλλογική σύμβαση εργασίας, που ο Adam Silver πλήρωσε ακριβά για να εξευμενίσει την οργή των superstars – αρχισυνδικαλιστών, καθώς αντιλήφθηκε πως, όχι μόνο είναι σώφρον να τα έχεις καλά μαζί τους, αλλά πως και αυτοί πλέον μπορούν και επιβάλλουν όρους.

Στο ΝΒΑ του 2018, το «επιβάλλω όρους» έχει ονοματεπώνυμο: LeBron James. Το “shift” στον συσχετισμό δύναμης, που έθεσε με το παράδειγμα του ο “King” στην πορεία της αυτο-συνειδητοποίησης του ως αθλητή εκφράστηκε σε μια σειρά από κινήσεις από αρκετά νεαρή ηλικία. Ο James στην τέταρτη χρονιά του καλείται να οδηγήσει στους Τελικούς το χειρότερο roster που έφτασε ποτέ εκεί. Ο James αποτυγχάνει να κερδίσει μόνος του τον «Γολιάθ» που ακούει στο όνομα Spurs και δέχεται το φταίξιμο. Ο James συνειδητοποιεί πως δεν φταίει αυτός και πως αν μείνει στην πατρίδα του και δεχθεί δουλικά τον ιστορικό ρόλο που αντιστοιχεί μέχρι τότε στους αθλητές να μην ασχολούνται με κάθε λογής μαλακία επιλογές που κάνουν οι GM, θα αφήσει την εκπλήρωση της προφητείας του που τον διακατέχει από το Γυμνάσιο ημιτελή. Ο James σηκώνεται και «παίρνει τα ταλέντα του στο South Beach», δέχεται λιγότερα χρήματα προκειμένου να παίξει με φίλους και να κερδίσει. Ο James, έχοντας εξασφαλίσει την εισαγωγή του στο «Πάνθεον» των πρωταθλητών, επιστρέφει πίσω στον τόπο του, με το «έτσι θέλω» που του κατοχυρώνει ο τίτλος του καλύτερου παίκτη στον κόσμο, επιβάλλοντας αλλαγές στο roster πριν και μετά την άφιξη του. Ο James συνεχίζει να επιβάλλει αλλαγές, αλλά οδηγεί το γενικώς «σαπιοκάραβο» σε τρεις τελικούς και έναν τίτλο περίπου μόνος του. Ο James αποφασίζει να φύγει, τη στιγμή που θεωρεί πως δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω στο Cleveland και κυρίως, δεν έχει να του προσφέρει κάτι παραπάνω αυτό και αναχωρεί για το Los Angeles, έχοντας στο μυαλό του δύο και μόνο παραμέτρους για την απόφαση του: να εξαντλήσει τα όρια της υστεροφημίας του και να αρχίσει να χτίζει τη ζωή του μετά, συνθήκη στην οποία κεντρική είναι η διαβίωση που θέλει η οικογένεια του.

Βεβαίως, όλα αυτά είναι γνωστά, οπότε γιατί τα επαναλαμβάνουμε;

Διότι τα μικρής διάρκειας συμβόλαια με διαρκώς και εντυπωσιακώς αυξανόμενες απολαβές⁷⁾εξαίρεση τα πρώτα άγουρα χρόνια του στη λίγκα και μερικά στο Miami όπου προέχουν άλλες προτεραιότητες, οι μετακινήσεις του με γνώμονα τα δικά του «θέλω» (και κυρίως με την ολιστική και όχι αποκλειστικά οικονομική έννοια), το συμβόλαιο ζωής με την Nike αξίας ενός δις που υπέγραψε το 2015 μέχρι το 2064⁸⁾χωρίς να υπολογίζουμε τα έσοδα του από χορηγίες από εταιρείες όπως Beats Electronics, Coca-Cola, Intel, KIA Motors και Verizon ή η επιχειρηματική του επέκταση π.χ. στη Liverpool ενώ είναι ακόμα εν ενεργεία αθλητής, η συμμετοχή του σε διοικητικές και αγωνιστικές αποφάσεις στην ομάδα που αγωνίζεται⁹⁾συγκεντρωτισμός που, κακά τα ψέματα, ισοσκελίζεται στην κοινή γνώμη από την πραγματική αγωνιστική αξία των φιναλίστ των τελικών Cavs το 2007 και το 2018και τέλος, η ενεργή συμμετοχή του σε ζητήματα που ξεπερνούν τις τέσσερις γωνιές του παρκέ, όπως ο συνδικαλισμός και οι πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ – όλα τα παραπάνω αποτελούν παράδειγμα για τον σύγχρονο αθλητή – superstar, καθώς και στοιχεία απόλυτου ελέγχου της μοίρας του. Στοιχεία χειραφέτησης, δηλαδή.

Στοιχεία χειραφέτησης, ωστόσο, για τον LeBron James. Άντε και για οποιονδήποτε νέο superstar. Άντε και σύμβολο ανάτασης για τη μαύρη κοινότητα που διψούσε να εκφράζεται από κάποιον υποψήφιο GOAT – στοιχείο καθόλου αμελητέο σε μια λίγκα όπου μαύροι Αμερικάνοι είναι οι τρεις στους τέσσερις αθλητές, αλλά μόλις οκτώ προπονητές¹⁰⁾από 13 το 2013, ένας ιδιοκτήτης ομάδας¹¹⁾Προφανώς, ο Michael Jordan, τρεις GMs¹²⁾δεν μετράμε τον Νιγηριανό Masai Ujiri, 23,4% των διοικητικών στελεχών και 35,1% του προσωπικού του league office. Μέχρι εκεί, όμως.

Αυτό που βλέπουμε είναι η θεσμική και επιβολή των superstars πάνω σε οτιδήποτε, στα πλαίσια της χειραφέτησης τους από ένα προηγούμενο αναχρονιστικό και συνολικά υποτιμητικό καθεστώς. Και είναι άσχετο, βεβαίως, αν αυτή η επιβολή καθίσταται φιλική στα μάτια μας εξαιτίας της συχνής αποστροφής μας, καλώς ή κακώς, για την λειτουργία των ομάδων ως franchises και organizations και όχι ως αθλητικοί σύλλογοι, του υποβόσκοντα ρατσισμό του αμερικανικού επαγγελματικού αθλητισμού, των μεγεθών του τζίρου των franchises και της διαχρονικής εκμετάλλευσης των αθλητών, του αηδιαστικά υποκριτικού «ερασιτεχνισμού» του NCAA ή ακόμα – ακόμα της θετικής προσωπικότητας αθλητών, όπως ο James, πάνω στο κοινωνικό εποικοδόμημα. Το ότι η επιβολή των superstars έκοψε το βήχα στην διαχρονική επιβολή των franchises πάνω στους αθλητές, δεν σημαίνει πως σταμάτησε η δε. Απλώς τους μεν, πλέον, δεν τους αγγίζει τίποτα.

Μην ψάχνετε λοιπόν για το αν καλά έκανε ο Kawhi ή όχι. Ο Kawhi εφαρμόζει για πρώτη φορά στη ζωή του το μοντέλο James. Αν είναι κάτι, είναι απλώς η «άλλη πλευρά» της ατομικής φιλελεύθερης χειραφέτησης εντός ενός νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου πλαισίου κινητικότητας από ένα καθεστώς όπου τον κάθε παίκτη σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του κηδεμόνευαν και άρα, καπηλεύοταν την υπεραξία του μια σειρά από άνθρωποι, σε βαθμό που θύμιζε περισσότερο φυτεία παρά ελεύθερη αγορά. Τώρα, τι είναι αυτή η «άλλη πλευρά», δεν είμαστε σίγουροι.

Σίγουρα, μας φαίνεται πιο χοντροκομμένη, λιγότερο εγκεφαλική και αφηγηματικά αποστεωμένη. Το επιχείρημα «θέλω να γυρίσω στο LA όπου γεννήθηκα» είναι υπερβολικά στεγνό – όπως αντίστοιχα, το επιχείρημα για τις αθλητικές χορηγίες και την αγορά του Los Angeles, που μοιάζει αστείο, σε μια εποχή, όπου ο Klay Thompson περνάει τα καλοκαίρια του στην Κίνα και ο Kevin Durant στην Ινδία. Το μέγεθος του franchise σίγουρα μετράει, αλλά κατά τα άλλα, το περιβάλλον του Kawhi μοιάζει να κινείται με περισσότερη υστεροβουλία από όση μπορούμε να συγχωρέσουμε (sic).

Ίσως, κατά μία έννοια, να είναι η «σκοτεινότερη», «άλλη πλευρά» της περίπτωσης James. Κι αυτό επειδή, αν ο James έφυγε για να κυνηγήσει τίτλους, για να βρει κανένα συμπαίκτη της προκοπής, για να εντάσσεται σε έναν σοβαρό σχεδιασμό ενός coaching staff ή ενός front office, ε ας με συγχωρείτε, δεν υπάρχει καλύτερος προορισμός μετά το Golden State, από τους San Antonio Spurs. Δεν υπάρχει ενδεικτικότερο τεκμήριο για αυτό από τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα από την αρχή μέχρι μετά το τέλος ο Popovich. Στον Kawhi δεν αντιστοιχεί κανένας από τους λόγους που ώθησαν τον James μέχρι το καλοκαίρι του 2018 να φύγει από το Cleveland ή το Miami. Μιλώντας δυστυχώς σε συνθήκη έλλειψης πληροφορίας για το θέμα (ιδιαίτερα π.χ. για τον χειρισμό του τραυματισμού του), κατά τα άλλα, μόνο η παράμετρος της μεγέθυνσης της εμπορικής του αξίας είναι απολύτως στιβαρή για την πλευρά του Kawhi Leonard – μόνο που, σε μια τρομερή ειρωνεία της τύχης, για να την διαπραγματευτεί στο ακέραιο του χρόνου, θα πρέπει φέτος να αγωνιστεί στην παραμεθόριο του Toronto. Εκτός αν θέλει να πετάξει μια εν δυνάμει franchise χρονιά του, έτσι απλώς, επειδή θέλει τόσο πολύ να φορέσει τη χρυσομώβ φανέλα.

Έχει δικαίωμα να θέλει να φύγει και δικαίωμα να το εξασκήσει, λοιπόν; Αναμφίβολα.

Και γιατί τότε θεωρείται, παρά τα όσα είπαμε παραπάνω, ο «κακός» της υπόθεσης¹³⁾δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός, το είπαμε ήδη, οπότε λίγη υπομονή ακόμα, φτάνουμε;

Ε προφανώς επειδή η άχαρη και ανέπνευστη «αφύπνιση» του Leonard ως προς τα ατομικά του δικαιώματα κατέληξε να πληγώσει τον DeMar DeRozan.

Κεφάλαιο τρίτο: Πόσοι θέλουν να πουν στον DeMar DeRozan «κράτα ρε φίλε, γερά».

Όταν κλείνω τα μάτια, φαντάζομαι πως εκπληρώνονται σε αργή κίνηση όλες οι φαντασιώσεις και τα απωθημένα μου. Αλλά για την οικονομία του κειμένου, θα πω ότι φαντάζομαι τον DeRozan να κοιτάζει στεναχωρημένος έξω από το παράθυρο του στο ξενοδοχείο που θα κοιμηθεί το πρώτο του βράδυ στο San Antonio τον «σαράντα χρόνια έφηβο» Βασίλη Παπακωνσταντίνου να ανοίγει τα χέρια του, μιμούμενος το (σαράντα χρόνια) έφηβο γεράκι και να χαμογελάει σαν την Emma Stone στην τελευταία σκηνή του “Birdman”. Όλα θα πάνε καλά, DeMar.

Νομίζω πως αμέσως μετά το trade, σε δεύτερο χρόνο, πολλοί αναφώνησαν ένα ήσυχο και σεβάσμιο «ωχ…», αναλογιζόμενοι την περσινή εξομολόγηση του DeMar DeRozan και το tweet που την πυροδότησε¹⁴⁾αφιερώστε λίγο παραπάνω χρόνο στα σχόλια κάτω από το tweet, στις σκέψεις μας πάνω στις περιπτώσεις Love – DeRozan και στην πολύ ανθρώπινη «βαλίτσα με ροδάκια»:

This depression get the best of me…

— DeMar DeRozan (@DeMar_DeRozan) February 17, 2018

Δυστυχώς για το ανθρώπινο είδος, ένας τουλάχιστον το έκανε και δημοσιογραφικό σχήμα:

https://twitter.com/harris_stavrou/status/1019557237692469248

Κανένα σχόλιο για αυτό, καθώς μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι και μάλλον ελληνικά καταλαβαίνουμε. Απλώς, για να ελαφρύνουμε το κλίμα, θα πάμε σε εντελώς διαφορετική κατηγορία και θα επιλέξουμε «δημοσιογράφοι που κάνουν τη δουλειά τους χωρίς αξιολογικές κρίσεις της πλάκας» για να απολαύσουμε το για δεύτερη σερί χρονιά απολαυστικό ανταγωνισμό ανάμεσα σε Shams και Woj:

San Antonio and Toronto are engaged in serious talks on a trade centered on Kawhi Leonard and DeMar DeRozan, league sources tell Yahoo.

— Shams Charania (@ShamsCharania) July 18, 2018

Toronto is close to a deal to acquire Spurs All-Star Kawhi Leonard, league sources tell @ChrisBHaynes and me. Trade package includes DeMar DeRozan, league sources tell ESPN.

— Adrian Wojnarowski (@wojespn) July 18, 2018

Νικητής, για 65′, ο Shams Charania. Πάμε παρακάτω.

Επί της ουσίας, ο Kawhi εντάσσεται μέσα σε έναν απλοϊκό δυισμό στην πλευρά του «κακού», όσο οι «τίμιοι» Spurs και ειδικά ο «ανθρώπινος» DeMar εντάσσονται, σχεδόν νομοτελειακά, στην πλευρά του «καλού». Προφανώς, όλα αυτά είναι προσλήψεις, οι οποίες αγκομαχώντας ερμηνεύουν μια αλήθεια πιο σύνθετη μεν, πιο πραγματική δε: τα franchises λειτούργησαν ως τέτοια διότι τέτοια είναι, ο Kawhi αξιοποίησε πλήρως το ιστορικό momentum που δικαιώνει το τρομερό ταλέντο του και ακόμα και ο DeMar θα μπορούσε να κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα, διότι εν τέλει, το 1% των αθλητών και μόνο αυτό πράγματι μπορεί να επιβάλλει όρους που λούζονται όλοι οι άλλοι.

Μας κερδίζει στη συγκεκριμένη περίπτωση ο DeRozan επειδή πέρυσι εκούσια σκότωσε το πρότυπο του «μάτσο», “stupid jock” και «αθληταρά», επιλέγοντας να θυσιάσει την ιδιωτικότητα του ακριβώς πάνω στη στιγμή που όλα τα κουτάκια στη ζωή του φαίνονταν «τσεκαρισμένα». Και εν τέλει, υπάρχουν τρεις τρόποι να δει κανείς το συγκεκριμένο trade.

Μπορεί να μείνει στο τυπικό, συμβατικό μέρος του πράγματος, όπου κανείς δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται, αφού οι όροι είναι γνωστοί και αποδεκτοί από όλους. Βαρετό.

Μπορεί να σταθεί στη ρομαντική διάσταση του πράγματος, όπου η διατήρηση μιας σημαίας στις επάλξεις ισούται με τη διατήρηση του αθλήματος ως «αγνό» και «απλό». Ονειροπαρμένο και υποκριτικό.

Μπορεί, τέλος, να εμμένει στο σύστημα που αναπαράγεται, άλλοτε ενσωματώνοντας τις αντιφάσεις του και άλλοτε καταντώντας τις μια εξαίρεση που επιβεβαίωνει τον κανόνα, ένα απλό «γράμμα του νόμου», την ώρα που θα αφήνει τεράστια περιθώρια για να νιώθουν ευάλωτοι και ανασφαλείς άνθρωποι που το χτίζουν μπροστά σε βίαιες αλλαγές στη ζωή τους.

Εντελώς υποκειμενικά, υπερασπίζομαι το τρίτο, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Το trade ήταν δραματουργικό, διότι είχε ένα αφηγηματικό πρόσημο βαθιά ανθρωποκεντρικό και μεγαλύτερο σε σχέση με το αγωνιστικό ή διοικητικό.

Δεν αντιστοιχίζεται, φυσικά, η κατάθλιψη ενός εκατομμυριούχου αθλητή με τον καθημερινό φυσικό και ψυχικό πόνο δισεκατομμυρίων ανθρώπων, αθλητών και μη, σε όλο τον πλανήτη. Επειδή όμως αυτό ενέχει το κίνδυνο να καταλήξουμε, όχι μόνο αφοριστικοί, αλλά και απάνθρωποι, καλύτερα ίσως είναι να δούμε την υλική υπόσταση της – σχετικής και απόλυτης – αδικίας.

Θα θέλαμε ο Kawhi να μίλαγε περισσότερο, να αντιλαμβανόταν την αντικειμενική ισχύ του και σε άλλα πεδία¹⁵⁾Το ξέρω πως εδώ θα διαφωνήσει πάλι ο καλός φίλος Basketball Guru, οπότε θα δώσω έμφαση στο «αντικειμενικά».

Θα θέλαμε να μην τσαλακωθεί ο μύθος των Spurs, της “Spurs mentality”, του “Spurs Basketball” – το μέρος εκείνο όπου «όλα πάνε καλά».

Θα θέλαμε να μην απορρίπτει κανείς και ποτέ τον Gregg Popovich, επειδή είναι προπονηταράς, φιλόσοφος, τυπάρα, σοβαρός, με άποψη, τιμητής του tanking ή επειδή φέτος έχασε τη σύζυγο του ή δεν ξέρω κι εγώ τι.

Gregg Popovich when asked about everything he's endured last season "When you say we've endured this is basketball, we're playing a child's game and getting paid for it. If you look at what's going on in the world there are billions of people enduring, We aren't enduring anything pic.twitter.com/PbxIgP0cCR

— Gifdsports (@gifdsports) July 18, 2018

Θα θέλαμε ο DeMar DeRozan να ήξερε τι θα γίνει με τη ζωή του πρώτος, να υπάρχουν ακόμα σημαιοφόροι σε έναν συμβολικό πόλεμο, που δεν έχει σημαίες, αλλά labels.

Just learn from my story! Loyalty is just a word in this game SMH

— Isaiah Thomas (@isaiahthomas) July 18, 2018

Θα θέλαμε – ποιος ξέρει πως – να γίνεται σεβαστή καθολικά και άπαξ η επίδραση των σύγχρονων αθλητικών διεργασιών πάνω στην ψυχολογία του αθλητή.

Θα θέλαμε ο Kawhi να χτίσει μια αφήγηση για τον εαυτό του, κάτι που να αναδεικνύει πως βρέθηκε ριγμένος στην κάτω πλευρά του παρονομαστή επειδή υπάρχουν κακώς κείμενα στον αθλητισμό στις ΗΠΑ και όχι επειδή είχε ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε και είναι αρκετά ταλαντούχος ώστε να το εξασκήσει.

Θα θέλαμε οι αθλητές να γίνονται συμπαθείς για αυτά που λένε και κάνουν και όχι για αυτά που τους τυχαίνουν.

Θα θέλαμε να ξέρουμε γιατί τσακωνόμαστε και τι μας φταίει σε αυτό το trade, όπως και σε προηγούμενα.

Πολλά θα θέλαμε, αλλά τίποτα από αυτά δεν συνέβη.

ΥΓ: στα πλαίσια του deal, οι Raptors κέρδισαν τον Danny Green και επιπλέον περίπου 13 εκατομμύρια για τα επόμενα δύο χρόνια, ενώ οι Spurs τον Poeltl και ένα pick α’ γύρου το 2019, προστατευμένο από το 1 έως το 20 ή δύο picks β’ γύρου το 2020.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021