Τι παίρνεις αν αναμίξεις τη Δευτέρα Παρουσία του θεμελιωτή του σύγχρονου χιπστερισμού στο ΝΒΑ (Dwyane Wade), μπόλικους internationals, οπωσδήποτε ένα Γάλλο (εμπρός, στο δρόμο που χάραξε ο Diaw), undrafted λαβράκια, βετεράνους που ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους και πάρα πολλή άμυνα;
Καλώς ήλθατε στη νέα πρωτεύουσα των απανταχού χίπστερ του μπάσκετ. Αυτών που θεωρούν πως οι Warriors είναι bandwagon και οι Rockets έγιναν mainstream, όταν πήγαν τελικούς Δύσης.
Είναι 2018 και για κάποιον αδιανόητο λόγο η λέξη “Jazz” είναι πλέον κουλ – ακόμα και πλάι στην άχρωμη και άοσμη “Utah”.
Μαύρο τούλι έπλεκε σύσσωμο το ΝΒΑ το καλοκαίρι του ’17 για την ομάδα που κάθε χρόνο μπορούσε καλύτερα, αλλά λόγω τραυματισμών (κυρίως), παρέμενε κολλημένη άντε μέχρι τα ημιτελικά της Δύσης. Κατά σειρά, Gordon Hayward, George Hill, Rodney Hood και Joe Johnson άφησαν το Midwest για άλλες πολιτείες, παράλληλα με τέσσερα picks1)ένας εκ των οποίων έγινε ο Josh Okogie της Minnesota φέτος και τον – άρχοντα των preseason θυμίζουμε – Trey Lyles. Και τι ήρθε; Ο θεωρούμενος ως χειρότερος σουτέρ στην Ιστορία του σύγχρονου ΝΒΑ Ricky Rubio2)Career low 35,6% στα σουτ στην γεμάτη τραυματισμούς σεζόν 2014-15 του, με αντίστοιχο ποσοστό καριέρας 36,5% και 31,5% στα τρίποντα, ο μαραζωμένος μακρυά από τον Brad Stevens Jae Crowder, ο Tony Bradley και κάποιο «κλέψιμο» του draft, ονόματι Donovan Mitchell. Στην αρχή, όλα πήγαιναν κακά και μόνο ο Rubio φαινόταν να ευημερεί, έχοντας επανοηματοδοτήσει τον εαυτό του.
E και μετά ήρθε ο Φλεβάρης, με τον Quin Snyder να τείνει κωδάχτυλο στον πλανήτη Γη.
Την ώρα που όλοι ασχολούνταν με τη ρελάνς των Blazers και του Lillard, οι Jazz σε stealth mode έτρεξαν τρία ωραιότατα σερί νικών – έντεκα γύρω στον Φλεβάρη, εννιά το Μάρτη και έξι γύρω στον Απρίλη. Με σημείο αφετηρίας το 19-28 στην ήττα από την άθλια Atlanta τον Γενάρη, έκλεισαν τη regular season με 48-34 και σόκαραν τον κόσμο με το “break” μέσα στο Houston. Το ότι «άναψε» την κατάλληλη στιγμή ο ψυχαναγκαστικός CP3 και τελείωσε την σειρά στη συνέχεια, ουδόλως μειώνει το κατόρθωμα τους.
Φτάνοντας στο ταμείο, οι Jazz ήταν ακριβώς στο ίδιο σημείο σε regular season (+/- 50 νίκες και 5οι στη Δύση) και playoffs (ημιτελικά Δύσης). Γιατί είναι τόσο πετυχημένη η χρονιά τους, λοιπόν; Αν μιλήσουμε σχετικά, οι Jazz ξεκίνησαν θεωρητικά με λιγότερο ταλέντο, έβγαλαν το λάδι στα δύο από τρία πιο γεμάτα ρόστερ της Δύσης και για πρώτη φορά, έχουν τόση πολλή ελπίδα μπροστά τους. Με απόλυτους όρους, ο Gobert αναδείχτηκε DPoY, ενώ οι Mitchell, Snyder και Lindsey ήταν runner-up rookie, coach και executive της χρονιάς αντίστοιχα.
Tι συνέβη;
Αρχικά, ο Rubio έκανε ρεκόρ σε πόντους, καθώς και σουτ και τρίποντα ανά αγώνα – σε προσπάθειες, εύστοχα και ποσοστό – και όλα αυτά στα λιγότερα λεπτά και usage που είχε ποτέ. Ακούγεται παρανοϊκό, αλλά ο Snyder βρήκε έναν τρόπο να του πάρει από τα χέρια ένα μεγάλο ποσοστό δημιουργίας (career low σε assists, με πρώτους ωφελημένους τους Mitchell-Ingles) με αντάλλαγμα, να του εξασφαλίζει ποιοτικά σουτ – ίσως, επειδή για πρώτη φορά στη ζωή του συνυπήρχε με έναν guard, με τέτοια παραγωγικά και διαφορετικά χαρακτηριστικά, που συνδυαστικά να εξυπηρετούν το άνοιγμα του spacing και το εύκολο τάισμα του Gobert.
Ταυτόχρονα, η Utah κατάφερε να καλύψει – μέσω trades και του versatility συγκεκριμένων παικτών – τα κενά που δημιουργούνταν: τον τραυματισμό του Gobert κάλυψε o Favors, τον τραυματισμό και αποχώρηση του Hood ο Burks3)Προσωπική άποψη: ο Burks απελευθερώθηκε από τα δεσμά της επί ετών συνύπαρξης του στο “2” με τον Ηοοd, αφού αμφότεροι μπορούσαν να παίξουν μόνο εκεί. Παραμένει χρήσιμος, είναι ουσιαστικά το ακριβώς αντίθετο από τον Lance Stephenson (on ball σκόρερ που προσπαθεί στην άμυνα), αλλά εξίσου απρόβλεπτος στα πάντα του και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που είναι πολύ τυχεροί οι Jazz που βρέθηκε στο διάβα τους ο Mitchell, ώστε να ξεκινάει εκείνος βασικός, τον τραυματισμό και ντεφορμάρισμα του Burks κάλυψε η επιστροφή του Exum.
Τέλος, ο “Steph Curry του Down Under” Ingles έγινε ακόμα πληρέστερος ως σύγχρονο 3-D wing που δημιουργεί κιόλας, ο undrafted Royce O’ Neale είναι η ζωντανή επαναθεμελίωση του πειθαρχημένου δίμετρου role player, αφού στην άμυνα παραείναι δυνατός για το “2” και γρήγορος για το “4” και ο Crowder έδωσε προσωρινά την απάντηση που θα συναντήσετε και εδώ ως προς το που πρέπει να παίζει ο Favors αντί για το “4” και τι είδους παίκτη χρειάζονται οι Jazz – απλώς πολύ ποιοτικότερο. Νιάου νιάου, αν κάπου έχουν νόημα τα περίπου 20 εκατομμύρια στο cap της επόμενης σεζόν, θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά να θυσιάσουν κάποια κομμάτια και να τα δώσουν εκεί.
Κοινός παρονομαστής των πάντων είναι ο Quin Snyder. Αν ο Brad Stevens προσωποποιεί τον Σατανά με το αγγελικό πρόσωπο, τότε ο Snyder προσωποποιεί την πατρική λειτουργία με πρόσωπο μαστροπού. Αν ο Stevens σχεδιάζει επί τόπου plays που ξεφτιλίζουν τους αντιπάλους του και κάνει τους παίκτες του καλύτερους από ότι είναι πραγματικά (βλ. Crowder μέχρι να πάει στο Cleveland), οι παίκτες του Snyder έχουν όλο το playbook διαβασμένο σαν τα φυτά της τάξης και δουλεμένο σαν σε τσίρκο και παίζουν ακριβώς αυτό που αξίζουν (βλ. Crowder από όταν έφυγε από το Cleveland). Παρότι η επίθεση της Utah δεν είναι ακριβώς θέλγητρο σύμφωνα με τα σύγχρονα κυρίαρχα πρότυπα μπασκετικής ομορφιάς4)πέμπτο χειρότερο pace πέρυσι, με όλους τους επιθετικούς δείκτες να είναι μεν μέτριοι, αλλά από ελαφρώς χειρότεροι μέχρι πολύ καλύτεροι σε σχέση με πρόπερσι και με την ομάδα να είναι τέταρτη σε eFG% και ένατη σε FT/FGA, η άμυνα της Utah είναι εφιάλτης για τον αντίπαλο και μάλιστα, ο χειρότερος: επέτρεπε τους λιγότερους πόντους, rebounds και assists, ενώ ήταν top-10 σε κλεψίματα, κοψίματα δικά της και σε FGs, FGAs, FG%, 3PAs, 3PMs, FTAs, FTMs, TOVs, eFG, TOV%, DRB% αντιπάλου.
Κανείς δεν μπορεί να προσάψει στον Snyder ότι δεν θέλει το επιθετικό μπάσκετ – θέλει να κερδίζει και ξέρει ποια όπλα από αυτά που έχει στη διάθεση του μπορεί να χρησιμοποιήσει.
Κανείς δεν μπορεί να του προσάψει επίσης ότι δεν είναι δουλευταράς. Και σε ότι αφορά τη μίρλα που πρόσφατα ανέπτυξαν οι πρώην Jazz Trey Lyles και Richard Jefferson περί τρίωρων προπονήσεων στη Utah, ο Snyder απάντησε ότι είναι αστικός μύθος και ότι εδώ «δουλεύουμε κύριοι»!
Αυτό που πράγματι μπορεί να προσάψει είναι στο ότι έχει φάτσα που σε προϊδεάζει για τα χειρότερα – όπως και ο παλιός προπονητής του στο Duke, άλλωστε.
“Sweep the leg!” “Yes, Sensei”
Ενώ οι άλλοι οι χαζοί πανηγύριζαν ότι αυτοί πήραν το “steal” του draft
Διάφοροι wannabe hipsters ισχυρίζονται ότι «’νταξ μωρέ, ποιοι Ayton, Bagley και Doncic, η μαγεία βρίσκεται π.χ. στους Walker, Okogie, Robinson, Bates-Diop και Simons».
Ανοήτοι. Αν θέλετε να είστε πραγματικά ψαγμένοι όπως ο Snyder, μάθετε πως η μαγεία ξεκινάει μετά το #60 του draft. Φανατικός λάτρης – καθώς φαίνεται – των παλιών εποχών, όταν το draft έφτανε 17 γύρους5)true story, o προπονητής των Jazz αδιαφόρησε παντελώς για την «πλούσια» φουρνιά και την όμοια free agency. Αντικατέστησε με τον Tyler Cavanaugh τον Jerebko, πήρε στο #21 τον Grayson Allen, έτσι για το appeal στους λευκούς Μορμόνους και σε θέση που αντιστοιχεί μόνο στο hype και όχι στην πορεία που αναμένουμε να διαγράψει6)Αν ο Mitchell θεωρείται ο Wade 2.0, τότε ο Allen ξεκινάει τη rookie χρονιά του με στόχο να μην γίνει ο Jimmer Fredette 2.0 και από εκεί και πέρα, ασχολήθηκε με το αγαπημένο του χόμπι: τους undrafted.
Ότι δεν έγινε draft τα τελευταία χρόνια, είτε πέρασε από την Ευρώπη (Ingles, Trey Lewis, O’ Neale) είτε όχι (Eric Griffin, Erik McCree, Mitrou-Long, Jairus Lyles, Isaac Haas), κάνει τα ανατριχιαστικά μάτια του Snyder να γυαλίζουν. Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε από τις προσθήκες των Lyles, Haas και Lewis και επειδή μάλλον θα μας εκθέσει ο Snyder, θα αφήσουμε αυτό να συμβεί πιο κάτω.
Depth Chart
Τι Περιμένουμε να Δούμε
Ναι σωστά παρατηρήσατε, ο ισχυρισμός είναι πως ο Favors δεν πρέπει να είναι βασικός PF. Το σουτάκι που έχει από τα τέσσερα μέτρα, δεν τον κάνει stretch και ποιος νοιάζεται, αλλά δεν εξασφαλίζει ούτε σε αυτόν ούτε στην ομάδα του καν αυτό τον ελάχιστο αναγκαίο χώρο. Ο Favors, με την προϋπόθεση ότι είναι υγιής, είναι ένας πραγματικά καλός παίκτης και πολύ νέος, παρότι νομίζεις ότι παίζει αιώνες στη λίγκα, αλλά έχει ευημερήσει όταν ο Rudy Gobert είναι εκτός του παρκέ και μπορεί και ολοκληρώνει χορταστικά pick’n’roll που υπό άλλες συνθήκες θα προορίζονταν για τον “Stifle Tower”. Χωρίς να υπάρχει η ιδανική λύση στο “4” για τη Utah (πολύ light ο Ingles, πολύ ακίνδυνος επιθετικά ο Crowder και πολύ στοίχημα ακόμα ο Bradley), είναι κρίμα τα 25′ που αντιστοιχούν στον Favors να πηγαίνουν -ως επί το πλείστον- στράφι.
Περιμένουμε να δούμε επίσης αν Rubio, Burks, Exum, Favors, Gobert, Neto, Sefolosha θα έχουν το καθιερωμένο ραντεβού τους με το νοσοκομείο – σοβαρά, τι τρέχει με τους τραυματισμούς ρε παιδιά;
Περιμένουμε να δούμε τι αποτελέσματα θα έχει το mentoring που ανέλαβε ο Jae Crowder στον Grayson Allen – δύο άνθρωποι, που αν τα παρουσιαστικά τους τοποθετούνταν τυχαία στο ίδιο τραπέζι σε έναν γάμο, θα είχαν να συζητήσουν λιγότερα από ότι ο Mike και ο Ross.
Το κυριότερο όμως, περιμένουμε να δούμε μια ομάδα με έναν συναρπαστικό νεαρό ηγέτη στην επίθεση, έναν center-οχυρό και από εκεί και πέρα, μπόλικους ρολίστες, ποιοτικούς και μη, αρμονικά κατανεμειμένους σε κάθε θέση και διατεθειμένους να εκτελέσουν όποιον oversized ρόλο (βλ. O’ Neale, Ingles, Sefolosha, Crowder, Udoh) τους έχει καταστρώσει ο Snyder για εκείνο το βράδυ.
Το Storyline της Χρονιάς
Χρωστάμε δυο λόγια για τον Donovan Mitchell. Όσο κι αν μετράμε αντίστροφα μέχρι να γραφτούν διθύραμβοι για τον (δεύτερης γενιάς μισό Έλληνα) Naz-Mitrou – Long ή για τον assistant πλέον Φώτη Κατσικάρη (συγχαρητήρια coach και καλή επιτυχία, btw), το storyline θα είναι ο “Spider” των 190 εκατοστών ύψους, των 208 εκατοστών μάκρους και των δύο ματιών ελαφιού. Είναι πάντα όμορφο να βλέπεις παίκτες μέσα σε μια σεζόν να βρίσκουν τους εαυτούς τους και να μετατρέπονται σε stars. Είναι όμως συγκλονιστικό να περιμένεις πως και πως να παρακολουθήσεις έναν παίκτη ακριβώς τη στιγμή της απογείωσης του, που παίρνει από το χεράκι ένα από τα παραδοσιακότερα franchises του ΝΒΑ και του δίνει πραγματικό πρεστίζ, σύγχρονο. O Mitchell δεν ξεκίνησε καλά την χρονιά, όμως όλοι έβλεπαν την τρομερή αυτοπεποίθηση του, όπως εξάλλου αποτυπώθηκε στην – σπάνια υψηλή για rookie – όγδοη θέση του στη λίγκα σε προσπάθειες τριπόντων και άστοχα σουτ.
Έχει περιθώρια βελτίωσης; Τεράστια. Έχει εμφανώς ανώριμο shot selection και δεν πηγαίνει τόσο συχνά στη γραμμή όσο θα έπρεπε – ή όσο πήγαινε το μέτρο σύγκρισης του, ο Dwayne Wade7)43ος ο rookie “Flash”, 92ος ο rookie “Spider”. Με όλο το θάρρος της αποψάρας μου, ωστόσο, τραυματισμών επιτρεπόντων, είναι πολύ πιθανόν η σύγκριση του Mitchell με τον Wade να αδικήσει πολλά χρόνια μετά τον πρώτο. Απλώς σκεφτείτε το εξής: στον 21ο αιώνα μόνο τρεις rookies έχουν σκοράρει περισσότερο από τον Mitchell (οι Blake Griffin, Carmelo Anthony, LeBron James), μόνο ένας είχε μεγαλύτερο usage rate (ο Joel Embiid), μόνο δύο είχαν μεγαλύτερο defensive rating (Embiid, James) και κανένας δεν είχε μεγαλύτερο 3P attempt rate και defensive win shares8)Πηγή: basketball-reference.com. Από αυτούς μόνο οι Anthony και Mitchell είδαν με τη μία postseason. Και μόνο ο Mitchell με τη μία πήγε στην πιο αφιλόξενη περιφέρεια ίσως στην Ιστορία μέχρι τη φετινή ως τον δεύτερο γύρο των playoffs – όπου, παρεμπιπτόντως, ήταν ο καλύτερος rookie σκόρερ της τελευταίας εικοσαετίας σε playoffs (all-time 8ος per 100 poss και 11ος σε ppg) και έχει το τρίτο μεγαλύτερο PER (μετά τους Brandon Jennings και Dwyane Wade).
Spidermania κανονικότατη, με αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν να ντραφτάρεται ακόμα και στον πρώτο γύρο στο fantasy!.
Και ΟΚ, μπορούμε να καταλάβουμε τους Nuggets, που αν δεν τον έδιναν για τον Lydon και τον Lyles9)Θεέ μου…, θα κατέληγαν να παίζουν μόνο με combo guards, αλλά ας είναι έτοιμοι η Ιστορία να τους κατατάξει στο πλάι των Blazers του ’84 και του ’07…
Πρόβλεψη για Γέλια και για Κλάματα
Έλα ντε. Ας πούμε φαβορί για πέμπτη θέση στη regular με 50-55 νίκες. Λογικό θα ακουγόταν, αν η Δύση δεν είχε τόσο ταλέντο όσο ο υπόλοιπος πλανήτης Γη μαζί ή αν έβγαινε πολύ νόημα στους πρώτους δύο γύρους των δυτικών playoffs.
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | ένας εκ των οποίων έγινε ο Josh Okogie της Minnesota φέτος |
|---|---|
| ↑2 | Career low 35,6% στα σουτ στην γεμάτη τραυματισμούς σεζόν 2014-15 του, με αντίστοιχο ποσοστό καριέρας 36,5% και 31,5% στα τρίποντα |
| ↑3 | Προσωπική άποψη: ο Burks απελευθερώθηκε από τα δεσμά της επί ετών συνύπαρξης του στο “2” με τον Ηοοd, αφού αμφότεροι μπορούσαν να παίξουν μόνο εκεί. Παραμένει χρήσιμος, είναι ουσιαστικά το ακριβώς αντίθετο από τον Lance Stephenson (on ball σκόρερ που προσπαθεί στην άμυνα), αλλά εξίσου απρόβλεπτος στα πάντα του και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που είναι πολύ τυχεροί οι Jazz που βρέθηκε στο διάβα τους ο Mitchell, ώστε να ξεκινάει εκείνος βασικός |
| ↑4 | πέμπτο χειρότερο pace πέρυσι, με όλους τους επιθετικούς δείκτες να είναι μεν μέτριοι, αλλά από ελαφρώς χειρότεροι μέχρι πολύ καλύτεροι σε σχέση με πρόπερσι και με την ομάδα να είναι τέταρτη σε eFG% και ένατη σε FT/FGA |
| ↑5 | true story |
| ↑6 | Αν ο Mitchell θεωρείται ο Wade 2.0, τότε ο Allen ξεκινάει τη rookie χρονιά του με στόχο να μην γίνει ο Jimmer Fredette 2.0 |
| ↑7 | 43ος ο rookie “Flash”, 92ος ο rookie “Spider” |
| ↑8 | Πηγή: basketball-reference.com |
| ↑9 | Θεέ μου… |
Νομίζω είσαι λίγο υπερβολικός με τη σύγκριση Wade/Donovan. Όχι επειδή δε θα γίνει παιχταράς, αλλά ο Wade έχει πετύχει απίθανα πράγματα και ο ίδιος. Οι μόνοι από πάνω του, είναι παίχτες GOAT tier τύπου MJ, Lebron
Δεν διαφωνώ. Είναι δύο πράγματα που με ιντριγκάρουν, ωστόσο, να γίνω τόσο ιερόσυλος.
α. Ειλικρινά στεκόμαστε μόνο στο πόσο κουλ παιχταράς είναι ο Μίτσελ και όχι πόσο τρομακτική η μπούκα που έκανε στην ρούκι σεζόν του.
β. Νομίζω ότι η σύγκριση οξύνεται λίγο από το γεγονός ότι ο Wade, κατέκτησε τρία πρωταθλήματα βασικά παραμένοντας σε όλη σχεδόν την καριέρα του στο Miami, κάτι που για διάφορους λόγους και χωρίς να προοικονομώ τίποτα, ακούγεται αδιανόητο να συμβεί τα επόμενα δέκα χρόνια στη Utah. Τα τρία πρωταθλήματα καθιστούν τον Wade θρύλο και το PER του στους Τελικούς του ’06 συγκρίνεται μόνο με του Jordan και του Kareem. ΚΑΙ ΠΑΡΟΛ’ΑΥΤΑ! Δεν γίνεται να παραβλέψουμε πως όσες σεζόν του Wade περισσεύουν, χωρίς τον Shaq και τον Lebron είναι από καλές έως εκπληκτικές, αλλά μακρυά από Τελικούς και όχι κάτι που δεν θα μπορούσε να πετύχει ο Mitchell.
Με λίγα λόγια: υπάρχουν παράμετροι που καθόρισαν τη μοίρα του Wade και τον έκαναν θρύλο και – κατά τα ψέματα, όσο σπουδαίος κι αν υπήρξε με ή χωρίς αυτούς – οφείλονται σε δύο από τους δέκα καλύτερους όλων των εποχών. Όλη την υπόλοιπη καριέρα του Wade, μπορεί ένας υγιής Mitchell να την αντιγράψει και να την ξεπεράσει.