Το παρόν κείμενο συντάχθηκε για το ηλεκτρονικό περιοδικό Popaganda, όπου και πρωτοδημοσιεύθηκε, στις 18.10.2018, υπό τον τίτλο: “Οι Ανίκητοι Πολεμιστές, ο LAbron και η Ώρα του MVP Giannis: Αυτές είναι οι NBA Ιστορίες για τη Σεζόν 2018-19”.
Με την ευκαιρία της σεζόν 2018-19 του ΝΒΑ που ξεκινά τα παιδιά του TheBallHog.Net παρουσιάζουν και φέτος τις βασικές ιστορίες που θα μας απασχολήσουν αναφορικά με την καλύτερη μπασκετική Λίγκα του πλανήτη μας (μιας και διαπλανητικά κάτι ετοιμάζεται πάλι…)
Ας τα πάρουμε, όμως με τη σειρά και αναλυτικότερα.
I. Η Eπιστροφή (;) Lakers
Οι Lakers είναι η ομάδα με πιστούς ακολούθους σε όλον τον κόσμο, αλλά και ο “αγαπημένος κακός” κάθε οπαδού άλλης ομάδας του NBA. Kαι οι Lakers για μία πενταετία ήταν απόντες. Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε ομάδα, αλλά για εκείνη που έχει οικονομική αποτίμηση στα $ 3,3 δισ., όντας το δεύτερο μπασκετικό (πίσω από τους Knicks) και ένατο συνολικά ακριβότερο αθλητικό franchise του κόσμου. Την ομάδα με το μεγαλύτερο τηλεοπτικό συμβόλαιο στο NBA, αξίας $4δισ. για 20 χρόνια με την Time Warner, το μεγαλύτερο τοπικό συμβόλαιο κάλυψης των αγώνων, αξίας περίπου $150 εκατ. τον χρόνο. Αγωνιστικά, οι Lakers έχουν φτάσει 31 φορές σε Τελικούς NBA, σε δέκα περισσότερους από τους δεύτερους Celtics, με τρίτους τους Warriors που έχουν δέκα παρουσίες, έχοντας κατακτήσει το Larry O’Brien Trophy 16 φορές, μία λιγότερη από τους πρωτοπόρους στη σχετική λίστα Celtics. Ακόμα εντυπωσιακότερο -τόσο της ιστορίας του franchise, όσο και της τρέχουσας κατάστασης αυτού- το γεγονός πως από την ίδρυσή τους, τη σεζόν 1948-49, ως και τη σεζόν 2012-13, είχαν μείνει μόλις πέντε φορές συνολικά εκτός Playoffs, και μόλις μία φορά για δύο σερί σεζόν. Προφανώς και είναι πρώτοι και σε αυτή τη λίστα, με 60 συνολικές παρουσίες στην post season, με τους Celtics να ακολουθούν με 55, και κατόπιν Sixers με 48. Αυτή την στιγμή, στα ξεκινήματα της σεζόν 2018-19, μετράνε πέντε σερί εκτός Playoffs σεζόν, όσες δηλαδή τα πρώτα 64 χρόνια του οργανισμού.
Αν στα παραπάνω δε, συμπεριλάβουμε και το λαμπερό και κοσμοπολίτικο της πόλης του Los Angeles (ή μέρος αυτού, εν πάσει περιπτώσει), τότε καταλαβαίνουμε γιατί οι Lakers, συνδυαστικά από άποψη οικονομικής αξίας, αγωνιστικής ιστορίας και τοποθεσίας, είναι το λαμπρότερο αστέρι του NBA.Αν βάλουμε δε στο μίξερ την ιστορία και τους τίτλους της ομάδας, το οικονομικό μέγεθος του franchise και το κοσμοπολίτικο Los Angeles που εδράζουν, καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο είναι το λαμπρότερο αστέρι του ΝΒΑ.
Η σύμπραξη δε, με τον κορυφαίο παίχτη -τουλάχιστον- της τρέχουσας χιλιετίας του NBA, του LeBron James, ενός παίχτη που επίσης έχει φανατικούς θαυμαστές, αλλά και ορκισμένους haters, τους βάζει νομοτελειακά σε κάθε πρωτοσέλιδο και σαν πρωτεύον θέμα συζήτησης. Από κάθε άποψη, λοιπόν, η συγκεκριμένη σύμπραξη, αγωνιστικά και οικονομικά, θα απασχολήσει πολύ κάθε έναν που παρακολουθεί τον “Μαγικό Κόσμο”.
II. LeBron’s Immortality and Gravity
Και σε περίπτωση που ούτε διαβάσατε την ανωτέρω παράγραφο, αλλά λείπατε και από τον πλανήτη το τελευταίο τρίμηνο, στους Lakers θα αγωνίζεται πλέον ο LeBron James, #1 του draft του 2003, που στα 34 του, στη 16η σεζόν του, έχει συνολικά πάνω από 54.000 αγωνιστικά λεπτά στο κορυφαίο επίπεδο, αποτελεί τον μοναδικό παίχτη στην Ιστορία της Λίγκας με πάνω από 30.000 πόντους και πάνω από 8.000 rebounds αλλά και assists, και που πέρσι αποφάσισε, στην 15η του σεζόν, να παίξει και στα 82 παιχνίδια της χρονιάς, απλά επειδή δεν το είχε κάνει ξανά ως τότε. Η αναφορά στο draft του 2003 μόνο τυχαία δεν είναι, αφού την στιγμή που ο James συνεχίζει, όχι απλά να αγωνίζεται, αλλά να κυριαρχεί και να παραμένει ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη, από τους υπόλοιπους της τάξης του οι περισσότεροι έχουν ήδη αποσυρθεί (Bosh, Diaw, David West, Hinrich, ανάμεσα στους πιο καταξιωμένους), o Milicic είναι kick boxer εδώ και χρόνια, και οι μόνοι που συνεχίζουν είναι οι Pachulia και Korver, σαν ρολίστες, και οι Wade και Anthony, έχοντας πέσει, όμως, πια από το επίπεδο, όχι μόνο του superstar, αλλά καν του πρωταγωνιστή. Το draft του 2003 είναι τόσο μακρινό, που η επιλογή στο #32 αυτού, ο Luke Walton, μπαίνει στην τρίτη του σεζόν ως προπονητής των Lakers και του LeBron James, ενώ στο #34 και στο #58 είχαν επιλεγεί οι Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και Ανδρέας Γλυνιαδάκης αντίστοιχα.
Για πολλά χρόνια η κριτική στον LeBron ήταν ” “X” σερί ΝΒΑ Finals, αλλά από την αδύναμη Ανατολή”, σαν να μην ήταν από μόνο του αρκετό σαν επίτευγμα οι οχτώ σερί Τελικοί στην ταχέως μεταβαλλόμενη σύγχρονη έκδοση του NBA, ή σαν να μην ήταν ξεκάθαρο πως πέρα από τις ομάδες των Heat, κανέναν χρόνο δεν διέθετε την καλύτερη ομάδα, αλλά, παρόλα αυτά, σε Τελικούς με παρόντες τους Curry, Durant, Thompson, Green, Love, Irving, παρέμενε μακράν το λαμπρότερο αστέρι εντός και εκτός παρκέ.
Και ενδεχομένως, πέρα από τα επιχειρηματικά του συμφέροντα και τα τηλεοπτικά shows που ήδη έχει στήσει, ένας από τους λόγους που μετακινήθηκε στο L.A. να είναι και αυτός: να πηδήξει μέσα στον “Λάκκο των Λεόντων” που είναι (και) η φετινή δυτική περιφέρεια και να δώσει εκ νέου απαντήσεις αναφορικά με το greatness του. Σε μια καθόλα αντισυμβατική κίνηση, στην εποχή των “Big-3” και των μονοετών ανανεώσεων από τους κορυφαίους αστέρες της Λίγκας, εποχή που ο ίδιος ξεκίνησε το 2010, στους Lakers ο LeBron υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο και δεν πλαισιώθηκε από κανέναν έτερο super star, αλλά από μία “Meme Team”. Ωστόσο, καμία ομάδα του LeBron δεν έχει καταφέρει κάτω από 50 νίκες την τελευταία δεκαετία. Και αν κάτι ακόμα παραμένει σταθερό όλα αυτά τα χρόνια, είναι η εκτελεστική του δεινότητα. Ο LeBron κάθε -μα κάθε- χρόνο της καριέρας του βελτιωνόταν, και πλέον δεν υπάρχει κάτι που να λείπει από το επιθετικό του οπλοστάσιο, όντας μακράν ο πιο clutch παίχτη στην Ιστορία της Λίγκας.
Και αυτό που μένει πλέον να απαντηθεί είναι, αν εκείνος ήταν ο λόγος που η Δύση μάζεψε τόσους All-Stars τόσα χρόνια, μιας και κανένας δεν ήθελε να τον ανταγωνιστεί στην Ανατολή. Αν ξαφνικά η Ανατολή αρχίσει να γίνεται ελκυστικός προορισμός για free agent all-stars, η νίκη του LeBron θα είναι τεράστια, ακόμα και αν δεν συνδυαστεί με “δαχτυλίδι” στους Lakers.
III. H Κυριαρχία των Warriors
Και θα είναι δύσκολο να συνδυαστεί με “δαχτυλίδι”, μιας και ακόμα “ζει και βασιλεύει” το πολύμορφο τέρας που ακούει στο όνομα Golden State Warriors. Τρεις Τίτλοι σε τέσσερα χρόνια, το κατώφλι, δηλαδή, που ζητούσαν οι αναλυτές ώστε να μπορούμε να μιλάμε για “Δυναστεία“, αμέτρητες νίκες από την τρίτη κιόλας περίοδο και καίρια επιρροή στο να γίνει το άθλημα σχεδόν αγνώριστο την τελευταία πενταετία. Οι Warriors δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο παρά με τον εαυτό τους, αδιαφορούν για το παραδοσιακό pick and roll που κυριαρχούσε/κυριαρχεί στη Λίγκα και αποδομούν σεζόν με τη σεζόν την εικόνα του superstar που έχει συνεχώς την μπάλα στα χέρια, καθώς η εικόνα του Steph Curry να σκρινάρει είναι το ίδιο γνώριμη με τον ίδιο να βομβαρδίζει από τα οκτώ μέτρα. Φυσικά ο Steve Kerr και το επιτελείο του επιτυγχάνουν τη διαρκή και παραγωγική θραύση των παραδοσιακών μοτίβων του παιχνιδιού βασισμένοι σε μια προσεκτικά και σταδιακά σχεδιασμένη μεν, αδιανόητη δε, συγκέντρωση ταλέντου.
Και σαν να μην έφταναν τέσσερις -επιεικώς- top-30 παίκτες, στο φετινό ρόστερ κατέληξε άλλος ένας. Ο συνδυασμός του τραυματισμού του DeMarcus Cousins αλλά και το σαράκι του που δεν έχει ποτέ παίξει στα Playoffs σε οκτώ χρόνια καριέρας, ήταν το τέλειο πάντρεμα για να αδράξουν οι Warriors την ευκαιρία και τον παίκτη. Η απλή λογική λέει ότι προσθέτοντας τον Cousins οι Warriors προσθέτουν, σε μια ήδη ασταμάτητη επίθεση, άλλη μια πτυχή, έναν παίκτη που οι μέσοι όροι του θυμίζουν centers της δεκαετίας του ’90, και το τέταρτο Πρωτάθλημα της τελευταίας πενταετίας είναι λίγο-πολύ δεδομένο.
Ωστόσο, πολλές φορές το αποτέλεσμα δεν είναι απλά το άθροισμα των μονάδων, και η έλευση του Demarcus Cousins φέρνει μαζί της και μια μεγάλη -αν και ξεχασμένη- πρόκληση. Οι Warriors χρησιμοποιούσαν τον βασικό center τους περίπου σαν τη φόρμα γυμναστικής που βγαίνει με το που ο αθλητής ζεσταθεί, ώστε όταν επιλέξουν να παίζουν στην ένταση που θέλουν χωρίς το βαρίδι ενός παραδοσιακού ψηλού. Ο DeMarcus Cousins όμως δεν μπορεί να περιοριστεί στα 20′ ενός Pachulia ή τα δεκάλεπτα του McGee, αλλά ταυτόχρονα δεν πρόκειται να παίζει με την ένταση και τον ρυθμό που απαιτεί το μπάσκετ των Warriors για περισσότερα. Το να μπορέσουν να δώσουν στον Cousins τις κατοχές και τον ρόλο που ο ίδιος και το ταλέντο του απαιτεί είναι η νέα πρόκληση για τον ίδιο τον οργανισμό του Golden State, προκειμένου να έχουν ένα στόχο που θα αποτρέψει τη νωθρότητα που νομοτελειακά επέρχεται με την τελειότητα. Τα “να το πάρουμε φέτος για τον Cousins” και “να το πάρουμε φέτος για το κοινό μας στο Oakland”, καθώς από του χρόνου η ομάδα μετακομίζει στο νέο της στάδιο στο San Francisco, αποτελούν τους μοχλούς που θα κρατάνε σε εγρήγορση τη μηχανή μπασκετικής τελειότητας των Warriors κατά τη φετινή σεζόν.
IV. Η Άγρια Δύση
Μια μηχανή τελειότητας, ωστόσο, που στην προ-DeMarcus έκδοσή της έφτασε μόλις ένα ημίχρονο από το να αποκλειστεί από τους Τελικούς από τους Houston Rockets. Τους Rockets, που έχτισαν κατά την περσινή σεζόν τον τέλεια αντί-Warriors μηχανισμό, μια ομάδα στηριγμένη επιθετικά στην μπασκετική ιδιοφυΐα των Harden και Paul και αμυντικά στους ελβετικούς σουγιάδες Ariza και Tucker. Mε τον Ariza, ωστόσο, να έχει αποχωρήσει για τους Suns και τον Mbah A Moute για τους Clippers, σε συνδυασμό με την συνταξιοδότηση του αρχιτέκτονα της αμυντικής λειτουργίας του “switch all”, Jeff Bzdelik, δημιουργούνται αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μπορέσουν και φέτος να κοιτάξουν το ίδιο αποτελεσματικά τους Warriors. H έλευση του Carmelo -για τα τελευταία ένσημα της καριέρας του ωστόσο- δημιουργεί έναν τρίτο επιθετικό πόλο στην ομάδα, και περιμένουμε να δούμε την νέα, τροποποιημένη, έκδοση της ομάδας.
Το νέο αγωνιστικό τέρας που από πέρσι άρχισε να βρυχάται είναι οι Utah Jazz. Με τον Dovonan Mitchell να βγαίνει από μία εκπληκτική rookie σεζόν, ο Quincy Snyder έχει στήσει μία εξαιρετική αμυντικά ομάδα, που ποντάρει στη συνέχεια του roster της και στη συνοχή της. Ο “Stifle Tower” Gobert έχει αναδειχθεί στον κορυφαίο αμυντικό center της Λίγκας, η ομάδα διαθέτει βάθος, και το μόνο εμπόδιο για την τρίτη θέση της Δύσης που στα χαρτιά φαντάζει δική τους, είναι η υγεία τους, μιας και δεν έχουν σεζόν χωρίς σοβαρό τραυματισμό τουλάχιστον δύο βασικών μελών τους για σημαντικό διάστημα.
Το “μαύρο άλογο” για τα ψηλά της Περιφέρειας είναι οι Denver Nuggets του μαγευτικού Σέρβου Jokic. Μία ομάδα που επίσης έχει επενδύσει στη συνέχεια του ρόστερ της και στην ωρίμανση του πλούσιου ταλέντου που έχει διαλέξει από τα drafts, πέρα από την διαολεμένη back court των Murray και Harris, έχει πλέον σαν επιλογή από τον πάγκο τον Isaiah Thomas, που έχοντας πέσει από τα προπέρσινα ψηλά στα περσινά χαμηλά, ελπίζει υπό τις οδηγίες του coach του στο Sacramento Malone να εκτοξευτεί και πάλι στο top-15 της Λίγκας. Δύσκολο να συμβεί αυτό, θα πούμε εμείς, αλλά πιθανό να έχουμε την εκτόξευση των Nuggets φέτος, μία σεζόν μετά την απώλεια της post season, μόλις στον τελευταίο αγώνα της σεζόν.
Από κοντά στο παραπάνω group ομάδων έχουμε τους Oklahoma City Thunder του Russel Westbrook, που μπαίνει στη σεζόν μετά από δύο διαδοχικές σεζόν με μέσους όρους triple double, αλλά και με έναν ακόμα τραυματισμό στο κορμί του. Η ομάδα κατάφερε τόσο να κρατήσει τον George, όσο και να μετατρέψει τον Melo στον χρήσιμο Schroder. Στην ίδια βαθμίδα δυναμικότητας αναμένουμε και τους προαναφερθέντες Lakers και ενδεχομένως και τους Pelicans του φανταστικού Anthony Davis, ενός εκ των βασικών υποψηφίων για MVP της σεζόν. Οι Pelicans που βρήκαν ρυθμό και πατήματα μετά τον τραυματισμό του Cousins και ποδοπάτησαν τους Blazers στον πρώτο γύρο των Playoffs έχουν πια το βάθος στην front-court, αλλά στο pg και στα wings έχουν κενά που ενδέχεται να μην μπορεί να καλύψει η διαστημική παρουσία του Davis από μόνη της.
Οι Spurs μπαίνουν στην πρώτη τους σεζόν χωρίς κανέναν εκ των Duncan, Parker, Manu, Kawhi, τις αγωνιστικές κολώνες, δηλαδή του Πρωταθλήματος του 2014 και με τους τρεις τελευταίους να φεύγουν με μονοκονδυλιά σε ένα καλοκαίρι, η συνέχεια της κουλτούρας του οργανισμού εναπόκειται αποκλειστικά στον κορυφαίο προπονητή μπάσκετ της Ιστορίας, τον Gregg Popovich. Η έλευση του DeRozan σαν αντάλλαγμα για τον Kawhi, δεν αλλάζει ιδιαίτερα την αγωνιστική φιλοσοφία του οργανισμού, που μαζί με τον LaMarcus Aldridge, θα πρέπει να σηκώσουν το βάρος της συνέχειας του σερί των 21 συνεχόμενων παρουσιών στην post season. Ο τραυματισμός του βασικού pg της ομάδας Murray, που θα χάσει όλη τη σεζόν, κάνει τον συγκεκριμένο στόχο πιο δύσκολο.
Στη μάχη για μια θέση στη post season θα είναι και οι σταθεροί τα τελευταία χρόνια Blazers της εξαιρετικής back court των Lillard και McCollum, οι οποίοι, ωστόσο, δείχνουν να μην έχουν πια το απαιτούμενο βάθος στο roster τους για να ανταγωνιστούν σε μια τόσο απαιτητική Δύση. Οι Clippers θα είναι ενδεχομένως καλύτεροι από όσο οι περισσότεροι αναμένουν. Έχουν μεγάλο βάθος στο ρόστερ τους και από την στιγμή που ο Doc Rivers περιορίστηκε στα προπονητικά του καθήκοντα, η ομάδα είναι εξαιρετικά well coached και ίσως μάλιστα και overachieving. Η έλλειψη, ωστόσο, ενός μεγάλου αστέρα, να είναι αυτή που θα τους στερήσει στο τέλος την είσοδο στα Playoffs. Μια είσοδο στα Playoffs που δύσκολα θα καταφέρει να επιτύχει το κλυδωνιζόμενο franchise των Timberwolves. Υπό την ακραία προβληματική καθοδήγηση του coach/GM Tom Thibodeau, του τελευταίου στον διττό αυτό ρόλο που έχει αποτύχει όπου κι αν εφαρμόστηκε, οι Wolves πέρσι κατάφεραν να βρεθούν στην post season μετά από 14 χρόνια. Όμως η ωρολογιακή βόμβα του εξαιρετικού παίχτη, αλλά κακού leader, Jimmy Butler, έσκασε αρχές Σεπτέμβρη και όλη η γκρίνια και η μιζέρια ακούμπησε κάθε πτυχή του οργανισμού, δίχως επιστροφή. Με τον προπονητή/GM και τον καλύτερο παίχτη της ομάδας να ξέρουν πως του χρόνου δεν θα είναι στους Wolves, δεν βλέπουμε πως θα καταφέρουν να ανταγωνιστούν τις εξαιρετικές ομάδες της Περιφέρειας. Γεγονός που είναι κρίμα, μιας και διέθεταν όλο το ταλέντο για να κυριαρχούν τόσο στην Περιφέρεια, όσο και στη Λίγκα συνολικά. Ενδιαφέρουσα ομάδα με δυνατότητα να κάνει ζημιές είναι και οι Mavericks, που φρόντισαν να έχουν ένα ικανοποιητικό ρόστερ για την τελευταία χρονιά του πιο επιτυχημένου Ευρωπαίου μπασκετμπολίστα Dirk Nowitzki. Με τη διάδοχη κατάσταση να έχει βρεθεί στο πρόσωπο του πολυτάλαντου Doncic, οι Mavs θα διεκδικήσουν το καλύτερο, το οποίο, όμως, δύσκολα θα είναι μια θέση στα Playoffs. Τέλος, τους Grizzles των γερόλυκων Marc Gasol και Conley, αν και ενισχυμένους, δεν τους βλέπουμε να τα καταφέρνουν στην συγκεκριμένη μάχη, μιας και είναι έναν -πολύ πιθανό- τραυματισμό μακριά από το να βρεθούν στη μάχη του πάτου και του tanking (που θα δούμε παρακάτω).
V. Η Μάχη στην Κορυφή της Ανατολής
Η αλήθεια είναι βέβαια πως υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού δεν θα έχουμε μόνο στην κορυφή της Δύσης. Η Ανατολή ξεκινάει αβασίλευτη για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια. Η παρουσία της δυναστικής παρουσίας του LeBron James δεν χαρακτηρίζει πλέον την κούρσα της περιφέρειας και για πρώτη φορά μετά από οκτώ διαδοχικά χρόνια, στους τελικούς του NBA η Ανατολή θα εκπροσωπηθεί από νέα ομάδα. Ο θρόνος της Ανατολής είναι ελεύθερος, και εκκολαπτόμενοι superstars θα ορμήξουν καταπάνω του, καθώς και οι ομάδες τους προς μια θέση στους Τελικούς. Ο Kyrie Irving, o Joel Embiid και ο Kawhi Leonard ξεκινούν με προβάδισμα τη μάχη για τον θρόνο του καλύτερου παίκτη της Ανατολής.
Ωστόσο, αν όλα πάνε όπως τα έχουμε στο μυαλό μας, και οι Celtics μείνουν υγιείς καθ’όλη την διάρκεια της σεζόν, η πρώτη θέση -τουλάχιστον- στην Ανατολή είναι theirs to lose. Οι επιστροφές των Kyrie Irving και Gordon Hayward στην αγωνιστική δράση καθιστούν τους Celtics ως το φαβορί για την Ανατολή, καθώς επίσης και βασικό διεκδικητή του δαχτυλιδιού του 2019 από την Ανατολή. Βάλτε μέσα στην όλη εξίσωση την διάνοια τον σατανά των πάγκων που λέγεται Brad Stevens να τους καθοδηγεί και γίνεται εύκολα αντιληπτό πως πρόκειται για μια ομάδα που είναι ένα πραγματικό juggernaut.
Οι Philadelhpia 76ers από την άλλη, απαλλαγμένοι πια από τις κατάρες των τραυματισμών των υψηλών picks τους, φαίνονται έτοιμοι να διεκδικήσουν την παρουσία τους τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά της Ανατολής. Οι Joel Embiid και Ben Simmons έχουν ένα χρόνο συνεργασίας στην πλάτη τους, ο Markelle Fultz έχει να αποδείξει πολλά, ο J.J. Redick είναι ο βετεράνος που θα ήθελαν να έχουν όλοι και ο Dario Saric έχει “πιάσει” για τα καλά πλέον τον ρόλο του στην ομάδα. Μιλώντας για ρόλους, οι Sixers είναι από τις ομάδες που οι ρόλοι των παιχτών είναι τόσο ισορροπημένα κατανεμημένοι, που αυτό από μόνο του αποτελεί τεράστιο πλεονέκτημα. To “Process”, λοιπόν, δικαιώθηκε όσον αφορά τη μορφή της, πρέπει πια να αποδείξει πάνω στο παρκέ πως το μέλλον της ανήκει, παίρνοντας αποτελέσματα και χτίζοντας χαρακτήρα τόσο από νίκες, όσο -και κυρίως- από ήττες. Το ότι πέρασαν, ωστόσο το καλοκαίρι χωρίς General Manager, ως αποτέλεσμα του mini σκανδάλου πως ο -πρώην- GM τους, Bryan Collangelo, ή η γυναίκα του είχε μυστικούς λογαριασμούς στο twitter, από όπου έδινε πληροφορίες για την ομάδα και καταφερόταν εναντίον παιχτών, με αποτέλεσμα τα κενά των Belinelli και Ilyasova δείχνουν να μην έχουν καλυφθεί ικανοποιητικά, ίσως είναι κάτι που τους στοιχίσει.
Οι Raptors κλείνουν την τριάδα της κορυφής, μια τριάδα που -βάσει λογικής- δεν “σπάει”. Και, διάολε, δεν θέλουμε να σπάσει. Φτάνει με τους τραυματισμούς, ας μείνουν όλοι γεροί για να δούμε ομορφιές. Για αυτές ξενυχτάμε, έτσι κι αλλιώς. Τριάδα είπαμε αλλά για δυο ομάδες διαβάσατε, ως τώρα, μιας οι Raptors ακολουθούν.
VΙ. To One-Year-Rental του Kawhi
Οι Toronto Raptors αποτελούν μία από τις σταθερές δυνάμεις της regular season τα τελευταία χρόνια. Προσοχή! Της “regular season”, διότι όταν έρχεται η ώρα των Playoffs εμφανίζονται, το λιγότερο, αναιμικοί. Από ποιότητα παιχτών; Άλλο τίποτα. Τόσο σε επίπεδο βασικής πεντάδας, όσο και σε επίπεδο πάγκου. Μέσα σε όλα, βάλτε και τον καλύτερο προπονητή της περασμένης χρονιάς. Όταν λοιπόν το set up φαίνεται τέλειο από κάθε άποψη, τι φταίει; Θα το μάθουμε φέτος, με την πορεία της ομάδας.
Οι Raptors δεν διαθέτουν, πλέον, δύο πολύ βασικά κομμάτια τους: Τον DeMar DeRozan και τον Dwane Casey. Τη θέση του Casey πήρε ο μέχρι πρότινος βοηθός του, Nick Nurse, ενώ ο DeRozan μετατράπηκε επί της ουσίας σε Leonard και Danny Green. Αναμφίβολα, αυτό αποτελεί αναβάθμιση. Όχι μόνο αγωνιστική, αλλά και σε επίπεδο νοοτροπίας. Αμφότεροι εκπαιδευμένη στη μεγάλη των Spurs σχολή, έχουν τον πρωταθλητισμό να τρέχει στις φλέβες τους, κάτι που -δεδομένα- λείπει από τους Raptors, ενώ μέχρι πριν την περσινή περίεργη χρονιά του, ο Leonard ήταν ανάμεσα στα επονομαζόμενα “Alpha Dogs” της Λίγκας και στο top-5 παιχτών της.
Το πρόβλημα στην περίπτωση του “Klaw” είναι το κατά πόσο θέλει να παραμείνει στον Βορρά και μετά το τέλος της φετινής σεζόν, όταν και λήγει (μονομερώς από την πλευρά του) το συμβόλαιό του, μιας και είχε επιτακτικά ζητήσει μεταγραφή για το ζεστό Los Angeles και όχι για το κρύο Toronto. Ο ίδιος στην παρουσίασή του, επέμεινε πως πηγαίνει στο Toronto με ανοιχτό μυαλό, αφήνοντας περιθώριο για την παραμονή. Θέλοντας να κάνω τον Κάλχα, στο μυαλό μου αυτό ακούγεται ως “ας δούμε πως θα πάει η χρονιά και βλέπουμε”. Ο Leonard γνωρίζει πολύ καλά πως θα είναι ο ηγέτης των Raptors και πως έχει μια ιστορική ευκαιρία μπροστά του: Να οδηγήσει το Toronto σε Τελικούς για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το “high risk – high reward” στην κατάσταση της ανταλλαγής του περασμένου καλοκαιριού: Το ρίσκο του “ετήσιου ενοικίου” του Leonard με αντάλλαγμα ένα Πρωτάθλημα ή την διεκδίκησή του, ώστε να πειστεί ο ίδιος να συνεχίσει την καριέρα του εκεί. Είναι σαφές πως οι πλήρεις Celtics έχουν τον πρώτο λόγο για την Ανατολή, αλλά ας μην βιαστεί κάποιος να βγάλει εκτός μάχης τον πεινασμένο ηγέτη του Toronto, ειδικά σε αυτή την χωρίς LeBron Ανατολή. Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ο Leonard βρίσκεται πια στην ανατολική περιφέρεια είναι από μόνη της μια ωραία ιστορία. Αν καταφέρει να πάρει τους Raptors από το χεράκι και να παρουσιαστούν ανταγωνιστικοί στην post season, θα πρόκειται για ένα fairy tale. Και αν γίνει κάποια “στραβή” και πάνε στους Τελικούς, πόσο δε αν κατακτήσουν το Πρωτάθλημα, ας είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε το Toronto να γίνεται “καυτός” προορισμός για τους πάντες.
VII. Η Διαστρωμάτωση της Ανατολής
Πίσω ακριβώς από την πρώτη τριάδα των προαναφερθέντων ομάδων βλέπουμε τους Bucks με -επιτέλους- κανονικό προπονητή, τον Mike Budenholzer, και ο εξορθολογισμός της αγωνιστικής στρατηγικής τους αναμένεται να φέρει την έκρηξη που όλοι περιμένουμε την τελευταία διετία, παράλληλα με την πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα του Giannis για το MVP. Ο Antetokounmpo κάθε χρόνο κάνει ένα άλμα, τόσο στο skillset του, όσο και στους αριθμούς του. Εφόσον το καταφέρει και φέτος, αυτό θα σημαίνει μια σεζόν που θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στα βιβλία της Ιστορίας του NBA για τον ίδιο, και, πιθανότατα μια παρουσία των Bucks στους Τελικούς.
Στο ίδιο επίπεδο με τους Bucks, και ολοκληρώνοντας τα υψηλά κλιμάκια της περιφέρειας, έρχεται το ερωτηματικό της Indiana. Ο Victor Oladipo έπαιζε σαν superstar μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018, πριν επιστρέψει σε ένα borderline all-star level στη συνέχεια. Ακόμη κι έτσι οι Pacers έφτασαν σε οριακό σημείο τους Cavaliers στα Playoffs. Αν ο Oladipo είναι ο παίκτη που είδαμε τους πρώτους μήνες της σεζόν, ανήκει κι αυτός στην elite της περιφέρειας, και οι Pacers στους διεκδικητές μιας θέσεις των Τελικών.
Αν πάλι όχι, ανήκουν μαζί με τους Heat, τους Wizards, τους Pistons και τους Hornets στο επόμενο tier, αυτό των ομάδων που θα παλέψουν για την είσοδό τους στην post season. Ομάδες που βασίζονται σε stars με μεγαλύτερα ψεγάδια, ή έστω χωρίς την αύρα του μεγαλείου που συνοδεύει τους προηγούμενους. Οι Heat στην ουσία οδηγούνται από τον Goran Dragic και μια σωρεία σκληροτράχηλων overachievers που πάλι θα παλέψουν για τις 43-44 νίκες. Για τους Wizards, το δίδυμο Wall και Beal, είτε ελέω υγείας, είτε ελέω ποιότητας δεν απέδειξε ποτέ ότι είναι ότι καλύτερο υπάρχει σε backcourt πίσω από τους Splash Brothers, ενώ η υπογραφή του Howard μάλλον περιπλέκει, παρά διευκολύνει τα πράγματα. Οι Pistons πάνε να επαναλάβουν αυτό που έκαναν οι Pelicans, με δύο όμως σαφώς χειρότερους ψηλούς και θα αναρωτιόμαστε για χρόνια ακόμα τι σκέφτονταν όταν πήραν το συμβόλαιο του Griffin, βάζοντας στην ουσία φρένο στη λύση που βρήκαν για να εκμεταλλευτούν τον Drummond, να του δώσουν δηλαδή περισσότερες μπάλες και την ευκαιρία να δημιουργήσει. Οι Hornets πραγματικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ, αλλά εκτός από έναν συγκινητικό franchise player, τον Kemba Walker, έχουν και μια εξοργιστική συνήθεια να πηγαίνουν καλά όταν φαίνονται χάλια και το αντίστροφο.
Aπό κοντά στους προαναφερθέντες αναμένονται οι έκπτωτοι ιππότες του Cleveland, οι οποίοι παραμένουν μια ομάδα με εμπειρία, αλλά χωρίς σαφή προσανατολισμό. Αν ο Love θυμηθεί τα νιάτα του στη Minnesota, ο Hill τις ημέρες του στους Spurs και οι Thompson, Smith και Korver παίξουν σαν να έχουν τον LeBron δίπλα τους ακόμα, τότε ίσως να παρουσιαστούν αρκετά καλύτεροι από τις αναμενόμενες 31 νίκες που οι περισσότεροι τους προβλέπουν.
VII. Tankapalooza 2019
Και κάπως έτσι φτάνουμε σε μία παράλληλη, αλλά διαρκώς ενδιαφέρουσα ετησίως μάχη, αυτή για το καλύτερο πλασάρισμα στο επόμενο draft. Και οι κύριες υποψήφιες για αυτά τα πρώτα picks δείχνουν να είναι μία σειρά από ομάδες, για αγωνιστικούς ή εξωαγωνιστικούς λόγους. Οι Hawks έχουν αλλάξει σελίδα σε όλα τα επίπεδα, ownership, GM, προπονητή και ρόστερ την τελευταία τετραετία, και δείχνουν να θέλουν να επενδύσουν στους νεαρούς, πλην άγουρους, Trae Young, John Collins, Taurean Prince. To project τους έχει ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα δεν θα αποφέρει φέτος νίκες. Από κοντά και οι Kings, οι οποίοι βέβαια δεν έχουν κανενός είδους project να τρέχει, πηγαίνοντας από το ένα λάθος στο άλλο. Έχουν μια συλλογή ενδιαφέροντων παιχτών, όπως οι Bagley και Giles, αλλά δύσκολα θα ξεπεράσουν και αυτοί τις 25 νίκες. Το πρόβλημα; Το pick τους θα πάει στους Sixers αν κληρωθεί στο #1 και στους Celtics σε κάθε άλλη περίπτωση. Μεγάλο πρόβλημα. Οι Suns άλλαξαν προπονητή, παίρνοντας τον ιδιαίτερα ικανό Kokoskov (τον Σέρβο προπονητή που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό με τη Σλοβενία), έδιωξαν τον GM τους, πλήρωσαν καλά το αστέρι της ομάδας, Devin Booker, για να παραμείνει, και διάλεξαν και στο #1 του draft τον Deandre Ayton. Παρόλα αυτά, το προβληματικό της σύνθεσης του ρόστερ τους και ιδίως η έλλειψη point guard, δύσκολα θα τους δώσει πάνω από 30 νίκες.
Στην παρούσα κατηγορία αναμένουμε και μία σειρά από ομάδες της Ανατολής. Τους Orlando Magic, των οποίων το roster δεν έχει λογική και συνοχή, παρά τη συνύπαρξη σε αυτό τριών πολύ ενδιαφέροντων παιχτών, όπως ο Gordon, o Isaac και ο Βamba, τους Knicks, που έχοντας τραυματία τον Porzingis, δεν έχουν το παραμικρό λόγο να μην διεκδικήσουν ένα ακόμα καλό pick δίπλα στον φέρελπη Knox και να μπουν στην free agency του 2019 με αυτούς αλλά και χώρο στο salary για να κυνηγήσουν το φημολογούμενο όνειρο του Kevin Durant, αλλά και οι συμπολίτες τους Nets, που παρά το πολύ καλό μπάσκετ που παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια, το υλικό τους παραμένει ιδιαίτερα μέτρια για να μπορέσουν να κάνουν το απαιτούμενο βήμα παραπάνω. Συνεπώς και για αυτούς το να πλασαριστούν καλά στο επόμενο draft, έχοντας για πρώτη φορά από το 2013 (!), είναι ενδεχομένως η σωστή τακτική. Επιπλέον, οι Chicago Bulls, παρότι απέκτησαν τον Jabari Parker, υπέγραψαν τον Zach LaVine σε πολυετές συμβόλαιο και απέκτησαν από τον draft τον εντυπωσιακό Wendell Carter Jr., προσθέτοντας ποιότητα δίπλα στον εντυπωσιακό Φιλανδό Lauri Markkanen, δεν δείχνουν να μπορούν να ξεφύγουν από τη μάχη του lottery και να διεκδικήσουν προς ώρας κάτι παραπάνω. Ωστόσο θα είναι μία από τις πιο fan to watch ομάδες.
Εδώ πρέπει να αναφερθούν και οι Memphis Grizzles. Παρότι το roster τους δείχνει να είναι αρχικά πιο κοντά στις 40 νίκες πάρα στον πάτο, είναι έναν τραυματισμό μακριά, κάτι ιδιαίτερα σύνηθες για τον οργανισμό και τους παίχτες τους, από το να μην υπάρχει κανένας στόχος να διεκδικήσουν. Αντίθετα, με το pick τους να πηγαίνει στους Celtics αν δεν είναι στα οχτώ πρώτα, έχουν κάθε λόγο να είναι κακοί, ώστε να κρατήσουν αυτό το pick. Είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν για να πλαισιώσουν με έναν ικανό νεαρό παίχτη το αστέρι της επόμενης μέρας τους, το #4 του draft του 2018, τον Jaren Jackson Jr.
Nα πούμε τέλος, ότι αρχής γενομένης από φέτος, το ΝΒΑ, προσπαθώντας να αποφύγει μελλοντικές περιπτώσεις 76ers που δοκίμασαν -και ποδοπάτησαν- τα όρια του tanking, αλλάζει το σύστημα της λοταρίας, καθώς οι τρεις χειρότερες ομάδες της λίγκας θα έχουν τις ίδιες πιθανότητες για το #1 pick του draft και οι πιθανότητες αυτές μειώνονται στο 14% αντί για το 25% που είχε η χειρότερη ομάδα μέχρι φέτος.
IX. Οι Αγωνιστικές Νόρμες
Τέλος, αγωνιστικά, το NBA δείχνει να έχει βρει καινούρια αγωνιστικά μονοπάτια. Οι επιστήμες και η τεχνολογία, ιδίως μέσω των data analytics, της συστηματικής συστημικής ανάλυσης, δηλαδή, κάθε δεδομένου, και την ανεύρεση μέσω αυτών κάθε δυνατού πλεονεκτήματος, έχουν συντελέσει στην ενδυνάμωση των παιχτών και στη βελτίωση των αθλητικών και αγωνιστικών χαρακτηριστικών τους σε βαθμό που οι επιθέσεις έχουν εξελιχθεί πολύ ταχύτερα και πολύ περισσότερο συγκριτικά με τα αμυντικά συστήματα και τις αμυντικές λειτουργίες των ομάδας. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι η Λίγκα να έχει την τελευταία διετία το υψηλότερο offensive rating σαν μέσο όρο των 30 ομάδων στην Ιστορία της (108,6 και 108,8 αντίστοιχα), συνδυασμένο προφανώς με τον υψηλότερο αριθμό τριπόντων (προσπαθειών και εύστοχων, 10,5 στα 29) ανά αγώνα, επίσης, από απαρχές της. Οι άμυνες προσπαθούν να καλύψουν τις κύριες επιθετικές νόρμες, το τρίποντο και το ζωγραφιστό, και αυτό είναι που εκμεταλλεύονται κάποιες ομάδες, προεξάρχοντων των San Antonio Spurs του Gregg Popovich, επιλέγοντας παίχτες που ειδικεύονται στο mid-range, το μακρινό δίποντο, το σουτ που το σύγχρονο μπασκετικό σύνταγμα έχει καταδικάσει ως το λιγότερο αποτελεσματικό.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ένα ακόμα αποτέλεσμα των ανωτέρω αναφερθέντων διεργασιών, τόσο σε επίπεδο τεχνολογίας και ανάλυσης, όσο και σε επίπεδο βιολογίας, ανάλυσης, εκγύμνασης των παιχτών, το NBA “τρέχει” πλέον στο υψηλότερο pace (97,3) από το μακρινό 1990-91, ενώ έχει τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας παιχτών από το 1984-85 (26,4 χρόνια)1)Όλα τα στατιστικά της παραγράφου είναι από το Basketball Reference..
Κοινώς, ετοιμαζόμαστε για μία σεζόν όπου καλογυμνασμένοι νεαροί αθλητές, με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα (ύψος, αλλά και wing span), αλλά και αναπτυγμένες τις τεχνικές του αθλήματος (ball handling, τρίποντο), θα τρέχουν πάνω κάτω σαν διαόλια, σουτάροντας και ευστοχώντας από παντού, με τις αντίπαλες άμυνες να πασχίζουν, αλλά να αδυνατούν να τους ανακόψουν, όχι από βαρεμάρα, αλλά από έλλειψη σχετικών τεχνικών. Τα σκορ θα είναι όλο και συχνότερο πιο κοντά στους 130 από ό,τι στους 90 πόντους, ενώ τα έμπειρα και ικανά μάτια θα μπορούν να διακρίνουν τις σκακιστικές κινήσεις εξαιρετικής ακρίβειας και ιδιοφυΐας που η νέα γενιά προπονητών του NBA καταφέρνει να στήνει, για plays τεσσάρων και πέντε δευτερολέπτων. Και τούτο καθώς δίπλα στον κορυφαίο Popovich, έχουμε πλέον τη χαρά και την τύχη να βλέπουμε προπονητές όπως ο Stevens των Celtics, ο Kerr των Warriors, ο Snyder των Jazz και ο Spoelstra των Heat. Το παιχνίδι έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, μα όλες του οι αλλαγές το έχουν κάνει απλά εντυπωσιακότερο και διασκεδαστικότερο.
Καλή NBA 2018-19 season σε όλους/ες!
| ↑1 | Όλα τα στατιστικά της παραγράφου είναι από το Basketball Reference. |
|---|
