Μέσα από τις γραμμές του Ball Hog με κάθε ευκαιρία τονίζουμε πως στο σύγχρονο NBA τίποτα απολύτως δεν βασίζεται στην τύχη. Η πορεία μιας ομάδας, τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο -και ιδίως- σε βάθος χρόνου, θα αντικατοπτρίζει πάνω στο παρκέ τις διοικητικές αποφάσεις που λήφθηκαν και τον σχεδιασμό που το front office προγραμμάτισε και υλοποίησε. Και σε κάθε (εύρυθμο…) front office ο διοικητικός ηγέτης, ο άνθρωπος που λαμβάνει τα credits για κάθε επιτυχία και το ανάθεμα για κάθε αποτυχία, δεν είναι άλλος από τον General Manager της ομάδας.
Με τον τελευταίο GM που απομακρύνθηκε από τα καθήκοντά του να είναι ο 38χρονος Ryan McDonough, εννέα μόλις ημέρες πριν την έναρξη της σεζόν, και μετά από μία ιδιαίτερα δραστήρια offseason για τον οργανισμό των Suns, βρίσκουμε λίγο χρόνο, αφού ρίξαμε μια ματιά στις καλύτερες και χειρότερες κινήσεις των συναδέλφων του την offseason 2018, να εξετάσουμε τι οδήγησε στην απόλυσή του, αλλά και το πλαίσιο που διέπει αυτές τις μετρημένες 30 και πολυπόθητες θέσεις στο NBA, καθώς και την ευθεία, απόλυτη, και απαρέγκλιτη αλληλεπίδραση των αποφάσεων αυτών των 30 ανδρών με τις επιδόσεις των αντίστοιχων ομάδων τους εντός των αγωνιστικών χώρων.
Μα ας ξεκινήσουμε από τον άνθρωπο που αποτέλεσε αφορμή για το παρόν κείμενο.
Ο Ryan McDonough
Γιος του αρθρογράφου της Boston Globe, Will McDonough, και αδερφός του Vice President of Player Personnel των Arizona Cardinals, Terry McDonough, ο Ryan McDonough προσλήφθηκε από τους Suns στις 7 Μαΐου του 2013, στα 33 του χρόνια, έχοντας προηγουμένως διαγράψει μία διαδρομή 10 χρόνων στο front office των Celtics. Στους Celtics είχε ταχύτατα ανέλθει από “Special Assistant to Basketball Operations”, σε “Director of Amateur Scouting”, ύστερα σε “Director of International Scouting”, στη συνέχεια σε “Director of Player Personnel”, ώσπου να φτάσει “Assistant General Manager” και δεξί χέρι του Danny Ainge από το 2010 ως και την αποχώρησή του, όντας μέλος και της διοικητικής ομάδας οδήγησε τον οργανισμό στο τελευταίο του Πρωτάθλημα, τη σεζόν 2007-08.
Συνεπώς, η μετακίνησή του στους Suns, μόνο ως θετική και για τις δύο πλευρές μπορούσε να χαρακτηριστεί με τα τότε δεδομένα. Οι μεν Suns προέρχονταν από μία σεζόν μόλις 25 νικών, ενώ ο McDonough από ένα από τα μεγαλύτερα “σχολεία” GMs της Λίγκας1)Απόφοιτος του οποίου είναι και ο GM of the Year 2018 Daryl Morey. έχοντας φτάσει στο υψηλότερο δυνατό σκαλί αυτού, μιας και να αντικαταστήσει τον Ainge ήταν -εύλογα- όχι απλά απίθανο, αλλά αδύνατο.
Έργα και Ημέρες του στους Suns
To “καλημέρα” του στους Suns ήταν τόσο εντυπωσιακό, όσο το βιογραφικό του υποδείκνυε: σχεδόν κατά 100% βελτίωση των νικών της ομάδας υπό τις οδηγίες του νεοπροσληφθέντα από τον ίδιο Jeff Hornacek, ήτοι εκτόξευση από τις 25 νίκες στις 48, χωρίς ωστόσο αυτές να φανούν αρκετές για να την είσοδο της ομάδας στην post season. Ήταν, όμως, τέτοια η εικόνα της ομάδας που ο McDonough ήρθε δεύτερος στην ψηφοφορία για GM της Xρονιάς τη σεζόν 2013-14, πίσω μόνο από τον GM των τότε Πρωταθλητών Spurs, R.C. Buford, καθώς, πέρα από την πρόσληψη Hornacek και την εντυπωσιακή πορεία της ομάδας, στην πρώτη του offseason είχε καταφέρει να μετατρέψει τον Jared Dudley σε Eric Bledsoe και τον Luis Scola σε Gerald Green.
Αυτή, ωστόσο, ήταν και η καλύτερη στιγμή του στον οργανισμό των Suns, με την ομάδα να πηγαίνει κάθε επόμενη σεζόν χειρότερα από την προηγούμενη, πέφτοντας από τις 48 νίκες στις 39, στις 23, στις 24 και τέλος στις 21 νίκες.
Μα δεν είναι η απουσία επιτυχιών εντός αγωνιστικού χώρου που προβλημάτισε, αλλά η απουσία οποιουδήποτε λογικού σχεδιασμού σε μακροπρόθεσμο επίπεδο για την ομάδα.
Μία ομάδα με την καλύτερη -το 2014- τριάδα point guards, στα πρόσωπα των Isaiah Thomas, Goran Dragic και Eric Bledsoe, κατέληξε σε μία κατάσταση που και οι τρεις επεδίωξαν την αποχώρησή τους από την ομάδα, (με τον Bledsoe να το δηλώνει εντυπωσιακότερα από κάθε άλλον2)Παρότι στη συνέχεια δήλωσε πως το tweet αφορούσε το κομμωτήριο στο οποίο ήταν με την κοπέλα του, χωρίς κανέναν απολύτως να τον πιστεύει σχετικά, φυσικά. ), αλλά και την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε αξιόπιστου point guard επιπέδου NBA, τέσσερις μόλις σεζόν μετά.
I Dont wanna be here
— Eric Bledsoe (@EBled2) October 22, 2017
Παρά την επιτυχημένη πρώτη του χρονιά και τη μέτρια δεύτερη, ο Hornacek απομακρύνθηκε από την ομάδα στα μέσα της τρίτης του σεζόν. Στη θέση του προσλήφθηκε ο Earl Watson, αρχικά ως interim και στη συνέχεια ως κύριος προπονητής, έχοντας διατελέσει μία σεζόν όλη και όλη σαν assistant, προηγουμένως! Μα και αυτός, μετά την πρώτη του σεζόν σαν head coach, απολύθηκε μετά από μόλις τρία (!) παιχνίδια στη δεύτερη σεζόν του, παιχνίδια που οι Suns έχασαν με συνολικά 92 πόντους διαφορά (48, δύο και 42 πόντους αντίστοιχα). Τη σεζόν ολοκλήρωσε ως interim ο Jay Triano, ώσπου το καλοκαίρι του 2018 να προσληφθεί ο Igor Kokoskov, προπονητής με 17 χρόνια εμπειρίας ως assistant στο NBA και προπονητής της Εθνικής Σλοβενίας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2017.
Μα εκεί που η κατάσταση έδειχνε τόσα χρόνια να μην έχει καμία λογική, ήταν στo tanking και στα picks. Μία ομάδα με δύο μετέπειτα All Stars και έναν στα όρια, διαλύθηκε για να αποκτηθούν μία σειρά από picks που δεν έγιναν τίποτα άλλο, από μετριότατοι παίχτες. Και αν κάποιες επιλογές στο draft κρίνονταν από ικανοποιητικές ως καλές, με τον McDonough να διαλέγει το 2014 τον T.J. Warren στο #14 και τον Bogdanovic στο #27, τον Devin Booker στο #13 το 2015, οι περισσότερες μάλλον ως ακραία άστοχες μπορούν να χαρακτηριστούν. Ενδεικτικότερες αποτελούν οι περιπτώσεις του Alex Len στο #5 το 2013, αλλά και των Bender και Chriss στο #4 και το #8 του 2016, σε ένα draft μάλιστα που για τον δεύτερο δόθηκαν και τα δικαιώματα του Bogdanovic, του καλύτερου παίχτη μεταξύ των τριών, στους Kings, απλά για να ανέβουν από το #13 στο #8.
Και η λογική χανόταν, καθώς από τη μία η ομάδα έδειχνε να γίνεται εσκεμμένα χειρότερη χρόνο με τον χρόνο, σε ένα άλλοτε κεκαλυμμένο και άλλοτε ανοιχτό tanking process, μα ταυτόχρονα να διαδίδει φήμες η ίδια πως ενδιαφέρεται για μεγάλα πράγματα. Από τη μία, δηλαδή, τέλειωναν τη σεζόν 2014-15 με 39 νίκες και υπέγραφαν τον Tyson Chandler, σαν “δόλωμα” για να υπογράψουν και τον LaMarcus Aldridge, από την άλλη, όχι μόνο δεν κατάφερναν να κλείσουν ραντεβού με τον τελευταίο, μα την επόμενη σεζόν έπεφταν στις 23 νίκες. Αλλά και πάλι το επόμενο καλοκαίρι έβγαζαν φήμες πως ενδιαφέρονται για τον Carmelo Anthony, μόνο και μόνο πάλι για να παραμείνουν στις 24 νίκες.
Ως προς την συνολικότερα κακή διοίκηση της ομάδας είναι χαρακτηριστική και η απαράδεκτη συμπεριφορά προς τους Bledsoe και Knight στα τελειώματα της σεζόν 2016-17, όταν και τους “πάρκαραν” παρά τη θέλησή των παιχτών για να μπορέσει η ομάδα να tankάρει αποτελεσματικότερα. Μάλιστα, ενώ στον Knight είχαν διαμηνύσει πως δεν τον υπολογίζουν για την επόμενη σεζόν, μετά τη δημόσια έκφραση της επιθυμίας του Bledsoe πως θέλει να αποχωρήσει, προσπάθησαν να τον επανεργοποιήσουν, με τον παίχτη -εύλογα- να αρνείται, ώσπου να τραυματιστεί σοβαρά και να χάσει το υπόλοιπο της σεζόν, και να μην ξαναπαίξει για τους Suns ωσότου γίνει ανταλλαγή στους Rockets.
Και καθώς αναφερθήκαμε στον Knight, δεν γίνεται να παραλείψουμε το πιο τραγελαφικό από όλα όσα διαδραματίστηκαν κατά τις ημέρες του Ryan McDonough ως GM, και αυτό είναι η πορεία του pick των Lakers που είχαν λάβει ως αντάλλαγμα από το trade του Steve Nash. Συγκεκριμένα, και αντιγράφω από ένα προπερσινό κείμενο-απάντηση της στήλης Ask the Hog:
“Το καλοκαίρι του 2012 οι Lakers αποκτούν τον Steve Nash από τους Suns και τα ανταλλάγματα που δίνουν για την απόκτησή τού περιλαμβάνουν ένα pick πρώτου γύρου 2013, είτε των Cavaliers, Heat και Kings, με προστασία για τα πρώτα 13 picks, είτε των ίδιων των Lakers, με προστασία top 14, δύο picks δεύτερου γύρου 2014, με προστασία για τα πρώτα 40 για το ένα, καθώς και $3 εκατ. σε μετρητά, αλλά κι ένα κυλιόμενο pick πρώτου γύρου των Lakers. Με προστασία top-5 για το 2015, top-3 για το 2016 και το 2017 και χωρίς προστασία για το 2018. Το συγκεκριμένο pick οι Suns, με ισχύουσες τις προστασίες του, το συμπεριέλαβαν στο trade Br. Knight – Michael Carter-Williams, με τον Knight να πηγαίνει στους Suns από τους Bucks, τον MCW στους Bucks από την Phily και το προστατευμένο pick των Lakers να πηγαίνει στην Philladelphia έναντι του Michael Carter-Williams.
Καθώς οι Lakers “κληρώθηκαν” στο #2 τόσο το 2015, όσο και το 2016 και το 2017, κατάφεραν να διατηρήσουν για τα συγκεκριμένα drafts τις επιλογές τους, διαλέγοντας αντίστοιχα τους D’Angelo Russel, Brandon Ingram και Lonzo Ball.
Το συγκεκριμένο pick πρώτου γύρου, ήταν συνεπώς στα χέρια των Sixers για το 2018, χωρίς καμία προστασία από τους Lakers.”
Ε, οι Suns έδωσαν και το -προβλεπόμενο εξαιρετικο- pick πρώτου γύρου των Heat που είχαν στην κατοχή τους από το trade του Dragic, για να πάρουν πίσω ένα pick που εξ αρχής είχαν και το έδωσαν απλά για να μην χρησιμοποιούν για δύο χρόνια τον Brandon Knight!
Η Χρονική Στιγμή της Απόλυσης
Παρά τις όποιες ως τότε κινήσεις του, οι Suns είχαν ανανεώσει το συμβόλαιο του McDonough το καλοκαίρι του 2017. Παρόλα αυτά τον απέλυσαν στις 8 Οκτωβρίου του 2018. Και δεν είναι τόσο παράδοξη η χρονική στιγμή της απόλυσης, που έλαβε χώρα μόλις εννέα μέρες πριν την έναρξη της σεζόν, αλλά το ότι η απόλυση έλαβε χώρα μετά από ένα ιδιαίτερα έντονο καλοκαίρι για τον οργανισμό, με μία σειρά από κινήσεις που τον δεσμεύουν για το απώτερο μέλλον, κινήσεις που έχουν γίνει από τον McDonough.
Συγκεκριμένα, την offseason του 2018 οι Suns προσέλαβαν νέο προπονητή, τον Igor Kokoskov, διάλεξαν στο #1 του draft τον Deandre Ayton (αντί του Luka Doncic, παίχτη του Kokoskov στην Εθνική Σλοβενίας κατά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού) και έδωσαν συμβόλαιο ύψους $158 εκατ. για πέντε χρόνια στον Devin Booker. Και οι τρεις συγκεκριμένες κινήσεις δεσμεύουν τον οργανισμό μακροπρόθεσμα, περιορίζοντας κατά πολύ τον όποιον σχεδιασμό ο νέος GM σκοπεύει να χαράξει.
Μα πέρα και από αυτές, τα $15 εκατ. για έναν χρόνο στον Trevor Ariza και η ανταλλαγή για τον Ryan Anderson, έναν παίχτη με μηδαμινή συνεισφορά στους Rockets κατά την τελευταία διετία, λόγω των εξαιρετικά κακών αμυντικών του δυνατοτήτων, ένα trade που φαίνεται να έγινε ίσα-ίσα για να απαλλαγεί η ομάδα από τον Brandon Knight, δίνοντας μαζί του και τον Chriss, δεν έδειχνε να έχει καμία απολύτως λογική για τους Suns, όσο και αν ήθελαν να παρουσιάσουν πως ο De’Anthony Melton που συμπεριλήφθηκε από τους Rockets, επιλογή στο #34 του 2018 draft, θα μπορούσε να αποτελέσει μια εξαιρετική περίπτωση.
Συνεπώς, ο Ryan McDonough απομακρύνθηκε από την ομάδα, αφήνοντας τον οργανισμό στη συνήθη του θέση: να διαθέτει ένα περίεργο αμάλγαμα νεαρών και βετεράνων, να μην διαθέτει κανονικό point guard ούτε για δείγμα, να είναι υπερφορτωμένο το roster στα forwards με παίχτες που έχουν “σπασμένα” χαρακτηριστικά, χαρακτηριστικά που θα ήταν ιδανικά να υπάρχουν στο πρόσωπο δύο, άντε τριών, παιχτών, αλλά επουδενί σκόρπια σε πέντε, έναν νέο προπονητή που νιώθει ήδη την προβλεπόμενη ανασφάλεια, που προκύπτει από την απομάκρυνση του ανθρώπου που τον επέλεξε για τη δουλειά. Ταυτόχρονα, αφήνει παρακαταθήκη δύο νεαρούς stars, τον έναν ήδη υπερβολικά πληρωμένο για όσα έχει μέχρι στιγμής δείξει3)Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορεί να δικαιώσει τις προσδοκίες και να “κερδίσει” με το σπαθί του τα λεφτά που του δόθηκαν. και χωρίς να υπήρχε βιασύνη να ανανεωθεί από το καλοκαίρι του 2018 και ουχί αυτό του 2019, και που το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις υπέγραψε αυτό το κολοσσιαίο συμβόλαιο ήταν -σε ένα ρεσιτάλ “ωριμότητας”- ποδήλατο χωρίς χέρια στο τιμόνι, με αποτέλεσμα να σπάσει το χέρι του, αλλά και το #1 του draft που, όπως και ο προπονητής του, βλέπει να απομακρύνεται ο άνθρωπος που τον επέλεξε. Κάπως έτσι, παρά τις τόσες κινήσεις και πάλι οι Suns ξεκινούν μια σεζόν πιο κοντά στις 20 νίκες παρά στις 32.
Οι Ευθύνες της Ομάδας και του onwer Sarver
O 57χρονος Robert Sarver είναι ιδιοκτήτης των Suns από το 2004 και βίωσε τις καλύτερες μέρες της ως τώρα ιδιοκτησίας του αγωνιστικά στους 7-seconds-or-less Suns του Mike D’Antoni, ενώ διοικητικά στο σχήμα με τους Steve Kerr (νυν τρις Πρωταθλητή coach των Warriors) και David Griffin (GM των Πρωταθλητών Cavs του 2016). H ομάδα του δε, έχει να εμφανιστεί σε post season από το μακρινό 2010, όταν στο τιμόνι της ήταν ο Alvin Gentry, νυν προπονητής των Pelicans.
Ο Sarver έχει τη φήμη ενός “hands-on” owner, που ωστόσο διαρκώς κινείται μεταξύ της υπομονής και της ανυπομονησίας, με την ίδια ταχύτητα που κινείται το μπαλάκι του ping pong στο σχετικό τραπέζι του παιχνιδιού. Τη μία στιγμή είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε rebuild, την επόμενη θέλει μια “win now” προσέγγιση από την ομάδα.
Owner Robert Sarver has become even more involved in day-to-day of franchise. He already had a strong voice in many moves, including past coaching hires. James Jones has become a favorite of Sarver, too. He'll be a GM candidate there. https://t.co/4ytPiv1EhC
— Adrian Wojnarowski (@wojespn) October 8, 2018
Είναι χαρακτηριστικές μάλιστα οι σχετικές δηλώσεις του Charles Barkley που τον Απρίλη του 2018 αποκάλεσε τον Sarver “control freak”, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως “ο Robert θα πάρει όλες τις αποφάσεις, μην δίνοντας ουσιαστικές αρμοδιότητες στα στελέχη του, τα οποία τα προσλαμβάνει, μα δεν τα αφήνει να κάνουν τη δουλειά τους, παρεμβαίνοντας διαρκώς“, λόγια τα οποία μάλλον επιβεβαιώνονται από τη διαρκή δυσλειτουργία που υπήρχε στους Suns σε επίπεδο GM αλλά και προπονητών κατά τα χρόνια της ιδιοκτησίας του Sarver, με χαρακτηριστική τεκμηρίωση να αποτελεί το γεγονός πως οι Suns έχουν αλλάξει έξι προπονητές από το 2013. Το γεγονός πως δεν άκουγε τον GM του, ο Sarver ουσιαστικά το παραδέχτηκε το καλοκαίρι του 2017, λέγοντας πως εκείνος ήταν που πάντα είχε τον τελευταίο λόγο για κάθε σημαντική απόφαση.
To Σκληρό Πλαίσιο του NBA
Όπως γράψαμε και στην εισαγωγή, ο διοικητικός ηγέτης κάθε ομάδας είναι -“οφείλει να είναι”, σωστότερα- ο General Manager αυτής. Μα ο General Manager έχει τις ελευθερίες και το μη πιεστικό περιβάλλον δράσης που οι ιδιοκτήτες-μέτοχοι του επιτρέπουν. Έτσι, υπάρχουν ιδιοκτήτες που ακόμα και οι πιο μυημένοι εξ ημών του NBA πρέπει να “googlάρουμε” το όνομά τους για να τους θυμηθούμε, καθώς βρίσκονται αποκλειστικά στο βάθος των γραφείων τους, έχοντας αφήσει τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν στην πλέον νευραλγική θέση του οργανισμού, να τον διοικούν, ενώ αυτοί μετράνε αποκλειστικά τα κέρδη τους, αποφεύγοντας τα φώτα της δημοσιότητας. Και, από την άλλη, υπάρχουν και οι ακραία παρεμβατικοί, που βλέποντας τις ομάδες σαν τα παιχνιδάκια τους -ή σαν τις fantasy δικές μας ομάδες, προσπαθούν να αποδείξουν και σε αυτό το πεδίο πως δεν έγιναν τυχαία δισεκατομμυριούχοι, με αποτέλεσμα να παρεμβαίνουν στα πάντα και διαρκώς, όπως εν προκειμένω και ο Sarver.
Kαι το κρίσιμο ερώτημα για εμάς είναι το τι κάνει κανείς στη θέση του Ryan McDonough, ή του κάθε εκκολαπτόμενου Ryan McDonough.
Με όλες και όλες διαθέσιμες 30 θέσεις σε μία εντελώς κλειστή Λίγκα, όπου οι καλύτερες έξι με εφτά θέσεις είναι σχεδόν ισοβίως καπαρωμένες, καλείται κάθε νέος GM να πάρει ένα ρίσκο όταν μία θέση σε franchise κατώτερου ραφιού ανοίξει. Συνεπώς, δεν θα έχει την ευκαιρία να αποδείξει στους Spurs, τους Celtics, τους Lakers, τους Rockets αυτού του κόσμου τις ικανότητές του, σε ένα υγιές, δηλαδή, στρωμένο και με συνέχεια περιβάλλον, αλλά στους Suns, τους Magic και τους Kings αυτού του κόσμου. Θα πρέπει μέσα σε δύο, το πολύ τρεις, σεζόν, να καταφέρει σε μία ισορροπημένη Λίγκα που η γνώση είναι πλέον διάχυτη και μοιρασμένη -και είναι δύσκολο να βρει κανείς εκείνο το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που θα τον ανεβάσει απότομα και αυτόματα πάνω από τον ανταγωνισμό-, να καταφέρει να μετατρέψει το δολάριο σε 20δόλαρο.
Και με τη Λίγκα από πλευρά γνώσης αυτή την περίοδο σε τεχνογνωσία, για να το καταφέρει αυτό, συνήθως απαιτούνται ακραία ρίσκα. Και αυτά -δυστυχώς- σπάνια είναι επιτυχημένα. Αποτέλεσμα είναι μια σειρά από ικανά μυαλά και στελέχη, ακριβώς όπως και ο McDonough, να παίρνουν αποφάσεις οριακές, που -ενδεχομένως το γνωρίζουν και οι ίδιοι- δεν έχουν τις πιθανότητες με το μέρος τους να επιτύχουν.
Όμως, ακριβώς για αυτό τον λόγο και “καίγονται” δυνητικά ικανοί παράγοντες, και συνεπακολούθως και οι ομάδες τους, στη λογική του άμεσου οφέλους, που το όλο σύστημα λειτουργεί. Η “high risk-high reward” προσέγγιση, είναι πιο πιθανό να οδηγήσει σε χρόνια παρακμή, με δύο ή και τρεις αποτυχημένους πενταετείς κύκλους, παρά σε άμεση εκτόξευση στην κορυφή της Λίγκας.
Οι εξαιρέσεις στη Λίγκα από αυτή την κατάσταση είναι ελάχιστες: οι Lakers, με τη διαχρονικά αποτελεσματική λάμψη του οργανισμού και της πόλης τους, οι Spurs με τη μεθοδικότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους -ως πρόσφατα- να πείθουν τους παίχτες τους να πληρωθούν λιγότερα από τα σε εκείνους αναλογούντα, ποντάροντας σε χαρακτήρες που το οικογενειακό κλίμα της ομάδας, οι επιτυχίες, και η διατήρηση στην κορυφή θα μέτραγαν περισσότερο από το χρήμα.
Γιατί πέρα από αυτές τις εξαιρέσεις, ο δρόμος είναι ένας: αυτός που οι Warriors, οι Celtics, οι Rockets έχουν δείξει/χαράξει: εξαιρετικό τμήμα analytics, μελέτη κάθε παίχτη, κάθε χαρακτηριστικού αυτού, μα και μελέτη τις κατάστασης στην οποία βρίσκεται κάθε ανταγωνιστής. Και, βεβαίως, μελέτη μέχρι τελευταίου κόμματος της CBA. Αναλυτικότερα, οι Celtics διάβασαν σωστά την απληστία και τη βιασύνη των Nets, των Clippers, των Sixers, και απέκτησαν assets που θα τους διατηρήσουν ανταγωνιστικούς για την επόμενη 10ετία αν συνεχίσουν την σωστή διαχείριση των τελευταίων χρόνων, διαθέτοντας παράλληλα ένα εξαιρετικό τμήμα scouting, που τους επιτρέπει να διαλέγουν τους Tatums και τους Browns. Οι Rockets διάβασαν και εκμεταλλεύτηκαν την τσιγκουνιά των Thunder, για να πάρουν για δύο σακιά πατάτες τον πιο σταθερά καλό παίχτη σε (regular season) MVP level παρέα με τον LeBron της τελευταίας 10ετίας. Οι Warriors να draftάρουν τον κορμό τους, αλλά και να διαβάζουν τόσο εξαιρετικά την CBA και το cap spike του 2016, ώστε να έχουν και την ομάδα, αλλά και το cap, έχοντας στήσει αντίστοιχα μαεστρικά τις ανανεώσεις των συμβολαίων τους τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να μπορούν να προσελκύσουν τον Durant.
Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο που θα βρεθεί κάθε ομάδα όταν η σεζόν ξεκινά. Όλες αυτές οι κινήσεις στον “μαγικό” οικονομικοδιοικητικό κόσμο, πίσω από τον “Μαγικό Κόσμο” που εμείς κάθε βράδυ απολαμβάνουμε είναι που καθορίζουν σε τεράστιο βαθμό το αποτέλεσμα του δεύτερου. Για αυτό και η θέση του GM είναι η πλέον νευραλγική για κάθε οργανισμό. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν υπήρξε ποτέ πετυχημένο μοντέλο που οι τόσο σύνθετες και κρίσιμες αρμοδιότητες αυτού του ρόλου να μοιράζονται με εκείνες του προπονητή της ομάδας στο ίδιο πρόσωπο.
Σε κάθε περίπτωση, οι Suns, ο owner Starver και ο απολυμένος ως αποτυχημένος GM McDonough, δεν αποτελούν τίποτα άλλο από την επιβεβαίωση της σκληρής NBA πραγματικότητας/κανονικότητας, όπου ο δρόμος για την επιτυχία απαιτεί υπομονή, ξεκάθαρο, σωστά σχεδιασμένο και εκτελεσμένο πλάνο, και διακριτούς και ξεκάθαρους ρόλους εντός του οργανισμού. Και οι Suns δεν είχαν τίποτα από τα προαναφερθέντα.
Nicolas Radicopoulos
Latest posts by Nicolas Radicopoulos (see all)
- Farewell to Arms 2019: #2 Golden State Warriors - June 17, 2019
- Farewell to Arms 2019: #3 Milwaukee Bucks - June 16, 2019
- BallHog’s NBA Finals 2019 Walkaround Game #6: “Dynasty Down; All Hail the New King from the North” - June 14, 2019
- Farewell to Arms 2019: #12 San Antonio Spurs - June 10, 2019
- Farewell to Arms 2019: #21 Minnesota Timberwolves - June 2, 2019
| ↑1 | Απόφοιτος του οποίου είναι και ο GM of the Year 2018 Daryl Morey. |
|---|---|
| ↑2 | Παρότι στη συνέχεια δήλωσε πως το tweet αφορούσε το κομμωτήριο στο οποίο ήταν με την κοπέλα του, χωρίς κανέναν απολύτως να τον πιστεύει σχετικά, φυσικά. |
| ↑3 | Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορεί να δικαιώσει τις προσδοκίες και να “κερδίσει” με το σπαθί του τα λεφτά που του δόθηκαν. |
