Το κλείσιμο της περσινής σεζόν και οι καλοκαιρινές αναλύσεις σχετικά με τη φετινή, είχαν σαν κεντρικό σημείο της αφήγησης για τους Pistons την, κατά τα φαινόμενα περίπου εγκληματική, προσθήκη του Blake Griffin. Κυρίως μεν σε οικονομικό επίπεδο, καθώς ο 32χρονος Griffin με το βαρύ ιστορικό τραυματισμών, θα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει να παραμείνει για τη σεζόν 2021-22 με μισθό κοντά στα $40 εκατ., αλλά και σε αγωνιστικό, καθώς βάζει τους Pistons σε μια αναχρονιστική λογική δύο (σχετικά) κλασικών ψηλών ως πυλώνων του κορμού τους και στην ουσία ακυρώνει την αποκάλυψη του Drummond σε ρόλο part-time δημιουργού.
Δεν το παίζω έξυπνος, παρότι ανέκαθεν θαύμαζα το μπασκετικό πακέτο του Griffin, η κίνηση των Pistons μου φάνηκε εκτός λογικής. Η μόνη λογική, στα μάτια μου, ήταν η απόκτηση ενός star για να γεμίσει το νέο γήπεδο της ομάδας.
Και έπειτα συνέβη αυτό:
Και αυτό:
Δεν θέλησα γράψω ένα κείμενο υπερβολικής αντίδρασης που λέει ότι ο Blake Griffin είναι (και πάλι) superstar. Δεν θα σουτάρει με 65% από το τρίποντο για όλη τη σεζόν, και, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, δεν θα σουτάρει ούτε με 40%. Ούτε οι αντίπαλοί του στο “4” θα είναι συνέχεια ο Jared Dudley, o Portis με τον Jabari, ο Saric -απουσία του Simmons- με τον Muscala και ο Kevin Love. Το κείμενο αυτό είναι στην ουσία μια ετεροχρονισμένη εκτόνωση της αγανάκτησης μου για τον καιρό που ο Blake Griffin θεωρείτο ένας μονοδιάστατος dunker, με μόνο όπλο το bully-ball με πρόσωπο ή με πλάτη, κοντά στο καλάθι, κι ένας παίκτης που πάνω-κάτω ήταν καταδικασμένος να καταλήξει βάρος πολύ πριν τα μπασκετικά γηρατειά ενός ψηλού.
Όχι πως δεν ήταν και αυτό το τέρας της φύσης που ήθελε να καρφώσει στα μούτρα κάθε αντιπάλου, πολλές φορές με κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας των εμπλεκομένων. Ωστόσο πάντα ξεχώριζε, εκτός του εξωπραγματικού δυναμισμού του που χάριζε highlights, για δύο πράγματα: τον πολύ σφιχτό χειρισμό της μπάλας, και την εξαιρετική αντίληψη του χώρου, που τον βοηθά είτε να βρίσκει ανορθόδοξες γωνίες για να τελειώνει φάσεις στα ποσταρίσματα του, είτε ως δημιουργό από το post και – σπανιότερα – την κορυφή. Στοιχεία που είχε ήδη προσθέσει στο παιχνίδι του πριν αρχίσουν οι ετήσιοι, σχεδόν παραδοσιακοί, τραυματισμοί του, και, συνήθως, σε ατυχή σημεία της σεζόν.
Το χρονικό μιας προδιαγεγραμμένης παρακμής που αποδεικνύεται ψέμα
Θυμηθείτε, στην αρχή της καριέρας του Blake, το μεγαλύτερο θέμα συζήτησης είναι το κατά πόσον μπορεί το κορμί του να αντέξει τα αδιάκοπα άλματα και τις συνεχείς πτώσεις, και πως θα προσαρμοστεί όταν νομοτελειακά δεν θα μπορεί να κυριαρχεί με την εκρηκτικότητά του. Τελικά το αθλητικό φρένο ήρθε λίγο από επιλογή και λίγο από μάλλον συγκυριακούς, παρά σωρευτικούς, τραυματισμούς. Και όμως, αυτό το κατέβασμα ταχύτητας, φαίνεται να μην περιορίζει τον Blake, αλλά κατά κάποιον τρόπο να ξεκλειδώνει όλο το εύρος του παιχνιδιού του. Με το να μην τρέχει με 200 χλμ/ώρα σε κάθε φάση, έχει τον χρόνο να διαβάσει το παιχνίδι και να μην προσπαθεί να “σπάσει” την άμυνα, όσο να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που του δίνονται παίζοντας σε έναν πιο ελεγχόμενο ρυθμό. Περίπου δηλαδή σαν κάποιος που ενδιαφέρεται για τα πάντα αλλά δεν μπορεί να εμβαθύνει σε τίποτα αν δεν του δοθεί σαφές πλαίσιο δράσης.
Η συνύπαρξη με τον DeAndre Jordan του έμαθε να συνεργάζεται με έναν καθαρά paint based ψηλό, παίκτη δηλαδή παρόμοιο με τον Andre Drummond, και, ακόμα και αν το fit δεν είναι τόσο καθαρό, καθώς ο Andre χάνει τα touches που φάνηκε να δίνουν νέα πνοή στο παιχνίδι του, οι Pistons φαίνεται να βγαίνουν κερδισμένοι, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Ήθελαν έναν superstar για να γεμίσουν την νέα τους arena, και πήραν αυτόν που ήταν διαθέσιμος, ό,τι ρίσκο κι αν ενείχε αυτό. Και μια παρουσία στα Playoffs σε αυτή την Ανατολή, που ναι μεν έχει δύο εξαιρετικές ομάδες1)Well, το αφήνω εδώ σαν αυτοτιμωρία που δεν πίστεψα εξαρχής τους Bucks., αλλά όχι την δυναστική παρουσία του LeBron, μπορεί να είναι ένα απαραίτητο restart για ένα franchise που το έχει πραγματικά ανάγκη.
O ρόλος του προπονητή
O Dwane Casey αξίζει, λοιπόν, με τη σειρά του τα εύσημα, γιατί, κατά τα φαινόμενα, αποφάσισε να λύσει το πρόβλημα του χώρου, χρησιμοποιώντας κατά διαστήματα τον Griffin ως ballhandler, σαν πολιορκητικό κριό, ιδιαίτερα σε επιθέσεις νωρίς στο 24άρι, σε έναν ρόλο που θυμίζει LeBron ή Simmons, ρόλο τον οποίο δεν θα μπορούσε να παίξει ποτέ δίπλα στον Chris Paul. Ούτε και ο Reggie Jackson είναι ο ιδανικός point guard γι’ αυτή τη φιλοσοφία, ωστόσο ανάμεσα στη διαφορά κλάσης των δύο παικτών, την αδυναμία του Reggie Jackson να μείνει υγιής ή/και να βρει σταθερό αγωνιστικό ρυθμό, είναι λογικό για τον Casey να προσπαθήσει να προσαρμόσει το παιχνίδι του Jackson στον Griffin, κι όχι το αντίθετο2)Κι αν στη θεωρία, η εμμονή του Jackson με το pick and roll δένει καλά με το δίδυμο ψηλών των Pistons, στην πραγματικότητα επιλέγει πολύ συχνότερα να τελειώσει την φάση από όσο θα απαιτούσε το τάισμα δύο stars.. Έτσι είναι και ευκολότερο να δοθούν στον Griffin και οι μπάλες στο post που τόσο αποζητά. Συνολικά πάντως, ίσως είναι ένα σχέδιο για την λίγκα σαν σύνολο, για να χωρέσει κι άλλες περιπτώσεις μπασκετικών ψηλών, παρά την πορεία προς τα έξω που ακολουθεί η λίγκα3)Όπως έκανε και πέρσι ο Gentry με Cousins-Davis..
O Griffin εν τέλει κάνει ακριβώς αυτό που θα περίμεναν να κάνει στο Cleveland o Kevin Love, ο οποίος είναι δίχως αμφιβολία καλύτερος και πιο versatile σουτέρ, είναι ένας εξαιρετικός πασέρ, αλλά δεν αρέσκεται στο physical game όπως κάνει ο Blake κοντά στο καλάθι, και κυρίως, δεν έχει την ίδια διεισδυτικότητα και αυτό το δυνατό πάτημα με την μπάλα κλειδωμένη στα χέρια του για να τελειώσει φάσεις στον αέρα.
Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι ακόμα και δίπλα σε έναν φοβερά ball dominant δημιουργό στους Clippers την τελευταία τετραετία, όπως είναι ο Chris Paul, είχε κατά μέσο όρο περισσότερες από πέντε assists ανά αγώνα.
Ο Jokic, o Gasol και … ο Griffin;
Ας δούμε την σύγκρισή του με άλλους πέντε σύγχρονους passing big men, βάζοντας μέσα και τα χρόνια προτού βάλει τη δημιουργία τόσο πολύ στο παιχνίδι του, πριν δηλαδή ο Doc Rivers με τον Chris Paul εξορθολογίσουν λίγο το χάος των Clippers. Μονάχα ο Jokic είναι πιο παραγωγικός δημιουργός από τον PF των Pistons, και, ας μην ξεχνάμε ότι ο Jokic είναι μια ανωμαλία ή μια εξέλιξη στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ. Ποτέ ξανά ένας ψηλός δεν ήταν τόσο καταλυτικός στη δημιουργία της ομάδας του, κάνοντας τους guards σχεδόν αποκλειστικά finishers. Ταυτόχρονα, και ο ρυθμός λαθών του είναι ο χαμηλότερος από τους παίκτες που εμφανίζουμε. Ο Griffin γνωρίζει πότε και πώς να πασάρει όταν έρχονται τα double teams, μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ χωρίς να γίνει έρμαιο για εύκολα κλεψίματα, κι αν τα πάντα στραβώσουν, έχει τη δύναμη να περάσει “μέσα” από τον αντίπαλό του, και, τουλάχιστον, να φτάσει σε τελική προσπάθεια.
Η απάντηση, βέβαια, στην σύγκριση αυτή, είναι ότι ο Griffin συγκρίνεται με παίκτες που είναι σχεδόν αποκλειστικά centers, ακόμα κι αν κατά καιρούς έχουν επανδρώσει και τη θέση του Power Forward. Γιατί λοιπόν συγκρίνεται με αυτούς; Το zeitgeist προέτασσε την επιλογή τα “τεσσεραμισάρια” της Λίγκας να προωθούνται στο “5” για να ακολουθούν το πνεύμα του switching και των περισσότερων σουτέρ στην πεντάδα. Ταυτόχρονα, όμως, και τα νούμερα δείχνουν ότι αυτός δεν είναι ο δρόμος του Griffin. Η συνύπαρξή του με τον Paul τον έφερε πιο μέσα, αλλά μάλλον έχει περισσότερες διαφορές με τους προαναφερθέντες, και περισσότερες ομοιότητες με παίκτες όπως ο LeBron James, ή ο Simmons. Αθλητές, δηλαδή, χτισμένοι σαν τανκ, που όμως μπορούν να εκμεταλλευτούν ακόμα καλύτερα τον συνδυασμό έκρηξης, τεχνικής και ωμής δύναμης, όχι μόνο από το post, αλλά και από πιο μακριά και με χώρο να επιτεθούν.
Και σαφώς, από πλευράς σχεδιασμού, η πλαισίωση του Griffin με καθαρά paint based centers, όπως ο Jordan και ο Drummond, δεν είναι ιδανική, δεν είναι όμως και ασύμβατοι. Και για να επιστρέψουμε στα των Pistons, ένας τέτοιος Griffin καθιστά πιο αναλώσιμο τον καθ’ όλα αναξιόπιστο Reggie Jackson, και κάνει ακόμα πιο προφανή την έκκληση για καλύτερα wings. Η βελτίωση στο σουτ, όχι ειδωμένη από τους αριθμούς, αλλά από την άνεση με την οποία σουτάρει πλέον, καταφέρνοντας να γίνει ένας fluid, one-motion shooter που απελευθερώνει την μπάλα στο ψηλότερο σημείο του άλματος, σε σχέση με τον μηχανικό, δύο κινήσεων τρόπο που μέχρι πρότινος σούταρε, και τον οδηγούσε σε σουτ στο κατέβασμα, τα οποία συνήθως ήταν flat και πολύ σκληρά, καθώς είχαν πολύ “χέρι” στο διώξιμο της μπάλας, του δίνει τη δυνατότητα να σουτάρει με αυτοπεποίθηση, και να χρησιμοποιεί πλέον την απειλή του σουτ για να σετάρει και τις υπόλοιπες κινήσεις του. Όπως έχουμε δει και διαβάσει, πολλές φορές δεν μετράει πόσο εύστοχος είναι κανείς σε απόλυτους αριθμούς, αλλά και πόσο “πείθει” ότι θα σουτάρει. Και ο φετινός -μέχρι στιγμής- Griffin, πείθει.
Ακόμα και αν σταματήσει να τα βάζει, ακόμα και αν οι Celtics πρόσφεραν απαντήσεις στην αντιμετώπισή του, αυτού του είδους το ξεκίνημά μπορεί να αποτελέσει κλειδί για το πως θα τον αντιμετωπίζουν οι άμυνες στη συνέχεια της σεζόν, ή και της καριέρας του, και ίσως αποτελεί τον πρόλογο μιας συνολικά νέας λογικής στην στελέχωση των ομάδων με ψηλούς.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | Well, το αφήνω εδώ σαν αυτοτιμωρία που δεν πίστεψα εξαρχής τους Bucks. |
|---|---|
| ↑2 | Κι αν στη θεωρία, η εμμονή του Jackson με το pick and roll δένει καλά με το δίδυμο ψηλών των Pistons, στην πραγματικότητα επιλέγει πολύ συχνότερα να τελειώσει την φάση από όσο θα απαιτούσε το τάισμα δύο stars. |
| ↑3 | Όπως έκανε και πέρσι ο Gentry με Cousins-Davis. |
