Κάθε φορά, ανάλογα με το debate, σε ηλεκτρονικά και τρισδιάστατα “καφενεία”, η κάθε πλευρά αραδιάζει νούμερα για να υποστηρίξει την “τάδε” ή τη “δείνα” καριέρα. “Τόσα Πρωταθλήματα”, “αυτοί οι μέσοι όροι”, “ναι, αλλά με αυτούς τους συμπαίκτες”, “ναι, αλλά σε αυτή την εποχή” και πάει λέγοντας. Και φυσικά είναι και στη φύση των ίδιων των αθλητών να επαναπροσδιορίζουν τους στόχους τους κάθε φορά, αφού αυτό τους δίνει κίνητρο να συνεχίσουν. Όταν ξεκινάνε εν προκειμένω στο ΝΒΑ θέλουν να πάρουν ένα Πρωτάθλημα, στη συνέχεια -αν το καταφέρουν- θέλουν να πάρουν πολλαπλά, αν τύχει και πάρουν κολλητά είναι δέλεαρ το three-peat κ.ο.κ.
Ωστόσο, ένα milestone που σπάνια αναφέρεται, είναι ο γνώριμος και στην Ευρώπη όρος του “triple crown”. Kαι αναφέρεται σπάνια επειδή είναι το ίδιο το επίτευγμα σπάνιο. Σε αντίθεση με το “εεε, οοο, πρωτάθλημα και κύπελλο και ευρωπαϊκό” της Γηραιάς Ηπείρου που έχει επιτευχθεί 22 φορές από 12 διαφορετικές ομάδες, στο ΝΒΑ αυτό έχει γίνει μόλις εφτά φορές. Με τελευταία το μακρινό 1992.
Σήμερα, θα κάνουμε ένα πέρασμα στους εφτά γενναίους που το βιογραφικό τους έχει ξεκλειδώσει το “triple crown”, αυτούς που αστόχησαν παραλίγο, και όσους απολαμβάνουμε στις μέρες μας και έχουν πιθανότητες να γίνουν οι επόμενοι στην συγκεκριμένη λίστα.
Σημείωση. Για λόγους ομοιομορφίας, θα αναγράφονται μόνο οι χρονιές της πρώτης κατάκτησης του κάθε τροπαίου. Ασφαλώς οι Russell και Jones έχουν πολλαπλά Πρωταθλήματα σε κολέγιο και ΝΒΑ κι ο Jordan Πρωταθλήματα και ολυμπιακά μετάλλια, αλλά ο στόχος επετεύχθη στο πρώτο.
Clyde Lovellette
NCAA Champion: 1952, Gold Medal: 1952, NBA Champion: 1954
Το 1952 κύλισε ωραία για τον Clyde Lovellette. Πρωταθλητής, MOP και πρώτος σκόρερ με το Kansas και λίγους μήνες μετά, χρυσός Ολυμπιονίκης στους Αγώνες του Ελσίνκι, παρέα με τον Bob Kurland. Μόλις δυο χρόνια μετά, στους Minneapolis Lakers του George Mikan, ο Lovellette κατακτά το Πρωτάθλημα του ΝΒΑ και γίνεται ο πρώτος παίκτης στην Ιστορία που συμπληρώνει αυτό το σπάνιο τρίπτυχο.
Bill Russell
NCAA Champion: 1955, Gold Medal: 1956, NBA Champion: 1957
Όχι που θα του ξέφευγε αυτό του γερό Bill. Κολεγιακό πρωτάθλημα και MOP το 1955 με τους San Francisco Dons, back2back Πρωτάθλημα το 1956 και το ίδιο καλοκαίρι, ταξίδι στην Μελβούρνη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου, παρέα με τον επόμενο κύριο της λίστας μας, οδήγησαν την ομάδα των ΗΠΑ στο χρυσό. Μετά τους Αγώνες της Μελβούρνης που έγιναν Νοέμβρη-Δεκέμβρη λόγω του καιρού στο Νότιο Ημισφαίριο, φόρεσε τη φανέλα των Celtics και την ίδια χρονιά πήρε το πρώτο από τα 11 Πρωταθλήματά του. Πράγμα που σημαίνει ότι συμπλήρωσε το triple crown από τις 19 Μαρτίου 1955 που πήρε το πρώτο κολεγιακό του πρωτάθλημα, μέχρι τις 13 Απριλίου 1957 που οι Celtics έκαναν το 4-3 κόντρα στους St. Louis Hawks. Επειδή και αυτό ακόμα, ο Russell, έπρεπε να το κάνει με τον τρόπο του.
K.C. Jones
NCAA Champion: 1955, Gold Medal: 1956, NBA Champion: 1959
Η καριέρα του K.C. Jones πήγε χεράκι-χεράκι με αυτή του Bill Russell με μια μικρή απόκλιση μέχρι το 1966. Ήταν μαζί στους δυο κολεγιακούς τίτλους, ήταν μαζί στην Ολυμπιάδα Ομάδα της Μελβούρνης και ήταν μαζί στα οχτώ σερί Πρωταθλήματα των Celtics από το 1959 έως το 1966. Στα ενδιάμεσα χρόνια, ο Jones δοκίμασε την τύχη του στο NFL, όπου επίσης ξεχώρισε, αλλά δεν του πήρε πολύ να καταλάβει σε ποιο άθλημα θα έγραφε ιστορία.
Jerry Lucas
NCAA Champion: 1960, Gold Medal: 1960, NBA Champion: 1973
Ο Jerry Lucas είναι (μαζί με τον Magic) αυτός που για να το συμπληρώσει χρειάστηκε το μεγαλύτερο διάστημα: 13 χρόνια. Στα τρία χρόνια που αγωνίστηκε στο Ohio State πήγε ισάριθμες φορές στον τελικό, αλλά πήρε το πρωτάθλημα την πρώτη, το 1960, στο μοναδικό κολεγιακό πρωτάθλημα των Ohio State Buckeyes, σε μια ομάδα που είχε ακόμα τον συγκάτοικό του John Havlicek και αλλαγή τον μετέπειτα προπονητή-θρύλο του NCAA, Bobby Knight. Tην ίδια χρονιά, στη Ρώμη, κέρδισε το χρυσό με μια ομάδα που περιελάμβανε ακόμα τους Jerry West, Oscar Robertson και Walt Bellamy. Oι 35 πόντοι διαφορά με τους οποίους κέρδιζαν κατά μέσο όρο τους αντιπάλους τους φαντάζει αναμενόμενο νούμερο. Αγωνίστηκε στο NBA για 12 χρόνια σε Cincinnati Royals, San Francisco Warriors και New York Knicks, καταφέρνοντας τελικά να πάρει το Πρωτάθλημα το 1973 με τους Knicks, την προτελευταία του χρονιά στην ενεργό δράση.
Quinn Buckner
NCAA Champion: 1976, Gold Medal: 1976, NBA Champion: 1984
Ο λιγότερο γνωστός παίκτης της λίστας, και ο λιγότερο πετυχημένος, τουλάχιστον από την άποψη είναι είναι ο μοναδικός που δεν είναι στο Hall of Fame. Παίκτης των Indiana Hoosiers για τέσσερα χρόνια, πήρε τον κολεγιακό τίτλο το 1976 όπου η Indiana πήγε αήττητη ως το τέλος1)Η τελευταία ομάδα που έχει πετύχει κάτι τέτοιο.. Την ίδια χρονιά, με συμπαίκτες τους Adrian Dantley και Mitch Kupchak κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ και μπήκε στο NBA σαν παίκτης των Bucks. To 1982 έγινε trade στους Boston Celtics και δυο χρόνια αργότερα πανηγύρισε το Πρωτάθλημα που τον έβαλε σε αυτό το εξαιρετικά κλειστό club.
Michael Jordan
NCAA Champion: 1982, Gold Medal: 1984, NBA Champion: 1991
O Jordan κατάφερε να κερδίσει τον κολεγιακό τίτλο σαν freshman ακόμα, το 1982, σε ένα στάδιο της καριέρας του που δεν ήταν καν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του -επειδή αυτός ήταν ο James Worthy- με δικό του, όμως, σουτ, κόντρα στο Georgetown του Patrick Ewing. Δυο χρόνια αργότερα, μόλις τελείωσε το κολέγιο, συμμετείχε στην ομάδα των ΗΠΑ στους Αγώνες που έγιναν στο Los Angeles και παρέα με τον Sam Perkins, συμπαίκτη του στο κολέγιο, και τους Ewing και Chris Mullin, κέρδισαν το χρυσό. Ο Jordan μπήκε στο NBA σαν ο τελευταίος της λίστας που ξεκινά την επαγγελματική του καριέρα έχοντας ήδη τους δυο από τους τρεις στόχους έτοιμους. Στην έναρξη της δεκαετίας του ’90 ξεκινούσε και η δική του δυναστεία στο NBA και το 1991 μετά το Πρωτάθλημα κόντρα στους Lakers, αυτό που ταυτόχρονα του έδωσε αυτή την ξεχωριστή διάκριση, την παρουσία του σε αυτή την ιδιαίτερη λίστα.
Magic Johnson
NCAA Champion: 1979, Gold Medal: 1992, NBA Champion: 1980
Ο Magic ανήκει στις σπάνιες περιπτώσεις που γεύτηκε τη χαρά ενός Πρωταθλήματος στη rookie του κιόλας χρονιά. Και όχι απλά συμπληρώνοντας το ρόστερ, αλλά με το περίφημο πια “Never fear, #32 is here”. Είναι ο μοναδικός στην Ιστορία με Finals MVP όντας rookie. Την προηγούμενη κιόλας χρονιά, την τελευταία του στο κολέγιο του Michigan State, σε ένα παιχνίδι που έσπασε2)Και κρατάει ακόμα την πρωτιά για αγώνα κολεγιακού. τα ρεκόρ τηλεθέασης και ένα παιχνίδι που έδωσε τον τόνο για τα επόμενα πολλά χρόνια στο NBA, κέρδισε το κολεγιακό πρωτάθλημα κόντρα στο Indiana State του Larry Bird. Το 1992, κι ενώ είχε ήδη σταματήσει το NBA λόγω της διάγνωσής του με τον ιό HIV, επέστρεψε -επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς- και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στη Βαρκελώνη στο σαρωτικό πέρασμα της Dream Team.
Παρατηρώντας τις χρονιές βλέπουμε ένα μοτίβο που σπάει στον Magic, τελευταίο παίχτη που το συμπλήρωσε και που μας δίνει και την απάντηση στα προηγούμενα. Οι έξι πρώτοι βλέπουμε πως έπιασαν τον στόχο του κολεγίου και των Ολυμπιακών Αγώνων την ίδια χρονιά ή με ένα χρόνο απόσταση, με την εξαίρεση και του Jerry Lucas. Ο λόγος φυσικά ότι μόνο σαν κολεγιόπαιδα, και επομένως ερασιτέχνες, μπορούσαν να λάβουν μέρος σε Ολυμπιάδες. Το 1992 άρθηκε αυτός ο περιορισμός, εμφανίστηκε η Dream Team και έδωσε τη δυνατότητα στον Magic να κερδίσει το τελευταίο, μα και τόσο σημαντικό, τίτλο στην καριέρα του. Ο Jordan ήταν φυσικά μέλος της ίδιας ομάδας, αλλά εκείνος συμπλήρωσε το triple crown με το Πρωτάθλημα του 1991.
Είναι μεγάλη η λίστα των σπουδαίων παικτών που δεν κατάφεραν να μπουν στην συγκεκριμένη λίστα, χάνοντας ο καθένας κάποιο σκέλος. Ο περιορισμός της συμμετοχής σε Ολυμπιάδα είναι αυτός που έπαιξε σημαντικό ρόλο για την απουσία θρύλων που είχαν ήδη δείξει ότι θα ξεχωρίσουν από τα κολεγιακά τους χρόνια. Ο Jabbar έχει αθροιστικά εννέα πρωταθλήματα σε κολέγιο και NBA, αλλά δεν πήγε ποτέ σε Ολυμπιάδα. O Walton το ίδιο. Από την άλλη, ο Bird, έχει Πρωτάθλημα NBA και το χρυσό στη Βαρκελώνη, αλλά ο Magic του στέρησε τον τίτλο στο κολέγιο. Ο Bob Kurland, που είχαμε δει σε παλιότερο άρθρο, πήρε δύο κολεγιακά πρωταθλήματα, αλλά έκλεισε μόνος του την πόρτα του NBA, γιολάροντας στις ερασιτεχνικές λίγκες, πράγμα που του επέτρεψε αργότερα να πάρει δύο χρυσά σε Λονδίνο και Ελσίνκι. Ο Ewing έχει δύο χρυσά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και πρωτάθλημα με το Georgetown, αλλά είναι ανάμεσα στους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών χωρίς Πρωτάθλημα. Τέλος, ακόμα ένα όνομα που ανήκει στην συγκεκριμένη λίστα είναι ο Hakeem Olajuwon, ο οποίος κατέκτησε μεν το πρωτάθλημα του 1994 (και του 1995), πήρε το χρυσό στους Ολυμπιακούς της Atlanta, αλλά του στέρησε το “triple corwn” η μεγαλύτερη Cinderella όλων στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ: Το NC State του Jim Valvano.
Και επειδή οι μνήμες είναι ακόμη εξαιρετικά νωπές, να γίνει μια αναφορά στον Manu Ginobili, που μπορεί να μην πήγε κολέγιο στις ΗΠΑ, αλλά όντας πρωταθλητής Euroleague με την Kinder Bologna, τέσσερις φορές Πρωταθλητής NBA με τους Spurs και χρυσός Ολυμπιονίκης με την Εθνική Αργεντινής το 2004 στην Αθήνα, κατέκτησε κι εκείνος ό,τι βρέθηκε μπροστά του.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Στο NBA υπάρχουν αρκετοί παίκτες που έχουν τις δυο από τις τρεις προϋποθέσεις, αλλά δεν θα κατακτήσουν ποτέ την τρίτη. Άλλοι που έχουν πρακτικά μηδαμινές πιθανότητες να το κάνουν, και κάποιοι με ρεαλιστικότατες ελπίδες να τρυπώσουν στην Ιστορική λίστα. Ο LeBron James κι ο Kevin Durant έχουν πολλαπλά Πρωταθλήματα και Ολυμπιακά μετάλλια, αλλά ο κολεγιακός τίτλος βάζει τροχοπέδη στα όνειρά τους. Ο Mario Chalmers έχει Πρωταθλήματα με το Kansas και τους Heat και ο Corey Brewer με Florida και Mavericks, αλλά μπορούμε να πούμε με σχετική ασφάλεια ότι δεν θα κληθούν ποτέ στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Παίκτες όπως οι Josh Hart, Jahlil Okafor, Justice Winslow, Michael Kidd-Gilchrist έχουν ήδη κολεγιακό τίτλο, και φυσικά είναι πολύ μικροί να πούμε ότι η υπόθεση για αυτούς έχει κλείσει οριστικά, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ -κυρίως για να ανοίξει το παράθυρο που θα τους βάλει στην Εθνική ομάδα. O Kemba Walker κέρδισε με το Connecticut και το στάτους του πλέον είναι τέτοιο που μπορεί άνετα να του εξασφαλίσει κλήση στην εθνική, αλλά για την ώρα παραμένει στο 1/3.
Έχουμε όμως τις περιπτώσεις του Carmelo Anthony και του Anthony Davis. O Melo, πήρε το πρωτάθλημα με το Syracuse το 2003 και έγινε draft. Απέτυχε να πάρει το χρυσό στην Αθήνα, το κατάφερε όμως στις τρεις επόμενες Ολυμπιάδες, κάνοντάς τον τον πιο πετυχημένο με την Εθνική των ΗΠΑ. Η καριέρα του στο NBA δεν ήταν ανάλογη των προσδοκιών και αυτή την στιγμή δεν έχει καν ομάδα. Εφόσον όμως επιστρέψει στο NBA, η πιθανότητα είναι πάντα ανοιχτή. Είναι προφανές ότι αν ξαναπαίξει μπάσκετ ο Anthony, δεν θα είναι για τους Suns, αλλά για μια ομάδα πρωταθλητισμού, αυξάνοντας τις ελπίδες του για ένα Πρωτάθλημα και το triple crown που ο ίδιος έχει δηλώσει από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του πως θέλει.
Ο Anthony Davis από την άλλη, είναι η ρεαλιστικότερη περίπτωση αυτή την στιγμή. Πρωταθλητής με το Kentucky και χρυσός Ολυμπιονίκης στο Λονδίνο το 2012, έχει “μόνο” ένα Πρωτάθλημα να περιμένει. Αλλά στα 25 του, και ήδη στους πέντε καλύτερους παίκτες στη Λίγκα και μήλο της έριδος για όλες τις ομάδες, έχει μια γεμάτη δεκαετία μπροστά του για να τα καταφέρει.
Εσείς τι λέτε; Θα γυρίσει ο Melo να πάρει το πολυπόθητο δαχτυλίδι; Θα ανταλλαχθεί ο Davis σε Lakers/Celtics/Warriors ή κάπου αλλού ώστε να φτάσει στη “Γη της Επαγγελίας”; Θα μείνει ο “Φρύδιας” χωρίς δαχτυλίδι μπαίνοντας στη λίστα με τους καλύτερους που δεν το πέτυχαν και ανοίγοντας τον δρόμο για κάποιον που δεν τον σκεφτόμαστε ακόμα;
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
