Οι Brooklyn Nets και η Δημιουργικότητα Μέσα από τους Περιορισμούς

Όλοι ξέρουμε για τον αρχικό ενθουσιασμό του Mikhail Prokhorov, ο οποίος, θεωρώντας πως το NBA είναι ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, πίστεψε πως μπορεί να “αγοράσει” ένα Πρωτάθλημα, με αποτέλεσμα, με φυσικό αυτουργό τον Billy King, να υποθηκεύσει το μέλλον του franchise των Nets το 2014. Η “ληστεία” του Danny Ainge θα μνημονεύεται στα βιβλία της ιστορίας του NBA και -φαίνεται να- είναι ένα από αυτά τα σημεία τομής ως προς την έναρξη μεγαλύτερης προσοχής και διορατικότητας από το σύνολο της Λίγκας, σε ό,τι αφορά τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Οι Nets βρέθηκαν στον πάτο του βαρελιού το 2015, κερδίζοντας 21 παιχνίδια με τον Lionel Hollins και (βραβείο σε όποιον τον θυμάται) τον Tony Brown. Η αποστολή αυτοκτονίας να ξανανθίσει η καμένη γη δόθηκε στους Sean Marks και Kenny Atkinson, οι οποίοι πήραν μια ουσιαστικά λευκή επιταγή. Οι 20 νίκες της πρώτης σεζόν, που ήταν η θεμελίωση ενός τρόπου παιχνιδιού και διοίκησης, έγιναν 28 πέρυσι με δοκιμές και εμπιστοσύνη στο ρόστερ, και πλέον ζούμε την σχεδόν απροσδόκητη ανθοφορία. 25 νίκες από τα μέσα Γενάρη, θετικό ρεκόρ και, επιτέλους, υγεία σε όλα τα επίπεδα.

Οι περιορισμοί που γεννούν δημιουργικότητα

Τι έκαναν Brooklyn Nets όταν είχαν μια συλλογή από picks, assets και διάθεση για αφειδή σπατάλη; Έχτισαν την διαβόητη πια win-now ομάδα με τον Garnett και τον Pierce στην λάθος πλευρά των ’30s, σκάβοντας παράλληλα έναν βαθύ λάκκο στον οποίον βούτηξαν, χωρίς όμως σκάλα για να ξαναβγούν. Στο πλαίσιο των περιορισμών που μόνοι τους έχτισαν γύρω από το franchise τους και την πλήρη απουσία ευελιξίας, εμπιστεύθηκαν δύο ανθρώπους με πολλά να αποδείξουν και όρεξη για δουλειά, τον Sean Marks και τον Kenny Atkinson. Αυτοί οι περιορισμοί πολλές φορές είναι μια μεταμφιεσμένη ευκαιρία για να εξορθολογιστεί ο τρόπος λειτουργίας και να αναζητηθούν δημιουργικές λύσεις σε προβλήματα που συνήθως μπαλώνονται με σπατάλη ή κοντόφθαλμες κινήσεις. Το οριοθετημένο γήπεδο επιλογών σε αναγκάζει να πας σε βιώσιμες και value for money λύσεις, για τις οποίες δεν μπορείς παρά να ψάξεις να βρεις τρόπους για την υλοποίησή τους. Η απουσία περιορισμών σού επιτρέπει να δίνεις τα picks σου για τον δανεισμό του Bogdanovic και να απλώνεις χρυσάφι στα πόδια του Mahinmi, όπως κάνουν οι Wizards στον δικό τους κύκλο αέναης μετριότητας.

Η προσπάθεια, λοιπόν, που ξεκίνησε μια τριετία πριν στο Brooklyn και στόχο είχε να ξαναβάλει την ομάδα οργανικά σε ράγες, με μηδενική ευελιξία στη βελτίωση του ρόστερ μέσω trades και draft picks, αρχίζει να αποδίδει καρπούς. Ήταν 7 Δεκέμβρη του 2018 όταν οι Nets κέρδισαν τους Raptors, ξεκινώντας το καλύτερο διάστημα της ομάδας εδώ και αρκετά χρόνια. Μέχρι και τις 24 Γενάρη του 2019 έχουν το καλύτερο ρεκόρ στο NBA μαζί με τους Pacers και τους Bucks με 18-5. Το επιχείρημα της περί “ευκολότερης περιφέρειας” μπορεί να ισχύει για Bucks και Pacers, δεν βρίσκει εφαρμογή στους Nets, καθώς είναι από τις ομάδες ακριβώς που -θεωρητικά- κάνουν την Ανατολή πιο εύκολη. Πλέον απέχουν το ίδιο από τους πέμπτους Celtics, όσο και από τους ένατους Pistons, περίπου 4,5 νίκες.

Χτίζοντας πάνω στα θεμέλια

Η ομάδα του Kenny Atkinson έχει βελτιωθεί σαφώς στην άμυνα, μέσα από τη συνέργεια στελέχωσης και ατομικής βελτίωσης. Ο Jarrett Allen μαθαίνει να είναι πιο συνεπής στο πότε να προσπαθεί για το κόψιμο και πότε να επικεντρώνεται στο να διατηρήσει τη θέση του. Ακόμα κι αν πηδάει συχνότερα από ό,τι θα έπρεπε, η διάθεσή του να διαλύσει κάθε αντίπαλο που τολμά να πλησιάσει στο καλάθι, έχοντας σταματήσει με εντυπωσιακό τρόπο τον James, τον Davis, τον Griffin και άλλα τέρατα, δημιουργεί μια αξία από μόνη της, ανάλογη με την επίδραση του Gobert στον ψυχισμό των αντιπάλων. Η παρουσία ενός βετεράνου όπως ο Ed Davis, που είχε ξεκινήσει την καριέρα του με παρόμοια προβλήματα πριν γίνει ένα από τα συνεπέστερα back-ups, μόνο να βοηθήσει μπορεί. Επίσης, σημαντικό είναι το γεγονός πως δεν κατεβάζουν κακούς αμυντικούς στις θέσεις “2” ως “4”. Με τους LeVert και Crabbe απόντες, ο Atkinson μπορεί να εμπιστευθεί τους Joe Harris, DeMarre Carroll, Rondae Hollis-Jefferson, Rodions Kurucs και Jared Dudley, οι οποίοι, έστω και συλλογικά, θα διατηρούν για 48′ μια θετική αμυντική ραχοκοκκαλιά.

Αυτό που είναι, όμως, χάρμα ιδέσθαι είναι η επίθεσή τους. Θυμίζουν λιγάκι Hawks του Budenholzer, καθώς γυρίζουν την μπάλα σχεδόν εμμονικά. Ταυτόχρονα όμως έχουν και υπομονή. Ενώ σουτάρουν πολύ από μακριά, αυτό δεν είναι η πρώτη σκέψη καθενός που θα αγγίξει την μπάλα, ούτε αυτοσκοπός. Εμφανίζουν στο να χτυπάνε τα close outs και να δημιουργούν επιπλέον ρήγματα στην άμυνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν τα δεύτερα περισσότερα drives στη Λίγκα, ενώ δεν διαθέτουν κλασικούς slashers. Παρότι πρόκειται για μια νεανική ομάδα, δεν παίζουν με λυμένο το χειρόφρενο, αλλά, χρόνο με τον χρόνο, ο Atkinson πλάθει το ρόστερ του να μάθει να παίζει μεθοδικά, βρίσκοντας (ή καλύτερα δημιουργώντας) το αδύνατο σημείο της άμυνας κάθε φορά, κάτι απαραίτητο για μια ομάδα που δεν έχει τον all-star σκόρερ που θα βρει τον τρόπο να σκοράρει με το ελάχιστο κενό¹⁾Sidenote: Αυτή είναι μια λογική που φαίνεται να πρέπει να εγκαταλείπεται λίγο-λίγο, όσο ανεβαίνει το ατομικό επίπεδο των παικτών. Δεδομένης της επιρροής που έχουν οι top-15 παίκτες στη Λίγκα, ίσως να είναι καλύτερη λύση να παίζουν όλοι για δύο-τρια άτομα. Κρατήστε το σαν σημείωση για συζητήσεις γύρω από τους Celtics..

Ο σεβασμός στο άτομο

Το άλλο σημείο που θα πρέπει να δώσουμε προσοχή είναι η εντυπωσιακή βελτίωση των παικτών, ή η ένταξή τους στο σύστημα από τον Atkinson και το team του. Δεν υπάρχει παίκτης του ρόστερ που να αντιμετωπίζεται εργαλειακά, αλλά πρώτα η στελέχωση γίνεται με βάση το fit και έπειτα οι παίκτες χρησιμοποιούνται με τρόπους που τους δίνουν εχέγγυα επιτυχίας²⁾Διαφορά με τους Rockets. Σημείωση #2: Δεν μπαίνουν απλά σε έναν προκαθορισμένο ρόλο και αναμένεται από αυτούς να είναι κατά το δυνατόν καλύτεροι σε αυτούς..

• Ο Spencer Dinwiddie από τα αζήτητα του NBA έχει γίνει ένας εκρηκτικός scoring guard και από τους καλύτερους closers της Λίγκας, δουλεύοντας στην εκρηκτικότητα και το σουτ του. Η -ήδη από το κολέγιο υπάρχουσα- ευφυΐα του δημιουργεί ένα παίκτη με σπάνια χαρακτηριστικά, ειδικά αν συνυπολογίσουμε και το ιδανικό για point guard κορμί του. Η εμπιστοσύνη του Atkinson να του δίνει από πέρσι τα μεγάλα σουτ τον έχει ωριμάσει φοβερά σε καταστάσεις στο τέλος των παιχνιδιών.
• Το αγκάλιασμα του σχεδόν ράθυμου στυλ του D’Angelo Russell. Ίσως να μην φτιάξει ποτέ το καλύτερο shot selection, και δεν φαίνεται να έχει μέσα του το να φτάνει κοντά στο καλάθι και να κοντράρει τους ψηλούς. Ίσως να μην γίνει ποτέ ένας από αυτούς τους σκόρερς που βρίσκουν έξι-εφτά εύκολους πόντους από τη γραμμή. Και ίσως και να μην πειράζει. Ούτε ο Kyrie είναι τέτοιος, και όμως είναι από τους καλύτερους σκόρερ και closers της Λίγκας³⁾Ακόμα κι έτσι, βέβαια, έχει διπλάσιες από τις περίπου δύο βολές του Russell.. Μπορεί να του λείπει η εκρηκτικότητα, ωστόσο έχει αυτό που λέμε “shake” στο παιχνίδι του, που θα βγάλει εκτός ισορροπίας τον αμυντικό, όχι με μια αστραπιαία σταυρωτή, αλλά “πουλώντας” καλά τις κινήσεις και τις προσποιήσεις του⁴⁾ή φάση στο 3:00 περίπου του παρακάτω video είναι χαρακτηριστική.. Δεν είναι pass-first guard, και όμως είναι από τους πιο ικανούς πασέρ της Λίγκας, τόσο σε σύλληψη, όσο και σε εκτέλεση. Ξέρει, δηλαδή, πότε πρέπει να τη δώσει, ακόμα κι αν δεν επιλέγει πάντα να το κάνει⁵⁾Προσέξτε, για παράδειγμα, τον τρόπο που πολλές φορές πασάρει σε συμπαίκτες του, ακριβώς την στιγμή που πρέπει ώστε να πιάσουν την μπάλα και να σουτάρουν πάνω στην κίνηση πριν ακόμα σεταριστεί η άμυνα.. Πολλές φορές απλά θα διώξει στις γωνίες τους συμπαίκτες του για να φτάσει σε ένα σουτ μέσης απόστασης ή σε ένα τρίποντο από τα οχτώ μέτρα με πολύ μεγάλη καμπύλη. Κακά σουτ, εκ πρώτης όψεως, αλλά ο Russell μπορεί να τα βάζει με συνέπεια, οπότε δεν παίζει κανένα ρόλο, και γι’ αυτό του επιτρέπονται.
  Με άλλα λόγια, το 21/7 με 47/40/96 σε μόλις 30′ για την πιο ζεστή ομάδα του Πρωταθλήματος στα τελευταία 22 παιχνίδια πως σας φαίνεται για all-star bid;

• Joe Harris. Από τα αζήτητα, νέος Korver με συνεπέστατη άμυνα. Σε ποια ομάδα δεν θα έπαιζε άκοπα 20′-25′;
• Jarrett Allen. Από project με το pick #22, ήδη ένας καλός starter που περίπου 20 ομάδες θα σκότωναν να έχουν αυτή την στιγμή.
• Pick #40; Rodions Kurucs. Batumικό κορμί, με ατελείωτα χέρια, ενδιαφέρον -το λιγότερο!- σουτ και ήδη εξαιρετικός στο να χτυπάει τα close outs και να βρίσκει διαδρόμους ανάμεσα στα δέντρα. Με 56% ευστοχία στα drives είναι πάνω από τον LeBron James, που φυσικά δεν σημαίνει τίποτα, καθώς παίρνει κάνα-δυό drives ανά αγώνα, είναι όμως ένα καλό σημείο αναφοράς. Μαρκάρει 3,5 θέσεις. Από τα αζήτητα της Barcelona, έτσι;
• Ο Caris LeVert που έπαιζε σαν υποψήφιος all-star πριν τον τραυματισμό του.
• Ο DeMarre Carroll που ήρθε περίπου ως dead salary από τους Raptors και αποτελεί έναν εξαιρετικό glue guy που “ξέρει να παίζει” και λειτουργεί κι ως καθοδηγητής εντός κι εκτός παρκέ.

Στην αρχή της σεζόν φαινόταν πως πάνε για άλλη μια αναγνωριστική χρονιά, που ενδεχομένως και καλά να έκαναν, μιας και για πρώτη φορά μετά από αιώνες έχουν στη διάθεσή τους το pick τους. Ο Russell έμοιαζε με ένα στοίχημα που δεν πολυβγαίνει και ίσως να ήταν αυτός που θα πρέπει να παραμεριστεί για τον Caris LeVert και τον Spencer Dinwiddie. Όμως, αν είναι κάτι γνωστό γι’ αυτόν, είναι ότι έχει αυτό το “κάτι” των καλύτερων παικτών στη Λίγκα. Προς το παρόν είναι “το μισό του επιθετικού παιχνιδιού του Harden⁶⁾Μην βαράτε, ο Atkinson το είπε!”, αυτός ο χορός πριν τα τρίποντα και οι πάσες ακριβείας. Αν μπορεί να χτίσει πάνω σε αυτό, είτε ως δημιουργός, είτε ως σκόρερ και να γίνει ένας πραγματικός all-star, οι Nets βλέπουν να λύνονται πάρα πολλά ερωτηματικά, και η ανυπομονησία των Lakers μπορεί να μνημονεύεται για χρονιά. Το overlap μεταξύ Russell, Dinwiddie και LeVert είναι πραγματικό, αλλά κάλλιο τρεις πολύ καλοί παίκτες που δεν χωράνε, παρά κανένας. Χρόνο έχουν για να το λύσουν, και αγοραστές θα υπάρχουν.

Κάτι άλλο που θα ήθελα να σημειώσω στα πεταχτά. Ο Atkinson που και που χρησιμοποιεί τακτική “Γιαννάκη” με τα τρία guards, βάζοντας Russell, Dinwiddie στην ίδια πεντάδα με τον καλύτερο ball handler που δεν βλέπετε, τον Shabazz Napier, με καταπληκτικά νούμερα σε ελάχιστα λεπτά.

Kοιτώντας μπροστά (και δη το salary cap και την 2019 free agency)

Οι μαεστρικές κινήσεις του Marks, που αγόραζε dead money άλλων ομάδων, αμπαλαρισμένα ή με στοιχήματα ή με υψηλά picks, όπως ήταν οι αποκτήσεις του Mozgov με αμπαλάζ τον Russell και η αντίστοιχη του Carroll με αντάλλαγμα των pick των Raptors που έγινε Musa, έφεραν την ομάδα σε αυτό το ανταγωνιστικό επίπεδο μέσω των leftovers και των outcasts των υπολοίπων. Η μόνη κίνηση που κρίνεται αποτυχημένη είναι η -με την ίδια λογική- απόκτηση του Crabbe που δεν έχει συνεισφέρει τα αναμενόμενα. Και το συμβόλαιο του οποίου είναι το πρόβλημα κοιτώντας μπροστά, μιας και είναι το μόνο συμβόλαιο πέρα των rookies και των εξαιρετικά team friendly των Harris και Dinwiddie που “τρέχει” και για την επόμενη σεζόν, με κόστος μάλιστα $18,5 εκατ. Με τους Allen, LeVert, Musa και Kurucs σε rookie contracts, τον Napier με team option σε ένα επίσης φιλικό για την ομάδα συμβόλαιο, οι Nets το καλοκαίρι θα έχουν τους Rondae Hollis-Jefferson και Russell ως restricted free agents και για πρώτη φορά, πέρα από το pick τους $78 εκατ. για να κινηθούν στην αγορά. Η φετινή τους πορεία αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση “της πραμάτειας” τους, της υγείας του οργανισμού και του σαφούς, αγωνιστικού και διοικητικού, σχεδίου που έχουν.  Ενώ η μετακίνησή τους στο Brooklyn θα πρέπει πλέον να παίξει τον ρόλο της στην προσέλκυση ενός -τουλάχιστον- πρώτης γραμμής παίχτη. Τα ερωτήματα που θα κληθούν να απαντήσουν στο front office του οργανισμού είναι αρκετά και είναι πολύπλοκα: θα κινηθούν στη λογική της απόκτησης ενός super star, αφήνοντας πίσω τη λογική της ως τώρα αναμόρφωσης του franchise ή θα επιλέξουν, σε μια λογική Nuggets, το βάθος και το σκόρπισμα του ταλέντου σε όλο το roster; Μα και με σαφή και έμπρακτη την κίνηση αναγνώρισης της εμπιστοσύνης τους στον Dinwiddie, το μεγάλο ερώτημα είναι αν ο Russell θα ανανεωθεί ή όχι. Κάπως έτσι, όλα αυτά τα exrpirings το καλοκαίρι, και με δεδομένο ότι έχουν δείξει σαν οργανισμός ικανότητες και στην επιλογή στα mid-20s του draft, ένας ακόμα παίχτης-εργαλείο από εκεί μπορεί να προστεθεί στην ήδη αξιόλογη αγωνιστική τους βάση, τους δίνει δύο επιλογές: στη θέση στο roster και στα χρήματα των Carroll και Dudley να πάρουν έναν superstar ή να βρουν τις νεότερες εκδόσεις αυτών και να κρατήσουν και Russell. Ο δεύτερος δρόμος ενδεχομένως να είναι αυτός που τους σταθεροποιεί στα μετριοκαλά της Ανατολής, ο πρώτος η ζαριά για το κάτι παραπάνω. Η επιλογή είναι κρίσιμη, αλλά και μόνο το γεγονός πως πέρασαν χωρίς το pick τους πέντε χρόνια και κατάφεραν να ολοκληρώσουν πιο γρήγορα και πιο επιτυχημένα από τους γείτονες Knicks το rebuilt τους, τους δίνει το δικαίωμα του -λελογισμένου- ρίσκου.

Μήπως το παραμύθι έχει δράκο;

Για φέτος σίγουρα όχι. Έχουν ήδη πετύχει ορισμένα πολύ δύσκολα κομμάτια, όπως έναν σύγχρονο ψηλό σε καλή ηλικία χωρίς να θυσιάσουν κάτι, και φτερά με χαρακτηριστικά που μπορούν να αποτελέσουν βάση για κάθε ομάδα. Έχουν και ταλαντούχους shot creators. Ωστόσο υπάρχει κι ένας σαφές overlap στους τελευταίους. Στα λεπτά που παίζουν μαζί Dinwiddie και Russell οι Nets είναι χειρότεροι τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση

Από το εξαιρετικό άρθρο του Todd Whitehead στο Nylon Calculus. Κλικ στην εικόνα για να το διαβάσετε. Οι εδώ αριθμοί αφορούν και την περσινή σεζόν, αλλά είναι το ίδιο έντονοι και φέτος.

Οι Nets πόνταραν ότι θα βγει ένας από τους δύο, οπότε έδιναν αφειδώς λεπτά σε αμφότερους. Όσο, όμως, η ομάδα βελτιώνεται, θα αρχίσουν οι δύσκολες αποφάσεις τόσο σχετικά με τα λεφτά όσο και με το ρόστερ. Ο Russell μοιάζει όσο κανένας άλλος στο roster με franchise player, αλλά και ο Dinwiddie δεν είναι παίκτης που θα αρκεστεί σε 15′-20′ λεπτά, ενώ είναι πλέον και κλειδωμένος και σε εξαιρετικό συμβόλαιο. Αν συνυπολογίσουμε και την επιστροφή του LeVert προστίθεται άλλος ένας παίκτης που θέλει την μπάλα στα χέρια του. Το μέγεθος του βοηθάει, αλλά το κλειδί θα είναι να μπορεί να παίξει περισσότερο off the ball και να βελτιωθεί στην άμυνα. Σαφώς και είμαστε μακριά ακόμα από την πραγματικότητα που οι Nets θα αναγκαστούν σε αποφάσεις, καθώς τώρα μιλάμε για την ιδεατή στελέχωση ενός conference finals contender, παρ’ όλα αυτά όσο δεν έχει ξεκαθαρίσει η εικόνα για το ταβάνι του καθενός είναι μια κατάσταση που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς.

Προς το παρόν πάντως, οι Nets μας προσφέρουν προς απόλαυση το πιο καλοδουλεμένο κομψοτέχνημα από ταπεινά υλικά σε όλη τη Λίγκα.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Giannis Chatsios

Ήταν και για πάντα θα είναι ο πρώτος πρωταθλητής της fantasy league που έφερε τους συντάκτες του Ballhog κοντά, και αυτός είναι ένας τίτλος που κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει.Όχι τυχαία. Παρακολουθεί live τους περισσότερους αγώνες, διαβάζει τα πάντα γυρω από το ΝΒΑ και το μπάσκετ γενικότερα, μπορεί να περιγράψει τον μηχανισμό του σουτ κάθε παίκτη και θυμάται στατιστικά και πληροφορίες αγώνων περασμένων δεκαετιών, σαν μία σωστή κινητή εγκυκλοπαίδεια του μπάσκετ που είναι. Παλαιότερα τα εξηγούσε στο δικό του blog, τώρα τα εξηγεί στο Ballhog. Τα απαιτητικά ωράρια του ΝΒΑ δεν τον αφήνουν να ασχοληθεί με την Νομική την οποία έχει τελειώσει. Προλαβαίνει όμως να παίζει μπασκετάκι κάθε απόγευμα στα γήπεδα των Αμπελοκήπων,με ένα απαράμιλλο στυλ όπου ο ίδιος πιστεύει ότι μοιάζει στον Ginobili. Δεν μοιάζει, αλλά δεν του το λέμε για να μην τον πληγώσουμε.

Latest posts by Giannis Chatsios (see all)

• Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
• Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
• Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
• Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
• Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019