Διαθέτουν το τέταρτο καλύτερο ρεκόρ της Λίγκας με 37-17, έναν από τους καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ, ένα από τα πιο νεαρά και ανταγωνιστικά σύνολα του πρωταθλήματος και όλα δείχνουν πως δεν πρόκειται να φύγουν από το προσκήνιο τα επόμενα χρόνια.
Κυρίες και κύριοι, οι Denver Nuggets.
Αργήσαμε πολύ να ασχοληθούμε με τους Nuggets. Υπερβολικά πολύ. Καμιά φορά κοιταζόμαστε στα γραφεία και λέμε “να τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή” και την επόμενη μέρα βλέπουμε πως ο Jokic έχει γράψει ένα ακόμα triple-double, χαζεύοντας το και αναλύοντάς το για το μεγαλύτερο μέρος της μέρας. Και ενώ τα μέχρι τώρα κατορθώματα της παρέας του Σέρβου είναι αμέτρητα, θα ήταν καλό -και αναμφίβολα χρήσιμο- να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να πάρουμε σχεδόν από την αρχή τη σεζόν των Nuggets (αλλά ενδεχομένωα και τις προηγούμενες, όπως θα διαβάσετε ακολούθως), προκειμένου να εκτιμήσουμε πλήρως το που έχουν φτάσει. Για παράδειγμα, οι Nuggets είναι από τις πλέον άτυχες ομάδες του NBA. Ναι καλά διαβάζετε: “από τις πλέον άτυχες”. Και τούτο γιατί εδώ και λίγες βδομάδες έχουμε αρχίσει να τους βλέπουμε να παίζουν υγιείς επί του συνόλου τους.
Ο Will Barton τραυματίστηκε μόλις στο δεύτερο παιχνίδι της σεζόν στις 20 Οκτωβρίου, απέναντι στο Phoenix και επέστρεψε στις 12 Ιανουαρίου. Ο Paul Millsap, o “σοφός γέροντας” αυτής της ομάδας, απουσίασε για το μεγαλύτερο μέρος του Δεκεμβρίου, φέρνοντας στο μυαλό τις -ανησυχητικές ομολογουμένως- μνήμες της περασμένης σεζόν, στην οποία αγωνίστηκε όλες κι όλες 38 φορές. Φέτος ήδη μετράει 44 παιχνίδια, συνεπώς χτυπάμε ξύλο για να συνεχίσουν να πηγαίνουν όλα καλά. Ο Gary Harris είναι επίσης από εκείνους που πηγαινοέρχεται μεταξύ των προπονήσεων, των αγώνων και του ιατρείου, καθώς φέτος πότε ταλαιπωρείται από τους προσαγωγούς του, πότε από το ισχίο του, και πότε από μυϊκούς τραυματισμούς. Κοινώς, οι Nuggets έχουν υποχρεωθεί να παίξουν χωρίς τρεις από τους πέντε βασικούς του, για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Και το χειρότερο; Οι τραυματισμοί αυτοί ήταν ταυτόχρονοι. Αυτό φυσικά, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, είχε το πλεονέκτημά του παίκτες του πάγκου, όπως ο Malik Beasley, o Monte Morris, o Torrey Craig και ο Juancho Hernangomez, να κάνουν το step-up, παίζοντας σημαντικότατο ρόλο στην πορεία των Nuggets προς στις πρώτες θέσεις της Δύσης και της Λίγκας. Ωστόσο, τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν στον Jokic.
(Αντιγράφοντας από το Weekly Report:) Η Ευτυχία του να διαθέτεις τον Σέρβο Αρτίστα
Από το #41 του draft του 2014, μέχρι σήμερα ο δρόμος ήταν μακρύς για τον Jokic. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και πνευματικά. Φανταστείτε ένα 18χρονο παιδί να πηγαίνει στις ΗΠΑ, να μην ξέρει αγγλικά και να προσπαθεί να συναγωνιστεί -σε πρώτη φάση- με τους συμπαίκτες του και την ίδια στιγμή να ανταγωνιστεί με τους καλύτερους ψηλούς της Λίγκας. Παράλληλα, να πρέπει να βάλει το κορμί του σε μια διαδικασία (διαφορετικής) εκγύμνασης, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει τους όγκους των αντιπάλων centers. Πέντε χρόνια μετά, ο Jokic δεν είναι απλά καλύτερος παίκτης, είναι μέσα στους 10 καλύτερους παίκτες του NBA. Το μπασκετικό IQ του ξεπερνάει κάθε φαντασία και αυτό φαίνεται καθημερινά, όποτε φροντίζει να μας προσφέρει μία διαφορετική παράσταση. Φυσικά, εδώ μπαίνει και ο παράγοντας του προπονητή του, του Mike Malone.
Ο Malone, ο οποίος μάλλον άργησε να βρει τον ρόλο που ταιριάζει στον νεαρό Jokic, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Για να μην παρεξηγηθούμε, θεωρώ πως ακόμα και η καθυστερημένη εξέλιξη του Σέρβου σε αυτό που βλέπουμε σήμερα, ήταν μια πολύτιμη διαδικασία εκπαίδευσης, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τον προπονητή του. Ο Malone, λοιπόν, προσπάθησε αρκετές φορές να τον βάλει σε “καλούπι”, περιορίζοντας τις δυνατότητες του παίκτη του και κατ’ επέκταση -όπως ήταν φυσικό- της ομάδας του. Εδώ και ένα χρόνο, όμως, ο Malone αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο τον “Αρτίστα” να κάνει αυτός το παιχνίδι που θέλει, δίνοντάς του την μπάλα για όσο χρόνο θέλει και δίνοντάς του το ελεύθερο να ξεκινούν από αυτόν τα plays της ομάδας. Ως αποτέλεσμα αυτής της ελευθερίας, ο Jokic έχει γίνει το σημείο αναφοράς των Nuggets. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ήδη στα 23 του χρόνια έχει ξεπεράσει τον Kareem Abdul-Jabbar στη λίστα των centers με τα περισσότερα triple-doubles στην Ιστορία του NBA. Μπροστά του πια, είναι μόνο ο Wilt Chamberlain.
Στα πρώτα 52 παιχνίδια του φέτος, ο Jokic έχει μοιράσει 398 assists, όντας ο center με τις περισσότερες στην Ιστορία για αυτό το διάστημα παιχνιδιών. Μην έχετε καμία αμφιβολία, λοιπόν: Ο Σέρβος είναι ο “point guard” των Nuggets. Και από τις συνεργασίες του ξεχωρίζει σαφώς αυτή με τον Jamal Murray, η οποία εξελίχθηκε πολύ περισσότερο, ίσως, και από αυτό που οι ίδιοι οι Nuggets θα επιθυμούσαν, εξαιτίας των τραυματισμών των υπόλοιπων βασικών. Ωστόσο, αμφότεροι αποτελούν μια κινούμενη μπασκετική απόλαυση, καθώς βρίσκονται με κλειστά μάτια.
Για να μιλήσουμε και με νούμερα, οι δυο τους είναι η βασική επιθετική απειλή των Nuggets. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Kevin O’Connor του The Ringer, ο Jokic μετράει ήδη 80 καλάθια ως handler στο pick-and-roll. Για να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο αυτόν τον αριθμό, αρκεί να σας πούμε πως μόνο άλλοι δύο παίχτες ανάλογου όγκου, έχουν σημειώσει περισσότερα καλάθια ως handlers: O Boris Diaw που είχε 112 τη σεζόν 2005-06 και 81 το 2006-07 και ο DeMarcus Cousins, ο οποίος μέτρησε 108 το 2017-18. Το αξιοσημείωτο σε όλη αυτή την εξίσωση; Τα 50 από τα 80 καλάθια του Jokic, έχουν προέλθει από screens που σετάρει ο Murray! Αν, λοιπόν, θέσουμε σαν δεδομένο πως οι Warriors είναι εκείνοι που έφεραν την επανάσταση στο παγκόσμιο μπάσκετ με την τελειοποίηση του pace-and-space, οι Nuggets έχουν φέρει σίγουρα την επανάσταση στο pick-and-roll. Η σχέση των δύο παικτών πάντως, είναι αμφίδρομη.
Δεν είναι μόνο οι συνθήκες που δημιουργεί ως screener ο Murray για τον Jokic, αλλά και η αποτελεσματικότητα του πρώτου. Πιο συγκεκριμένα, τα 144 από τα 320 καλάθια που έχει πετύχει ο Murray, έχουν προέλθει από πάσες του Jokic. Κοινώς για το 45% του σκοραρίσματος του “Blue Arrow”, ευθύνεται ο Σέρβος. Πέραν του Murray, πάντως, ο Jokic έχει την ικανότητα να βγάζει το 100% και στους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Δεν είναι τυχαίο πως γύρω από τον ίδιο, βελτιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι παγκίτες της ομάδας. Και μεταξύ μας, ο 23χρονος ίσως μας έδωσε το καλύτερο και το πιο περίεργο pick-and-roll όλων των εποχών, αυτό με τον Mason Plumlee.
Jokic to Plumlee with the unreal two-man game between centers pic.twitter.com/mdwAhlHn5a
— Fastbreak Breakfast (@fastbreakbreak) January 14, 2019
Πόσο συχνά βλέπουμε, άλλωστε, να συμβαίνει τέτοιο pick-and-roll μεταξύ δύο centers; Η απάντηση είναι: “Ποτέ”. Ωστόσο, πέραν των αδιαμφισβήτητων επιθετικών ικανοτήτων του Σέρβου, θα πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα και για τη βελτίωσή του στην άμυνα. Προφανώς ο Jokic δεν έγινε All-NBA Defender (και ενδεχομένως δεν θα γίνει ποτέ), αλλά μάλλον δεν αποτελεί σύμπτωση πως στην καλύτερη αμυντική χρονιά του Jokic, το Denver έχει βελτιώσει σαφώς την άμυνά. Βασικός λόγος αυτού φυσικά, είναι η παρουσία του Millsap, αλλά για τον βετεράνο θα τα πούμε λίγο πιο κάτω. Ο Σέρβος έχει δουλέψει πολύ στο mobility του, φαίνεται να κινείται σαφώς πιο γρήγορα πλέον στην άμυνα, ενώ τα γρήγορα χέρια του του επιτρέπουν μέσους όρους της τάξης των 1,3 κλεψιμάτων και 2,2 deflections. Αυτά τα νούμερα, λόγω των εξαιρετικών ικανοτήτων του ως playmaker, τα μετατρέπει σε αποτελεσματικές επιθέσεις.
Μην γελιέστε, ωστόσο, οι επιθέσεις αυτές δεν είναι καθόλου μα καθόλου γρήγορες. Το pace των Nuggets είναι το τρίτο χαμηλότερο της λίγκας, με το σχετικό νούμερο να φτάνει στο 981)Πηγή: basketball-reference.com. Kαλά καταλάβατε, και εδώ το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το έχει ο Jokic, ο οποίος στην επίθεση μοιάζει να παγώνει τον χρόνο, στοιχείο που του επιτρέπει να βλέπει την φάση πριν αυτή γίνει. Θα έλεγε κανείς λοιπόν, πως ο μόνος παίκτης που δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν οι Nuggets από κάποιον τραυματισμό, είναι ο Jokic. Πράγματι, αν γίνει το κακό (χτυπάμε ξύλο και φτύνουμε τον κόρφο μας), ο Malone δεν διαθέτει ούτε έναν παίκτη για να καλύψει αυτό το κενό. Και όσο και αν δεν το παραδέχεται ο Jokic, αυτός πλέον είναι ο αστέρας της ομάδας.
Ο Ταπεινός Anchorman
Και ενώ οι δύο αυτές λέξεις αποτελούν ένα οξύμωρο σχήμα, δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν καλύτερα τον Paul Millsap. O 33χρονος forward είναι μακράν ο πιο έμπειρος παίκτης στο ρόστερ των Nuggets, ενώ παράλληλα είναι και αυτό που διαθέτει τα περισσότερα προσωπικά “παράσημα”: Τέσσερις φορές All-Star και μία φορά All-NBA Defender δεν είναι κατορθώματα που τα πετυχαίνει κανείς εύκολα. Προφανώς δεν είναι πια ο παίκτης που θαυμάσαμε στους Hawks, όσον αφορά και την επιθετική του συγκομιδή, αλλά το ζευγάρωμά του με τον Jokic είναι μια μπασκετική ονείρωξη. Από πλευράς στατιστικών βγάζει πολύ ουσιώδη νούμερα. Το 12/6,5/1,9/1,2/0,8 πιστοποιεί την παραπάνω πρόταση, ενώ σουτάρει καλύτερα σε σχέση με τις τελευταίες πέντε σεζόν.
Ωστόσο, το πιο σημαντικό από όλα δεν είναι οι αριθμοί του, ούτε καλά-καλά η συνολική -αρχηγική- του παρουσία στα αποδυτήρια. Είναι το γεγονός πως κατάλαβε πως πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω για να αναδειχθεί η ηγετική φυσιογνωμία του Jokic. Και όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις, παίκτες και παραμερισμός εγωισμού2)Γκμουχ, Carmelo, γκμουχ. είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες. Ο Millsap πήγε στο Denver, κατανοώντας πλήρως πως πρέπει να ηγηθεί πνευματικά μιας νεαρής ομάδας που τώρα αρχίζει και δείχνει τις δυνατότητές της σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Κυρίως στο αμυντικό κομμάτι, όπου το τέλος της περασμένης σεζόν βρήκε το Denver στην 25η θέση του Defensive Rating, δεχόμενο 111 πόντους ανά παιχνίδι. Το νούμερο αυτό, θα ήταν δεδομένα χαμηλότερο, εφόσον ο Millsap αγωνιζόταν για πολλά παραπάνω από τα 38 παιχνίδια που τελικά αγωνίστηκε, λόγω τραυματισμού.
Φέτος ο Millsap έχει ήδη αγωνιστεί 44 φορές, γεγονός που κάνει άπαντες στη Mile High City να χαμογελούν. Η παρουσία του βετεράνου παίκτη, έχει δώσει μια τρομακτικά καλύτερη αμυντική λειτουργία στο Denver, κάτι που φαίνεται από το γεγονός πως προς το παρόν βρίσκεται στη 14η θέση του Defensive Rating, με 109,4 πόντους. Παράλληλα, ο Millsap είναι ο δεύτερος blocker της ομάδας, πίσω από τον Mason Plumlee και δεύτερος στα κλεψίματα, πίσω από τον Jokic.
Jokic – Millsap
“Καλά μας τα λες ρε Γκας, αλλά $30 εκατομμύρια; Σαν πολλά δεν είναι;”
Όχι. Δηλαδή, ναι είναι πολλά τα χρήματα, αλλά όχι για τον Millsap. Αν πιάσουμε το ζήτημα μονόπατα, και βάλουμε στο ζύγι από τη μία τα νούμερά του και από την άλλη τα χρήματα, τότε έχουμε τη μισή πλευρά της αλήθειας. Η άλλη μισή βρίσκεται στο mental leadership του Millsap και κάποιες φορές αυτό το στοιχείο είναι ανεκτίμητο. Μην γελιέστε, αν οι Nuggets δεν ήταν σε θέση να δώσουν $30 εκατ. για τον Millsap, πολύ απλά δεν θα τα έδιναν. Το Denver, άλλωστε, δεν φημίζεται για το ότι ξοδεύει αλόγιστα για να αποκτήσει αστέρες ή έστω παίκτες του δεύτερου ραφιού (και δεν το αναφέρω υποτιμητικά), όπως είναι ο Millsap. Επένδυσαν πάνω στην ικανότητα του παίκτη να γίνει ο “πνευματικός ηγέτης” αυτής της ομάδας και όσο ο Millsap παραμένει υγιής, τα χρήματα αυτά ίσως αποδειχθούν μέχρι και λίγα.
Παράλληλα, ας μην ξεχνάμε πως για την σεζόν 2019-2020, τα $30 εκατ. που είναι να λάβει ο Millsap είναι team option και προσωπικά νομίζω πως θα βρεθεί τρόπος να πάρει αυτά τα χρήματα, αλλά μετά από αναπροσαρμογή του συμβολαίου και “σπασίματος” αυτού σε δύο ή τρία χρόνια. Φυσικά, δεν είμαι στο μυαλό του παίκτη, αλλά εφόσον το Denver κάνει μια καλή πορεία στην post season, εκτιμώ πως ο Millsap θα θελήσει να μείνει εκεί. Αλλιώς, μην εκπλαγείτε αν τον δείτε να πηγαίνει στους Warriors ως αντί-Green3)Ναι, το έγραψα.. Τέλος πάντων, αυτές οι κουβέντες είναι για άλλη στιγμή. Το σημαντικό για τον ίδιο τον παίκτη και πολύ περισσότερο για τους Nuggets, είναι ότι μετά από αρκετά χρόνια βρήκαν μια “φωνή” στα αποδυτήρια που μπορεί να κρατάει τις ισορροπίες και να παίζει τον ρόλο του μέντορα. Και δεν υπάρχουν πολλές ομάδες που μπορούν να καυχιούνται πως τόσο για τον ρόλο του μέντορα, όσο και για τον ρόλο του “glue guy” έχουν τον ίδιο παίκτη. Και ο Millsap τα πάει εξαιρετικά και στα δύο.
To Step-Up του Πάγκου
Αν οι Harris, Millsap και Barton δεν είχαν τραυματιστεί, δεν θα υπήρχαν όλες αυτές οι ωραίες ιστορίες που ήρθαν από τον πάγκο των Nuggets. Ο Mason Plumlee, o Malik Beasley, o Monte Morris, o Torrey Craig, o Juancho Hernangomez. Άπαντες, μηδενός εξαιρουμένου, πραγματοποίησαν πολύ καλύτερη σειρά παιχνιδιών, από όσο ενδεχομένως και οι ίδιοι περίμεναν και σίγουρα απ’ ότι περίμενε το κοινό της ομάδας. Και όλοι τους έχουν βάλει μικρά αλλά πολύ σημαντικά λιθαράκια, προκειμένου να βρεθούν οι Nuggets να συγκαταλέγονται στις καλύτερες ομάδες της Δύσης και του NBA, φέτος. Ας τους δούμε έναν-έναν:
Mason Plumlee: Ο Plumlee βρίσκεται στον τρίτο χρόνο του στο Denver, κάνοντας τους Nuggets την ομάδα στην οποία έχει παραμείνει τον περισσότερο καιρό ως τώρα στην καριέρα του. Όντας από βασικός στο Portland, πήγε σε μια ομάδα που θα γινόταν ο αναπληρωματικός center, αλλά αυτό όπως φαίνεται διόλου τον έχει επηρεάσει. Ίσα-ίσα. Ο 28χρονος είναι πιο πολύτιμος από ποτέ στην καριέρα του, καθώς μιλάμε για τον δεύτερο παίχτη της ομάδας σε ποσοστό rebounds, πίσω μόνο από τον Jokic με 16,2%. Δεύτερος επίσης είναι και στο PER, το οποίο φτάνει το 18,44)Θυμίζουμε πως ο μ.ο. είναι στο 15., ενώ δεύτερος είναι και στο box plus/minus με 3,8. Πέρα από τα advanced stats του, όμως, είναι εκείνος που έχει επωμιστεί μεγάλο μέρος της βρώμικης δουλειάς για τους Nuggets. Σετάρει screens, πραγματοποιεί box outs μέχρι “θανάτου”, ενώ όπως είπαμε και πιο πάνω η συνεργασία του με τον Jokic, όποτε βρίσκονται μαζί στο παρκέ, είναι εξαιρετική.
Malik Beasley: Μάλλον η πλέον ευχάριστη νότα της χρονιάς για το Denver. Άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, όσο έλειπαν οι βασικοί και πλέον συγκαταλέγεται ανάμεσα στις εξαιρετικές λύσεις που έχει ο Malone στα χέρια του. Δεν είναι συχνό φαινόμενο, άλλωστε, να βρίσκεις από το πουθενά παίκτη που είναι σουτέρ, slasher και να παίζει καλή άμυνα και ο Beasley τα κάνει και τα τρία πολύ καλά. Βρίσκεται μέσα στην 20άδα της λίγκας, όσον αφορά το True Shooting Percentage και όποτε το χρειαστεί η ομάδα του, θα πάρει πάνω τους τις προσπάθειες στο crunch time, όπως συνέβη στο παιχνίδι με το Memphis, στις 29 Ιανουαρίου: Στο τέταρτο 12λεπτο πέτυχε 13 πόντους, ενώ μοίρασε και τρεις assists, κάνοντας αρκετούς να σκέφτονται ακόμα και μέρες μετά:
Is Malik Beasley our best point guard? I’m serious.
— Colin Daniels (@southstands303) February 3, 2019
Monte Morris: Η απάντηση στο ερώτημα του φίλου, είναι αρνητική, καθώς το court vision που διαθέτει ο Morris δεν το συναντά κανείς εύκολα. Κυρίως όταν αυτό συνοδεύεται με το δεύτερο υψηλότερο ast/to ratio της λίγκας, πίσω μόνο από τον Tyus Jones της Minnesota5)Μίνιμουμ αριθμός παιχνιδιών τα 10. Αν δει κανείς τη λίστα με τα λάθη, θα παρατηρήσει πως το Denver βρίσκεται στην τέταρτη θέση, κάνοντας 13,1 λάθη ανά παιχνίδι, και ο Morris είναι μια βασική αιτία των “αλάνθαστων” Nuggets. Παράλληλα, αυτός και ο Beasley που αναφέραμε παραπάνω, είναι οι δύο καλύτεροι σουτέρ τριών πόντων των Nuggets φέτος, με 44,3% και 43,3% αντίστοιχα. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε και την πολύτιμη συνεισφορά του στην άμυνα, όπου επιδίδεται σε 0,9 κλεψίματα κατά μ.ο. Όλα αυτά μας κάνουν και αναρωτιόμαστε, πως διάολο ένας τέτοιος παίκτης δεν έφυγε (πολύ) νωρίτερα από το #51 στο Draft του 2017.
Torrey Craig: Μάλλον ο καλύτερος on-ball αμυντικός που διαθέτει ο Malone στο ρόστερ του. Και ίσως ο μόνος που μπορεί να μαρκάρει ως ένα βαθμό τα αντίπαλα τριάρια, λόγω σωματοδομής. Η αμυντική διάθεσή του είναι εκείνη που του έχει δώσει τα σχεδόν 23 λεπτά συμμετοχής φέτος, αλλά και όπως είπαμε το αμυντικό του versatility. Ωστόσο, το γεγονός πως πρόκειται για defender-first παίκτη, δεν σημαίνει πως αν βρει την ευκαιρία να εκτελέσει στην επίθεση. Ρωτήστε και τους Rockets, τους οποίους και φόρτωσε με 22 πόντους στην πρόσφατη αναμέτρηση των δύο ομάδων. Ωστόσο, το στόρι από αυτό το παιχνίδι ήταν σαφώς άλλο και καταδεικνύει πλήρως αυτό που περιγράφουμε για τους παγκίτες των Nuggets:
Imagine if someone told you before the season Denver would get 75 combined points in a game from Monte Morris, Malik Beasley, and Torrey Craig. Incredible stuff all season for DEN’s bench — and an incredible last month or so for Beasley.
— Zach Lowe (@ZachLowe_NBA) February 2, 2019
Juancho Hernangomez: Κατά την διάρκεια της απουσίας του Millsap, τον περασμένο Δεκέμβριο, o Ισπανός πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις, κάνοντας μας να αναρωτηθούμε (πάνω στην υπερβολή φυσικά), “μήπως δεν χρειάζονται τον Millsap οι Nuggets;”. Τι μας έκανε να προβούμε στην υπερβολή αυτή; Ρίξτε μια ματιά στους μ.ο. για τον Δεκέμβριο. Ο Hernangomez αγωνίστηκε σε 12 παιχνίδια και σε 33,1 λεπτά συμμετοχής “έγραψε” 12,4 πόντους, 6,5 rebounds και 1,3 assists. Όχι κι άσχημα, με τον λόγο που κέρδισε την εμπιστοσύνη του Malone να είναι προφανής. Παράλληλα, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο νεαρός αποτελεί σημαντική απειλή για τις αντίπαλες άμυνες έξω από τη γραμμή του τριπόντου, καθώς σουτάρει σχεδόν με 40% (39,8% για την ακρίβεια), κάτι που σημαίνει πως το spacing στην επίθεση των Nuggets αποκτά μεγάλη βαρύτητα, όποτε ο ίδιος βρίσκεται στο παρκέ.
Και εδώ μπαίνει μια σημαντική παράμετρος, όσον αφορά την επιστροφή των βασικών. Τι εννοώ; Οι παγκίτες, όπως βλέπουμε πήραν πάνω τους τις ευθύνες, πήραν άριστα σε ό,τι κλήθηκαν να κάνουν και “ψήθηκαν” σε μεγάλο βαθμό. Η επιστροφή των βασικών παικτών σημαίνει πως άπαντες θα επιστρέψουν στην second unit, ωστόσο με τα λεπτά και τις επιδόσεις που “έγραψαν” ίσως αποδειχθεί τεράστιο πλεονέκτημα για το Denver το γεγονός πως οι παγκίτες τους πήγαν head-to-head με βασικούς άλλων ομάδων και τα πήγαν θαυμάσια. Θεωρητικά λοιπόν, στις κόντρες τους με τις second units άλλων ομάδων, ίσως έχουν ήδη ένα μεγάλο head start. Aυτό σαν προσωπική εκτίμηση.
Οι Περιπτώσεις Thomas-Porter
Μέσα σε όλα τα παραπάνω και τους παίκτες που ξεπερνούν κατά πολύ τις προσδοκίες, προσθέστε δύο ακόμα παίκτες που εφόσον αγωνιστούν θα αλλάξουν τις ισορροπίες. Η λέξη-κλειδί είναι το “εφόσον”. Ξεκινώντας από τον Thomas μπαίνω κατευθείαν στο ψητό: Δεν είμαι σίγουρος πως οι Nuggets βιάζονται να τον εντάξουν στο ρόστερ τους. Για τον όποιο θεό, δεν το λέω με την έννοια πως ξαφνικά ο Thomas έγινε κακός παίκτης ή περισσεύει, ίσα-ίσα. Αλλά όταν βλέπεις τους παίκτες σου να αποδίδουν όπως αποδίδουν καθ’όλη την διάρκεια της σεζόν, χωρίς αυτόν, τότε αναμφίβολα υπάρχουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις για το αν θα πρέπει να χαλάσεις την χημεία. Το ESPN ανέφερε πριν μερικές βδομάδες πως ενδεχομένως να δούμε τον Thomas να επιστρέφει στην δράση λίγο πριν το All-Star Game, ωστόσο έκτοτε δεν υπάρχει σχετική αναφορά.
Μα ακόμα και αν επιστρέψει, είμαστε σίγουροι πως ο Malone θα θελήσει να κόψει λεπτά συμμετοχής από τους Beasley ή Morris; Ή ακόμα, είμαστε σίγουροι πως ο Thomas θα δεχθεί να πει “οκ, θα έρχομαι από τον πάγκο, θα παίζω λιγότερα λεπτά κλπ κλπ;”. Ας μην ξεχνάμε πως ο Thomas βρίσκεται στα τελευταία στάδια της καριέρας του που μπορεί να διεκδικήσει ένα μεγάλο συμβόλαιο και οι συνθήκες αυτές σίγουρα δεν τον βοηθούν. Μοναδικό, ίσως, παράθυρο για τον Thomas είναι τα επερχόμενα playoffs, εφόσον επιστρέψει γερός και υγιής. Αυτός και ο Millsap είναι οι μόνοι παίκτες στο ρόστερ των Nuggets που γνωρίζουν τι εστί post-season και αναμφίβολα η εμπειρία του θα είναι χρήσιμη όταν φτάσουμε εκεί. Ωστόσο, με την πορεία του τραυματισμού του, δεν βλέπω -ακόμα και να κάνει μεγάλες εμφανίσεις στα playoffs- πως μπορεί να πάρει αυτό το μεγάλο συμβόλαιο. Αν όμως, γίνει ο παίκτης που θα κάνει ένα βήμα πίσω, περιορίζοντας την συμμετοχή του, τότε οι Nuggets θα αποκτήσουν ένα ακόμα σημαντικό όπλο στο ρόστερ τους.
O Isaiah Thomas
Παράλληλα, περιμένουμε και την επιστροφή του Michael Porter Jr., του παίκτη που πολλοί θεωρούν πως θα επιλεγόταν στο #1 του περασμένου Draft, αν δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα στην πλάτη του. Προς το παρόν, δεν έχει τεθεί ακριβές χρονοδιάγραμμα για την επιστροφή του στην αγωνιστική δράση και είναι δεδομένο πως οι Nuggets δεν πρόκειται να πιέσουν καταστάσεις. Μέχρι στιγμής παίρνει μέρος σε ασκήσεις που δεν περιλαμβάνουν σωματική επαφή και το ιατρικό team της ομάδας αποπνέει αρκετά μεγάλη αισιοδοξία για την πορεία της ενδυνάμωσής του. Αν ο Porter δικαιώσει έστω και ως ένα βαθμό τις προσδοκίες που τον συνοδεύουν, τότε αναμένεται να δούμε ένα “τριάρι” (ή ένα “τεσσάρι” δίπλα στον Jokic) που μπορεί να απειλεί με ευκολία τόσο κοντά, όσο και από μακρυά από το καλάθι. Μιλώντας για μακρινή απόσταση, ο βοηθός του Malone, και επί σειρά ετών point guard των Cavaliers, Mark Price τόνισε πως ο Porter είναι ο καλύτερος σουτέρ τριών πόντων που διαθέτουν οι Nuggets. Μεταξύ μας, εμπιστεύομαι 100% άνθρωπο που λέει κάτι τέτοιο, έχοντας μ.ο. καριέρας στα τρίποντα στο 40%. Αν, δε, γίνει όλα όσα περιέγραφαν όσο βρισκόταν στο Mizzouri; Τότε ίσως δούμε ένα Denver που θα μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό για τα επόμενα χρόνια.
Eκτίμηση για τα Playoffs
“Δηλαδή οι Warriors έχουν ανταγωνισμό φέτος στην Δύση;”.
Αν οι Warriors είναι υγιείς, ξεκάθαρα όχι. Να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν οι Nuggets θα μπορέσουν να αποτελέσουν απειλή για αρκετές ομάδες. Η regular season της ομάδας είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική, αλλά είναι σύνηθες φαινόμενο η post-season να αποτελεί τον πλέον σκληρό “ορό της αλήθειας” για τέτοιου είδους ομάδες. Ναι οι Nuggets έχουν κερδίσει Blazers, Rockets, Thunder και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις σχετικά εύκολα, όμως οι τρεις προαναφερθείσες ομάδες έχουν τεράστια εμπειρία από τα Playoffs, σε σχέση με το Denver. Mην ξεχνάτε πως το Denver χάνει τρεις σερί σεζόν την είσοδο στα Playoffs και έχει να συμμετάσχει σε αυτά από την σεζόν 2012-13, όταν ακόμα το προπονούσε ο George Karl. Παράλληλα, μετά την παρουσία της ομάδας στους τελικούς Δύσης το 2009, όταν και έχασαν από τους Lakers με 4-2, το Denver μέτρησε τέσσερις σερί αποκλεισμούς στον πρώτο γύρο των Playoffs.
Φυσικά οι τότε εποχές με τις τώρα δεν έχουν καμία σχέση, ωστόσο καθίσταται σαφές πως οι τωρινοί Nuggets δεν έχουν το DNA των Playoffs μέσα τους. Το αν θα βάλουν δύσκολα στην -ή στις- ομάδες που θα αντιμετωπίσουν είναι σαφές, ωστόσο αν έρθει ένας εκ νέου αποκλεισμός στον πρώτο γύρο, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Η εμπειρία αποκτάται με τα χρόνια και ο χρόνος είναι με το μέρος των Nuggets, εφόσον κρατήσουν το υπάρχον τους υλικό στην ομάδα και οι παίκτες αυτοί “μεγαλώσουν” μπασκετικά μαζί. Το αν θα το κάνει; Η συνέχεια παρακάτω.
Μια Εκτίμηση για το Μέλλον
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον. Και δεν έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι, αφού ξοδέψαμε πολλές γραμμές για να πούμε τους λόγους που το Denver είναι συναρπαστικό φέτος. Έχει να κάνει όμως με το διοικητικό. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Nuggets ανήκουν στην οικογένεια Kroenke. Όσοι γνωρίζουν από διοικητικά του ποδοσφαίρου, θα έχουν δει αυτό το όνομα στην Arsenal. Η οικογένεια Kroenke, λοιπόν, έχει στην κατοχή της τους Nuggets από το 2000, αλλά δεν φημίζεται για την διάθεσή της να πληρώσει τον φόρο πολυτελείας. Τελευταία φορά που έγινε αυτό, ήταν την χρονιά 2009-10 και από τότε η διοίκηση έχει κάνει μαεστρικές κινήσεις, προκειμένου να αποφύγει να πληρώσει τον φόρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το trade του καλοκαιριού που έκαναν με τους Nets, στέλνοντας τον Faried (για να αποφύγουν να τον ανανεώσουν), τον Arthur και το pick του πρώτου γύρου για το 2019, αντί του Whitehead, ο οποίος βολοδέρνει στην G-League.
O Josh Kroenke
Κι αν το front office δεν έχει την διάθεση να πληρώσει τον φόρο πολυτελείας, το θετικό είναι οι Nuggets έχουν μεγάλο χώρο στο cap τους για το καλοκαίρι που έρχεται. Ξεκινώντας από τον Millsap, που όπως αναφέρθηκε πιο πάνω το συμβόλαιό του είναι team option για το καλοκαίρι, αν δεν το ενεργοποιήσει το Denver μέχρι τις 29 Ιουνίου, αυτόματα δημιουργείται ένα σημαντικό κενό της τάξης των $16,3 εκατομμυρίων για την επόμενη χρονιά. Επιπλέον, εφόσον δεν προσθέσουν στο μισθολόγιό τους κάποιο μακροπρόθεσμο συμβόλαιο μέσα στο 2019, είναι πιθανό να ανοίξουν χώρο για $32 εκατομμύρια για το καλοκαίρι του 2020. Kαι τούτο είναι σημαντικό και το αναφέρουμε, μιας και ο Murray γίνεται Restricted Free Agent εκείνο το καλοκαίρι και λογικά θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως οι Nuggets θα ματσάρουν οποιαδήποτε πρόταση έρθει για εκείνον.
Επιπλέον στην φετινή offseason, μπαίνουν “οπλισμένοι” με περαιτέρω κενά στο cap του, εξαιτίας κάποιων exceptions. Συγκεκριμένα έχουν τρία trade exceptions της τάξης των $13,7 εκατομμυρίων, των $12,8 εκατομμυρίων και των $5,9 εκατομμυρίων, που δημιουργήθηκαν από τους Faried, Wilson Chandler και Arhtur, αντίστοιχα, το non-taxpayer mid level exception το οποίο φτάνει τα $9,1 εκατομμύρια και το bi-annual excpetion που φτάνει τα $3,5 εκατομμύρια. Εδώ να αναφέρουμε πως τα παραπάνω ποσά θα αποκτήσουν ρεαλιστική αξία, εφόσον “κλειδώσει” το ποσό του salary cap για την επόμενη χρονιά, το οποίο προβλέπεται να είναι στα $109 εκατομμύρια.
“Δηλαδή, οι Nuggets μπορούν να κάνουν παπάδες στην free agency, σωστά;”
Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος, να πω την αλήθεια. Το Denver δεν είναι και ο πιο ελκυστικός προορισμός για τους free agents. Πριν τον Millsap, ο πιο “γκλαμουράτος” ελεύθερος που πήγε στο Colorado, ήταν μάλλον ο Andre Miller και αυτό αναμφίβολα δείχνει κάτι. Η ελπίδα τους προς το παρόν είναι το να προσπαθήσουν να κρατήσουν τον κορμό τους ως έχει και να κάνουν καλές πορείες στην post season, αλλά και στις post-seasons που έρχονται. Διαθέτουν αναμφίβολα πολύ ταλέντο, έναν από τους καλύτερους παίκτες της Λίγκας και ένα ηλικιακό γκρουπ που μπορεί να το δούμε να πηγαίνει μαζί για πολλά χρόνια. Αυτό ίσως και να είναι το μεγαλύτερο όπλο τους σε αυτή ή/και στις επόμενες offseasons. Αυτό μαζί με τις καλές γενικά, επιλογές που φαίνεται πως έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια στα drafts, με εξαίρεση τον Donovan Mitchell.
Ας μην ξεχνάμε πως πέραν του Murray, ο οποίος προήλθε από lottery pick, οι Harris, Hernangomez και Beasley επιλέχθηκαν περίπου στα μισά των πρώτων γύρων, οι Jokic και Μorris στον δεύτερο και ο Craig ήταν undrafted. Παράλληλα, αναμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε σε δράση και τον Jarred Vanderbilt, ο οποίος αναφέρεται ως ένας “Dennis Rodman”, όσον αφορά την ικανότητά του να μαζεύει τα rebounds. H διορατικότητα, λοιπόν, φαίνεται να βρίσκεται εκεί. Αυτό που μένει είναι να μπορέσουν να “πουλήσουν” στους αστέρες του πρώτου ραφιού πως το Denver είναι ο ιδανικός προορισμός για να διεκδικήσουν κάποιο πρωτάθλημα.
Tέλος, αλλά εξίσου σημαντικό, είναι το γεγονός πως διαβάζουμε από τον περασμένο Οκτώβρη ότι οι Nuggets αναμένεται να ανακοινώσουν στο κοντινό μέλλον πως θα κάνουν ομάδα στην G-League. Θυμίζουμε πως αυτοί και οι Blazers είναι οι μόνες ομάδες που δεν έχουν κάποια affiliate ομάδα στην λίγκα αυτή. Τι θα σημαίνει αυτό; Ότι οι Nuggets θα έχουν τη δυνατότητα να δουλεύουν τους ίδιους τους παίκτες τους εντός των τάξεών τους, χωρίς να τους στέλνουν σε άλλες ομάδες της G-League, ώστε να βελτιωθούν. Εν κατακλείδι, με το παρόν σκηνικό, οι Nuggets βρίσκονται σε εξαιρετικό δρόμο και αν μπορέσουν να προσελκύσουν top free agents, ίσως να μιλάμε για την επόμενη μεγάλη δύναμη στο NBA. Μια κακή πορεία στα φετινά Playoffs δεν θα πλήξει το μακροπρόθεσμο πλάνο τους, αλλά ίσως δώσει ένα “χτύπημα” στους βραχυπρόθεσμους στόχους τους, όπως το να καταφέρουν να αποκτήσουν κάποιον top παίκτη. Σε κάθε περίπτωση, το front office και το προπονητικό επιτελείο φαίνεται να αποκτούν το απαραίτητο “know how” για να πρωταγωνιστούν στο NBA. Μένει να το δούμε να εφαρμόζεται και πάνω στο παρκέ.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
Γνώμη για το ότι ο Harris είναι στο trade block?
Πέρα από τους τραυματισμούς γιατί θέλουν να ξεφορτωθούν ένα τόσο καλό two-way παίκτη?
Αν δεν κάνω λάθος η συγκεκριμένη φήμη ξεκίνησε από το bleacher report, συνεπώς ό,τι ξεκινάει από εκεί καλό είναι να μην το δένουμε και κόμπο. Αν υποθέσουμε πως στέκει, δε νομίζω πως οι Nuggets θα πάνε να κάνουν κάτι με τον Harris στο deadline μόνο και μόνο για να “ψαρέψουν” τι υπάρχει εκεί έξω ή αν δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο παίχτη στο μυαλό του. Προσωπικά μένω στο tweet του Adam Mares που είναι insider στους Nuggets, και αναφέρει πως δεν υπάρχει καμία δόση αλήθειας στο συγκεκριμένο δημοσίευμα.
Ευτυχώς γιατί μου ακουγόταν πολύ παράλογο να δώσουν έναν παίκτη που κάθε χρόνο βελτιώνεται συνέχεια, έχει ένα πολύ καλό συμβόλαιο και μπορεί να μαρκάρει τους Harden και George αυτού του κόσμου κάτι που θα τους χρειαστεί στα playoff.