BallHog’s NBA Playoffs 2019 Walkaround #2: “The 3-1 Curse”

Posted on Apr 17 2019 - 1:47pm by The Ball Hog
Categorized as
932
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα NBA Playoffs 2019 είναι εδώ και το Ball Hog βρίσκεται αντίστοιχα πιστό στο ετήσιο ραντεβού του. Οι Κοσμάς Καψάλης, Λουκάς Μοσχούλας, Νίκος Ραδικόπουλος, Γιάννης Χάτσιος και Gus Χρυσοχού σχολιάζουν ανάλαφρα τι είδαν, τι τους άρεσε -και τι όχι- στα παιχνίδια της κάθε σειράς.

Eastern Conference

 (1) Nets 123 @ 145 Sixers (1)
Game 2:

Μπορεί οι Sixers να φόρτωσαν με 145 πόντους το καλάθι των Nets, μπορεί να έφτασαν σε μια άνετη επικράτηση, ωστόσο, μέχρι και το ημίχρονο η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο Wells Fargo Center διακατεχόταν από μια ανησυχία. Και πως να μην συνέβαινε κάτι τέτοιο; Οι Nets έδειχναν έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο μπαμ και να κλέψουν και το δεύτερο παιχνίδι στην έδρα των Sixers με μπροστάρη τον D’Angelo Russell, έναν Russell που πραγματοποίησε εκ νέου μια πολύ καλή εμφάνιση. Η όλη ανησυχία, φυσικά, είχε ξεκινήσει και πριν το παιχνίδι, όταν και η συμμετοχή του Joel Embiid ήταν αμφίβολη, λόγω τενοντίτιδας στο γόνατο, με τον center των Sixers να αγωνίζεται τελικά με περιορισμό λεπτών (μόλις 21 λεπτά).

Aυτά τα 21 λεπτά ήταν αρκετά για τον JoJo για να σημειώσει 23 πόντους με εξαιρετικό ποσοστό (8/12 σουτ) και να μαζέψει και 10 rebounds. Ωστόσο, μέχρι να φτάσουμε να δούμε αυτά τα νούμερα του Embiid, η καρδιά των φίλων των Sixers πήγε μέχρι την κόλαση, καθώς σε αυτήν εδώ την φάση υπήρξε official review για το αν έπρεπε να δοθεί flagrant-2 στον παίκτη:

Το γεγονός ότι η αγκωνιά αυτή πάνω στον Jarrett Allen δεν δίνεται flagrant-2, που θα σήμανε και την αυτόματη αποβολή του, ίσως και να έσωσε και την συγκεκριμένη παρτίδα για την ομάδα του coach Brown. Και ενώ οι περισσότεροι των σχολιαστών ήταν υπέρ του flagrant-2, εμείς (ο Gus τουλάχιστον) τασσόμαστε υπέρ αυτής της άποψης:

Για τον όποιον δηλαδή, ο Bill Laimbeer, κάθεται στην γωνιά του σπιτιού του και έχει σκάσει στα γέλια. Προφανώς με την παραπάνω γραμμή δεν λέμε ότι αναπολούμε τα ’80s, αλλά ok βρισκόμαστε στα Playoffs, πρέπει να είναι κάπως πιο σκληρό το παιχνίδι. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει η αίσθηση (και πάλι του Gus) πως ο JoJo δεν το έκανε εσκεμμένα όλο αυτό. Την στιγμή, λοιπόν, που ο Embiid παραλίγο να αναδειχθεί σε αρνητικό πρωταγωνιστή του παιχνιδιού, ο Ben Simmons έβαζε πλώρη για το δεύτερο triple-double της καριέρας του στην post-season. Ο Αυστραλός guard τελείωσε το δεύτερο παιχνίδι με 18 πόντους, 10 rebounds και 12 assissts, καταφέρνοντας μέσα σε δύο μέρες να φτάσει από το απόλυτο ναδίρ, στο απόλυτο ζενίθ.

https://twitter.com/TheRenderNBA/status/1118030504136183809

Και πολύ φοβόμαστε πως αν ο νεαρός δεν φτιάξει το σουτ του, αυτά τα σκαμπανεβάσματα θα συνεχίζει να τα έχει, τόσο στην απόδοσή του, όσο και στις σχέσεις του με το κοινό της Philly. Αυτά, όμως, είναι για το μέλλον. Προς ώρας ο Simmons μπορεί να απολαύσει τη νίκη της ομάδας του, καθώς και του προσωπικού κατορθώματος, αφού μπήκε σε ένα πολύ κλειστό γκρουπ παικτών που έχουν πετύχει τουλάχιστον δύο triple-doubles στα πρώτα 12 παιχνίδια τους στα Playoffs.

Στην όλη εικόνα, βεβαίως, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον Boban Marjanovic. Ο Σέρβος γίγαντας, πραγματοποίησε εξαιρετική εμφάνιση, “γράφοντας” ένα 16/8 με 8/14 σουτ και μερικά σουτ από μέση απόσταση που το πιο πιθανό είναι να έκαναν τον Stan Van Gundy να πάθαινε πολλαπλά εγκεφαλικά. Πέρα από τους αριθμούς της βασικής στατιστικής, όμως, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε το εξής, αν και αντιλαμβανόμαστε πως το δείγμα είναι μικρό: Με έξι παιχνίδια να μένουν για την ολοκλήρωση των δύο πρώτων παιχνιδιών, ο Marjanovic φιγουράρει στην τρίτη θέση με τους παίκτες των οποίων τα screens έχουν καταλήξει σε καλάθι, έχοντας επτά. Αυτό, από μόνο, του θα πρέπει να δείξει και κάτι προς το τεχνικό επιτελείο των Sixers για την χρήση του Σέρβου. Άξιος αναφοράς, φυσικά και ο Mike Scott, ο οποίος με 15 πόντους (3/5 τρίποντα) ήταν από τους κύριους λόγους που η Philadelphia έφτασε στην πολύ μεγάλη νίκη. Oι δύο προαναφερθέντες έδειξαν στο συγκεκριμένο παιχνίδι πως οι Sixers έχουν κάτι να σηκώσουν από τον πάγκο τους χωρίς να τους πιάνει απελπισία. Και για την πορεία τόσο της σειράς, όσο και των Playoffs συνολικότερα, αυτό, το βάθος τους, θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο.

Αφήνουμε για το τέλος ένα ερώτημα που αναμφίβολα θα ταλαιπωρεί τα μυαλά των φίλων των Sixers: Μπορούν να συνυπάρξουν Butler και Harris στην ίδια πεντάδα; Τα πρώτα δύο παιχνίδια της σειρά έδειξαν πως όχι. Παράλληλα, το παιχνίδι αυτό, έδειξε πως αν όλα κάνουν “κλικ” στο παιχνίδι των Sixers, τότε βλέπουμε μπροστά μας μια ομάδα που έχει την δυνατότητα να συγκαταλέγεται στην φράση “championship caliber team”.

Για τους Nets δεν έχουμε να πούμε πολλά, αφού το να σημειώνεις 123 πόντους στην έδρα του αντιπάλου σου και να μη μπορείς να φύγεις με τη νίκη, αποτελεί σίγουρα πρόβλημα. Και μπορεί το Brooklyn να γκρινιάζει για τη μη αποβολή του Embiid στην φάση με τον Allen που περιγράψαμε πιο πάνω, αλλά η αλήθεια είναι πως το όλο φταίξιμο παίρνει η αμυντική του λειτουργία και η κατάρρευση στην τρίτη περίοδο. Τα 17 λιγότερα rebounds που μάζεψαν είναι επίσης ένας από τους κύριους λόγους που δεν κατάφεραν να διεκδικήσουν τη νίκη, ενώ όσο αξιοπερίεργο κι αν ακούγεται, μάλλον στερήθηκαν των υπηρεσιών του καλύτερου αμυντικού τους στο πρώτο παιχνίδι:

Η συνέχεια στο Brooklyn.

(1) Magic 82 @ 111 Raptors (1)
Game 2:

To πρώτο παιχνίδι της σειράς δεν μπορούσε να είναι ενδεικτικό αναφορικά με τις δυνατότητες των δύο ομάδων και την πορεία της συγκεκριμένης σειράς, και περισσότερο λογική φάνταζε η μεταφυσική του προσέγγιση, και η επίρριψη των όποιων ευθυνών στην “κατάρα” των Raptors στα πρώτα παιχνίδια κάθε σειράς.

Και με την συγκεκριμένη κατάρα πίσω τους, το δεύτερο παιχνίδι ξεκίνησε απόλυτα φυσιολογικά: από εκεί που το Orlando είχε όλα κι όλα 11 λάθη στο πρώτο παιχνίδι, έκανε δύο μαζεμένα στις πρώτες του δύο κατοχές (στο δρόμο για τα συνολικά του 17), οι Raptors πήραν το δωράκι τους και είπαν “ευχαριστώ”, σκορ 9-0 με το καλημέρα.

Και η διαφορά σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι ήταν εμφανής και από την παρουσία του Lowry που ξεκίνησε και ο ίδιος απόλυτα επιθετικά, με ένα give and go με τον Gasol και κατά μέτωπο επίθεση στον Vucevic, από τον οποίο κέρδισε το foul.

Μόλις δε, ευστόχησε στη βολή για τους πρώτους του πόντους στη σειρά, στήθηκε πανηγύρι!

https://twitter.com/peacelivehappy/status/1118338905202257920

Από την άλλη, ήταν από τη regular γνωστό πως οι Magic είναι μια ομάδα που δεν εξωθεί τους αντιπάλους της σε πολλά λάθη, αλλά τα 17 δικά της έναντι μόλις εφτά των Raptors, που οδήγησαν σε ένα 26-9 σκορ από λάθη αντιπάλου είναι ενδεικτικό του πως δεν γινόταν να διεκδικηθεί το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Αν και ο βασικότερος λόγος που δεν μπορούσε να διεκδικηθεί δεν ήταν άλλος από τον Kawhi Leonard. Ο οποίος -απλά- οργίασε! Σκόραρε 37 πόντους, με 15 εύστοχα σουτ (15/22 εκ των οποίων 4/8 πίσω από τα 7,25), ευστοχώντας μάλιστα και στα εννέα πρώτα του δίποντα πριν χάσει ένα lay-up. Με spin moves, drives, smooth jumpers, step back threes πάνω στις άμυνες του Gordon, ο Leonard σκόραρε όποτε και όπως ήθελε! Το σκορ που προσέφερε το συνόδευσε δε με τέσσερα rebounds, τέσσερις assists και δύο κλεψίματα, στον δρόμο για ένα ονειρώδες +37 στο plus/minus. Kαι αυτά, παρά τα δύο γρήγορα fouls του στην πρώτη περίοδο και ένα τρίτο, επίσης νωρίς στην δεύτερη.

Άξιος συμπαραστάτης του και ο ανωτέρω αναφερθείς Lowry, που μετά τα –όλα- άστοχα εφτά σουτ του στο πρώτο παιχνίδι, επανήλθε όσο δυναμικά σας περιγράψαμε πως ξεκίνησε τον αγώνα, με 8/13 σουτ και εφτά assists. To εντυπωσιακότερο; Είχε 6/8 στην στεφάνη, ενδεικτικό τόσο της επιθετικότητάς του, όσο και της αποτελεσματικότητάς του στον συγκεκριμένο αγώνα.

Στον παίχτη, ωστόσο, που πρέπει να γίνει ειδική αναφορά δεν είναι άλλος από τον τεράστιο Marc Gasol, ο οποίος στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς δικαιολογεί απόλυτα την απόκτησή του από τους Raptors στο φετινό trade deadline. Ο Ισπανός, λοιπόν, μετά από τα 3/14 σουτ που κράτησε στο πρώτο παιχνίδι τον εξαιρετικό φέτος, All Star και καλύτερο παίχτη των Magic, Nikola Vucevic, τον περιόρισε και στο δεύτερο παιχνίδι σε μόλις 3/7 και έξι συνολικά πόντους. Μα το εντυπωσιακό της άμυνάς του δεν είναι αυτό που δείχνουν τα προαναφερθέντα νούμερα, αλλά ο τρόπος που έπαιζε άμυνα παντού πάνω του και ιδίως στο πως εξουδετέρωνε τα pick’n rolls που προσπαθούσαν να στήσουν με αυτόν οι Magic. Επιθετικά δε, παρότι απόντος στο πρώτο ημίχρονο, τέλειωσε τον αγώνα με εννιά πόντους (με τρία τριποντάκια), μαζί με τέσσερα κλεψίματα. Απίθανος!

Και μπορεί οι Raptors να πήραν πολύτιμες βοήθειες και από τους Ibaka (13/8) και Siakam (19/10), ωστόσο είναι εντυπωσιακό που κατάφεραν να προηγηθούν μέχρι και με 34, την στιγμή που ήταν ιδιαίτερα άστοχοι από το τρίποντο, σουτάροντας συνολικά με 11/35 και με τις βασικές απειλές τους πίσω από τα 7,25 να βρίσκουν διαρκώς “σίδερο”: Danny Green και Fred VanFleet είχαν μαζί 0/5, ο Norman Powell 1/6, ενώ άλλα 0/3 συνεισέφερε ο Jodie Meeks.

Από την πλευρά των Magic, που όχι μόνο δεν προηγήθηκαν σε κανένα σημείο του αγώνα, μα δεν απείλησαν καν πως μπορούν να τον διεκδικήσουν, ο Aaron Gordon είχε 20 πόντους, ο Terrence Ross 15 και ο Evan Fournier 10, με τον ήρωα του πρώτου αγώνα (με 25 πόντους τα ξημερώματα της Κυριακής) D.J. Augustin να έχει σε αυτόν μόλις 1/6 σουτ για εννέα πόντους, με τους εφτά να έρχονται από βολές.

Αξίζει ενδεχομένως και μια αναφορά, στην απαράδεκτη αγκωνιά του Michael Carter-Williams που ξάπλωσε φαρδύ-πλατύ τον Lowry στο παρκέ στα μέσα της τέταρτης περιόδου, με τη διαφορά να πηγαίνει από την τεχνική που σούταρε ο pg των Raptors από το συγκεκριμένο σφύριγμα στους 33 σε εκείνο το σημείο.

Τα συμπεράσματα του συγκεκριμένου αγώνα είναι απλά και εύκολα: η άμυνα των Raptors σπάει κόκκαλα και δύσκολα να ξαναδούμε παιχνίδι όπως το πρώτο της σειράς που οι Καναδοί θα παίξουν στα χειρότερά τους και οι Magic στα καλύτερά τους. Πόσο δε να δούμε τρία τέτοια παιχνίδια ακόμα. Οι Raptors έβαλαν το νερό της σειράς στο αυλάκι και δεν περιμένουμε περαιτέρω εκπλήξεις ή αναστατώσεις. Όπως το συγκεκριμένο παιχνίδι επιβεβαίωσε, παραείναι καλοί για τους φετινούς Magic.

Western Conference

(1) Clippers 135 @ 131 Warriors (1)
Game 2:

Για όσους από εμάς ξυπνάμε χαράματα και βλέπουμε έναν αγώνα NBA πριν τη δουλειά, στο ημίχρονο ήδη βλαστημούσαμε για τον άδικα χαμένο ύπνο. Οι Warriors ήταν ήδη μπροστά με 23, ο Curry έκανε μαγικά μέσα από τους νέους φακούς επαφής του, και εγώ βαριεστημένα βρέθηκα να φεύγω νωρίτερα από το συνηθισμένο για το γραφείο για να δω από εκεί στο league pass εκτεταμένα στιγμιότυπα του δεύτερου και ίσως προλάβω να γράψω για το Hog πριν πλακώσει η ομήγυρη.

Φευ.

Φτάνω γραφείο κοιτάω κινητό και αυτό μου πέφτει από τα χέρια. “Πώς διάολο έγινε αυτό τώρα και άντε να περιμένεις μέχρι το απόγευμα να το δεις όλο το δεύτερο αναλυτικά και με την ησυχία σου πριν γράψεις”…

Ακούγοντας, ωστόσο, μέσα στη μέρα pods και σκανάροντας το twitter, ευτυχώς συνειδητοποιείς πως δεν ήσουν ο μόνος που την πάτησες έτσι. Λογικό, άλλωστε: ποιο λογικό άτομο δεν θα πίστευε πως η συγκεκριμένη τελετή δεν είχε λήξει;

Προς τέρψιν όλων μας εν τέλει, αυτοί που δεν είχαν πιστέψει πως είχε λήξει ήταν οι ίδιοι οι Clippers.

Με το σκορ να γράφει 94-63 και 7:31 να απομένουν για τη λήξη της τρίτης περιόδου, οι Clippers έτρεξαν σερί 72-37 σε λιγότερο από 20 λεπτά! Απέναντι στους Πρωταθλητές Warriors! Μέσα στην Orakle! Για ένα συνολικό 85-58 στο δεύτερο ημίχρονο. Γενικότερα, κατάφεραν να κερδίσουν τους Warriors σε ένα παιχνίδι, που πέρα τη διαφορά των 31 πόντων που ήταν πίσω, οι Warriors είχαν 40% από το τρίποντο ενώ εκτέλεσαν και 45 βολές!

Και προφανώς επειδή για να κερδίσουν με αυτά τα δεδομένα “η ψυχή” δεν φτάνει, πρέπει να κάνουμε ειδική αναφορά στο -ενδεχομένως καλύτερο δίδυμο pnr φέτος της Λίγκας, τους Lou Williams και Montrezl Harrel. Ειδικά ο πρώτος, μετά από ένα κακό πρώτο ημίχρονο που είχε μόλις 1/4, στο τρίτο δωδεκάλεπτο πήρε φωτιά! 6/11 σουτ και 17 πόντοι. Αλλά αυτό που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις είναι το τι έκανε στο τέταρτο. Απίθανα σουτ, με την άμυνα κρεμασμένη πάνω του. Τελείωσε το παιχνίδι με 36 πόντους και 13/22 σουτ, μα, ακόμα εντυπωσιακότερα, και με 11 assists, στην καλύτερη εμφάνισή του που εγώ μπορώ να θυμηθώ όσα χρόνια τον παρακολουθώ. Και είναι ακόμα εντυπωσιακότερο πως οι δύο τους έχουν σκοράρει 112 πόντους ερχόμενοι από τον πάγκο στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς, βγάζοντας συνδυαστικά μόλις $14 εκατ. Σε συμβόλαια κλειδωμένα και για του χρόνου για ακριβώς τόσα1)Και από τις τελευταίες δύο προτάσεις, όσοι/ες μας διαβάζετε τακτικά, καταλάβετε και ποιος έχει γράψει το review του συγκεκριμένου αγώνα!!

Ο δε Patrick Beverly φαίνεται να έχει καταφέρει να παίξει αποτελεσματικά με το μυαλό των αστέρων των Πρωταθλητών, μιας και τους εκνευρίζει διαρκώς, με εκείνους να αποσυντονίζονται μα τον ίδιον όχι.

https://twitter.com/TheRenderNBA/status/1118025589594710016

Και τα εύσημα για αυτήν την αξιοθαύμαστη εικόνα των Clippers δεν μπορούν να πάνε αλλού, παρά στον προπονητή της ομάδας, τον Doc Rivers, που ανάθεμα αν μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος πώς έχει καταφέρει να μεταδώσει τέτοιο πάθος σε μία ομάδα που το μισό της ρόστερ ήρθε κακήν κακώς την τελευταία μέρα του trade deadline και τα 3/4 αυτού είναι ελεύθερα και θα αγωνίζονται αλλού του χρόνου! Και παρόλα αυτά καταφέρνει να κερδίσει τους Πρωταθλητές Warriors μέσα στην έδρα τους με play που εκτελούν δύο rookies που παίζουν μαζί σκάρτους δύο μήνες!

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι, επιστροφή από το -31 δεν έχει καταφέρει ποτέ καμία ομάδα προηγουμένως σε αγώνα Playoffs, με τους Clippers και τον Doc να διώχνουν τα φαντάσματα από το ιστορικό collapse τους απέναντι στους Rockets στα πέμπτο παιχνίδι των ημιτελικών της Δύσης το 2015, όταν ήταν στη θέση του θύματος μιας απίθανης επιστροφής. Φαντάσματα που, αντίθετα, θα εξακολουθήσουν να κυνηγούν τους Warriors, αφού φαίνεται πως το “3” και το “1” για αυτούς φέρνουν την ατυχία του “13” όταν εμφανίζονται ανάποδα, μιας και μετά από το ιστορικό προβάδισμα με “3-1” απέναντι στους Cavaliers στους Τελικούς του 2016, κατάφεραν να χάσουν για πρώτη φορά στην Ιστορία και παιχνίδι με διαφορά “31” πόντων.

Βέβαια, αυτή η μυθική ανατροπή δεν θα μπορούσε να λάβει χώρα αν δεν έβαζαν και οι ίδιοι οι Warriors τα χεράκια τους (να βγάλουν τα ματάκια τους). Μετά από τα 21 λάθη του πρώτου αγώνα, οι Warriors είχαν σε αυτόν 22, εκ των οποίων τα 14 στη διάρκεια της ανατροπής των Clippers, ήτοι σε λιγότερο από 20 λεπτά. Οι Curry και Durant, δύο MVPs, από τους οποίους θα περίμενε κανείς να πάρουν το παιχνίδι πάνω τους και να το “πάνε για ύπνο”, αντ’ αυτού είχαν τα οχτώ από αυτά τα λάθη. Ο Curry είδε το μεγαλύτερο μέρος της τρίτης περιόδου από τον πάγκο φορτωμένος με fouls (το τέταρτο τραβηγμένο βέβαια), ενώ ο KD είχε συνολικά εννέα λάθη στον αγώνα, εκ των οποίων τα τέσσερα ήταν επιθετικά fouls. Αν και θέλω πάλι να τονίσω τα μόλις οχτώ σουτ που πήρε στον αγώνα ο KD, κάτι που είχαμε αναφέρει στα άξια προσοχής από το preview της σειράς. Τα πράγματα φυσικά έκανε χειρότερα και το μόλις 30% των Warriors από το παρκέ στο εν περίφημο πια 20λεπτο.

Άξιος αναφοράς επιθετικά ο Kevon Looney, που εκμεταλλεύτηκε την απουσία του Cousins που θα δούμε ακολούθως, για το καλύτερο επιθετικά του παιχνίδι με 19 πόντους, με 6/6 εντός πεδιάς και -το σημαντικότερο για αυτόν- 7/8 βολές. Αμυντικά, ωστόσο, δεν μπορούσε να σταματήσει τον Harrel ούτε με λάσο…

Και κάπου εδώ πρέπει να κάνουμε ειδική αναφορά στον τραυματισμό του Boogie. Έναν τραυματισμό που έλαβε χώρα μόλις 3,5 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα, σε μια ανύποπτη φάση που μόνος του κυνήγησε μια χαμένη μπάλα. Πρόβλημα στον τετρακέφαλο και τέλος η σεζόν για αυτόν η διάγνωση. Και είναι κρίμα για τον ίδιο τον παίχτη που πρόλαβε να αγωνιστεί για μόλις 25 λεπτά στα πρώτα δύο του παιχνίδια στα Playoffs, ενώ για δεύτερη σερί σεζόν θα διεκδικήσει ελεύθερος νέο συμβόλαιο όντας τραυματίας. Κρίμα.

Από την άλλη, ξαφνικά αποδεικνύεται χρυσή κίνηση η υπογραφή του Bogut προ μηνός, με τον Αυστραλό όχι μόνο να βρίσκει πια τα αγωνιστικά λεπτά που όλοι θεωρούσαμε πως δεν υπάρχουν, μα να αποκτά και σχεδόν καθοριστικό ρόλο στον δρόμο για το three-peat των Πρωταθλητών. Ακόμα πιο καθοριστικό ρόλο, ωστόσο, θα παίξει η συνύπαρξη στο παρκέ και το ρολάρισμα των “Hamptons Five”, οι οποίοι έχουν αγωνιστεί μαζί μόλις για 12 λεπτά στη σειρά, μα και για μόλις 177 στη σεζόν. Το δέσιμο μεταξύ τους υπάρχει εδώ και δύο χρόνια, μα μένει να φανεί αν έχουν ακόμα την σπίθα που απαιτείται. Γιατί όπως ήρθαν τα πράγματα φαίνεται πως απαιτείται και δη άμεσα, ειδικά μετά από τέτοιο collapse και τέτοια εμφάνιση, σε συνδυασμό με τα προβλήματα που μαζεύονται (τραυματισμός Boogie, παντελής αποδυνάμωση second units λόγω αυτού ακριβώς του τραυματισμού, διάθεση KD), μόνο δεδομένο πλέον δεν μπορεί να θεωρείται. Προφανώς αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα περάσουν τους Clippers. Αυτοί έζησαν το όνειρο για φέτος και είχαν την μεγαλειώδη στιγμή τους. Όμως αν κάποιοι χαμογέλασαν εψές, αυτοί ήταν οι Rockets.

(1) Spurs 105 @ 114 Nuggets (1)
You have to fail in order to succeed

Πολλές φορές αυτή η πρώτη παρουσία στα Playoffs μοιάζει με μια σκληρή ματιά στον καθρέφτη για όλες αυτές τις φρέσκιες και ανερχόμενες ομάδες που μας συναρπάζουν στην κανονική περίοδο. Μια στιγμή αυτοκριτικής και ρεαλιστικής, όσο και δύσκολης, αξιολόγησης, που είναι απαραίτητη για την μακροπρόθεσμη επιτυχία τους. Το έχουμε δει να γίνεται με τους Warriors, το έχουμε δει με τους Celtics, το είδαμε με τους Bucks, τους Rockets, τους Blazers. Δεν σημαίνει ότι μια αποτυχία είναι εγγύηση για την επόμενη επιτυχία, αλλά ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμη, ίσως απαραίτητη, και σίγουρα εντός προγράμματος. Ακόμα καλύτερα, δεν είναι όμως μια στιγμή, αλλά μια διαδικασία, μέσα από την οποία διαφαίνονται τα στοιχεία που πρέπει να βελτιωθούν ή να αλλάξουν, αλλά ταυτόχρονα και μια διαδικασία ωρίμανσης, δημιουργίας αυτού του “μετάλλου”, όπως αλληγορικά αποκαλούμε την εμπειρία και την αποφασιστικότητα που αποκτάει κανείς μέσα από τις σφαλιάρες.

Αυτά τα Playoffs είναι ακριβώς αυτή η διαδικασία για τους Denver Nuggets, όσο και ατομικά για τον Mike Malone, τον Nikola Jokic, τον Jamal Murray… Μετά από μια οδυνηρή ήττα στο πρώτο παιχνίδι, όπου απλά δεν έμπαινε τίποτα, οι Spurs μπήκαν στο παιχνίδι έτοιμοι να εκμεταλλευτούν το άγχος των Nuggets. O Mike Malone θέλησε η ομάδα του να τρέξει και να κυνηγήσει γρήγορες επιθέσεις επιλεκτικά, αλλά και να αποφορτίσει τον Nikola Jokic, χρησιμοποιώντας τον σαν γρανάζι της επίθεσης και όχι σαν το hub από όπου περνάει κάθε προσπάθεια δημιουργίας. Ωστόσο, όποιος δεν λεγόταν Paul Millsap στο πρώτο ημίχρονο, έμοιαζε πρωτεύοντως να παλεύει με τον εαυτό του και ύστερα με τους αντιπάλους, και ο ίδιος ο pf των Nuggets φορτώθηκε νωρίς με fouls. Οι Spurs έπαιξαν το παιχνίδι τους και Aldridge-DeRozan επιτέθηκαν με αυτοπεποίθηση και διάθεση να πάνε στις επαφές και να φθείρουν τους αντιπάλους τους, σκοράροντας στο ημίχρονο μαζί 33 πόντους, όσους δηλαδή είχαν σκοράρει στο σύνολο του Game 1. *callback later

The series on the line

Ήταν σαφές ότι η παρουσία του Millsap, με την εμπειρία που κουβαλάει, είναι απαραίτητη για τους Nuggets. Και έτσι, με το που ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο, φορτώθηκε με άλλα δύο φάουλ, σύνολο τέσσερα, στο πρώτο λεπτό. Οι Spurs ξαναέχτισαν μια διαφορά 19 πόντων στα 16,5’ λεπτά πριν τη λήξη, με τον Gary Harris να παλεύει σε άμυνα και επίθεση να κρατήσει τους Nuggets ζωντανούς, την ώρα που ο Jamal Murray είχε 0/8 σουτ. Ήταν η στιγμή που γίνεται ρελάνς ή πάσο. Με βάση την απόδοση των ομάδων εντός κι εκτός έδρας, ένα 0-2 θα ήταν ανυπέρβλητη διαδικασία για την ομάδα του Mike Malone.

Surviving

Με τον Jokic εκνευρισμένο, τον Murray σε slump, με τρεις πόντους και τρικυμία στο κεφάλι του, τον Millsap στον πάγκο, το ζήτημα ήταν η επιβίωση, και αυτή κουτσά-στραβά ήρθε από τους Harris και Morris, που δεν άφηναν το παιχνίδι να βγει εκτός ελέγχου. Οι Nuggets είναι μια ομάδα που παίρνει ενέργεια για την άμυνα όταν η επίθεσή της δουλεύει, είτε δηλαδή όταν ο Jokic, σαν μαμά-σπουργίτι που ταΐζει τα νεογνά της, τροφοδοτεί τους συμπαίκτες του, είτε όταν πιάνει φωτιά ο Jamal Murray (που, να το πούμε κι αυτό, ήταν συνεπέστερος από ποτέ στο πίσω μισό του γηπέδου).

Coming of age

Με τη σεζόν, λοιπόν, να παίζεται, η τέταρτη περίοδος ήταν η σημαντικότερη σκηνή για τους Nuggets. Και εκεί είναι που είδαμε τον Jamal Murray να ενηλικιώνεται. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν παίκτη 21 ετών, που είχε έναν κακό παιχνίδι στην πλάτη του και 0/8 σουτ ως εκείνη την στιγμή. Έχει όμως και μια έμφυτη αυτοπεποίθηση και έναν ηλεκτρισμό στο παιχνίδι του, ικανό να ξεσηκώνει συμπαίκτες και πλήθη όταν νιώθει καλά. Και το πρώτο βήμα για να νιώσει καλά ήταν ένα εύστοχο σουτάκι από τα πέντε μέτρα. Και μετά ένα drive που περπάτησε στον αέρα. Και μετά άλλα δύο σουτάκια μετά από screens στα πέντε με έξι μέτρα. Αφού το τρίποντο “δεν”, προσαρμόστηκε, μπήκε προς τα μέσα. Κάθε σουτ του γέμιζε λίγο ακόμα την μπάρα της αυτοπεποίθησης των Nuggets, τους έδινε δύναμη στην άμυνα και, το κυριότερο, εξανέμιζε τη διαφορά, καθώς κανείς εκτός του DeRozan δεν μπορούσε να σκοράρει για τους Spurs, και ο δισταγμός που απουσίαζε μέχρι εκείνη την στιγμή έκανε την εμφάνισή του στο παιχνίδι του καταπληκτικού μέχρι εκείνη το σημείο Derrick White, του Forbes κ.λπ. Το momentum πλέον είχε γυρίσει, ο Jamal Murray έβλεπε το καλάθι σαν βαρέλι και με διαδοχικά τρίποντα έφερε τους Nuggets στο +9.

Ο απολογισμός του μέχρι εκείνη την στιγμή στην περίοδο; 19 πόντοι με 7/7 σουτ. Θα ακολουθούσε άλλο ένα δίποντο και μια assist για να ολοκληρώσει το έργο τέχνης που τον συστήνει στην κεντρική σκηνή με 21 πόντους και δύο assists σε 12’. Δεν είναι ο νέος Steph Curry και οι Nuggets ακόμα και τώρα βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Ωστόσο πλέον μπορούν να είναι πιο σίγουροι για τον Jamal Murray. Κάτι υπάρχει εδώ…

But what about the Spurs

Ο Derrick White συστήθηκε αντιστοίχως στο προηγούμενο παιχνίδι και μπήκε με αέρα βετεράνου ξεπερνώντας το playoff high των 16 πόντων του Game-1 στα μισά της τρίτης περιόδου. Η φήμη του, όμως, δεν προηγείται τις ικανότητάς του, και δεν έχει ακόμα πείσει σαν σουτέρ, επομένως σιγά σιγά οι Nuggets άρχισαν να κλείνουν και να δυσκολεύει το παιχνίδι των stars τους.
Το δεύτερο κομμάτι είναι ότι συνεχίστηκε το trend του ότι δεν κερδίζουν από τους stars τους. Και ο πάγκος τους στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν τους βοήθησε. Ο Mills αναλώθηκε να κυνηγάει τα βέλη του Denver, ο Belinelli και ο Bertans δεν ζεστάθηκαν και τα λεπτά του πάγκου ήταν αρνητικά. Ακόμα και στα Playoffs, οι Spurs ζουν και πεθαίνουν από τα πιόνια τους.

(0) Thunder 94 @ 114 Blazers (2)
Game 2:

Καθώς περνούσε η ώρα στο πρώτο ημίχρονο νιώθαμε πως θα έχουμε παιχνίδι. Δεν ήταν μόνο το γεγονός πως οι δύο ομάδες ήταν κοντά στο σκορ σε όλη την διάρκεια του πρώτου μέρους, ούτε και το ότι πήγαν στα αποδυτήρια όντας ισόπαλοι με 54-54. Ήταν πως μέχρι εκείνη την στιγμή οι Thunder έδειχναν στην πράξη πως η προσέγγισή τους είχε αλλάξει σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη πως θα έκαναν και πάλι κατάχρηση του τριπόντου, ο Paul George εμφανιζόταν πολύ πιο αποτελεσματικός, ο Steven Adams τροφοδοτήθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό και ο Russell Westbrook “έτρεχε” πολύ καλύτερα την επίθεση της ομάδας του. Ωστόσο, το μεγαλύτερο “πειστήριο” από τα τρία προαναφερθέντα, ήταν πως ο George είχε αλλάξει τον τρόπο που επέλεγε να φτάσει σε σκορ.

Επιχειρούσε drives και σουτ από μέση απόσταση, την στιγμή που κατά την διάρκεια των δύο πρώτων περιόδων είχε επιχειρήσει μόλις τρία τρίποντα. Το 7/11 του πρώτου ημιχρόνου προμήνυε πως το δεύτερο παιχνίδι θα ήταν μια διαφορετική ιστορία και πως αν η Oklahoma συνέχιζε αυτήν την προσέγγιση, ίσως να κατάφερνε να κάνει το break στο Moda Center. Όλα αυτά, μέχρι να ξεκινήσει η τρίτη περίοδος, όταν και άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως για τους Thunder. Το Portland άρχισε να εκτελεί από την περιφέρεια και κατάφερε να τελειώσει το τρίτο 12λεπτο με 37 πόντους, 18 εκ των οποίων προήλθαν από την περιφέρεια. Η συγκομιδή των Thunder από την άλλη; 21 πόντοι με μόλις 1/6 τρίποντα.

H διαφορά αυτών των 16 πόντων, καθώς ξεκινούσε η τέταρτη περίοδος, αποδείχθηκε τεράστια για τους Thunder, οι οποίοι παρακολουθούσαν τους Blazers να κάνουν ό,τι θέλουν στο γήπεδο και να φτάνουν σε μια πιο εύκολη από το αναμενόμενο νίκη. Πολυτιμότερος παίκτης για το Portland ήταν ο C.J. McCollum, ο οποίος τελείωσε το ματς με 33 πόντους, οχτώ rebounds και πέντε assists, έχοντας 12/22 σουτ. Από κοντά και ο φυσικός ηγέτης των Blazers, Damian Lillard με 29/4/6 και 10/21 σουτ, ένα εκ των οποίων ήταν αυτό.

Και ενώ ο Westbrook γνωρίζει πολύ καλά πως ο Dame δεν έχει κανένα θέμα να σταματήσει και να σουτάρει από τα 10 μέτρα, του δίνει προκλητικά όλον τον χώρο και τον χρόνο για να το κάνει. Ωστόσο, πέραν των δύο -μόνιμων- πρωταγωνιστών του Portland, στο δεύτερο παιχνίδι υπήρξαν κι άλλοι που έκαναν εξαιρετικά την δουλειά τους, όπως ο Moe Harkless, ο οποίος “έγραψε” ένα 14/9 με 6/9 σουτ και μερικές εξαιρετικές άμυνες. Ο Aminu, μπορεί να μην είχε μεγάλα νούμερα, καθώς φορτώθηκε από νωρίς με τρία φάουλ, αλλά κατάφερε να κάνει τρία πολύτιμα κλεψίματα. Υπερπολύτιμοι οι Zach Collins και Meyers Leonard, οι οποίοι πήραν λεπτά συμμετοχής εξαιτίας ενός μικροτραυματισμού του Enes Kanter στον καρπό.

Παρεμπιπτόντως, οι ακτινογραφίες δεν έδειξαν τίποτα το ανησυχητικό και ο Τούρκος θα είναι στην διάθεση του Terry Stotts για το τρίτο παιχνίδι. Επιστρέφοντας στους ψηλούς των Blazers, ειδικά ο Leonard, στα σχεδόν 15 λεπτά που αγωνίστηκε, έπαιξε μερικές καταπληκτικές άμυνες και τελείωσε με plus/minus στο +17! Και τέλος, δεν θα μπορούσε να λείψει από την λίστα αυτή ο Seth Curry, ο οποίος είχε 3/4 τρίποντα. Τα δύο από αυτά, στο τέλος της τρίτης περιόδου, ήταν -όπως αποδείχθηκε- τα daggers των Blazers στους Thunder. Kαι όλα αυτά, μέσα σε 26 δευτερόλεπτα!

Πλέον, οι Thunder βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Και το χειρότερο; Μοιάζουν να μην έχουν απαντήσεις. Προβλέψιμοι, χωρίς ιδιαίτερο πλάνο στην επίθεση, χωρίς αξιόπιστους σουτέρ επιλέγουν να “χτυπήσουν” τους Blazers στο παιχνίδι τους, αυτό του περιφερειακού σουτ. Σε πρώτα δύο παιχνίδια, η OKC έχει σουτάρει 61 τρίποντα, από τα οποία μόλις τα 10 έχουν βρει στόχο (16,3%). Στο μεταξύ, μόνο ο Lillard έχει σημειώσει εννιά τρίποντα στα ίδια ματς. Και όσο και να μην θέλει να το παραδεχθεί ο Westbrook ή το κοινό των Thunder, η απώλεια του Kevin Durant, από τότε που επέλεξε να πάει στους Warriors, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής:

Εμείς από την πλευρά μας, εξακολουθούμε να μην καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο οι Thunder επιλέγουν να παίξουν τους Blazers από την περιφέρεια, από την στιγμή που δεν τους βγαίνει. Ακόμα και ο καλύτερος σουτέρ τους για φέτος, ο Jerami Grant, που σούταρε με σχεδόν 40% στην κανονική περίοδο, έχει 0/8 στα πρώτα δύο ματς. Το πρώτο ημίχρονο του δεύτερου παιχνιδιού, έδειξε ακριβώς τι πρέπει να κάνουν οι Thunder αν θέλουν να διεκδικήσουν κάτι από τα παιχνίδια με το Portland και εφόσον ο Billy Donovan συνεχίσει να επιλέγει να απειλεί από την περιφέρεια, τότε μάλλον η σειρά θα είναι πιο εύκολη για την ομάδα του Lillard. Προς το παρόν κλείνουμε με αυτήν την πολύ σωστή παρατήρηση.

Θα δούμε αν οι Thunder έμαθαν κάποιο μάθημα, τα ξημερώματα του Σαββάτου.

Συνοψίζοντας το διήμερο:

 

References
↑1 Και από τις τελευταίες δύο προτάσεις, όσοι/ες μας διαβάζετε τακτικά, καταλάβετε και ποιος έχει γράψει το review του συγκεκριμένου αγώνα!