Οι Miami Heat απεχθάνονται τον πάτο. Κι αυτό σημαίνει ότι -μοιραία- αποδέχονται τη μετριότητα. Μπορούν να αποδώσουν αρκετά στην ατυχία τους στο κομμάτι υγεία, αλλά η αλήθεια είναι μια· το εντυπωσιακό 30-11 finish της προπέρσινης σεζόν τούς έκανε να επενδύσουν σε ένα ρόστερ χωρίς ιδιαίτερο μέλλον, σε παίκτες που σε εκείνο το διάστημα έξυσαν το ταβάνι τους. Καθώς έφθινε ο ενθουσιασμός και οι τραυματισμοί τους ανάγκασαν σε μια μόνιμη εναλλαγή πεντάδων, πλέον οι Heat βρίσκονται ενώπιον της ταυτότητάς τους: μια ομάδα δυσκολοκατάβλητη, χωρίς πολλή φαντασία ή προοπτική, καλοδουλεμένη, που όμως χωρίς την παρουσία ενός top-30 παίκτη στο ρόστερ της, είναι αναγκασμένη να παλεύει για μια θέση στα Playoffs. Μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον.
Η σεζόν που τέλειωσε
Πριν από δύο σεζόν οι Heat είδαν τα δύο άκρα της ομάδας τους. Το 11-30 του ξεκινήματος, με ανέμπνευστο, δυσκοίλιο μπάσκετ και το 30-11 της συνέχειας με το ίδιο υλικό και το μαχαίρι στα δόντια. Η περσινή σεζόν ήταν μια στατιστικά λογική θετική έκβαση, ήτοι 44 νίκες, ενώ η φετινή μια το ίδιο λογική αρνητική έκβαση, με αντίστοιχα τρεις νίκες κάτω από το .500, δηλαδή 39. Ο μέσος όρος σε όλο του το μεγαλείο.
Οι Heat ξεκίνησαν τη σεζόν με περίπου 24 shooting guards στο roster τους, και μονάχα έναν point guard, τον Goran Dragic. Όταν τραυματίστηκε κι αυτός, η θέση καλύφθηκε από τον Justise Winslow, ο οποίος σε τέσσερα χρόνια έχει παίξει κάθε πιθανό ρόλο. Εν τέλει αναγκάστηκαν να ισορροπήσουν το ρόστερ κάτω από την πίεση της δαμόκλειου σπάθης του luxury tax. Ο Ellington με τον Tyler Johnson έγιναν πακετάκι με χρέωση αποστολέα και διεύθυνση παραλήπτη την Arizona, ενώ ο υπερτίμιος Rodney McGruder έγινε waive λίγο πριν το τέλος της σεζόν.
Ίσως η διαφορά στην απόδοση της ομάδας να ήταν η απουσία του Goran Dragic για μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως οι περίοδοι που ο Whiteside έπαιζε λιγότερο ή βαριόταν, ίσως η Λίγκα να πήγε μπροστά όσο αυτοί έτρεχαν στον κυλιόμενο διάδρομο, πάντως το σίγουρο είναι ένα: οι Heat δεν είχαν αρκετό ταλέντο στις τάξεις τους για να κερδίσουν περισσότερα παιχνίδια, ακόμη κι αν τα σχήματα του Spoelstra και η υφή της ομάδας την έφεραν στην έκτη θέση σε defensive rating. Στην επίθεση ήταν πέμπτοι από το τέλος. Χωρίς να μπούμε σε ανάλυση, υπάρχουν μερικές χαρακτηριστικές εικόνες που εξηγούν γιατί οι Heat βρέθηκαν στη 10η θέση της Ανατολής. Ο πρώτος τους σκόρερ με 16,6 μόλις πόντους, ο Josh Richardson, είναι ένας πλάγιος που φημίζεται κατά κύριο λόγο για την άμυνά του, ενώ ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας ερχόταν από τον πάγκο και ήταν ο 37χρονος Dwyane Wade. Οι Heat δεν έχουν ούτε έναν efficient σκόρερ στην περιφέρεια, ούτε έναν παίκτη που μπορεί να δημιουργεί ρήγματα στην άμυνα με συνέπεια, κι αυτό αποτυπώθηκε στο παρκέ. Κανείς δεν είχε μέσο όρο πάνω από πέντε assists. Ο αναπληρωματικός Bam Adebayo ήταν στην κορυφή του πίνακα με τα win shares.
Αξίζει πάντως να σταθούμε στον Justise Winslow. Ο 23χρονος forward, για πρώτη φορά στην καριέρα του, έπαιξε περισσότερο από δύο συνεχόμενους μήνες καλού μπάσκετ, κι αυτό από τη θέση του point guard (στα χαρτιά PGs ήταν ο McGruder και ο Ellington, αλλά λειτουργικά το παιχνίδι ξεκινούσε από τον Winslow). Το γεγονός πως δεν είναι ούτε τόσο δυναμικός σουτέρ, ούτε ιδιαίτερα εκρηκτικός προς το καλάθι, σημαίνει ότι δεν δημιουργεί ρήγματα, ούτε τις προϋποθέσεις για να μείνουν συμπαίκτες του μόνοι από δική του πρωτοβουλία. Ωστόσο είναι εύστροφος και μπορεί να διαβάσει καλά τις φάσεις, βρίσκοντας αρκετές φορές -τελείως ευκαιριακά- καλά σουτ για τους συμπαίκτες του, ενώ είναι αρκετά ακριβής στις πάσες του. Τα λάθη, βέβαια, πολλές φορές στην υλοποίηση (χαλαρή ντρίμπλα που οδηγεί σε καθυστέρηση στην πάσα ή κλεψίματα, και απόπειρες για πάσες που δεν υπάρχουν) είναι φυσιολογικά, αλλά και ενδεικτικά πως ο ιδανικός ρόλος για τον Winslow θα είναι αυτός του δευτερεύοντος δημιουργού και αμυντικού εξολοθρευτή. Το πρότυπό του θα πρέπει να είναι ένας πιο περιφερειακός Draymond Green, ή ο ύστερος Iguodala.
Τι την σημάδεψε;
Η αποχώρηση από την ενεργό δράση του μεγαλύτερου θρύλου των Miami Heat.
Σε ευχαριστούμε Udonis Haslem!
Επίσης αποχώρησε και ο τρίτος καλύτερος shooting guard της Ιστορίας του NBA, o Dwyane Wade.
Στην ουσία, αυτό που μένει σαν το απαύγασμα μιας αδιάφορης σεζόν, είναι η ανάδειξη του νέου κορμού της ομάδας. Justise Winslow, Josh Richardson, Bam Adebayo, Derrick Jones Jr. Κανείς τους δεν είναι franchise player, όλοι τους είναι ατελείς παίκτες, μα ακόμα περισσότερο είναι όλοι τους απόδειξη της βελτίωσης που μπορεί να εγγυηθεί το franchise της Florida. Επίσης, όλοι βρίσκονται σε πολύ team friendly συμβόλαια για του χρόνου και (οι πρώτοι τρεις) για το 2020 (βλ. παρακάτω). Κι ακόμα περισσότερο, όλοι τους τελείωσαν τη χρονιά με θετικά on/off splits, αντίθετα με τους περισσότερους βετεράνους της ομάδας.
Τι περιμένουμε να κάνουν το καλοκαίρι;
Τίποτα το ιδιαίτερο. Η φιλανθρωπία προς Waiters και Johnson έχει φροντίσει γι’ αυτό, το ίδιο και τα player options των Dragic και Whiteside. Οι Heat δεν έχουν ιδιαίτερο χώρο να ανασάνουν, οπότε οποιαδήποτε κίνηση θα είναι οικονομική και χωρίς τρομερή επιρροή στο πάτωμα ή το ταβάνι της ομάδας. Ο Pat Riley δεν είναι σε ηλικία που μπορεί να χωνέψει rebuild μέσω της λοταρίας κι έτσι στοχεύει στο καλοκαίρι του 2020, για το οποίο ήδη με τις κινήσεις που αναφέρουμε παραπάνω σχεδιάζει το μονοπάτι προς δύο max slots. Με (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) κάτω από $40 εκατ. ετησίως για την τετράδα που προαναφέραμε το 2020, φέτος απλά θα περιμένει.
Θα τα καταφέρουν;
Αν θα καταφέρουν τι; Να μπουν στα Playoffs του χρόνου; Αν η υγεία βοηθήσει και ο Waiters κάνει και λίγο αερόβιο, είναι αρκετά πιθανό. Άλλωστε παίκτες με σχετικό ταλέντο υπάρχουν. Κάτι παραπάνω όχι.
Το θέμα είναι αν θα καταφέρουν να αδειάσουν τα βιβλία τους και να βελτιώσουν την τετράδα τους (συν το φετινό draft pick) αρκετά ώστε να είναι και αγωνιστικά ένας ελκυστικός προορισμός για free agents. Το κακό είναι βέβαια πως δεν πρόκειται για καμία τρομερή φουρνιά. Το καλό είναι πως ο Pat Riley δεν πρόκειται να αποσυρθεί στην κουνιστή του πολυθρόνα ήσυχα.
O Winslow, όπως είπαμε, πλέον αποκτά μια ταυτότητα σαν παίκτης, και όσο βελτιώνει το σουτ του, θα γίνεται και μόνο από την άμυνα του ένα χρήσιμο γρανάζι, ακόμα κι αν δεν είναι ο all-star που ήθελαν όταν τον ντράφταραν. Ο Josh Richardson, εντελώς συγκυριακά, ανέλαβε έναν ρόλο πρώτης επιλογής στην επίθεση ο οποίος μόνο καλό του έκανε, σπάζοντας το αντίστοιχο καλούπι του role player που είχε όταν ντραφταρίστηκε. O Bam Adebayo είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ενός σούπερ αθλητικού ψηλού που πασάρει ωραία και σιγά-σιγά δουλεύει ένα συμπαθητικό σουτάκι, όντας ήδη εξαιρετικός pick and roll center. Ο Derrick Jones Jr. βάζει κιλά για να γίνει ένας high-flying 3&D σουγιάς και όχι ο νέος Jamario Moon.
Ενθουσιάζει κανέναν αυτή η τετράδα; Προφανώς και όχι. Ωστόσο μπορούν να καλύψουν όλα τα κουτάκια άμυνας, σουτ και δευτερεύουσας δημιουργίας για να έρθει ένας πραγματικός offensive star στο πλάι τους. Ή να γίνουν trade chips. Κάτι θα κάνουν.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
