Οι Indiana Pacers βρήκαν πέρσι τον franchise guy τους στον -γέννημα-θρέμμα της Indiana- Victor Oladipo, ο οποίος έκανε ένα από τα εντυπωσιακότερα άλματα ever προς το top-20 των παικτών της Λίγκας, και συμπαρέσυρε μια ομάδα που φαινόταν έτοιμη για τη λοταρία με την αποχώρηση του Paul George, στην καλύτερή της σεζόν μετά το 2014, όταν κι έφτασαν στους τελικούς περιφέρειας απέναντι στους Heat. Όλα αυτά πέρσι. Φέτος ήταν έτοιμοι για το επόμενο βήμα, την εδραίωση στην elite της Ανατολής. Τελικά ολοκλήρωσαν με το ίδιο ρεκόρ (48-34), κι όμως αυτό όχι μόνο δεν ήταν απογοήτευση, αλλά λόγος για ενθουσιασμό. Ας τα δούμε αναλυτικά.
Η σεζόν που τέλειωσε
… ξεκίνησε με θετικά αποτελέσματα μεν, χωρίς την ομάδα να δείχνει όμως έτοιμη να πατήσει στην περσινή επιτυχία και να ανεβεί ψηλότερα. Ο Victor Oladipo δεν έπαιζε στο superstar level του ’18, κι εμφανώς έμοιαζε σε χειρότερη κατάσταση σωματικά, ενώ το υποκατάστατό του, ο Tyreke Evans, κάθε άλλο παρά βοηθούσε. Αντίθετα, οι ψηλοί της ομάδας ήταν το στοιχείο που της έδινε χαρακτήρα. Ο Myles Turner για πρώτη φορά μετέφρασε το αμυντικό του potential πέρα από ψηλά block numbers σε μια πραγματικά αποτρεπτική παρουσία στο ζωγραφιστό, η οποία, σε συνδυασμό με τους καλούς περιφερειακούς αμυντικούς και τον πανταχού παρόντα Thad Young, οδήγησαν τους Pacers στην τρίτη θέση της Λίγκας σε defensive rating (βελτίωση κατά δέκα θέσεις σε σχέση με πέρσι, και 13 με πρόπερσι) και σε συνδυασμό με το χαμηλό pace, στους λιγότερους πόντους αντιπάλων ανά αγώνα σε όλη τη Λίγκα. Εν ολίγοις, μια ομάδα που δεν είναι ευχάριστο να αντιμετωπίζει κανείς. Μέσα σε όλα, ο Domantas Sabonis έγινε ένα πραγματικό όπλο από τον πάγκο, ένας από τους πιο efficient ψηλούς της Λίγκας με ένα δυναμικό, αλλά και εξαιρετικά ραφιναρισμένο inside game – πρότυπο για post-up ψηλούς του σήμερα.
Τι την σημάδεψε;
Όλα αυτά, μέχρι τον σοβαρό τραυματισμό Victor Oladipo στις 23 Ιανουαρίου. Την περσινή σεζόν οι Pacers ήταν αδύνατον να νικήσουν χωρίς τον star τους. Φέτος, στα 12 παιχνίδια που είχε χάσει μέχρι τότε είχαν ένα αξιοπρεπέστατο 8-4, αλλά η προοπτική του υπόλοιπου της σεζόν χωρίς τον αγωνιστικό και ψυχολογικό ηγέτη τους, ιδίως με έναν τόσο κακό Tyreke Evans, φάνταζε ζοφερή· ακριβώς ο χειρότερος εφιάλτης κάθε Pacer fan στην αρχή της σεζόν. Κι όμως, ήταν το γεγονός που έφερε τους υπόλοιπους παίκτες προ των ευθυνών τους και έδωσε απαντήσεις για το μέλλον. Πρώτη και καλύτερη; Η απόδειξη ότι μια elite άμυνα μπορεί να χτιστεί γύρω από τον Myles Turner, πρόταση που θα προκαλούσε ειρωνικά μειδιάματα πριν από 12 μήνες. Δεύτερη; Ο Bojan Bogdanovic είναι εξαιρετικός. Με τον αστερίσκο του “contract year syndrome”, ο Κροάτης τελείωσε τη σεζόν με 18/4/2, 50% FG και 42% από το τρίποντο, αγωνιζόμενος σαν πρώτη επιθετική επιλογή για το τελευταίο τρίμηνο της σεζόν, στο οποίο οργίασε με 21 πόντους ανά αγώνα και καλύτερα ποσοστά.
Εύφημος μνεία και στον Aaron Holiday, της γνωστής οικογενείας, ο οποίος αγωνιζόμενος σε 49 παιχνίδια ως “έμπειρος” rookie καθότι 22 ετών, έθεσε τις βάσεις για να γίνει αναλώσιμος ο Darren Collison. Καταπληκτικός περιφερειακός αμυντικός, ιδίως απέναντι σε backups που έβλεπαν εφιάλτες με αυτόν και τον Joseph, σούταρε καλύτερα στην πορεία της σεζόν όσο μάζευε αυτοπεποίθηση, κι ενώ το παιχνίδι του με την μπάλα στα χέρια ακόμα θέλει δουλειά, είναι ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό του που τον κάνει να φαντάζει αξιόλογο πείραμα σαν παρτενέρ του Oladipo -αν οι Pacers δεν βιαστούν. Άλλωστε δεν είναι η επόμενη σεζόν το κλειδί, αλλά το 2020-21, δεδομένης της σοβαρότητας του τραυματισμού του Oladipo.
Παρά τις φωτεινές αχτίδες πάντως, τα Playoffs επιφύλασσαν την τέταρτη συνεχόμενη έξοδο στον πρώτο γύρο – και τρίτη συνεχόμενη τέτοια υπό τις οδηγίες του McMillan- και μάλιστα με sweep, αντικατοπτρίζοντας στην ουσία και όλη τη σεζόν: Θετικά μηνύματα, αλλά πάντα στο πλαίσιο των χαμηλομένων απαιτήσεων που δημιούργησε ο τραυματισμός του Oladipo.
Τι περιμένουμε να κάνουν το καλοκαίρι;
Πρόκειται για μια πραγματικά ενδιαφέρουσα και θολή περίοδο για τους Pacers. Το μεγαλύτερο ερωτηματικό είναι ο χρόνος και η κατάσταση επιστροφής του Victor Oladipo. Θα είναι ο franchise player που ελπίζουν ή η σεζόν 2017-18 ήταν ένας διάττων αστέρας; Και κατά πόσον μπορούν να κάνουν υπομονή μια “χαμένη” χρονιά που συχνά ακολουθεί μακροχρόνιους τραυματισμούς; Η απουσία ενός difference-maker ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή στα Playoffs.
Οκτώ μόλις παίκτες έχουν συμβόλαιο για τη νέα χρονιά: Aaron Holiday, Edmond Sumner, Victor Oladipo, Doug McDermott, T.J. Leaf, Alize Johnson, Myles Turner, Domantas Sabonis. Τέσσερις μπορούν να θεωρηθούν κομμάτια του κορμού, άντε και ο T.J. Leaf, που όμως κάθε άλλο παρά έχει ενθουσιάσει στη διετία του στο NBA ως τώρα.
Από τους free agents, ο Tyreke Evans είναι εκτός NBA με drug ban, o Kyle O’Quinn είναι αναλώσιμος κι ο Wesley Matthews το ίδιο. Οπότε τα κρίσιμα σημεία είναι δύο. Η θέση του point guard και οι βασικοί forwards.
Στον “άσσο”, ο Darren Collison είναι μια τέλεια αποτύπωση του μέσου όρου. Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να είναι ο πέμπτος του starter, ούτε καν ένας contender. Ωστόσο, οτιδήποτε παραπάνω αφήνει ανεκπλήρωτες προσδοκίες, που φάνηκαν στη σειρά με τους Celtics. Από πίσω του αντίθετα υπάρχει ο Cory Joseph, ο οποίος ίσως να είναι ο ιδανικός back-up point guard, και σε καλύτερη ηλικία. Δεδομένου πως το 2019 δεν θα είναι contenders, δεν μοιάζει άσχημη ιδέα να αφήσουν τον Darren Collison και να βγάλουν τη σεζόν με Joseph και Holiday, αν και ο πρώτος δεν αποκλείεται να βρει προτάσεις με οκταψήφιες ετήσιες αποδοχές, που ίσως τον βγάζουν από το price range που οι Pacers αισθάνονται άνετα.
Στα φτερά η κατάσταση περιπλέκεται. Thaddeus Young και Bojan Bogdanovic ήταν αμφότεροι συγκινητικοί. Και αμφότεροι τριαντάρηδες. Απολύτως φυσιολογικά, θα ψάξουν για μακροχρόνια συμβόλαια και πολλά μηδενικά σε αυτά, και στη βάση του ότι αγωνίζονται σε θέσεις με μεγάλη ζήτηση, και με skillsets που κολλάνε σε καλές ομάδες (τρίποντο και παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια για τον Κροάτη, άμυνα σε πολλές θέσεις για τον Young) δεν έχουν λόγω να κάνουν εκπτώσεις στις απαιτήσεις τους. Τουτέστιν, δεν ταιριάζουν ακριβώς στο timeline της Indiana, και ίσως η σοφή επιλογή είναι να μην τους κυνηγήσουν επιθετικά. Ωστόσο χωρίς αυτούς τους δύο, δύσκολα θα καταφέρουν να στελεχώσουν το ρόστερ με τέτοιον τρόπο ώστε να μην κάνουν βήμα πίσω σε σχέση με την τελευταία διετία, καθώς η Indiana διαχρονικά δεν αποτελεί προορισμό free agents.
Πάντως με $43 εκατ. χώρο στο salary cap, και τον Kevin Pritchard να δηλώνει πως θα είναι “aggressive” στην offseason, έχουν τα περιθώρια, αλλά και τα assets να ακολουθήσουν όποια στρατηγική θέλουν. Η ευελιξία, συνήθως, είναι θετική, ιδίως όταν έχεις κλειδωμένους Turner και Oladipo για κάτι λιγότερο από $40 εκατ. τον χρόνο.
Θα τα καταφέρουν;
Ίσως τελικά το ερώτημα για τους Pacers να είναι “οικονομική ευελιξία, ή επένδυση σε έναν κορμό με χαμηλό ταβάνι”. Μιλάμε για ένα σταθερά συντηρητικό franchise, που απεχθάνεται το tanking και δείχνει αφοσίωση στους παίκτες που τους οδηγεί σε καλές σεζόν. Καλή στρατηγική, δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, αλλά σίγουρα όχι η βέλτιστη για τη μεγιστοποίηση των πιθανοτήτων για ένα Πρωτάθλημα. Πείτε το όμως αυτό σε έναν ιδιοκτήτη που έχει την ομάδα από το 1983 και τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει μείνει εκτός Playoffs μόνο έξι φορές.
Βέβαια, και αντίστροφα, μόνο έξι φορές έχει ξεπεράσει τις πενήντα νίκες.
Το θέμα δεν είναι αν θα τα καταφέρουν, αλλά ποιος είναι ο γνώμονας με τον οποίο αξιολογούμε την επιτυχία τους.
Κλείνουμε με τα λόγια του GM, Kevin Pritchard, στην αποτίμηση της σεζόν:
“At the end of the day, what you want is to be able to say the team overachieved and that your culture is strong. I think that our culture is as strong as ever. It didn’t show up in the Playoffs because true talent really shows up then and we have to improve our talent.”.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
