Υπάρχει αυτή η μελαγχολία που πολλές φορές προκαλούν τα γενέθλια, πλησιάζοντας ενδεχομένως λίγο πιο κοντά στα τριάντα, κάποιοι στα σαράντα, όλοι προς τον αναπόφευκτο θάνατο και την παρακμή, και τα γενέθλια είναι το ορόσημο, μία μόνιμη, ετήσια υπενθύμιση για το ότι η πορεία προς το τέλος έφτασε στον επόμενο σταθμό της. Σήμερα λοιπόν είναι τα γενέθλια του Scottie Pippen, τα οποία επίσης προκαλούν μία κάποια μελαγχολία, διαφορετικού τύπου όμως και κυρίως στους φίλους του Chicago, οι οποίοι μεγάλωσαν με τους Bulls του Jordan και του Pippen, και πρέπει εδώ και κάποια χρόνια να συμβιβάζονται με τον Robin Lopez και τον Zach LaVine. Ήρθε μήπως η ώρα η μελαγχολία αυτή να αφήσει την θέση της στην αισιοδοξία, πρώτη φορά μετά από χρόνια;
Offseason Moves
Πολύ ήρεμα πράγματα για τους Bulls, που έμειναν να παρακολουθούν από απόσταση τον χορό εκατομμυρίων που είχε στηθεί όλο το καλοκαίρι, και προτίμησαν να τηρήσουν στάση αναμονής, αφήνοντας το all-in για κάποια άλλη χρονιά, και κυνηγώντας απλά σίγουρα χαρτιά σε τιμές ευκαιρίας. Η φιλοσοφία του ρόστερ ήταν αρκετά συγκεκριμένη έτσι όπως είχε διαμορφωθεί τα δύο τελευταία χρόνια, με τα ηνία της ομάδας να παραδίδονται σε έναν νεανικό κορμό με βασικούς άξονες τους Markkanen, LaVine, Carter Jr, Kris Dunn και την τελευταία προσθήκη μεσούσης της περσινής σεζόν, τον Otto Porter Jr. Δεν αποδείχτηκαν όλοι εξίσου σημαντικοί για την συνέχεια, ωστόσο αναγνωρίστηκαν ως ο βασικός κορμός, ο οποίος έχρηζε βελτίωσης, συμπληρωμάτων και καθοδήγησης από κάποιους πιο έμπειρους παίκτες.
Για να ικανοποιηθούν οι παραπάνω ανάγκες, οι Bulls συμφώνησαν με τον Tomas Satoransky, ο οποίος βρίσκεται εδώ και έναν χρόνο σε σταθερά ανοδική πορεία, για να παλέψει με τον Kris Dunn για την θέση του βασικού point guard της ομάδας. Η δεύτερη προσθήκη, στο πρόσωπο του Thaddeus Young, έφερε εμπειρία, κάλυψη της θέσης του “4” πίσω από τον επιρρεπή στους τραυματισμούς Lauri Markkanen, και μία πολύτιμη φωνή στα αποδυτήρια. Από εκεί και πέρα, προστέθηκαν επίσης οι Shaquille Harrison, Luke Kornet για να δώσουν βάθος στον πάγκο. Με τους Robin Lopez, Antonio Blakeney να αποτελούν ουσιαστικά τις σημαντικότερες αποχωρήσεις, βλέπουμε ότι οι Bulls ενισχύθηκαν ποιοτικά, χωρίς ωστόσο να φέρουν κάποιον παίκτη που θα αποτελούσε εμπόδιο στην εξέλιξη των μικρών.
Στους μικρούς αυτούς ήρθε να προστεθεί ο Coby White, το φετινό απόκτημα από το draft στο #7, o point guard από το North Carolina, ένας παίκτης που σίγουρα θέλει ακόμα αρκετό χρόνο για να αναπτυχθεί αλλά έχει δείξει πολύ καλά στοιχεία όσον αφορά το σκοράρισμα και γενικότερα την παρουσία του στην επίθεση. Το σουτ του κυμάνθηκε σε μέτρια ποσοστά, με 42,3% ευστοχία και 35,3% από το τρίποντο, πολλές φορές εκβιάζοντας σουτ και ρίχνοντας έτσι την αποτελεσματικότητα του, ωστόσο έχω την αίσθηση ότι δεν αποτελεί κλασσική περίπτωση ballhog, αλλά ήταν η συγκυρία στο North Carolina που τον οδήγησε εκεί. Παρ’ όλα αυτά, ενώ σαφώς είναι ανακατωσούρας και μπορεί και βλέπει γήπεδο, δεν έχει καταφέρει να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην δημιουργία για τους άλλους και τον εαυτό του, όντας σαφώς ένας shoot – first guard, χωρίς αυτό να να είναι απαραίτητα κακό. Τον White συνόδεψε στο draft o Daniel Gafford, ο center από το Arkansas, ο οποίος πηδάει ψηλά, καρφώνει με δύναμη, ψηλό γυμνασμένο παιδί, ως εκεί. Οι δυο τους τα πήγαν αρκετά καλά στο summer league όπου έδειξαν να δένονται κιόλας.
Year 1 is coming 🔜 for @CobyWhite and @Dan_G33! Take a look at some of their highlights from Summer League 👀🔥 #NBARookieWeek pic.twitter.com/B7KatiCMPZ
— Chicago Bulls (@chicagobulls) September 19, 2019
Depth Chart
PG Kris Dunn, Tomas Satoransky, Coby White, Ryan Arcidiacono, Shaquille Harrison
SG Zach LaVine, Denzel Valentine
SF Otto Porter, Chandler Hutchison
PF Lauri Markkanen, Thaddeus Young, Luke Kornet
C Wendell Carter Jr, Cristiano Felicio, Daniel Gafford
Ο Παίκτης Κλειδί
O Otto Porter Jr ήρθε πέρσι κατά την διάρκεια της χρονιάς στο πλαίσιο της ανταλλαγής με τους Bobby Portis και Jabari Parker, και χωρίς να μας καταπλήξει, μας έπεισε ότι πράγματι είναι ένας πολύ ποιοτικός παίκτης για τον ρόλο που καλείται να παίξει, και πως δεν έφταιγε αυτός αλλά το νεκροταφείο της Washington για τα περσινά του ζόρια. Έπαιξε μόλις 15 παιχνίδια, αλλά σε αυτά πρόλαβε, και σε καινούρια ομάδα μάλιστα, να έχει τον μεγαλύτερο μ.ο. πόντων της καριέρας του (17,5), να πάρει τις περισσότερες προσπάθειες ανά παιχνίδι στην καριέρα του (13,5), και κυρίως να καταγράψει career high σε προσπάθειες από το τρίποντο (5,1) έχοντας το καταπληκτικό 48,8% ποσοστό ευστοχίας. Προφανώς δεν θα μπορέσει να βάζει πάλι ένα στα δύοτρίποντα, αλλά δείχνει ότι αντιμετώπισε την μετακόμιση του στο Chicago ως την ευκαιρία να βγει από ένα τοξικό περιβάλλον και να αναστήσει την καριέρα του. Δεν θα κληθεί ποτέ να είναι η πρώτη επιλογή στην επίθεση, και αυτό σίγουρα τον βοηθάει, καθώς σε έναν πιο all-around ρόλο τα καταφέρνει εξαιρετικά, κλείνοντας τις τρύπες παντού. Ή μήπως πρέπει να κληθεί να είναι η πρώτη επιλογή στην επίθεση; Μήπως είναι προορισμένος να είναι αυτός ο επόμενος παίκτης που θα ρίξει την κατοστάρα?
Κορυφαία Προσθήκη
Ο Tomas Satoransky μας άρεσε πάρα πολύ πριν το παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά εκεί μας κέρδισε ακόμα περισσότερο. Είχε προειδοποιήσει πάντως με την περσινή χρονιά του όταν λόγω του τραυματισμού του John Wall ανέλαβε τα ηνία της οργάνωσης των Wizards, όπου τα πήγε περίφημα για αναπληρωματικός. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να σταθεί ως βασικός point guard ομάδας που δεν είναι εντελώς παρατημένη στην τύχη της, και η αλήθεια είναι ότι το ΝΒΑ δεν είναι mundobasket, στο οποίο έδειξε να στέκεται με ευκολία. Πολύς κόσμος θέλει τον Τσέχο να ξεκινήσει βασικός έναντι του απογοητευτικού Kris Dunn και η ευχή τους μπορεί να υλοποιηθεί αρκετά σύντομα. Ο πιο μπασκετικός από το mix των pointguards των Bulls, ο πιο συγκροτημένος, και σίγουρα ο πιο παθιασμένος, θεωρώ αυτονόητο ότι θα κερδίσει έναν σημαντικό ρόλο στην ομάδα και περίπου 25 λεπτά τουλάχιστον, εγγυημένα. Ο Boylen ήδη αποθέωσε την προσωπικότητα του με τα παρακάτω λόγια, και κάτι μας λέει ότι όσο αυτός παραμένει προπονητής, ο Satoransky θα είναι το αγαπημένο του παιδί.
“He knows he’s going to play because he doesn’t have any fear. See, we have guys in this league who are scared — scared of competition, scared of competing, scared of, ‘Am I going to play?’ ‘Sato’ has no fear he’s going to play. He doesn’t worry about that. When he plays, he’s going to play his balls off, and there’s beauty in that.”
Τρία ερωτήματα ψάχνουν απάντηση
α. Θα χυθεί αίμα στις προπονήσεις για τον βασικό Point guard της ομάδας;
Πιθανότατα ναι. Πρόκειται ίσως για μία από τις πιο συναρπαστικές μάχες για θέση σε ολόκληρο το ΝΒΑ, χωρίς κάποιο φαβορί να ξεχωρίζει ξεκάθαρα. O Coby White είναι ο point guard του μέλλοντος για τους Bulls, ο παίκτης ο οποίος προορίζεται για βασικός για την επόμενη δεκαετία, αν όλα πάνε καλά για τους Bulls και τον ίδιο. Δεν ξέρουμε όμως αν θα είναι έτοιμος από φέτος, ξέρουμε ότι σίγουρα θέλει αρκετή δουλειά ακόμα, και ξέρουμε επίσης ότι έχει περισσότερη λογική να μην ριχτεί κατευθείαν στην φωτιά εφόσον υπάρχουν εναλλακτικές, αλλά να προτιμηθεί να ψηθεί σιγά σιγά παίρνοντας λεπτά από τον πάγκο. Ο Tomas Satoransky δεν έχει το βαρύ όνομα, ωστόσο είμαστε σίγουροι ότι ο Boylen με την ιδιοσυγκρασία του θα τον λατρέψει, και θα του δώσει πολλά λεπτά. Ίσως το μεγάλο outsider για να πάρει την θέση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Ryan Arcidiacono, έναν παίκτη που πέρσι μας σαγήνευσε με τον έλεγχο του πάνω στο παιχνίδι, την συγκέντρωση του, τον τρόπο που διάβαζε τις αντίπαλες άμυνες, και το πόσο σπάνια έκανε λάθη. Το assist/turnover ratio του ήταν το τρίτο καλύτερο στην λίγκα, και ξέρουμε, δεν εικάζουμε όπως με τον Satoransky, ότι ο Boylen τον έχει σαν παιδί του. Θα πάρει και αυτός λεπτά. Ίσως. Αν μείνει κάτι δηλαδή. Δεν αναφέρουμε καν τον Denzel Valentine που θα μπορούσε να παίξει στον άσσο, καθότι απλά δεν περισσεύει κάτι, θα παίζει αναγκαστικά πίσω από τον LaVine, και καλύτερα έτσι.
Φαβορί ωστόσο παραμένει ο περσινός κάτοχος της θέσης, ο Kris Dunn, αλλά για πόσο ακόμα; Η λογική λέει ότι θα πάρει την ευκαιρία να παλέψει για τον ρόλο του στην ομάδα, αλλά η τράπουλα μάλλον είναι στημένη. Αν ο Dunn πάει καλά στην αρχή και δείξει ότι η περσινή κακή χρονιά του οφείλεται στους τραυματισμούς του, θα γίνει ανταλλαγή σε nanoseconds, με το που σκάσει η πρώτη πρόταση στο front office του Chicago. Αν δεν πάει καλά, απλά θα δει παίκτες να τον προσπερνάνε στο rotation, και το ερώτημα πλέον θα είναι πόσοι θα είναι αυτοί που θα βρεθούν μπροστά του. Θα πρέπει πάντως αν θέλει να έχει ελπίδα να κρατήσει αρκετά λεπτά συμμετοχής έστω και σε άλλη ομάδα, να φτιάξει επιτέλους το σουτ του, και κυρίως να αρχίσει να παίρνει επαφές όταν μπουκάρει στα αντίπαλα καλάθια, επαφές που ως τώρα αποφεύγει και περιορίζουν πάρα πολύ την αποτελεσματικότητα του στην επίθεση. Στην άμυνα έχει τα εργαλεία, απλά πρέπει να είναι λίγο περισσότερο συγκεντρωμένος και να κυνηγάει λίγο λιγότερο το κλέψιμο, και περισσότερο το να βρίσκεται μόνιμα μπροστά από τον αντίπαλο του.
β. Είναι ο Jim Boylen κατάλληλος για αυτό το επίπεδο;
Εντάξει, αρκετά γελάσαμε όσο γελάσαμε πέρσι όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των Bulls, έχει έρθει πλέον η ώρα να τον αντιμετωπίσουμε ως κανονικό προπονητή, όσο τουλάχιστον διατηρεί αυτόν τον ρόλο στο ΝΒΑ. Ο Boylen διαφέρει αισθητά από την πλειονότητα των προπονητών στο NBA, τους εκλεπτυσμένους, ραφιναρισμένους τεχνοκράτες, τις ιδιοφυίες που σχεδιάζουν πρωτοποριακά συστήματα, τους απύθμενα κουλ Brad Stevens αυτού του κόσμου, τους ατακαδόρους Gregg Popovich και γενικά δεν θυμίζει σχεδόν κανένα προπονητή αυτής της δεκαετίας. Βγαλμένος από άλλη εποχή, είναι φωνακλάς, σκληρός, προφανώς εστιάζει στην άμυνα, θα κάνει καψόνια στους παίκτες, θα βρίσει, και με το παρουσιαστικό λοχία καταδρομέων που έχει, το εφέ όλων αυτών πολλαπλασιάζεται. Θυμίζει πολύ περισσότερο προπονητή κολεγιακού της δεκαετίας των 80’s παρά μοντέρνο προπονητή.
Η παρουσία του πέρσι μας έδωσε υπέροχες στιγμές με τον ίδιο να ωρύεται ανεξέλεγκτα, να σπάει πινακάκια και παρ’ όλα αυτά, να στρώνει την ομάδα μετά την αποχώρηση του Fred Hoiberg, και κυρίως να πείθει τους παίκτες να παίξουν άμυνα, με την ομάδα να βελτιώνεται σε αυτόν τον τομέα σε επίπεδο διαφοράς όσο η μέρα με την νύχτα. Ελπίζουμε να ξαναζήσουμε στιγμές όπως η παρ’ ολίγον ανταρσία στις πρώτες μέρες του, όταν μετά από την συντριβή από τους Celtics, ο Boylen κανόνισε έξτρα προπόνηση στο ρεπό και ενώ τους είχε σκίσει στις προπονήσεις τις προηγούμενες μέρες, και η ομάδα αποφάσισε να μην κατέβει αρχικά, με τους Markkanen και Lopez να πείθουν τελικά τους υπόλοιπους να κατέβουν στο γήπεδο αλλά για να κάνουν ιδιωτική κουβέντα μεταξύ τους και να συζητήσουν για τον Boylen. Δεν πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρει μακροπρόθεσμα, πιθανότατα στο τέλος της χρονιάς δεν θα είναι στην ομάδα, αλλά όσο οι Bulls αποτελούνται από κολεγιόπαιδα, ο προπονητής – θηριοδαμαστής με το μαστίγιο ίσως έχει κάποια ελπίδα να παρουσιάσει μια ομάδα που θα παλεύει λυσσασμένα σε κάθε κατοχή. Σε κάθε περίπτωση θα έχει ενδιαφέρον.
γ. Ποιος είναι ο ηγέτης της ομάδας;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που ούτως ή άλλως απαντάται δύσκολα σε πολλές περιπτώσεις, αναλόγως με το πως προσεγγίζουμε την έννοια του ηγέτη. Είναι ο καλύτερος παίκτης, ο παίκτης που θα πάρει το τελευταίο σουτ, είναι ο πιο έμπειρος και σημαντικός για την ομάδα, είναι ο αρχηγός των αποδυτηρίων, ο παίκτης με την μεγαλύτερη ιστορία στην ομάδα, ο παίκτης με το μεγαλύτερο όνομα; Στις περισσότερες ομάδες η απάντηση είναι ξεκάθαρη, όπως στους Bucks, στους Blazers, στους Jazz ή τους Warriors. Σε άλλες ομάδες, υπάρχει ο νέος που παίρνει την σκυτάλη από τον παλιό, χωρίς να είναι ευκρινές που θα κάτσει η μπίλια, πχ στους Raptors ή στους Celtics, ενώ σε άλλες η σκυτάλη έχει παραληφθεί και νέοι παίκτες που είναι οι καλύτεροι παίκτες στην ομάδα τους προσπαθούν να χτίσουν και την προσωπικότητα που απαιτείται για να ηγηθούν ενός συνόλου, πχ ο Booker στους Suns, ο Young στην Atlanta, o Fox στους Kings Υπάρχουν ομάδες με δύο παικταράδες υποψήφιους για τον ρόλο του ηγέτη έστω και αν υπάρχει φαβορί, πχ οι Clippers και οι Rockets, και υπάρχει και η Charlotte που απλά δεν έχει παίκτη ικανό να ηγηθεί ούτε σε ομάδα που κατεβαίνει στο Κύπελλο Σαπόρτα, ή όπως τέλος πάντων λέγεται αυτό φέτος.
Οι Bulls όμως βρίσκονται σε ένα μοναδικό στάδιο όπου θα μπορούσε να υποστηριχθεί για παραπάνω από έναν παίκτη ότι θα είναι αυτός που θα βγει πιο μπροστά από τους άλλους για να κυνηγήσει τον ρόλο του ηγέτη, ανάλογα με το σε ποιο χαρακτηριστικό από αυτά που προαναφέραμε θα δώσουμε το περισσότερο βάρος. Καλύτερος επιθετικός παίκτης είναι πιθανότατα αυτή τη στιγμή ο Zach LaVine, ωστόσο δεν μοιάζει να διαθέτει τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά για να ηγηθεί ενός συνόλου, καθώς ούτε το all-around παιχνίδι ούτε την προσωπικότητα έχει. O Coby White ίσως είναι ο στρατηγός του μέλλοντος, αλλά δεν μπορεί να το κάνει από τώρα. Ο Porter είναι ο πιο έμπειρος από τον βασικό κορμό, αλλά δεν έχει ηγετικές τάσεις, και ο ρόλος του στο παιχνίδι είναι περισσότερο συμπληρωματικός. Ο Wendell Carter Jr έχει το ταλέντο, έχει τον ρόλο και την ποιότητα, αλλά δεν έχουμε ιδέα αν έχει την προσωπικότητα. Είναι ένα από τα φαβορί. Το μεγαλύτερο φαβορί ωστόσο είναι μάλλον ο Lauri Markkanen, ο οποίος είναι ίσως ο πιο ταλαντούχος παίκτης στο ρόστερ αυτή τη στιγμή, έχει προσφέρει τις περισσότερες ενδείξεις ότι έχει την προσωπικότητα, έχει τον ρόλο και γενικά είναι αρκετά πιθανό οι Bulls του χρόνου να είναι η ομάδα του Markkanen. Άλλωστε έχει ένα προβάδισμα σε σχέση με τους άλλους.
Quo Vadis?
Είναι μια χρονιά προετοιμασίας για τους Ταύρους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το αποτέλεσμα δεν έχει τόση σημασία, και συνήθως όποτε το αποτέλεσμα δεν έχει τόση σημασία, δεν έρχεται κιόλας. Αυτό δεν είναι κακό, ένα ακόμα pick σε καλή θέση δεν θα χαλάσει το Chicago, το οποίο ωστόσο θέλει πρωτίστως να δει την πεντάδα Markkanen, White, Carter Jr, Hutchison, Gafford να αναπτύσσουν το παιχνίδι τους και να ανεβαίνουν επίπεδο, και δευτερευόντως να βεβαιωθούν ότι οι Porter, LaVine, Satoransky μπορούν να αποτελέσουν βασικά κομμάτια του παζλ που οραματίζονται για την επόμενη μέρα της ομάδας. Αν όλα πάνε καλά και τους βγουν όλοι, μπορούν να φτάσουν και τις 38 νίκες. Επειδή όμως τα πράγματα ποτέ δεν πάνε όπως τα σχεδιάζουν οι αρμόδιοι, θα πω ότι θα τερματίσουν με ένα τίμιο 32-50 και θα είναι και ευτυχισμένοι.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
