2019-20 Previews: Utah Jazz

Posted on Oct 24 2019 - 2:53am by Dimitris Mantzoukas
Categorized as
619
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Η περσινή χρονιά ήταν η χρονιά της ωρίμανσης. Η Utah έδειξε από την σεζόν 2017-18 ποιο θα ήταν το μονοπάτι προς το μέλλον, και οδηγός σε αυτή την πορεία θα ήταν το μεγαλύτερο steal του draft του 2017, o Donovan Mitchell, που από την πρώτη χρονιά απέδειξε ότι θα γίνει ο ηγέτης αυτής της ομάδας, ένας μόνιμος all star. Πέρσι έπρεπε να αποδείξει ότι η εκτίμηση αυτή ήταν σωστή, ότι ισχύουν όλα αυτά, και να προετοιμαστεί όσο πιο γρήγορα για την εποχή που θα πρέπει να κουβαλήσει την ομάδα στις πλάτες του προς την δόξα. Και τα έκανε όλα αυτά. Ο απολογισμός έγραψε 50 νίκες, πέμπτη θέση στην Δύση και αποκλεισμό στα playoffs για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά από το Houston, ωστόσο τελικά το πρόσημο ήταν θετικό, καθώς φάνηκε ότι ο Mitchell είναι ο νέος μεγάλος προφήτης της γης Μορμόνων που θα τους οδηγήσει στην γη της Επαγγελίας. Αυτό που έμενε να αποφασίσουν στο front office των Jazz, ήταν το ποιους ακριβώς θα οδηγήσει εκεί.

Offseason Moves

Οι Jazz επαναπρογραμμάτισαν τον κορμό της ομάδας, αλλάζοντας τόσο τα πρόσωπα όσο και την γενικότερη φυσιογνωμία του συμπληρωματικού αυτού κορμού. Η πρώτη αλλαγή αφορούσε στην παράδοση της σκυτάλης των ηνίων της ομάδας από τον Ricky Rubio ο οποίος κατέληξε στην Αριζόνα και τους Phoenix Suns, στον Mike Conley. Για την απόκτηση του playmaker των Grizzlies, δόθηκαν στο Memphis οι Jae Crowder, Grayson Allen, Kyle Korver και δύο picks πρώτου γύρου.

Η επόμενη σημαντική κίνηση ήρθε όταν υπέγραψαν στην free agency τον Boyan Bogdanovic με $73.000.000 για τέσσερα χρόνια, και από εκεί και πέρα προχώρησαν στην αναζήτηση ποιοτικών παικτών για να καλύψουν το βάθος του πάγκου. Υπό αυτό το πρίσμα έφτασε ο Emmanuel Mudiay, ο οποίος μετά τις πειστικές του εμφανίσεις πέρσι στους Knicks έσωσε σε έναν βαθμό την καριέρα του, αλλά τώρα έχει έρθει η ώρα να αποδείξει ότι μπορεί να βοηθά με συνέπεια και σε κανονικές ομάδες. Ήρθε επίσης ο Ed Davis, ένας από τους πιο αγαπητούς παίκτες στο ΝΒΑ και υπόδειγμα συμπαίκτη, να βοηθήσει με την παρουσία του τόσο το κλίμα της ομάδας και τα αποδυτήρια, όσο και να καλύψει το κενό πίσω από τον Gobert που δημιουργεί η αποχώρηση του Derrick Favors. Τελευταίος ήρθε άλλος ένας ρολίστας πολυτελείας, ένας από τους ποιοτικότερους scoring forwards που κυκλοφορούν σε αυτό το επίπεδο, ο Jeff Green, με την ελπίδα να δίνει πόντους ερχόμενους κυρίως από τον πάγκο.

Depth Chart

PG: Mike Conley, Emmanuel Mudiay, Dante Exum, Nigel Williams-Goss

SG: Donovan Mitchell, Miye Oni

SF: Boyan Bogdanovic, Joe Ingles, Stanton Kidd

PF: Jeff Green, Royce O’Neal, Georges Niang

C: Rudy Gobert, Ed Davis, Tony Bradley

Ο Παίκτης Κλειδί

O Boyan Bogdanovic έρχεται και θα παίξει ρόλο καταλύτη για το παιχνίδι που σχεδιάζει ο Quin Snyder.

Κορυφαία Προσθήκη

Επί πάρα πολλά χρόνια ήταν κοινώς αποδεκτό από όλον τον φίλαθλο κόσμο ότι ο Mike Conley ήταν ο πιο υποτιμημένος παίκτης της λίγκας, δημιουργώντας εύλογα την απορία πως είναι δυνατόν να είναι πράγματι υποτιμημένος αν όλοι συμφωνούν ότι είναι υποτιμημένος. Στην πορεία, αυτό το hype έφτασε σε ένα τέλμα όπου ο Conley άρχισε να εκτιμάται στις σωστές ποσότητες, και πέρσι ξεκίνησε η εκστρατεία Free Conley η οποία έγινε πραγματικότητα και μεγάλωσε τις προσδοκίες από όλους όσους ήθελαν να δουν τον συμπαθή μακρυμάλλη να πηγαίνει σε μία διεκδικήτρια του τίτλου ομάδα.

Έφτασε η ώρα λοιπόν για τον Conley να αποδείξει ότι δεν ενδιαφέρεται για το αν είναι υπερτιμημένος ή υποτιμημένος ή οτιδήποτε, αλλά θέλει απλά να διεκδικήσει πρωτάθλημα, όπως έκανε ο φίλος του ο Marc ο οποίος επίσης εγκατέλειψε το Memphis και κέρδισε το πολυπόθητο δαχτυλίδι. Το κενό που θα πρέπει να καλύψει όμως, όσο και αν φαίνεται μικρό, στην πραγματικότητα είναι δυσαναπλήρωτο. Ο Rubio πέρσι έκανε καταπληκτική δουλειά στο να οργανώνει και να δημιουργεί φάσεις σε ένα κατά τα άλλα δυσκίνητο παιχνίδι των Jazz, και μπορεί τα ποσοστά του να ήταν κακά, αλλά την δουλειά του την έκανε. Μπορεί ο Conley να μην είναι εξίσου καλός πασέρ, ωστόσο η επιπλέον απειλή στο σκοράρισμα που προσφέρει είναι πολύτιμη και θα σηκώσει πολύτιμο βάρος από τις πλάτες του Mitchell. Επιπλέον ο Conley έχει φτάσει σε ένα επίπεδο όπου δικαιολογημένα θεωρείται computer, και η ωριμότητα και η οξυδέρκεια που χαρακτηρίζει το παιχνίδι του είναι

Τρία ερωτήματα ψάχνουν απάντηση
α. Θα γίνει φέτος ο Donovan Mitchell All-star?

Ναι. Δεν είναι εύκολη υπόθεση με τις 10 τουλάχιστον θέσεις της Δύσης ήδη κλειδωμένες, αλλά πιστεύω ότι θα είναι αυτός που θα ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο. Πέρα από τα προφανή, ότι δηλαδή έρχεται από άλλον έναν χρόνο δουλειάς και εμπειρίας και πλέον αντιλαμβάνεται καλύτερα το πρωτάθλημα και τον ρόλο του στην ομάδα του, υπάρχουν και κάποιες νέες συνθήκες που ευνοούν το ξεπέταγμα του. Η βασική αλλαγή θεωρώ ότι προκύπτει από την στελέχωση του νέου ρόστερ της ομάδας όπως το είδαμε και πιο πάνω. Είδαμε ότι αποκτήθηκαν παίκτες όπως οι Conley, Bogdanovic και Green οι οποίοι είναι θεωρητικά, αλλά και στην πράξη πολύ καλύτεροι σκόρερ σε σχέση με τους παίκτες που αντικατέστησαν. Η Utah δεν πρόκειται να ξαναπάει σε σχήματα όπως η βασική της πεντάδα πέρσι, όπου κανείς εκ των Ingles, Rubio, Favors και Gobert δεν αποτελεί σεσημασμένο σκόρερ, δεν αποτελεί δηλαδή παίκτη που η αντίπαλη άμυνα θα διστάσει να αφήσει ελεύθερο για να δώσει βοήθεια στον Mitchell, Φέτος η παρουσία των νεοαποκτηθέντων θα ζορίσει τις αντίπαλες άμυνες που δεν θα μπορούν πλέον να κλειδώνουν αποκλειστικά πάνω στον μικρό, δίνοντας του τον χώρο που χρειάζεται για να αναπνεύσει και να επιτεθεί στο καλάθι.

Επιπλέον με τους έμπειρους Conley και Bogdanovic να μην διστάζουν να πάρουν σουτ και πρωτοβουλίες, φεύγει πάνω από τους ώμους του αυτό το στίγμα που κουβαλούσε πέρσι που όποτε μπλόκαρε με οποιονδήποτε τρόπο η επίθεση των Jazz, φαινόταν όλο το γήπεδο να περιμένει από τον Mitchell να την ξαναβάλει στον σωστό δρόμο, με αποτέλεσμα να παίρνει σωρό τραβηγμένων από τα μαλλιά σουτ, χωρίς τις περισσότερες φορές κάποιο αποτέλεσμα. Το shot selection του επομένως αναμένεται να βελτιωθεί αρκετά, και η αποτελεσματικότητα του επίσης.

Η καλύτερη θέση των Jazz από τους Mavericks θα δώσει σε αυτόν την θέση του τελευταίου guard της Δύσης, με τον Luka Doncic να πρέπει είτε να την κλέψει από κάποιον άλλον, είτε να περιμένει κάποιον τραυματισμό για να συμμετάσχει από φέτος.

https://twitter.com/bfran12/status/1189574347846868992

β. Ποιος θα είναι ο βασικός power forward της ομάδας;

Αυτό απαντιέται σχετικά εύκολα, θα είναι ένας εκ των Royce Ο’Neale και Jeff Green, με τον πρώτο πιθανότατα να κερδίζει την μάχη και να παίρνει το χρίσμα του βασικού. Η ερώτηση τίθεται περισσότερο για να δούμε τι σηματοδοτεί η απόφαση αυτή για τους Jazz ως επιλογή, με δεδομένο ότι μέχρι πέρσι ξεκινούσε στην θέση αυτή ο Derrick Favors, ο οποίος είναι ένας πολύ συμπαθητικός παίκτης που θα έπρεπε να παίζει πολύ περισσότερο στην θέση του center, και ευτυχώς στην νέα του ομάδα στην Νέα Ορλεάνη, θα αγωνίζεται μόνο εκεί. Η ταυτόχρονη παρουσία Favors και Gobert, δύο παικτών που αγωνίζονται δηλαδή ως πεντάρια, είχε δυσκολέψει πολύ τα προηγούμενα χρόνια τους Jazz, παρά τις υπερβολικά φιλότιμες προσπάθειες του Favors να ανταποκριθεί στον ρόλο του power forward.

Φέτος το βάρος δόθηκε από την ανάποδη πλευρά, αποκτήθηκαν δηλαδή αρκετοί παίκτες που είναι καθαροί forwards, και η φυσική τους θέση βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο “3” και “4”, μπορούν δηλαδή να αγωνιστούν και στις δύο αυτές θέσεις. Τόσο ο Boyan Bogdanovic που προορίζεται για βασικός small forward, όσο και ο Jeff Green μπορούν να το κάνουν αυτό, ενώ επίσης την ίδια δυνατότητα έχουν οι ήδη υπάρχοντες στο ρόστερ Joe Ingles και Royce O’Neale. Αυτοί οι τέσσερις παίκτες λοιπόν θα εναλλάσσονται στις δύο θέσεις των forwards, και σηματοδοτούν επομένως μία στροφή στην λογική του παιχνιδιού της Utah, αφού πλέον η έμφαση δίνεται στην αποσυμφόρηση του χώρου της ρακέτας και η φόρτωση της γραμμής του τριπόντου με παίκτες που μπορούν να σουτάρουν. Η εξέλιξη αυτή πέρα από όλα τα άλλα, θα δώσει και περισσότερο χώρο στον Donovan Mitchell για τις διεισδύσεις του, ενισχύοντας την τοποθέτηση μας στο προηγούμενο ερώτημα.

γ. Είναι όντως τόσο βαθύ το ρόστερ της Utah;

Ναι και όχι. Είναι πρωτοφανώς βαθύ για τα δεδομένα τους τα τελευταία χρόνια, σίγουρα. H προσθήκη των Conley – Bogdanovic προσφέρει, εκτός από την αναμφίβολη ποιότητα και των δύο, επιλογές που μέχρι πρότινος δεν είχε η Utah δηλαδή έναν ολοκληρωμένο παραγωγό πόντων, ικανό να σταθεί και μόνο του στην περιφέρεια π.χ. με το second unit και έναν forward που κάνει ένα συγκεκριμένο πράγμα εξαιρετικά και πολλά όμως τουλάχιστον καλά. Αμφότερα ήταν αδιανόητα για την εποχή Snyder μέχρι τώρα, αφού το ρόστερ της Utah που απέκτησε τη φήμη ναρκοπεδίου την τελευταία δεκαετία στην frontline, δεν κατάφερνε ποτέ να βρει τη σύνθεση στο backcourt. Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Snyder αναγκαζόταν να βγάζει λαγούς (undrafted συνήθως) από το καπέλο του για να αντέξει το μέλλον που ποτέ δεν ερχόταν για τους Exum, Hood, Burks (επειδή τραυματίζονταν), Hayward, Hill (αποχώρησαν για μεγαλύτερο συμβόλαιο) και Burke (ήταν απλώς ο Burke και τραυματιζόταν) και τα περισσότερα επίδικα έμπαιναν σε αντιδιαστολή. Υπό αυτή την έννοια, οι Conley – Bogdanovic είναι αδιανόητο step up για μια ομάδα που είχε ένα έξτρα πρόβλημα (στο σουτ), όταν έπρεπε να συνυπάρξουν οι Rubio – Crowder, για παράδειγμα.

Ακόμα και οι Mudiay, Davis, Green είναι πολύτιμοι για τον πάγκο της Utah, που άλλες χρονιές μπορεί να έπαιρναν και θέση βασικού. Γιατί όχι λοιπόν;

Βασικά και πάλι το σύνολο των παιχνιδιών της Utah περνάει από συγκεκριμένους κόμβους. Στην πραγματικότητα, τρεις είναι οι δημιουργοί των Jazz: οι Mitchell, Conley, Ingles. Χωρίς καν να λαμβάνουμε υπόψιν το χιλιομετρητή των δύο τελευταίων, το toll του Μουντομπάσκετ για τον Ingles δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου, όπως και για όλους NBAers έπαιξαν πολύ και «βαθιά» στο τουρνουά ή το σχετικό injury proneness των Conley – Gobert, η «γραμμή παραγωγής» της Utah φαίνεται υπερβολικά… συγκεκριμένη και σχετικά – για διάφορους λόγους – επισφαλής. Συνδυαστικά με την όχι τόσο σχετική ένδεια spot shooters, εντοπίζουμε την Utah και πάλι αρκετά χαμηλά – για contender – στο κομμάτι των επιλογών για το πως μπορεί να φτάσει η μπάλα στο καλάθι. Και μπορεί να υπάρχουν contenders γεμάτοι προσδοκίες που είναι κυριολεκτικά έναν τραυματισμό μακρυά από το να σκάσει το project τους (βλ. Lakers, Rockets) και η Utah φαίνεται πολύ καλύτερη και ριζικά μακρυά από το φάσμα των προσδοκιών του β’ γύρου των playoffs από όταν ανέλαβε ο Snyder, αλλά και πάλι, βασίζεται σε πολλά καλά σενάρια.

Quo Vadis?

Για κάποιο λόγο έχω πειστεί ότι η Utah θα φτάσει μέχρι τους Τελικούς της Δύσης. Δεν μπορώ απόλυτα να το τεκμηριώσω προφανώς με δεδομένη την ποιότητα των ομάδων που θα ανταγωνιστεί, ωστόσο είμαι βέβαιος ότι φέτος θα είναι η χρονιά της. Θα έχει όλο τον χρόνο μέσα στην χρονιά για να δέσει και να βρεθούν οι ρόλοι και οι ισορροπίες, και ο Mitchell θα εκτιναχθεί και θα γίνει All-Star, ο Gobert αυτή τη φορά δεν θα είναι ο Defensive player of the year, αλλά θα εξακολουθεί να είναι καθοριστικός και θα τερματίσει τρίτος στην ψηφοφορία, ο Mudiay θα αποδειχθεί λίρα εκατό από τον πάγκο, και τέλος, οι Jazz μάλλον θα χάσουν στο έκτο παιχνίδι από τους Clippers, γιατί, γιατί όχι, έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή.

The following two tabs change content below.

Dimitris Mantzoukas

Βασικά μου είπαν ότι αν φτιάξουμε site θα είναι το πρώτο βήμα για να γίνω διάσημος συγγραφέας και θα κερδίσω επιτέλους δόξα, λεφτά, γκόμενες και ναρκωτικά. Το έκανα. Ακόμα περιμένω. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μου είπαν ψέματα.