2019-20 Previews: The Roast of the Utah Jazz

Posted on Oct 26 2019 - 6:31pm by Aris Tolios
Categorized as
1147
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Ελπίζουμε να είστε εξοικειωμένοι με τον όρο “roast“. Εμείς τα λατρεύουμε.

Επίσης, μια γνωστή φράση των “roasts” λέει “you only roast the ones you love”. Και η αλήθεια είναι ότι λατρεύουμε και τη φετινή σεζόν, όπως λατρεύουμε και το ΝΒΑ.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ως Έλληνες οπαδοί δεν έχουμε τη γνωστή εθνική μας εμμονή στο «κράξιμο» και προφανώς απολαμβάνουμε να είμαστε haters. Aν ταυτίζεστε, ήρθατε στο σωστό μέρος.

Διότι σας παρουσιάζουμε… The Roast of the Utah Jazz.

Περσινα, ξινά σταφύλια

Το κάπως προβληματικό πρώτο μισό της προπέρσινης regular season έδωσε τη σειρά του σε ένα ενθουσιώδες δεύτερο μισό της regular season, που έδωσε τη σειρά του σε μια πολλά υποσχόμενη postseason που έδωσε τη σειρά της σε μια συντριβή από το Houston, που έδωσε τη σειρά της σε μια αδιάφορη offseason που έδωσε τη σειρά της σε ένα κάπως προβληματικό πρώτο μισό της περσινής regular season που έδωσε τη σειρά του σε ένα ενθουσιώδες δεύτερο μισό της regular season, που έδωσε τη σειρά του σε μια πολλά υποσχόμενη postseason που έδωσε τη σειρά της σε μια συντριβή από το Houston.

Αυτά αρκούν για να περιγράψουμε τη Utah της εποχής Mitchell – Snyder, ενός franchise τόσο βαρετού όσο και οι Μορμόνοι.

Κατά τα άλλα, οι οπαδοί της Utah έκαναν τον ακραία passive agressive στο δημόσιο λόγο του Russell Westbrook να βγει από τα ρούχα του και να γίνει συμπαθής, χωρίς να είναι βέβαια σαφής ο λόγος γιατί είναι έτσι κι αλλιώς κάπως αχώνευτος. Η ρατσιστική συμπεριφορά κάποιου random οδηγού από το Salt Lake City (σχεδόν τόσο αυτονόητο με το να μένεις στην Πτολεμαΐδα ή στη Μεγαλόπολη και να εργάζεσαι στη ΔΕΗ) οδήγησε στον αποκλεισμό αυτού και της γυναίκας του από τα γήπεδα, υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά πως οι οπαδοί των Jazz on court είναι οι χειρότεροι στον κόσμο.

Με κάτι τέτοια, ανυπομονούμε πάρα πολύ για το All-Star Game 2023 και συγκεκριμένα, ποια πόλη θα το διοργανώσει, όταν ο Silver το πάρει από τα χέρια των Jazz εξαιτίας των fans τους.

Καλοκαίρια είδα μπετά να λιώνουν σαν παγωτά

Το καλοκαίρι, οι Jazz έκαναν πάταγο, κάνοντας τη μία σωστή κίνηση μετά την άλλη, αφού μάλλον κατάλαβαν πως οι Mitchell-Ingles-Gobert έχουν και ζωή, που δεν σκοπεύουν να αφήσουν στο παρκέ και να ξεψυχήσουν εκεί. Έτσι, για να απαλύνουν τον πόνο τους, πρόσθεσαν στο πλάι τους τους Mike Conley, Bojan Bogdanovic, Ed Davis, Jeff Green. Άρα, πήραν τον Conley, δηλαδή έναν παίκτη που μόλις κατακάτσει ο ενθουσιασμός, θα φανεί πόσο τον έχουν ξεζουμίσει οι Memphis Grizzlies, αφού χρόνο με τον χρόνο, ανέβαινε το usage του, ακόμα και μετά την ακμή του Grit’n’Grind. Προφανώς, όταν τον προσέλκυσαν του είπαν ψέματα ότι δεν θα δουλεύει πιο πολύ από ποτέ στα 32 του, αφού από πίσω του έρχονται οι Mudiay και Williams – Goss.

Την ίδια στιγμή, ο στρουμπουλός Bogdanovic θα παίρνει 18 εκατομμύρια το χρόνο, επειδή μετά τον Ingles, κανένας στα φτερά της ομάδας, δεν σουτάρει αξιόπιστα τρίποντο και επειδή έχει πείσει τον κόσμο ως “LeBron stopper”, κάτι που σίγουρα θα ήταν χρήσιμο αν ποτέ όντως οι Jazz έπεφταν πάνω στους Lakers στο δρόμο για τους τελικούς της Δύσης.

Τέλος, ο Ed Davis διαθέτει ακριβώς την επιθετική παλέτα του Rudy Gobert, ενώ ο Jeff Green στην 13η σεζόν του στο ΝΒΑ, θα δώσει στην όγδοη1)ένατη μαζί τους Sonics ομάδα του να καταλάβει αυτό που ήδη ξέρουμε εδώ και χρόνια: ότι αν βαριόταν ακόμα λίγο περισσότερο, θα ήταν ο Andrea Bargnani.

Η ώρα της κρίσης

Oι Jazz είναι έτοιμοι για σοβαρό contending φέτος. Το load management θα είναι μια άγνωστη λέξη, καθώς χωρίς τον Mitchell ή/και τον Conley, όλες οι επιλογές για δημιουργία και μακρινό σουτ εξαντλούνται στον “Steph Curry των Down Under”, o οποίος προέρχεται και από – μεγαλειώδες βέβαια – Μουντομπάσκετ. O πάγκος τους, παρά την ενίσχυση, παραμένει τρομερά άνισος σε σχέση με την πεντάδα, την οποία στελεχώνουν, ας μην το ξεχνάμε, δύο σταρ με προνομιακή σχέση με το IR (Conley, Gobert).

Δεν θα εκπλαγούμε αν στην regular season, που φαίνεται να έχουν γραμμένη πιο πολλοί contenders από ποτέ, τερματίσουν πρώτοι οι Jazz, συνεχίζοντας την παράδοση να δημιουργούν μύθους που δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Οι Mitchell – Gobert θα είναι οι επόμενοι Stockton – Malone: ασταμάτητοι στη regular season, μυθικό pick’n’roll, αλλά δεν πρόκειται να πάρουν ποτέ πρωτάθλημα, διότι πολύ απλά ο Mitchell δεν θα γίνει ποτέ ο επόμενος Wade.

#bad_art_time

Όπως οι περισσότερες ταινίες του Danny Boyle, έτσι και οι «127 Ώρες» που διαδραματίζεται στα φαράγγια της Utah στερείται νοήματος και περιεχομένου. Η φόρμα της ταινίας και η τρομερή τεχνική του Boyle προφανώς και συναρπάζει τον θεατή, ενώ προσφέρει πάντα απαράμιλλες σκηνές σοκ, άλλοτε με τον Ewan McGregor να βουτάει να βγαίνει από την χειρότερη χέστρα στον πλανήτη και άλλοτε με ζόμπι, με τη φτώχεια της Βομβάης ή με το πόσο μαλάκας ήταν ο Steve Jobs.

H φετινή σεζόν των Jazz θα μοιάζει με άλλες στην Ιστορία τους που προχώρησαν βαθιά στην postseason. Βαρετή και ουσιώδης, άρα καμία σχέση με τις ταινίες του Boyle. Όμως, ακριβώς όπως αυτές, στο τέλος, θα πανηγυρίζουν που έφτασαν μέχρι τους τελικούς της Δύσης, χωρίς όμως να σκέφτονται ότι, για τα δεδομένα τους, περίπου ήπιαν τα ούρα τους και αυτοακρωτηριάστηκαν για να φτάσουν μόνο μέχρι εκεί.

#save_…

Mike_Conley. Σοβαρά, ας τον σώσει κάποιος από αυτό το μαρτύριο. Στις τελευταίες 13 σεζόν, μόνο 12 παίκτες έχουν περισσότερα συνδυαστικά συνολικά λεπτά, mpg και usg% και οι πέντε από αυτούς έχουν πρακτικά ή τυπικά αποσυρθεί (Wade, Anthony, Johnson, Gasol, Howard). Ο Conley είναι ο μόνος, μαζί με τον Rudy Gay, που δεν έχουν βγει ποτέ all-star και ουσιαστικά ο μόνος με σημαντικό ρόλο στην ομάδα του που απολαμβάνει αυτό το «προνόμιο».

O Conley μοιάζει με έναν σύγχρονο Οδυσσέα που καταφέρνει κατάκοπος και με άπειρα χιλιόμετρα στα πόδια του να δραπετεύσει από το Άουσβιτς, μόνο και μόνο για να τον πιάσουν και να τον κλείσουν σε τούρκικη φυλακή. Η ανταμοιβή του να πίνει τα ούρα του και να ακρωτηριάζεται2)το αντίστοιχο του να αγωνίζεσαι για τους Lionel Hollins, Dave Joerger και Quin Snyder, δηλαδή προπονητές που αφού σε έχουν ξεζουμίσει στην άμυνα, σου ζητάνε να δώσεις αυτό το “extra effort” στην επίθεση; Να φτάσει δύο φορές σε τελικούς Δύσης με ένα underdog και να θεωρείται ο all-time underrated παίκτης – περίπου το αντίστοιχο του να περιπλανιέσαι χωρίς φαΐ ή νερό στην έρημο και να συναντάς κάποιον που να σου κάνει «πατ πατ» στην πλάτη.

Αλλά τουλάχιστον, όταν θα σταματήσει το μπάσκετ, θα λυτρωθεί.

Worst case scenario

Οι Jazz ευλογούνται πολύ νωρίς από τις «μαντικές ικανότητες» του Stephen A. Smith και κάνουν εξαιρετική σεζόν.

Έτσι, τερματίζουν με το καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ, έχοντας επικρατήσει των second units όλων των contenders στις μεταξύ τους μάχες. Φτάνουν στα ημιτελικά και εκεί συναντούν τους Houston Rockets, τη νέμεση τους. H σειρά γίνεται και επίσημα η πιο αργή στην Ιστορία, αφού η μεθοδική, σχεδόν σατανική προσέγγιση δύο προπονητών με σύνδρομο ελέγχου, απαιτεί πολύ προσεκτικές κινήσεις και έλεγχο του pace.

Το βαρετό μπάσκετ φτάνει σε νέα επίπεδα και συγκρίνεται μόνο με τις συγκλονιστικές μάχες Rockets – Jazz των late nineties με πέντε τριανταπεντάρηδες hall of famers ταυτόχρονα στο παρκέ. Τελικά, στην μάχη ποιος θα κάνει τα περισσότερα pick’n’roll και θα σουτάρει τα περισσότερα τρίποντα (δηλαδή, στην διάλεκτο των D’ Antoni – Snyder: μπάσκετ) οι Rockets τιμωρούν τους Jazz χειρότερα κι από ότι Μορμόνος πατέρας τον γκέι γιο του, αφού 3>2. Το ΝΒΑ αποφασίζει να καθιερώσει βραβείο “losin’ side MVP” για να βραβεύει μόνιμα τον Mike Conley και να δικαιολογήσει ότι κάποια στιγμή θα τον βάλει στο Hall of Fame, χωρίς να έχει κερδίσει απολύτως τίποτα.

Black Mirror 

Ο Russell Westbrook συναντά τους Jazz στα ημιτελικά της Δύσης, αυτή τη φορά με τη φανέλα των Rockets. Στον έβδομο ημιτελικό στο Salt Lake City, οι Jazz αποφασίζουν να εξαπολύσουν τα μεγάλα μέσα: δίνουν one-off στην τιμωρία του Shane Keisel και του επιτρέπουν να παρακολουθήσουν αυτός και η γυναίκα του τον αγώνα στο γήπεδο.

Με το που τους βλέπει ο “Russ” και τους τρεις3)τον Keisel, τη γυναίκα του και το ηλίθιο «μιλιτέρ» καπέλο του με το σήμα των Jazz, ο μόνος τρόπος για να ντυθεί ένας οπαδός των Jazz ακόμα πιο αντιπαθητικά αφηνιάζει και πραγματοποιεί την απειλή του από πέρυσι, “fucking up” το ζεύγος Keisel στην κυριολεξία.

Οι Rockets χάνουν την σειρά και παρακολουθούμε τους τελικούς Δύσης Clippers – Jazz, κάτι που ειλικρινά δεν περιμέναμε να ζήσουμε ποτέ. Εκεί παρακολουθούμε μια ορδή από αγριόσκυλα (Beverley, Leonard, George, Harkless, Harrell) να ορμούν στα απομεινάρια των Conley – Ingles – Bogdanovic – Gobert. Οι σκηνές που ακολουθούν είναι υπερβολικά σκληρές για να τις δείξει η τηλεόραση και υποθέτουμε πάρα πολύ εύλογα πως η σειρά έληξε με sweep. Φήμες, ωστόσο, αναφέρουν πως το τελευταίο πράγμα που άκουσε ο Conley προτού δαγκώσει την καρωτίδα του ο Beverley ήταν o Snyder να φωνάζει «έλα, πάμε λίγο άμυνα ρε», υπό τις ιαχές “de-fense” από το βλαμμένο “white trash” κοινό της Utah.

The following two tabs change content below.

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

 

References
↑1 ένατη μαζί τους Sonics
↑2 το αντίστοιχο του να αγωνίζεσαι για τους Lionel Hollins, Dave Joerger και Quin Snyder, δηλαδή προπονητές που αφού σε έχουν ξεζουμίσει στην άμυνα, σου ζητάνε να δώσεις αυτό το “extra effort” στην επίθεση
↑3 τον Keisel, τη γυναίκα του και το ηλίθιο «μιλιτέρ» καπέλο του με το σήμα των Jazz, ο μόνος τρόπος για να ντυθεί ένας οπαδός των Jazz ακόμα πιο αντιπαθητικά