Καθώς η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα έφτασε στο τέλος της πριν από λίγες μέρες, οι συντάκτες του Ball Hog θυμούνται και καταγράφουν τις εντονότερες στιγμές από την δεκαετία που έκλεισε.
Με το σημερινό roundtable ενώνουμε ένα νήμα, η πρώτη άκρη του οποίου εντοπίζεται στην επικράτηση των αρχών του “Spurs Basketball” πάνω στο μοντέλο των “Big Three” στη Βοστόνη, στο Los Angeles και στο Miami και η δεύτερη στο «τέλος εποχής» της ίσως καλύτερης ομάδας όλων των εποχών που σταμάτησε έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών για να σταματήσει η ίδια στα σύνορα με τον Καναδά.
1. Αν δεχτούμε ότι το μπάσκετ αλλάζει διαρκώς και έπρεπε να χαρακτηρίσετε το πιο σημαντικό γεγονός των ’10s, ποιο θα ήταν αυτό;
Άρης Τόλιος: Η πλήρης εγκατάσταση του positionless basketball. Αυτό που σε επίπεδο superstar καθόρισε ο James και ο Harden όταν απελευθερώθηκαν ως δημιουργοί, αλλά και ρολίστες πολυτελείας όπως οι Boris Diaw, Draymond Green, διαφοροποιήθηκε ριζικά από το smallball στα μέσα της δεκαετίας και αποτελεί το modus operandi σήμερα. Το μπάσκετ, ως αλγοριθμικό, αν όχι νομοτελειακό άθλημα δημιουργεί κάθε φορά ανώτερες απαντήσεις. Έτσι, όπως τα χαμηλά σχήματα ήταν η απάντηση στην εξάρτηση των ομάδων από «δεινόσαυρους» που άραζαν στο ζωγραφιστό, ώστε να αναδειχθούν οι αδυναμίες τους μακριά από το καλάθι, το μπάσκετ ρόλων και όχι θέσεων ήταν η απάντηση στους ψηλούς που πλέον είχαν επιπλέον όπλα στη φαρέτρα τους (πάσα, τρίποντο, γρήγορα πόδια).
Πέτρος Καούνης: Τη στιγμή που οι κάτοχοι Masters στην Στατιστική (αληθινά, από πραγματικά πανεπιστήμια) κατέκτησαν το NBA. Όποιος δεν γνωρίζει εν έτη 2020 το όνομα του Daryl Morey και τι σημαίνει ο όρος Moreyball, μάλλον έχει να ασχοληθεί σοβαρά με το μπάσκετ, περίπου πέντε χρόνια. Η φιλοσοφία του Moreyball, τόσο εντός όσο και εκτός των παρκέ, και η απεικόνιση της μέσω του Sprawball, μας έδωσαν αυτή τη δεκαετία, την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, ”χτισμένη” πάνω σε μια φιλοσοφία, τόσο σύγχρονη, που μόνο από η φθορά του ανθρώπινου σώματος μπόρεσε να τη σταματήσει. Με το τρίποντο ως κύριο εκφραστικό μέσο της επίθεσης, οι θέσεις μέσα στο παρκέ καταργήθηκαν και το smallball, από ένα πείραμα ανάγκης του εκάστοτε προπονητή, καθιερώθηκε ως το βασικό σχήμα κάθε ομάδας. Οι χώροι στο γήπεδο μεγάλωσαν, καθώς πλέον παίκτες μπορούν να απειλήσουν από τα 9-10 μέτρα και οι λεγόμενοι 3 and D players βρέθηκαν να παίζουν center σε κοντά σχήματα. Ποιος κάθεται να δει πλέον παιχνίδι ομάδας με center που δεν μπορεί να σουτάρει από την περιφέρεια;
Σταύρος Μαρίνος: Το τεράστιο τεχνολογικό άλμα με την έλευση του γρήγορου ίντερνετ και κυρίως της εύκολης εξατομικευμένης χρήσης του, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες προς την εξειδίκευση των πάντων. Δεν υπάρχει πεδίο της κοινωνίας μας, από video gaming, μανικιούρ μέχρι πυρηνική φυσική, για το οποίο να μην υπάρχει άπλετη διαθεσιμότητα γνώσης κι ανάλυσης. Αυτό οδήγησε στις παραπάνω εύστοχες απαντήσεις των συναδέρφων αγριογούρουνων. Ο συνδυασμός της μεγάλης προόδου στην τεχνική κατάρτιση του μπάσκετ με την επιστημονικοποίησή του, έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα παραγωγικότητας, αθλητικότητας και μπασκετικών Xs and Os. Χωρίς να θέλω να φανώ βέβηλος στα μάτια ενός ρομαντικού παρελθοντολάγνου, όποιος παρακολουθήσει με καθαρό νου την προχτεσινή εμφάνιση πχ. του Isaiah Hartenstein (Houston Rockets) ο οποίος μέχρι προχτές έπαιζε σχεδόν αποκλειστικά στο G-League, θα κατέληγε εύκολα ότι στα μέσα των 90s θα ήταν all-star.
Κοσμάς Καψάλης: Όλα τα παραπάνω με βρίσκουν σύμφωνο, παρόλα αυτά, αυτό που έγινε τη δεκαετία που τελειώνει και θα σημαδέψει και την επόμενη είναι η επανάσταση του τριπόντου. Ένας συνδυασμός advanced analytics και η βασική ανισότητα 2<3 κατάργησε την μέχρι τώρα λογική, με παίκτες να σουτάρουν περισσότερα τρίποντα από ότι ολόκληρες ομάδες πριν λίγα χρόνια.
2. Το ΝΒΑ, ειδικά τα τελευταία χρόνια, βρίσκει διαρκώς τρόπους για να αναζωογονεί την οπαδική ταυτότητα. Ποια ήταν η αγαπημένη σας ομάδα αυτή τη δεκαετία, αυτή που σας έκανε (περισσότερο) να ανακτήσετε την πίστη σας στην ομορφιά των πραγμάτων – και του παιχνιδιού;
Άρης Τόλιος: Πριν τους Warriors, υπήρξαν οι Spurs. Για την ακρίβεια, οι Spurs φαίνεται να «προϋπάρχουν» του οτιδήποτε, όποιο κι αν είναι το ερώτημα. Το χτίσιμο τους υπήρξε τόσο διαχρονικό, τόσο θεμελιώδες, που παραμένει ανθεκτικό ακόμα και σήμερα, με τα ψέματα που μοιάζει σαν τον μονόλιθο που προσκυνούν οι χιμπατζήδες στο «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος». Δεν θα υπήρχαν οι ιανικές μεταμορφώσεις του υπέροχου ball movement + player movement της διετίας 2013-14, του “isoball” της εποχής του Kawhi και οι προκρίσεις στην postseason «ακόμα και με καρέκλες» της τελευταίας διετίας αν δεν είχαν μπει τα θεμέλια από τον Popovich επί 15 χρόνια. Το 2013, το μπάσκετ των Spurs είχε καταγραφεί ως αμυντικογενές, κυνικό, βαρετό και γερασμένο ήδη επί έξι χρόνια μετά το πρωτάθλημα του ’07, τα αστεία στο “Game of Zones” για τους Whitewalkers έδιναν και έπαιρναν και μέχρι να πάρει χαμπάρι ο πλανήτης, οι Spurs διέλυαν τον αστερισμό των Heat. Respect και μόνο.
Πέτρος Καούνης: Η μετακόμιση του LeBron από το Cleveland στο Miami και η κοινή του παρουσία μαζί με DWade και Chris Bosch, ουσιαστικά δημιούργησε την πρώτη superteam, στη σύγχρονη ιστορία του αθλήματος και στην καθιέρωση των τριών stars ανά ομάδα, πριν ξαναγυρίσουμε στις 2αδες από τη φετινή χρονιά. Η παρουσία της σε τέσσερις συνεχόμενους τελικούς και η κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων, ναι μεν οφείλεται στην μαγική αυτή 3αδα και κυρίως στην άνθηση του βασιλικού φαινομένου, αλλά από πίσω της είχε και τη μπασκετική φιλοσοφία του Erik Spoelstra. Καθιέρωσε τον LeBron στο backcourt, με σκοπό την εκτέλεση pick ‘n’ roll με τον Wade, χρησιμοποίησε κοντά σχήματα με τον Miller στο 4 και τον LeBron στο 5, όσο απουσίαζε ο Bosh, καθιέρωσε σχήματα με τέσσερις σουτέρ στο παρκέ, έδωσε κίνηση στην ομάδα ώστε να μην κολλάει η μπάλα στους LeBron (δεν είχε ακόμα την ευκολία που έχει σήμερα στο περιφερειακό σουτ) και Wade και, το βασικότερο, έδεσε μια ομάδα με τρεις stars και πολλούς νεροκουβαλητές.
Σταύρος Μαρίνος: Η αγάπη μου για τους Sacramento Kings, μου έδωσε την ευκαιρία να νιώσω πιο έντονα και με καθημερινή παρακολούθηση το δράμα της πώλησής τους, της παρ’ολίγον μετακόμισης στο Seattle και του happy ending της παραμονής (2013). Η τιτάνια προσπάθεια της πόλης του Sacramento τόσο από τον τότε δήμαρχο και Kevin Johnson (ex NBA All-Star) όσο κι από την κινητοποίηση πολιτών, ήταν συγκινητική. Ήταν μια απόδειξη για το τι μπορεί να κάνει ένας λαός όταν συντονίζεται και λειτουργεί με πρόθεση για κάτι που αγαπάει.
3. Όλοι μας έχουμε κρυφούς ανομολόγητους πόθους και «καψούρες» με αθλητές. Προφανώς και οι μεγάλοι πόθοι είναι σε μεγάλο βαθμό καταδικασμένοι να διαψευστούν και να γνωρίσουν την ματαίωση. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι όταν αυτοί αποτυπώνονται δημόσια σε site και σε ραδιόφωνο. Επομένως, χωρίς φόβο και πάθος, ποιος παίκτης που πιστέψατε σαν δόγμα ήταν η μεγαλύτερη διάψευση αυτή τη δεκαετία;
Πέτρος Καούνης: Διάψευση δεν θα το έλεγα, γιατί δεν έχει καταφέρει και λίγα στην καριέρα του, απλά το ότι θα αφήσει τα παρκέ χωρίς δαχτυλίδι, όπως φαίνεται, θα είναι πάντα κάτι που θα βάζει ένα ”αλλά” στην κουβέντα για το πόσο μεγάλος παίκτης ήταν ο CP3. Επαναλαμβάνω, δεν έχει καταφέρει και λίγα στην καριέρα του αλλά η φθορά των τελευταίων ετών και η αποτυχία της κατάκτησης ενός τίτλου, είτε με τους Rockets, είτε με τους Clippers, θα αφήνουν πάντα κάτι το ανεκπλήρωτο στην εξίσωση.
Σταύρος Μαρίνος: Θα μπορούσε να είναι από τους superstars της γενιάς του. Θα ήταν ένα walking triple double. Θα κυριαρχούσε σε κάθε εκατοστό του γηπέδου. Ποιος ξέρει, μπορεί να κατάφερνε να φτάσει στο Hall of Fame. Αλλά μόλις από τα πρώτα βήματα της καριέρας του αυτοκαταστράφηκε. Λίγο ότι αργούσε στις προπονήσεις, λίγο που τραυματιζόταν επειδή προσπαθούσε μονίμως να καρφώσει πάνω από αντιπάλους, λίγο επειδή συνελήφθη για απειλή όπλου προς τη μάνα του παιδιού του που λέγεται πως έκανε στα 16 του χρόνια και ποτέ δεν αποδέχτηκε… ο Terrence Williams σταμάτησε το μπάσκετ πριν καν το αρχίσει.
Μήτσος Μαυράκης: O Andrew Bynum τον Φλεβάρη του 2012, πριν καν συμπληρώσει τα 24 του χρόνια, ήταν All Star με μέσους όρους 19 πόντων και 12 rebounds. Μετά το πέρας εκείνης της χρονιάς αγωνίστηκε για μόλις ακόμη 26 παιχνίδια.
Τουλάχιστον κατόρθωσε σε ένα προφητικό performance να συνοψίσει ολόκληρη την καριέρα του σε μία αξέχαστη κόμμωση.
The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde
4. Ίδια ερώτηση με την παραπάνω, αλλά σε ομάδα. Ποια σας διέψευσε όσο καμία και τίποτα;
Πέτρος Καούνης: Θα συνεχίσω από εκεί που το άφησα στην προηγούμενη ερώτηση και θα πω τους Los Angeles Clippers. Δέκα χρόνια, με χρονιές με καλό roster και τρεις stars και δεν κατάφερε να φτάσει ούτε σε έναν τελικό περιφέρειας. Οκ, δεν παίζει και στην ευκολότερη περιφέρεια και έπεσε πάνω σε Warriors, Rockets, Spurs και Thunder αλλά και πάλι. Έστω έναν τελικό ρε παιδιά. Ας αρκεστούμε στις ωραίες σειρές που μας χάρισαν και στο πόσο δυνατές ήταν κάποιες από αυτές. Ακόμα βλέπω παιχνίδια στα playoffs μεταξύ Grizzlies και Clippers όταν θέλω να θυμηθώ τι σημαίνει σωματική επαφή. Ναι, έτσι ακριβώς ήθελα να ”ακουστεί” αυτό που μόλις διάβασες.
Σταύρος Μαρίνος: Ομάδες με σοβαρά διοικητικά προβλήματα και παραδοσιακή έλλειψη επιχειρηματικής κουλτούρας όπως οι Knicks, Wizards, Kings κτλ. ήταν αναμενόμενο να μας διαψεύδουν επανειλημμένως παρά τις συχνές προσπάθειές τους για αναγέννηση. H πραγματική απογοήτευση όμως έρχεται από τις ομάδες με πραγματικό potential που μονίμως μένουν στην μετριότητα και στο “what if”. Πέντε είναι αυτές με το καλύτερο σερί εμφανίσεων στα playoffs την δεκαετία που τρέχει, αλλά χωρίς να έχουν φτάσει στον τελικό: Rockets, Blazers, Celtics, Pacers, Jazz.
Μήτσος Μαυράκης:
Indeed, this was fun!
5. Κλείνοντας τα μάτια, πως θα μπορούσατε να διηθηθείτε το πιο εμβληματικό highlight της δεκαετίας;
Άρης Τόλιος: Ξεπέρασα τον «αντιλεμπρονισμό» (sic) μου το 2014, αλλά και πάλι δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω με τίποτα ακόμα τις ομάδες που αγοράζονται και δεν φτιάχνονται. Έτσι, ήμουν διατεθειμένος να υποστηρίξω τους «βαρετούς» Spurs (βλ. παραπάνω) το ’13 και το ’14. Στον πέμπτο τελικό, είμαι εντελώς φτιαγμένος με το να πάρουν πρωτάθλημα οι Spurs, που το θεωρώ κάτι ανάμεσα σε μικρό θαύμα και δικαίωση για την ομορφιά της ζωής. Από μνήμης, θυμάμαι πως η πρώτη περίοδος βρίσκει μπροστά τους Heat και με έχουν ζώσει φίδια, όμως στη δεύτερη ξεκινάει ένα τρομακτικό comeback, στο οποίο ο Popovich με μπροστάρη τον Kawhi σχεδιάζει την εξολόθρευση των Heat. Και κάπου στα μισά, ο Ginobili, στο μυαλό μου κάπου κοντά στα σαράντα του, θαύμα πως παίζει ακόμα με σκέτη φινέτσα και μηδέν αθλητικότητα, βγαίνει στον αιφνιδιασμό, ρίχνει ένα σπρώξιμο στον αντιπαθέστατο (από την προηγούμενη χρονιά) Ray Allen και καρφώνει για να ξεριζώσει το στεφάνι στα μούτρα του συμπαθέστατου Chris Bosh. Ουρλιάζω στις 4.30 το πρωί. Ξερή πώρωση, τυφλό οπαδιλίκι.
Πέτρος Καούνης: Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Τελικοί NBA 2012-2013 ανάμεσα σε Spurs και Heat. Οι Spurs προηγούνται της σειράς με 3-2 και με νίκη κατακτούν τον τίτλο. Είναι το 6ο παιχνίδι λοιπόν και προηγούνται με 95-92 με 19,4” να μένουν. Ο Chalmers, που έχει κάνει εξαιρετική σειρά και μάλιστα σε αυτό το παιχνίδι πέτυχε 20 πόντους, κατεβάζει την μπάλα και φτάνει μέχρι την τελική γραμμή στο πλάι του τριπόντου, ο LeBron παίρνει ένα πλαϊνό σκριν από τον Bosch, δέχεται την μπάλα και εκτελεί για τρεις, με 11” να απομένουν, η μπάλα βρίσκει σίδερο αλλά μετά το σκριν του Bosch, τόσο ο Diaw, όσο και ο Parker, έχουν μείνει πάνω στον LeBron. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον Bosch να βουτήξει προς τη ρακέτα μετά το σκριν και να βρεθεί με την μπάλα στα χέρια στα 8,6 ”, σε ένα από τα σημαντικότερα επιθετικά rebound στην ιστορία των τελικών. Παράλληλα ο Allen κάνει πίσω βήματα, χωρίς να βλέπει, ώστε να βγει έξω από την γραμμή του τριπόντου και να ζητήσει την μπάλα. Ο Bosch τον βλέπει και του δίνει την πάσα με τον Allen να πετυχαίνει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά clutch shoot ever. Οι Leonard και Parker προσπάθησαν αλλά δεν μπόρεσαν να σταματήσουν το αναπόφευκτο. Το ”ΜΠΑΜ” που ακούστηκε στην περιγραφή όταν η μπάλα πέρασε το διχτάκι, εναρμονίστηκε με την έκρηξη της κερκίδας και θα αποτελεί για πάντα έναν χαρακτηριστικό ήχο που θα δημιουργεί μια συγκεκριμένη εικόνα, όποτε τον ακούς. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, οι Heat ισοφάρισαν τη σειρά στην παράταση και πλέον στο Game 7 η ψυχολογία ήταν με το μέρος τους. Ένα ερώτημα θα πλανιέται για πάντα στην ατμόσφαιρα κάθε φορά που θα μνημονεύουμε αυτή τη φάση. Γιατί δεν έδωσε εντολή για foul ο Pop;
Μητσος Μαυράκης: Προφανώς και η φωτογραφία στην οποία ο LeBron επιλέγει να μην ποστάρει τον J.J. Barea ήταν απλά μια τυχαία φάση που έμεινε στην ιστορία για να την ποστάρουν οι εμπαθείς με τον Βασιλιά.
Άλλη μια ακόμη εμβληματική εικόνα των αξέχαστων τελικών του 2011. Αυτών των τελικών που δεν αποτέλεσαν απλά τη δικαίωση για έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών ή το magnum opus ενός από τους σπουδαιότερους και πιο υποτιμημένους προπονητές που έχουν κρατήσει ποτέ πινακάκι στα χέρια τους. Οι τελικοί του 2011 ήταν η στιγμή που κατέρρευσαν δυο από τους σημαντικότερους μύθους που παρόλα αυτά δεν έχουν πάψει να αναπαράγονται μέχρι σήμερα:
- πώς χρειάζεσαι να είσαι ζόρικος καργιόλης με μούσκουλα που κάνει τσαμπουκάδες σε συμπαίκτες κι αντιπάλους για να οδηγήσεις μια ομάδα σε τίτλο
- και πως οι ομάδες που σουτάρουν είναι σοφτ για αυτό δεν παίρνουν τίτλους.
Και είναι η σειρά αγώνων που τσαλακώσε τόσο τον ψυχισμό του LeBron που του έδωσε τα απαιτούμενα εφόδια για να επιστρέψει πιο ισχυρός από ποτέ.
Σταύρος Μαρίνος:
No looks pass: ✓
Εναντίον των Lakers: ✓
Με χάρη ιμπρεσιονιστή 19ου αιώνα: ✓
Με επιδεικτική ανωτερότητα: ✓
Από τον GOAT: ✓
