Τίποτα μα τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό – και πιο καταπραϋντικό για όσους από εμάς βασανίζουμε τα σώματα μας – από το να συμπίπτουν τα γενέθλια του Charles Barkley με την Τσικνοπέμπτη το σωτήριο έτος 2020.
Ορίστε ένα μικρό homage στον “Chuck” που ανήμερα αυτής της σπουδαίας μέρας έγινε 57 ετών. Τα περιστατικά που παραθέτουμε είναι όλα πραγματικά και προσφέρονται για όμορφα συμπεράσματα, που μας κάνουν όλους σοφότερους.
Ή και όχι. Προχωράμε.
How to eat your way out of a situation
Το 1984, πριν το draft, ο Barkley δεν ήθελε να πάει στους Sixers. Δηλαδή, δεν ήθελε με τίποτα! Ο λόγος δεν ήταν αγωνιστικός – πως θα μπορούσε άλλωστε όταν οι Sixers ήταν μια σεζόν μακριά από το τελευταίο τους πρωτάθλημα του ’83, ενώ είχαν δύο σταρ που κάθε πιτσιρικάς θα σκότωνε για να παίξει μαζί τους1)Τον Julius Erving, τον άνθρωπο που ήταν αφίσα σε κάθε δωμάτιο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και τον απίστευτα efficient και αντιτουριστικό ταυτόχρονα Moses Malone;
Το πρόβλημα του Barkley ήταν άλλο, αφού – όπως θα διαπιστώσετε στη συνέχεια – μπορούσε να χρησιμοποιεί το βάρος του ως μέσο εκβιασμού στις οικονομικές διαπραγματεύσεις που τον αφορούσαν.
Στην πρώτη χρονιά που ενσωματώθηκε στο ΝΒΑ, το salary cap δεν είχε ούτε βασικές εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα των rookies, οι Sixers είχαν μόλις $75.000 ετησίως2)Αντιστοιχούσαν σε σημερινά $190.000, αλλά και πάλι… από τα συνολικά 3,6 εκατομμύρια για να διαθέσουν για τον junior του Auburn. Ο Barkley δεν το είχε συνειδητοποιήσει και είχε ενθουσιαστεί που θα πάει στους Sixers, τόσο που είχε αποφασίσει να κάνει εντατική δίαιτα.
Από τα 135+ κιλά που ήταν στο κολέγιο, ο Barkley είχε πάρει τελεσίγραφο από τη Philadelphia να πέσει κάτω από τα 130 αν θέλει να παίξει εκεί. Ο “Chuck” για πρώτη φορά μάλλον, το έραψε και κατάφερε να πέσει κοντά στα 128. Όμως, όλες οι δίαιτες έχουν ένα όριο και η συγκεκριμένη έλαβε τέλος δύο βράδια πριν το draft, όταν ο ατζέντης του Barkley Lance Luchnick τον ενημέρωσε ότι οι Sixers δεν έχουν παραπάνω χρήματα να του διαθέσουν.
“Hell no, δεν άφησα το κολέγιο για 75 χιλιάρικα”, του είπε το prospect, «ώρα να βγούμε». Το αδιανόητο μπαράζ φαγητού που επιδόθηκε, βασανίζοντας για 48 ώρες το στομάχι του, περιλάμβανε δύο πρωινά Grand Slam στο Denny’s, δύο μεγάλα BBQ σάντουιτς, ένα βραδινό όργιο σε μπριζολάδικο και άλλο ένα ζευγάρι Grand Slam για πρωινό – όλα αυτά προτού ο Barkley επιβιβαστεί κατά σειρά στο αεροπλάνο για Philadelphia και στη συνέχεια στη ζυγαριά στο camp των Sixers. Αυτή έγραψε 137 κιλά. Θρίαμβος!
Σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, έτσι εξηγείται και το ξενερωμένο ύφος του όταν οι απτόητοι 76ers τον επέλεξαν όντως τελικά στο #5.
Εν τέλει, ωστόσο, ο Barkley υπέγραψε για δύο εκατομμύρια σε τετραετές συμβόλαιο. Πως έγινε αυτό; Πολύ απλά, ο ατζέντης του αποφάσισε να στείλει τον Barkley στο training camp της ομάδας. Τότε ήταν πολύ ασυνήθιστο για ένα υψηλό pick να συμμετέχει στο camp, προκειμένου να αποφύγει αχρείαστους τραυματισμούς, παίζοντας μαζί με χαμηλά picks και ρολίστες βετεράνους που τα έδιναν όλα. Όμως, ο Barkley έκανε επίτηδες ένα τρομερό showcase στο camp, αναγκάζοντας τους Sixers στον επόμενο μήνα μετά το draft να ξεσκαρτάρει το ρόστερ για να αδειάσει χώρο στο cap και να δώσει στον rookie το σωστό συμβόλαιο.
How to mentor “fat and lazy”
Στις αρχές της rookie χρονιάς του, βέβαια, ο Barkley δεν μπορούσε να μπει ούτε στη βασική πεντάδα. Λέει ο ίδιος:
«Ήμουν τεμπέλης, κάτι που δεν μπορείς να το καταλάβεις μέχρι να πας στο επόμενο επίπεδο. Το μέτρο τεμπελιάς σου ορίζονται από το μέτρο της επιτυχίας σου. Σκεφτείτε. Ήμουν 135 κιλά, αλλά ήμουν πρώτος σε rebounds στην SEC. Επομένως, όχι, δεν πιστεύω ότι είμαι τεμπέλης».
Όταν ρώτησε τον Moses Malone, τον μόνο άνθρωπο που θαύμαζε τόσο πολύ, γιατί δεν παίζει περισσότερο, ο “Mo” με το γνωστό στωικό του ύφος μουρμούρισε: “You’re fat and lazy”.
Τόσο απλά.
How to “practice?!?!”
Ο “Round Mound of Rebound”, χρόνια πριν τον Iverson, σιχαινόταν την προπόνηση. Προφανώς. Ο Barkley δούλευε το κορμί και τις ικανότητες του με τους δικούς του όρους.
Θυμάται ο Rick Mahorn, το έτερο ήμισυ των “Thump and Bump” κατά τη σεζόν 1990-91:
«Είμαστε στην προπόνηση και ο Barkley μπαίνει μέσα περπατώντας και κάθεται, φορώντας τα κανονικά του ρούχα και κρατώντας ένα Egg McMuffin από τα McDonald’s. Τον πλησιάζει ο coach Jimmy Lynam και του λέει “Charles, πρέπει να προπονηθείς”. Απαντάει ο Barkley: “Jimmy τι θες; Το θες τώρα ή στον αγώνα;”. “Κάθε μέρα θέλω ρε γαμημένε Charles!”».
Από την άλλη, ο Jayson Williams, διηγείται μια άλλη ιστορία από την ίδια σεζόν, που ήταν και η rookie του. Συμπτωματικά (;), ο Williams αναδείχθηκε σε κορυφαίο rebounder μόλις απομακρύνθηκε από τον Barkley μετά τη δεύτερη χρονιά του, αφού είχε μόνο κακά χούγια. Ο ίδιος ο Williams αναφέρει ότι ο Barkley θα πρέπει να ήταν απίστευτα δυνατός από τη μέση και κάτω και ο ίδιος απορούσε πως άντεχε να ξενυχτάει έτσι, να μένει σε τόσο κακή φόρμα και να παίζει μπάσκετ – μέχρι να διαπιστώσει ότι ο “Sir Charles” δεν σήκωνε βάρη ούτε έκανε προπόνηση. Για την ακρίβεια, σε δύο χρόνια θητεία του ως Sixer, ο Williams υπολογίζει τον Barkley να έχει συμμετέχει σε… τρεις προπονήσεις όλες κι όλες!
Τη δεύτερη μέρα του ως rookie λοιπόν στη Philadelphia, ο Williams θυμάται όλους να κάνουν γύρους στην προπόνηση. Για την ακρίβεια, όχι όλους: ο Barkley ήρθε πέντε λεπτά αργοπορημένος, κρατώντας μια μεγάλη σακούλα McDonald’s στο χέρι. Χωρίς να πει κουβέντα, περνάει μπροστά από τους συμπαίκτες του και πηγαίνει κατευθείαν στο ποδήλατο στο βάθος. Με το που κάθεται, ανοίγει τη σακούλα και παίρνει τα περιεχόμενα της: pancakes, αυγά, λουκάνικο, βούτυρο, σιρόπι σφενδάμου, τα κάνει όλα ένα μεγάλο… τέλος πάντων, κάτι ανάμεσα σε pancakes και burger και καθισμένος πάνω στο ποδήλατο, κάνοντας πετάλι στο όσο πιο ρελαντί γίνεται, φωνάζει στους συμπαίκτες του, μπουκωμένος, με βούτυρα να τρέχουν από το στόμα του και ψίχουλα να πετιούνται: «Άντε καθίκια! Τρέξτε! Τεμπέληδες! Μαλάκες! Για αυτό δεν θα κερδίσουμε ποτέ!».
How to set an example
Το καλοκαίρι του ’92, ο Harold Katz, ο ιδιοκτήτης των 76ers, έστειλε τον Barkley στο Phoenix με αντάλλαγμα τους Jeff Hornacek, Andrew Lang και Tim Perry. Ο Katz είναι υπεύθυνος για ένα από τα χειρότερα rebuilding μιας γηρασμένης contender ομάδας στην Ιστορία, αφού τη διέλυσε σε δύο στάδια: πρώτα το 1986 και στη συνέχεια το 1992, αφού συνολικά παρέδωσε τους Charles Barkley, Moses Malone, Jayson Williams, Terry Catledge και τρία picks πρώτου γύρου (που έγιναν το 1986 οι Brad Daugherty, Anthony Jones και ο Harvey Grant το 1988) για τρεις καλούς ρολίστες (Hornacek, Cliff Robinson, Roy Hinson) και τρεις μέτριους (Lang, Perry, Jeff Ruland).
Στο Phoenix, ο Barkley έφτασε στο καλύτερο σημείο της καριέρας του, αφού αγωνιστικά απέσπασε το MVP από το σφιχταγκάλιασμα του Jordan και οδήγησε τους Suns στους Τελικούς και σωματικά έφτασε τα 114 κιλά. Σε εκείνη την περίοδο ήταν ο τέλειος power forward.
Για την προπόνηση ούτε λόγος – ο Barkley έλαμπε άλλοτε δια της απουσίας του, άλλοτε δια… της αδιαφορίας του και άλλοτε δια… των καυγάδων του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν ο rookie Oliver Miller σκόραρε στον Barkley στην προπόνηση και κούνησε το δάχτυλο στη μούρη του. Ο Barkley αφήνιασε, άρπαξε τον Miller, τον σήκωσε και τον έριξε κάτω, κάθισε πάνω στο στήθος του και του έριξε και δυο μπουνιές, φωνάζοντας «μη μου κουνάς το δάχτυλο σου, Oliver!». Σημαντική λεπτομέρεια, σε περίπτωση που δεν θυμάστε τον εξαιρετικά ταλαντούχο πρώην παίκτη του Ηρακλείου: στην θητεία του στους Suns ως rookie και sophomore ήταν κάπου ανάμεσα σε 125 και 150 κιλά, ενώ ως παίκτης του ΝΒΑ ξεπέρασε κάποια στιγμή τα 170.
Θυμίζουμε δε πως, παρότι ο Miller ήταν η αδυναμία του Barkley, ήταν ο λόγος που ο “Sir Charles” επινόησε την φοβερή ατάκα «αυτός ο τύπος δεν μπορεί να πηδήξει αρκετά για να αγγίξει το στεφάνι, εκτός αν βάλουν ένα Big Mac εκεί πάνω».
How to make friends in the workplace and outside of it
Από τσακωμούς άλλο τίποτα, φυσικά.
Το 1991, μετά από έναν αγώνα και φυσικά, ένα ποτό στο Milwaukee, ο Barkley έφυγε από ένα μπαρ μαζί με μια γυναίκα. Στο πάρκινγκ μια παρέα φοιτητών ξεκίνησε να προκαλεί τον Barkley να αποδείξει πόσο σκληρός είναι πραγματικά. Σε μια σκηνή βγαλμένη από τα καλύτερα καλτ χρόνια μας, o σταρ του ΝΒΑ έβγαλε τη μπλούζα και τα παπούτσια του (!) και κοπάνησε τον αρχηγό της παρέας στη μούρη με ένα δυνατό κροσέ.
Κακή χρονιά γενικότερα για τον Barkley το ’91, αφού σε άλλη περίπτωση, σε μια προσπάθεια να φτύσει έναν trash-talker στις εξέδρες, έφτυσε ένα οχτάχρονο κοριτσάκι κατά λάθος.
To 1993, μια οπαδός που βρήκε τον “Chuck” σε ένα μπαρ δεν αρκέστηκε σε ένα αυτόγραφο σε χαρτοπετσέτα, αλλά ήθελε κι άλλα. Όταν ο Barkley αρνήθηκε, ο σύντροφος της την παρότρυνε να επιστρέψει, να σκίσει την χαρτοπετσέτα και να την πετάξει στα μούτρα του σούπερσταρ. Η απάντηση του Barkley; Έλουσε την οπαδό με μπύρα.
Το 1997, κάποιος έκανε το λάθος να ρίξει το ποτό του στη μούρη του Charles Barkley σε ένα μπαρ του Orlando. Ο “Chuck”, που έριχνε τρία κεφάλια στον τύπο, τον σήκωσε και τον πέταξε έξω, σπάζοντας το παράθυρο στην πορεία του. Σε ερώτηση του δικαστή αν μετάνιωνε για το συμβάν, ο Barkley απάντησε: «Ναι, μετανιώνω που δεν ήμασταν στον πρώτο όροφο».
How to retire properly
Μετά το Phoenix, η δίψα του Barkley για πρωτάθλημα τον οδήγησε στο Houston για να παίξει μαζί με τους Olajuwon – Drexler. Μόλις ο τελευταίος αποσύρθηκε το ’98, οι Rockets κινήθηκαν για τον free agent Scottie Pippen. O Barkley, σε αυτό το σημείο, ήταν διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε για να κατακτήσει το δαχτυλίδι. Έτσι, δέχθηκε ευθύς εξαρχής και μια μεγάλη μείωση αποδοχών στην αρχή της σεζόν 1998-99 – από τα 4,7 εκατομμύρια ετησίως που τον έφεραν στο Houston το ’96 σε ένα εκατομμύριο για ένα χρόνο.
Η μείωση δεν ερχόταν μόνο με την υπόσχεση του ερχομού του Pippen στην Η-Town, αλλά και μια προφορική συμφωνία για ένα (τελευταίο;) μονοετές συμβόλαιο 12 εκατομμυρίων του χρόνου. Μετά από μια συγκλονιστική σειρά πρώτου γύρου απέναντι στους Lakers στην postseason του ’99, έναν ακόμα άδοξο αποκλεισμό και τη φυγή του Pippen για το Portland, o Barkley επέστρεψε για την μεγάλη “payday”. Όμως, οι Rockets του έφεραν ένα συμβόλαιο οκτώ εκατομμυρίων3)Σημείωση πρώτη: αυτές ήταν και πάλι οι υψηλότερες ετήσιες απολαβές του Barkley. Σημείωση δεύτερη: ο Barkley υπέγραψε συμβόλαιο εννέα εκατομμυρίων. Γενικά, πολλές από τις ιστορίες που διηγείται ο ίδιος ο “Chuck” πάσχουν από συνοχή…, λέγοντας απλώς ότι άλλαξαν γνώμη.
Ο Barkley απάντησε με το γνωστό του τρόπο: αδιαφορία και βάρος. Επιπλέον, η σεζόν ξεκίνησε από την preseason με έναν επικό καυγά με τον Shaquille O’ Neal και συνεχίστηκε με έναν τραυματισμό στον αριστερό τετρακέφαλο που τον κράτησε για πάνω από 60 αγώνες εκτός δράσης και ουσιαστικά έθεσε τέλος στην καριέρα του. Ο Barkley όμως την τελείωσε ακριβώς με τον τρόπο που ήθελε: έκανε πραγματικό αγώνα δρόμου για να προλάβει να παίξει (και να σκοράρει μέσα σε πανδαιμόνιο) στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, ώστε να κλείσει την καριέρα του, όχι υποβασταζόμενος και τραυματίας, αλλά όρθιος και – το κυριότερο – «στρογγυλός».
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | Τον Julius Erving, τον άνθρωπο που ήταν αφίσα σε κάθε δωμάτιο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και τον απίστευτα efficient και αντιτουριστικό ταυτόχρονα Moses Malone |
|---|---|
| ↑2 | Αντιστοιχούσαν σε σημερινά $190.000, αλλά και πάλι… |
| ↑3 | Σημείωση πρώτη: αυτές ήταν και πάλι οι υψηλότερες ετήσιες απολαβές του Barkley. Σημείωση δεύτερη: ο Barkley υπέγραψε συμβόλαιο εννέα εκατομμυρίων. Γενικά, πολλές από τις ιστορίες που διηγείται ο ίδιος ο “Chuck” πάσχουν από συνοχή… |
