Η στιγμή που ο Mike Conley έγινε επιτέλους All Star στα γεράματα, θα λάβει χώρα τα ξημερώματα της Δευτέρας (ώρα Ελλάδας). Το γεγονός αυτό βρίσκεται ανάμεσα σε ένα πλήρωμα του χρόνου και μια μοναδική δικαίωση των nerd των analytics που βλέποντας έναν δικό τους να γίνεται All Star αισθάνονται τη δικαίωση που θα είχαν νοιώσει στα εφηβικά τους χρόνια, αν τους είχαν καλέσει οι συμμαθητές τους στα πάρτι.
Με την σειρά μας έχουμε χρέος να πούμε πως τζάμπα τόση φασαρία με το All Star Game και είναι το χρέος μας να σας υπενθυμίσουμε 10 μπασκετικές μετριότητες, που έγιναν All Star, ποιών την πρόσκληση έκλεψαν εκείνη τη χρονιά και ποιοι αδιανόητα καλύτεροι παίκτες έμειναν εκτός...
10) Kermit Washington (Portland Trail Blazers 1980)
Ξέρετε αυτό το meme με τον Kermit τον βάτραχο που συνομιλεί με τον εαυτό του;
Ο εσωτερικός διάλογος OΛΩΝ. ΠΑΝΤΑ!
Ο Washington είχε σίγουρα συνομιλήσει και ακούσει τις παραινέσεις του δικού του Kermit με την μαύρη κουκούλα στις 9 Δεκέμβρη του 1977, όταν και προσπάθησε σχεδόν επιτυχώς να δολοφονήσει τον Rudy Tomjanovich, με ένα κροσέ που έστειλε τον μετέπειτα προπονητή των Rockets στην εντατική. Οι εφιαλτικοί επόμενοι μήνες της ζωής του Washington καταγράφηκε στο σπουδαίο βιβλίο του David Halberstam, “The Breaks of the Game”. O Washington κατάφερε με τη βοήθεια του Red Auerbach να ανακάμψει και να σώσει την καριέρα του, και βρέθηκε να αγωνίζεται σαν βασικός Center στους Blazers. Αυτή του η δουλειά ανταμείφθηκε με τη συμμετοχή του στο All Star του ’80.
Αντ’ αυτού: Λοιπόν ας κάνουμε μια μικρή σύγκριση:
Όνομα Απόπειρα ανθρωποκτονίας; Μέσοι όροι το 1980 Θέση Ομάδας Δύση Ήταν All Star το 1980;
Kermit Ναι, παρ’ολίγον 13,4 πόντοι 10,6 reb. 6η Ναι
Truck Ούτε κατά διάνοια 17,3 πόντοι 9,4 reb. 4η ‘Οχι
Και όμως, ο Truck Robinson, παρά το απειλητικό του όνομα, είχε καλύτερη φήμη, καλύτερα νούμερα, έπαιζε στην καλύτερη ομάδα εκ των δύο και παρόλα αυτά παρακολούθησε το All Star Game από το σπίτι του στο Phoenix, μιας και οι Suns είχε στείλει ήδη τους Paul Westfall και Walter Davis.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Όπως θα διαπιστώσετε και στη συνέχεια είμαστε μερακλήδες και δεν πολυγουστάρουμε τίμιους ξυλοκόπους. Αλλά, ο Marcus Camby έπαιξε για 19 χρόνια στη λίγκα και ήταν ένας από τους καλύτερους rebounders και αμυντικούς που έχουμε δει την τελευταία εικοσιπενταετία. Διαχρονικά έριχνε τάπες και μάζευε rebounds, μέχρι να φθάσει σε ηλικία πρεσβυωπίας, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως έχει δοθεί ως ανταλλαγή για τον Charles Oakley, όταν και επιβεβαίωσε την “Ewing Theory”, αφού απόντος του Τζαμαϊκανού center οδήγησε τους Knicks στους Τελικούς, αλλά και για τους Hasheem Thabeet και Josh Harrelson στα χασομέρια της καριέρας του. Πάντα συνεπής αμυντικός, κέρδισε το βραβείο του Αμυντικού της Χρονιάς το 2007, αλλά ποτέ δεν στάθηκε αρκετά τυχερός ώστε να περισσέψει μια θέση για αυτόν στο All Star.
Καλύτερα, δηλαδή, γιατί αυτός θα ήταν ικανός να παίξει άμυνα ακόμα και στο All Star και να ξενερώσει τον κόσμο (του κόσμου δηλαδή εκτός Ball Hog μιας και οι περισσότεροι εξ ημών θα ήθελαν το All Star Game να είναι ένα ακραία ανταγωνιστικό παιχνίδι).
9) A.C. Green (Los Angeles Lakers, 1990)
Ναι, ο απόλυτος Iron Man του ΝΒΑ, περισσότερο γνωστός για τον όρκο αγνότητας που είχε δώσει, να μην γαμήσει πριν παντρευτεί, παρά για το σερί αγώνων στους οποίους έπαιξε (πρώτος στην Ιστορία της λίγκας με 1.192 σερί παιχνίδια στον “Μαγικό Κόσμο”). O πιο αταίριαστος σαν χαρακτήρας παίχτης που θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί στους “Showtime Lakers”, βρέθηκε συμπωματικά πασπαλισμένος με τη χρυσόσκονη που είχαν οι συμπαίκτες του, και το 1990 μάλιστα βρέθηκε βασικός στο All-Star Game του Miami, έχοντας μέσους όρους 12,9 πόντους and 8,7 rebounds.
Α) Οίκτος για τις προσωπικές του επιλογές;
Β) Συνήθεια, καθώς αγωνιζόταν κάθε βράδυ για την πιο αγαπημένη ομάδα όλων των εποχών;
Γ) Τυφλός οπαδισμός;
Θα επιλέξουμε το “Δ” που λέει “all of the above” για να δικαιολογήσουμε την επιλογή αυτή.
Η παρουσία του A.C. Green σαν βασικού στο All-Star Game δεν αλλάζει το γεγονός, βέβαια, πως εμείς θα τον θυμόμαστε από το outro του Dr.Dre.
Αντ’ αυτού: Η σεζόν 1989-90 ήταν μία από αυτές τις χρονιές στις οποίες ο Roy Tarpley δεν είχε υποκύψει πλήρως στους δαίμονες του και ήταν ένας από τους καλύτερους ψηλούς που κοσμούσαν το παιχνίδι. Στους 45 αγώνες που αγωνίστηκε είχε μέσους όρους 16,8 πόντων και 13,1 rebounds, και μετά το τέλος της σεζόν ήταν πέντε παιχνίδια μακριά από την στιγμή που θα παραβίαζε τον κανονισμό του ΝΒΑ που θα τον έστελνε στα μέρη μας, και θα ξεκινούσε τον σπειροειδή δρόμο της αυτοκαταστροφής. Κανείς δεν είχε διαμαρτυρηθεί τότε για την μη συμμετοχή του στο All Star, καθώς ανέμεναν πως κάτι τέτοιο ήταν απλά θέμα χρόνου.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Συμπαίκτης του A.C. Green σε εκείνους τους Lakers ήταν ο forward Orlando Woolridge που συνολικά είχε στην καριέρα του τέσσερις σεζόν με πάνω από 20 πόντους, με αποκορύφωμα την επομένη εκείνου του All Star, όταν και έγραψε 25,1 πόντους τη βραδιά για τους Nuggets. Οι εξαιρετικές του χρονιές έλαβαν χώρα σε λιγότερο δημοφιλείς ομάδες, όπως οι προ-M.J. Bulls, και έτσι ο Woolridge έμεινε περισσότερο γνωστός σαν έκτος παίκτης των Lakers, και παρά τα συγκλονιστικά του νούμερα δεν αγωνίστηκε ποτέ στην γιορτή του Φεβρουαρίου.
8) Nick Van Exel (Los Angeles Lakers, 1998)
O original “Nick the Quick” ήταν ο εκρηκτικός point guard που είχε την τύχη να επιλεχθεί στο draft από την ομάδα των Lakers, ακριβώς μετά το τέλος της εποχής του Showtime και αποτέλεσε το σημείο αναφοράς για τους φιλάθλους της ομάδας μέχρι την ωρίμανση του Kobe και τη δημιουργίας της καθηλωτικής ομάδας με τον Shaq των αρχών των ’00s. Στα πέντε αυτά χρόνια που οι Λιμνάνθρωποι δεν διεκδικούσαν τίτλους, ο Van Exel κρατούσε επίκαιρο το όνομα τους και τραβούσε τα βλέμματα του κοινού με το εκρηκτικό παιχνίδι του, και πρωτίστως με τον απίστευτο χαρακτήρα που έδειχνε στα φινάλε των μεγάλων παιχνιδιών, σαν ένας από τους πιο clutch παίκτες που έχουν εμφανιστεί. Η πρώτη πραγματικά καλή ομάδα στην οποία έπαιξε ο Van Exel, σε αυτήν που έμελλε να είναι και η τελευταία του χρονιά στην ΄”Πόλη των Αγγέλων” ενθουσίασε τον κόσμο που λατρεύει ό,τι έχει να κάνει με “μωβ και χρυσό” και έστειλε τέσσερις παίκτες στο All Star, μεταξύ και των οποίων τον άσο της ομάδας που είχε μέσους όρους 13,8 πόντους, 6,9 assists, με μόλις 41,6% στα σουτ.
Αντ’ αυτού: Σε πολύ πιο αφιλόξενα κλίματα και σε δύο ομάδες που ζούσαν πάντα στην σκιά των Λιμνανθρώπων ο δευτεροετής Stephon Marbury (17,7 πόντοι 8,9 assists) και ο τριτοετής Michael Finley (21,5 πόντοι, 5,3 rebounds , 4,9 assists) έκαναν δύο εξαιρετικές χρονιές, αλλά πιθανότατα ήταν τιμωρημένοι από τη λίγκα. Ο μεν Starbury γιατί πίεζε να φύγει από τους Wolves, στερώντας από τον Garnett τον καλύτερο συμπαίκτη που θα είχε για πάνω από μία δεκαετία, και ο δε Finley γιατί την αμέσως προηγούμενη χρονιά είχε ντροπιάσει τον εαυτό του επιχειρώντας το πιο αμήχανο κάρφωμα στην ιστορία του διαγωνισμού καρφωμάτων.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Πόσο συναρπαστικός παίκτης που ήταν ο Damon Stoudamire;! Στα τρία του πρώτα χρόνια με τους Raptors, και παρότι ο Jordan αγωνιζόταν ακόμα, ο Shaq κυριαρχούσε και ανέτειλε και το άστρο των Kobe και A.I., ο “Mighty Mouse” μάλλον ήταν ο πιο υπέροχος παίκτης για να βλέπεις σε όλο το ΝΒΑ. Έκανε τρεις φανταστικές σεζόν στον Καναδά και πήρε μεταγραφή στην ομάδα της γενέτειράς του. Και ένα χρόνο έπειτα, η ομάδα του ήταν 15 πόντους μπροστά και οχτώ λεπτά μακριά από την συμμετοχής της στους Τελικούς του ΝΒΑ. Από εκείνη την στιγμή η καριέρα του ξεκίνησε την κατηφόρα, απέκτησε το στίγμα των “Jail Blazers” και δεν ανέκαμψε ποτέ. Αλλά θα έχουμε πάντα τους σχεδόν 20 πόντους και εννιά assists που έβγαζε στον Καναδά.
Kαι μια κλασική διαφήμιση:
7) Jim King (San Francisco Warriors, 1968)
Στο All-Star Game του ’68, παρά την απουσία του τεράστιου Nate Thurmond λόγω τραυματισμού, οι Warriors εκπροσωπήθηκαν από τρεις παίκτες. Ο ένας εξ’ αυτών ήταν ο Rudy LaRusso, ο σπουδαιότερος Εβραϊκής καταγωγής ψηλός του ΝΒΑ μετά τον Dolph Schayes (είναι γνωστή η εμπάθεια μας στο Ball Hog απέναντι στον Amar’e). Οι άλλοι δύο παίκτες των “Πολεμιστών” αγωνίστηκαν για πρώτη και τελευταία φορά σε All Star παιχνίδι. Ο Clyde Lee, που έχει μείνει στην Iστορία σαν ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία του Vanderbilt. Και ο Jim “Country” King που έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του 16,6 πόντους, 4,5 rebounds και 4,2 assists, νούμερα σαφέστατα καλύτερα από κάθε άλλη σεζόν του, όπως την επόμενη χρονιά που είχε επτά πόντους, ή την μεθεπόμενη που είχε μόλις τέσσερις και ήταν πιο ενδεικτικές της καριέρας του.
Αντ’ αυτού: ο Connie Hawkins αγωνιζόταν τότε στο ΑΒΑ και από τους Warriors είχε μόλις φύγει για το Seattle o Tomislav Nikolayevich Meshcheryakov ή Tom Meshchery κατά το αμερικανικότερο, ο σπουδαίος Σοβιετικός μπασκετμπολίστας, που η φανέλα του μάλιστα αποσύρθηκε από το San Francisco.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Πριν από τις εποχές που οι Warriors έβαζαν τρεις παίκτες και τέσσερις παίκτες στο All Star game, υπήρχαν και τα πέτρινα χρόνια που δεν βρισκόταν κάποιος να εκπροσωπήσει την San Francisco Bay Area. O Monta Ellis ήταν πρώτος σε λεπτά συμμετοχής και έκτος σκόρερ σε ολόκληρο το ΝΒΑ το 2010-11, όταν αγωνιζόταν με συμπαίκτη τον Steph Curry, αλλά και τους Vladimir Radmanovic και Andris Biedrins, παρόλα αυτά η παρουσία και το γεγονός πως τα έχει όλα δεν παρέκαμψαν τον σνομπισμό των προπονητών που δεν τον πήραν μαζί τους.
Ας λένε ό,τι θέλουν, ο Monta τα έχει όλα και το ξέρει.
6) Tyrone Hill (Cleveland Cavaliers, 1995)
Αν υπήρξε πότε ένας παίκτης που να εκπροσωπεί με το στυλ και τον ψυχισμό του την πόλη στην οποία αγωνίζεται αυτός θα ήταν ο Tyrone Hill στα έξι χρόνια που αγωνιζόταν για το Cleveland. Ο center των Cavaliers αποτελούσε την ενσάρκωση της ίδιας της πόλης στο παρκέ. Σκληροτράχηλος εργάτης, αποτελεσματικός, αλλά συνάμα βαρετός, αγωνιστής, μα χαμηλών δυνατοτήτων. Η δεύτερη σεζόν του στους Cavs ήταν η καλύτερη και με 13,8 πόντους και 10,9 rebounds, νούμερα που τον έκαναν All Star.
Αντ’ αυτού: Που εντάξει ο Hill ήταν τίμιος, καθώς ήταν και εξαιρετικός αμυντικός και κατάπινε τα επιθετικά rebounds στα στραγάλια, αλλά εκείνη τη χρονιά ο Glenn Robinson έβγαζε σχεδόν 22 πόντους κάθε βράδυ, αλλά αγωνίστηκε ένα εικοσιτετράωρο νωρίτερα από ότι θα του άξιζε στο rookie game; Ο Glenn Robinson είναι αυτός ο forward που είναι τόσο παικταράς που νομίζαμε μέχρι πριν από λίγες ώρες πως ο γιος του μπήκε με αυτόν βύσμα στο διαγωνισμό καρφωμάτων. Μέχρι που έκανε αυτό:
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Αν άξιζε ποτέ μια ομάδα να έχει πέντε All Stars, αυτοί θα ήταν οι Atlanta Hawks του 2015. DeMarre “LaEdrick” Carroll, δεν ξεχνώ. Άντε, έστω και οι Chicago Bulls του 72-10, αλλά είναι ακόμη ένα ταμπού που πλήρωσε ο Toni Kukoč. Αυτό και το lock out, καθώς στην καλύτερη χρονιά του Κροάτη δεν διεξήχθη το All Star game, λόγω της απεργίας1)Το εργασιακό lockout είναι μέσο εκβιασμού της εργοδοσίας, δεν είναι απεργία. Συγγνώμη για το σχήμα λόγου.. Το ταμπού με τους πέντε All Stars θα σπάσει σύντομα εν μέσω αντιδράσεων, ή όταν ο Patrick McCaw γίνει όσο καλός όσο τον πιστεύω, ή σε καμιά διετία, όταν ο LeBron μαζέψει όλους τους φίλους του σε μια ομάδα. Και δεν εννοούμε τον Richard Jefferson και τον James Jones. Αλλά θα παραμένει κρίμα όταν αναλογιζόμαστε πως ο Kukoč ή ο Sabonis έχουν περάσει μόλις ένα σαββατοκύριακο από τη ζωή τους στις εκδηλώσεις του All Star, όσο ακριβώς και ο Vladimir Radmanovic, που είχε πρωτοστατήσει στην μεγαλύτερη (ή έστω τη δεύτερη μεγαλύτερη) μέρα ντροπής της Ανατολικής Ευρώπης, όταν και είχε σκοράρει μόλις έξι πόντους στο Διαγωνισμό Τριπόντων.
5) Dale Davis (Indiana Pacers, 2000)
Οι Pacers ήταν μια πραγματικά καλή ομάδα το 2000. Κατέκτησαν την πρώτη θέση της Ανατολής και έφθασαν δικαίως μέχρι τους Τελικούς του ΝΒΑ. Για την ακρίβεια είναι η καλύτερη ομάδα στην Ιστορία τους. Ο Dale Davis ήταν ένα βασικό γρανάζι της ομάδας, με μέσους όρους 10 πόντων και 9,9 rebounds, μαζί με την πάντα εξαιρετική του άμυνα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ο Dale Davis ήταν ο σκληρότερος καριόλης με όνομα σκίουρου που έχει υπάρξει, δίχως όμως να ξεχνάμε τον συν-δημιουργό του άψυχου ανδροειδούς που ακούει στο όνομα Kawhi, Chip Engelland, να είναι αρκετά κοντά του, αλλά δεν παύει να ήταν ένας απλός ρολίστας που ήταν ο πέμπτος καλύτερος παίκτης της εξαιρετικής αυτής ομάδας.
Αντ’ αυτού: Εκείνη τη χρονιά υπήρχε πολύ ταλέντο στις λιγότερο καλές ομάδες της περιφέρειας. Είχαμε έναν άγουρο T-Mac στον Καναδά, πριν κατέβει στα ζεστά και ανθίσει, στη Βοστόνη το δίδυμο των “Truth” και Antoine Walker, o Marbury έκανε ακόμη μια συγκλονιστική χρονιά στο New Jersey που δεν έβρισκε ανταπόκριση στο Σαββατοκύριακο του All Star, σε περίπτωση που αναρωτιέστε πέραν από την έλλειψη εργασίας, η έλλειψη αναγνώρισης είναι ένα σημαντικό ψυχολογικό κίνητρο που οδηγεί τους νέους στην μετανάστευση. Συμπαίκτης του, στην πιο ολοκληρωμένη χρονιά της καριέρας του, ήταν η μεγάλη λευκή ελπίδα. Ο παίκτης που μπήκε στο ΝΒΑ σαν ο νέος Larry Bird. Μπορεί ο Keith Van Horn να μην δικαίωσε τις παράλογες προσδοκίες που υπήρχαν για αυτόν, τελικά σε αυτόν τον ρόλο αναδείχθηκε ο Dirk, αλλά έκανε πέντε πολύ καλές χρονιές στο βάλτο του New Jersey και δεν έγινε ποτέ All Star, παρά τους μέσους όρους των 18 πόντους και 8 rebounds στην πενταετία του με τη φανέλα των Nets.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Συμπαίκτης του Dale Davis ήταν ο Jalen Rose εξίσου χαρισματικός σαν παίκτης, όσο είναι πλέον σαν παρουσιαστής, είχε ειδικότερα δύο συγκλονιστικές χρονιές με τους σπουδαίους Pacers της αρχής του αιώνα. Και αντί να δώσουν οι προπονητές στον Λαό Αυτό Που Θέλει (και ήταν ο Jalen στο All Star), τι έκαναν; Τον πέταξαν έξω, μάλιστα τη μία χρονιά προτιμώντας τον συμπαίκτη του Dale Davis. Δηλαδή έτσι στεγνά μας είπαν:
4) Jamaal Magloire (Charlotte Hornets, 2004)
O Καναδός center δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας αξιοπρεπής ρολίστας ψηλός που απλά έκανε στοιχειωδώς τη δουλειά του. Η τέταρτη σεζόν της καριέρας του ήταν και η καλύτερή του, και έχοντας σαν μέσους όρους ένα τίμιο double-double, με 13,6 πόντους και 10,3 rebounds για τους Hornets, με το λατρεμένο backcourt των Baron Davis και Jamal Mashburn. O Magloire βρέθηκε στο All Star game μαζί με τον συμπαίκτη του και αγαπημένο μπασκετμπολίστα του συντάκτη, Baron Davis. Και έτσι, με τα ψέματα, απλά τελειώνοντας τις φάσεις των συμπαικτών του βρέθηκε μια ανάσα από το να βγει MVP του All-Star Game, που θα ήταν η πιο αλλόκοτη και με τη λιγότερη άξια βράβευση στην Ιστορία του αθλήματος, συγκρινόμενη μονάχα με τη ψήφο που είχε λάβει ο Carlos o Boozer για Καλύτερος Αμυντικός Παίκτης της χρονιάς.
Ο Magloire βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή σε μια Ανατολή που δεν είχε Center, καθώς ο Rasheed Wallace μόλις είχε πάει για ένα παιχνίδι στους Hawks και θα κατέληγε στο Detroit, μόλις πέντε μέρες μετά το All Star, και βρέθηκε να πρωταγωνιστεί σε μια γιορτή στην οποία δεν έπρεπε να παρευρίσκεται, βάση ικανοτήτων τουλάχιστον.
Γιατί αυτός ήταν ο Jamaal Magloire, αυτός που χάριζε εγκεφαλικά στον Dwane Casey.
Αντ’ αυτού: Τι συγκλονιστικός και μοντέρνος παίκτης που ήταν ο Lamar Odom! Η επιτομή του σύγχρονου forward φόρεσε το 2004 τη φανέλα των Heat, όπου είχε 17,1 πόντους, 9,6 rebounds και 4,1 assists. Για την ακρίβεια ήταν τόσο καλός που αποτέλεσε βασικό κομμάτι της ανταλλαγής που έστειλε τον Shaq στο Miami, που έδωσε δυο χρόνια μετά τον τίτλο στην ομάδα του Pat Riley. Δηλαδή τόσο καλός που και πάλι οι Lakers δεν μετάνιωσαν ποτέ για αυτήν την ανταλλαγή.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Jamal Crawford, που ευτυχώς η μόνη του σχέση με τον Magloire είναι πως είχαν ομόηχα ονόματα. Ο ισοβίως καλύτερος έκτος παίκτης της λίγκας και μεγαλύτερος εν ζωή μπασκετικός καβλάντης (πλάι στον Manu, έστω) σίγουρα κάπου παίζει μπάσκετ. Εδώ έπαιζε μπάσκετ μέχρι τις τρεις το πρωί την ημέρα πριν από το γάμο του. Είναι τουλάχιστον αμαρτία αυτός ο αδιανόητος παικταράς να μην αγωνίζεται στο All Star game και χάθηκε μια τρομερή ευκαιρία φέτος με όλους τους υπόλοιπους Clippers απόντες να εξιλεωθεί το ΝΒΑ στέλνοντας αυτόν στη γιορτή αντί για τον DeAndre Jordan. Αλλά πιστεύω τον Crawford, δεν θα τον πολυενδιαφέρει. Κάπου θα βρίσκεται και θα παίζει μπάσκετ και τώρα. Και αυτό είναι που έχει σημασία.
3) Β.J. Armstrong (Chicago Bulls, 1994)
Αγαπητοί φίλοι των Bulls, μήπως βλέποντας την Κυριακή το βράδυ τον κωμικοτραγικό αιφνιδιασμό τεσσάρων εναντίον ενός αναρωτηθήκατε τι έχουμε κάνει εμείς για να αξίζουμε αυτή την απάνθρωπη μοίρα; Ε, λοιπόν είστε εσείς που στείλατε τον B.J. Armstrong σαν βασικό με μόλις 14 ppg και 3,8 apg! Και τα χάλια του Chicago είναι απλά η καρμική ανταπόδοση για την βλασφημία σας. Ευτυχώς που υπήρξε ο ψυχασθενής με τα κολάν και πήρε πάνω του όλα τα κρίματα, και το επώνυμο “Armstrong” θα μείνει στην Ιστορία σαν τίτλος ντροπής, αλλά όχι τουλάχιστον για τον B.J. Μόλις δύο παίκτες πήραν περισσότερους ψήφους από τον B.J. για το All-Star game του 1994: οι Charles Barkley και Shaquille O’Neal! Ντροπή!!
Αντ’ αυτού: Το ’94 ήταν ένα καλό All Star Game, το οποίο θα μας μείνει αξέχαστο για το one-man show του Pippen με αυτά τα απίθανα κόκκινα παπούτσια. Στην Ανατολή εφτά από τους 13 παίκτες ήταν πρωτοεμφανιζόμενοι και θα ήταν τουλάχιστον δίκαιο αν είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί ο καλύτερος έκτος παίκτης εκείνης της χρονιάς ο κύριος Dell Curry. Ο Curry βομβάρδιζε από μακριά με τη φανέλα των Hornets, αλλά δεν εκτιμήθηκε όσο του αναλογούσε. Δεν πειράζει, όμως, πήρε εκδίκηση στο όνομα της οικογένειας ο πρωτοτόκος του. Πάντως ο Dell το’χει ακόμα.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Rod Strickland
Με την καριέρα του να εκτείνεται σε διάστημα τριών δεκαετιών, από το 1988 μέχρι το 2004, ο Strickland ήταν από τους σημαντικότερους point guards της δεκαετίας του ’90, εξαιρετικός δημιουργός και με μια άρρωστη σταυρωτή ντρίμπλα. Ο Strickland είχε υπέροχες σεζόν με τους Blazers, με 17 πόντους και 8,6 assists στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στο Portland, ενώ από εκεί κι έπειτα, το ’98 σαν παίκτης των Bullets ήταν μέλος και της δεύτερης καλύτερης πεντάδας του ΝΒΑ με 17,8 πόντους και όντας πρώτος στις assists στη λίγκα με 10,5. Αλλά η λίγκα ήταν ακόμη ερωτευμένη με αυτό που έμελλε να αποδειχθεί το κουφάρι του Penny Hardaway.
Κατάφορη αδικία για τoν Νεο-Υορκέζο, που όμως το ’97 είχε κερδίσει την αθανασία, αφού ο Raekwon του έκανε την ύψιστη τιμή και τον συμπεριέλαβε στον στίχο με τον οποίο κλείνει το Triumph, που είναι τιμή υψηλότερη από κάθε All Star Game:
“Most undividin’, slidin’, sick’nen, guaranteed made ’em jump like Rod Strickland.”
2) James Donaldson (Dallas Mavericks 1988)
O Βρετανός center είχε την επιβλητική παρουσία, κορμοστασιά και ευλυγισία αυτών των δέντρων από των Αρχόντα των Δαχτυλιδιών, και απέπνεε τη γαλήνη του Morgan του Freeman. Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς δεινόσαυρους της δεκαετίας του ’80, έκανε μια σπουδαία καριέρα λειτουργώντας σαν σκιάχτρο και έπαιζε μέχρι τα 42, όταν και αγωνίστηκε στην Α2 με το Γυμναστικό Λάρισας. Αλλά σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, και σε αυτή την σπουδαία καριέρα του ο Donaldson με λίγο κάτω από 10 rebounds και σχεδόν εφτά πόντους κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Steve Johnson (ναι, δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά για τα Centers στη Δύση…) στο All Star παιχνίδι.
Αντ’ αυτού: Ήταν όντως μια αποτρόπαιη χρονιά στη Δύση, που στιγματίστηκε από την απουσία του Sam Bowie, αυτού του ανθρώπου που επιλέχθηκε πάνω από τον Jordan στο draft. Τόσο άσχημα. Μια δεύτερη επιλογή, μονάχα όμως σύμφωνα με τους αριθμούς, θα ήταν ο πρώτος rebounder με 13 “σκουπίδια¨ και 14,5 πόντους ανά αγώνα, o Michael Cage των Clippers, αλλά ειλικρινά ήταν ακόμη οι εποχές που οι παίκτες των Clippers δεν ήταν προσκεκλημένοι στις γιορτές του ΝΒΑ.
Εκεί που πήγα να βάλω ένα βίντεο με highlights του Michael Cage, τα οποία ειλικρινά δεν είναι και τίποτα το εντυπωσιακό, κατέβηκα στα σχόλια και εκνευρίστηκα με το Top Comment. Αυτό:
Οπότε αποφάσισα να σας βάλω την αγαπημένη μου σκηνή που έχει γυρίσει ποτέ ο Nicholas Cage. Αν δεν σας αρέσει, αφενός δεν εκτιμάτε τον κινηματογράφο, αφετέρου δεν φταίω εγώ, τα παράπονα σας στο Harold Vergara που γουστάρει ’80ίλες και νταηλίκια.
Εκείνη τη χρονιά αγωνιζόταν όμως ο Thurl Bailey, γνωστός από τον Πανιώνιο από το θαύμα του Wolfpack, και έβαζε σκάρτους 20 πόντους κάθε βράδυ με τους Jazz. Και φυσικά τον αναφέρουμε γιατί δεν πρέπει να χάνουμε ευκαιρία να ανεβάζουμε το βίντεο που -ειλικρινά- κάθε φορά που βλέπω πλαντάζω στο κλάμα.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: Ο Cedric Maxwell ήταν ο MVP των Τελικών του ’81 και ο παίκτης που στον έβδομο Τελικό του ’84 απέναντι στους Lakers είπε στους συμπαίκτες του “climb on my back, boys” και σκόραρε 24 πόντους δίνοντας τον τίτλο στην Βοστόνη. Η φανέλα με το νούμερο 31 του Maxwell βρίσκεται στην οροφή του TD Garden, o ίδιος έχει δύο δαχτυλίδια και αποτελεί τον μοναδικό MVP Τελικών που δεν έχει αγωνιστεί σε All Star.
Αλλά ήταν τόσο σπουδαίος παίκτης που ο τίτλος του βίντεο από κάτω για ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια όλων των εποχών είναι “Larry & Cedric vs Magic & Kareem”:
1) Don Sunderlage (Milwaukee Hawks, 1954)
Καταλαβαίνω ότι υπήρξαν πιονέροι και προπάτορες του σημερινού ΝΒΑ και τους εκτιμούμε, αλλά το παιχνίδι που παιζόταν τη δεκαετία του ’50 δεν πρέπει να διεκδικούσε δάφνες ποιότητας, ούτε να συνέπαιρνε τα πλήθη με τις επιθετικές αρετές των αθλητών. Ο Don Sunderlage αγωνίστηκε δύο χρονιές στο ΝΒΑ. Την πρώτη έγινε all-star, έχοντας μέσο όρο 11,2 πόντους με 34% ευστοχία. Στο παιχνίδι του ’54, το οποίο παρόλο που έφθασε στην παράταση ήταν το τελευταίο All-Star game που δεν έφθασε τους 100 πόντους, ο Sunderlage αγωνίστηκε έξι λεπτά σκοράροντας δύο πόντους, που συμπωματικά ήταν ο μέσος όρος του τη δεύτερη -και τελευταία χρονιά του- στη λίγκα. Δεν τον έχω δει να αγωνίζεται, αλλά πάω στοίχημα πως δεν επρόκειτο για κάποιο αδιανόητο ταλέντο.
Αντ’ αυτού: Τώρα δεν πρόκειται να προσποιηθώ πως έχω την παραμικρή ιδέα -ή και τη διάθεση- να βρω ποιος θα μπορούσε να αγωνιστεί στο παιχνίδι του ’54. Για την ακρίβεια, δίχως να καταφύγω στη Wikipedia, δεν μπορώ να σας πω τίποτα το αξιοσημείωτο που να συνέβη εκείνη τη δεκαετία στον πλανήτη. Εκτός από τη Ζώνη του Λυκόφωτος, που πάνω από πενήντα χρόνια μετά τα επεισόδιά της είναι διασκεδαστικά και καλύτερα από τους επίγονους της, όπως το Black Mirror. Δημιουργός της σειράς ήταν ο σπουδαίος Rod Sterling που το ’54 ήταν 30 χρονών και θα μπορούσε να σταθεί στο μυαλό μου για πέντε- έξι λεπτά μια χαρά σε έναν αγώνα επίδειξης. Και θα το άξιζε.
Εδώ δεν αγωνίστηκε ποτέ ο: O Mahmoud Abdul-Rauf ήταν ο Colin Kaepernick και ο Steph Curry 30 χρόνια νωρίτερα. Ένας αδιανόητος point guard που τα έγραφε από παντού και ο πιο radical πολιτικός ακτιβιστής σε μια εποχή ομοιομορφίας και αποπολιτικοποίησης. Στις σεζόν του με τους Nuggets ήταν ο προφήτης που έδειχνε το μπάσκετ που θα παίζεται 30 χρόνια μετά, αλλά ήταν τιμωρημένος επειδή είχε δείξει πολιτική συνείδηση όταν ο κόσμος δεν ήταν ακόμη έτοιμος να τον ακούσει.
Όπως λέει και το βίντεο αυτό ήταν το τίμημα της ελευθερίας
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
| ↑1 | Το εργασιακό lockout είναι μέσο εκβιασμού της εργοδοσίας, δεν είναι απεργία. Συγγνώμη για το σχήμα λόγου. |
|---|
