Kareem the Biggest (of Bigs)

Πως γράφεις ένα κείμενο για έναν τέτοιο αθλητή;

Πως μπορείς να γράψεις το οτιδήποτε για τον άνθρωπο που «μίλαγε» τόσο πολύ όσο αγωνιζόταν και μίλαγε (χωρίς εισαγωγικά) τόσο πολύ, αφότου σταμάτησε;

Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν είναι εξοικειωμένος με την ιδέα να μην ακούει νέα από αυτόν. Είναι στη ζωή μας από όταν τελείωσε το γυμνάσιο, κοντά εξήντα χρόνια πίσω. Συνεχόμενα.

Και ποτέ ως «έξτρα», ως «γκεστ» ή ως «γλάστρα». Αλλά ως πρωταγωνιστής.

Δεν ήθελε ποτέ να τραβάει την προσοχή. Γι’ αυτό και δεν την τράβαγε ποτέ για άλλους λόγους. Όμως, ήθελε, όταν μιλάει, η φωνή του να ακούγεται. Και πραγματικά, έκανε ότι πέρναγε από το χέρι του για να το καταφέρει.

Αυτός είναι ο Lew Alcindor. O “Cap”. O «Ευγενής, Υπηρέτης του Παντοδύναμου».

O Kareem Abdul – Jabbar.

Last Man Standing

I’m out there busting my buns every night! Tell your old man to drag Walton and Lanier up and down the court for 48 minutes!

– “Roger Murdock”, “Airplane!”, 1980

Κάθε ένας από την γενικά ανόητη «καλύτερη δεκάδα όλων των εποχών» και άρα, de facto υποψήφιος στην ακόμα πιο ανούσια συζήτηση για GOAT, πρέπει να χτίζει ένα θεμελιώδες case: ότι σε κάποια, παρατεταμένη περίοδο της καριέρας του και όχι μεμονωμένη στιγμή, είχε επιβληθεί όλων των αντιπάλων του. Όχι μόνο των ομάδων, αλλά όσων θεωρούνταν «αντίπαλο δέος» του.

Για τον Jordan, αυτό ήταν η επιβολή έναντι των “Jordan rules” των Pistons, του “alpha dog” της λίγκας Magic, του «Jordan της Δύσης» Drexler, τoυ «κολλητού» Barkley – ακόμα και του Jerry Krause, που ο MJ τον θεωρούσε υπαίτιο για τα πάντα.

Για τον Russell, η προσωπική του επιβολή έναντι του Chamberlain στα παιχνίδια που «έκαιγαν» και η μακρόχρονη επιβολή των Celtics, των οποίων ήταν ακρογωνιαίος λίθος, απέναντι στους πάντες.

Για τον Magic η επιβολή του απέναντι στον Dr. J, στον Isiah Thomas και στο δεύτερο μισό των ’80s στον Larry Bird. Για τον Larry Bird, απέναντι στους Erving, Thomas και στον Magic, στο πρώτο μισό των ’80s.

Βασικά, όλοι όσοι συνομολογούμε πάνω-κάτω ότι ανήκουν στο “top-10” έχουν να καταγράψουν τέτοιες περιόδους, δύο ή και παραπάνω σεζόν που πρωταγωνίστησαν σε εκατόμβες αντιπάλων πίσω τους. Μόνη εξαίρεση είναι ο Wilt Chamberlain ο οποίος, παρότι ήταν ίσως ο πιο κυρίαρχος και στατιστικά ανώτερος στην Ιστορία, έσπασε την κυριαρχία του Russell και των Celtics μόνο για μια σεζόν και κατάκτησε μόλις μια φορά το MVP των Τελικών.

O Kareem για είκοσι σεζόν, από το φθινόπωρο του ’69 όταν οι Bucks υποδέχτηκαν τους Pistons μέχρι το καλοκαίρι του ’89 όταν οι Lakers υποδέχτηκαν τους… Pistons συνάντησε 1.156 αντιπάλους¹⁾Παρεμπιπτόντως, ο άνθρωπος που κυριολεκτικά βαρέθηκε να βλέπει μπροστά του τον Kareem περισσότερο από οποιονδήποτε είναι ο Dennis Johnson που τον συνάντησε σε 79 αγώνες – σχεδόν μια ολόκληρη σεζόν δηλαδή – και επτά ολόκληρες σειρές playoffs με τη φανέλα των SuperSonics, Suns και Celtics. Από αυτούς, μέσα στο ζωγραφιστό²⁾Κοινώς, μετράμε μόνο centers και μεγάλους forwards συνάντησε 71³⁾98 μαζί με όσους του ΑΒΑ πληρούν τα κριτήρια, αλλά δεν τους λαμβάνουμε υπόψη, αφού ο Kareem δεν τους συνάντησε ποτέ, που έχουν υπάρξει μέλη είτε κάποιας All-NBA Team, είτε κάποιας All-Star Team.

Αν τα παραπάνω τα φιλτράρουμε μόνο με Hall of Famers και ανάγουμε τα στατιστικά σε “per 36′”, δημιουργείται μια πραγματικά σπουδαία shortlist με όποιους είχαν σημαντικό ρόλο από το “3” ως το “5” στις μεταβατικές δεκαετίες των ’70s και ’80s. Και εκεί ο Kareem προφανώς γίνεται ακόμα πιο σπάνιος: 2ος σε ppg, 16ος σε rpg, 14ος σε apg, 4ος σε bpg, 20ος σε spg, 5ος σε FG%, 3oς σε box plus/minus, 6oς σε offensive rating, 15ος σε defensive rating, 10ος σε usage και φυσικά πρώτος σε WS/48 και PER.⁴⁾Από αυτή τη λίστα, προφανώς απουσιάζουν, αλλά πρέπει να γίνει honorable mention στους α) Bill Laimbeer και Cedric Maxwell, που αμφότεροι κάνουν ίσως το ισχυρότερο case για πολύ καθυστερημένη εισαγωγή στο Hall of Fame, β) Roy Tarpley, που ναι, έχει μόνες περγαμηνές μια All-Rookie Team και ένα “Sixth Man Award” και δεν είναι HoF, αλλά παρόλ’αυτά αξίζει να συγκρίνετε σε per 36′ τα μεταξύ τους στατιστικά, διότι ταιριάζει στις καρδιές μας και γ) Walt Bellamy που το bball-ref δεν τον συμπερίλαβε στη λίστα που φτιάξαμε, διότι παρότι HoF και πρώην RoY δεν ήταν ποτέ μέλος All-NBA ομάδας.

Από αυτούς, θα αποκλείσουμε προφανώς τον James Worthy που ήταν συμπαίκτης του και κυρίως, τους Patrick Ewing, Karl Malone, Charles Barkley, Dennis Rodman, γιατί η είσοδος τους στο ΝΒΑ συνέπεσε με τις τρεις τελευταίες του Abdul-Jabbar, δηλαδή όσες ακολούθησαν τη χρονιά που πήρε το MVP των Τελικών στα 38 του. Δίκαιο δεν είναι; Όπως δίκαιο είναι να αφαιρέσουμε και τους θρύλους του ΑΒΑ Zelmo Beaty και Mel Daniels, καθώς και τους Bailey Howell, Elgin Baylor, Satch Sanders και Gus Johnson, αφού όλοι οι παραπάνω πρόλαβαν τον νεαρό Alcindor είτε παρηκμασμένοι είτε (και) τραυματίες. Από τις δύο παραπάνω εξαιρέσεις, θα… εξαιρέσουμε τους Hakeem Olajuwon και Wilt Chamberlain, για ειδικούς λόγους, αφού στο σύντομο διάστημα που συνυπήρξαν με τον Kareem πρόλαβαν και είχαν μονομαχίες στο επίπεδο Τελικών, εκεί δηλαδή που ένας βετεράνος παίζει κανονικά και «γεμάτα». Τέλος, θα αφαιρέσουμε και ελαφρείς forwards, όπως Julius Erving, Adrian Dantley, John Havlicek, Dominique Wilkins, Rick Barry, Bernard King, Chris Mullin, Alex English, Chet Walker, Bill Bradley και κάπως έτσι μας απομένουν 27 «ψηλοί» Hall of Famers, με τους οποίους ήρθε μούρη με μούρη ο Kareem και είναι πραγματικά ένας κι ένας.

Παρακάτω βλέπουμε νίκες και ήττες του Kareem απέναντι σε αυτούς τους αντιπάλους:

Με βάση τα παραπάνω, από τους μεγάλους του αντιπάλους, μπορούν να καυχιούνται πως δεν υποτάχθηκαν στον Kareem

• οι Bobby Jones, Willis Reed, Dave DeBusschere, Jamaal Wilkes στο σύνολο
• οι Bobby Jones, Willis Reed, Dave DeBusschere, Jamaal Wilkes, Wilt Chamberlain στη regular
• οι Bobby Jones, Willis Reed, Dave DeBusschere, Bill Walton, Ralph Sampson, Moses Malone, Dave Cowens, Hakeem Olajuwon, Jack Sikma στα playoffs

Φυσικά, οι εντυπωσιακές κατά τα άλλα επιδόσεις του Kareem μπορεί να οφείλονται στο ότι έπαιζε κυρίως σε σπουδαίες ομάδες που είχαν γεμάτα ρόστερ και πετύχαιναν πολλές νίκες, όπως οι Lakers για μια δεκαετία και οι Bucks για τουλάχιστον δύο σεζόν. Fair point.

Από την άλλη, όμως, ο Kareem σε αυτές τις σπουδαίες ομάδες ήταν ο καλύτερος παίκτης από την αρχή της καριέρας του μέχρι το ’85 ή το ’86. Αρκετά δε από τα αρνητικά ρεκόρ του απέναντι σε συγκεκριμένους αντιπάλους, όπως ο Wilkes (Warriors), ο Cowens (Celtics), ο Willis Reed και ο DeBusschere (Knicks) ήταν απέναντι σε «γεμάτες» ομάδες που έκαναν πρωταθλητισμό στα ’70s και κατέκτησαν έξι δαχτυλίδια, την ώρα που ο “Cap” πρωταγωνιστούσε σε μέτρια σύνολα. Όσο για το δίδυμο Sampson – Olajuwon, θα μπορούσε να αλλάξει την Ιστορία, αλλά η μοίρα δεν του επέτρεψε να χαίρεται για κάτι άλλο πλην του  4-1 στους τελικούς της Δύσης το ’86.

Αυτοί που έχουν “hands down” επιχείρημα ενάντια στον Kareem είναι οι Bobby Jones και Jack Sikma, δύο πολύ υποτιμημένα “white boys”, με σπουδαία καριέρα, παρότι όχι συγκρίσιμη με αυτή του Kareem προφανώς. Ειδικά στα late ’70s-early ’80s που οι SuperSonics ήταν ο πιθανότερος αντίπαλος των Lakers στον τελικό της Δύσης και οι Sixers στους Τελικούς του ΝΒΑ, είχαν αναπτύξει μια κάποια πελατειακή σχέση με τον Abdul-Jabbar.

Ο μεν Bobby Jones, ο “Secretary of Defense” ήταν ένας υπέροχος all-around αμυντικός, που μάζευε για χρόνια τα αμυντικά απόνερα των Julius Erving – Darryl Dawkins. Επτά παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ – ΑΒΑ έχουν 1300+ κλεψίματα και 1300+ κοψίματα και ο Jones το κατάφερε στους λιγότερους αγώνες από όλους. Εντάξει, προφανώς δεν υπάρχει αγωνιστική σύγκριση του Jones με τον Kareem, πολύ διαφορετικοί παίκτες εξάλλου. Ο Jones υπερτερούσε του Kareem εξαιτίας της δεκαετίας του στο ΝΒΑ, όπου αγωνίστηκε αδιάλειπτα σε contenders: σε επτά από τις δέκα σεζόν με Nuggets και Sixers, o Jones είτε πήρε πρωτάθλημα είτε αποκλείστηκε από τον πρωταθλητή της περιφέρειας του.

Όσο για τον Sikma, ήταν μακράν ο πιο πρωτότυπος center σε μια εποχή όπου ο “man in the middle” έπρεπε να είναι σπουδαίος, αν όχι HoF επιπέδου, αμυντικός ογκόλιθος. Ικανός πασέρ και καλός αμυντικός⁵⁾29ος σε defensive win shares στην Ιστορία, δεν έμοιαζε τόσο με έναν αρχετυπικό Nikola Jokic, όσο με έναν Dirk Nowitzki. Το αδιανόητο footwork (εύκολα top-10 ever), η αντιτουριστική κορμοστασιά και ειδικά το κυριολεκτικά «άκοφτο» rainbow shot, το “reverse pivot” που ξεκινούσε σχεδόν από το σβέρκο, θυμίζουν πολύ έντονα τον μεγάλο Γερμανό. Ακόμα περισσότερο, αν σκεφτούμε ότι στα τελευταία τρία χρόνια της καριέρας του, ο Sikma ευστοχούσε ένα τρίποντο σε 2,7 προσπάθειες, δηλαδή με 35,6% ευστοχία, ήταν στους είκοσι καλύτερους σουτέρ του ΝΒΑ, σε μια λίστα που δεν έβρισκες άλλο τεσσάρι ή πεντάρι ή ακόμα και τον «πολύ» Larry Bird! Α ναι, και είναι ο 15ος πιο εύστοχος παίκτης στην Ιστορία στις βολές με 84,9%.

Άρα; Άρα, τίποτα. Σε επίπεδο νικών-ηττών στη regular season, αλλά και σε επίπεδο head2head στατιστικής, δεν υπάρχει σύγκριση.

Ο Sikma ταλαιπωρούσε όντως τον Kareem, γιατί ήταν ο μόνος που έπαιζε εντελώς διαφορετικό μπάσκετ, αλλά μέχρι εκεί. Ακόμα και η μια νίκη παραπάνω στα playoffs έχει να κάνει με τη θλιβερή διετία 1977-79 στο LA, που οι Lakers έχασαν δύο συνεχόμενες σειρές με κάτω τα χέρια από τους πρωταθλητές Δύσης SuperSonics, αλλά αποκόμισαν το #1 pick του ’79, τον Magic. Από εκεί και πέρα, το μενού έχει ένα 4-1 για τους Lakers την αμέσως επόμενη χρονιά και δύο sweep στα τρία τελευταία χρόνια του Kareem, όπου ο Sikma είχε μετακομίσει ήδη στο Milwaukee⁶⁾Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε ο Sikma να είχε κατηγοριοποιηθεί παραπάνω μαζί με Cowens, Reed, DeBusschere, Wilkes. Ωστόσο, είμαι ικανοποιημένος για αυτή τη πιο εκτεταμένη αναφορά στον Sikma. Νιώθω ότι δεν μιλάμε πολύ για τον Sikma – όχι όσο θα έπρεπε..

Τι μας μένει, λοιπόν; Ποια ήταν τα μεγάλα κεφάλια που έβαλε ο Kareem στον πάσσαλο;

Σίγουρα, με βάση τα παραπάνω – και όχι μόνο – οι Moses Malone, Bill Walton, Wilt Chamberlain.

Σίγουρα ο Elvin Hayes, ο μόνος που τόλμησε να κοιτάξει κατάματα τον ήλιο στο κολεγιακό πρωτάθλημα και για μια στιγμή, δεν τυφλώθηκε. Ο Bob Lanier, που φανταστείτε πόσο κούραζε τον Kareem, που τον ανέφερε μαζί με τον Walton σε ταινία που έπαιζε. Και από τους Celtics θα προτιμήσουμε τον Robert Parish έναντι των Bird, McHale – όχι μόνο επειδή ήταν το matchup του στις ιστορικές σειρές των ’80s, αλλά είχε μια εξίσου αδιανόητα μακρά καριέρα και αναμετρήθηκε με τον Kareem, φορώντας και άλλες φανέλες.

Για να ορίσουμε διεξοδικά τον συσχετισμό δύναμης (και επικράτησης, spoiler alert!) του Kareem έναντι των παραπάνω, θα χρησιμοποιήσουμε, πέρα από τις νίκες/ήττες απέναντι τους, τρία ακόμα εργαλεία: τις βασικές στατιστικές επιδόσεις του KAJ και του εκάστοτε αντιπάλου στο σύνολο της καριέρας τους⁷⁾χρησιμοποιώντας την παλιά καλή δουλειά του Land of Basketball, τα στατιστικά στα μεταξύ τους παιχνίδια και τέλος, τα στατιστικά τους σε per 36′ και advanced κατά τη διάρκεια της συνύπαρξης τους προκειμένου να διαπιστώσουμε αν στις μεταξύ τους μονομαχίες έπαιζαν κοντά στα στάνταρ τους  – πάντα όσο μας επιτρέπει η συλλογή στοιχείων από το Basketball Reference, προφανώς.

Elvin Hayes

Στη δεκαπενταετία 1969-1984 που συνυπήρξαν και οι δύο στη λίγκα, κανείς, πλην αυτών των δύο, δεν είχε σκοράρει πάνω από 20.000 πόντους – περίπου 25.000 ο “Big E” και περίπου 31.500 ο “Cap”. Το δε μυθικό παιχνίδι του “Big E” στο “Game of the Century” στο Astrodome ή το γεγονός ότι επιλέχθηκαν στο #1 του ντραφτ σε συνεχόμενες χρονιές, θα μπορούσε να δημιουργήσει βίους παράλληλους για τους δύο. Δυστυχώς, η πραγματικότητα δεν τους δικαίωσε, αφού δεν συναντήθηκαν ούτε μία φορά στα playoffs: oι Rockets ήταν κακοί όταν οι Bucks ήταν ανταγωνιστικοί, οι Bullets άνθισαν πάνω στην παρακμή των Bucks και των Lakers στο δεύτερο μισό των ’70s και όταν ξεκίνησε η ηγεμονία των Lakers στα ’80s, ο Hayes επέστρεψε στην μετριότητα που ήταν οι Rockets ακριβώς μετά τους τελικούς του ’81 και αμέσως πριν τον ερχομό του Olajuwon.

Η Ιστορία το έχει τακτοποιήσει το ζήτημα, λοιπόν. Για την ακρίβεια, η πραγματική «τροφή για σκέψη» δεν είναι η στατιστική υπεροχή του Kareem περίπου σε οτιδήποτε αρχικά «πιάνει το μάτι», όσο το γεγονός ότι ο Hayes με ένα πρωτάθλημα, δύο τελικούς, μια HoF καριέρα που έχει στο top-10 των scorer και rebounder όλων των εποχών, πολλαπλές All-NBA, All-Defensive και All-Star επιλογές και μια κολεγιακή καριέρα που έφτασε πιο κοντά από οποιονδήποτε στο να αμφισβητήσει το UCLA και τον Αlcindor, είναι και πάλι τόσο μα τόσο μακριά από τον Kareem στη συζήτηση για τους κορυφαίους…

Έτσι, πάντως, ως μια τελευταία νότα, να επισημάνουμε ότι ο “Big E” δεν ήταν ακριβώς και ο πιο «οικονομικός» σκόρερ (45,2% σε σουτ στην καριέρα του, το χαμηλότερο ανάμεσα στο top-10 των σκόρερ):

Στα μεταξύ τους παιχνίδια:

Όσο συνυπήρξαν στη λίγκα:

Bob Lanier

Από την άλλη, όσο πέρασε ο Bob Lanier από αυτή τη λίγκα, δηλαδή από το 1970 ως το 1984, ήταν, ανάμεσα στους centers, δεύτερος σε win shares πίσω από τον Kareem και τέταρτος σε PER, πίσω από Kareem, Moses Malone και Artis Gilmore. Τα προαναφερθέντα αποκτούν βαρύνουσα αξία, αν αναλογιστούμε πως ο Lanier έφαγε τα νιάτα του πρώτα στους θλιβερούς Pistons και μετά στους loser Bucks.

Στο Detroit, σε μια δεκαετία είδε την πόρτα των playoffs μόλις τέσσερις φορές και πέρασε τον πρώτο γύρο τις δύο, ο μοναδικός καλός συμπαίκτης που είχε ποτέ ήταν ο επίσης Hall of Famer και πρώην δήμαρχος του Detroit για μερικά χρόνια, αλλά είδε οκτώ (!) προπονητές να τον κοουτσάρουν. Αυτό ήταν όλο. Κατά τα άλλα, θυμάστε πως ξεκινάει το “Bad Boys” του “30 for 30”; Στη δεκαετία του ’70, η πρώην βιομηχανική πρωτεύουσα των ΗΠΑ, το Detroit είναι διαλυμένο από φυλετικές εξεγέρσεις και οι Pistons είναι τραγικοί, με τους παίκτες που καταφτάνουν εκεί να σκέφτονται κατευθείαν πως θα φύγουν⁸⁾Xαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Bob McAdoo: όσο ανυπόληπτο κι αν ήταν το ΝΒΑ τότε, στο google μπορείς να βρεις κάρτες με τον McAdοο ως «πιστόνι» ή τη φανέλα του McAdoo στους Pistons στο ebay, αλλά δεν μπορείς να βρεις ούτε μία φωτογραφία αρχείου του McAdoo να φοράει τη φανέλα των Pistons. Και έπαιξε εκεί για ενάμιση χρόνο! Πόσο πιο ανυποληψία δηλαδή;!;!;!;.

Δυστυχώς, εκεί πέρασε τα νιάτα του ο Lanier, το αμέσως επόμενο #1 pick μετά τους Hayes, Alcindor. Έφυγε έναν χρόνο πριν φτάσει ο Isiah Thomas και πήγε στο Milwaukee για να αναπληρώσει στα 30+ του το κενό που είχε αφήσει ο Kareem. Εκεί ευτυχώς έκλεισε την καριέρα του πιο θετικά αφού έπαιξε στους Bucks στις αρχές της δεκαετίας του ’80, υπό τις οδηγίες του Don Nelson, ήταν η “fun” ομάδα του ΝΒΑ: πρώτη στην Ανατολή στη regular season, τίμιος πρόωρος αποκλεισμός στα ημιτελικά ή τελικά Περιφέρειας, γρήγορο μπάσκετ και κυρίως, ο πρώτος πειραματισμός του “Nellie Ball”, με τον Marques Johnson σε ρόλο αρχετυπικού point forward, περιτριγυρισμένο από τους «μπασκετομούρηδες» Sidney Moncrief, Paul Pressey, Junior Bridgeman και Quinn Buckner. Εντάξει, η ανισότητα στη σύγκριση με τον “Cap” είναι παραπάνω από προφανής, ενώ θα δείτε πως η αλληλεπίδραση των δύο στα μεταξύ τους παιχνίδια άνοιγε ακόμα περισσότερο την ψαλίδα εις βάρος του Lanier, ακόμα κι αν άνηκε σε εκείνη την συνομοταξία σκληρών σέντερ που λάτρευαν το παιχνίδι των επαφών που σιχαινόταν ο Kareem. Ούτε πρωτάθλημα βεβαίως πήρε ο Lanier, αλλά εδώ δεν πήραν άλλοι κι άλλοι, ενώ σίγουρα άφησε ιστορία για λόγους που είχαμε εξηγήσει συνοπτικά και στο παρελθόν.

Σε ένα άσχετο στόρι, υπάρχει ένας μαύρος τύπος ονόματι Kareem Lanier εκεί έξω, σύμβουλος του Τραμπ σε θέματα αστικού σχεδιασμού. Το ηθικό δίδαγμα αυτής της πραγματικά άχρηστης πληροφορίας είναι αν θέλετε να μάθετε παραπάνω πράγματα για τις αναμετρήσεις του Abdul – Jabbar με τον Lanier, βάλτε λίγο κόπο παραπάνω όταν γκουγκλάρετε, γιατί, αν πατήσετε μόνο “kareem lanier”, θα έχετε δυσάρεστες εκπλήξεις.

Στα μεταξύ τους παιχνίδια:

Όσο συνυπήρξαν στη λίγκα:

Robert Parish

Η φωτογραφική απεικόνιση του Kareem εννιά στις δέκα φορές αποτυπώνει το skyhook του. Όμως, ειδικά στην περίπτωση του Parish, καταντάει γελοίο, λες και βασικός όρος για να μπει σε φωτογραφία μαζί του ήταν μια μπάλα να φεύγει από τα δάχτυλα του Kareem πάνω από την τεντωμένη παλάμη του “Chief”.

Πάμε τώρα σε πιο δύσκολα.

Οι μονομαχίες Abdul-Jabbar – Parish είναι σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα, ίσως top-3 πιο προβεβλημένα matchup της δεκαετίας του ’80. Δεν είχε σημασία αν το ΝΒΑ είχε ζήσει μεγάλες μονομαχίες, η έκρηξη στην τηλεοπτική προβολή συνέπεσε με τη «σύγκρουση πολιτισμών» μεταξύ Lakers και Celtics. Το πρώτο matchup που ξεχώριζε ήταν φυσικά το Magic VS Bird. Αλλά αρκετά πιο μετά ερχόταν αυτό – τον λόγο δεν μπορώ να τον εξηγήσω μέχρι σήμερα. Ίσως ότι ήταν δύο ψηλοί με όμοια «κοψιά»: 2,18 και 102 κιλά ο Kareem 2,16 και 104 κιλά ο Parish. Ίσως ότι είχαν αντιτουριστικές φάτσες ή έμοιαζαν 150 ετών, ενώ ήταν μόλις… 40 και 34 όταν συναντήθηκαν τελευταία φορά σε Τελικούς. Ή ότι και οι δύο έπαιζαν μετά τα σαράντα τους – φτάνοντας τα 41, ο Kareem είχε 14,6 ppg 6 rpg 1,2 bpg σε 28,9 mpg και ο Parish 11,7 ppg 7,3 rpg 1,3 bpg σε 26,9 mpg.

Φυσικά, ο Kareem έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι σε Τελικούς με τους Pistons, ενώ ο “Chief” μπήκε στη λίγκα ακριβώς μόλις παρήκμαζε μια σπουδαία ομάδα Warriors στο δεύτερο μισό των ’70s, πήγε στους Celtics σε ένα all-time «κλέψιμο»⁹⁾Ο “Red” το 1980 έδωσε στους Warriors δύο picks πρώτου γύρου, ανάμεσα στα οποία και το #1 για να πάρει από τα χέρια τους τον Parish και το #3 pick, τον Kevin McHale. Οι Celtics μέσω τριών ντραφτ σε τέσσερα χρόνια έφτιαξαν ίσως την καλύτερη frontline όλων των εποχών με Bird, McHale, Parish, Maxwell και οι Warriors «κονόμησαν» τους Joe Barry Carroll και τον Rickey Brown. Και αν βιάζεστε να κοροϊδέψετε, λυπάμαι, θα δω το ποτήρι μισογεμάτο. Του Carroll κακώς του κόλλησαν το παρατσούκλι “Just Barely Carroll”, την ταμπέλα του τεράστιου “bust” και έφαγε αδικαιολόγητο κράξιμο, αφού έκανε μια αδιάφορα αξιοπρεπή καριέρα. Επιπλέον, οι Carroll-Brown κατέκτησαν ένα Πρωταθλητριών, ένα Κυπελλούχων και ένα Κόρατς, παίζοντας στις Simac/Tracer Μιλάνο και Ρεάλ Μαδρίτης – οι κύριοι των Celtics έχουν ευρωπαϊκές διακρίσεις και δεν το ξέρω;;; Ευχαριστώ. του μπαγάσα του Red Auerbach

Στα μεταξύ τους παιχνίδια:

H διαφορά φαίνεται αρκετά σημαντική, βάσει του στάτους του κάθε παίκτη, όμως εδώ θα πρέπει να συνυπολογίσουμε κάποιες παραμέτρους.

Για παράδειγμα, θα κάνουμε τα παραπάνω νούμερα αναγωγή σε per 36′, αφού σε σχέση με τους Hayes-Lanier, αφ’ενός η μεγαλύτερη πληρότητα των στοιχείων μας εκείνης της εποχής μας δίνει αυτή τη δυνατότητα και αφ’ετέρου, ο ρόλος του Parish στις ομάδες του δεν ήταν του “alpha dog”.

Ως εκ τούτου, βλέπουμε ότι ο Parish κοίταζε στα μάτια τον Kareem όταν συναντούσαν ο ένας τον άλλον στην regular season, αλλά ο Kareem ήταν πραγματικός “factor” στα playoffs – κάτι το οποίο είναι και αρκετά λογικό, λόγω της συντήρησης που έθετε τον εαυτό του – αλλά ανέβαζε και το παιχνίδι του απέναντι στον αντίπαλο του. Σκόραρε περισσότερο και καλύτερα, έπαιρνε περισσότερα rebounds ενώ προφανώς ζόριζε το αποκλειστικά vertical παιχνίδι του Parish.

Bill Walton

Without question, no hesitation, Kareem Abdul-Jabbar was the best player I ever played against.

– Bill Walton

Σε 14 χρόνια καριέρας του στο ΝΒΑ, μέχρι να αποσυρθεί επίσημα, ο Bill Walton έχασε τέσσερις ολόκληρες σεζόν και 680 παιχνίδια κανονικής περιόδου, δηλαδή περίπου το 60% των πιθανών αγώνων που θα μπορούσε να καταγράψει. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος για να τον θεωρεί κάποιος ταυτόχρονα υπερτιμημένο και υποτιμημένο.

Παρόλ’αυτά σε αυτά τα 468 παιχνίδια regular season, μόλις τρεις centers κατάφεραν να κατακτήσουν MVP και MVP τελικών: Moses Malone, Kareem Abdul-Jabbar, Bill Walton. Και μόνο οι δύο τελευταίοι είχαν ένα διαστημικό ratio BLK/TOs: 0,9 o Kareem και 0,8 ο Bill¹⁰⁾Για να έχετε μια τάξη μεγέθους, αυτό το ισοζύγιο σε όλη την Ιστορία του ΝΒΑ το έχουν πετύχει μόνο οι Robinson, Camby, Gobert, Thurmond, Mourning, Whiteside, Olajuwon και οι δύο πρώην Bruins. Το ότι ήταν απίστευτα elite αμυντικοί φυσικά ήταν ήταν το ένα στοιχείο¹¹⁾Το άλλο στοιχείο: ο Kareem επέλεγε τις μάχες του στην άμυνα και ο Walton δεν κατάφερνε να μείνει αρκετά υγιής για να την παίξει. Ήταν δύο από τους καλύτερους passing big men όλων των εποχών, με πόδια αναντίστοιχα γρήγορα και συγχρονισμένα για το ύψος τους¹²⁾Σοβαρά τώρα, ο Walton δεν ήταν με τίποτα 2,11, παίζει να ήταν κοντά στο 2,20 και ως αρχετυπικοί centers, πραγματικά αψεγάδιαστοι στο παιχνίδι τους.

Η αλήθεια είναι πως η Ιστορία δεν έχει τελεσιδικήσει στο θέμα του Walton. Μπορεί τη δεύτερη ζωή που του έδωσε, ως έκτου παίκτη μιας από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών (Celtics του ’86), να την άρπαξε ο “Grateful Red” από τα μαλλιά (πρωτάθλημα και βραβείο «έκτου παίκτη»), αλλά και πάλι η υστεροφημία του θα συνοδεύτεται από ένα μεγάλο “what if?”. Οι Blazers στο τελευταίο ματς του Μαρτίου του ’77 έγραψαν την τελευταία τους ήττα στην κανονική περίοδο απέναντι στους Sixers και στη συνέχεια, έκαναν έξι νίκες στη regular season,  σκόρπισαν τα φαβορί Lakers και Blazers, ολοκλήρωσαν τα playoffs με 14-5, κατέκτησαν το πρωτάθλημα, ξεκίνησαν την επόμενη σεζόν ως φαβορί και είχαν ρεκόρ 49-10 μέχρι εκείνο το νικηφόρο, αλλά καταραμένο παιχνίδι απέναντι και πάλι στους Sixers στο τελευταίο ματς του Φεβρουαρίου του ’78, όπου ο Walton έπεσε άτσαλα στον αριστερό του αστράγαλο στο πρώτο ημίχρονο. Μέσα σε έντεκα ημερολογιακούς μήνες, από ματς με Sixers σε ματς με Sixers, οι Blazers έκαναν 70 νίκες και 15 ήττες και έμοιαζαν σα να παίζουν με παιδάκια.

Από την άλλη, το hype που συνόδευε τον Walton μπορεί να είναι όντως δικαιολογημένο, αλλά πρέπει να «φιλτράρεται» από τρεις παράγοντες που ίσως τον κάνουν καλύτερο από ότι όντως ήταν.

Πρώτον, το νοσταλγικό μυστήριο που διαχρονικά συνοδεύει και ενισχύει τα “what if”.

Δεύτερον, ότι οι επιδόσεις του συνοδεύονταν από τις θριαμβολογίες των ΜΜΕ για την «Μεγάλη Λευκή Ελπίδα» που έκανε σκόνη το μπλαζέ “alpha dog” της λίγκας (Kareem Abdul – Jabbar) και ένα μάτσο streetballers (Julius Erving, World B. Free, George McGinnis, Darryl Dawkins, Caldwell Jones) και επανέφερε την τάξη στο χάος που επικρατούσε στα ’70s στη λίγκα¹³⁾Δείτε την «διακριτική μεταχείριση» του Walton στα παραπάνω εξώφυλλα του Sports Illustrated, όπου συνυπήρχε – suprise, surprise! – με τον Kareem.

Τρίτον, τι να κάνουμε, είναι και η διάρκεια παράμετρος της επιτυχίας, αλλιώς ο Derrick Rose είναι ο αιώνιος MVP της λίγκας, όχι;

Στα μεταξύ τους παιχνίδια:

Ξέρετε τι βλέπουμε ακριβώς πιο πάνω; Δύο generational παιχταράδες που παίζουν με τα χειρότερα ανταγωνιστικά ρόστερ της λίγκας (καμία σχέση ας πούμε με τους «τιγκαρισμένους» Sixers) και ο εμφανώς καλύτερος από τους δύο, ο ΜVP της λίγκας αποκλείεται με 4-0 από τον MVP των Τελικών. O μεν Kareem γράφει 30,3 ppg / 16 rpg / 3,8 apg / 1,3 spg / 3,8 bpg με 60,8% στα σουτ, ενώ ο Walton 19,3 ppg / 14,8 rpg / 5,8 apg / 1 spg / 2,3 bpg με 50% στα σουτ. Πως έγινε αυτό; Ε, του Kareem ήταν χειρότερο, αν σκεφτούμε ότι οι αμέσως καλύτεροι παίκτες μετά Lucius Allen και Kermit Washington (…) ήταν τραυματίες και ξέμεινε με τους τριαντάρηδες κάποτε-All-Star Cazzie Russell και αμυντικό-σπεσιαλίστα-που-αργότερα-γίνεται-προπονητής Don Chaney, ενώ ο Walton έπαιζε με όλους τους βασικούς Blazers, με πρώτο και κύριο τον υποτιμημένο, αλλά σπουδαίο Maurice Lucas.

Όσο συνυπήρξαν στη λίγκα:

Wilt Chamberlain

Όταν ο Kareem ήταν ακόμα Lew και ούτε ακόμα Bruin, ήταν ήδη διάσημος: ήταν All-American, ήταν το πιο αναμενόμενο prospect που θα έμπαινε στο NCAA ίσως ακόμα και μέχρι σήμερα και είχε εμφανιστεί στο Ed Sullivan Show.

Ήταν τόσο διάσημος που ο μυθικός Wilt Chamberlain τον κάλεσε να κάνουν παρέα ως «διάσημοι». Η σχετικά άγνωστη συναναστροφή τους περιγράφεται κάπως πιο εκτενώς στο ντοκιμαντέρ “Kareem: Minority of One” του ΗΒΟ, που έψαχνα να το κατεβάσω/δω εδώ και τέσσερα χρόνια, αλλά όποιος ψάχνει βρίσκει τελικά (δεν θα σας πω που, αλλά ξεκινήστε από το reddit). Εκεί περιγράφεται πως ο έφηβος Lew στα 14 του γνώρισε τον “Big Dipper”, που τότε ήταν στα απόλυτα ντουζένια του, στο θρυλικό “Rucker Park” και πως ήταν αρχικά πολύ ενθουσιασμένος. Ο Wilt ήταν εξίσου ενθουσιασμένος που θα είχε κάποιον υπό την κηδεμονία του και μάλιστα, έβγαζε έξω τον Lew για να γνωρίσουν νέες γυναίκες, ενώ του χάρισε και μερικά από τα φανταχτερά κουστούμια του, άσχετα αν τελικά η μητέρα του δεν τον άφησε να τα κρατήσει, αφού βασικά ήταν άπλυτα του Wilt από τα ξέφρενα πάρτι του.

Στην πορεία βεβαίως των πραγμάτων, ο Lew ξενέρωσε. Χαρακτηριστικά θυμάται να μπαίνουν οι δυο τους σε ασανσέρ, να μπαίνει ένας τρίτος μέσα, να γουρλώνει τα μάτια κοιτάζοντας προς τα πάνω δύο πανύψηλους τύπους, να λέει «Ουάου, πως είναι ο καιρός εκεί πάνω;» και ο Wilt να τον φτύνει και να του απαντάει «Βρέχει…». Δεν υπήρχε καμία σχέση ανάμεσα στους δύο. Και η προσπάθεια να κάνει ο Wilt mentoring και η προσπάθεια να γίνει ο Lew apprentice κάποιου που δεν μπορούσε να θαυμάσει βούλιαξαν αύτανδρες.

Η ιστορία του επόμενου μεγάλου center που θα διαδεχόταν τον Chamberlain ήταν μια βελτιωμένη ή πιο σύγχρονη εκδοχή του Russell που θα τον υπερέβαινε. Το ήσυχα ανταγωνιστικό πνεύμα του Kareem ή η αναζήτηση του για κάτι ανώτερο τον έκανε να να θέλει να γίνει καλύτερος από τον Wilt. Και ο Wilt, που η ήττα δεν τον διαπερνούσε, αλλά η απόρριψη μάλλον τον τσάκιζε, δεν του το συγχώρεσε ποτέ. Μεταξύ μας, κρίνοντας από τις πόσες ταπες και καρφώματα φαίνεται παρακάτω να έφαγε ο Wilt μέσα σε τέσσερα χρόνια από τον Lew, κι εγώ θα τον είχα άχτι.

Οι συχνές επιθέσεις του Chamberlain στον Kareem – ότι έλεγε υπονοούμενα για αυτόν, ότι δεν είναι τόσο καλός αμυντικός center, κτλ. – κάποια στιγμή έφτασαν τον “Cap” στα όρια του. Και μόλις αποσύρθηκε ο Kareem, απάντησε με μια υπέροχη επιστολή, μνημείο ξεκατινιάσματος, που αποκαλούσε τον Wilt “Chumperlame”¹⁴⁾OK, όχι και ο καλύτερος στα “one-liners” ο Kareem, “whining crybaby” και “quitter”. Αρκετά χρόνια νωρίτερα, βέβαια, είχε καταφέρει δύο μεγάλα πλήγματα στον Wilt που ήταν εθισμένος στα ανούσια ρεκόρ.

Το πρώτο έγινε τη σεζόν 1971-72. Πολλοί γνωρίζουν το – μέχρι σήμερα άθραυστο σε επίπεδο αμερικάνικου επαγγελματικού αθλητισμού – ρεκόρ των 33 συνεχόμενων νικών των τότε Lakers των Chamberlain, West, Goodrich, που ξεκίνησαν τη σεζόν με 3-3 και μετά ξέχασαν να χάσουν για δυο μήνες. Λίγοι όμως θυμούνται ότι το τρένο σταμάτησε, όταν συναντήθηκαν με τους Bucks στις 9 Ιανουαρίου του 1972. Τα «ελάφια» είχαν 19 νίκες στα τελευταία 20 παιχνίδια και σημείωσαν απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους τους την εικοστή σε 21, με τον Kareem να κάνει όργια και να ρίχνει και μια ωραιότατη μπουνιά στον Happy Hairston.

Όσο για το δεύτερο; Απρίλη γεννήθηκε ο Kareem. Απρίλη έπαιξε και το τελευταίο του παιχνίδι στη regular season. Απρίλη του ’83 πέρασε και το μεγάλο του ίνδαλμα. Ο Magic επέμενε να του δώσει την συγκεκριμένη assist στο ποστ, ο Kareem προσπάθησε να ποστάρει τον τεράστιο Eaton των Jazz, αλλά τελικά αποφάσισε να εξαπολύσει το αγαπημένο του skyhook. Swish!

36 years ago, Kareem Abdul-Jabbar passed Wilt Chamberlain to become the NBA's all-time leading scorer.

He went on to score a record 38,387 points in his legendary career 🔥 pic.twitter.com/1yozU9aftH

— NBA on ESPN (@ESPNNBA) April 5, 2020

Σε ότι αφορά τα στατιστικά, εντάξει, δεν υπάρχει μεγάλη σύγκριση. Ο Kareem μπήκε σε μια λίγκα, όπου, σε ένα περίεργο «κενό εξουσίας», ο Chamberlain ήταν μάλλον το “alpha dog”, αλλά είχε θυσιάσει πολύ από τον εγωισμό του για να διασφαλίσει ότι θα κατακτήσει ξανά πρωτάθλημα μετά την απόσυρση του Russell. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο “Big Dipper” των Sixers και Warriors, αλλά σε καμία περίπτωση επίσης δεν ήταν «τελειωμένος». Όμως, ακόμα και σε εκείνη τη μαγική σεζόν για τους Lakers, που κατέκτησαν επιτέλους το πρωτάθλημα το 1972, που ο Chamberlain βγήκε Finals’ MVP με 19,4 ppg / 23,2 rpg / 2,6 apg / 60% στα σουτ, ο Kareem τον είχε κάνει χαλκομανία σε έξι Τελικούς Δύσης που προηγήθηκαν: 33,7 ppg / 17,5 rpg / 4,8 apg / 45,7% στα σουτ ο Abdul – Jabbar, 10,8 ppg / 19,3 rpg / 3,3 apg / 45,2% στα σουτ ο Chamberlain. Από την άλλη, είμαστε σίγουροι πως ο Wilt έχει να θυμάται πρώτα και κύρια ότι έγινε ίσως ο μόνος που έκοψε το “skyhook” του Kareem. Προτεραιότητες είναι αυτές.

Τα πέντε τελευταία χρόνια του, ο “Wilt the Stilt” τα πέρασε στους Lakers, όπου κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, έχασε τρεις τελικούς και έναν τελικό περιφέρειας. Αυτό εξηγεί την ισορροπία ανάμεσα σε νίκες και ήττες βασικά, γιατί σχεδόν σε όλα τα άλλα που σχετίζονταν με την συνύπαρξη τους στη λίγκα και τις μεταξύ τους μονομαχίες, μάλλον δεν υπήρχε σύγκριση. Στα μεταξύ τους παιχνίδια:

Όσο συνυπήρξαν στη λίγκα:

Moses Malone

Σε 13 χρόνια σκληρών μαχών, σε μια μεταβατική αλλά και μυστικιστική περίοδο από τότε που τελείωσε το ΑΒΑ μέχρι που ο Jordan ανέλαβε να καταδυναστεύσει τη λίγκα, δύο ήταν οι παίκτες που είχαν τόσο υψηλό PER και τους πιστώνονταν τόσα πολλά μερίδια στις νίκες.

Ο Kareem Abdul-Jabbar και ο Moses Malone ήταν efficient “as fuck” και οφείλονταν τόσες νίκες σε αυτούς που θα μπορούσαν μόνοι τους να κλείσουν σχεδόν δύο σεζόν αήττητος ο καθένας μόνος του.

Και χωρίς πολλές κουβέντες: από όλους τους centers, o μόνος που συνυπήρξε με τον Kareem στην ακμή και των δύο και μπορεί να ισχυρίζεται ότι τον κοίταζε στα μάτια ήταν ο Moses Malone. Μάλιστα, στις μεταξύ τους κόντρες, μπορεί να ήταν και καλύτερος.

Προσέξτε! Ο Moses, που ήταν «ίσα βάρκα – ίσα πανιά» στην κανονική περίοδο με έναν από τους πέντε σπουδαιότερους αθλητές που έπιασαν μπάλα μπάσκετ ποτέ, είτε όσο συνυπήρχαν στη λίγκα είτε όσο κοντράρονταν και μάλιστα στα playoffs δεν απέδιδε τόσο όσο αυτός (θα δείτε σχετικά σε πίνακα μερικές παραγράφους παρακάτω), αλλά, στις μεταξύ τους αναμετρήσεις στα playoffs, αφήνιαζε.

Και όταν λέμε μεταξύ τους αναμετρήσεις στα playoffs, εννοούμε τον πρώτο γύρο playoffs της Δύσης Lakers – Rockets το 1981 και τους Τελικούς Lakers – Sixers το 1983. Ο “Chairman of the Boards” είχε 8/69 ψήφους πρώτης θέσης το 1981 με τον “Cap”, αλλά ο δεύτερος είχε περισσότερες συνολικές και ήταν αυτός τρίτος στην ψηφοφορία για τον MVP, πίσω από τους Erving, Bird. Όμως, ο Moses ήταν MVP της κανονικής περιόδου το 1981-82 με 40/69 ψήφους πρώτης θέσης και ξανά το 1982-83 με 69/75 ψήφους πρωτιάς, δεύτερος και τις δύο χρονιές ο Larry Bird, δέκατος και τις δύο χρονιές ο Kareem – ούτε καν κοντά! Και τι έκανε ο καλύτερος παίκτης της λίγκας τη τριετία 1980-83 όταν πέτυχε τον Kareem στην ύστερη postseason;

Πρώτα, σε τρία παιχνίδια το 1981, ο Malone σημείωσε 31,3 ppg / 17,7 rpg / 3 apg / 51,4% στα σουτ¹⁵⁾Για να καταλάβετε και το επιχείρημα δυο παραγράφους πάνω: στα playoffs συνολικά, ο Moses είχε 26,8 ppg / 14,5 rpg / 1,7 apg / 47,9% στα σουτ. Καταλάβατε; Ο τύπος ζούσε να παίζει απέναντι στον Kareem!!! και ο Kareem 26,7 pgg / 16,7 rpg / 4 apg / 46,2% σουτ. Δεν ήταν μόνο ότι οι Rockets πέταξαν έξω τους πρωταθλητές και φαβορί Lakers τόσο νωρίς, στερώντας τους τον έναν από τους δύο Τελικούς που δεν έπαιξαν στα ’80s (τον άλλον επίσης οι Rockets το ’86). Τον πετσόκοψε. Τον κονιορτοποίησε. Τον τελείωσε. Τον έκανε κεμπάπ. Πείτε το όπως θέλετε.

Έπειτα, σε τέσσερα παιχνίδια το 1983 – sweep σε Τελικούς απέναντι στους πρωταθλητές, θυμίζουμε – ο Malone σημείωσε 25,8 ppg / 18 rpg / 2 apg / 1,5 spg / 1,5 bpg / 50,7% στα σουτ και και ο Kareem 23,5 ppg / 7,5 rpg / 3 apg / 0,8 spg / 2,3 bpg / 55,2% στα σουτ. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σε τέσσερις αγώνες, ο μεν πήρε 72 rebounds και ο δε 30!

O Moses λάτρευε να παίζει με τον Kareem. Λάτρευε να τον σπρώχνει, να τον βγάζει εκτός θέσης όποτε επιχειρούσε να βιδώνει το αριστερό του πόδι για το skyhook, λάτρευε να φυτεύει τον κώλο του στο ποστ και να μη βρίσκει χώρο ο άλλος να χωθεί. Και από την άλλη, ο Kareem σιχαινόταν (να παίζει με) τον Moses, σιχαινόταν το ωμό και physical παιχνίδι του και σιχαινόταν ότι είχε τόσο γρήγορα πόδια όσο αυτός – όλα αυτά τόσο που δεν βρήκε μισή κουβέντα να πει, έστω ως αναφορά, στο βιβλίο του “Giant Steps” για τον μεγάλο του αντίπαλο. Πόσο μικρόψυχο ρε “Cap”…

Γιατί λοιπόν ο Kareem κερδίζει το επιχείρημα;

Δεν είναι προφανώς ούτε τα βραβεία ούτε ότι σε 13 σεζόν συνύπαρξης είχε ελαφρώς καλύτερους αριθμούς σε όλες τις κατηγορίες, πλην rebounds. Δώστε λίγο μεγαλύτερη έμφαση στο VORP.

Καλώς ήλθατε στο μαγικό κόσμο του “Value Over Replacement Player”, την πιο φιλόδοξη προσπάθεια να δημιουργηθεί μια αποτελεσματική σύντμηση των PER, plus/minus, win shares – όχι απόλυτη προφανώς σε ένα άθλημα όπως το μπάσκετ. Πολύ απλά, εδώ φαίνεται και πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος κάποιου σε μια ομάδα και πόσο καλή είναι η ομάδα αυτή. Στη σχετική all-time λίστα¹⁶⁾Αν το εκτιμήσατε ως υπέροχο εργαλείο – και είναι – ήρθε η ώρα να μάθουμε ποιος έχει το υψηλότερο VORP στην Ιστορία και να διχαστούμε ωραία, όμορφα και οπαδικά. Έτσι, μέρες που είναι με το “The Last Dance”, πρώτος ever είναι ο LeBron James με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο Michael Jordan. Αυτό σημαίνει πως ο “King” είχε σπουδαιότερο impact σε κακές ομάδες από τον “Air” ή o “Air” είχε μικρότερο impact σε contenders από τον “King” (γεια σου, Scottie Pippen) ή και τα δύο., δύσκολα θα βρείτε στα ψηλά ράφια κάποιον που δεν έπαιζε γενικά σε ομάδες με θετικά ρεκόρ, αλλά στη δική μας περίπτωση ο Kareem είναι all-time 7ος με σχεδόν διπλάσιο VORP από τον 40ο Moses – το ίδιο και ειδικότερα στα 13 χρόνια που συζητάμε. Πρακτικά, ο Kareem και ο Moses είχαν γενικά όμοια καθοριστικό ρόλο, αλλά ο μεν σε καλύτερες ομάδες.

Ας προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε λίγο πιο «δημοσιογραφικά».

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο Moses, με ελάχιστους τραυματισμούς, ήταν πάντα εκεί, έδινε πάντα δεκάρα, κοίταζε τη δουλειά του και έσκιζε τον (τεράστιο) κώλο του μέσα στο παιχνίδι, όμως έμοιαζε περισσότερο ο μεγαλύτερος ρολίστας πολυτελείας που είδε ποτέ το παιχνίδι, παρά ένας αστέρας με pedigree πρωταθλητή. Επιπλέον, κανείς δεν κατάλαβε γιατί άλλαξε τόσες ομάδες. Έφυγε από τους Utah Stars του ΑΒΑ γιατί έκλεισε το franchise, έφυγε από τους St. Louis Spirits γιατί έκλεισε ολόκληρη η λίγκα, τον επέλεξαν στο ντραφτ οι Blazers, αλλά τον αντάλλαξαν γιατί είχαν ήδη τον Maurice Lucas¹⁷⁾Δηλαδή την σεζόν 1976-77, που πήραν πρωτάθλημα, οι Blazers θα μπορούσαν να είχαν Bill Walton-Maurice Lucas-Moses Malone και να συνεχίσουν τη δυναστεία τους μετά τον τραυματισμό του Walton, μόλις ο Moses πάχυνε και μετακινήθηκε στη θέση του center…, πήγε στους Buffalo Braves, όπου σε δύο μόλις παιχνίδια δεν έβρισκε εγγυημένο χρόνο στο πλάι του Bob McAdoo – βαθιά ανάσα – και πήγε στους Rockets, στους οποίους διέπρεψε αλλά και από τους οποίους όμως έφυγε για τη Philadelphia ως restricted free agent με το μεγαλύτερο συμβόλαιο μέχρι τότε στην Ιστορία (η πρώτη λογική κίνηση), από την οποία, παρότι πήρε πρωτάθλημα, έφυγε περίπου για ένα πίτα γύρο απ’όλα για τους Bullets, από τους οποίους έφυγε ελεύθερος για την Atlanta, από την οποία έφυγε ελεύθερος για το Milwaukee – και ΣΕ ΟΛΑ αυτά τα 18 χρόνια, ο “Mo” είχε μέσους όρους 10-30 πόντους και 9-17 rebounds!!!

Με απλά λόγια: στο μυαλό του Moses Malone υπήρχε μόνο να πληρώνεται σωστά, να δουλεύει σκληρά, να παίζει πολύ και να τιμάει το ψωμί του. Ήταν σπουδαίος επαγγελματίας και σπουδαίος αθλητής. Αλλά, χωρίς να θέλουμε να αποφύγουμε τα στερεότυπα, ο Kareem ήταν πρωταθλητής. Ο Moses έπαιζε γιατί του άρεσε να παίζει και να δίνει το 100% των δυνάμεων του – είτε ήταν στην preseason είτε στην offseason. Ο Kareem ήξερε πότε έπρεπε να παίξει για να νικήσει.

Αλλιώς; Ο Moses είναι ο τύπος που πηγαίνει κάθε απόγευμα στο ανοιχτό και μέχρι να πιάσει μεσάνυχτα, έχει παίξει 60 «μονά» με 80 άτομα. Δεν έχει θέμα να παίξει με οποιονδήποτε, γιατί αυτός θα σκιστεί όπως και να’χει, όσο ταλέντο ή όρεξη κι αν έχουν ή δεν έχουν οι συμπαίκτες και οι αντίπαλοι του, αλλά στο τέλος της ημέρας, μην περιμένετε να κάνετε περισσότερο παρέα ή να δεθείτε – αν θέλετε να τον ξαναδείτε, αύριο θα είναι τέτοια ώρα στο γηπεδάκι. Ο Kareem είναι ο τύπος που γενικά θα παίξει πάντα γερά και σωστά, αλλά θα προτιμήσει να παίξει με καλούς συμπαίκτες για να νικήσει καλούς αντιπάλους, με κίνδυνο να φαίνεται ότι σνομπάρει άλλους, ακόμα κι αν αυτός δεν το βλέπει έτσι.

Ελπίζω τώρα να βγαίνει περισσότερο νόημα, όποιον κι αν εκτιμάτε πιο πολύ μετά από αυτή τη διαπίστωση.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021