Ποιο θα ήταν το ιδανικό φινάλε καριέρας αθλητή;
Αυτό του Lennox Lewis που στον τελευταίο του αγώνα νίκησε τον Vitali Klitschko. Ή το Superbowl MVP John Elway στην τελευταία σεζόν της δεκαεξαχρονης καριέρας του με τους Denver Broncos.
Στο ΝΒΑ μάλλον είναι και θα παραμείνει Το Παιχνίδι Με Τα Μπαλόνια, όταν ο Bill Russell σαν παίκτης – προπονητής σήκωσε τον τίτλο μέσα στο Los Angeles.
Ο Oscar Robertson είχε την ευκαιρία να κλείσει την καριέρα του με τον ιδανικό τρόπο που θα είχε υπερβεί κάθε άλλον και ίσως είχε εδραιώσει το όνομά του στις συζητήσεις με τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Μετά από 10 χρόνια που είχε χαραμιστεί στους μέτριους Cincinnati Royals, βρισκόταν στους Bucks με τους οποίους είχε ήδη πάρει τον τίτλο του 1971. H ομάδα του 1974 ήταν ακόμα καλύτερη. Ο Kareem ήταν στο peak του, κάτι το οποίο κράτησε καμιά 20αρια χρόνια κι ο Bob Dandridge είχε πάρει το ρόλο του δεύτερου σταρ της ομάδας αφήνοντας τον Big O σε έναν πιο συμπληρωματικό ρόλο στην τελευταία σεζόν της καριέρας του.
Δυο μέρες πριν ένα απίστευτο sky-hook του Kareem είχε σιγήσει το Boston Garden δυο δευτερόλεπτα πριν πανηγυρίσουν οι Celtics τον πρώτο τους τίτλο στην μετά Russell εποχή και την 12η Μαΐου του 1974 οι Bucks υποδεχόταν στο Moda Center τους Celtics για το έβδομο παιχνίδι των Τελικών . Το παιχνίδι έμπαινε στην τελευταία περίοδο με τους Celtics να έχουν ένα ελαφρύ προβάδισμα. Ο Tom Heinsohn προπονητής, πριν γίνει μόνιμος γκρινιάρης σχολιαστής αγώνων είχε βάλει διαρκώς double team στον Kareem κι είχε τον καλύτερό του αμυντικό στην περιφέρεια Don Chaney καθηλωμένο στον πάγκο λόγω φάουλ. Ο Oscar είχε ανάμεσά σε αυτόν και το ιδανικό φινάλε καριέρας μόνο τον δευτεροετή guard των Celtics Paul Westphal. O 23χρονος τότε Westphal όμως είχε άλλα σχέδια. Έπαιξε την άμυνα της ζωής του απέναντι στον Big O κρατώντας τον σε μόλις 2 στα 13 σουτ, σκόραρε και 12 πόντους και έγινε ο καταλύτης για τον 13ο τίτλο των Celtics μέσα στο Milwaukee.
O μύθος λέει πως το μεγαλύτερο λάθος που είχε κάνει ο Red Auerback στην καριέρα του ήταν η μη υπογραφή του Νίκος Γκάλη μετά το draft του 1981.
Στην Βοστόνη λένε πως η χειρότερη όλων ήταν η τελευταία του απόφαση στο draft του 2001 όταν είχε επιλέξει τον Joe Forte αντί για τον Tony Parker όπως ήθελε όλη η υπόλοιπη ομάδα.
Στην πραγματικότητα αυτή βρίσκεται πριν το ξεκίνημα της σεζόν 1975-76. Με τον Chaney να υπογράφει στο ABA, η θέση του βασικού ήταν έτοιμη για τον Westphal. Την ίδια στιγμή όμως ο Auerbach, πίστευε ότι o Westphal ήταν πολύ παρόμοιος παίκτης με τον Jo-Jo White και πως δεν μπορούσε να ταιριάξουν οι δυο τους μαζί δίπλα στον Havlicek. Οπότε ο Red έκανε αυτό που θα γινόταν γνωστός ως The Harden Trade 35 χρόνια αργότερα.
Οι Suns ήταν στην όγδοη τους σεζόν στο ΝΒΑ και δεν είχαν κερδίσει ούτε μια σειρά playoffs μέχρι τότε. Είχαν τελειώσει την προηγούμενη σεζόν με ρεκόρ 32-50. Οι 32 νίκες τους έδωσαν το τέταρτο πικ στο draft όπου επέλεξαν τον center Alvan Adams. Ο Charlie Scott ήταν ο καλύτερος παίκτης και μόνος All Star τους. Παρόλα αυτά ο general manager των Suns Jerry Collangelo, τόλμησε να τον στείλει στη Βοστόνη για τον Westphal και δύο πικ δεύτερου γύρου. Οι οπαδοί στην Arizona έβραζαν, αλλά ο Collangelo δήλωνε πως μπορεί ο Westphal να μην ήταν τόσ ταλαντούχος όσο ο Charlie Scott, αλλά θα έκανε τους Suns καλύτερη ομάδα.
Το επόμενα πέντε χρόνια ο Westphal έγινε από αναπληρωματικός των Celtics o καλύτερος guard της λίγκας με τους Suns.
Πέντε σεζόν που δεν έπεσε ποτέ κάτω από 20 πόντους και 5 assists μέσο όρο. First team All-NBA το 1977, 1979 και 1980 και second team All-NBA το 1978. Ένας πραγματικός σούπερσταρ και πιο ολοκληρωμένος από κάθε άλλο guard σε όλο το ΝΒΑ: καλύτερος στην άμυνα από Pete Maravich, καλύτερος δημιουργός από τον George Gervin, καλύτερος σκόρερ από τον Doug Collins και τον Dennis Johnson και πιο αποτελεσματικός από τον David Thompson.
Ο Paul Westphal ήταν ο καλύτερος “κοντός” στην λίγκα. Τόσο καλός που όταν οδήγησε τη Δύση στη νίκη στο πρώτο του All Star Game, το κοινό των Bucks ξεκίνησε να γιουχάρει κατά την ανάδειξη του Julius Erving σαν MVP.
Και ακριβώς 44 χρόνια πριν, στην πρώτη του σεζόν με το #44 των Suns ήταν έτοιμος να πάρει την πιο απολαυστική εκδίκηση.
Το Phoenix, όπως είχε προαναγγείλει ο Collangelo με ηγέτη των Westphal είχε κάνει δέκα νίκες περισσότερες από την προηγούμενη χρονιά και είχε φθάσει στα playoffs. Εκεί έσπασαν τις έδρες των Supersonics και των Warriors για να γίνουν η πρώτη ομάδα στην ιστορία που έφθανε στους τελικούς με ρεκόρ 42-40.
Το ζευγάρι των Τελικών του 1976 είχε ξεκάθαρο φαβορί. Από την μία οι έμπειροι Celtics, που κυριαρχούσαν στην Ανατολή. Από την άλλοι οι Sunderella Suns με καλύτερους παίκτες έναν rookie και ενός παίκτη που δεν δεν ξεκινούσε σαν βασικός τα τέσσερα χρόνια που αγωνιζόταν στην απέναντι όχθη. Οι Celtics είχαν κερδίσει όλα τα μεταξύ τους παιχνίδια στην κανονική περίοδο.
Οι Suns όμως με τον Westphal να έχει μέσους όρους 21 πόντων και 5 assists πήραν τα δυο παιχνίδια στο Phoenix για να φθάσει η σειρά στο πέμπτο παιχνίδι.
Αυτό που έμελλε να χαρακτηριστεί και ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών.
Οι Celtics ήταν μπροστά με 20 πόντους στο δεκάλεπτο και 15 στο ημίχρονο και όδευαν σε μια εύκολη νίκη μέσα στο γεμάτο Boston Garden. Οι Suns έπαιξαν την καλύτερη τους άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο και κατάφεραν να ροκανίσουν τη διαφορά, ισοφαρίζοντας δευτερόλεπτα πριν τη λήξη στα 95. Αφού ο διαιτητής Richie Powers έκανε το στραβά μάτια στην προσπάθεια του Paul Silas να ζητήσει time-out τρία δευτερόλεπτα πριν το τέλος της παράτασης, επειδή όπως δήλωσε αργότερα δεν ήθελε να καθορίσει τον αγώνα με αυτό τον τρόπο ο αγώνας οδηγήθηκε σε δεύτερη παράταση.
222 σχόλια σε κείμενο που γράφτηκε 40 χρονιά μετά!!
Ο γέννημα-θρέμμα Καλιφορνέζος Westphal αντί να φοιτήσει στο UCLA που είχε τότε την καλύτερη κολεγιακή ομάδα όλων των εποχών είχε αποφασίσει να πάει στο επίσης τοπικό USC. Μπορεί να μην πήρε τους τίτλους που έπαιρνε με την ομάδα του John Wooden, αλλά είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την μυθική ομάδα football του πανεπιστημίου του. Εκεί είχε δει τον προπονητή του κολεγίου John McKay να εκμεταλλεύεται τους κανονισμούς συνειδητά όταν βρισκόταν πίσω στο τέλος των παιχνιδιών να ζητάει timeouts ενώ δεν είχε δικαίωμα. Οι Trojans έχαναν 5 γιάρδες, αλλά ταυτόχρονο κέρδιζαν πολύτιμο χρόνο καθώς σταματούσε να κυλάει το χρονόμετρο.
Με τον πέμπτο τελικό να βαδίζει προς το τέλος της δεύτερης παράτασης αυτή η γνώση του φάνηκε χρήσιμη.
Η Βοστόνη ήταν μπροστά με 109–106 ενώ απέμεναν 20 δευτερόλεπτα (και δεν υπήρχαν τρίποντα). Ο Dick Van Arsdale με το πρώτο του καλάθι μείωσε σε 109–108.
Ο Paul Westphal έκλεψε την μπάλα από τον John Havlicek, που σημειολογικά μιλώντας είναι σαν να βάζεις fadeaway στην μάπα του MJ, να βρίζεις την μάνα του Payton ή να έχεις σχέση με τη γυναίκα του Frank Lambard και στα έξι δευτερόλεπτα ο Perry σκόραρε βάζοντας το Phoenix μπροστά με 110–109 6 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη.
Ο Havlicek ήταν και είναι ο παίκτης συνώνυμο του clutch και εξιλεώθηκε για το προηγούμενο λάθος με ένα τρελό σουτ εκτός ισορροπίας με την μιση ομάδα του Phoenix να κρέμεται πάνω του και μετά ακούστηκε η κόρνα της γραμματείας.
Οι οπαδοί μπήκαν μέσα να πανηγυρίσουν το 3-2 και οι παίκτες των Celtics επέστρεψαν στα αποδυτήρια. Ο Rick Barry που σχολίαζε τον αγώνα επέμενε ότι απέμεναν δυο δευτερόλεπτα και για κακή τους τύχη οι διαιτητές συμφώνησαν. Οι οπαδοί των Κελτών δεν αντέδρασαν πολύ ψύχραιμα κι εξέφρασαν τις διαφωνίες τους στους διαιτητές όχι μόνο λεκτικά αλλά και σωματικά.
Τελικά μόλις πήγε το παιχνίδι έπρεπε να ξαναρχίσει με ένα δευτερόλεπτο να απομένει και το Phoenix να έχει την επαναφορά κάτω από την μπασκέτα του.
Τότε ο Paul Westphal ζήτησε time-out.
Η ιδέα ήταν ότι με τους Suns να μην έχουν time out θα δεχθούν τεχνική ποινή που σήμαινε μια βολή για τους Celtics, αλλά η επαναφορά της μπάλας αντί για την baseline θα γινόταν από την σέντρα!
Εν μέσω ελαφριών “ενοχλήσεων” παίζοντας σφαλιάρες με τους κάφρους οι Suns σχεδίασαν την επαναφορά την ίδια στιγμή που ο Jerry Collangelo απειλούσε πως θα πάρει την ομάδα να αποχωρήσει, τακτική που αντιγράφηκε από τους παράγοντες του ΠΑΟΚ σε έναν τελικό στο ΣΕΦ.
Η επαναφορά έγινε και ο Gar Heard έβαλε ένα μυθικό buzzer-beater για να στείλει τον αγώνα στην παράταση
Στην τρίτη παράταση οι αστέρες και των δύο ομάδων εκτός του Westphal είχαν βγει λόγω φάουλ και οι Celtics σήκωσαν από το βάθος του πάγκου τον Glenn McDonald, που σκόραρε έξι πόντους και τους οδήγησε στην νίκη με 128-126. Την ίδια στιγμή στον πάγκο του Phoenix δίχως να αγωνιστεί λεπτό βρισκόταν ένας έμπειρος guard που λεγόταν Pat Riley.
Δυο μέρες μετά οι Celtics νίκησαν στο έκτο παιχνίδι για να σηκώσουν το 14ο πρωτάθλημά τους.
Οι Suns είτε είναι λόγω του σπασμένου σαγονιού του Joe Johnson, ή λόγω του αντιαθλητικού χτυπήματος του Robert Horry ή λόγω ενός αχρείαστου double team του Danny Ainge ακόμη μετράνε τις χαμένες τους ευκαιρίες.
