Καλώς ήλθατε στην σημερινή επισκόπηση του NBA Bubble, λιτή, απέριττη και ενδιαφέρουσα (ελπίζουμε), την οποία θα παρουσιάζουμε κάθε μέρα που θα κρατήσει αυτή η ιδιότυπη κατάσταση, με πολύ μεράκι και ακόμα μεγαλύτερη αυταρέσκεια.
Πάμε να δούμε τι είδαν τα ματάκια μας χτες, χρησιμοποιώντας ορισμένα από τα πιο κρύα λογοπαίγνια από τα άπειρα που μπορούμε να σκαρφιστούμε με τη λέξη “bubble”, περιμένοντας στα σχόλια τα δικά σας (όχι σχόλια, λογοπαίγνια).
Bubblegum
Καθετί έχει δύο όψεις. Για παράδειγμα, σειρά αγώνων που περιέχει τους Russell Westbrook, Chris Paul και James Harden πρέπει να είναι τουλάχιστον εφιαλτική για τους διαιτητές, αφού έχει «απ’ όλα»: flopping, μίρλα, ύπουλα plays, θέατρο…
Από την άλλη, όμως, εδώ βλέπουμε τον Russ να κοπανάει σαν τον Ιωαννίδη τη μπάλα από τα χέρια ενός διαιτητή μπροστά στα μάτια και ενός δεύτερου. Έχει προηγηθεί ένα αδιανόητο θέατρο του Schröder, οπότε μη βιαστείτε να κρίνετε τον Westbrook.
Συμπληρωματικά, ωστόσο, ας τονίσουμε κάπου εδώ ότι ο διαιτητής Scott Foster αναγκάστηκε χτες να πάρει μια δύσκολη απόφαση αφού έχει συνηθίσει να αδικεί ταυτόχρονα και τον Chris Paul και το Houston (ας θυμηθούμε εδώ κάπου την ίσως δικαιολογημένη και σίγουρα ανυπόφορη γκρίνια Paul και Rockets games 1 & 7 στους τελικούς Δύσης το 2018 και στο game 2 στους ημιτελικούς Δύσης το 2019).
Rockets have lost 7 straight playoff games that Scott Foster officiates, CP3 has lost 9.
This is the basketball equivalent if Stone Cold Steve Austin was the special guest referee for a main event between Vince McMahon and The Rock. https://t.co/ZruvUBivCJ
— Rob Perez (@WorldWideWob) September 2, 2020
Η απόφαση ήταν ξεκάθαρη για τον πεντακάθαρο διαιτητή που είχε μόνο μια μεμονωμένη σχέση με ένα μεμονωμένο περιστατικό διαφθοράς στο ΝΒΑ και δεν έχασε την ευκαιρία να θυμίσει στον Πρόεδρο της Ένωσης Παικτών πόσο πεντακάθαρος είναι.
Thunder guard Chris Paul says referee Scott Foster made a point to tell him before the Game 7 loss to the Thunder tonight that he also reffed his Game 7 loss to the Spurs in 2008 when CP was with the Hornets.
— Marc J. Spears (@MarcJSpears) September 3, 2020
– Objection!
– I’m going to allow it. Ηe has the most sensibly irrational confidence out there.
https://twitter.com/OAnunoby/status/437686141236428800
Άλλο παράδειγμα. Ο Jimmy Butler είναι όντως τόσο ανταγωνιστικός;
Ή μήπως είναι τρελός;
we all make "Jimmy Butler's work ethic is insane" jokes but it's only the second quarter and every Bucks player is grabbing their shorts during timeouts while Jimmy laughs like a god damn maniac.
— Rob Perez (@WorldWideWob) September 2, 2020
Μην βιάζεστε να απαντήσετε. Μήπως τρελός;
“Ball don’t lie”, για τα δύο φάουλ στο τέλος του αγώνα, όπου νίκησε η ομάδα με το λιγότερο πέτσινο σφύριγμα. Πέτσινο, αλλά λιγότερο.
Bubble-τι;
Q: Ήρθε η ώρα να μας κρεμάσουν σε μανταλάκια έξω από τα περίπτερα. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο, οπότε μήπως πρέπει να μιλήσουμε για αυτόν;
A: Δύσκολα βρίσκεις παίκτη που συγκεντρώνει περισσότερες ανοησίες γύρω από το όνομα του. Φοβεροί σχολιαστές τύπου Kendrick Perkins, Jay Williams, Richard Jefferson είναι τόσο γραφικοί που θα μπορούσαν να δουλεύουν σε ελληνικά ΜΜΕ.
Είναι δυνατόν ο Αμυντικός της Χρονιάς να περιορίζεται σε help defender ρόλο και να μην πάει να δαγκώσει τον Jimmy Butler στο λαιμό;
Είναι ο δύο φορές MVP το alpha dog ή μήπως ένα υπερπολυτελές beta dog;
Πέρα όμως από το αν είναι ο Batman ή ο Robin και από το αν θα έπρεπε να γράψει τον coach Bud και να πάει να μαρκάρει όποιον γουστάρει έτσι από μαγκιά, τα πράγματα είναι σοβαρά και χρήζουν μερικών αράδων παραπάνω.
Πρώτον, χωρίς να αποτελεί απάντηση για τα πάντα, ο Γιάννης παίζει λίγο. Τα 30,4 mpg στην κανονική περίοδο έχουν γίνει 33 στα playoffs και 36,1 στα δύο πρώτα ματς με το Miami. Καταλαβαίνουμε πόση σημασία έχει να παραμείνει φρέσκος ο MVP για τη συνέχεια των Bucks, αλλά σε λίγο μπορεί να μην έχει σημασία ο όρος «συνέχεια» για τους Bucks (και αν συμβεί αυτό, ίσως δεν θα έχει σημασία ο όρος “Bucks” για τον Γιάννη πιο μετά). Ο Αντετοκούνμπο είναι ένα πραγματικό specimen σε εξαιρετική φυσική κατάσταση που τώρα μπαίνει στο prime του. Οτιδήποτε λιγότερο από 40′ είναι ακατανόητο και γιατί κιόλας; Για να παίξει ο Marvin Williams; Ο Connaughton; Σας παρακαλώ…
Δεύτερον, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάει ο Γιάννης πάνω στον Butler. OK, ούτε ο coach Bud φημίζεται για την προσαρμοστικότητα του πάνω στους άλλους ούτε είναι λύση να μένει ο φιλότιμος στην άμυνα Khris Middleton μόνος πάνω του, αλλά προς το παρόν ο Brook Lopez που είναι θετικότατος στη βοήθεια (και στη σειρά) και ο Γιάννης στην αδύναμη πλευρά είναι ο σωστός συνδυασμός σύνθετης άμυνας. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα.
Τρίτον, αυτό.
Giannis' shot chart tonight, per @nbastats. For all the focus on his development as a 3-point shooter, I still think the in-between issues are what limit him most against elite defenses who can keep him away from the rim. pic.twitter.com/iTOwTspqwT
— Kevin Pelton (@kpelton) September 3, 2020
Και ο Draymond Green μπορεί να μην αναφέρθηκε σε αυτή την μεγάλη αλήθεια, στην αδυναμία του Γιάννη να είναι παραγωγικός οπουδήποτε αλλού εκτός από κάτω από το καλάθι, αλλά αναφέρθηκε στην άλλη μεγάλη αλήθεια.
https://twitter.com/TheNBACentral/status/1301739365501034496
Tέταρτον, είναι απίστευτο ότι ένα χρόνο αφότου ο Kawhi ξεγύμνωσε τις αδυναμίες των Bucks, ο Budenholzer δεν έχει κάνει τίποτα για να προετοιμαστεί για τη στιγμή αυτή. Ακόμα και με τους Magic, ήταν εμφανές πως εκεί έξω κυκλοφορεί ανοιχτά «συνταγή Raptors» που την ακολουθούν όλοι, άσχετα αν στο Orlando λείπει το έμψυχο υλικό για να την εκτελέσει. Πράγματι, αν οι Middleton, Matthews, Hill σούταραν όπως στην κανονική περίοδο, οι Bucks θα είχαν κερδίσει και τα δύο παιχνίδια. Αντί να σκοτώνουμε τη λογική όμως, γιατί δεν σκεφτόμαστε ανάποδα; Οι Bucks προς το παρόν χάνουν την μάχη των αμυντικών rebounds 65-60, τα οποία δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν το transition μπάσκετ στο οποίο ευημερούν. Ενδεικτικά, τα 42,2 drpg και το 105,1 στο pace (σε αμφότερα πρώτοι στη λίγκα) έχουν μετατραπεί σε 30 και 96,4 αντίστοιχα. Παράλληλα, το απίστευτα ηγεμονικό χούι των Bucks να πατάνε κυριολεκτικά το γκάζι στα τέταρτα δωδεκάλεπτα (103,7 το pace στις τελευταίες περιόδους στην κανονική περίοδο, πάλι πρώτοι) έχει γίνει ένα σοκαριστικό 95!!!
Αυτό το παιχνίδι, πολύ πιο ταιριαστό στα μέτρα των Heat (τέταρτοι από το τέλος φέτος τόσο σε pace με 98,2 όσο και σε pace στα τελευταία δωδεκάλεπτα με 96,6) αναδεικνύει τη βαρετή, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία και κάπως αταβιστική προσέγγιση των Bucks στο μισό γήπεδο, η οποία εξαρτάται σχεδόν σε απόλυτο βαθμό από αυτό που λένε τα δύο παραπάνω tweets. Και το αποτέλεσμα με αριθμητικούς όρους είναι το 112,7 offensive rating και 56,7 eFG% στα τελευταία δώδεκα λεπτά των αγώνων της κανονικής περιόδου να έχει γίνει στα δύο τελευταία παιχνίδια 95,8 και 39,7%!!!
Σκεφτείτε τώρα πόσο αποδυναμώνει τον Γιάννη όλο αυτό.
Μr. Bubblicious
Ήταν η 25η Μαρτίου του σωτήριου έτους 2016. Ενώ οι υπόλοιποι συμπολίτες έτρωγαν μπακαλιάρο σκορδαλιά υπό την γενικότερη ευθυμία που είχε προκαλέσει η «πρώτη φορά Aριστερά» σε αυτόν τον ιστότοπο, παρακολουθούσαμε το δεύτερο γύρο του NCAΑ και γράφαμε το εξής για έναν παντελώς άγνωστο παίκτη της Indiana που ήταν απλά ένα three star prospect στο Rivals και δεν ειχε μπει σε κανένα mock draft
Είναι αδιανόητο πως ένας τέτοιος παίκτης πέρασε απαρατήρητος όλη τη χρονιά. Η άμυνά του στην περιφέρεια μπορεί να παρομοιαστεί μονάχα με την επίθεση των πτεροδάχτυλων προς τους άτυχους τουρίστες στο Jurassic Park. O Anunoby μπορεί να μαρκάρει τέσσερις θέσεις και να σπείρει τον τρόμο απέναντι στους σκόρερ με την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ναι, είναι ότι κοντινότερο έχει να παρουσιάσει στον Kawhi Leonard το κολεγιακό μπάσκετ και δεν είχε βρεθεί όλη τη χρονιά σε ούτε ένα mock draft
Ο Anunoby μόλις είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται από την σκιά των δύο αστέρων του κολεγίου του Yogi Ferrell και Thomas Bryant και το ταλέντο που είχε δείξει σαν πρωτοετής ήταν αρκετό για να γίνει επιλογή πρώτου γύρου από τον Masai Ujiri. Από την πρώτη κιόλας παρουσία στα playoffs είχε δείξει θράσος και ήταν ο μόνος παίκτης των Raptors που είχε σταθεί επάξια απέναντι στον LeBron στην σειρά που οι Cavs τους είχαν σκουπίσει με ευκολία. Μπορεί να ήταν τραυματίας στα περσινά playoffs, αλλά η αστερόσκονη του τίτλου έπεσε πάνω του και φέτος έχει εμφανιστεί με πολύ βελτιωμένο επιθετικό παιχνίδι όπως -μαντέψτε ποιος- ο Kawhi Leonard. Με τα 8/14 τρίποντα έχει δουλέψει απίστευτα πάνω στην αδυναμία του και έτσι επιτρέπει στον Nick Nurse να κρατάει τον καλύτερο αμυντικό του για 45 λεπτά στο παρκέ δίχως να σκέφτεται ότι παίζει με 4 στην άμυνα.
Be quiet, you bubbling fool!
Coach Bud, δεν περιμένουμε να αλλάξεις, υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην προσαρμοστικότητα σου όταν σε διαβάζουν και στην ιδιοφυΐα σου. Ωστόσο, μερικές σκέψεις πλήρως εν θερμώ: α. Δώσε λεπτά στον Γιάννη και στον Middleton, αντέχουν! β. Αν είναι να δουλεύει όλη η ομάδα για να πάρει ο Korver και ο Matthews το σουτ, την ώρα που απέναντι οι Herro-Robinson λιώνουν σόλες για να μείνουν ελεύθεροι, ας μην παίξουν. γ. Μην αλλάξεις τα μαρκαρίσματα και μην μπεις στη διαδικασία για switches – δηλαδή, έτσι για να γελάσουμε, αν γίνει switch βρείτε μας τρεις παίκτες που μπορούν να μαρκάρουν τον Butler ή τον Βam. δ. Βάλε το pick’n’roll στη ζωή σου με τον Γιάννη roller, ίσως σου δώσει τα ποντάκια που χρειάζεσαι για να δραπετεύσεις και ίσως αυτό βγάλει τη γλώσσα του Adebayo έξω. ε. Βάλε τον Γιάννη να πεθάνει στις βολές στις προπονήσεις, θα του χρειαστούν.
Και ο θεός μαζί σου.
Triple Bubble
Με εξαίρεση των αγώνα των Clippers με τους Nuggets, όπου οι πρώτοι κέρδισαν άνετα, τα 6 από τα 7 τελευταία παιχνίδια ήταν εξαιρετικά αμφίρροπα (Thunder – Rockets 104-100 και 102-104, Celtics – Raptors 102-99 και 103-104, Nuggets – Jazz 80-78 και Heat – Bucks 116-114). Μάλιστα τα 5 εξ αυτών ήταν παιχνίδια μίας κατοχής.
Χάρη στο τρίποντο του Anunoby, η φετινή post season είναι μόλις η δεύτερη ιστορικά με τουλάχιστον 2 buzzer beater που είναι τρίποντα (το άλλο ήταν του Doncic). Η μόνη άλλη φορά που συνέβη κάτι ανάλογο ήταν το 1997, με τους John Stockton και Eddie Johnson να είναι οι “δράστες”. Ακόμη, οι Raptors έγιναν μόλις η 4η ομάδα στην ιστορία της post season, η οποία πετυχαίνει Game Winning Buzzer Beater για τουλάχιστον 2 διαδοχικές χρονιές. Πέρυσι το είχε πετύχει ο Kawhi και θυμάστε όλοι σε ποιον αγώνα. Οι άλλες ομάδες ήταν οι Lakers (1962, 1963, 1964), οι Bulls (1993, 1994) και οι Celtics (2009, 1010).
Οι Clippers έχουν επικριθεί σε αυτά τα Play Offs, όμως έχουν καλούτσικη επίθεση. Μετά το πέρας των 7 πρώτων αγώνων τους έχουν σκοράρει 880 πόντους αθροιστικά. Αυτή είναι και η 4η καλύτερη επίθεση ιστορικά, καθώς μόνο οι Lakers (1984-85 – 904 πόντους, 1986-87 – 902 πόντους) και οι Spurs (1982-3 – 893 πόντους) έχουν πετύχει περισσότερους στο ίδιο διάστημα. Οι 2 ομάδες των Lakers είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα και οι Spurs αποκλείστηκαν στους τελικούς της περιφέρειας.
Ο Kawhi Leonard με τους χθεσινούς 29 πόντους έφτασε τα 15 συνεχόμενα παιχνίδια Play Offs με τουλάχιστον 20 πόντους. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο σερί ανάμεσα στους εν ενεργεία παίκτες της λίγκας.
Οι Heat έγιναν το πρώτο Νο5 ever που καταφέρνει να προηγηθεί με 2-0 έναντι ενός Νο1 σε μία σειρά. Επίσης, έγιναν η ομάδα με την χαμηλότερη κατάταξη (Νο5) που ξεκινάει τα Play Offs με 6 νίκες σε ισάριθμους αγώνες, από το 1984 κι έπειτα. Από την άλλη μεριά οι Bucks γίνονται η 12η ομάδα που βρίσκεται πίσω στο σκορ με 2-0, ενώ ήταν το Νο1. Για την περίπτωση που είστε προληπτικοί/ες, να ενημερώσουμε ότι οι προηγούμενες 11 τελικά δεν κατάφεραν να προκριθούν.
Οι 30 πόντοι του Luguentz Dort αποτελούν προφανώς προσωπικό ρεκόρ καριέρας για τα Play Offs. Εκτός αυτού όμως, οι 30 πόντοι, τα 10 εύστοχα εντός πεδιάς και τα 6 εύστοχα τρίποντα είναι τα περισσότερα που έχει πετύχει ποτέ ένας rookie των Thunder. Και φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε τι παίκτες έχουν επιλέξει. Επίσης, είναι οι περισσότεροι πόντοι σε Game 7 από παίκτη μικρότερο των 21 ετών, αλλά και οι περισσότεροι πόντοι για παίκτης των Thunder σε Game 7, που δεν λέγεται Kevin Durant. Τέλος, από το 1947 που έχουν μπει στη ζωή μας Game 7, όλοι οι undrafted rookies είχαν σκοράρει αθροιστικά 47 πόντους. Δηλαδή ο Dort έχει πετύχει το 39% των undrafted rookies στην ιστορία των Game 7. Και φυσικά μπαίνει σε πολύ κλειστό κλαμπ:
Το Houston φαίνεται πως έπαιξε αρκετά καλή άμυνα κόντρα στους Thunder, αναγκάζοντάς τους να υποπέσουν σε 22 λάθη. Η αμέσως προηγούμενη φορά που κάποια ομάδα υπέπεσε σε περισσότερα σε Game 7 ήταν το 1977, όταν οι Warriors έκαναν 25 κόντρα στους Lakers. Επίσης, το Houston έβαλε και 17 τρίποντα, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ για αγώνα Game 7. Ισοφάρισαν δηλαδή τους Warriors, οι οποίοι είχαν σκοράρει επίσης 17 κόντρα στους Thunder το 2016. Το έχει η μοίρα της Oklahoma να την δικάζουν απ’ το τρίποντο.
Houston’s #1 playoff-ranked defense held OKC to three made field goals in the final 8:22.
— Kelly Iko (@KellyIko) September 3, 2020
Και μια μικρή ωδή στον Robert Covington, o οποίος έγινε ο πρώτος παίκτης μετά τον Kevin Garnett με 20 πόντους, 10 rebs, 3 κλεψίματα και 3 κοψίματα από το 2004. Επίσης έχει πλέον την δεύτερη καλύτερη επίδοση σε τρίποντα σε Game 7 με 6 (το ρεκόρ είναι 7 και το έχει ο Curry από το 2016 και το 2018). Επίσης, μόνο αυτός, ο LeBron και ο Draymond Green είχαν 20 πόντους, 10 rebounds, 5+ τρίποντα σε ένα Game 7.
Ο Chris Paul έγραψε 19 πόντους, 11 rebs και 12 assists, όντας επίσημα ο γηραιότερος παίκτης που έχει σημειώσει triple-double στα playoffs.
Bubblewrap
Εδώ είναι το σημείο όπου αναλύουμε συνήθως τα κυριότερα σημεία από τους αγώνες. Ακολουθεί η ανάλυση μας.
Στον δεύτερο χτεσινό αγώνα, οι Clippers σημείωσαν καθαρή επικράτηση έναντι του Denver. Και έτσι, ολοκληρώσαμε την ανάλυση μας για αυτόν.
Στον πρώτο χτεσινό αγώνα, είδαμε το καλύτερο ματς των playoffs – αν όχι και του Bubble μέχρι τώρα.
Χωρίς κανένα από τα τρία πρώτα Raptors-Celtics να διεκδικεί δάφνες οργασμικής επίθεσης, βλέπουμε ένα πάθος που κλιμακώνεται αγώνα με τον αγώνα και ένα αδιανόητο σκάκι μεταξύ των Nick Nurse-Brad Stevens (ως τώρα, με σαφή νικητή τον δεύτερο). Οι τακτικές κινήσεις των δύο προπονητών αναλύονται πλέον σε μοριακό, αν όχι κβαντικό επίπεδο – όπως η χρήση του Tacko Fall για 0,5″ μόνο για την επαναφορά του Lowry.
Μέχρι εκείνο το σημείο, έχουμε δει ένα τελευταίο πεντάλεπτο που γενικά οι κοντοί εκθέτουν τους ψηλούς. Για την Βοστώνη, αυτό είναι ο Tatum που, παρά την μετριότατη επιθετική του βραδιά, την κατάλληλη στιγμή κάνει πραγματική κατάχρηση των αργών ποδιών του Gasol και της φοβικής προσκόλλησης του Siakam στην αδύναμη πλευρά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος – αποτέλεσμα είναι ένα 12-4 σερί, με εύκολα layups ή καρφώματα για τους Brown, Theis και Tatum. Για το Toronto, αυτό είναι οι Lowry και VanVleet που σημαδεύουν κυνικά τον Theis (σε εκείνο το χρονικό σημείο κυριολεκτικά μονόδρομος), με σημείο κλειδί το επιθετικό rebound του OG.
Οι δύο τελευταίες φάσεις είναι στην πραγματικότητα δύο κακές άμυνες. Στο μεν καλάθι του Theis, ο Gasol είναι για άλλη μια φορά σαν απορρυθμισμένος σωματικά ή πνευματικά, αφού για κάθε βοήθεια που επιχειρεί να δώσει αφήνει πίσω του κρατήρα, ενώ κι αυτή ακόμα είναι άχρηστη – χαρακτηριστικό πόσο εύκολα τον περνάει στα πόδια ο Kemba εφορμώντας προς τα μέσα. Στο δε καλάθι του Anunoby, πρώτα ο Tatum που εγκαταλείπει πολύ γρήγορα τον OG, φωνάζοντας στους υπόλοιπους να καλύψουν, στη συνέχεια ο Brown που «κολλάει» στο κέντρο του ζωγραφιστού χωρίς σαφή καθήκοντα, αλλά με το ένστικτο να καλύψει ενδεχόμενη πάσα προς τον παντελώς αμαρκάριστο Siakam και τέλος, ο Theis (αλλά περισσότερο εκ του αποτελέσματος, αφού αν δεν έμπαινε το σουτ του Βρετανού, θα ήταν ο κύριος υπεύθυνος για το μπλοκάρισμα της πρώτης εναλλακτικής του Nurse, δηλαδή το ξεμαρκάρισμα του καυτού χτες VanVleet) τρώνε ένα απίστευτα ελεύθερο σουτ on their watch.
Όπως όμως επιτάσσει το «λάιτμοτιφ» μας σήμερα, υπάρχει και άλλος τρόπος για να δεις τις φάσεις: το μεγαλείο. Από τη μία, το μεγαλείο του Kemba Walker, ο οποίος προσέγγισε το χτεσινό παιχνίδι απίστευτα εγκεφαλικά, παίρνοντας μία προς μία τις μικρές μονομαχίες που χρειάζονταν για να οδηγήσουν σε σουτ που «τα έχει» – ο δε τρόπος που μετράει αντίστροφα μέσα του, ενώ χτίζει την επίθεση του, για να μην αφήσει ούτε ανάσα δευτερολέπτου στους Raptors και όταν αναγκάζει την άμυνα τους να εκτεθεί, ήτοι ο Lowry να ορμήσει πάνω του και ο Siakam να μαρκάρει για άλλη μια φορά την γενική ιδέα του play, η σκαστή back door πάσα που δίνει, είναι καθαρότητα μυαλού και συγκέντρωση που λυγίζει κουτάλια.
Από την άλλη, το μεγαλείο του Lowry που καταλαβαίνει πως τα 0,5″ μπορούν να γίνουν μια αιωνιότητα αρκεί να υλοποιηθεί σωστά η πάσα της επαναφοράς. Δεν ξέρουμε αν το πλάνο Anunoby, που ο Nurse ξεσήκωσε από ένα παμπάλαιο play του Hubie Brown, ήταν plan B, plan C ή plan τίποτα, αλλά αυτή η αλλαγή παιχνιδιού (ταιριαστή η ποδοσφαιρική ορολογία) που κάνει με τον Tacko Fall μπροστά του είναι αδιανόητη – έστω κι αν μόνο σε παιχνίδι χωρίς οπαδούς θα ήταν πιθανή.
Όλα αυτά φαίνονται απίστευτα απλά εκ των υστέρων και ότι σημασία έχει μόνο η τριποντάρα του OG Anunoby. Εξαιρετικός βαθμός δυσκολίας, αλλά δεν είναι έτσι. Συγκριτικά, ρίξτε μια ματιά στο μόνο καλάθι που συγκρίνεται ως προς την γενική συνθήκη (playoffs, κομβικό παιχνίδι, επαναφορά από τα πλάγια, απειροελάχιστα χρονικά περιθώρια): το καλάθι του Derek Fisher στο πέμπτο παιχνίδι της σειράς Spurs-Lakers το 2004, με 0,4″ για τη λήξη. Όλα όσα είπαμε πιο πάνω κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε ένα καλάθι που φαίνεται «σκοτωμένο», «τυφλό» και «τυχαίο» και σε ένα «καλό σουτ», όπως το χτεσινό.
