Καλώς ήλθατε στην σημερινή επισκόπηση του NBA Bubble, λιτή, απέριττη και ενδιαφέρουσα (ελπίζουμε), την οποία θα παρουσιάζουμε κάθε μέρα που θα κρατήσει αυτή η ιδιότυπη κατάσταση, με πολύ μεράκι και ακόμα μεγαλύτερη αυταρέσκεια.
Πάμε να δούμε τι είδαν τα ματάκια μας χτες, χρησιμοποιώντας ορισμένα από τα πιο κρύα λογοπαίγνια από τα άπειρα που μπορούμε να σκαρφιστούμε με τη λέξη “bubble”, περιμένοντας στα σχόλια τα δικά σας (όχι σχόλια, λογοπαίγνια).
Bubblegum
Το οποίο είναι περίπου αδύνατον, αν είσαι όλη την ώρα κυριολεκτικά αγκαζέ με τον LeBron.
Ο τύπος έχει βγάλει selfie σε μνημείο για το Ολοκαύτωμα στο Βερολίνο με λεζάντα “you know I had to do it one time lol #Holocaust” και οι οπαδοί των Lakers του απειλούσαν τη ζωή επειδή έχασε το τρίποντο στο Game 5. Και μετά σας λένε αχώνευτους. Αν είναι δυνατόν δηλαδή.
Εννιά στα δέκα hot takes ΆΝΕΤΑ θα τα λέγαμε κι εμείς, αλλά in retrospect… shit takes, πράγματι.
Kawhi is easier to plug into any team than AD is…. is the dumbest basketball take I have ever heard in my life. Lmao pic.twitter.com/OUcwpIPvJZ
— anonimo (@hedgeandtrap) October 12, 2020
Όταν εμείς βγάζαμε Bubblicious αρχή Αυγούστου, εσείς στο Sports Illustrated ήσασταν στα κλαδιά. Και τώρα που το σκεφτήκατε, εμείς θα το δώσουμε αλλού. #πόσο_μπροστά #πόσο_χίπστερ
Bubble-τι;
Q: Είναι το σπουδαιότερο πρωτάθλημα των Lakers; Είναι ο καλύτερος LeBron που έχουμε δεί; Ή είναι όλα ένας αστερίσκος;
Α: Ξεκινάμε από τα εύκολα. Ο LeBron έχει την δυνατότητα, την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ δυνατότητα να σκοράρει μέσο όρο 20 πόντους την επόμενη τετραετία με μέσο όρο 70 παιχνιδιών ανά σεζόν. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, στα 40 του, θα φτάσει τους 40.000 πόντους και θα περάσει το «άσπαστο» ρεκόρ του Kareem Abdul-Jabbar. Επίσης, είναι ξεκάθαρο ότι θέλει να παίξει με τον γιο του μέχρι τότε και βεβαίως, ένα πρωταθληματάκι ακόμα δεν θα τον χάλαγε – έτσι κι αλλιώς, περισσότερα Finals’ MVP από αυτόν έχει μόνο ο Jordan. Αν συμβούν όλα αυτά τα καθόλου μα καθόλου απίθανα, ο απολογισμός του LeBron όταν ολοκληρωθεί θα είναι, χωρίς περιστροφές, ευθέως μετρήσιμος και αναμετρήσιμος με του Jordan.
Που κολλάει αυτό με την ερώτηση; Στο απλό εξής: ο LeBron περπατάει αυτό το μονοπάτι στην 17η χρονιά του στη λίγκα, στα 36 του χρόνια. Ο LeBron, όχι δεν μπορεί να ξεπεράσει την εκδοχή του εαυτού του το 2015 ή ακόμα και το 2018, όταν ήταν ενδεχομένως ότι καλύτερο έχουμε δει σε playoffs. Όμως, αυτό του το επίτευγμα, σε συνδυασμό με την επανοηματοδότηση του εαυτού του ως playmaker και ακρογωνιαίο αμυντικό φέτος, τον κάνει υπερβολικά ξεχωριστό. Προσθέστε στα παραπάνω και το απίστευτο efficiency του: πάνω από 59,1% στα σουτ και 41,7% στα τρίποντα στα έξι ματς των Τελικών, με το ποσοστό του στα σουτ να είναι πάνω από 50% σε καθένα από αυτά – για έκτη φορά στις 49 σειρές playoffs που έχει παίξει και για πρώτη σε Τελικούς. Και φυσικά, προσθέστε το σπάσιμο του μύθου «LeBron + σουτέρ»: στην μάλλον χειρότερη shooting team της λίγκας, ο LeBron κατάφερε απέναντι σε ομάδες όπως το Miami που τίγκαραν το ζωγραφιστό για να τον αντιμετωπίσουν, να έχει 38,5 πόντους/100 κατοχές, 65% true shooting, το καλύτερο assist/turnover ratio του από το 2009 και τις περισσότερες assists/100 κατοχές στην καριέρα του σε αυτά τα playoffs!
Μέχρι το επόμενο, λοιπόν, αυτό είναι το πιο αξιομνημόνευτο – από τα νικηφόρα και όχι μόνο – run του προς τον τίτλο.
Όσο για τους Lakers… Υπάρχουν ένα σωρό sub-narratives, τα οποία η διοίκηση προσπάθησε με αγωνία να υπερθεματίσει στην οικοδόμηση ενός μεγάλου. Η ρελάνς για τον Anthony Davis, τον «καλύτερο συμπαίκτη» που είχε ποτέ ο LeBron. Η ισοφάριση των 17 τίτλων των Celtics. Το σήκωμα του γαντιού μετά από πολλά χρόνια και το καλοκαίρι του ’19 στο «ποιος κάνει κουμάντο στο LA». Η δικαίωση της διαδοχής της Jeannie Buss, μετά το θάνατο του πατέρα της και τους καυγάδες με τον αδελφό της. Το πρωτάθλημα του Vogel, που πέρασε τη μισή σεζόν αδιάφορος και υποτιμημένος και την άλλη μισή και με την πρώτη, το πήρε μολαταύτα. Το πρωτάθλημα του Pelinka, ειδικά μετά την αποχώρηση του Magic, που θεωρείται γλοιώδης και από τους χειρότερους GM στο ΝΒΑ – πιθανόν είναι και τα δύο, αλλά και ο κατάλληλος για τη συγκεκριμένη θέση; Το μάζεμα και δέσιμο των διάφορων outcasts – που βέβαια περισσότερο δεν τους άντεχαν, παρά δεν τους ήθελαν. Η δυναμική επαναφορά του LeBron στο κυνήγι του GOAT.
Πραγματικά, ως μη οπαδοί των Lakers, μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι σε αντίθεση με το πρωτάθλημα των Mavs το 2011, των Heat το 2013, των Spurs το 2014, των Warriors το 2015 και το 2017, των Cavaliers το 2016 ή των Raptors των 2019, το συγκεκριμένο ενδιέφερε ελάχιστα το fandom του ΝΒΑ και είχε ελάχιστη καθολικότητα. Το μόνο που μπορούμε να αναγνωρίσουμε είναι ο φόρος τιμής στον Kobe Bryant, ανεξαρτήτως οποιασδήποτε ένστασης και μόνο από τη σκοπιά της αφηγηματικής δύναμης.
Χωρίς αστερίσκο, ξεκάθαρα. Αλλά αξιομνημόνευτο; Όχι.
Double Bubble Trouble
Μr. Bubblicious
Λυπόμαστε που θα χαλάσουμε το πάρτι του GOAT debate και των legacies. O LeBron είναι πανάξιος MVP Τελικών και να μην ήταν, πάλι αυτός θα το έπαιρνε ως ο κύριος υπεύθυνος αγωνιστικά, εξωαγωνιστικά και διοικητικά μιας χρονιάς πρωταθλήματος (και να μην είναι ούτε αυτό, θα το έπαιρνε πάλι αυτός, γιατί, τι να κάνουμε, το ΝΒΑ τιμά – με το παραπάνω πολλές φορές – τους μύθους που συντηρεί).
Όμως, οι επόμενες γενιές αθλητών θα πρέπει να τρέμουν τη στιγμή που θα ακούνε λίγο προτού ξεκινήσει ο αγώνας ότι θα αντιμετωπίσουν τον Anthony Davis στη θέση “5”. Το ότι ξεκίνησε βασικός δεν έχει τόσο πρακτική σημασία, διότι ο Dwight Howard, έτσι κι αλλιώς, στην σειρά έδινε πάνω-κάτω κανά δεκάλεπτο ανά αγώνα1)Τον McGee τον ξεχάσαμε ουσιαστικά από την σειρά με τους Rockets, αφού μετά το τρίτο παιχνίδι, τον ξανάδαμε 40’43” σε επτά παιχνίδια και 0′ στους Τελικούς, οπότε το «πεντάρι» των Lakers ήταν ο «Φρύδιας». Είχε όμως τρομερά συμβολική σημασία, αφού έδειχνε την “no bullshit” διάθεση των πλέον Πρωταθλητών. Και σε αυτή τη θέση, ο AD ήταν κυριολεκτικά ανίκητος και αλίμονο στην υπόλοιπη λίγκα, αν τελικά πειστεί ότι εκεί θα γίνει top-20 παίκτης όλων των εποχών.
🍿 #LALVSMIA 🔥
Από την άλλη, αν η εξαρχής κ αποφασιστική παρουσία του @AntDavis23 στο 5 αρκεί για να σκορπίσει τόσο όλεθρο, τότε δεν εξηγείται αλλιώς: ο μόνος λόγος που θα τελειώσει τη χρονιά χωρίς βραβείο είναι αυτό το τσεμπέρι/σεμεδάκι στο κεφάλι του. #NBAFinals #NBATwitter
— The Ball Hog (@TheBallHogNet) October 12, 2020
Η παρουσία του Davis σήμαινε ευκολία στα switches, rim protection και το κυριότερο, deflections και ανακοπή του κάθετου ball movement των Heat – κυριολεκτικά, τον έβλεπες πρώτα να απλώνει τις χερούκλες του προς τα κάτω να κλέψει την μπάλα και στη συνέχεια, αν ο αντίπαλος του την προστάτευε και επιχειρούσε να την κάνει λόμπα κάτω από το καλάθι, να τις απλώνει προς τα πάνω κόβοντας την πάσα. Δεν συζητάμε για το επιθετικό οπλοστάσιο που είναι όντως ότι καλύτερο έχουμε δει σε ψηλό από την εποχή του Hakeem Olajuwon.
Be quiet, you bubbling fool!
Καμία σχέση με «κακό» του αγώνα, αλλά ειλικρινά ο Butler και φυσικά, ο Dragic έμοιαζαν σαν τους Walking Dead – και όχι σαν τους Whisperers που, για να περάσουν για walkers, φοράνε το δέρμα τους, αλλά walkers που για να περάσουν για contenders, φοράνε το δέρμα τους.
Ο Butler ήταν σκιά του εαυτού του, αφού έδωσε πρώτα νέα έννοια στο “gassed” στο τέλος του Game 5. Δεν είναι χαμένος ο Jimmy Buckets, αφού σε αυτό το bubble μετατράπηκε οριστικά από elite sidekick σε Minnesota – Philadelphia σε superstar εργάτη στο Miami, δίνοντας έξτρα τροφή για σκέψη για το τι «πρέπει» να κάνει ο καλύτερος σου παίκτης. Όμως, στο χτεσινό παιχνίδι ήταν τόσο απονευρωμένος, που μπορούσε ακόμα και ο Rondo να τον περάσει με ευκολία. Mε 43 mpg σε έξι παιχνίδια (το 89,5% των λεπτών που θα μπορούσε μαθηματικά να παίξει) και καθήκον να είναι ο πρώτος σκόρερ και κυρίως ο LeBron stopper (καθήκον που είναι από μόνο του full-time δουλειά σε άλλους contenders), βεβαίως, τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί;
Όσο για τα 18’56” που αγωνίστηκε ο «Δράκος» (όχι ο Γιαννάκης) θα πρέπει να ήταν τα πιο επώδυνα της καριέρας του. Η γραμμή «αρκετά επώδυνο που δεν πατάει το πόδι του, αρκετά ασφαλές για υποτροπή που μπορεί να παίξει» ήταν από τα πιο στενάχωρα πράγματα για έναν θρύλο του σύγχρονου μπάσκετ, ο οποίος κυριολεκτικά και χωρίς δόση υπερβολής, δεν μπορούσε να τρέξει καν το παρκέ, μόνο να το περπατήσει.
Miami's Goran Dragic has been determined to find a way to play in these NBA Finals with plantar fascia tear in his left foot — and source says he's been told the injury can't worsen by playing. Pain has been extreme, and he hadn't been able to put much pressure on foot.
— Adrian Wojnarowski (@wojespn) October 11, 2020
Triple Bubble
Αυτός ήταν ο 17ος τίτλος για τους Lakers, που πλέον ισοφάρισαν τους Celtics στην κορυφή. Από το 1980 κι έπειτα η ομάδα του Los Angeles έχει κατακτήσει 11 πρωταθλήματα. Όσα και όλες οι άλλες ομάδες της Δυτικής Περιφέρειας μαζί.
Ο χθεσινός Τελικός ήταν η 260η εμφάνιση του LeBron στα Play Offs, οι περισσότερες από κάθε άλλον. Επίσης, είναι ο πρώτος παίκτης που κατακτά το βραβείο “Bill Russell” MVP με 3 διαφορετικές ομάδες, ενώ είναι και ο πρώτος παίκτης που έχει τουλάχιστον 25 πόντους μέσο όρο με τρεις διαφορετικές ομάδες που κατακτούν πρωτάθλημα. Επιπλέον, έχει κάνει triple double σε 3 διαφορετικούς αγώνες που δίνουν πρωτάθλημα και με τις τρεις ομάδες που κατέκτησε τίτλο (Heat, Cavaliers, Lakers). Ακόμη, πλέον έχει 28 triple double στα Play Offs και υπολείπεται του Magic Johnson κατά δύο.
Ο Rajon Rondo έγινε ο πρώτος παίκτης που αναδεικνύεται πρωταθλητής με τις δύο ιστορικότερες ομάδες τους ΝΒΑ: τους Lakers και τους Celtics – ο Clyde Lovellette το είχε καταφέρει με τους Celtics και τους Minneapolis Lakers. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι δεν αγωνίστηκε καθόλου στον πρώτο γύρο των Play Offs, είχε 105 ασίστ συνολικά σε αυτή την postseason. Τις περισσότερες δηλαδή από κάθε άλλο αναπληρωματικό από τη σεζόν 1970-71 κι έπειτα.
Οι LeBron James, Danny Green, Robert Horry και John Salley είναι οι μοναδικοί παίκτες που έχουν κατακτήσει το πρωτάθλημα με τρεις διαφορετικές ομάδες. Κοινό χαρακτηριστικό όλων ότι έχουν τουλάχιστον μία κατάκτηση με τους Lakers.
Ο LeBron έφτασε τα 11 triple double σε Τελικούς, όντας μακράν πρώτος σε αυτή τη λίστα (δεύτερος ο Magic με . Επίσης, σούταρε με 70% στο ζωγραφιστό στους φετινούς Τελικούς. Ακόμη, έγινε ο τέταρτος παίκτης με ηλικία τουλάχιστον 35 ετών που κατακτά MVP Τελικών, μετά τους Kareem, Wilt και MJ.
LeBron και Davis έγιναν το πρώτο ζευγάρι συμπαικτών απο τους Kobe και Shaq το 2002, που τελείωσαν στις πρώτες δύο θέσεις των σκόρερ (σε συνολικούς πόντους).
Οι Lakers τελείωσαν τη χρονιά με ρεκόρ 57-0 στους αγώνες που προηγούνταν κατά την έναρξη της τέταρτης περιόδου. Είναι η πρώτη ομάδα που μένει αήττητη σε τέτοιες καταστάσεις για μια ολόκληρη σεζόν.
Ο Duncan Robinson σκόραρε φέτος σε hand off καταστάσεις περισσότερους πόντους από ολόκληρους τους Lakers, τους Rockets και τους Raptors.
Ο Tyler Horton-Tucker, με το νέο nickname του “Who?” μετά την σχετική απορία του Κουτσουράκη, είναι πλέον ο νεότερος Αμερικάνος που στέφεται πρωταθλητής, με τα πρωτεία σε παγκόσμιο επίπεδο να παραμένουν στα χέρια του Darko Milicic το 2004.
O Davis έγινε ο μοναδικός παίκτης στην Ιστορία του ΝΒΑ που έχει κατακτήσει Larry O’ Brien, NCAA, χρυσό σε Ολυμπιακούς και σε Μουντομπάσκετ.
Η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή. Ο Jimmy Butler ήταν εξαιρετικός στους Τελικούς και κατάφερε να είναι πρώτος στην ομάδα του σε πόντους-ριμπάουντ-ασίστ-κλεψίματα-κοψίματα. Έτσι γίνεται ο δεύτερος παίκτης που καταφέρνει κάτι αντίστοιχο σε Τελικούς, μετά τον LeBron το 2016. Η διαφορά είναι ότι τότε ο LeBron ήταν πρώτος σε αυτές τις 5 κατηγορίες από όλους τους παίκτες και των δύο ομάδων.
Bubblewrap
Στους ελληνικούς μπασκετικούς κύκλους, υπάρχει ένα “what if”, το οποίο ευτυχώς είναι από τα πιο ακομπλεξάριστα που έχουμε συναντήσει. Αφορά στο Μουντομπάσκετ του 1994 και τον ημιτελικό της Εθνικής με τις ΗΠΑ, την Dream Team II, όπου 8:30′ πριν το ημίχρονο (ενιαίο εικοσάλεπτο τότε), προηγείται 17-14, χάρη σε ένα layup του Γιαννάκη στον αιφνιδιασμό στη μούρη του Dan Majerle. Το κοινό της ομογένειας στο Toronto παραληρεί, οι δημοσιογράφοι φωνάζουν «σφύρα το» και ο «Δράκος» (όχι ο Dragic) σηκώνει τα χέρια για να boost-άρουν οι οπαδοί.
Ημίχρονο: 40-30 οι ΗΠΑ. Τελικό σκορ: 97-58 οι ΗΠΑ. Good times.
Kάτι τέτοιο, μεταξύ σοβαρού και αστείου, θα θυμούνται οι Heat, όταν ισοφάρισαν σε 13-13 στα μισά της πρώτης περιόδου και έχασαν και τρίποντο με τον Crowder. Το τι συνέβη μετά είναι απλώς ένας κατακλυσμός.
Η στροφή των Lakers προς το χαμηλό σχήμα – με την αιγίδα ωστόσο των τραυματισμών του Dragic και του Bam, που ότι λεπτά έδωσαν ήταν μόνο για την τιμή των όπλων – χωρίς κανέναν ενδοιασμό ως προς την «ορθότητα» ή το rotation ήταν πραγματικά καταλυτική και ο Vogel πιστώνεται τη μερίδα του λέοντος σε αυτό, κάνοντας σε όλες τις σειρές, αυτό που απαιτούσαν οι ανάγκες τους, χωρίς ίχνος εγωισμού ή εμμονής. Ανερυθρίαστα, ο Vogel (πως τους) πετσόκοψε έτσι τα λεπτά των Kuzma-Morris, δίνοντας τους σε τρία δωδεκάλεπτα και μέχρι να φτάσει η διαφορά στο +29 μόλις 14′ και 15′, αντίστοιχα. Κατά τα άλλα, όλο αυτό το διάστημα το έβγαλε με τον LeBron, τον AD και τους τέσσερις μόνους παίκτες που μπορούσαν να βρίσκονται μπροστά στον αντίπαλο τους, σπάζοντας τα screens (Rondo, KCP, Caruso, Green). Και την ίδια ώρα που ο Davis γέμιζε όλο το ζωγραφιστό, ο LeBron πίεζε αφάνταστα τους Heat μέσα στην καρδιά της άμυνας τους. Τόσο απλά.
Και σε αυτό το σημείο, μια και που δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση ένα blowout παιχνίδι, ας δούμε πολύ σύντομα τι μας κληροδότησε ο χτεσινός αγώνας, η σειρά τελικών, τα playoffs και το bubble.
Το πρώτο που αξίζει να σημειώσουμε είναι η επικράτηση του mobile ψηλού που μπορεί να είναι ισότιμα καλός παίκτης, ανεξαρτήτως αν είναι «ψηλός». Σε 20 χρόνια, οι Lakers έχουν πάρει έξι πρωταθλήματα, αλλά το άθλημα έχει διανύσει τεράστια απόσταση – όση είναι και η διαφορά ανάμεσα στην κυριαρχία λόγω elite σωματικών προσόντων και μιας συγκεκριμένης τεχνικής που τελειοποιείται πάνω σε αυτά (βλ. Shaq) και στην κυριαρχία λόγω skillset, που γίνεται elite λόγω σωματικών προσόντων (βλ. Davis). Την ίδια ώρα, έξυπνο draft-άρισμα (βλ. Bam, Giannis, Jokic) ή οικονομία κλίμακας στη θέση του ψηλού είναι πολύ legit λύσεις, αν δεν υφίσταται το πρώτο. Δεν λέμε περισσότερα, σας παραπέμπουμε στο αρκετά διαυγές άρθρο του Kevin O’ Connor πριν κάνα μήνα.
Το δεύτερο είναι η οικοδόμηση rotation με ξεκάθαρους ρόλους και συγκεκριμένη ηγεσία – αυτό που έφαγε σε μεγάλο βαθμό τους versatile και πολύ πληρέστερους σε πολλές περισσότερες πτυχές Celtics και Clippers, χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι και οι δύο ξεκινούν με όμοιους προβληματισμούς τη νέα χρονιά. Όπως εξάλλου είχε τονίσει σε πρόσφατο podcast του ο Zach Lowe:
“When you get Lebron James…Coaches will get fired, draft picks/young players will get traded to get him his help, but Lebron will take you to the Finals (barring any injuries). He will not lose in the Conference Finals, he will not have a blip in the Second Round…that’s the payout.”
Toν τίτλο, βεβαίως, δεν τον πιστώνεται μόνο ο LeBron που θεμελίωσε αυτή την ομάδα, αλλά και ο Vogel, που άλλαζε διαρκώς πεντάδες και αμυντικούς σχηματισμούς, χωρίς να δέχεται γκρίνια από κανέναν – και όταν μιλάμε για Rondo, Howard, Kuzma, κά., δεν μιλάμε και για τους πιο εύκολους χαρακτήρες.
Το τρίτο είναι για μια ακόμα φορά η επιβεβαίωση ότι το pace & space ζει και βασιλεύει, αλλά δεν έχει υπάρξει πρωτάθλημα χωρίς κάποιον go-to-guy που να μπορεί να σκοράρει τα contested δίποντα μετά από ντρίμπλα, τα πιο απαράδεκτα σουτ που έχει συλλάβει ο ανθρώπινος νους, κατά το Moreyball.
Το τέταρτο είναι ότι δυστυχώς ή ευτυχώς, πριν του καλύτερου GM προηγείται ο καλύτερος προπονητής που μπορεί να κάνει συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης. Συμπαθείς και εμπνευστικοί τύποι είναι η συντριπτική πλειονότητα των προπονητών στο ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια -μόνο τον Jim Boylen μπορούμε να θυμηθούμε που ήταν εκτός τόπου και χρόνου στα όλα του. Τα X & Os είναι όμως αυτά που κρίνουν το παιχνίδι. Και στις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις (τύπου LeBron ή Kawhi) που υπάρχει ένας – ίσως και ανώτερος – εγκέφαλος μέσα στο παρκέ, τότε ο προπονητής, χωρίς πολλά πολλά, προσαρμόζεται εκ νέου στο υλικό. Η ελιτίστικη εμμονή ή η φυσική ηγεσία προπονηταράδων (χωρίς ειρωνεία) τύπου Budenholzer ή Rivers δεν φτιάχνει τίποτα παραπάνω από περισσότερο αξιοσέβαστα και λιγότερο αξιόμαχα σύνολα. Αν στο top-5 προπονητών στο bubble συνολικά βάζουμε τους Vogel2)Ο οποίος έγινε μόλις ο ένατος προπονητής που κατακτά τίτλο από την πρώτη του χρονιά με μια ομάδα. Επίσης, σε μια χρονιά στο LA κέρδισε τέσσερις σειρές playoffs, μία παραπάνω από ότι ο Doc Rivers σε επτά χρόνια στην ίδια πόλη – Malone είναι για αυτόν ακριβώς το λόγο, όχι επειδή είναι συνολικά καλύτεροι προπονητές από τους Bud – Doc.
Το πέμπτο είναι ότι, οδεύοντας σε μια ακόμα σεζόν χωρίς οπαδούς (ή τουλάχιστον, μια regular season χωρίς οπαδούς), το ΝΒΑ κατάφερε το ασύλληπτο για σπορ που διεξάγεται σε εσωτερικό χώρο: να έχει μηδέν κρούσματα κορονοϊού στους παίκτες και – αναφερόμενα – ελάχιστα στους εργαζόμενους, χάρη στα ατελείωτα tests. Φυσικά, οι επιπτώσεις που θα έχει αυτή η σεζόν και η επόμενη σε οικονομικό επίπεδο προς το παρόν δεν έχουν υπολογιστεί και εκεί θα γίνει σε μεγάλο βαθμό, μεταφορικά και κυριολεκτικά, το ταμείο. Επιτρέψτε μας να σημειώσουμε δύο πράγματα, ωστόσο.
Το ένα είναι η ανάδειξη νέων παικτών, ακριβώς λόγω της απουσίας οπαδών. Δεν αναφερόμαστε στο πλεονέκτημα έδρας ή στις περιπτώσεις όπως του Jamal Murray, που τον έχουμε στο μυαλό μας ως legend στο bubble και choker σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη. Αναφερόμαστε στο ότι η νέα συνθήκη που διαμόρφωσε η φετινή σεζόν και η συγκεκριμένη πορεία των Lakers προς τον τίτλο ενδεχομένως να αναδείξει νέες δυναμικές και για το άμεσο χρονικό διάστημα, νέες ηγεμονίες. Κρατήστε το αυτό.
Το άλλο είναι η σύγκριση με την Ευρωλίγκα, αλλά και όλα τα πρωταθλήματα, εθνικά και υπερεθνικά, στην εδώ πλευρά του Ατλαντικού. Την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές μια διόλου ιστορική, αλλά πραγματικά καλή ομάδα της Zenit κινδυνεύει να φάει 0-20 ήττα λόγω κρουσμάτων κορονοϊού και αδυναμίας συγκρότησης επταμελούς ρόστερ. Η μη πρόβλεψη για τέτοια συμβάντα, η αρτηριοσκλήρωση και μόνιμος φόβος βραχυπρόθεσμης απώλειας κερδών που στην Ευρώπη χτυπάει κόκκινο και ο κατά συνέπεια διασυρμός μιας ομάδας (σκεφτείτε τι σημαίνει να χάνεις αγώνες επειδή χτυπήθηκες από μια πανδημία που έχει σκοτώσει εκατομμύρια) είναι φαινόμενο που αποδεικνύουν – και σε αυτή την περίπτωση – τη βαθιά συντήρηση μιας βαθιάς γερασμένης ηπείρου.
Το τελευταίο είναι ότι παρότι τη μεταγραφική περίοδο ίσως στο μυαλό μας την κάνουμε σπουδαιότερη από ότι θα είναι (ασχέτως της free agency), ετοιμαστείτε του χρόνου για μια από τις πιο καυτές σεζόν στην Ιστορία. Αν υποθέσουμε ότι σε γενικές γραμμές όλες οι ομάδες είναι υγιείς, θα έχουμε τόσους «στην πράξη» contenders (Lakers, Heat, Nuggets, Celtics, Raptors) και «στη θεωρία» contenders (Clippers, Warriors, Bucks, Nets, Rockets), όσους δεν είδαμε ποτέ ξανά. Όμως, για να είμαστε ακόμα πιο σοβαροί, ότι συζητάμε – και αυτό ενδιαφέρει όλη τη λίγκα – έχει άλλα δύο «παράθυρα» προς τον τίτλο, πλην του χρόνου: το ένα είναι της υπόλοιπης διετίας μέχρι την λήξη του παρόντος συμβολαίου του LeBron και αφορά όλους πλην Nuggets, Celtics, Raptors, Heat και το δεύτερο είναι μετά το 2022, με κόμβο σε όλα τα παραπάνω το καλοκαίρι – draft και free agency – του 2021…
Το ΝΒΑ μπαίνει σε διαδικασία μεγάλης ρευστοποίησης, λόγω της κοινωνικής κινητικότητας των παικτών και των σύγχρονων παραμέτρων του salary cap – συμπεριλαμβανομένων και των επιπτώσεων του covid-19 σε αυτό. Κοινώς: η επόμενη συζήτηση για δυναστεία, θα αρχίσει μετά την επικράτηση του πανδαμάτορα χρόνου πάνω στον LeBron, που είναι ακόμα η μόνη σταθερά στο ΝΒΑ.
| ↑1 | Τον McGee τον ξεχάσαμε ουσιαστικά από την σειρά με τους Rockets, αφού μετά το τρίτο παιχνίδι, τον ξανάδαμε 40’43” σε επτά παιχνίδια και 0′ στους Τελικούς |
|---|---|
| ↑2 | Ο οποίος έγινε μόλις ο ένατος προπονητής που κατακτά τίτλο από την πρώτη του χρονιά με μια ομάδα. Επίσης, σε μια χρονιά στο LA κέρδισε τέσσερις σειρές playoffs, μία παραπάνω από ότι ο Doc Rivers σε επτά χρόνια στην ίδια πόλη |
