The Ball Hog’s NBA Previews 2020-21: Pacific Division

To ανάποδο του χαρακτήρα μας υπαγορεύει να ξεκινήσουμε ανάποδα τα previews μας για τη φετινή σεζόν του ΝΒΑ.

Από τις ακτές του Ειρηνικού, λοιπόν, καλώς ήλθατε στην σεζόν 2020-21!

Διαχρονικά μια από τις πιο συναρπαστικές περιφέρειες του ΝΒΑ, η Pacific έχει στις τάξεις της τους εν ενεργεία πρωταθλητές του ΝΒΑ Lakers με στόχο να προσπεράσουν τους Celtics στο champions leaderboard για πρώτη φορά τα τελευταία εξήντα χρόνια, τους αδιαφιλονίκητο φαβορί πέρυσι και αμφιλεγόμενο φέτος LA Clippers, τους ιδιαίτερα ανεβασμένους και με σοβαρές βλέψεις να μην κλείσει τελευταία στιγμή μπροστά στα μούτρα τους η πόρτα των playoffs Phoenix Suns, τους Sacramento Kings που προέρχονται από μια απογοητευτική σεζόν και εξίσου απογοητευτική offseason και τους Golden State Warriors – την ομάδα που είτε ντύθηκε χίπστερ, είτε mainstream, ήταν πάντα η πιο όμορφη που έχουμε δει.

Τι λέτε; Ξεκινάμε;

Los Angeles Lakers

Γράφει ο Λουκάς Μοσχούλας

Θα πάρουν πιο εύκολα το φετινό πρωτάθλημα οι Lakers;

Κοιτάξτε, ξέρουμε ότι είναι μεγάλο spoiler στο πρώτο Preview Περιφέρειας να ενημερώνεις το κοινό ποιοι θα είναι οι πρωταθλητές το επόμενο καλοκαίρι, αλλά πείτε την αλήθεια: υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που πιστεύουν ότι οι Lakers των Davis-LeBron θα χάσουν το repeat; Ειδικά μετά τον τρόπο που κινήθηκαν στην φετινή offseason, ελάχιστοι.

Οι Lakers πριν από κάτι παραπάνω από δύο χρόνια είχαν την τιμή να τους επιλέξει ο LeBron και να πάρει τα ταλέντα του στην California. Το ακόμα πιο θετικό για αυτούς βέβαια ήταν ότι ο LeBron δεν θα επέλεγε να πάει μόνος του, αλλά είχε κάνει ήδη την προεργασία του για αυτά που ζούμε τώρα. Η άφιξη του Davis στο L.A. κατάφερε να μας κάνει να ξεχάσουμε – εντάξει όχι τελείως, αλλά σε μεγάλο βαθμό – όλους τους All Star συμπαίκτες που είχε τα προηγούμενα χρόνια και να αναρωτιόμαστε πόσα θα είχε καταφέρει ο King αν είχε έξι με επτά χρονάκια νωρίτερα δίπλα του τον AD. Η χημεία τους εξαιρετική και μόνη παραφωνία η regular season του Bubble, που πλέον έχω την πεποίθηση ότι απλά οι Lakers δεν ήθελαν να δείξουν αυτά που θα μας πρόσφεραν αργότερα.

Σε ότι αφορά τις κινήσεις του καλοκαιριού μπορούμε να μιλάμε για ομάδα που σίγουρα ήταν στις κερδισμένες αυτή της μικρής offseason. D. Schroeder, M. Harrell, W. Matthews και M. Gasol είναι τέσσερις παίκτες που η ομάδα δεν είχε και σίγουρα χρειαζόταν. Καταρχάς, έχουμε έναν playmaker που μπορεί να τρέξει το γήπεδο, να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να δημιουργήσει ελεύθερα σουτ για τους συμπαίκτες του μετά από drives αλλά το σημαντικότερο από όλα παίκτης που θα κατεβάσει την μπάλα και θα ξεκουράσει τον LeBron από το να κάνει μια ακόμα δουλειά μέσα στο γήπεδο. Σε ότι αφορά το πρώτο να σημειώσουμε ότι οι Lakers ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες στο transition την περσινή σεζόν, με τους αριθμούς να το αποδεικνύουν.

Σε ότι αφορά τους υπόλοιπους τρεις το σημαντικό είναι ότι ήρθαν από ομάδες που έκαναν πρωταθλητισμό και ειδικά οι Harrell και Matthews ήρθαν από άμεσους διεκδικητές του τίτλου δίνοντας μία ακόμα εξωγηπεδική νίκη στους Lakers. Ειδικά μετά την περσινή προσωπική ήττα του LeBron που όχι μόνο δεν κατάφερε να φέρει τον Kawhi στην ομάδα του, αλλά με το να τον περιμένει καθυστέρησε χάνοντας παίκτες που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν περισσότερο, η απόκτηση του Harrell θα λέγαμε ότι είναι μία πρώτης τάξεως εκδίκηση απέναντι στους συντοπίτες Clippers. Ο Matthews ήρθε να φορέσει τα παπούτσια του Danny Green και οι Lakers εύχονται να μπορέσει να τους βοηθήσει περισσότερο από ότι κατάφερε ο guard των Sixers πλέον. Τέλος ο Gasol είναι ένας ψηλός που δεν έχει πολλά κοινά με τους McGee και Howard που ουσιαστικά θα αντικαταστήσει, όμως το spacing με το πολύ καλό του σουτ τριών πόντων είναι κάτι που θα χρειαστούν οι Lakers.

Στα τελευταία νέα, ήδη έχουν βγει κάποιες φήμες στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού ότι ο έτερος Gasol έχει εκδηλώσει την επιθυμία να επιστρέψει στους Lakers και να παίξει μία τελευταία σεζόν δίπλα στον αδερφό του. Εμείς χαιρετίζουμε την συγκεκριμένη κίνηση και λέμε για μία και μοναδική φορά ναι στην οικογενειοκρατεία.

Πριν κλείσουμε με τα πιο ευχάριστα νέα, θα πρέπει να σημειώσουμε δύο πράγματα για το μέλλον του Kyle Kuzma που μοιάζει κάτι παραπάνω από δυσοίωνο πλέον. Ο 24χρονος forward διανύει τον τελευταίο χρόνο του rookie συμβολαίου του και φαίνεται ότι πλέον οι Lakers δεν δείχνουν να καίγονται να τον ανανεώσουν, άλλωστε δεν μιλάμε καν για κάποιο βασικό γρανάζι της ομάδας που θα δικαιολογούσε ένα μεγάλο ποσό για ανανέωση συμβολαίου αυτή την στιγμή. Το θέμα μέσα στην σεζόν θα είναι αν θα αποφασίσουν να τον δώσουν για να πάρουν πίσω κάποια Picks ή κάποιο νέο prospect ή θα μείνουν μαζί του μέχρι τέλους παίζοντας έτσι με τις πιθανότητες να τον χάσουν χωρίς κανένα κέρδος.

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε τις ανανεώσεις των δύο stars της ομάδας. Πλέον οι Lakers για τα επόμενα χρόνια θα είναι οι βασικοί διεκδικητές του δαχτυλιδιού και αυτό έγινε ξεκάθαρο με τις ανανεώσεις του LeBron για τα δύο επόμενα χρόνια μέχρι το καλοκαίρι του 2023, αλλά και του Anthony Davis με τον Φρύδια να υπογράφει για πέντε χρόνια και $190 εκατ. με τον τελευταίο χρόνο να είναι player option. Με όλα αυτά, εσείς τι λέτε, δεν θα το πάρουν πιο εύκολα; Εγώ λέω ναι. Ίδωμεν.

LA Clippers

Γράφει ο Άρης Τόλιος

Γιατί είπαμε δεν είναι φαβορί για το Πρωτάθλημα οι Clippers;

Εδώ είμαστε πάλι. Όχι έναν χρόνο ή ενάμιση, αλλά μόλις τέσσερις μήνες πριν, οι Clippers έμπαιναν στο Bubble ως φαβορί της Δύσης στην χειρότερη, αν όχι όλου του ΝΒΑ. Τώρα, βάζετε το χέρι σας στη φωτιά και τους θεωρείτε καλύτερους από τους Lakers, τους Nuggets, τους Blazers ή ακόμα και τους “Klay-less” Warriors; Κάπου διστάζετε, σωστά;

Ναι, αλλά γιατί όμως; Με σειρά σπουδαιότητας, οι Clippers έχασαν τους Montrezl Harrell, Jamychal Green, Rodney McGurder, Reggie Jackson, Joakim Noah και απέκτησαν τους Serge Ibaka, Luke Kennard, Nicolas Batum, Daniel Oturu, Ky Bowman. Φέρτε λίγο στη μνήμη σας όλα τα οδυνηρά των τελευταίων τριών παιχνιδιών της σειράς με το Denver: το ανυπόφορα βαρετό και προβλέψιμο αγκυροβόλι του Trezz κάτω από το καλάθι, το «δοκάρι κι έξω» του Paul George στο γωνιακό τρίποντο που επιχείρησε, τις αλλαγές πάνω στο pick’n’roll που εκμαίευαν με ευκολία οι Jokic-Murray και μόνο εύκολη έκαναν τη ζωή του Σέρβου, το απίστευτα inefficient off-ball παιχνίδι (τόσο στην κίνηση, όσο και στην εκτέλεση) των Clippers, την έλλειψη δημιουργίας πέραν του Kawhi… Καλά, το τελευταίο συνεχίζει να υπάρχει, αλλά όλα τα υπόλοιπα; Αλήθεια, ποιος θα νοσταλγεί τους απαίσιους και ακαλαίσθητους Clippers του «μεγάλου καλοκαιριού του 2020»; Μόνο ο Ibaka και ο Kennard αρκούν για να δώσουν απάντηση στα περισσότερα.

Το ζήτημα, ωστόσο, είναι άλλο. O Tyronn Lue έχει καταφέρει και για κάποιον λόγο έχει καθιερωθεί ως ο “players’ coach” που τους τη λέει κι από πάνω και αυτό είναι σημαντικό (;), ο Paul George είπε ότι για πρώτη φορά κάνει προετοιμασία μαζί με τον Kawhi και ο Rivers τον περιόριζε σε spot shooter (που φυσικά δεν ίσχυε, εκτός αν ο PG13 θεωρεί το «άλλο» να κάνει isolation ή τρίποντο μετά από ντρίμπλα) και ο Leonard, από άποψη leadership, δεν είναι vocal, δεν είναι ούτε καν passive aggressive σαν τον «Βασιλιά» ή τον ΚD. Υπάρχει κάπου εκεί ένα ζήτημα ηγεμονίας – όχι ποιος την θέλει ή ποιος πρέπει, αλλά ποιος μπορεί.

Το σπάσιμο της «φράξιας» των «παλιών» Harrell-Lou-Beverley που έκαναν eye-rolling κάθε φορά που πήγαινε για inspirational speech ο George και τους έπιανε μίρλα για την ειδική μεταχείριση στον Kawhi, όσο συμπαθείς ή όχι μου είναι ο καθένας ατομικά, ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Όμως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο “Fun Guy” είναι εντελώς υγιής (δεν ήμασταν καθόλου σίγουροι πριν μερικούς μήνες), έχει συνηθίσει να παίζει και να κερδίζει μόνο σε high-IQ, στημένους οργανισμούς – κάτι που οι ενθουσιώδεις «κατσαρίδες» του Doc Rivers το 2019 ήταν ακόμα μακριά από το να χαρακτηριστούν κάτι έστω κοντινό με αυτό που ήταν οι Spurs τα τελευταία 20 χρόνια ή οι Raptors τα τελευταία πέντε. Βεβαίως, έχει επιχειρήσει ξεκάθαρα να θέσει τον τόνο, αφού η άφιξη του, έχει προσελκύσει τους George, Ibaka, Morris, Kennard και κάμποσους βετεράνους, έχουν δοθεί picks και έχει φύγει ο Harrell και ο Doc (δεν υπονοούμε κάτι). Όλα φέρουν όλο και περισσότερο την σφραγίδα του, όμως από το overstatement ότι περίπου ότι αγγίζει γίνεται πρωτάθλημα το καλοκαίρι του ’19, κάπως έχουμε φτάσει στο understatement ότι ίσως τελικά είναι ο τελειότερος “complimentary player” στην Ιστορία; Κάπου υπάρχει μια εξήγηση που δεν έχει δοθεί και η ανέκφραστη φάτσα του “Board Man” δεν θα δώσει.

Δεν θα αποτελέσει καθόλου έκπληξη αν οι Clippers αποδειχθούν νικητές μέσα από μια τιτανομαχία στους τελικούς του LAτης Δύσης και στη συνέχεια, σε μια ακόμα απέναντι σε μια survivor ομάδα της Ανατολής. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μη διαλύσει τον Ibaka στο pick’n’roll κάποιος versatile ψηλός τύπου Jokic ή Davis, να μείνουν υγιείς κυριολεκτικά όλοι – ξεκινώντας από τον Kawhi, τον George και τον Kennard – και ο τελευταίος να είναι όντως ένας Shamet με περισσότερο θάρρος και ένας Herro με λιγότερο θράσος (καλύτερος αμυντικός και από τους δύο είναι προφανώς, όπως και από τον Lou Williams, χωρίς φυσικά να είναι κάτι ιδιαίτερο). Τεράστιο ερωτηματικό είναι φυσικά ο Paul George, ο οποίος δεν μπορεί παρά να προορίζεται ως δεύτερος δημιουργός. Αν όντως μπορεί και αν όντως οι Ibaka, Leonard, Williams, Morris, Kennard παίξουν offball, τότε ναι, ίσως οι Clippers θα έχουν μια motion offense που αποδεδειγμένα ήταν καταδικαστικά στατική πέρυσι¹⁾Ενδεικτικά, ο καλύτερος παίκτης και κύριος δημιουργός Kawhi Leonard στα περσινά playoffs ήταν μόλις ο τέταρτος στο isolation πίσω από τους Montrezl Harrell, Lou Williams και Paul George. Και ναι, μόλις έγινε σαφές πως οι μέρες του παιχταρά, αλλά liability σε χωρίς τη μπάλα στα χέρια Sweet Lou είναι μετρημένες στους Clippers. Τέλος, το γεγονός ότι οι Clippers είναι οι μόνοι contenders που θα έχουν full-time έναν τόσο ultra efficient στην επίθεση και για πολύ συγκεκριμένα πράγματα στην άμυνα ψηλό στο πρόσωπο του Ivica Zubac μπορεί να είναι ευλογία, μπορεί και κατάρα.

Κοιτάξτε, δεν είναι αδύνατο. Δεν είναι ότι τεχνικά λείπει κάτι για να πάρουν το πρωτάθλημα. Το θέμα είναι ότι πολύ πιθανόν δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία – ή μέλλον – να το κάνουν.

Phoenix Suns

Γράφει ο Κοσμάς Καψάλης

H έλευση του Chris Paul μεταφράζεται σε αυτόματη είσοδο στα Playoffs;

Αν δεν υπήρχαν οι Lakers και το Πρωτάθλημα που κατέκτησαν (οκ, όχι ασήμαντη λεπτομέρεια όσο να πει κανείς), οι Suns θα ήταν ίσως η πιο πολυσυζητημένη ομάδα επί εποχής κορονοιού. Η μόνη αήττητη ομάδα στο bubble, έκαναν ένα εντυπωσιακό 8-0 παίζοντας πολύ ωραίο μπάσκετ, αλλά το μεγάλο ντεμαράζ δεν έφτασε για να συνεχίσουν στα playoffs, αφού ξεκινούσαν από αρκετά πίσω. Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από το bubble με το μάτι στη φετινή χρονιά εκτός του Devin Booker που περιμένουμε ούτως ή άλλως να είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της λίγκας, είναι το πολύ καλό “τουρνουά” που έκανε ο Cameron Johnson που στα οχτώ παιχνίδια είχε 13,3/5,9/2 με 50% στα σουτ και σχεδόν 2 τρίποντα.

To καλοκαίρι ή το Νοέμβρη τέλος πάντων που ήταν η φετινή offseason, αποκτήθηκαν οι Jae Crowder, Langston Galloway και E’Twaun Moore που φέρνουν λύσεις στα φτερά από όπου αποχώρησε ο Kelly Oubre, ενώ ανανέωσε κι ο Dario Saric. Φυσικά η μεγάλη κίνηση του καλοκαιριού (κι όχι μόνο για τους Suns) ήταν η έλευση του Chris Paul κι ότι αυτός φέρνει μαζί του δηλαδή εμπειρία, ηγεσία, και χαρακτήρα στα μεγάλα παιχνίδια που ελπίζουν να παίξουν στην postseason. O Paul είχε πέρσι μια καταπληκτική χρονιά στην οποία πήρε ένα τσούρμο πιτσιρίκια στην ξεγραμμένη από όλους OKC κι αποδίδοντας εξαιρετικά, πλασαρίστηκαν πέμπτοι στη Δύση, φτάνοντας στο όριο τους Rockets στον πρώτο γύρο. Βέβαια ο Paul την ώρα που θα ξεκινάνε τα playoffs του 2021 θα συμπληρώνει τα 36 και έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς, σε περίπτωση όμως που επαναλάβει μια χρονιά όπως η περσινή, οι Suns ανεβαίνουν επίπεδο.

Είδαμε πέρσι την επίδραση που είχε στην ομάδα ένας “κανονικός” PG, όπως ο Rubio, ο Booker αναμένεται να κάνει άλλη μια χρονιά στην τροχιά του Stardome που έχει, ενώ ένα από τα πιο εύκολα στοιχήματα της χρονιάς είναι το πόσο καλύτερος θα γίνει ο Ayton δίπλα στον “Point God”. Οι Suns έχουν φέτος τους δικούς τους 3 και θα δούμε στο παρκέ πόσο Big θα αποδειχθούν.

Οι Suns είναι η ομάδα με το δεύτερο χειρότερο σερί απουσίας από playoffs με μια γεμάτη δεκαετία²⁾Μόνο οι Kings είναι χειρότεροι με 14 χρόνια. αλλά φέτος ετοιμάζονται για μια χρονιά που θα τους βγάλει από την αφάνεια. Και ουσιαστικά η είσοδος στα playoffs που θα έρθει μέσα από μια καλή χρονιά, θα είναι ένα βήμα για ένα πιο μακροπρόθεσμο στόχο, το να μην ξενερώσει ο Booker και ζητήσει να φύγει. Όλα τα πρώτα σημάδια δείχνουν ότι υπάρχουν (δικαιολογημένα) απαιτήσεις και ήδη στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος που ανακοινώθηκε, το Phoenix έχει εννιά παιχνίδια σε εθνικό δίκτυο, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την προσμονή. Το αν ο Chris Paul πιστωθεί με την άνοδο άλλης μια ομάδας από την μιζέρια, απέχουμε μόλις δυο βδομάδες από το να το δούμε.

Sacramento Kings

Γράφει ο Σταύρος Μαρίνος

Πώς θα ξεπεραστούν τα τραύματα που άφησε ο Divac;

Ήταν καλοκαίρι του 1992 όταν η εθνική ομάδα Σερβίας έπαιζε ένα από τα πρώτα της παιχνίδια σαν ανεξάρτητη χώρα. Ήταν εναντίον της Ελλάδας σε ένα κλειστό γυμναστήριο που μετά βίας θυμάμαι λόγω μικρής ηλικίας. Ίσως να ήταν το Σαλούν του Παπάγου, ίσως κι όχι³⁾Αν κάποιος γνωρίζει, ας μας το πει. Ο αγώνας ήταν κεκλεισμένων των θυρών αλλά επειδή μετείχα σε ένα εβδομαδιαίο basketball camp της εποχής, o Φάνης Χριστοδούλου, ο Κώστας Μίσσας κι ο Γιάννης Γιαννόπουλος (ωσάν πρόδρομος του Stephen Curry), σαν οργανωτές του camp, μας έβαλαν στο γήπεδο από την πίσω πόρτα.

Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα συμπληρώσει ολόκληρο το ΝΒΑ άλμπουμ της Panini. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ζωής μου, πολύ πιο ψηλά στη λίστα από πτυχία, προσωπικά, οικογενειακές σχέσεις και επαγγελματικά. Με το που ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, όλα τα παιδιά πηδήξαμε τα κάγκελα χωρίς κανέναν δισταγμό και τρέξαμε προς τους παίχτες. Αγχωμένος πως δεν θα προλάβω να πάρω αυτόγραφο γιατί ήμασταν πολλοί και οι παίχτες όντας κουρασμένοι έφευγαν σιγά σιγά προς τα αποδυτήρια, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως ήμουν μόνος χωρίς ανταγωνισμό. Όλοι τους είχαν τρέξει απευθείας προς τον πάγκο της εθνικής Ελλάδας. Ήμουν ο μόνος που πήγε στον αστέρα των Los Angeles Lakers, Vlade Divac.

Μεταξύ αγωνίας, ενθουσιασμού και τρακ, δίνω στον γίγαντα μπροστά μου χαρτί και στυλό. Χαμογελάει, προσπαθεί να το υπογράψει και με απογοήτευση μου δείχνει με χειρονομία πως το στυλό δεν έχει μελάνι. Μου τα επιστρέφει και φεύγει.

Το ψυχικό τραύμα που μου άφησε ο Divac, όχι μόνο δεν επουλώθηκε ποτέ, αλλά την τελευταία πενταετία κατάφερε να καταστρέψει την αγαπημένη μου ομάδα, να επεκτείνει το αρνητικό της σερί εκτός playoffs σε επίπεδα ρεκόρ, να διαλύσει κάθε τιμή και υπόληψη του front office με τις απανωτές γκάφες του και να επιλέξει τον Marvin Bagley (που σαν άλλος Anthony Edwards προτιμάει το χιπ χοπ από το μπάσκετ) αντί του συμπατριώτη του και once in a generation talent, Luka Doncic.

Παρότι κατάφερα να μετατρέψω ακόμα ένα ball hog post σε προσωπική ψυχοθεραπεία, ας αναρωτηθούμε για την κατάσταση των Kings φέτος, που επιτέλους απαλλάχθηκαν από αυτόν τον αυτάρεσκο αλλοπρόσαλλο που δεν είχε υπομονή να κουνήσει λίγο το στυλό, και πλέον κοιτούν διστακτικά μπροστά με τον Monte McNair (πρώην assistant GM στους Rockets) μπαίνοντας σε μία mini-rebuilding περίοδο.

Πολλοί βιάστηκαν να κρίνουν το “χάρισμα” του Bogi Bogdanovic στους Hawks, αφού οι Kings δεν μάτσαραν την πρόταση των 72/4. Ήταν όμως κάτι αναγκαίο διότι τα τελευταία χρόνια με τον Vladfather στο τιμόνι, χάθηκε πολύτιμος χρόνος με μπαλώματα αντί για σοβαρό πλάνο, σε μια ατέρμονη προσπάθεια για playoff run που κατέληγε ετησίως σε γκάφα. Πλέον οι Kings ανήκουν στο timeline του De’Aaron Fox και ξεκάθαρα έχουν σκοπό να χτίσουν το ρόστερ με παίχτες κοντά στην ηλικία του, διατηρώντας παράλληλα οικονομική ευελιξία για τις επόμενες χρονιές.

Ο ερχομός του λεγόμενου steal του draft, Tyrese Haliburton, ο όποιος όπως λέγεται χειραγώγησε την διαδικασία για να τον επιλέξουν οι Kings, επειδή πιστεύει ακράδαντα ότι θα συνδυαστεί καλά με τον Fox, αποτελεί μεγάλη ελπίδα για την fanbase. Ο Hield έχοντας ένα μεγάλο και δυσκίνητο συμβόλαιο στα χέρια του, μετά την κόντρα με τον coach Walton, βρίσκεται σε μία ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ του “θα παίξει καλά και θα καθιερωθεί” και του “θα τον στείλουμε σε κάποιο κορόιδο στους Knicks για 1st round pick και expiring συμβόλαια“.

Μεγαλύτερη σημασία στην παρούσα κατάσταση δεν έχει τόσο το ανθρώπινο δυναμικό του ρόστερ, όσο το να χτιστεί μια συγκεκριμένη μπασκετική ταυτότητα. Κάτι που μέχρι πέρσι δεν υπήρχε αφού οι προπονητές άλλαζαν σε συχνότητα μικρομεσαίας ομάδας σουπερλίγκας. Ανησυχητική ιδιαίτερα ήταν η επιλογή του Luke Walton να μεταμορφώσει πέρσι την ομάδα από λαγό σε χελώνα (καμία σχέση με τον Αίσωπο), επιβάλλοντας στον γρηγορότερο παίχτη του ΝΒΑ (Fox) να οργανώνει half court game σαν την Limoges του Božidar Maljković.

H κατάσταση φαίνεται να παίρνει άλλη πορεία φέτος μετά τις πρόσφατες δηλώνεις του Walton για αύξηση ρυθμού και ποιος ξέρει; Ίσως να πείστηκε από τον Dwyane Wade που μέσω πανδημίας δήλωσε (στα πολύ καλά podcasts του J.J. Redick) πως η απόφαση του να αποσυρθεί λήφθηκε λίγο-πολύ όταν έπαιξε εναντίον των Fox και Hield. “Έτρεχαν και σούταραν σε τρία δευτερόλεπτα. Εγώ δεν προλάβαινα ούτε να γυρίσω σε τρία δευτερόλεπτα, πόσο μάλλον να παίξω άμυνα“.

Golden State Warriors

Γράφει ο Νίκος Τσολάκης

Είναι οι Warriors ομάδα για Home Advantage χωρίς τον Klay;

Οι Golden State Warriors είναι μια ομάδα που μετά τη δυναστεία έφτασε στην περσινή κάκιστη σεζόν. Φέτος, με την επιστροφή του Klay και τους ξεκούραστους Draymond και φυσικά Steph, αναμενόταν να πάνε για ένα all in πρωταθλητισμού, έχοντας τη βασική τριάδα του πρώτου πρωταθλήματος και του θρυλικού 73-9, με διαφορετικά και πιο νέα γρανάζια στη μηχανή τους. Ο τραυματισμός του Klay ήταν ”punch in the nuts” όπως είπε ο Curry, αλλά η ομάδα μέσα από προσεγμένες κινήσεις και υπέρβαση του luxury tax κατά 147 εκατομμύρια φαίνεται -και είναι- ανταγωνιστική.

Ωστόσο, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα λέγαμε ότι οι Warriors έχουν ανάγκη από σουτέρ και χρειάζεται να προσαρμόσουν το στυλ τους σε αυτή την ανάγκη; Μετά τον τραυματισμό του Klay Thompson, το στοιχείο που λείπει, δεν είναι άλλο από το στοιχείο που τους έκανε τόσο επικίνδυνους τα χρόνια της Δυναστείας: το shoot, η ικανότητα να ανοίγουν το γήπεδο και να πυροβολούν από παντού. Αν εξαιρέσουμε τον Steph,που η αλήθεια είναι ότι δίνει μεγάλο αντίβαρο στην παραπάνω δήλωση μας, η υπόλοιπη ομάδα αποτελείται από: τον ασταθή σουτέρ Andrew Wiggins που σούταρε με 34% τρίποντο της σεζόν που μας πέρασε, τον Oubre που σούταρε 35%, τον Draymond που κατρακυλάει ως σουτέρ τα τελευταία χρόνια (27% πέρσι), τον Wiseman που δεν σουτάρει, τον Jordan Poole που ήταν από τους χειρότερους σουτέρ της λίγκας πέρσι και τον Damion Lee που σούταρε με 35%. Ο μόνος σουτέρ λοιπόν πλην του Steph Curry σε ολόκληρο το ρόστερ είναι ο καυτός μεν, άγνωστος δε Mychal Mulder που πέρσι πυροβολούσε με 40% για 9 τρίποντα ανά αγώνα στη G League.

Άρα, οι Warriors δεδομένα θα ψάχνουν σουτέρ στην αγορά. Όμως πριν κάνουν αυτό, ίσως είναι ώρα ώστε αυτό το εντυπωσιακό Playstyle τους να κάνει κάποιες προσαρμογές. Μπορεί να μην υπάρχουν πολλοί σουτέρ, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι οι παραπάνω παίκτες (εκτός Wiseman) σουτάρουν. Απλά είναι ασταθείς. Από την άλλη, ο Curry δίνει αρκετό “μέγεθος” στο shoot μιας ομάδας από μόνος του. Στους τελικούς του 2019, η παρουσία του μετά τους τραυματισμούς των Durant, Thompson ήταν αρκετή για να αναγκάσει τον Nick Nurse να παίξει box and one! Το βασικότερο όμως και πρωταρχικό είναι η μοναδικότητα αυτής της ομάδας που την κάνει επικίνδυνη ακόμη και χωρίς τον Klay Thompson: Ο Steph Curry παραμένει ο καλύτερος Point Guard της λίγκας και η αλήθεια είναι ότι…δεν είναι καν κοντά. Δε θα σχολιάσουμε κάτι για τις ικανότητες και το star power του καλύτερου -με διαφορά- guard της λίγκας. Το δίδυμο στο “2”, “3” των Wiggins, Oubre δίνει πάρα πολύ μέγεθος και αθλητικότητα που ελάχιστες ομάδες έχουν. Οι Warriors θα πρέπει να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι τα φτερά τους είναι τόσο μεγαλύτερα από αυτά των υπολοίπων ομάδων. Ο Draymond Green παραμένει ένα τεσσάρι που μαρκάρει τους πάντες ενώ μοιράζει 6 ασίστ ανά αγώνα! Ο James Wiseman είναι ένας από τους πιο αθλητικούς ψηλούς που έχει μπει ποτέ στη λίγκα. Ο Oubre έχει χαρακτηριστικά 3 level scorer που σε συνδυασμό με το μέγεθός του τον κάνουν εξαιρετικό και έρχεται από την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, τελειώνοντας με 18.7 πόντους και 6.4 ριμπάουντ. Ο Andrew Wiggins επίσης έρχεται από την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, με career high σε rebound και assist, ήταν πρώτος σε block στη λίγκα από όλους (!) τους small forwards και είναι top 5 σε τελειώματα κάτω από τη μπασκέτα με το “Lebronesque” 69% που έγραψε ο Zach Lowe.Τ έλος, μην υποτιμάμε τη δυνατότητα μιας ομάδας όπως οι GSW να αναπτύσσει παίχτες. Η αλήθεια είναι ότι ο Jordan Poole και ο Damion Lee δείχνουν να έχουν ένα πολύ ορισμένο -και μικρό- ταβάνι, ωστόσο τόσο ο Chriss -που αναγεννήθηκε πέρσι ως πεντάρι και μέτρησε μεταξύ άλλων 19.5 στο PER και +7 Net Rating- , όσο ειδικά ο Mychal Mulder, ο οποίος είχε μια εντυπωσιακή σεζόν στη G League και φαίνεται να είναι έτοιμος για τη καλύτερη λίγκα του κόσμου.

Σε όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Warriors είναι η ομάδα με ένα κορυφαίο F.O. και ένα προπονητικό επιτελείο που ξέρει να αναπτύσσει σύγχρονο και επιστημονικό πλάνο πρωταθλητισμού.

Οι Warriors πια δεν έχουν τον Klay και είναι σε αναζήτηση σουτέρ. Οι ελπίδες πρωταθλήματος πλέον είναι λίγες έως μηδαμινές. Ωστόσο, είναι ομάδα play off και με τις αναγκαίες κινήσεις και προσαρμογές είναι ομάδα που θα παλέψει για το home advantage στην άγρια Δύση.