Τελειώνοντας την βόλτα μας στην Δυτική Περιφέρεια παίρνουμε τον δρόμο προς τα Νότια και πριν φτάσουμε στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό βρίσκουμε τις ομάδες της SouthWest. Οι Mavericks περιμένουν τον Porzingis για να μην νιώθει μοναξιά ο Luka και να κάνουν λίγο σαματά στην Δύση, και οι Spurs βρίσκονται σε μια μεγάλη ραστώνη περιμένοντας τους rookies να βγουν μπροστά και να μεγαλώσουν. Στο Memphis ζουν και αναπνέουν σε ρυθμούς Ja Morant. Στο Houston υπάρχει μια αναμονή για το που θα καταλήξει ο Harden για να δουν και πως θα κινηθούν, ενώ στην Νέα Ορλεάνη αναμένουν να καρπωθούν τα οφέλη των κινήσεων που έχουν κάνει τα τελευταία δύο χρόνια, ή και όχι.
Αυτή είναι λοιπόν η SouthWest, απολαύστε την.
Houston Rockets
Γράφει ο Δημήτρης Μαντζούκας
Θα δώσει άλλη μια ευκαιρία στους Rockets ο James Harden;
Είχα έναν φίλο, τον Μάκη, ο οποίος είχε συνάψει ερωτική σχέση με την Μαρία, η οποία σχέση κράτησε περίπου 2,5 χρόνια. Ο Μάκης, πολύ καλό παιδί για να τα λέμε όλα, τύχαινε να είναι – στην επιεικέστερη των περιγραφών – ένα ολοκληρωτικά ανεπρόκοπο ρεμάλι. Κάποια στιγμή το Μαράκι απηύδησε, και του έδωσε τελεσίγραφο “σοβαρεύεσαι ή χωρίζουμε”. Ο Μάκης ταρακουνήθηκε, το αγαπούσε το Μαράκι βλέπετε, και μέσα σε λίγες βδομάδες έγινε άλλος άνθρωπος. Σταμάτησε να κοιμάται ξημερώματα, έκοψε το στοίχημα, βρήκε σοβαρή δουλειά, έμαθε να βάζει πλυντήριο μόνος του, ξεκίνησε να βγαίνει από το σπίτι και να συναντάει κόσμο, άλλος άνθρωπος. Δυστυχώς το Μαράκι τον χώρισε πριν προλάβει να ζήσει αυτή την αλλαγή, καθώς είχε κουραστεί σε βαθμό ανεπανόρθωτο.
Ο James Harden έχει κουραστεί στο Houston, και αυτό ήταν ήδη εμφανές, πριν δώσει το τελεσίγραφο στους Rockets μέσω trade request. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έκανε τελικά το γυαλί να ραγίσει. Μπορεί να ήταν οι πολλές αποτυχημένες απόπειρες για τίτλο. Μπορεί να ήταν το βγαλμένο από υπολογιστές μπάσκετ που απαίτησε ο Morey, και η διαχείριση του ρόστερ με βάση αυτή την προσέγγιση. Μπορεί να ήταν το καινοτόμο, ιδιαίτερο, αλλά σε τελική ανάλυση αναποτελεσματικό μπάσκετ που δίδαξε ο Mike D’Antoni το οποίο απαιτούσε από τον Harden να κάνει θαύματα. Μπορεί απλά να ήθελε να αλλάξει παραστάσεις, ποιος είμαι εγώ για να ξέρω τι συμβαίνει στο μυαλό του James Harden.
To θέμα είναι ότι το Houston, όπως και ο φίλος μου ο Μάκης, προσπάθησαν επιτέλους να αλλάξουν. Ο Daryl Morrey αποχώρησε από την ομάδα και αντικαταστάθηκε από τον Rafael Stone, έναν βαρετό λομπίστα με ειδίκευση στις διαπραγματεύσεις, του οποίου το μεγαλύτερο προσόν φαίνεται να είναι η έλλειψη καινοτόμων ιδεών. Ο Mike D’Antoni από την άλλη, αντικαταστάθηκε από τον Stephen Silas, έναν καθόλου βαρετό τύπο, τον γιο του Paul Silas και πρώην Assistant Coach σε Golden State, Charlotte και Dallas. Οι φήμες λένε ότι ήταν ο αρχιτέκτονας της περσινής επίθεσης του Dallas, η οποία θυμίζουμε έκλεισε ως η αποτελεσματικότερη όλων των εποχών, οπότε αυτό το επίτευγμα σε συνδυασμό με τα πολύ καλά λόγια που λένε γι’ αυτόν σχεδόν όλοι οι πρώην παίκτες του προϊδεάζουν θετικά.
Η βασική αποστολή του Silas είναι η εξής: να εκμεταλλευτεί την άνεση και την εξειδίκευση που έχουν αναπτύξει με το smallball τα τελευταία χρόνια οι Rockets, αλλά ταυτόχρονα να τους δώσει και επιπλέον ταυτότητες, εναλλακτικές δηλαδή, ώστε να μην αποτελεί ο φιλότιμος πλην υπερβολικά κοντός P.J. Tucker τον βασικό και μοναδικό center της ομάδας. Οι Rockets χρειάζονταν απελπισμένα να επαναπρογραμματίσουν την επίθεση και την άμυνα τους με βάση τα νέα δεδομένα στην Δύση, όπου οι Lakers τους ταπείνωσαν με τα ψηλά σχήματα και τον Anthony Davis. Το καλό είναι ότι ο Silas έχει άνεση με το Smallball, το οποίο έχει χρησιμοποιήσει πολλάκις, έχει όμως και εναλλακτικές. Χρειαζόταν απλά παίκτες.
Προς αυτή την κατεύθυνση, οι Rockets έδωσαν 41 εκατομύρια για τρία χρόνια στον Christian Wood, σε ένα πολύ ενδιαφέρον στοίχημα. Ο Wood o οποίος πέρασε 5 χρόνια σε 5 διαφορετικές ομάδες μεταξύ άκρης του πάγκου και G-League, βρήκε επιτέλους πέρσι χρόνο στο Detroit και τον εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, γράφοντας ακατάπαυστα stats. Ωστόσο παραμένει ακόμα το ερώτημα που τον συνόδευε, αν δηλαδή είναι απλά ένας παίκτης που γράφει καλά stats σε κακές ομάδες, ή μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά ομάδα πρωταθλητισμού, και φέτος θα μάθουμε την απάντηση.
Διαφορετικό ερώτημα συνοδεύει τον έτερο ψηλό που υπέγραψε το Houston, για 39 εκατομύρια λιγότερα από τον Wood. Είναι αστείο ότι ο DeMarcus Cousins θα παίξει με συμβόλαιο 1,6 εκατομμυρίων, είναι όμως και ενδεικτικό της κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Υποθέτω ότι κανείς δεν αμφισβητεί το ταλέντο ενός από τους καλύτερους και πιο dominant ψηλούς της τελευταίας δεκαετίας, ενός παίκτη που στην τελευταία του χρονιά πριν τους τραυματισμούς είχε γράψει 25,2 pts, 13 rebs, 5,6 assists. και από 1,6 κλεψίματα και μπλοκ. Η ένσταση προφανώς αφορά το κατά πόσο, έναν κομμένο χιαστό και έναν κομμένο αχίλλειο μετά, ο Cousins μπορεί να μείνει υγιής, Aν τα καταφέρει, ακόμα και λιγότερο αθλητικός, ακόμα και με τον φόβο και τους δισταγμούς να είναι εμφανείς πάνω του όποτε προσγειώνεται, ο Cousins είναι ένα επίπεδο πάνω από την πλειονότητα των centers αυτής της λίγκας χάρη στο ταλέντο και την αδιανόητη μπασκετική του ευφυϊα. Με 2,5 χρόνια να έχουν περάσει από την τελευταία φορά που ήταν υγιής, και τον Jokic στο ενδιάμεσο να ανθίζει, είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι ο DMC είναι ο μοναδικός ψηλός που μπορεί να τον πλησιάσει σε πλαίσια αντίληψης παιχνιδιού, ειδικά με τον Marc Gasol να βρίσκεται πλέον στα τελειώματα.
Για να συμπληρωθεί το παζλ, και με τον Westbrook πιθανότατα να μην ψήνει τόσο πολύ το Houston πλέον, ο κολλητός του Cousins από τις κολεγιακές μέρες κατέφτασε στους Rockets. Ο John Wall, άλλος ένας παίκτης που ξεπέρασε έναν γολγοθά τραυματισμών, ήρθε με straight up ανταλλαγή με τον Westbrook, και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν αλλάζει κάτι ιδιαίτερα. Ο Westbrook είχε κάποιες καλές μέρες πέρσι σαν de facto ψηλός της ομάδας μετά την φυγή του Capela, ωστόσο ποτέ δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. O Wall, προσφέροντας περίπου το ίδιο πακέτο με τον Westbrook, δεν θα αλλάξει πολλά μέσα στο γήπεδο σε σχέση με τον παίκτη που αντικαθιστά, ενδέχεται ωστόσο να προσφέρει μια νέα αύρα στον οργανισμό.
Αν οι Wall και Cousins καταφέρουν να μείνουν υγιείς, μιλάμε για μια ομάδα αντικειμενικά πολύ καλύτερη από πέρσι, ομάδα που θα χτυπήσει την πόρτα της τετράδας της Δύσης. Αρκεί να μείνει και ο James Harden. Αρκεί να σταματήσει να φλερτάρει με το Brooklyn ή το Miami ή την Philadelphia, και να συγκεντρωθεί στο να απολαύσει τους νέους Rockets. Όπως απέδειξε όμως το Μαράκι, κάποιες φορές, ό,τι και να κάνει ο άλλος, έχεις κουραστεί.
Dallas Mavericks
Γράφει ο Λουκάς Μοσχούλας
Θα καταφέρει να φτιάξει ομάδα που θα προσελκύσει έναν All Star επιτέλους;
Με την επιλογή του Luka Doncic στο Draft του 2018 και την αποδοχή ότι η ομάδα θα πορευτεί με αυτόν ως αστέρα τα επόμενα -πολλά- χρόνια άρχισε και η σταδιακή εύρεση των κομματιών που θα πρέπει να βρίσκονται δίπλα του. Η ημερομηνία για την ολοκλήρωση του παζλ δεν είναι άλλη από την επόμενη free agency, αυτή του 2021 με το όνομα του Antetokounmpo να είναι αυτό που φιγουράρει στην κορυφή της λίστας.
Όμως η διαφορά της διοίκησης φέτος με εκείνη στο ξεκίνημα της σεζόν 2011/12 είναι ότι δεν έμεινε να περιμένει του ελεύθερους παίκτες να έρθουν (βλ. D. Howard και D. Williams) αλλά προσπάθησε να φτιάξει την ομάδα όπως ακριβώς θέλει ο Carlisle και απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ. Έτσι οι κινήσεις της ομάδας στην φετινή offseason έχουν μεγάλη δόση σε 3&D. Ξεκινώντας από το trade του Seth Curry την βραδιά του Draft που έφερε στην ομάδα τον Josh Richardson και το #36 pick του Draft. Έναν παίκτη που θεωρείται από τους καλύτερους guard-defenders του πρωταθλήματος και συγχρόνως σουτάρει από το τρίποντο με ποσοστό καριέρας το 36,3%. Αν καταφέρει να πιάσει και τους αριθμούς του στους Heat σε assists (4,1) και λάθη (1,5) θα μιλάμε για μία τρομερή βοήθεια στον Luka μέσα στο παρκέ.
Μετά το παραπάνω trade, οι επιλογές του Draft συνέχισαν στον ίδιο δρόμο με την ομάδα να επιλέγει τους Josh Green (#17), Tyrell Terry (#31) και Tyler Bey (#36). Οι Green και Bey είναι δύο forward που σουτάρουν καλά από το τρίποντο όμως το σημαντικότερο ότι είναι παίκτες που παίζουν άμυνα. Ο Tyrell Terry από την άλλη είναι ένας γεννημένος σκόρερ που σίγουρα θα χρειαστεί χρόνο για να μπορέσει να εγκλιματιστεί στο NBA όμως αν καταφέρει και το κάνει θα μιλάμε για ένα draft steal. Δύο ακόμα προσθήκες για τους Τεξανούς οι James Johnson και Wes Iwundu, δύο forward ακριβώς στο ίδιο σκεπτικό που αναφέραμε και παραπάνω.
Και προφανώς η επιμονή αυτή των ανθρώπων των Mavericks έχει μία βάση, καθώς μπορεί να θέλουν να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν στο επιθετικό κομμάτι, μην ξεχνάμε ότι οι Mavs ήταν πρώτοι την περσινή σεζόν στο offensive rating με το ιστορικό ρεκόρ των 115.9 πόντων σε 100 επιθέσεις, όμως το αντίστοιχο defensive ήταν υψηλό με 111,2 πόντους όντας η 12η χειρότερη άμυνα του NBA πράγμα που επιβάλλεται να βελτιωθεί.
Δύο είναι τα σημαντικά κομμάτια που θα παίξουν ρόλο για το αποτέλεσμα της σεζόν και αυτά δεν είναι άλλα από την τελική απόδοση των δύο Stars. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένος όλοι ξέρουμε ότι ο Luka πάει για υποψήφιος MVP, αν κρίνουμε από την βελτίωση που είχε τις περσινή χρονιά σε σχέση με την rookie του, οπότε για τον συγκεκριμένο δεν υπάρχει καμία ανησυχία στο Dallas. Το βασικό θέμα είναι η επιστροφή του Porzingis ο οποίος τραυματίστηκε στα Playoffs χάνοντας την μισή σειρά με τους Clippers και μετά την επέμβαση στο γόνατο θα επιστρέψει στην καλύτερη στα μέσα Γενάρη χάνοντας πάνω από τα 10 πρώτα παιχνίδια της ομάδας. Να θυμίσουμε ότι μετά την συγκεκριμένη επέμβαση o Λετονός θα έχει κάνει επεμβάσεις και στα δύο του γόνατα, με ό,τι σημαίνει το συγκεκριμένο. Αν λοιπόν καταφέρει και επιστρέψει σε καλή κατάσταση τότε δεν χωρά αμφιβολία ότι οι Mavs θα είναι στις ομάδες που θα παλέψουν για πλεονέκτημα στον πρώτο γύρο των playoffs, αν όχι τότε θα πρέπει ο Carlisle να σκαρφιστεί πολλά τρικς για να διατηρήσει την ομάδα στα περσινά επίπεδα.
Και κάπως έτσι φτάνουμε και στην free agency του επόμενου καλοκαιριού, για την ακρίβεια πριν φτάσουμε εκεί να θυμίσουμε ότι το συμβόλαιο του James Johnson είναι στα $16 εκατ. Και βρίσκεται στην τελευταία χρονιά του, πράγμα που το κάνει αρκετά ελκυστικό για κάποιο trade στο deadline της φετινής σεζόν. Μαζί με αυτό βέβαια οι Mavs κερδίζουν χώρο και με την λήξη των συμβολαίων των Hardaway και Marjanovic και κάπως έτσι κάνουν όνειρα για τον Giannis ή κάποιον άλλον που θα μπορέσει να κλείσει ιδανικά την 3αδα. Θα τα καταφέρουν. Θα μου επιτρέψετε να μην κάνω πρόβλεψη για να μην χαλάσω το γούρι.
Memphis Grizzlies
Γράφει ο Κοσμάς Καψάλης
Θα πάνε για νέα υπέρβαση, ή θα κάνουν ένα βήμα πίσω συνεχίζοντας μια απλή ανοδική πορεία?
Αναμφίβολα μια από τις περσινές εκπλήξεις, οι Grizzlies ξεκίνησαν τη χρονιά κάνοντας ένα φανταστικό draft με τους Ja Morant και Brandon Clarke και στη συνέχεια ανατίναξαν τις προβλέψεις, όντας σταθερά σε τροχιά playoffs. Η επανεκκίνηση στο Orlando τους είδε να χάνουν τελικά το τελευταίο εισιτήριο από το Portland, αλλά ποιος μπορούσε αλήθεια να στενοχωρηθεί μετά από τέτοια πορεία; Επιστέγασμα έστω και ατομικά, το βραβείο του καλύτερου rookie που πήγε φυσικά στον φανταστικό Ja Morant που τέλειωσε τη χρονιά με 17,8/7,3 με σχεδόν 48% στο σουτ, κάμποσα φανταστικά -όσο και φοβιστικά- highlights και το καλύτερό του παιχνίδι, στο πιο κρίσιμο ματς της καριέρας του με 35 πόντους κι 8 assists στην ήττα από τους Blazers.
Η offseason δεν τάραξε τα νερά αφού το πιο ενδιαφέρον σίριαλ (#νοτ) ήταν το ότι ήρθε κι έγινε waive o Hezonja και ο De’Anthony Melton υπέγραψε νέο συμβόλαιο. Όσον αφορά το draft, μάγεψαν καθώς με μαεστρικές κινήσεις, και χωρίς να έχουν πικς κατάφεραν να βρεθούν στο #30 και να κλέψουν τον Desmond Bane, τον παλαιστή με τα μικρά χέρια, την μεγάλη καρδιά, και το θανατηφόρο τρίποντο, καθώς και τον πιο μπασκετικό ψηλό του draft, τον Xavier Tillman Jr λίγα πικς αργότερα. Επιπλέον θα αναφέρουμε το πουλέν του Μήτσου Μαυράκη, Killian Tillie από το Gonzaga (με two-way συμβόλαιο), αδερφού του Kim Tillie που έπαιξε στον Ολυμπιακό για ένα χρόνο, ένας παίκτης με τεράστιο ταβάνι αλλά όντας κατασκευασμένος από γυαλί, σπάει συνέχεια. Αν τον συναρμολογήσουν σωστά, έχουν βρει παίκτη που δεν θα βγει ποτέ από το rotation.
Στην πραγματικότητα βέβαια, οι “Αρκούδες” δεν είχαν λόγο να κάνουν κάποια δραστική αλλαγή. Ο κορμός των Morant, Brooks, Clarke, JJJ, Valanciunas είναι γεμάτος ταλέντο και με τον Λιθουανό τον πιο μεγάλο μόλις στα 28 του, όλο το μέλλον είναι δικό τους.
Ένα πρόβλημα όμως που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν είναι πόσο πίσω θα τους πάει η υγεία του Jaren Jackson (κυρίως αφού αποτελεί μαζί με τον Morant το δίδυμο που ελπίζουν να χτίσουν το μέλλον τους) αλλά και του Justise Winslow που θα χάσουν το ξεκίνημα της χρονιάς. Ο JJJ ταλαιπωρήθηκε και την rookie χρονιά αλλά και πέρσι ενώ έκλεισε τη χρονιά με ρήξη μηνίσκου και ίσως δεν προλάβει να μπει στο παρκέ το Γενάρη. Όσο για τον Winslow πέρσι έπαιξε μόλις 11 παιχνίδια, όλα για τους Heat αφού σε προπόνηση το καλοκαίρι τραυματίστηκε στο γοφό, και δεν έπαιξε καθόλου στο bubble, αλλά μάλλον θα γυρίσει νωρίτερα από τον Jackson.
Οι Grizzlies ήταν πέρσι η θετική έκπληξη της χρονιάς αλλά φέτος ξέρουμε τι να περιμένουμε. Ο ανταγωνισμός για τις λίγες -στη θεωρία- ανοιχτές θέσεις στην Δύση αναμένεται τεράστιος και ίσως οι τραυματισμοί τους στοιχίσουν. Παρόλα αυτά, με το play-in tournament να γίνεται και φέτος, οι Αρκούδες θα το παλέψουν ως το τέλος. Κι αν κρίνουμε από τη rookie χρονιά του Ja, κανείς δεν πρέπει να τους ξεγράψει.
San Antonio Spurs
Γράφει ο Μήτσος Μαυράκης
Πώς μοιάζει ένας οργανισμός δίχως εμμονές και ψυχαναγκασμούς;
Σαν την πριγκίπισσα Νταιάνα όταν έφυγε από το Μπάκινγκχαμ ή ακόμα καλύτερα τον Nicolas Coppola όταν αποφάσισε να πάρει το επώνυμο του Luke Cage οι Spurs έχοντας απαλλαχθεί από το βραχνά των 22 συνεχόμενων συμμετοχών στην posti-season είναι επιτέλους ελεύθεροι να ατενίσουν το μέλλον δίχως τον ψυχαναγκασμό του να μπαίνουν στα playoffs και να διεκδικούν τον τίτλο. Ο φετινός Αύγουστος ήταν ένα πρώτο σημάδι. Παρά το γεγονός ότι οι αγώνες στο bubble επισφράγισαν την απουσία τους στα playoffs για πρώτη φορά από τότε που ο Chimezie Metu ήταν έμβρυο, οι αγώνες αυτοί ήταν και ότι πιο fun έχει συμβεί στο San Antonio από την στιγμή που ο Kawhi Leonard προσγειώθηκε πάνω στο πόδι του Zaza Pachulia. Οι Spurs λόγω της απουσίας του Aldridge είπαν Y.O.L.O κι αποφάσισαν να παίξουν ultra small ball, όπως κάνει η νεολαία. Το αποτέλεσμα μπορεί να πέρασε απαρατήρητο μπροστά στην πληθώρα των feel good stories, αλλά ήταν μια απολαυστική ομάδα που αγωνιζόταν σε μερικές στιγμές με δίδυμο ψηλών του DeRozan-Gay. Και πάνω σε αυτό που έδειξαν στο bubble θα προσπαθήσουν να χτίσουν και φέτος.
Το καλοκαίρι ήταν όπως συνήθως σχετικά βαρετό. H free agency το μόνο που απέφερε ήταν συμβόλαια για τους Jakob Poelt, Drew Eubanks και Tyler Zeller δείχνοντας μας πως στο Alamo εκτιμούν τον ανειδίκευτο λευκό προλετάριο εργάτη περισσότερο κι από το Leningrad circa 1930.
Το draft όμως αποδείχθηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Στο #11 έπεσε στα χέρια των Spurs o Devin Vassell, ένας σχεδόν έτοιμος 3&D παίκτης. O Vassell δείχνει πως θα έχει μια καριέρα στο ΝΒΑ όπως ο Danny Green το λιγότερο και το στοίχημα για τους Spurs είναι να του δώσουν τις ευκαιρίες με την μπάλα στα χέρια που δεν είχε στους υπερπλήρεις Florida State Seminoles. Στο #41 έπεσε στα χέρια των Spurs ο Tre Jones. Ο δευτεροετής guard ήταν ο ηγέτης του Duke βασανίζοντας ανελέητα αντίπαλους guard στην άμυνα, ενώ έδειχνε την υψηλή του μπασκετική παιδεία στην επίθεση σαν δημιουργός, σκοράροντας παράλληλα με κάποια συνέπεια από το τρίποντο. Αν το τρίποντο του είναι αξιόπιστο τότε οι Spurs μάλλον τσίμπησαν τον δικό τους Patrick Beverley δίχως τις βαθιές διαταραχές.
Η μετάβαση των Spurs στη νέα εποχή αντικατοπτρίζεται πλήρως στο ρόστερ. Τέσσερις βετεράνοι με πάνω από 11 χρόνια εμπειρίας και όλοι οι υπόλοιποι νεολαία στο πρώτο ή δεύτερό τους συμβόλαιο. Στους παλιούς ο Patty Mills θα αποτελεί το σαμάνο που διηγείται γύρω από τη φωτιά τις ιστορίες από το παρελθόν που έχουν διατηρηθεί μόνο προφορικά και θα σουτάρει κανένα τρίποντο και οι τρεις πρώην ballhogs υπερσκόρερ που πέρυσι δούλεψαν το παιχνίδι τους αρκετά ώστε από τους χρόνου να γίνουν οι τρίτοι σκόρερ σε ομάδα πρωταθλητισμού. Ο DeRozan νιώθει αγάπη για αυτό που είναι και δίχως να κυνηγάει το τρίποντο παραδίδει σεμινάρια εύκολων πόντων από το midrange και ευρηματικής δημιουργίας από τα φτερά. Ο Aldridge έκανα ένα μικρό βήμα για αυτόν, αλλά μεγάλο βήμα για τη συνέχεια της καριέρας του και σουτάρει πλέον από το τρίποντο δίχως σταματημό (10, ολογράφως ΔΈΚΑ!!!11!!!!!! τρίποντα στο πρώτο παιχνίδι της preseason) και ο Rudy Gay είναι πλέον το αθλητικό small ball center για το οποίο θα σκότωναν πέρυσι οι Rockets.
Με τους βετεράνους να μην έχουν τα πόδια να παίξουν άμυνα, αλλά να μπορούν να σκοράρουν και τους DeJounte Murray, Derrick White, Lonnie Walker IV, Keldon Johnson και Devin Vassell να έχουν δείξει όλοι τους ψήγματα ταλέντου, αλλά χωρίς να μπορεί κανείς να πει ακριβώς μέχρι που μπορούν να φθάσουν η φετινή σεζόν δεν είναι παρά μια μεγάλη audition για να δούμε ποιος από τους πέντε νεολαίους της περιφέρειας μπορεί να προσφέρει με συνέπεια και ίσως να αποτελέσει το ανερχόμενο αστέρι πάνω στο οποίο θα βασιστεί ο οργανισμός από του χρόνου.
Συνεπώς τι περιμένουμε; Μια fun to watch ομάδα που θα παίξει με χαμηλά σχήματα και θα προσπαθήσει να βάλει τους παίκτες σε θέσεις που νιώθουν οι ίδιοι άνετα είτε το ανοιχτό γήπεδο για τον all defense DeJounte Murray και τον λυσσασμένο Keldon Johnson, το τρίποντο για τους Vassell και Walker η το μισό γήπεδο για τον μαέστρο DeRozan και τον οπορτουνιστή Derrick White. Στην πορεία θα χωθεί εκεί περίπου στην δέκατη θέση για να καταφέρει να κλέψει τη συμμετοχή στα playoffs από κάποια ομάδα με καλύτερο ρόστερ, αλλά που νιώθει λιγότερο άνετα στο πετσί της. Και αν όλα πάνε καλά θα μάθουμε ποιος θα είναι ο ηγέτης του San Antonio την επόμενη μέρα. Και στο παρκέ, αλλά και στον πάγκο όπου η Becky Hammon περιμένει να γίνει το σωστό.
New Orleans Pelicans
Γράφει ο Μήτσος Μαυράκης
Assets έχουμε, σε ομάδα τι έχουμε;
Οι Pelicans πέρυσι ήταν η πιο συναρπαστική απαίσια ομάδα μπάσκετ από τότε που ο MJ αποφάσισε να παίξει συμπαίκτης με τον Bill Murray και τον Elmer Fudd (ή ήταν ο Scott Skiles αυτός με την καραμπίνα που έμοιαζε με τον θείο του Alex Caruso;)
Πόσο συναρπαστική; Τόσο που το ΝΒΑ άλλαξε για πάρτη τους τους κανονισμούς του μπας και τους δούμε να αγωνίζονται στα playoffs.
Πόσο απαίσια; Τόσο που η αρχή της χρονιάς με 6-22 ήταν καλύτερη στιγμή από αυτό το ανουσιόργημα που παρουσίασαν στο bubble.
Ήρθε η offseason και ο David Griffin έπιασε δουλειά ώστε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Να ξεριζώσει και το τελευταίο εναπομείναν κομμάτι της εποχής του Dell Demps προσπαθώντας να δημιουργήσει ολιγοπώλιο στο NBA draft μαζί με τον Sam Presti. Εκμεταλλευόμενος την βαθιά απελπισία των Bucks έδωσε τον Jrue Holiday τον οποίον πλέον κανείς δεν έχει πια δικαίωμα να αποκαλέσει υποτιμημένο για τους Bledsoe, Hill και τέσσερα συνολικά πικ πρώτου γύρου από τους Bucks δίχως παραμικρή προστασία. Εν ολίγοις πλέον στη Νέα Ορλεάνη θα κοιτάνε το Wisconsin όπως o Λεοπόλδος ο δεύτερος το Βελγικό Κονγκό.
Έχοντας ξεπουλήσει πλέον όσους βρίσκονταν στην ομάδα πριν το καλοκαίρι του 2019, με μόνη πιθανή μελλοντική κίνηση την πώληση κάποιου φροντιστή στους Hawks με αντάλλαγμα τρία ντραφτ πικ και τα δικαιώματα των Migos o David Griffin πρέπει μπορεί να χτίσει την ομάδα όπως ακριβώς θέλει.
E, εκεί οι κινήσεις του είναι καλές αν σκοπεύει να παίξει fantasy, αλλά βγάζουν λίγο νόημα στο παρκέ. Η πρόσληψη του Stan Van Gundy ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα για το league pass κι από την απόσυρση του Vince Carter, αλλά ο Stan the Man παραμένει ιδανικός να χτίσει μια ομάδα στο πρότυπα των Magic με τους όποιους έφθασε μέχρι τους τελικούς. Αν ο Dwight ήταν ο Superman Lite, τότε ο Zion είναι ο Godzilla on steroids οπότε αρκεί να του δοθούν οι χώροι για να καταδυναστεύσει τη ρακέτα. Ο Ingram έχει πλέον το max συμβόλαιο που αρμόζει σε ένα σκόρερ του επιπέδου, αλλά με την εξαίρεση του βαλσαμωμένου podcaster J.J. Redick μάλλον είναι ο μόνος που μπορεί να σουτάρει από μακριά με ευστοχίας παμπαιδικού πρωταθλήματος.
Δεν φθάνει μόνο ότι το βασικό σχήμα θα έχει δύο point, αλλά καθόλου shooting με τους Bledsoe και Ball στα guard, ο Griffin φρόντισε να αποκτήσει σαν παρτενέρ του Zion τον μόνο center που ήταν πιο βαρύς και χειρότερος σουτέρ από τον αστέρα της Νέας Ορλεάνης. Η επέκταση του συμβολαίου του Steven Adams για τρία χρόνια όχι μόνο εξασφαλίζει ότι ο Jaxson Hayes δεν θα παίξει βασικός όσο διαρκεί το rookie συμβόλαιό του, αλλά κλειδώνει τον Zion μόνιμα στο τέσσερα βάζοντας υπό το φως των προβολών τα δύο αδύναμα σημεία του: την έλλειψη σουτ και τα θλιβερή περιφερειακή άμυνα. Για χαμηλά σχήματα ούτε λόγος βέβαια καθώς οι Pelicans είναι ακόμη πληγωμένοι από τότε που έδωσαν $44 εκατ. στον Solomon Hill και δεν έχουν πάρει κάποιον που να μαρκάρει στα forward έκτοτε από αντίδραση. Να δείτε που κι εδώ θα καταλήξει βασικός ο Wenyan Gabriel, όπως στους Blazers πέρυσι όταν ξέμειναν από forward.
H επιλογή του Kira Lewis στο draft θα αποτελούσε την ονείρωξη του Alvin Gentry σε σχήματα με Lonzo και Zion που θα σπείρουν τρόμο στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά είναι λίγο δύσκολο να φανταστεί κανείς πως θα ταιριάξουν μαζί στους πιο αργούς ρυθμούς που αρέσκεται ο SVG. Παραδόξως ο παίκτης που θα ταίριαζε συμπληρωματικά με όλους τους νεαρούς guard των Pelicans είναι ο George Hill, αλλά προτίμησαν να τον στείλουν στους Thunder για να κρατήσουν τον Bledsoe. Ο πρώην guard των Bucks θα προσπαθήσει μαζί με τον Adams και τον πολύτιμο Josh Hart να καλύψουν την κτηνώδη άγνοια του Zion στο αμυντικό κομμάτι και αν λάβουμε τις δηλώσεις του Van Gundy που θύμιζαν έναν πιο σοβαρό Jim Boylen, αυτό θα είναι το πρωταρχικό μέλημα των Pelicans. Από την άλλη με τους Kira Lewis και Nickeil-Alexander Walker να αποτελούν τους μόνους αξιόπιστους σουτέρ πλην Redick η επίθεση των Pelicans στο μισό γήπεδο θα θυμίζει περισσότερο τα 80s. Όχι αυτά ωραία 80s με τα φώτα νέον και τις περμανάντ, αλλά αυτά στα οποία ιδρωμένοι τύποι σπρώχνονταν μέσα στην ρακέτα, ενώ ένας σκόρερ πάσχιζε να δημιουργήσει μόνος του.
Αλλά, αν είστε φίλαθλοι των Pelicans δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε. Ο Griffin θα πάρει σίγουρα κάποιο πολύ σοβαρό πακέτο όταν ζητήσει ο Zion trade σε 7 χρονιά μπας και παίξει playoffs.
