Και κάπως έτσι φτάνουμε και στο τελευταίο preview για την φετινή σεζόν του NBA. Ο Giannis για μια ακόμα χρονιά ετοιμάζεται να κατακτήσει την Central Division, όμως φέτος δεν θέλει να σταματήσει εκεί. Οι Pacers με τον Victor Oladipo να επιστρέφει από τον τραυματισμό αλλά να τον περιτριγυρίζουν οι φήμες για ανταλλαγή. Και τέλος τις υπόλοιπες τρεις ομάδες του Division (Pistons, Bulls και Cavaliers) να παλεύουν να βελτιώσουν τα ρόστερ τους, με νεαρούς παίκτες και ρολίστες πολυτελείας.
Καλό ξεκίνημα λοιπόν.
Milwaukee Bucks
Γράφει ο Νίκος Τσολάκης
Η off season της ομάδας του Γιάννη, του δις MVP της λίγκας, άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Όλα φυσικά επισκιάζονται πλέον από την υπογραφή του Superstar Andetokoumpo σε ένα συμβόλαιο που του δίνει 228.2 εκατομμύρια για τα επόμενα 5 χρόνια. Ωστόσο, όσο οι φίλοι των Bucks χαλαρώνουν σκεπτόμενοι ότι θα έχουν έναν από τους καλύτερους παίκτες για τα επόμενα 5 χρόνια, κάτι τους ενοχλεί. Σαν ένα κουνούπι όταν χαλαρώνουμε στην καλοκαιρινή αιώρα. Ακριβώς έτσι είναι το κάζο με τη μεταγραφή του Bogdan Bogdanovic. Όμως, αν εξαιρέσουμε αυτό το επικοινωνιακό σφάλμα, κατά τα άλλα είχαν μια ουσιώδη off season που τους κάνει καλύτερους. Πόσο καλύτερους όμως; Εδώ θα θέσουμε ορισμένες ενστάσεις. Ένα βασικό πρόβλημα των Bucks ήταν η αμυντική προσαρμογή. Ενώ είχαν μια εξαιρετική άμυνα overall, συχνά δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν στην επίθεση του αντιπάλου. Άλλωστε, δε βλέπαμε καν ένα οργανωμένο σχέδιο άμυνας με αλλαγές ακόμη και σε περιπτώσεις που η αναγκαιότητα για κάτι τέτοιο φώναζε. Η παρουσία του Jrue Holiday έρχεται να δώσει ένα plus σε αυτό το κομμάτι, καθώς είναι ένας παίκτης που είναι καλύτερος αμυντικός από τον ήδη εξαιρετικό Eric Bledsoe, αλλά και πολύ πιο δυνατός και μεγαλόσωμος. O Holiday μπορεί να παίξει οποιαδήποτε μορφή pick and roll άμυνας στην εντέλεια και αυτό είναι 100% ουσιαστικό στοιχείο για τα play off – εκεί δηλαδή που οι Bucks θα μετρηθούν. Ο Bobby Portis ίσως είναι ένας παίκτης που θα καλεστεί να παίξει “5” σε τέτοιες περιπτώσεις και έχει δείξει στοιχεία καλού παίκτη σε διάφορες μορφές pick and roll coverage. Αυτό που δεν έχει δείξει ωστόσο είναι η διάθεση. Και για να παίξει στους Bucks, η άμυνα πρέπει να είναι πρώτη του προτεραιότητα.
Οι Bucks μετά την off season εκτινάσσουν την defensive versatility τους! Η παρουσία των Jrue, Middleton, Craig, Antetokounmpo είναι μια από τις πιο ικανές, δυναμικές και έξυπνες αμυντικές 4άδες που μπορούμε να συναντήσουμε. Το ερώτημα έγκειται στο αν και κατά πόσο, ο coach Bud θα δείξει προσαρμοστικότητα σε αυτό το κομμάτι και θα παρουσιάσει κάτι πιο οργανωμένο ως plan B του. Γνωρίζουμε πόσο σπουδαία οργανώνει την άμυνα με κέντρο την drop coverage. Χρειάζεται να βρει όμως ένα τρόπο να παρουσιάζει και κάτι διαφορετικό. Μόνο έτσι οι Bucks θα μπορέσουν να φτάσουν μακριά.
Για τον Jrue Holiday δε θα πούμε πολλά, καθώς τις αμέσως επόμενες μέρες θα γράψουμε ένα άρθρο που θα λέει πάνω κάτω ότι είναι από άλλο πλανήτη. Όμως, ακόμη η ομάδα δεν είναι γεμάτη. Δεν έχουν τη δομή και τον πλουραλισμό των Lakers, τη σκληράδα των Heat, το δέσιμο του Denver, ούτε φυσικά το star power των Clippers, Lakers, Celtics, Sixers. Όμως, έχουν άλλη μια επιλογή και αυτό είναι σημαντικό: τα προηγούμενα χρόνια στα Play off πίσω από τον Γιάννη και τον Middleton, κανείς παίκτης δε μπορούσε να κάνει step up. Φέτος είναι εκεί ο Jrue, ακριβώς για αυτό.
For those of you who think NBA Players don't play defense, this is Jrue Holiday defending Giannis…in practice! https://t.co/iEQxHZs6bK
— Tom Morgan (@tcrowntom) December 9, 2020
Ο DJ Augustin είναι καλός παίκτης και έμπιστος Playmaker. Ωστόσο, το συμβόλαιο του είναι από μέτριο ως κακό και κάτι πιο βασικό: είναι τόσο κακός αμυντικός που στο επίπεδο των -ενδεχόμενων- τελικών ανατολής – πόσο μάλλον τελικών της λίγκας- είναι οριακά unplayable. Η παρουσία του κάνει την ομάδα καλύτερη, αλλά για την ήδη υπάρχουσα κατάσταση, όχι για το επόμενο βήμα και τον τίτλο. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και ο Bonny Portis είναι ένας παίκτης που πρέπει να μην τις παίξει με κάποιο συμπαίκτη του μπει σε καλούπι. Πρέπει να ξεχάσει τα jab step του στο midpost. Πρέπει να ξεχάσει το post up παιχνίδι του. Αυτά δεν τα χρειάζονται οι Bucks. Οι Bucks θέλουν να είναι συγκεντρωμένος στην άμυνα και να έχει το ρόλο του stretch 4. Μπασκετικά μπορεί να το κάνει. Πνευματικά όμως;
Τέλος, ο Bryn Forbes είναι επίσης παίκτης που θα κάνει τους Bucks να φτάσουν πιο εύκολα εκεί που φτάνουν ήδη. Όμως επίσης είναι παίκτης που δε μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω. Η αδυναμία του να δημιουργήσει είναι ως ένα βαθμό ενοχλητική, ενώ αμυντικά θέλει να βελτιωθεί αρκετά για να φτάσει στο επίπεδο του Wes Matthews.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι Bucks κινήθηκαν σε δύο άξονες: A. Απόκτηση ενός τρίτου σταρ που θα βελτιώσει την ομάδα σε πολλά επίπεδα και Β. η αναβάθμιση του ρόστερ σε σημεία που είχαν ανάγκη. Πετυχαίνουν με αυτές τις κινήσεις να εξασφαλίσουν πιθανότατα την πρωτιά στην ανατολή – είναι αυτό που χρειάζονται όμως τώρα; Η πρωτιά στην Ανατολή είναι κάτι σημαντικό και δύσκολο, όμως οι κινήσεις των Bucks -με εξαίρεση τον Jrue- δε κάνουν την ομάδα πιο δυνατή για τα Play off. Οι Bucks χρειάζονται έναν ex factor: έναν παίκτη που θα είναι ο Pick and roll partner του Γιάννη, ως εναλλακτική όταν οι επιλογές στενεύουν ή όταν οι Middleton, Jrue είναι σε κακή μέρα. Δείτε πόσες επιλογές έχουν οι Lakers, οι Celtics, οι Clippers ή οι Nets. Ποιος μπορεί να είναι; Ο DiVincenzo έχει αυτά τα στοιχεία, αλλά δεν είναι ακόμη εκεί. Ίσως κάνει το άλμα, αν και η παρουσία του στην ομάδα ήταν μετέωρη λίγες ώρες πριν ανακοινωθεί το κάζο στην υπόθεση Bogdanovic. Του παίκτη δηλαδή που θα κάλυπτε αυτό το κενό, αφήνοντας όμως άδειο τον πάγκο. Με αυτή την έννοια, όχι ο Σέρβος δεν ήταν η απάντηση. Ποιος μπορεί να είναι όμως;
Indiana Pacers
Γράφει ο Γιάννης Κουτσουράκης
Θα περάσουν επιτέλους οι Pacers τον πρώτο γύρο των Play Offs;
Το μοτίβο Pacers – Play Offs – Αποκλεισμός στον πρώτο γύρο είναι μία από τις σταθερές του ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια. Τη σεζόν που ολοκληρώθηκε αυτό συνέβη για πέμπτη συνεχόμενη φορά. Οι Pacers μοιάζουν αιωνίως καταδικασμένοι να είναι μια πολύ καλή ομάδα, όχι όμως τόσο καλή ώστε να πρωταγωνιστεί. Αυτή η κατάσταση είναι αλήθεια πως έχει κουράσει λίγο και ίσως γι’ αυτό η διοίκηση προχώρησε σε μία συγκεκριμένη και δραστική αλλαγή.
Η αλλαγή θα είναι στη θέση του προπονητή. Μετά από επτά σεζόν στην Indianapolis (3 ως assistant και 4 ως head coach) o Nate McMillan δεν θα καθοδηγεί πλέον τους Pacers. Η απόφαση για την αντικατάστασή του κατακρίθηκε από αρκετούς για δύο βασικούς λόγους: πρώτον, ο McMillan είχε ανανεώσει το συμβόλαιό του για έναν ακόμη χρόνο λίγες ημέρες πριν την αποπομπή του. Δεύτερον και ίσως σημαντικότερο, πολλοί παίκτες του ρόστερ εξελίχθηκαν εξαιρετικά κάτω από τις οδηγίες του: Oladipo, Sabonis έγιναν All Star (ο πρώτος και All NBA), ενώ Brogdon και TJ Warren ανέβασαν τουλάχιστον ένα επίπεδο την απόδοσή τους. Γενικά στο κομμάτι της εξέλιξης των παικτών ο βαθμός ήταν Α+.
Το τεράστιο πρόβλημα με τον McMillan όμως ήταν τα Play Offs. Σε τέσσερις χρονιές, ισάριθμοι αποκλεισμοί και ρεκόρ 3-16, με τρία sweep. Υπήρχε όμως και κάτι ακόμη χειρότερο και αυτό ήταν η εικόνα της ομάδας στις postseasons. Με εξαίρεση τη σειρά κόντρα στο Cleveland το 2018, όπου οι Cavaliers προκρίθηκαν δύσκολα με 4-3, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις η ομάδα έχασε με κάτω τα χέρια. Σε ψυχολογικό επίπεδο ήταν σταθερά πολύ πιο αδύναμη από τον αντίπαλο. Πάρτε για παράδειγμα την φετινή σειρά κόντρα στους Heat. Οι Pacers πρακτικά ποτέ δεν κατάφεραν να διεκδικήσουν μία νίκη, παρόλο που έπαιξαν καλά και στα τέσσερα παιχνίδια. Πάντα έχεις την εντύπωση ότι στο τέλος δεν θα αντέξουν. Και αυτή η εικόνα στα δύσκολα ήταν δυστυχώς κανόνας για τον κατά τα άλλα εξαιρετικό Nate McMilan.
Στην θέση του προσλήφθηκε ο Nate Bjorkgren, που μέχρι στιγμής έχει αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις ως head coach σε επίπεδο G-League, αλλά και ως assistant σε ομάδες του ΝΒΑ. Προηγούμενοι ρόλοι του Bjorkgren εστίαζαν στην βελτίωση των παικτών, κάτι που σίγουρα πρόσεξαν στην Indiana. Σημαντικό στοίχημα είναι η βελτίωση του επιθετικού κομματιού. Κάτι που μάλλον δεν είναι δύσκολο, δεδομένου ότι διαδέχεται τον McMillan.
Ίσως θα παρατηρήσατε ότι τόση ώρα δεν έχουν αναφερθεί οι προσθαφαιρέσεις του καλοκαιριού. Αυτό έγινε σκόπιμα, καθώς ουσιαστικά δεν έγιναν. Οι TJ Leaf και Naz Mitrou-Long που αποχώρησαν δεν είχαν ρόλο στο rotation. Από την άλλη, ο μοναδικός νέος παίκτης είναι ο Kalen Martin, ο οποίος άφησε καλές εντυπώσεις στα χασομέρια της περυσινής χρονιάς με την Minnesota. Χωρίς τραυματισμούς όμως, ο ρόλος του θα είναι εντελώς συμπληρωματικός.
Κατά τα λοιπά, μιας και αναφέρθηκε η λέξη “τραυματισμοί”, το σημαντικότερο για την Indiana είναι να παίξουν επιτέλους όλοι μαζί. Πέρυσι ο Oladipo γύρισε, αλλά μετά από τόσο μεγάλη περίοδο απραξίας ήταν λογικό να μην είναι ο ίδιος παίκτης. Ο Brogdon είχε τις απουσίες του και άργησε πολύ να βρει ρυθμό. Ο Sabonis δεν αγωνίστηκε καν στο Bubble. O Lamb έχασε επίσης σχεδόν τη μισή χρονιά. Όλοι αυτοί, μαζί με Myles Turner και TJ Warren συνθέτουν μια αξιόλογη 6δα που θεωρητικά είναι ικανή για την υπέρβαση. Αν σε αυτούς προστεθεί ο πολλά υποσχόμενος Aaron Holiday και οι τίμιοι ρολίστες Justin Holiday και (όπως φάνηκε στο Bubble) Jakarr Sampson, οι Pacers είναι μια ομάδα που μπορεί να μην έχει το μεγάλο αστέρι, αλλά είναι σχετικά πλήρης. Απλώς χρειάζεται να αγωνιστούν όλοι μαζί για να υπάρξουν τελικά συμπεράσματα. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πως θα εμφανιστεί ο Oladipo, ο οποίος φέτος έχει χρονιά συμβολαίου κι επανέρχεται σε μία ομάδα με νέες ιεραρχίες, αλλά και την μάλλον τελευταία προσπάθεια ταυτόχρονης συνύπαρξης του διδύμου Turner-Sabonis. Αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν καλά, του χρόνου ίσως να βρίσκεται στην ομάδα μόνο ένας από τους τρεις.
Βλέποντας ολόκληρη την εικόνα πλέον κι έχοντας στο μυαλό πως στην Ανατολή οι Bucks, οι Raptors, οι Heat, οι Celtics θα είναι σίγουρα πολύ ανταγωνιστικοί, οι Nets και οι Sixers θα είναι μάλλον αρκετά ανταγωνιστικοί και πως ομάδες μικρότερης δυναμικότητας όπως οι Hawks και οι Hornets ενισχύθηκαν σημαντικά, φαίνεται πως θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους Pacers να ξεπεράσουν την επίδοση των 5 τελευταίων χρόνων. Δεδομένης και της αλλαγής προπονητή, ο βασικός στόχος μάλλον θα πρέπει να είναι απλά η postseason.
Chicago Bulls
Γράφει ο Δημήτρης Μαντζούκας
Είναι το Chicago συνώνυμο της νοσταλγίας;
Πόσες αναμνήσεις μας έρχονται στο μυαλό ακούγοντας την λέξη Σικάγο; Για κάποιους είναι εκείνο το generic παγωτό σοκολάτα που ήταν η εύκολη λύση για τους γονείς να μας φέρουν σπίτι, κυπελλάκι, το έτρωγες χωρίς να λερωθείς παντού, όλα καλά. Για κάποιους ήταν το musical που είχε κυκλοφορήσει όταν ήμασταν μικροί, όταν βιώσαμε για δεύτερη φορά την αδικία των όσκαρ, με την ομώνυμη ταινία με τους Richard Gere, Renee Zellweger και Catherine Zeta Jones1)αλήθεια που χάθηκαν αυτές οι ψυχές? να κλέβει το αγαλματίδιο από το The two towers. Για κάποιους είναι η διαρκής υπενθύμιση των αγώνων των εργατών του Σικάγο το 1886, με την εξέγερση και τις απεργίες για την καθιέρωση του οκτάωρου να γιορτάζονται κάθε Πρωτομαγιά. Για κάποιους boomers δε, που είδαν και το Last Dance πρόσφατα, είναι οι Chicago Bulls, η ομάδα του Michael Jordan που συγκλόνισε τα 90s.
Αυτό το οποίο σίγουρα δεν έρχεται στο μυαλό, είναι οι Chicago Bulls του 2020. Αυτή η ομάδα υπάρχει, είναι επιβεβαιωμένο, ωστόσο μοιάζει εδώ και κάμποσα χρόνια κρυμμένη στα βάθη του ΝΒΑ, μην έχοντας να προσφέρει απολύτως τίποτα στις αφηγήσεις που χτίζουν τον μύθο της κορυφαίας λίγκας του πλανήτη. Η ανάληψη της ηγεσίας του οργανισμού από τον Arturas Karnisovas και η πρόσληψη του Marc Eversley στην θέση του general manager δημιούργησε ελπίδες για ανατροπή αυτής της κατάστασης, ωστόσο το αν αυτές οι ελπίδες θα δικαιωθούν ή θα διαψευστούν πανηγυρικά θα το μάθουμε στο μέλλον, καθώς για την φετινή offseason ο Λιθουανός αποφάσισε να κινηθεί υπερσυντηρητικά, προτιμώντας να αξιολογήσει το υλικό του από μέσα.
Αυτό το οποίο δεν χρειάστηκε παρά δευτερόλεπτα για να αξιολογηθεί ήταν το μέλλον του Jimmy Boylen στον πάγκο των Bulls. Δεν θα είμαστε σκληροί με τον πρώην προπονητή της ομάδας, δεν είναι του χαρακτήρα μας να χτυπάμε κάποιον που είναι πεσμένος τόσο χαμηλά. Αν το σκεφτούμε καθαρά πάντως, ήταν ένα μικρό θαύμα το πως ένας κακός προπονητής που δίδασκε πραγματικά παλιομοδίτικο, κακό μπάσκετ, κατάφερε να παραμείνει στην ομάδα για ενάμιση χρόνο, έχοντας τσακωθεί με τους μισούς του παίκτες, έχοντας χάσει από την πρώτη βδομάδα τον σεβασμό του fanbase της ομάδας, γράφοντας 39-84 συνολικό ρεκόρ. Στην θέση του ήρθε ο Billy Donovan, ο οποίος μετά από πέντε χρόνια στον πάγκο της Oklahoma ακόμα δεν μας έχει πείσει ότι είναι πραγματικά καλός προπονητής παρά την εντυπωσιακή ομάδα που έστησε πέρσι, στην καλύτερη προπονητική του χρονιά στο ΝΒΑ. Σίγουρα πάντως είναι τεράστια αναβάθμιση τόσο από τον Boylen, όσο και από τον Fred Hoiberg, κάτι το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και τόσο δύσκολο.
Κατά τα άλλα είχαμε απλά μικροαποφάσεις, που σίγουρα δεν ταρακούνησαν τα θεμέλια του οργανισμού. Στην free agency υπέγραψαν ο Garrett Temple και ο Noah Vonleh, και μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται με βεβαιότητα για κινήσεις που δεν θα καταστήσουν τους Bulls φαβορί για το πρωτάθλημα, ακόμα και αν ο Temple είναι από τους πιο υποτιμημένους, χρήσιμους ρολίστες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η απόφαση της ομάδας να ανανεώσει τον Denzel Valentine και να αφήσει τον Kris Dunn να αποχωρήσει ελεύθερος, θεωρώντας προφανώς ότι η παρουσία του Dunn έκοβε πολύτιμο χρόνο από τον Coby White και την ανάπτυξη του. Η σκληράδα και η αμυντική προσήλωση του Dunn σε μία ήδη πολύ “soft” ομάδα θα λείψουν πάρα πολύ και πολύ δύσκολα μπορούν να αναπληρωθούν από τους υπάρχοντες παίκτες.
Η σημαντικότερη κίνηση για τους Bulls ήρθε στο draft, όπου είχαν την τέταρτη επιλογή και επέλεξαν, ξαφνιάζοντας πολύ κόσμο τον Patrick Williams από το Florida State. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη απόφαση, καθώς ο Patrick Williams ήταν ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος παίκτης στο NCAA στον ρόλο του, κάτι το οποίο θα ήταν πολύ πιο υποσχόμενο ως τίτλος αν ο ρόλος του δεν ήταν αυτός του έκτου παίκτη. Ο Williams μέσα στην χρονιά άφησε υποσχέσεις χάρη στο ταλέντο και το απόλυτα εντυπωσιακό σώμα του, ωστόσο ποτέ δεν έκανε κάτι που να δικαιολογεί την τέταρτη θέση, ακόμα και σε αυτό το ντραφτ. Κατά την διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων πριν το ντραφτ ωστόσο ξεκίνησε μία εντυπωσιακή άνοδος του στα mock drafts, με τις αναφορές να λένε ότι πέρα από την πίστη στο ταλέντο και το κορμί του, υπήρξε και μια σειρά από εντυπωσιακές δοκιμές και συνεντεύξεις με τις ομάδες, οι οποίες η μία μετά την άλλη φέρονταν να μαγεύονται με το potential και να είναι διατεθειμένες να τον επιλέξουν ψηλά. Τελικά τα ρεπορτάζ δεν υπερέβαλαν, και ο Williams πάει στους Bulls με την ελπίδα να πάρει στο άμεσο μέλλον την θέση του βασικού forwrard της ομάδας.
Πέρα από αυτά, θα βλέπαμε Chicago φέτος για να λύσουμε μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν το τι πραγματικά υπάρχει στους Wendell Carter Jr, Lauri Markannen και Coby White, με τους Bulls να ελπίζουν ότι η στασιμότητα των δύο πρώτων οφείλεται στην κακή τους διαχείριση από τον Boylen, και μπορούν να επιστρέψουν σε ανοδικές τροχιές στην καριέρα τους. Επίσης, μπορεί ο Coby White να είναι ο επόμενος ηγέτης του Chicago; Μπορεί να παίζει άμυνα; Μπορεί να μάθει να οργανώνει σωστά το παιχνίδι της ομάδας ή θα πρέπει να επιστρατεύεται ο Tomas Satoransky για να μην επικρατεί η παράνοια; Θα το παλέψει καθόλου ο Otto Porter ή απλά θα περιμένει να γίνει ανταλλαγή και να φύγει; Πολλά τα ερωτήματα, θα προσπαθήσουμε να τα λύσουμε μέσα στην χρονιά, αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να παρακολουθήσουμε αγώνες του Chicago, πράγμα για το οποίο δεν δεσμευόμαστε.
Detroit Pistons
Γράφει ο Δημήτρης Μαντζούκας
Είναι ο Troy Weaver ο νέος αγαπημένος μας general manager;
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ! Αν οι μάνατζερ πληρώνονταν με το κιλό, ο Weaver θα ήταν πλούσιος, καθώς το μόνο για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι έμεινε αδρανής στην πρώτη του offseason ως ο νέος general manager των Pistons. Μας χάρισε όμως τόσες πολλές στιγμές γλυκιάς παράνοιας, τόσες πολλές εναλλαγές συναισθημάτων, τόσες ακροβασίες από το “μα τι σκεφτόταν;” στο “πως το σκέφτηκε αυτό ο μπαγάσας;”, που ό,τι και να κάνουν στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος οι Pistons αποκλείεται να πλησιάσουν τα επίπεδα διασκέδασης που μας προσέφεραν εκείνη την ακραία βδομάδα της offseason. Προσωπική αγαπημένη στιγμή όταν σε κάποια φάση βρέθηκαν με πέντε καθαρούς centers στο ρόστερ, προκαλώντας μας σκέψεις σχετικά με την εξέλιξη του αθλήματος.
Τι έκανε λοιπόν ο Troy προκαλώντας μας ενθουσιασμό και πάρα πολλές απορίες; Καταρχάς προχώρησε σε μία σειρά από trades, από τα οποία έφτασαν στο Detroit μια σειρά από picks και μία σειρά από παίκτες, κάποιοι από τους οποίους έμειναν στην ομάδα και κάποιοι από τους οποίους δόθηκαν σε άλλες ομάδες για μια σειρά απο picks και μια σειρά από παίκτες, κάποιοι από τους οποίους έμειναν στην ομάδα και κάποιοι από τους οποίους δόθηκαν σε άλλες ομάδες για μια σειρά από picks και μια σειρά από παίκτες, κάποιοι από τους οποίους έμειναν στην ομάδα και κάποιοι από τους οποίους δόθηκαν σε άλλες ομάδες για μια σειρά , θα ήθελα πολύ να το συνεχίσω για πάντα αλλά νομίζω ότι το πόιντ ήταν σαφές.
Συνοψίζοντας κάπως τις κινήσεις αυτές, θα σταθούμε στο ποιοι ήρθαν στο Detroit για την νέα χρονιά. Βασικό απόκτημα ήταν ο Jerami Grant ο οποίος ήρθε μέσω sign and trade από το Denver με ένα κάπως υπερβολικό τριετές συμβόλαιο αξίας 60.000.000 δολαρίων, και με υποσχέσεις για ενεργό ρόλο στην επίθεση, κάτι που τον έπεισε να εγκαταλείψει τους Nuggets. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σοφή επιλογή το να δοθεί τόσο σημαντικός ρόλος για τον σίγουρα πολύτιμο αλλά περιορισμένων δυνατοτήτων Jerami, ο Troy Weaver πάντως το πίστεψε και το έκανε΄.
Επιπλέον, έχοντας χάσει τον Christian Wood που αποχώρησε με sign and trade στο Houston, κάλυψε το κενό υπογράφοντας δύο σέντερ, τον Mason Plumlee, επίσης από το Denver, και τον Jahlil Okafor από τους Pelicans. O Okafor υπέγραψε με το minimum, ωστόσο στην περίπτωση του Plumlee συναντάμε άλλο ένα προβληματικό κατά τα φαινόμενα συμβόλαιο, καθώς πρόκειται για τριετές με 8.000.000 ετησίως. Ο Plumlee είναι ένας αξιόλογος ρολίστας που μπορεί να δώσει ποιοτικά λεπτά από τον πάγκο, αλλά ο σχεδιασμός εδώ τον θέλει βασικό, κάτι που δεν θα ευχόμασταν σε καμία ομάδα της Ευρωλίγκα του ΝΒΑ. Τουλάχιστον δεν είναι ο Marshal ή ο Miles Plumlee.
Επιπλέον κλείσανε τον Wayne Ellington για λίγο instant scoring από τον πάγκο, και αποφάσισαν να δώσουν στον Josh Jackson άλλη μια ευκαιρία να αποδείξει ότι έχει ωριμάσει και ανήκει στον κόσμο του ΝΒΑ. Μηδενικό ρίσκο, τεράστια απόδοση σε ένα value στοίχημα για το Detroit. Πιο υποτιμημένη προσθήκη όλων ωστόσο το trade που έφερε στην ομάδα τον Delon Wright, έναν παίκτη που απογοήτευσε, ή τουλάχιστον σίγουρα δεν δικαίωσε τις προσδοκίες στο Dallas, παίρνει εδώ μία ακόμα ευκαιρία όμως να αποδείξει ότι οι all around εμφανίσεις του στο Toronto δεν ήταν τυχαίες. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι στο Detroit θα δικαιώσει εμάς που τον πιστεύουμε και θα γίνει αυτό που ο Elfrid Payton δεν έχει καταφέρει ακόμα ως τώρα.
Στο draft όμως ήταν η πραγματική ευκαιρία του Weaver να λάμψει. Θυμίζουμε ότι έτσι έχτισε το όνομα του, όταν στην πρώτη του χρονιά ως assistant manager στους Thunder έπεισε το front office να draftάρει τον Russell Westbrook, o οποίος στις αναλύσεις της εποχής θεωρείτο εντελώς αβέβαιο prospect και στα περισσότερα mock drafts έπεφτε εκτός δεκάδας. Ο Weaver είναι εξαιρετικός στο να αξιολογεί το ταλέντο και την προοπτική των μικρών που κυνηγάνε το επόμενο βήμα στο ΝΒΑ, και το γεγονός αυτό μας γεμίζει ελπίδες για τους 3 παίκτες που επέλεξε με τα picks που συνέλεξε με την διαδικασία που αναλύσαμε πιο πάνω.
Ο Killian Hayes επιλέχθη για να παραλάβει τα κλειδιά της ομάδας μέσα στα επόμενα χρόνια, με τις συγκρίσεις με τον Harden να παραμένουν νωπές αν και υπερβολικές. Το ταλέντο υπάρχει ωστόσο, η ικανότητα του να σκοράρει είναι αδιαμφισβήτητη και εξελίξιμη, και φαίνεται να διαπνέεται από σοβαρότητα και θέληση για δουλειά. Ο Isaiah Stewart θα αποτελέσει το prospect στους ψηλούς, όντας ο δυναμικός, θηριώδης center που θα δουλεύεται στο παρασκήνιο όσο οι Plumlee και Okafor γεμίζουν λεπτά χωρίς λόγο στην στατιστική τους. Ο Saddiq Bey, που ήταν από τους αγαπημένους μας παίκτες αυτής της φουρνιάς, μπορεί να βρει κατευθείαν ρόλο χάρη στο αποτελεσματικότατο τρίποντο του και την πολύ προχωρημένη αμυντική αντίληψη που διαθέτει, και αν καταφέρει να δουλέψει λίγο στην ταχύτητα και στο ball handling ενδέχεται να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο από έναν απλά καλό 3nD παίκτη, το οποίο από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό.
Οι τρεις προαναφερθέντες rookies, παρέα με τον Jerami Grant, τον Sekou Doumbouya που πρέπει να συνεχίσει την δουλειά και την εξέλιξη του μετά από έναν ενθαρρυντικό μεν αλλά όχι καθησυχαστικό πρώτο χρόνο, με τον Svi Mykhailiuk που βρήκε τον ρόλο και την εμπιστοσύνη που χρειαζόταν, τον Josh Jackson αλλά και τους Saben Lee, Deividas Sirvydis, δημιουργούν τον κορμό του μέλλοντος για το Detroit ο οποίος θα συγκρουστεί για λεπτά και εμπειρίες με τον κορμό του παρελθόντος, και πιθανότατα θα είναι τα αποτελέσματα της ομάδας που θα κρίνουν και το αποτέλεσμα αυτής της μάχης.
Τι μέλλει γενέσθαι για τους Blake Griffin και Derrick Rose λοιπόν? Και οι δύο μπαίνουν, στην τελευταία χρονιά συμβολαίων (Ο Griffin εν δυνάμει, καθώς έχει player option για την επόμενη). Ο Weaver, ειδικά στην περίπτωση που το Detroit βρεθεί εκτός δεκάδας από σχετικά νωρίς, θα κυνηγήσει προφανώς να δώσει και τους δύο για να μπει σε full rebuilding mode. Δεν ξέρω αν η ομάδα θα εμφανιστεί τόσο κακή ώστε να επιτρέψει την υλοποίηση ενός τέτοιου πλάνου, είναι πιθανό, αν και έχει μαζευτεί ένα πολύ αξιοπρεπές σύνολο, χωρίς ιδιαίτερο κίνητρο από την άλλη. Σε κάθε περίπτωση, αναμένουμε μεγάλη κινητικότητα μέσα στην χρονιά, και έχουμε τεράστια απορία να μάθουμε τι manager είναι τελικά ο Troy Weaver, μια παρεξηγημένη μεγαλοφυΐα, ή απλά ο τύπος που έδωσε 25.000.000 στον Mason Plumlee?
Cleveland Cavaliers
Γράφει ο Γιάννης Κουτσουράκης
Υπάρχει ελπίδα για κάτι καλό στο Cleveland;
Πριν μερικούς μήνες, σε μία πολύ δύσκολη προσωπική περίοδο ζήτησα την Θεία Φώτιση. Σε μία φανερή στιγμή αδυναμίας είπα: “Θεέ μου, βοήθησε με να το ξεπεράσω κι εγώ για να ανταποδώσω θα κάνω κάτι πραγματικά δύσκολο. Κάτι που κανένας δεν θα ήθελε να κάνει”. Μην τα πολυλογώ, το πρόβλημα λύθηκε και κάπως έτσι αυτοπροτάθηκα στον ετήσιο διαμοιρασμό των ομάδων όταν ακούστηκε το όνομα των Cavaliers.
Ας το πιάσουμε όμως από εκεί που το άφησαν πέρυσι, δηλαδή από τις 19 νίκες και το προτελευταίο ρεκόρ του ΝΒΑ. Οι Cavs δεν έθελξαν με την απόδοσή τους. Είχαν την πέμπτη χειρότερη επίθεση του πρωταθλήματος και την όγδοη χειρότερη άμυνα (στατιστικό εξόχως εντυπωσιακό, αν αναλογιστούμε το πώς φαινόταν στο μάτι). Μια ομάδα που στην πραγματικότητα διέθετε φτωχά “φτερά”, με ένα περιφερειακό δίδυμο νεαρών (Garland, Sexton) που γνωρίζαμε ότι ήθελε πολύ χρόνο για να δέσει και τελικά ποτέ δεν έδεσε και με έναν ψηλό που κάποτε ήταν σταρ, αλλά πλέον η καριέρα βρίσκεται στο καθοδικό μέρος της καμπύλης (Love). Στα μέσα της χρονιάς βρήκαν την ευκαιρία και για μια σακούλα πατατάκια και δύο αναψυκτικά απέκτησαν τον Andre Drummond από τους Pistons. Αγωνιστικά η κίνηση δεν είχε ιδιαίτερο αντίκτυπο, καθώς ήταν φανερό ότι ο Drummond ήθελε απλά να κάνει το κομμάτι του. Για παράδειγμα θεώρησε πως μπορεί ξαφνικά να γίνει σουτέρ και τούβλαρε περίπου δύο τρίποντα ανά παιχνίδι. Ναι, μιλάμε για τον ίδιο τύπο που κάνουμε πάρτι όποτε βάζει βολή. Όμως στους περυσινούς Cavaliers όλα επιτρέπονταν.
Κατά την offseason δεν άλλαξαν πολλά. Από τους παίκτες με σταθερό ρόλο στο rotation θα λείψει μονάχα ο Tristan Thompson, ο οποίος μετά από 9 σεζόν αποχώρησε για τη Βοστώνη. Στις αφίξεις, δεν είχαμε κάποιο σοβαρό όνομα και γιατί να έχουμε; Ο μοναδικός άνθρωπος που ήρθε στο Cleveland, του άρεσε κι έμεινε 15 χρόνια ήταν ο Zydrunas Ilgauskas, κι αυτό μάλλον γιατί θα το συνέκρινε με τα παιδικά του χρόνια στη Σοβιετική Ένωση. Οι γενναίοι νέοι της φετινής χρονιάς είναι οι JaVale McGee, Thon Maker και Damyean Dotson. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε και τον Isaac Okoro που επιλέχθηκε στο #5 του φετινού draft.
Τη νέα χρονιά θα υπάρξει άλλη μία ευκαιρία στο δίδυμο των Garland και Sexton, στο οποίο φαίνεται να υπολογίζουν πολύ στο Cleveland. Ίσως o Koby Altman έχει πάρει πολύ κυριολεκτικά την έννοια του small ball και πιστεύει πως μία δυάδα περιφερειακών με ύψος 1.85 έκαστος είναι καλή ιδέα. Ίσως πάλι όχι. Το θετικό είναι πως πέρυσι ο Garland ήταν κάθε μήνα και καλύτερος, μετά τη γερή στούκα που έδωσε στο Rookie Wall τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη, ενώ και ο Sextron ήταν βελτιωμένος ως sophomore. Ό,τι αφήνουν εκτεθειμένο στην άμυνα οι προαναφερθέντες αναμένεται να το μαζεύει ο Isaac Okoro. Τουλάχιστον αυτό είναι το πλάνο. Ο 20χρονος rookie θεωρείται ένας από τους καλύτερους αμυντικούς του draft. Στην μπροστά μεριά του παρκέ βέβαια υπάρχει θέμα, αλλά στο Cleveland δεν θα έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, η μπάλα δεν φεύγει από τα χέρια των Garland/Sexton ούτε όταν υπάρχουν πραγματικά προικισμένοι παίκτες στην επίθεση, θα φύγει για τον Okoro;
Η γραμμή των ψηλών έχει θεωρητικά κάποια εξαιρετικά στοιχεία με τους Love και Drummond. Για παράδειγμα είναι ίσως οι καλύτεροι ριμπάουντερ στις θέσεις “4” και “5”. Επίσης, είναι πολύ ικανοί στην δημιουργία, για την θέση πάντα που αγωνίζονται (αλλά ας μην επαναλαμβανόμαστε για το που θα είναι η μπάλα). Ωστόσο δεν τους λες γρήγορους, οπότε πάλι θα υπάρχει στόχευση από τους αντιπάλους, ιδίως πάνω στον Love. Σε κάθε περίπτωση όμως και για να μην γελιόμαστε, είναι πολυτέλεια για αυτή την ομάδα των Cavs να έχει τους δύο παίκτες στο ρόστερ της. Το ζήτημα βέβαια είναι για πόσο ακόμη, καθώς η λογική λέει ότι κανένας από τους δύο δεν χωρά σε μία ομάδα που κάνει rebuild. Δεν θα ήταν καθόλου παράξενο αν δοθούν στα μισά της χρονιάς για μελλοντικά assets.
Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχει και η εξέλιξη των Kevin Porter Jr και Dylan Windler. Και οι δύο παίκτες προέρχονται από τραυματισμό, ενώ ο πρώτος αντιμετωπίζει και προβλήματα με τις αρχές. Σε μία χρονιά όμως που δεν υπάρχουν ιδιαίτερη στόχοι πλην της εξέλιξης, θα μπορούσαν να πάρουν χρόνο συμμετοχής αν είναι υγιείς.
Συνολικά, η πορεία των νεαρών παικτών, ο αριθμός του επόμενου draft pick και οι (πιθανές) ανταλλαγές των Love, Drummond θα καθορίσουν την αξία της φετινής χρονιάς για τους Cavs.
| ↑1 | αλήθεια που χάθηκαν αυτές οι ψυχές? |
|---|
