Jrue Holiday & Mike Conley: ήρθαν σε εμάς κάποια στιγμή, αλλά μπορεί και όχι.

Όλοι μας και κυρίαρχα οι φίλοι των Bucks σίγουρα έχουν ξενερώσει ή εξοργιστεί στο παρελθόν με τον Eric Bledsoe. Όχι γιατί ο συμπαθέστατος Eric δεν είναι καλός παίκτης, αλλά πολύ απλά γιατί δε τους έφτανε. Όταν είσαι ο Point Guard του δις MVP του ΝΒΑ και πιθανότατα του συμπαθητικότερου σούπερ σταρ των τελευταίων πολλών χρόνων πρέπει να λάμπεις. Και αν δε λάμπεις, πρέπει να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Και ακόμα και όταν δεν την κάνεις, θα πρέπει όλοι να σε σέβονται. Και αν δε σε σέβονται, τότε θα σε φοβούνται. Καλώς ήρθατε λοιπόν στον κόσμο του Jrue Holiday. Ένα κόσμο που το μπάσκετ δεν είναι απλά ένα παιχνίδι. Και ένα κόσμο που παρεμπιπτόντως ζει και ο Mike Conley. Σε αυτόν τον κόσμο που δεν έχουμε ιδέα πως ονομάζεται τα advanced stats είναι πάντα τέλεια, οι ομάδες τους είναι εξαιρετικές όταν οι δύο πρωταγωνιστές μας παίζουν, χειροτερεύουν όταν αυτοί λείπουν, αλλά κάπως ποτέ δεν παίρνουν το credit που τους αναλογεί.

O Jrue Holiday έχει συμβόλαιο 25 εκ. και είναι 30 ετών. Δεν είναι all star και ίσα που σκοράρει 20 πόντους. Κι όμως, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να θεωρεί αυτό το συμβόλαιο κακό. Αντίθετα, υπάρχουν πολλοί που λένε -λέμε, για να είμαστε πιο ειλικρινείς- ότι ο Jrue όχι απλά είναι επιπέδου All Star και all defense, αλλά και All NBA. Ο David Griffin, το καλοκαίρι του 2019, καλοκαίρι που μοιάζει να ναι πολύ μακρινό τόσο λόγο του τι έφερε το 2020 για όλες και όλους μας, αλλά και λόγο του τι έκανε στη φετινή off season o DG, δήλωνε ότι βλέπει στο πρόσωπο του Jrue έναν MVP. Επειδή η χρήση τέτοιων υπερβολών, παρότι είναι στη φύση μας, δε θα βοηθήσουν, εμείς θα βάλουμε μια τάξη σχετικά με το γιατί ο μεγαλύτερος εκ των τριών Holiday του ΝΒΑ -που όντως δεν είναι MVP material, δηλαδή τι λες ρε Griffin;- είναι το ιδανικό συμπλήρωμα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον πραγματικό MVP.

Ένα κείμενο για τους Bucks δε μπορεί να περιγράψει επακριβώς το τι σημαίνει ο Jrue Holiday ως μέγεθος για όποιον παρακολουθεί μπάσκετ απο μια σκοπιά που ξεφεύγει απο την τυπική φίλαθλη και κινείται ίσως σε πιο αναλυτική σε τακτικό και επιστημονικό επίπεδο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με ένα ορισμό και θα προσπαθήσουμε βήμα βήμα να τον αποδείξουμε: o Jrue Holiday όχι απλά είναι ο εξυπνότερος αμυντικός στο παγκόσμιο μπάσκετ, αλλά είναι ταυτόχρονα ο πιο ικανός, ο πιο versatile και ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα μόνο από το defensive impact του.

Απόδειξη νούμερο 1: Επίκληση στην αυθεντία

Πρόσφατα σε γνωστό podcast, πασίγνωστου sharpshooter-podcaster που φέτος δε τα πολυβάζει, o Kevin Durant λέει ότι ο Holiday είναι ο καλύτερος αμυντικός στη λίγκα. Οκ, σίγουρα δεν αρκεί αυτό. Εμείς προτιμούμε να ακούσουμε την άποψη του Dame Lillard.

Και βασικά επειδή τα λόγια περισσεύουν και το μπασκετ ξεφεύγει απο τις προσωπικές απόψεις, θα ήταν καλύτερο να δούμε τη σειρά μεταξύ Pels και Blazers το 2018, όπου ο φιλόδοξος Lillard και η ομάδα του, γίνονται έρμαιο στις αμυντικές διαθέσεις του Jrue. Αν ψάχνεται για MVP εκείνης της σειράς, πρέπει να κοιτάξετε προς τη σωστή πλευρά: ναι, ήταν Jrue Holiday. Στο τελευταίο μάλιστα ματς της ιστορικής αυτής σκούπας του outsider προς το φαβορί, ο Jrue έβαλε 41 πόντους για να μας θυμίσει ότι ναι, μπορεί να είναι ο καλύτερος αμυντικός, αλλά είναι και elite επιθετικός, γιατί όπως γράψαμε παίζει να έχει έρθει από το μέλλον.

Για όσους δεν είχαν δει ή έχουν ξεχάσει το τι είχε γίνει, παρακάτω ένα σύντομο φρεσκάρισμα της μνήμης για το ίσως πιο dominant ouperform που έχει κάνει παίκτης σε πραγματικό superstar.

Απόδειξη νούμερο 2: advanced metrics

Αν επιλέγαμε να δούμε τα ατομικά και ομαδικά advanced stats ως το αποκλειστικό κριτήριο για την αξιολόγηση ενός παίκτη, τότε ο Holiday θα ήταν ο αγαπημένος παίκτης όλων. Ωστόσο, τα στατιστικά από μόνα τους δεν αρκούν για να δείξουν την ποιότητα (από καλή ή κακή άποψη) για κανέναν παίκτη. Kι όμως πόσοι παίκτες μπορούν να είναι οι καλύτεροι αμυντικοί στο παρκέ, να είναι μάγοι του pick and roll και να σουτάρουν 39% απο το τρίποντο και 71% στα lay up; Πιθανότατα κανείς. Το Defensive Box Plus Minus, το defensive rating και το Defensive WS του όλα είναι εξαιρετικά και γενικά είναι πάνω απο το 78ο percentile σε ότι αφορά τα αμυντικά στατιστικά. Χρειάζεται περισσότερη ανάλυση όταν οι αριθμοί μιλάνε απο μόνοι τους;

Απόδειξη νούμερο 3: η ικανότητα στο γήπεδο

Όταν μιλάμε για μπάσκετ, τότε το νούμερο 3 αποδεικτικό μας είναι το πιο σημαντικό – και με διαφορά. Ο Jrue μελετά και γνωρίζει την άμυνα. Ξέρει να βάζει τα πόδια του σωστά και να κυνηγήσει τον αντίπαλο σε 1on1 άμυνα. Είναι αρκετά physical για να τον πιέσει, αλλά και να τρέξει μαζί του. Ξέρει να διαβάζει τις passing lanes και να κλέβει μπάλες, ενώ είναι ίσως από τους καλύτερους weak side defenders στην ιστορία του αθλήματος. Σε όλα αυτά, μπορούμε να προσθέσουμε την ικανότητά του να μαρκάρει τους ψηλούς στις αλλαγές σα να μην είναι guard.

Το βασικό του στοιχείο είναι η ικανότητα του να μαρκάρει τόσο στην περιφέρεια όσο και στο ποστ. Το παρακάτω βίντεο με τον Luka Doncic να ασφυκτιά σε κάθε σημείο του γηπέδου μπορεί να πείσει τους πάντες.

Και αν ένας Σλοβένος υπερπαίκτης μπορεί να γίνει locked από ένα βετεράνο, τι λέμε για το lockdown σε έναν άλλο Σλοβένο που φημίζεται για την οξυδέρκειά του;

Φυσικά κάποιος μπορεί να πει ότι οι δύο Σλοβένοι σταρ παρότι είναι δύο από τους πιο δύσκολους παίκτες να μαρκάρει κανείς έχουν σημαντική έλλειψη σε αθλητικότητα. Για αυτό ο Jrue μας δίνει υλικό όπου κάνει τον υπεραθλητικό superscorer Ζach Lavine να δεινοπαθεί.

Τέλος, για να κλείνουμε με το κεφάλαιο αυτό, κανείς μα κανείς στον κόσμο δεν παίζει καλύτερη άμυνα από τον Jrue Holiday στα screen και σίγουρα κανείς δε μπορεί να κάνει στην ίδια φάση αυτό το sequence:

Jrue blocked Kevin Love's jumper then megged him pic.twitter.com/TuudsRmlis

— Max Carlin (@maxacarlin) January 29, 2020

Αφού λοιπόν έχουμε μιλήσει για την άμυνα του Jrue, δε θα επεκταθούμε στην επίθεση. Είναι όλα γνωστά και αναφέρθηκαν και πιο πάνω από μεριάς στατιστικών. Δεν είναι εύκολο ένας παίκτης να μπορεί να κάνει τα πράγματα σε τόσο υψηλό επίπεδο όσο ο Jrue και αυτό είναι κάτι που οι Bucks φέτος απολαμβάνουν – ή δε μπορούν να διαχειριστούν όταν λείπει. Για την επιθετική πλευρά του γηπέδου, ας πάμε στον άλλο κάτοικο αυτού του πλανήτη.

O Mike Conley δεν είναι καλλιτέχνης, αλλά υπάρχει μια καλλιτεχνική αρτιότητα στο παιχνίδι του. Δεν είναι επιστήμονας, αλλά υπάρχει μια ακρίβεια και πρόβλεψη στον τρόπο που κινείται. Στον κόσμο της έρευνας, όταν ασχολούμαστε με την Τεχνητή Νοημοσύνη, λέμε ότι δε ξέρουμε ακριβώς πώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναγνωρίζει τα ερεθίσματα, ξέρουμε όμως ότι το κάνει και με αυτή τη μεθοδολογία κάνουμε τις μηχανές να προσομοιάζουν την ανθρώπινη νοημοσύνη και κίνηση. Στον κόσμο του μπάσκετ, όταν ασχολούμαστε με τον Mike Conley, θα πρέπει να λέμε ότι δε ξέρουμε ακριβώς πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος του, αλλά σίγουρα είναι πιο αναπτυγμένος από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Υπάρχει μια χαρακτηριστική ακρίβεια στον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα πράγματα.

Ο Conley είναι ένας παίκτης που σταθερά στην καριέρα του ήταν floor general με τη μπάλα κατά βάση στα χέρια του και η ικανότητα του στο pick and roll τον έχει κάνει σε αρκετές σεζόν να είναι ο καλύτερος pick and roll παίκτης στη λίγκα βρισκόμενος στο 99ο percentile.

Σε σχέση με την περσινή του σεζόν, έχει αναπτύξει μια καταπληκτική χημεία στο two-man game με τον Gobert. Στην περσινή σεζόν ο Conley συνηθισμένος κυρίως να παίζει με ψηλούς που απειλούσαν στο pop δεν είχε κατορθώσει να χρησιμοποιήσει τo φόβο της λόμπας για τον Gobert για να δημιουργήσει για τον εαυτό του, φέτος χρησιμοποιεί κάθε εκατοστό χώρου που του δίνουν τα σκρην και η απειλή του roll για να βρει ξεκούραστους πόντους σαν να παίζει ρολόι

Την ιδιά στιγμή, έχει προσπαρμόσει τον εσωτερικό του ρυθμό στις ανάγκες τις ομάδας και αυτή ειναι η διαφορά που επιτρέπει στην επίθεση των Jazz να ρολάρει τέλεια. Ενώ στην αρχή της θητείας του με τους Μορμόνους προσπαθούσε να παίζει πιο γρήγορα, δημιουργώντας προβλήματα ειδικά στο center του, τώρα πλέον έχει προσαρμοστεί τέλεια με τον Rudy καθώς καθυστέρει την πάσα αρκέτα όσο χρειάζεται ώστε να βρεί τον Rudy ακριβώς στον σωστό βηματισμό κοντά στο καλάθι.

Την ίδια στιγμή οταν χρειάζεται να επιτεθεί ο ίδιος έχει συνηθίσει στο περιορισμένο χώρο που του αφήνει η παρουσία του center που ζει στη ρακέτα, οπότε αντί να πηγαίνει μέχρι τέρμα, αρέσκεται στο να εξαπολύει την ωραιότερη ποικιλία από floaters και με τα δύο χέρια(!) που έχει δει ποτέ το παγκόσμιο μπάσκετ (σορρυ, Emmanual Quickley είσαι μικρός ακόμα για να παρεις τον τίτλο).

Πλέον, τα χρόνια έχουν περάσει και βρίσκεται στο πλευρό του Donovan Mitchell. Δεν είναι ο ball handling leader της φετινής φανταστικής Utah, αλλά είναι ο πιο καθοριστικός παίκτης της. Το +15 Νet Rating λέει τα πάντα. Με αυτόν στο παρκέ η Utah μοιάζει ανίκητη. Είναι ο παίκτης που είναι πάντα στο σωστό σημείο για το σωστό play μεταφέροντας τη σκέψη του coach Snyder μέσα στο παρκέ. Είναι ο παίκτης που κάνει τους αριθμούς της Utah και στις δύο πλευρές του παρκέ να σπάνε τα κοντέρ όσο παίζει και να επανέρχονται στην πραγματικότητα όσο λείπει.

Στην άμυνα φέρει ακόμη τα παράσημα των Grit’n’Grind Grizzlies, αν και έχουμε την εντύπωση πως η δουλειά εδώ του φαίνεται λίγο πιο εύκολη. O Conley σπάει τα σκρην και κυνηγάει με συνέπεια τα αντίπαλα point guard μακριά από την γραμμή του τριπόντου, σπρώχνοντας τους την ίδια στιγμή πάνω στα χέρια του Gobert. H συνέπεια με την οποία δεν επιτρέπει στους προσωπικούς του αντιπάλους να σουτάρει για τρεις, ενώ τους οδηγεί διαρκώς προς το ίδιο αδιέξοδο χωρίς ποτε να χρειάζεται να υποκύψει σε φάουλ είναι σεμιναριακού επιπέδου (9,5 βολές ανά 100 κατοχές όταν αγωνίζεται ο Conley μαζι με Gobert και O’Neale) και αποτελεί το μυστικό των Jazz που δεν δίνουν ούτε έναν εύκολο πόντο στους αντιπάλους.

Το κάδρο του Mike Conley συμπληρώνεται με effectiveness, λίγα λάθη για περισσότερες ασίστ, εξαιρετικά ποσοστά και νίκες. Κι όμως, όλα αυτά φαίνεται να μην αρκούν για ένα παίκτη που κανείς ποτέ δε κατάλαβε τι άλλο έπρεπε να κάνει για να γίνει All Star.