Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part V, Chapter 10

Όπως κάθε Δευτέρα, ένα νέο match up ξεκινάει στις fantasy λίγκες μας, και ένα σωρό νέα ερωτήματα έρχονται για να μας προκαλέσουν πονοκέφαλο σχετικά με το ποιους παίκτες πρέπει να στοχεύσουμε από τη λίστα των free agents, σε ποιους πρέπει να κουνήσουμε μαντήλι, ευχαριστώντας τους για τις υπηρεσίες τους, ποιους να ξεκινήσουμε, αλλά και ποιους να αφήσουμε να πάρουν δυνάμεις στον φαντασιακό μας πάγκο. Δυστυχώς, αυτά είναι ερωτήματα που μέσα σε όλη την τυχαιότητα και την απροβλεπτότητα που διαπνέει το παιχνίδι του fantasy, δεν επιδέχονται προγενέστερης σωστής απάντησης. Ευτυχώς, όμως, το Ball Hog έρχεται να προσπαθήσει να σπάσει αυτήν την τυχαιότητα, καταφεύγοντας σε επιστημονικές αναλύσεις, που στο τέλος θα αποδειχθούν λάθος, αλλά θα έχουμε περάσει καλά προσπαθώντας να καταλάβουμε το γιατί.

The Hardens

 

Υπήρξαν φορές που ήταν καλός, ίσως όμως για πρώτη φορά την φετινή χρονιά ο PJ Washington έκανε μία πραγματικά κορυφαία εβδομάδα. Είκοσι ένα πόντοι κατά μέσο όρο, 6 rebounds, 2.5 κλεψίματα και μισή τάπα. Ακόμη, σχεδόν τρία τρίποντα, 57% ευστοχία και 95% στις βολές, με μόνο ψεγάδι τα μη καταδικαστικά 2.3 λάθη.

Το Cleveland τον τελευταίο καιρό έχει κάνει ό,τι είναι στο χέρι του για να απογειώσει φαντασιακά τον Jarrett Allen κι αυτός έχει αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ο Allen είναι ο σέντερ παλιάς κοπής, που δίνει άψογα στατιστικά που κερδίζουν μόνα τους κατηγορίες. 17.7 πόντοι και 14 rebounds (με 3.7 επιθετικά) κάθε βράδυ, σε συνδυασμό με 3 τάπες, ποσοστό ευστοχίας 60% και μόλις 1.3 λάθη, τη στιγμή που η μόνη χαμηλή κατηγορία ήταν οι βολές με 71%. Άψογος.

“Ανάσταση” και για τον Kemba Walker αυτή την εβδομάδα, ο οποίος θύμισε τον παλιό, καλό εαυτό του στην Charlotte. Είκοσι πέντε πόντοι, 4 rebounds, 5.5 assists με μόλις 1.3 λάθη. Είχε ακόμη ένα κλέψιμο, 3.7 τρίποντα (με 39% ευστοχία) και 93% στις βολές. Ακόμη και το ποσοστό εντός πεδιάς που παραδοσιακά είναι χαμηλό, ήταν στο 45%. Λέτε να είναι η βάση για ένα καλύτερο 2^ο μισό;

Ο Norman Powell ήταν στους υποψήφιους Hardens κάθε μία από τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες, αλλά πάντα υπήρχε μια καλύτερη 4δα από αυτόν. Σταθερά καλός, είχε αυτή την εβδομάδα statline 24/3/3 με πραγματικά εξαιρετικά ποσοστά της τάξης του 56/100/39. Έβαζε 3 τρίποντα κατά μέσο όρο, ενώ έκανε και 5 κλεψίματα στους τρεις αγώνες που έδωσε. Καθόλου άσχημα δηλαδή.

 

Σφηνάκια

 

Οι 12/12 βολές του Immanuel Quickley κόντρα στο Sacramento

Οι 6 τάπες του Rudy Gobert με αντίπαλο την Charlotte

Τα 6/7 τρίποντα του Paul George απέναντι στους Wizards

Οι 16 fta του Joel Embiid κόντρα στο Cleveland

Οι 19 assists του Draymond Green με αντίπαλο τους Hornets

Τα 6 κλεψίματα του Kevin Huerter απέναντι στο Miami

Τα 8 τρίποντα του Buddy Hield κόντρα στη Charlotte

Τα 21 rebounds του Clint Capela με αντίπαλο τους Thunder

 

Πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό μου φέρνει τρόμο

 

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο dominant είναι φέτος ο Joel Embiid. Μπορεί να είχαμε αρκετά χρόνια να δούμε τέτοια κυριαρχία κάτω από τα καλάθια, όμως φέτος μας χαρίζει τουλάχιστον μία διαστημική εμφάνιση σχεδόν κάθε εβδομάδα. Κόντρα σε έναν παίκτη που είναι σε καταπληκτική κατάσταση και φημίζεται ότι έχει ταπώσει σχεδόν τους πάντες σε αυτή τη λίγκα (Jarrett Allen), o Embiid είχε 42 πόντους με 13/22 σουτ και 14/16 βολές, βάζοντάς τον κυριολεκτικά μέσα στο καλάθι. Είχε ακόμη 16 rebounds και 6 assists, ένα κλέψιμο και δύο τάπες, όντας ο καλύτερος παίκτης των Sixers κόντρα στο Cleveland.

 

The Bennets

 

Ποιος είχε τον Robert Covington στο ρόστερ του και δεν έκλαψε θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ταινίας για τον βασιλιά των Bennets αυτής της εβδομάδας. Πάνω που βελτιώθηκε, είχαμε ξανά μία από τα ίδια. Δέκα πόντοι είναι μια μέτρια επίδοση αν μπουν σε ένα ματς, όχι σε τρία. Δηλαδή κάπου ώπα. Αβυσσαλέο 17.6% ευστοχία (ναι, δεκαεφτά κόμμα έξι τοις εκατό), προφανώς ελάχιστα τρίποντα και 2.3 λάθη ανά ματς. Τα λίγα rebounds και η μία τάπα δεν σώνουν ούτε τα προσχήματα.

Η περασμένη ήταν μια κακή εβδομάδα σε μία ομολογουμένως ανέλπιστα καλή χρονιά για τον Eric Gordon. Ναι μεν 13 πόντοι με 77% στις βολές, αλλά: μόλις 1.5 τρίποντο, χαμηλότατες επιδόσεις (στο όριο της ανυπαρξίας σε πολλές περιπτώσεις) σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες και κάκιστο 30% σε ποσοστό ευστοχίας μαζί με 2 λάθη ανά παιχνίδι. Δυστυχώς ή ευτυχώς στο fantasy δεν αρκούν 1-2 καλές κατηγορίες ή να μην είναι κάποιος αρνητικός. Τα πολλά μαζεμένα μηδενικά κάνουν από μόνα τους αρνητικό το σύνολο.

Πολύ κακή εβδομάδα για έναν ακόμη παίκτη που είναι εξαιρετικός φέτος, τον Andrew Wiggins. Οι πόντοι (12.3) και τα κλεψίματα (1.3) ήταν οι μοναδικές κατηγορίες που σώθηκαν, καθώς ήταν μέτριος σε rebounds-assists (2.8 και 2), ενώ τα ποσοστά του ήταν Βατερλώ. Κάτω από 40% εντός πεδιάς, στο 62% από τις βολές, ενώ από σεβασμό στην καλή του χρονιά δεν θα αναφερθεί το ποσοστό στα τρίποντα. Απλά θα πούμε ότι έβαζε λιγότερο από ένα να παιχνίδι.

Το Orlando αυτό το διάστημα έχει τρομερές απουσίες και είναι μια τεράστια ευκαιρία για τους εναπομείναντες ζωντανούς παίκτες να γράψουν καλά νούμερα. Αυτή την ευκαιρία δεν φαίνεται να αρπάζει ο Evan Fournier, που ήταν μετριότατος για μία ακόμη αγωνιστική εβδομάδα. 12.7/3.7/3.3 ήταν οι επιδόσεις του στις βασικές στατιστικές κατηγορίες, που η αλήθεια είναι ότι δεν είναι τόσο άσχημα. Ειδικά αν υπολογίσουμε τα 1.7 τρίποντα και τα 1.7 κλεψίματα. Αν βάλουμε όμως και το 33% ποσοστό ευστοχίας, και το 63% στις βολές και τα 2 λάθη, τότε καταλήγει έξω από τους τοπ200 παίκτες της εβδομάδας. Και όλα αυτά τη στιγμή που το Orlando παίζει με τον Vucevic και μερικούς αναπληρωματικούς.

 

Σφηνάκια 

 

Τα 1/11 τρίποντα του Steph Curry απέναντι στην Indiana

To 1/13 σουτ του Seth Curry κόντρα στο Cleveland

Τα 8 λάθη του LeBron με αντίπαλο τους Wizards

Τα 1/10 τρίποντα του Brandon Ingram απέναντι στους Bucks

Οι 0 assists μαζί με τα 5 λάθη του John Wall κόντρα στο Memphis

Οι 6/12 βολές του Russell Westbrook με αντίπαλο τους Lakers

Τα 8 λάθη του Darius Garland απέναντι στο Houston

Τα 0/8 εντός πεδιάς του Josh Hart κόντρα στους Spurs

 

One Night Stands

 

Είναι ένας από τους καλύτερους σουτέρ της λίγκας, παρά το γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια έρχεται από τον πάγκο. Ο λόγος για τον Georges Niang, ο οποίος κόντρα στη Charlotte έστειλε το δικό του πάρτι. Βρέθηκε στο παρκέ μόλις 16 λεπτά, όμως πρόλαβε να προσφέρει 21 πόντους με 7/7 τρίποντα, να μαζέψει 3 rebounds και να δώσει 1 assist, με την ομάδα του να έχει το εντυπωσιακό +27 στο διάστημα που αγωνίστηκε.

Εξαιρετική εμφάνιση και ρεκόρ καριέρας για τον Bruce Brown Jr κόντρα στους Kings. Ο πιτσιρικάς από τη Βοστώνη είχε 29 πόντους το βράδυ της Τρίτης σε μόλις 25 λεπτά, έχοντας 11/13 σουτ συνολικά και 5/5 βολές. Είχε ακόμη 4 rebounds, 2 assists και 1 κλέψιμο, έχοντας καλύτερο +/- από κάτι συμπαίκτες του, όπως οι James Harden και Kyrie Irving.

Ο PJ Washington παίζει πλέον με τα μεγάλα παιδιά, ωστόσο κι αυτός ακόμη κάνει one night stands. Όπως αυτό κόντρα στους Kings, στο οποίο σταμάτησε στους 42 πόντους. Είχε 15/23 σουτ, 5/8 τρίποντα, 7/7 βολές, 9 rebounds, 2 κλεψίματα και άλλες τόσες τάπες με μόλις 1 λάθος. Ακόμη ο Washington βρίσκεται στη φάση που δεν έχει σταθεροποιήσει την απόδοσή του και σε μία κατάσταση όπου ο προπονητής του αρνείται να δεχτεί ότι η Charlotte αποδίδει καλύτερα χωρίς κλασικό ψηλό. Αν τα τελευταία δύο στοιχεία αλλάξουν, θα αλλάξει και το φαντασιακό του status.

Τα One Night Stands είναι στήλη για όχι ιδιαίτερα γνωστούς πιτσιρικάδες, όμως αυτό που έκανε ο Danilo Gallinari κόντρα στους Celtics ήταν ο ορισμός αυτής της κατάστασης και γι’ αυτό θα γίνει μια εξαίρεση. Η Βοστώνη έκανε την “εξυπνάδα” να τον αφήσει ελεύθερο στα πρώτα σουτ του. Ε, αυτό ήταν. Βρήκε ρυθμό και μετά τα κόλλαγε από (κυριολεκτικά) παντού, όπως θα δείτε στο βίντεο. 38 πόντοι για τον Gallo με 13/16 σουτ και κυρίως 10/12 τρίποντα, μαζί με 6 rebounds και 2 κλεψίματα ήταν τα πεπραγμένα του. Μάλλον όλοι πήραν το μάθημα, ότι ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάς έτσι έναν τέτοιο παίκτη.

 

Να πανικοβληθώ;;;!;!;!!;;;

 

Η φετινή σεζόν δεν εξελίσσεται όπως θα την περίμεναν οι fans και οι ιδιοκτήτες του Will Barton. Προφανώς για να διαβάζετε την παραπάνω πρόταση σε αυτή την ενότητα, καταλαβαίνετε πως μάλλον εξελίσσεται καλά. Αν όμως θέλουμε να ακριβολογήσουμε, η απόδοσή του είναι στα όρια του αποκαρδιωτικού, για έναν παίκτη με την ποιότητα του βετεράνου forward.

Το φετινό Denver είχε την τεράστια απώλεια του Jerami Grant. Εκτός όμως από το αγωνιστικό κομμάτι (για το οποίο προβληματίζεται ο Mike Malone και όχι εμείς), η αποχώρηση του Grant ήταν θετική για ιδιοκτήτες παικτών του Denver, τουλάχιστον ως προς το φαντασιακό κομμάτι. Πολύ απλά, απελευθερώθηκε αγωνιστικός χρόνος που καλυπτόταν από άλλους παίκτες. Στην απουσία του Grant θα πρέπει να προσθέσουμε την απουσία του Gary Harris, σχεδόν για την μισή φετινή σεζόν. Γύρω στους 10 αγώνες λόγω τραυματισμού έχασε και ο Michael Porter Jr, ενώ Millsap και JaMychal Green έχουν χάσει περίπου 10 αγώνες έκαστος. Γιατί αναφέρονται όλα αυτά; Γιατί φέτος με το ρόστερ αποδεκατισμένο για διάφορους λόγους, ο Barton είχε άφθονο χρόνο και χώρο στη διάθεσή του ώστε να χτίσει πάνω στην περυσινή, εξαιρετική του χρονιά.

Η απόδοση ωστόσο του παίκτη που εμφανίζεται στο παρκέ είναι κατά πολύ μειωμένη από τον παίκτη που είδαμε προηγούμενη χρονιά. Πόσο μειωμένη; Με εξαίρεση τη σεζόν 2018-19 που ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα από συνεχόμενους τραυματισμούς και δεν μπόρεσε ποτέ να βρει ρυθμό κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ο Barton έχει να κάνει τόσο μέτρια χρονιά από τη σεζόν 2014-15: δηλαδή τη χρονιά της καθιέρωσής του. Δεν θα αναφερθεί μόνο ότι όλες του οι στατιστικές κατηγορίες είναι πολύ πεσμένες συγκριτικά με πέρυσι. Θα αναφερθούν μερικά πιο “φαντασιακά” δεδομένα. Από τη σεζόν 2015-6 κι έπειτα (εξαίρεση η σεζόν 2018-19) ο Barton κυμαινόταν σε ένα ετήσιο ranking (9cat) από το Νο52 έως το Νο117, ενώ συνήθως ήταν στο εύρος Νο52-70. Φέτος, με τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα του εμφανίζεται οριακά εντός της πρώτης 200δας (192). Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι σε μία τυπική 12ρα λίγκα με ρόστερ 13 παικτών o Will Barton θα απείχε αρκετά από μία θέση σε κάποιο ρόστερ: απλά δεν θα άξιζε να τον επιλέξετε με τα νούμερα που έχει.

Υπάρχει λόγος πανικού; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Will Barton είναι πολύ καλός παίκτης. Ωστόσο, είναι πολύ προβληματικό το γεγονός ότι δεν έχει εκμεταλλευτεί τις φετινές ευνοϊκές συνθήκες. Επίσης προβληματίζει το γεγονός πως πλέον είναι στα 30 και κατά διαστήματα “βγάζει” διάφορα θεματάκια τραυματισμών. Δύσκολα θα υπάρξει ο κίνδυνος να τον “παρκάρουν” ή να μην έχει ρόλο στο rotation της ομάδας του (όποια κι αν είναι αυτή), όμως πλέον φαίνεται δύσκολο να επαναληφθούν επιδόσεις επιπέδου Top 50 και Top 60. Εάν είστε εντάξει με αυτό και σας βολεύει το ελαφρώς all around παιχνίδι του, τότε όλα καλά. Στην φάση που είναι όμως η καριέρα του, μάλλον θα πρέπει να έχετε ανοικτά τα αυτιά σας για πιθανές προσφορές που μπορεί να φτάσουν. Οποιαδήποτε προσφορά τον αντιμετωπίζει σε κάτι κοντά σε Top100 παίκτη που υπήρξε στο παρελθόν αξίζει την προσοχή σας.

 

Πούλα και φύγαμε για Βραζιλία

 

Μία από τις μεγάλες φαντασιακές απορίες που είχαμε για την φετινή σεζόν πριν την έναρξή της ήταν η περιφερειακή γραμμή των Timberwolves και το πώς θα διαμοιραζόταν ο αγωνιστικός χρόνος στους D’Angelo Russell, Malik Beasley, Anthony Edwards και Ricky Rubio. Δηλαδή ένας point guard, ένας combo guard και δύο δυάρια. Για λόγους που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, μέχρι στιγμής το βασικό δίδυμο ήταν το Russell-Beasley, με τον Edwards να αγωνίζεται αρχικά στο “3” και στη συνέχεια να έρχεται από τον πάγκο, ενώ ο Ricky Rubio ερχόταν επίσης από τον πάγκο.

Τελευταία ωστόσο, εξαιτίας του τραυματισμού του Russell (έκτος μέχρι Απρίλιο τουλάχιστον) και της τιμωρίας του Beasley (μέχρι τέλος Μαρτίου), βασικό δίδυμο στα guards είναι ο Rubio και ο Anthony. Η αλήθεια είναι πως σε συνδυασμό και με την επιστροφή του Towns, οι Wolves έχουν αρχίσει να βλέπονται. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει είναι πως ο Ricky Rubio βλέπει επιτέλους αγωνιστικό χρόνο και γράφει κάποια νούμερα. Δεν μιλάμε για αριθμούς που τυφλώνουν, όμως οι 11 πόντοι/7 assists/1 κλέψιμο/1.5 τρίποντο/1.5 λάθος των τελευταίων δύο εβδομάδων είναι μια τίμια συγκομιδή, που μπορεί να αυξηθεί όσο βρίσκει τον ρυθμό του. Στην αρχή της χρονιάς είναι αμφίβολο αν ο Rubio είχε οποιαδήποτε αξία. Τώρα έχει, έστω και μικρή. Θα ήταν καλό να βρείτε τον τύπο που χρειάζεται point guard και να τον παραχωρήσετε. Ό,τι κι αν πάρετε πίσω κέρδος θα είναι.

Δεύτερη σημερινή περίπτωση είναι ο Jalen Brunson. Ο Brunson είναι από τα κλασικότερα παραδείγματα στα οποία οι αριθμοί του fantasy δεν μπορούν να αποτυπώσουν το πόσο καλός παίκτης είναι. Ένας εξαιρετικός ρολίστας, ο οποίος τον τελευταίο καιρό εκμεταλλεύεται τις απουσίες των Mavericks και τον χρόνο που του δίνει ο Rick Carlisle. Ο Brunson είναι ένας guard με μέτριο σκοράρισμα, εξαιρετικά όμως ποσοστά, καλά τρίποντα, rebounds και λίγα λάθη. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες βρίσκεται στο Top80 σε 9cat. Είναι παίκτης χωρίς “βαρύ” όνομα, που λογικά ο ρόλος του ρολίστα θα είναι αυτός που θα έχει σε όλη την καριέρα του και συνήθως τον βρίσκουμε ελεύθερο ανά διαστήματα σχεδόν σε όλες τις λίγκες. Αν εκμεταλλευτείτε το πολύ καλό διάστημά του και αποκομίσετε κάτι (είτε μόνο από αυτόν, είτε χρησιμοποιώντας τον σαν συμπλήρωμα σε άλλο trade), θα είναι μια εξαιρετική κίνηση.

 

Thinking Ahead

 

Ο πρώτος μήνας της φετινής χρονιάς ξεκίνησε με πολύ hype για τον Coby White. Λίγο το γεγονός ότι για πρώτη φορά θα αγωνιζόταν ως ο βασικός οργανωτής των Bulls, λίγο το ότι δεν υπήρχαν τρομερά υψηλές προσδοκίες από πέρυσι, λίγο οι καλές (φαντασιακά) αρχικά εμφανίσεις του, δεν ήθελε και πολύ για να πιστέψει ο κόσμος ότι έχει σοβαρό μέλλον. Στην πορεία βέβαια τα πράγματα ήρθαν στη θέση τους κι έγινε αντιληπτό σε όλους αυτό που ήταν εμφανές από την αρχή σε όσους τον είχαν δει: ότι ο Coby White ποτέ δεν ήταν point guard και πιθανότατα ποτέ δεν θα γίνει. Κι αυτό το καταλαβαίνουν όλοι όταν μπαίνει στο γήπεδο ένας απλά τίμιος χειριστής, όπως ο Tomas Satoransky.

Γιατί όμως μας ενδιαφέρει αν είναι καλός χειριστής ο Coby White, εφόσον έτσι κι αλλιώς οι Bulls δεν έχουν άλλο; “Γιατί οφείλουμε να κοιτάμε μπροστά”, είναι η απάντηση, ειδικά για όσους/ες είστε σε dynasty λίγκες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Bulls έχουν δει ότι το πείραμα απέτυχε και (συνεχίζουν να) ψάχνουν χειριστή. Ήδη ακούγονται ψίθυροι για τον Lonzo Ball, τη στιγμή που διαθέτουν ήδη σεβαστά έμψυχα ανταλλάγματα (Markkanen, Thaddeus Young). Το ζήτημα όμως είναι ότι ακόμη και αν δεν προχωρήσει αυτή η περίπτωση, θα προσπαθήσουν να ενισχυθούν είτε μέσω του draft, είτε μέσω της καλοκαιρινής free agency. Πάντως με τον White δύσκολα να μείνουν. Αντιθέτως, μάλλον αναμένεται να τον χρησιμοποιήσουν σαν 6^ο παίκτη, ρόλος που τους ταιριάζει πολύ καλύτερα. Αυτό φαντασιακά σημαίνει ότι θα είναι καλό να είστε μπροστά από τις εξελίξεις και να προσπαθήσετε να τον δώσετε όσο έχει ακόμη αξία. Σίγουρα η αξία του θα είναι μεγαλύτερη ως ο βασικός pg κάποιας ομάδας, παρά ως ένας παίκτης του rotation.

Έχουμε αναφέρει ξανά ότι οι Pistons είναι μία από τις ομάδες με τρομερό χώρο για να αναπτυχθεί κάποιος σουτέρ. Το σουτ είναι ένα χαρακτηριστικό που πραγματικά λείπει από το Detroit και αν κάποιος μπορεί να σουτάρει στοιχειωδώς καλά, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα εκεί. Στο παρελθόν για μικρά διαστήματα το έκαναν ο Wayne Ellington και ο Svi Mykhailiuk. Ο νεότερος παίκτης που έρχεται να παρουσιαστεί ως περιφερειακή απειλή είναι ένας παίκτης που οι Pistons θα προτιμούσαν να στηρίξουν πολύ περισσότερο από τους προηγούμενους: ο Shaddiq Bey.

Ο Bey το τελευταίο διάστημα φαίνεται να έχει προσαρμοστεί καλύτερα στο ΝΒΑ κι έχει ανεβάσει κατακόρυφα την απόδοσή του. Το γεγονός ότι είναι σε μία ομάδα χωρίς καθόλου απαιτήσεις και με πολύ χρόνο είναι βοηθητικό σε πολλούς τομείς. Όσοι/ες βρίσκεστε σε φάση rebuild κι έχετε την πολυτέλεια να περιμένετε έναν παίκτη, ο Bey είναι μια περίπτωση που αξίζει προσοχής. Εξυπακούεται με την προϋπόθεση πως πρόκειται για μία low cost επιλογή, με πιθανή υψηλή απόδοση.

 

Η γωνιά του Embiid

 

Μικροπρόβλημα τραυματισμού στο γόνατο για τον Jaylen Brown, ο οποίος έχασε ήδη έναν αγώνα. Πιθανότατα θα συμμετέχει κανονικά στις αγωνιστικές υποχρεώσεις των Celtics, ωστόσο δεν είναι απίθανο να χάσει κάποιον αγώνα. Μιλάμε όμως πάντα για μη σοβαρό πρόβλημα.

O Gordon Hayward έχει έναν μώλωπα στο δεξί του χέρι κι έχασε έναν αγώνα. Με δεδομένο πάντως πως η απουσία του ήταν κάτι οριακό, λογικά θα είναι διαθέσιμος για τους Hornets. Ο Cody Zeller από την άλλη είναι πιο αμφίβολος για το επόμενο παιχνίδι. Αναμένεται όμως να αγωνιστεί αργά ή γρήγορα μέσα στην εβδομάδα.

Το πρόβλημα στο γόνατο καθιστά αμφίβολο τον Malcolm Brogdon για τον αγώνα της Δευτέρας. Ωστόσο, ακόμη κι αν δεν αγωνιστεί φαίνεται πως η επιστροφή του είναι θέμα χρόνου. Η περίπτωση Jeremy Lamb είναι διαφορετική, λόγω της μεγάλης ευπάθειας τραυματισμών που έχει. Ακόμη κι αν αγωνιστεί κανονικά σε όλους τους αγώνες, είναι πιθανό αυτό να γίνει με minutes restriction.

Πιθανή είναι απουσία στον αγώνα της Δευτέρας τόσο του Joel Embiid, όσο και του Tobias Harris για τους Sixers. Οι τραυματισμοί του πρώτου στον αστράγαλο και του δεύτερου στο γόνατο δεν είναι σοβαροί, όμως ακόμη δεν είναι σαφές αν θα τους επιτρέψουν να αγωνιστούν.

Καμπάνα 12 αγωνιστικών έριξε το ΝΒΑ στον Malik Beasley για τις κατηγορίες και την καταδίκη που του επιβλήθηκε.

Το πρόβλημα στη γάμπα του Tyrese Haliburton δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί στις τελευταίες δύο αναμετρήσεις των Kings. Δεν φαίνεται να είναι κάτι σοβαρό και είναι πιθανό να επιστρέψει την Τετάρτη.

Πρόβλημα με Covid στους Spurs, με τους παίκτες που την πληρώνουν να είναι οι Keldon Johnson, Derrick White, Rudy Gay και Devin Vassell. Υπομονή μέχρι να καθαρίσουν με τα πρωτόκολλα.

Τα ιατρικά πρωτόκολλα δεν επιτρέπουν ούτε στον Pascal Siakam να αγωνιστεί. Θα τον ξαναδούμε μετά το All Star Game.

 

*Οι περισσότερες λίγκες έχουν ως μία αγωνιστική την εβδομάδα πριν και μετά το All Star Game, επομένως κι εμείς το υπολογίζουμε ως μία αγωνιστική. Οι περισσότερες ομάδες θα δώσουν 4 ή 5 αγώνες σε αυτό το διάστημα. Εξαίρεση αποτελούν οι Lakers που θα δώσουν 3 αγώνες, ενώ την ίδια στιγμή Spurs, Blazers και Pelicans θα αγωνιστούν 6 φορές.